Schuldgevoel en verwachtingen ouders

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 11:17

Ik ben benieuwd hoe anderen hiermee omgaan.

Ik heb twee pubers thuis, werk 4,5 per week, en probeer de boel een beetje draaiende te houden. Mijn ouders wonen op zo’n 50 kilometer afstand. De band is goed, ze zijn samen, nog redelijk gezond (allebei rond de 75) en wonen zelfstandig. Er speelt gelukkig geen acute zorgsituatie.

Ik probeer ze meestal twee keer per maand te zien en we bellen een paar keer per week. Soms gaan de kinderen mee, soms niet. Maar het blijft altijd passen en plannen, zeker omdat het reizen ook tijd kost.

Toch krijg ik regelmatig opmerkingen van hen dat ze me weinig zien. Altijd met een knipoog of als grapje, maar toch blijft het hangen. Ik weet dat ze het niet verkeerd bedoelen, maar ik voel me dan toch tekortschieten, terwijl ik eigenlijk al het gevoel heb dat ik op m’n max zit.

Mijn ouders woonde vroeger om de hoek bij hun ouders en daarom gingen wij als kinderen ook vaak even langs. Ik denk dat zij dit ook alijd bij mij en mijn broer voor ogen hadden (die woont ook wat verder weg).

Zoals vandaag: ik heb even niks belangrijks te doen, en zit op de bank met een kop koffie. Gewoon moe, toe aan niks. En dan komt dat knagende gevoel ineens opzetten... zou ik nu niet even langs moeten gaan?

Daarom ben ik benieuwd:
Hoe vaak zien jullie je ouders, zeker als er geen zorgvraag is en de band gewoon goed is?
En hoe vinden jullie daarin een balans tussen je eigen leven en toch betrokken blijven, zonder dat schuldgevoel als je gewoon even niets wilt?

Alle ervaringen of gedachten zijn welkom.

saanvi2 wijzigde dit bericht op 06-07-2025 11:27

7.36% gewijzigd

feow zondag 6 juli 2025 om 11:57

Ik zie mijn moeder ongeveer om de week, soms om de drie weken, maar dan gaat ze claimen en om dat voor te zijn (en het gezellig te houden) is om de week tactischer.

Mijn vader zie ik ongeveer om de maand. Dat vind ik zelf eigenlijk te weinig, want het is een fijne man en eigenlijk altijd goed om hem te zien. Maar het is ook een boer: na een kop koffie is het tijd om te gaan en iets anders te gaan doen.

Bellen doen we alleen voor praktisch, zakelijk overleg. Of tijdens psychoses

Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 11:57

blijfgewoonbianca schreef: ↑
06-07-2025 11:48
Is het in het weekend ook zo druk met verkeer ? Als je ze uit zou nodigen voor de lunch / brunch draaien ze misschien met liefde een “ gewone “ dag mee ( sportwedstrijd , strijkplank in de kamer , krantje lezen ) .

Het weekend is een stuk rustiger, dus dat zou zeker kunnen. Het is absoluut een optie, en ik denk eigenlijk dat zij het hartstikke leuk zouden vinden om te doen. Maar ergens voelt het voor mij toch een beetje als... een inbreuk of zo. Geen idee waar dat gevoel vandaan komt, het zit echt volledig in mijn eigen hoofd.

Toen mijn kinderen nog klein waren, kwam mijn moeder elke week een dag oppassen en bleef dan op zondag slapen (ze paste op maandag op). En eerlijk? Ik vond dat zó vermoeiend. Geen idee waarom precies, maar ik raakte er altijd een beetje gespannen van. Alsof mijn huis ineens een bed & breakfast was, en ik ervoor moest zorgen dat alles perfect was. Ligt echt bij mij. Maar je hebt zeker een punt hoor, ik moet me er even overheen zetten

madamecannibale zondag 6 juli 2025 om 11:57

Ik zie mijn ouders een paar keer per week. Maar ze wonen dan ook in de buurt. Daarnaast hebben zij geen zorgvraag maar wij wel en passen ze op vaste dagen op ons kind. Ook toen wij geen kinderen hadden zagen we ze wel regelmatig maar dan was het eerder een keer per week.

