Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 30 juni 2025 om 22:23
Ja, ik heb vandaag wel veel kunnen afronden.
Veel leerlingen blij gemaakt met hun toetsuitslagen. Veel complimenten en hartjes gekregen via whatsapp. Vind ik toch wel leuk hoor, want ik stop er ook veel tijd en energie in.
Morgen m'n vrije dag. Ik heb morgenmiddag een creatieve workshop en thank god is daar airco. Woensdag wel werken (overleg) op locatie maar gelukkig geen les. En daarna nog een personeelsfeest. Hopelijk blijft het dan droog, maar 39 graden is ook niet waar ik naar uit kijk. Het strand is helaas te ver weg, er is wel een buitenzwembad in de buurt, waar ik al 2 jaar naartoe aan het gaan ben, maar nog nooit geweest ben.
Veel leerlingen blij gemaakt met hun toetsuitslagen. Veel complimenten en hartjes gekregen via whatsapp. Vind ik toch wel leuk hoor, want ik stop er ook veel tijd en energie in.
Morgen m'n vrije dag. Ik heb morgenmiddag een creatieve workshop en thank god is daar airco. Woensdag wel werken (overleg) op locatie maar gelukkig geen les. En daarna nog een personeelsfeest. Hopelijk blijft het dan droog, maar 39 graden is ook niet waar ik naar uit kijk. Het strand is helaas te ver weg, er is wel een buitenzwembad in de buurt, waar ik al 2 jaar naartoe aan het gaan ben, maar nog nooit geweest ben.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 1 juli 2025 om 13:29
Ohhh lekker Avo. Wij gingen vroeger vaak naar zo'n zwemplas. Waar ik nu woon heb je trouwens ook wel strandjes, maar helaas niet allemaal gratis. En ik zwem liever niet in dat water. Over een maand op vakantie en dan kan ik weer lekker in een schoon meer zwemmen (en diep, dus geen last van waterplanten).
Sterkte iedereen met de hitte!
Sterkte iedereen met de hitte!
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 1 juli 2025 om 14:03
He lieffies,
Diva, fijn dat je de bbq hebt overleefd en je tijd hebt kunnen pakken tussendoor.
Heerlijk ook, jullie uitjes naar water/plas/zwembad! Ik woon in het bos en ben geneigd binnen te blijven overdag. Is een stuk koeler
. Na het avondeten verkas ik dan langzaam weer naar buiten 
.
Ik merk dat er echt wat begint te verschuiven naar laatste keer psych en lichaamstherapeut. Gek.
Ik werd van de week wakker en besefte me dat mijn aanpassen aan anderen en conformeren/belangrijker maken van andermans mening niet alleen bij mijn moeder vandaan komt, maar ook bij mijn vader. Mijn moeder was dominant, die dwong het af. Maar mijn vader kon er simpelweg niet mee omgaan als dingen niet gingen zoals hij ze had bedacht. En ik kon prima met mijn vader door één deur, als ik maar geen eigen mening had.
Ik weet dat ik hier thuis tegen man nog steeds zeg als hij mijn mening vraagt: als je mijn mening wil hebben, ga ik mij erin verdiepen en vorm ik me een mening. Maar dan moet je er iets mee. Dus wil je mijn mening of mijn goedkeuring? Heel vaak is het het laatste. En vorm ik me naar wat man wil. Wat meestal prima is (aanleg tuin, welke kleur huis verven, dat soort dingen), maar soms mag ik misschien wel iets meer mijn mening geven en en is het niet erg dat daar een discussie uit voort komt.
