Afstand nemen broertje

Hi iedereen,

Ik wil vooral even van mij afschrijven en ben benieuwd of meerdere mensen in deze situatie zitten. Tips over hoe ik hiermee moet omgaan zijn ook altijd welkom.

Ik heb een jonger broertje (19) en ik ben 22 (vrouw ). We wonen nog thuis en we hebben nooit een goede band gehad. Leeftijd verschil kan zeker een rol spelen, maar ik kan ook moeilijk met zijn persoonlijkheid om gaan (hij kan best radicaal zijn, zwart-wit denkend, niet sociaal, want hij heeft weinig tot geen vrienden en zit altijd te gamen, komt zijn afspraken niet na zowel thuis als op school). In het verleden maakte we enorme ruzies over de meest domme dingen, maar ook nu kan dat nog steeds gebeuren . Ruzies tussen broer en zus is normaal, maar mijn broertje wist altijd precies wat hij moest zeggen om mij diep te raken, waardoor ik woedend werd op hem. Ik ga er verder niet op in wat hij al die jaren tegen mij heeft gezegd, maar het heeft zoveel pijn gedaan dat ik hem met alles wat het kost negeer en hem eigenlijk niet als familie zie. Altijd negeren kan natuurlijk niet, maar als we tegen elkaar praten krijg ik vieze blikken van hem, wordt ik weer voor alles uitgemaakt en is er geen normaal gesprek met hem te voeren. Als ik aan hem een simpele vraag stel zoals: “help je even mee de tafel dekken?” is de wereld al voor hem te klein. Hij is ook altijd aan het treiteren. Zo maakt hij tot middernacht veel lawaai in zijn kamer, ookal weet hij dat ik vroeg op moet staan de volgende dag. Als ik vraag of hij stil wilt doen zegt hij gewoon altijd nee en gaat rustig door. Vaak kan ik me beheersen, maar na de zoveelste keer kan ik ontploffen.

Na al die jaren heb ik me erbij neergelegd dat er nooit een goede band zal komen, want er is teveel gebeurd. Dit vind ik niet erg, want met mijn andere zusje heb ik een prima band en ik heb leuke vriendinnen, collega’s en mijn vriend om me heen. Ik hoop dat we ooit nog met elkaar door een deur kunnen, maar dan zal hij moeten werken aan zijn gedrag. In de tussentijd zit ik met hem opgescheept thuis en is er naar mijn idee altijd spanning thuis als hij een slecht humeur heeft en een keer uit zijn kamer komt (want daar zit hij bijna de hele dag). Ik laat hem en zijn gedrag maar zijn gang gaan, want er tegen in gaan heeft geen zin en maakt de situatie thuis alleen maar vervelender en dat wil ik mijn ouders ook niet aan doen. Mijn ouders komen vaak voor me op en spreken mijn broertje aan, maar vaak wordt ik vaker aangesproken omdat na een lange tijd weer getreiterd te worden ontplof ik en wordt ik aangesproken op mijn boosheid.

Ik en mijn vriend zijn aan het zoeken naar een appartement, dus uit huis gaan is het licht aan het einde van de tunnel voor mij. Maar vanwege de huizenmarkt duurt dit best lang. Dus voor nu nog samen met mijn broertje opgescheept.

Herkent iemand zich hierin en is de band verbeterd als je niet meer samenwoont met je broer/zus? Hebben jullie tips hoe ik mijn emoties niet meer door hem laat beïnvloeden?

Liefs!

MissNuada schreef: ↑

11-07-2025 08:37

Heb je hier al eens eerder wat over geschreven?

Je ouders zouden je broer moeten gaan opvoeden, wat doen zij als hij zich zou lelijk gedraagt?

Nee nog nooit eerder over geschreven. Soms reageren ze niet, want hebben geen zin in discussie omdat ook hun niet fatsoenlijk met mijn broertje in gesprek kunnen gaan. Maar soms spreken ze hem wel aan en zegt hij dat hij het niet meer zal doen. Maar doet het uiteindelijk toch.

S-Groot schreef: ↑

11-07-2025 09:10

Dat is een vervelende situatie, fijn dat je kunt zien dat het eindig zal zijn omdat je hopelijk uit huis kunt.