Ik denk dat er niet echt een goed of fout is. Het klinkt alsof je je echt inzet om ze regelmatig te zien, ik zou mijzelf niet pushen dat nog vaker te doen als het voor stress zorgt.

Yakuzakiko zondag 6 juli 2025 om 11:59

Daarom zal ik nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ik ze zo weinig zie. Ik heb daar zelf zo'n hekel aan en het heeft er nooit voor gezorgd dat ik met meer plezier naar mijn ouders ging, alleen maar met meer tegenzin.
Moet er niet aan denken dat iemand bij mij langskomt uit schuldgevoel.

S-Groot zondag 6 juli 2025 om 11:59

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 11:43
Zij zijn zelf opgegroeid met alle familieleden in een straat van 5 km om zich heen. Iedereen liep altijd overal in en uit en ik denk dat zij dit beeld ook hadden voor hun oude dag, en dat kan (of wil misschien) ik ze niet geven. Dat vind ik soms lastig

Waarom haal je dit er meermaals bij? Ze zijn niet achterlijk hè, ze weten echt wel dat je niet in dezelfde straat woont.

Ga kijken naar wat jij fijn vindt, wat jij wil geven, echt vanuit je hart en niet vanuit schuldgevoel. Kijk dan of je daar wel of niet nog wat bij wil doen en ga dan gewoon achter je beslissing staan. Wees ook gewoon open naar je ouders als je dat fijn vindt: mam, pap, ik begrijp dat jullie liever zouden hebben dat ik vaker langskom, fijn dat jullie me zo graag zien. Zelf vind ik het fijn om langs te komen zoals ik het nu doe.

Oh en laat alsjeblieft los hoe vaak jouw kinderen jou op zouden moeten zoeken later. Je kinderen zijn hun eigen personen, net zoals jij tav je ouders je eigen persoon bent. Met een eigen leven. Niks is verkeerd, niet als je de deur bij elkaar platloopt en niet als je elkaar amper ziet.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 12:02

TinyTiny schreef: ↑
06-07-2025 11:50
Nee, zou niet weten waarom. Maar ik ben dus ook totaal niet gewend om familie om de hoek te hebben. Dus het was ook niet normaal om wekelijks bij elkaar over de vloer te komen bij grootouders of ooms/ tantes. Dat was vooral met verjaardagen en af en toe tussendoor nog eens. Betekent niet dat er daarom geen goede band is.

Dit is precies hoe ik het zou willen voelen, en op goede dagen komt het hier een beetje in de buurt, maar vaak dus ook helemaal niet.

Het is ook zo dubbel, want ik wil dit echt zo voelen naar mijn ouders toe, maar als ik heel eerlijk ben zou ik het heel jammer vinden als mijn jongens (3) mij ook zo weinig gaan bezoeken (dus het voelt ergens ook als weinig), maar heb me wel heel erg voorgenomen om ze nooit een schuldgevoel aan te praten en ze te stimuleren lekker hun eigen leven te leven

__appelbloesem__ zondag 6 juli 2025 om 12:03

Ik zie mijn ouders en schoonouders denk ik een keer per maand gemiddeld, een beetje hoe het uitkomt. Ik weet dat ze het jammer vinden dat we niet dichter bij elkaar wonen, omdat ze ons dan vaker zouden zien, maar dat ervaar ik niet als verwijt dat ik ze vaker zou moeten bezoeken. Ik vind het zelf ook weleens jammer dat ik niet makkelijk even een half uurtje langs kan door de afstand. Misschien helpt het om hier gewoon over te praten?

blijfgewoonbianca zondag 6 juli 2025 om 12:04

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 11:57

Toen mijn kinderen nog klein waren, kwam mijn moeder elke week een dag oppassen en bleef dan op zondag slapen (ze paste op maandag op). En eerlijk? Ik vond dat zó vermoeiend. Geen idee waarom precies, maar ik raakte er altijd een beetje gespannen van. Alsof mijn huis ineens een bed & breakfast was, en ik ervoor moest zorgen dat alles perfect was. Ligt echt bij mij. Maar je hebt zeker een punt hoor, ik moet me er even overheen zetten

O, ik snap best dat je dat zo voelde, hoor.
Maar ik snap ook dat vooral je moeder dat heel erg mist, de ongedwongen omgang met je kinderen in hun eigen huis terwijl ze hun eigen dingen doen. Op visite zitten bij je opa en oma is toch heel anders.