En waar ik vanmorgen mee wakker werd (en dat is vast een open deur voor bijna iedereen
), dat ik mag gaan voelen wat voor mij goed is. Wat ik geloof. Ik was nog enorm aan het worstelen met de woorden van gt: niet leerbaar, niet in staat tot genezen van mijn aandoening, over 10 jaar dood. En vanochtend dacht ik voor het eerst: zijn mening doet er niet toe. Het gaat om mij. Wie is hij eigenlijk, dat hij zo'n sterke invloed op mij heeft? Ik mag beter worden, ik mag mijn eigen pad belopen en ik mag niet (meer) passen in hun mal en ideeën over moederwond, (mentale) gezondheid en mind/body. Ik mag kijken wat bij mij past en voor mij werkt, in plaats van dat ik constant faal op hoe zij vinden dat ik zou moeten herstellen of ontwikkelen.
En voor mij is dat echt een hele grote stap
Diva, fijn dat je de bbq hebt overleefd en je tijd hebt kunnen pakken tussendoor.
Heerlijk ook, jullie uitjes naar water/plas/zwembad! Ik woon in het bos en ben geneigd binnen te blijven overdag. Is een stuk koeler
. Na het avondeten verkas ik dan langzaam weer naar buiten .Ik merk dat er echt wat begint te verschuiven naar laatste keer psych en lichaamstherapeut. Gek.
Ik werd van de week wakker en besefte me dat mijn aanpassen aan anderen en conformeren/belangrijker maken van andermans mening niet alleen bij mijn moeder vandaan komt, maar ook bij mijn vader. Mijn moeder was dominant, die dwong het af. Maar mijn vader kon er simpelweg niet mee omgaan als dingen niet gingen zoals hij ze had bedacht. En ik kon prima met mijn vader door één deur, als ik maar geen eigen mening had.
Ik weet dat ik hier thuis tegen man nog steeds zeg als hij mijn mening vraagt: als je mijn mening wil hebben, ga ik mij erin verdiepen en vorm ik me een mening. Maar dan moet je er iets mee. Dus wil je mijn mening of mijn goedkeuring? Heel vaak is het het laatste. En vorm ik me naar wat man wil. Wat meestal prima is (aanleg tuin, welke kleur huis verven, dat soort dingen), maar soms mag ik misschien wel iets meer mijn mening geven en en is het niet erg dat daar een discussie uit voort komt.
En waar ik vanmorgen mee wakker werd (en dat is vast een open deur voor bijna iedereen
), dat ik mag gaan voelen wat voor mij goed is. Wat ik geloof. Ik was nog enorm aan het worstelen met de woorden van gt: niet leerbaar, niet in staat tot genezen van mijn aandoening, over 10 jaar dood. En vanochtend dacht ik voor het eerst: zijn mening doet er niet toe. Het gaat om mij. Wie is hij eigenlijk, dat hij zo'n sterke invloed op mij heeft? Ik mag beter worden, ik mag mijn eigen pad belopen en ik mag niet (meer) passen in hun mal en ideeën over moederwond, (mentale) gezondheid en mind/body. Ik mag kijken wat bij mij past en voor mij werkt, in plaats van dat ik constant faal op hoe zij vinden dat ik zou moeten herstellen of ontwikkelen.En voor mij is dat echt een hele grote stap
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
. Lukt het overleven nog een beetje?
dinsdag 1 juli 2025 om 21:45
Wow Lucy, applaus!! Wat fijn dat je het nu ook stap voor stap zelf kan gaan voelen. Ook ok als je dat gevoel volgende week weer even helemaal kwijt bent hè? Maar je hebt gelijk: jij mag jouw pad kiezen, dingen loslaten die voor jou niet (meer) werken, en jezelf toestaan te kiezen voor andere mogelijkheden. Je hoeft niet loyaal te zijn, te luisteren, te voegen. Je mag voelen wat jij of jouw lijf te zeggen heeft.
Avo, shit zeg. Stomme kwallen.
Friet, hoe ga je?
Ik zat vanmiddag op een boot. Dat klinkt in theorie tof, het was vooral heet. Geen schaduw, geen wind, jaloers op de mensen die in het water lagen (dat was helaas geen optie). Dat klinkt echt ongelofelijk verwend, ik weet het. We hadden een teamuitje, was erg gezellig, maar je had mij vandaag een grotere lol gedaan met werken in de airco denk ik. Ga niet zo goed op dit weer.