Tips heb ik wel en die komen vooral neer op acceptatie en loslaten. Alle verwachtingen van hem loslaten en doen wat wél binnen jouw macht ligt. Wat voorbeelden:





Toch echt zo min mogelijk tegen hem praten, laat los wat 'hoort' of wat 'netjes' is (dus reageer gewoon echt niet als het geen echte noodzaak is). Niets aan hem vragen. Vraag je af waarom je aan hem vraagt of hij ook de tafel wil dekken terwijl je weet dat er gedoe van komt en je niet zijn opvoeder bent. Laat je verwachtingen van hem dus los.
Vraag hem niet of hij stil wil doen (terwijl je al weet dat het antwoord nee is, wat is daar het nut van?) maar koop goede en fijne oordoppen. Van Loop hebben ze hele fijne bijvoorbeeld, echt de investering waard.






Zulke spanning is echt naar. Probeer het voor jezelf toch zo prettig mogelijk te maken. Zorg bijvoorbeeld voor een goede noise cancelling koptelefoon, ook dat is de investering waard: je kunt zo je eigen bubbel creeëren. Gelukkig zit hij bijna de hele dag op zijn kamer, laat daar ook al je oordelen over los en zie het als een pluspunt.






Dan nog een tip: geen idee hoe jullie wensenlijst eruit ziet maar kijk of je die nog een stuk omlaag kunt schroeven om toch zsm een eigen plek te kunnen hebben. Dan kun je van daaruit altijd nog weer uitkijken naar een plek die meer aan jullie wensen voldoet.

Bedankt voor je tips en heb hier ook over nagedacht. Maar dan toch denk ik vaak waarom hij dan zijn gangetje kan gaan en ik me moet aanpassen. Volgensmij is het in ieder huishouden normaal dat er om middernacht geen lawaai wordt gemaakt. Mijn broertje moet ook gewoon naar school en snap dan niet dat hij nog wakker is.

Nanouk schreef: ↑

11-07-2025 09:48

Wat hebben je ouders hier in het verleden aangedaan? Het is jammer dat jij je broer als boosdoener doet, ik zie meer een jongen waarmee het niet goed gaat en al jaren eerder goede hulp kon gebruiken.

Tegen mijn andere zusje doet hij helemaal niet zo. Dus hij heeft het gewoon op mij gemunt. Papa heeft wel een toegegeven dat we iemand moeten inschakelen om te werken aan zijn gedrag. Maar daar is verder niks van gekomen. Mijn ouders hebben ons alle drie goed opgevoed en zoveel mogelijk op dezelfde manier. En waar ik en mijn zusje gewoon ons normaal gedragen zowel thuis als buiten huis, kan hij dat gewoon niet.

Itsnojoke schreef: ↑

11-07-2025 13:20

Dat is niet echt een constructieve gedachte als je ook gewoon een koptelefoon of oortjes kan dragen. Dat is geen grote opoffering, en je omzeilt meteen een hoop van de irritatie. Dat is toch veel verstandiger dan blijven hangen in de 'jamaar het zou niet nodig moeten zijn '. Nee klopt, het zou fijn zijn als het niet nodig was, maar dat is hier nou eenmaal niet de situatie. Het is wél nodig.

Nee daar heb je gelijk in. Ik zal eens proberen met oortjes in te slapen. Met een koptelefoon lijkt me dat lastig