De meeste ouders beseffen echt wel dat hun kinderen heel druk zijn. Maar daarom missen ze ze ( en hun gezin ) nog niet minder. En zijn heus wel in gaan zien dat hoe dingen vroeger gingen in een huishouden niet zaligmakend zijn / niet meer de norm zijn.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 12:04

S-Groot schreef: ↑
06-07-2025 11:59
Waarom haal je dit er meermaals bij? Ze zijn niet achterlijk hè, ze weten echt wel dat je niet in dezelfde straat woont.

Ga kijken naar wat jij fijn vindt, wat jij wil geven, echt vanuit je hart en niet vanuit schuldgevoel. Kijk dan of je daar wel of niet nog wat bij wil doen en ga dan gewoon achter je beslissing staan. Wees ook gewoon open naar je ouders als je dat fijn vindt: mam, pap, ik begrijp dat jullie liever zouden hebben dat ik vaker langskom, fijn dat jullie me zo graag zien. Zelf vind ik het fijn om langs te komen zoals ik het nu doe.

Oh en laat alsjeblieft los hoe vaak jouw kinderen jou op zouden moeten zoeken later. Je kinderen zijn hun eigen personen, net zoals jij tav je ouders je eigen persoon bent. Met een eigen leven. Niks is verkeerd, niet als je de deur bij elkaar platloopt en niet als je elkaar amper ziet.

Wat een fijne post! Je hebt helemaal gelijk, op alle fronten. Hier zou ik zo graag naar toe willen groeien, voor mijzelf en voor mijn kinderen

Courage zondag 6 juli 2025 om 12:05

S-Groot schreef: ↑
06-07-2025 11:59
Waarom haal je dit er meermaals bij? Ze zijn niet achterlijk hè, ze weten echt wel dat je niet in dezelfde straat woont.

Ga kijken naar wat jij fijn vindt, wat jij wil geven, echt vanuit je hart en niet vanuit schuldgevoel. Kijk dan of je daar wel of niet nog wat bij wil doen en ga dan gewoon achter je beslissing staan. Wees ook gewoon open naar je ouders als je dat fijn vindt: mam, pap, ik begrijp dat jullie liever zouden hebben dat ik vaker langskom, fijn dat jullie me zo graag zien. Zelf vind ik het fijn om langs te komen zoals ik het nu doe.

Oh en laat alsjeblieft los hoe vaak jouw kinderen jou op zouden moeten zoeken later. Je kinderen zijn hun eigen personen, net zoals jij tav je ouders je eigen persoon bent. Met een eigen leven. Niks is verkeerd, niet als je de deur bij elkaar platloopt en niet als je elkaar amper ziet.

Zo zie ik het ook.

Koettie zondag 6 juli 2025 om 12:06

Ik woon praktisch naast m'n ouders (gescheiden) en ga denk ik twee keer per maand. Mn moeder zie ik iets vaker, die neemt zelf nog initiatief. Mn vader komt de deur niet uit ivm gezondheidsklachten en heeft geen vrienden. Beiden eind 60. Meer zou makkelijk kunnen maar zelf helemaal geen behoefte aan.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 12:06

blijfgewoonbianca schreef: ↑
06-07-2025 12:04
O, ik snap best dat je dat zo voelde, hoor.
Maar ik snap ook dat vooral je moeder dat heel erg mist, de ongedwongen omgang met je kinderen in hun eigen huis terwijl ze hun eigen dingen doen. Op visite zitten bij je opa en oma is toch heel anders.

De meeste ouders beseffen echt wel dat hun kinderen heel druk zijn. Maar daarom missen ze ze ( en hun gezin ) nog niet minder. En zijn heus wel in gaan zien dat hoe dingen vroeger gingen in een huishouden niet zaligmakend zijn / niet meer de norm zijn.