Avo, shit zeg. Stomme kwallen.
Friet, hoe ga je?
Ik zat vanmiddag op een boot. Dat klinkt in theorie tof, het was vooral heet. Geen schaduw, geen wind, jaloers op de mensen die in het water lagen (dat was helaas geen optie). Dat klinkt echt ongelofelijk verwend, ik weet het. We hadden een teamuitje, was erg gezellig, maar je had mij vandaag een grotere lol gedaan met werken in de airco denk ik. Ga niet zo goed op dit weer.
dinsdag 1 juli 2025 om 21:51
Bootjes zijn alleen leuk met dit weer als er een fris windje staat (ipv een warme moesson) en he in het water kunt springen. Anders is het alleen maar een gekookte kreeft-machine. Hoe rood ben je Maisnon?
(En het nadeel is ook nog eens dat je bij een bootje niet eerder weg kunt sneaken....).
En ja, het voelt echt als een klein stapje dichter bij mijzelf. Voelt heel onwennig, maar wel fijn.
(En het nadeel is ook nog eens dat je bij een bootje niet eerder weg kunt sneaken....).
En ja, het voelt echt als een klein stapje dichter bij mijzelf. Voelt heel onwennig, maar wel fijn.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
dinsdag 1 juli 2025 om 22:23
Lucy, ik houd erg van varen, maar dit was gewoon te warm. Ik had gehoopt op wind, maar dat viel erg tegen. Ben niet rood, want heb me in die 2,5 uur wel 3x ingesmeerd denk ik. Daarna nog uit eten (wel in de airco!), maar toen ik thuis kwam meteen onder de douche geglibberd en sinds die tijd onder de airco op bed.
Friet, stap voor stap kom je er wel. Heb echt bewondering voor hoe je het vol houdt. Lukt iets eten nog?
Friet, stap voor stap kom je er wel. Heb echt bewondering voor hoe je het vol houdt. Lukt iets eten nog?
dinsdag 1 juli 2025 om 23:13
De airco vanmiddag was geweldig. Ik kwam al zeiknat van het zweet aan na een kwartiertje in de auto. En ik zweet niet snel. Fijne creatieve schilderworkshop gehad met 2 anderen. Ik had het thema aangedragen (verbinding) dus het kwam uiteindelijk erg dicht van waar ik met de hapto mee bezig ben. Alleen dan op papier. Moeilijk dus, maar ik heb uiteindelijk iets op papier gekregen en ik vind het nog best mooi ook. Daarna op een terrasje nog wat gegeten en daarna had ik echt graag een zwembad gehad om in te springen, maar dat was helaas niet voorhanden. Het is hier echt nog erg warm en helaas geen airco. Zo meteen slapen met het raam wijd open.
Avo: ballen van de kwallen. Je hebt gelijk, strand zonder water is met deze temperaturen niks.
Lucy; gek hoe je dan ineens met zo'n inzicht wakker wordt. Betekent dat je onderbewuste toch hard aan het werk is n.a.v. nieuwe psych en andere therapeut.
Avo: ballen van de kwallen. Je hebt gelijk, strand zonder water is met deze temperaturen niks.
Lucy; gek hoe je dan ineens met zo'n inzicht wakker wordt. Betekent dat je onderbewuste toch hard aan het werk is n.a.v. nieuwe psych en andere therapeut.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 1 juli 2025 om 23:26
Advo en maisnon
Eten is lastig maar ijskoude smooty of een soep gaat wel mijn vriendin kookt vaak nu en weet dat zij er voor zorgt dat alles er in zit. Het stemmetje in mij vind dat heel vervelend maar de overheersende stem is dit jaar heel duidelijk je mag niet terugvallen voor de meisjes vooral de oudste krijgt veel mee nu merken we.