Homuncula schreef: ↑

11-07-2025 13:37

Het klinkt heel vervelend en ik wil zeker niet jou de 'schuld' in de schoenen schuiven, maar omdat je schrijft dat je hem vraagt of hij even kan helpen tafeldekken en of het stiller kan, moet ik toch aan het volgende denken. Mijn man kan met terugwerkende kracht nog helemaal geërgerd raken als hij terugdenkt aan opgroeien met zijn zus die een paar jaar ouder was. Zij was altijd aan het mede-opvoeden en hij werd daar echt giftig van, tot het punt dat het echt uit de hand liep tussen die twee. Is het mogelijk dat jij voor het gevoel van je broer te bemoeizuchtig/'opvoederig' bent?
Man en zus hebben nu echt een prima band, maar daarvoor was wel echt nodig dat zij uit huis ging. Misschien kun jij eens uitproberen wat er gebeurt als je je broer echt in z'n sop gaar laat koken en je hem nergens op aanspreekt. Misschien zakt bij hem dan de behoefte aan passief-agressief gedrag.
Oh, misschien is stoppen met 'broertje' zeggen al een goed begin (je schrijft dat jij een 'vrouw' bent van 22, en je hebt een 'broertje'). Hij is 19. In een liefdevolle context is dat woord prima, maar de sfeer tussen jullie is nu niet liefdevol. En dan kan het klinken of je hem kleiner wilt maken dan hij is.

Ik vind dat dat echt meevalt eigenlijk. Ik praat nauwelijks met hem en volgensmij is het best redelijk om te vragen of hij stil wilt zijn midden in de nacht.
Overigens is hij toch een broertje? Als hij een broer zou zijn, dan zou hij ouder geweest zijn dan ik.
Maar het zou kunnen dat ik onbewust opvoederig ben geweest richting hem, maar dan is dat niet vaak voorgevallen omdat ik niet vaak met hem praat. Maar ik zal er op letten voortaan

Rooss4.0 schreef: ↑

11-07-2025 13:48

Zou het kunnen dat jouw ouders met hem omgaan volgens het "pick your battles" principe? Met sommige mensen kun je de hele dag ruzie maken als je dat wil maar dat komt de sfeer niet ten goede en waarschijnlijk verandert het ook niks. Dan weeg je dus constant af of het je een ruzie waard is of niet.

Jouw broertje klinkt ook als zo iemand, hij flikt altijd wel iets waar je je kwaad om kunt maken dus krijgt hij (zo lijkt het) minder op zijn kop. En jij bent aanspreekbaarder dus jou wordt gevraagd of je mee wil denken. Dat is niet eerlijk maar wel de realiteit, ik heb ook een poosje op jouw stoel gezet en het voelde inderdaad onrechtvaardig.

Zsm het huis uit en tot die tijd zorgen dat je zo min mogelijk last hebt van je broertje. Bemoei je maar zo weinig mogelijk met hem, het lost niks op.

Ik denk dat dit zeker het geval is en snap mijn ouder daar ook wel in. Onrechtvaardig voelt het zeker, dus hopelijk snel uit huis inderdaad.

S-Groot schreef: ↑

11-07-2025 14:02

Wat levert die houding jou op?

Ik snap dat het moeilijk is hoor en heel oneerlijk voelt en dat jij het gevoel hebt in het gelijk te staan, maar... wat levert die houding jou op? Je weet het resultaat inmiddels wel toch?
Weet je wat waanzin is? Hetzelfde blijven doen en dan een ander resultaat verwachten.

Het vraagt wel wat van je om het om te gaan draaien, maar je hebt alleen iets te zeggen over je eigen gedrag. En jij bent degene die last heeft en die de mogelijkheid heeft om zelf die last te verminderen. Misschien kun je het ook eens zo bekijken: wat heb je te verliezen om het gewoon een paar weken echt anders te doen? Echt even helemaal loslaten wat hij doet en alleen maar kijken naar jezelf en wat jij doet/kan doen? Probeer het eens, wie weet bevalt het je wel zo goed dat je het blijft volhouden.

Ja ik vind het inderdaad best moeilijk om het helemaal los te laten, omdat het in mijn ogen oneerlijk is. Maar ik merk wel door alle reacties dat dan geen zin heeft en ik moet leren om het lekker lost te laten. Dus dankje daarvoor! Ik ga mijn best doen om dit te proberen

Itsnojoke schreef: ↑

11-07-2025 15:59

Volgens deze redenering zou je hem de rest van jullie leven broertje noemen. Misschien zijn er wel mensen die dat doen, maar zelf vind ik het op zeker moment wel een beetje gek worden om een volwassen kerel met een verkleinwoord aan te duiden.

Dan kijken we daar anders naar. Heb nog nooit gehoord dat dat raar is om te zeggen.