En het doet mij dus pijn dat zij dit missen. En ergens wil ik dit voor hen verzachten, maar kan ik dat niet altijd opbrengen en daar voel ik me dan weer rot over.

Yella78 zondag 6 juli 2025 om 12:06

Ik herken het wel een beetje. Mijn moeder woont om de hoek, maar ik werk zo veel dat ze mijn nicht - die in een ander werelddeel woont en bij haar verblijft als ze werkzaamheden in Nederland heeft - over het jaar genomen de laatste jaren vaker ziet dan mij. Mijn zus woont in een andere stad maar is er ook vaker dan ik. Als ik eens een paar uurtjes kan relaxen, ga ik niet bij mijn moeder langs want dat is voor mij geen ontspanning. Ik voel me daar dan ook weleens schuldig over. Mijn man en zoons eten gelukkig meestal wel eens per week bij haar. Als dat voor een bepaalde dag is afgesproken en ik ben dan toevallig niet aan het werk, moet ik bekennen dat ik dan liever in mijn eentje thuis eet dan met de anderen meega en bij mijn moeder eet. Omdat ik dan zo'n behoefte heb aan even lekker rustig. Af en toe doe ik dat natuurlijk wel, maar mijn moeder vindt eigenlijk dat ik vaker zou moeten komen, al zegt ze dat niet rechtstreeks. Zomaar even bellen voor de gezelligheid doen we nooit, daar zijn we allebei niet van.
Dus ja, ik herken het, maar ik heb zo ook geen oplossing. Misschien toch eens open en eerlijk met je ouders bespreken, TO. Aangeven hoe je dat voelt en samen kijken hoe je ergens kunt komen zodat het voor iedereen goed of in elk geval beter voelt.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Courage zondag 6 juli 2025 om 12:07

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:02
Dit is precies hoe ik het zou willen voelen, en op goede dagen komt het hier een beetje in de buurt, maar vaak dus ook helemaal niet.

Het is ook zo dubbel, want ik wil dit echt zo voelen naar mijn ouders toe, maar als ik heel eerlijk ben zou ik het heel jammer vinden als mijn jongens (3) mij ook zo weinig gaan bezoeken (dus het voelt ergens ook als weinig), maar heb me wel heel erg voorgenomen om ze nooit een schuldgevoel aan te praten en ze te stimuleren lekker hun eigen leven te leven

Dat doe je door het ze voor te leven.
Op dit moment leer je ze iets heel anders dan wat je ze wil leren. Je leert ze nu schuldgevoel en het leven niet mogen omarmen.
Dus hup: aan de slag met jezelf. Maak dat een prioriteit. Je wil van je schuldgevoel af, ga op zoek naar een cursus, therapeut of wat dan ook om dat zo snel mogelijk te leren.
Je mág rusten, je mág genieten van het leven, je mag jezelf zijn. Je bent helemaal okay zoals je bent. Weet dat.

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 12:09

feow schreef: ↑
06-07-2025 11:57
Ik zie mijn moeder ongeveer om de week, soms om de drie weken, maar dan gaat ze claimen en om dat voor te zijn (en het gezellig te houden) is om de week tactischer.

Mijn vader zie ik ongeveer om de maand. Dat vind ik zelf eigenlijk te weinig, want het is een fijne man en eigenlijk altijd goed om hem te zien. Maar het is ook een boer: na een kop koffie is het tijd om te gaan en iets anders te gaan doen.

Bellen doen we alleen voor praktisch, zakelijk overleg. Of tijdens psychoses

Heel herkenbaar (wat de moeder betreft).
Wat naar van het stukje over de psychoses

.. Is dat bij ouders of bij jezelf (als ik dat mag vragen)?

Courage zondag 6 juli 2025 om 12:09

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:06
En het doet mij dus pijn dat zij dit missen. En ergens wil ik dit voor hen verzachten, maar kan ik dat niet altijd opbrengen en daar voel ik me dan weer rot over.

Je bent niet verantwoordelijk voor hun emotionele welzijn.