En dag/nacht ritme is nu helemaal na de knoppen maar pysch en huisarts vinden het voor nu oke Ik ben nog niet gevaarlijk geweest (zoals slaapwandelen met dwang enzo) maar de heftigste dag moet nog komen.
Maar pysch zegt dat als ik zo blijf ik klaar ben voor herbelevings therapie. Maar dat weet ik nog niet of dat echt zo is en of ik dat wil
Eten is lastig maar ijskoude smooty of een soep gaat wel mijn vriendin kookt vaak nu en weet dat zij er voor zorgt dat alles er in zit. Het stemmetje in mij vind dat heel vervelend maar de overheersende stem is dit jaar heel duidelijk je mag niet terugvallen voor de meisjes vooral de oudste krijgt veel mee nu merken we.
En dag/nacht ritme is nu helemaal na de knoppen maar pysch en huisarts vinden het voor nu oke Ik ben nog niet gevaarlijk geweest (zoals slaapwandelen met dwang enzo) maar de heftigste dag moet nog komen.
Maar pysch zegt dat als ik zo blijf ik klaar ben voor herbelevings therapie. Maar dat weet ik nog niet of dat echt zo is en of ik dat wil
woensdag 2 juli 2025 om 00:05
woensdag 2 juli 2025 om 06:27
Ach lieve Avo, wat ingewikkeld dat je het gevoel hebt dat je in alles faalt.
Ik denk niet dat dat zo is, maar ik weet niet of het nu aankomt als ik anders beweer. Ik ga het toch proberen om er iets tegenover te zetten.
Ik weet niet precies hoe oud je kinderen zijn, maar zou het kunnen dat ze de leeftijd hebben bereikt dat thuis hangen sowieso is wat je doet? Dat op stap gaan met een ouder sowieso minder (cool) wordt? En zou de hitte mee kunnen spelen dat ze nu nog eens extra niets willen?
Zou het idee dat jij geen verbinding meer met kinderen, man en omgeving voelt ook kunnen komen door dat doodse gevoel wat je voor de rest omschrijft? Volgens mij ontbreekt op dit moment de verbinding met alles. Dus voelen zij geen verbinding met jou, of ben jij die even kwijt met hun? En betekent dat dat dat ze jou een slechte moeder vinden, of kan jij even niets anders voelen, omdat alles fout en doods aanvoelt?
Dat ze meekrijgen dat het niet altijd goed met je gaat is ingewikkeld. Kinderen bescherm je het liefst tegen alles. Jij bent de ouder, offert alles voor ze op, blijft voor ze in leven. Maar ze worden ouder, zijn niet gek, zien dingen. Hoe bescherm je ze dan. Is dat door niets weten, de façade ophouden? Is dat reëel, en wat zien ze toch door de gaten in die muur? Hoeveel duiding hebben ze daarin nodig? Soms is een glimp zien zonder context enger en erger dan op je eigen niveau weten wat er speelt. Kinderen bedenken de context namelijk zelf, en die heeft vaak betrekking op hunzelf. Hiermee pleit ik niet voor (totale) openheid. Maar als je het idee hebt dat er door therapie en de leeftijd van de kinderen steeds meer gaten in de muur komen, dan zou je kunnen overwegen om iets van inzicht te geven in wat er zich achter de muur afspeelt. Rete ingewikkeld.
Is dit, deze angst en het feit dat je nu in een permanente december terecht lijkt te komen iets wat je met coach kan bespreken? Hoe je hier mee om kan gaan naar je man en je kinderen toe?
Want ook bij trauma kan psycho-educatie naar de omgeving heel belangrijk zijn. Dat gaat niet over de inhoud van het trauma, maar wel over wat trauma met jou, en ook heb, kan doen.
Ik denk niet dat dat zo is, maar ik weet niet of het nu aankomt als ik anders beweer. Ik ga het toch proberen om er iets tegenover te zetten.
Ik weet niet precies hoe oud je kinderen zijn, maar zou het kunnen dat ze de leeftijd hebben bereikt dat thuis hangen sowieso is wat je doet? Dat op stap gaan met een ouder sowieso minder (cool) wordt? En zou de hitte mee kunnen spelen dat ze nu nog eens extra niets willen?
Zou het idee dat jij geen verbinding meer met kinderen, man en omgeving voelt ook kunnen komen door dat doodse gevoel wat je voor de rest omschrijft? Volgens mij ontbreekt op dit moment de verbinding met alles. Dus voelen zij geen verbinding met jou, of ben jij die even kwijt met hun? En betekent dat dat dat ze jou een slechte moeder vinden, of kan jij even niets anders voelen, omdat alles fout en doods aanvoelt?
Dat ze meekrijgen dat het niet altijd goed met je gaat is ingewikkeld. Kinderen bescherm je het liefst tegen alles. Jij bent de ouder, offert alles voor ze op, blijft voor ze in leven. Maar ze worden ouder, zijn niet gek, zien dingen. Hoe bescherm je ze dan. Is dat door niets weten, de façade ophouden? Is dat reëel, en wat zien ze toch door de gaten in die muur? Hoeveel duiding hebben ze daarin nodig? Soms is een glimp zien zonder context enger en erger dan op je eigen niveau weten wat er speelt. Kinderen bedenken de context namelijk zelf, en die heeft vaak betrekking op hunzelf. Hiermee pleit ik niet voor (totale) openheid. Maar als je het idee hebt dat er door therapie en de leeftijd van de kinderen steeds meer gaten in de muur komen, dan zou je kunnen overwegen om iets van inzicht te geven in wat er zich achter de muur afspeelt. Rete ingewikkeld.
Is dit, deze angst en het feit dat je nu in een permanente december terecht lijkt te komen iets wat je met coach kan bespreken? Hoe je hier mee om kan gaan naar je man en je kinderen toe?
Want ook bij trauma kan psycho-educatie naar de omgeving heel belangrijk zijn. Dat gaat niet over de inhoud van het trauma, maar wel over wat trauma met jou, en ook heb, kan doen.
woensdag 2 juli 2025 om 08:16
Ach lieve Avo...
Kan het zijn dat je (pre)pubers langzaam meer autonomie willen, zich afzetten, hun eigen ruimte nodig hebben? Oudere kinderen vind ik ook lastiger (daarentegen zijn jong volwassenen weer heel erg leuk merk ik). Ze geven je niet meer de bevestiging die je nodig hebt (terwijl je vanuit literatuur weet dat kinderen nooit de ouder hoeven te bevestigen: dat moet andersom). Ze zetten zich af, spiegelen, maken zich los, zijn moeilijker te sturen. En soms hebben ze je weer nodig en zoeken je weer op.
Weten je kinderen dat je in therapie zit? Dat je vroeger dingen mee hebt gemaakt waardoor je soms niet functioneert (niet verder gespecificeert)? Ik heb op een gegeven moment (op aanraden van therspeut) besloten het te vertellen, terwijl ik alleen maar mooi weer speelde. En ik was als de dood dat ze zich daardoor te verantwoordelijk voor ne zouden gaan voelen, maar ik geloof niet dat dat gebeurd is. Maar dat het wel de duiding gaf die paste bij wat ze voelden en zagen: een moeder die niet goed in staat was van de bank te komen en te functioneren.
Dat je parttime werkt is niet iets waar kinderen o er het algemeen een mening over hebben. Als het huis echt hoarderig vies is, dan zullen ze dat niet fijn vinden, maar ergens denk ik dat dát nog wel mee valt. En wat ik uit stukjes hier gelezen heb ben jij een moeder waar veel kan, waar je kinderen gezien worden en waar ze mogen groeien. Maar bij dat groeien hoort ook dat ze zelfstandig worden en puber gaan zijn. En met mama dingen doen niet meer cool is.