S-Groot zondag 6 juli 2025 om 12:10

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:04
Wat een fijne post! Je hebt helemaal gelijk, op alle fronten. Hier zou ik zo graag naar toe willen groeien, voor mijzelf en voor mijn kinderen

Haha, wat een knappe reactie van je! Mooi dat je de boodschap kunt zien.

Ga dan ook eens bij jezelf na hoe dat zit bij jou aangaande die inbreuk die je ervaart bij bezoek. Is dat bij al het bezoek? En wat houdt jou tegen om die perfectie waar je het over hebt los te laten en je ouders uit te nodigen met de boodschap: ik vind het gezellig als jullie bij ons langs zouden komen morgen/volgende week/... , ik heb alleen geen puf om alles op orde te maken, gastvrouw te zijn en jullie op bezoek te hebben. Zouden jullie het leuk vinden om gewoon een uurtje of twee gezellig bij ons te zijn? En dan gewoon lekker wat drinken of iets lekkers pakken als jullie daar zin in hebben? Een stoel erbij trekken als jullie buiten willen zitten?

Is dat iets wat jou wel aan zou spreken, als je even alle mitsen en maren over wat hoort oid loslaat?

Saanvi2 zondag 6 juli 2025 om 12:13

Courage schreef: ↑
06-07-2025 12:09
Je bent niet verantwoordelijk voor hun emotionele welzijn.

Ik weet dat je daar gelijk in hebt, maar ik voel dat niet zo.. misschien moet ik daar echt eens aan gaan werken (maar als ik dan aan therapie denk en de tijd die daarin gaat zitten dan denk ik: ik kan beter even langsgaan. Verknipt, I know). Food for thought

S-Groot zondag 6 juli 2025 om 12:15

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:06
En het doet mij dus pijn dat zij dit missen. En ergens wil ik dit voor hen verzachten, maar kan ik dat niet altijd opbrengen en daar voel ik me dan weer rot over.

En wat nou als je het niet gaat verzachten maar er gewoon eens over in gesprek gaat? Echt open? Dat dat gevoel jou heel naar lijkt en je er zelf ook tegenop ziet om dat wellicht/waarschijnlijk te gaan ervaren later met je eigen kinderen. Dat het je heerlijk lijkt hoe het vroeger voor hun ouders (de ouders van jouw ouders dus) was, dat iedereen in dezelfde straat woonde en het erop lijkt dat iedereen het fijn vond om de deur plat te lopen bij elkaar. En hoe je ouders dat zelf ervaren hebben, hebben ze daarvan genoten, vonden ze het ook weleens lastig?

Nou ja, en zo verder

. Probeer het eens met een blik van nieuwsgierigheid, ipv een blik waarin je dingen weg wil poetsen (met name vervelende gevoelens).

blijfgewoonbianca zondag 6 juli 2025 om 12:16

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:06
En het doet mij dus pijn dat zij dit missen. En ergens wil ik dit voor hen verzachten, maar kan ik dat niet altijd opbrengen en daar voel ik me dan weer rot over.

Snap ik.
Ze hebben echt niet opgepast met de garantie dat jij ze ( vaak ) zou bezoeken daarna, maar ik begrijp ook dat jij vindt omdat zij er toen veel voor hebben gedaan en gelaten ( best pittig om elke week te gaan logeren en op 3 kinderen te passen ) dat jij nu niet het recht hebt om te klagen.
Ik ga tegenwoordig vaak op een oppasdag langs. Blokje om / naar de kinderboerderij met rollators en loopfietsen en buggy’s

Hebben ze meteen de achterkleinkinderen weer gezien, die trouwens gek zijn op ouwopa en ouwoma.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

blijfgewoonbianca zondag 6 juli 2025 om 12:19

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:13
(maar als ik dan aan therapie denk en de tijd die daarin gaat zitten dan denk ik: ik kan beter even langsgaan.

Ik denk dat je, in een liefdevolle relatie, je je altijd wel bezig houdt met hoe de ander zich voelt.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

feow zondag 6 juli 2025 om 12:19

Saanvi2 schreef: ↑
06-07-2025 12:09
Heel herkenbaar (wat de moeder betreft).
Wat naar van het stukje over de psychoses .. Is dat bij ouders of bij jezelf (als ik dat mag vragen)?