Ik ben er van overtuigd dat ze je niet meer alles gaan vertellen:dat hoort bij puber zijn, dat hoort bij zelfstandig worden en dat hoort bij je eigen fouten gaan maken. Tegelijkertijd ben ik er ook van overtuigd dat ze je weten te vinden als ze je nodig hebben, hulp nodig hebben of gewoon hun verhaal even kwijt moeten.
En verbinding kan er niet 24/7 zijn. Sowieso wordt verbinding moeilijk als je de verbinding met jezelf kwijt raakt. En ik snap dat je nu door een hel gaat. De hel weer herbeleeft. Het hoort bij waar je nu zit in therapie, maar het is niet wat je wil, niet wenselijk en hoort niet bij deze tijd van het jaar. En dat is kutter dan kut.
Zou het een idee zijn dat man een keer mee kan naar coach? Weet hij iets van wat er gebeurd is? Durf je hem te betrekken, kleine stukjes van kleine avo te geven? Zou dat helpen, qua verbinding?
Kan het zijn dat je (pre)pubers langzaam meer autonomie willen, zich afzetten, hun eigen ruimte nodig hebben? Oudere kinderen vind ik ook lastiger (daarentegen zijn jong volwassenen weer heel erg leuk merk ik). Ze geven je niet meer de bevestiging die je nodig hebt (terwijl je vanuit literatuur weet dat kinderen nooit de ouder hoeven te bevestigen: dat moet andersom). Ze zetten zich af, spiegelen, maken zich los, zijn moeilijker te sturen. En soms hebben ze je weer nodig en zoeken je weer op.
Weten je kinderen dat je in therapie zit? Dat je vroeger dingen mee hebt gemaakt waardoor je soms niet functioneert (niet verder gespecificeert)? Ik heb op een gegeven moment (op aanraden van therspeut) besloten het te vertellen, terwijl ik alleen maar mooi weer speelde. En ik was als de dood dat ze zich daardoor te verantwoordelijk voor ne zouden gaan voelen, maar ik geloof niet dat dat gebeurd is. Maar dat het wel de duiding gaf die paste bij wat ze voelden en zagen: een moeder die niet goed in staat was van de bank te komen en te functioneren.
Dat je parttime werkt is niet iets waar kinderen o er het algemeen een mening over hebben. Als het huis echt hoarderig vies is, dan zullen ze dat niet fijn vinden, maar ergens denk ik dat dát nog wel mee valt. En wat ik uit stukjes hier gelezen heb ben jij een moeder waar veel kan, waar je kinderen gezien worden en waar ze mogen groeien. Maar bij dat groeien hoort ook dat ze zelfstandig worden en puber gaan zijn. En met mama dingen doen niet meer cool is.
Ik ben er van overtuigd dat ze je niet meer alles gaan vertellen:dat hoort bij puber zijn, dat hoort bij zelfstandig worden en dat hoort bij je eigen fouten gaan maken. Tegelijkertijd ben ik er ook van overtuigd dat ze je weten te vinden als ze je nodig hebben, hulp nodig hebben of gewoon hun verhaal even kwijt moeten.
En verbinding kan er niet 24/7 zijn. Sowieso wordt verbinding moeilijk als je de verbinding met jezelf kwijt raakt. En ik snap dat je nu door een hel gaat. De hel weer herbeleeft. Het hoort bij waar je nu zit in therapie, maar het is niet wat je wil, niet wenselijk en hoort niet bij deze tijd van het jaar. En dat is kutter dan kut.
Zou het een idee zijn dat man een keer mee kan naar coach? Weet hij iets van wat er gebeurd is? Durf je hem te betrekken, kleine stukjes van kleine avo te geven? Zou dat helpen, qua verbinding?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
woensdag 2 juli 2025 om 09:06
Ach lieverd. Ik snap waar je zit. Heb er ook gezeten, en zit er soms nog. Zo bang om trauma door te geven. Zo bang om hetzelfde te zijn als mijn ouders. Zo bang om het slecht te doen.
Maar je bent niet jouw ouders avo. Je bent je zo bewust van verbinding, gezien worden, een eigen identiteit ontwikkelen. Je biedt grenzen en kaders en liefde. En als ze verbinding willen dan sta je voor ze klaar.
En loslaten doet pijn.
Je hoeft (nu) niet meer met ze te delen. En hier was het hetzelfde (of is): voor man zijn ouders doe ik alles. Bij mijn moeder raakte ik al in paniek als ik zag dat ze belde.
Ik heb op een gegeven moment wel gedeeld dat het niet zo fijn was bij mij thuis. Niet meer, maar wel dat. En voor meis vielen er een hoop kwartjes. Ze zag ook wel hoe mijn moeder was, hoe overheersend, hoe ze ook mijn kinderen geen eigen ruimte gunt. Dus voor haar was het bijna opluchting. En heeft ze naar mij wel eens gezegd: je bent reteirritant soms, maar ik ben blij dat jij mijn moeder bent en niet oma. Want jou mag ik reteirritant vinden.
En dat is wel de spijker op zijn kop.
Je kunt je kinderen niet volledig behoeden voor trauma. Je kunt ze alleen maar met zoveel mogelijk liefde en veiligheid laten opgroeien en daarna moeten ze hun eigen pad kiezen.
Een vriendin zei ooit tegen mij, toen ik zat waar jij nu zit: heb je liever dat ze je later nooit meer wil zien maar dat ze wel gelukkig worden, of dat ze je wel blijven zien maar daarin ongelukkig zijn? En dat is stom, want het liefste wat jij en ik willen, is dat ze ons blijven zien en daarin gelukkig zijb (of zich veilig voelen). Maar uit die twee keuzes, dan liever de eerste. Waarbij vriendin zei: dat zegt al genoeg. Dan heb je hun geluk op de eerste plaats staan. We ben je dus niet je moeder.
Het worden langzaam zelfstandige mensen avo. Die hun eigen pad gaan bewandelen. En hun eigen leven gaan vormgeven. En jij bent niet meer volledig verantwoordelijk voor hun geluk. Je mag ze een veilige thuisbasis geven en ze ook loslaten, erop vertrouwen dat het goed komt. En ze opvangen als ze dat nodig hebben. En grenzen stellen als ze dat nodig hebben, ook als ze dat stom vinden.
Ken je "het is hier geen hotel"? Aanrader. En veel herkenning.
Maar je bent niet jouw ouders avo. Je bent je zo bewust van verbinding, gezien worden, een eigen identiteit ontwikkelen. Je biedt grenzen en kaders en liefde. En als ze verbinding willen dan sta je voor ze klaar.
En loslaten doet pijn.
Je hoeft (nu) niet meer met ze te delen. En hier was het hetzelfde (of is): voor man zijn ouders doe ik alles. Bij mijn moeder raakte ik al in paniek als ik zag dat ze belde.
Ik heb op een gegeven moment wel gedeeld dat het niet zo fijn was bij mij thuis. Niet meer, maar wel dat. En voor meis vielen er een hoop kwartjes. Ze zag ook wel hoe mijn moeder was, hoe overheersend, hoe ze ook mijn kinderen geen eigen ruimte gunt. Dus voor haar was het bijna opluchting. En heeft ze naar mij wel eens gezegd: je bent reteirritant soms, maar ik ben blij dat jij mijn moeder bent en niet oma. Want jou mag ik reteirritant vinden.
En dat is wel de spijker op zijn kop.
Je kunt je kinderen niet volledig behoeden voor trauma. Je kunt ze alleen maar met zoveel mogelijk liefde en veiligheid laten opgroeien en daarna moeten ze hun eigen pad kiezen.