Bij mijn moeder.

Die in de perioden dat ze ‘goed’ is een heel ander mens is hoor. Het eerste stukje gaat over de normale periodes. Als het mis is wil ik het liefst emigreren, maar ben ik in de praktijk juist veel vaker met haar bezig en is er meer contact.

Ik ga het echt niemand anders opleggen, want vind voornamelijk dat iedereen dat voor zichzelf moet beslissen, maar ik voel me zelf het fijnst bij me wél medeverantwoordelijk voelen voor het welzijn van mijn ouders. Niet eindverantwoordelijk, maar me bewust van mijn invloed ofzo.
Voor mij zou elke week contact beklemmend en veel te veel voelen, dus kennelijk ligt mijn grens/verwachting heel anders dan bij sommige andere mensen. En dat is helemaal goed, ik geloof niet dat er een goed/fout is bijzit soort patronen. Maar verantwoordelijk voel ik me zeker, en ik vind dat juist fijn.

Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.

Swampi zondag 6 juli 2025 om 12:21

Ik zie mijn ouders (ook 50km hier vandaan) 1x per 3 weken. Meestal ga ik daarheen, soms komen ze hier heen.
We bellen 1x per week.

Voor ons nu prima. Er was weleens een klein sneertje tot een paar jaar geleden maar met de vraag:
wat bedoel je precies? Of: is de afstand van jullie naar mij verder dan van mij naar jullie? Of: je mag zelf ook bellen als je mijn stem even wil horen? hield het op.

Niet dat ze mij bellen nu hoor, ze hebben zich erbij neergelegd. Nu is het gewoon gezellig.

Lebow zondag 6 juli 2025 om 12:21

Mijn moeder woont vlakbij en ik ga eens per week een uurtje langs. Zij vindt dat te weinig en zeker te kort, maar ik heb een heel drukke baan en een gezin. Hier wel een schuldgevoel, nog niet eens dat ik niet vaker ga, maar wel dat ik die behoefte gewoon niet voel. En het commentaar op laat/kort etc komen helpen daar niet bij. Moeder heeft overigens wel een grote zorgbehoefte en komt huis niet meer uit.

Ha! It is funny because the squirrel gets dead.

regendruppels zondag 6 juli 2025 om 12:27

Mijn ouders zijn nog iets jonger en hebben een druk sociaal leven. Ze wonen ook wat verder weg, of eigenlijk: ik ben een eind verhuisd toen ik ging studeren en niet meer terug gekomen. Toen ik jonger was, hadden mijn ouders ook meer wensen en eisen. Ze vonden het normaal dat kind naar de ouders ging en niet andersom. Inmiddels zijn alle kinderen uitgevlogen en woont een sibling zelfs niet meer in NL en daardoor is hun kijk hierop veranderd en is het nu veel meer tweerichtingsverkeer.

We zien elkaar minimaal eens per maand, maar soms ook wel 3 keer per maand. Bezoekjes duren altijd langer dan een paar uur en zijn eigenlijk altijd inclusief lunch of avondeten. Bijvoorbeeld op zaterdag. Dan heb ik wat klusjes in huis die mijn vader en ik samen oppakken, ondertussen gaat mijn moeder met mijn kind op pad, en dan blijven ze daarna gezellig eten. Soms haakt er nog een broer of zus (al dan niet met partner) aan. Daarnaast bellen we gemiddeld 1 à 2 keer per week met elkaar. Soms ook even videobellen met mijn sibling erbij die niet in NL woont.

Ik blijf ook nog wel eens overnachten bij mijn ouders. Dat vinden we gezellig en de ruimte is er. Op die manier krijgen ze ook wat meer mee van hun kleinkind.

Ik kan me voorstellen dat dit minder wordt als ze ouder worden. De afstand maakt echter dat een kort bezoekje niet handig is, dus hoe we het dan gaan doen weet ik nog niet. Ik zou best graag in de buurt gaan wonen als ze hulpbehoevend worden, maar zit ook met een huis, baan en kind (en ex..).

Actieve topics