Een vriendin zei ooit tegen mij, toen ik zat waar jij nu zit: heb je liever dat ze je later nooit meer wil zien maar dat ze wel gelukkig worden, of dat ze je wel blijven zien maar daarin ongelukkig zijn? En dat is stom, want het liefste wat jij en ik willen, is dat ze ons blijven zien en daarin gelukkig zijb (of zich veilig voelen). Maar uit die twee keuzes, dan liever de eerste. Waarbij vriendin zei: dat zegt al genoeg. Dan heb je hun geluk op de eerste plaats staan. We ben je dus niet je moeder.
Het worden langzaam zelfstandige mensen avo. Die hun eigen pad gaan bewandelen. En hun eigen leven gaan vormgeven. En jij bent niet meer volledig verantwoordelijk voor hun geluk. Je mag ze een veilige thuisbasis geven en ze ook loslaten, erop vertrouwen dat het goed komt. En ze opvangen als ze dat nodig hebben. En grenzen stellen als ze dat nodig hebben, ook als ze dat stom vinden.
Ken je "het is hier geen hotel"? Aanrader. En veel herkenning.
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
woensdag 2 juli 2025 om 09:37
Avo, dat klinkt alsof ze, binnen jouw mogelijkheden, al best veel weten. Ik snap dat iets vertellen over hoe het thuis was geen optie is op dit moment.
Jij zegt: ik ben beter met jonge kinderen, maar deze leeftijd is wat ze onthouden. Dat eerste weet ik natuurlijk niet, maar dat tweede is maar gedeeltelijk waar. Natuurlijk staat dit nu even wat helderder op hun netvlies. Maar, de basis voor de verbinding, de hechting, die wordt gelegd en gevormd als ze jong zijn. En dat heb je heel goed gedaan. Dat is waarop ze altijd kunnen terugvallen, en wat ze ook meenemen in hun leven.
Daarnaast: als je nu een (langere) periode als minder beschikbaar zou voelen, betekent dat niet meteen dat je alles wat je daarvoor hebt opgebouwd in de prullenbak kan gooien. En wat Lucy zegt is natuurlijk ontzettend waar: hun welzijn staat bij jou voorop. Dat dat in periodes misschien soms even niet zo voelt voor hen, dat is als ouder ingewikkeld. Aan de andere kant: ook als je een 'gewone' puber moeder zou zijn met 'gewone' grenzen en regels zouden ze waarschijnlijk ook een periode hebben waarop ze niet het gevoel hebben dat je als ouder hun belang voor ogen hebt. Omdat het nu eenmaal hun taak is om zich los te maken, op eigen benen te leren staan en (deels) hun eigen leven op te bouwen.
Jij zegt: ik ben beter met jonge kinderen, maar deze leeftijd is wat ze onthouden. Dat eerste weet ik natuurlijk niet, maar dat tweede is maar gedeeltelijk waar. Natuurlijk staat dit nu even wat helderder op hun netvlies. Maar, de basis voor de verbinding, de hechting, die wordt gelegd en gevormd als ze jong zijn. En dat heb je heel goed gedaan. Dat is waarop ze altijd kunnen terugvallen, en wat ze ook meenemen in hun leven.
Daarnaast: als je nu een (langere) periode als minder beschikbaar zou voelen, betekent dat niet meteen dat je alles wat je daarvoor hebt opgebouwd in de prullenbak kan gooien. En wat Lucy zegt is natuurlijk ontzettend waar: hun welzijn staat bij jou voorop. Dat dat in periodes misschien soms even niet zo voelt voor hen, dat is als ouder ingewikkeld. Aan de andere kant: ook als je een 'gewone' puber moeder zou zijn met 'gewone' grenzen en regels zouden ze waarschijnlijk ook een periode hebben waarop ze niet het gevoel hebben dat je als ouder hun belang voor ogen hebt. Omdat het nu eenmaal hun taak is om zich los te maken, op eigen benen te leren staan en (deels) hun eigen leven op te bouwen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
