Afstand nemen broertje

Hi iedereen,

Ik wil vooral even van mij afschrijven en ben benieuwd of meerdere mensen in deze situatie zitten. Tips over hoe ik hiermee moet omgaan zijn ook altijd welkom.

Ik heb een jonger broertje (19) en ik ben 22 (vrouw ). We wonen nog thuis en we hebben nooit een goede band gehad. Leeftijd verschil kan zeker een rol spelen, maar ik kan ook moeilijk met zijn persoonlijkheid om gaan (hij kan best radicaal zijn, zwart-wit denkend, niet sociaal, want hij heeft weinig tot geen vrienden en zit altijd te gamen, komt zijn afspraken niet na zowel thuis als op school). In het verleden maakte we enorme ruzies over de meest domme dingen, maar ook nu kan dat nog steeds gebeuren . Ruzies tussen broer en zus is normaal, maar mijn broertje wist altijd precies wat hij moest zeggen om mij diep te raken, waardoor ik woedend werd op hem. Ik ga er verder niet op in wat hij al die jaren tegen mij heeft gezegd, maar het heeft zoveel pijn gedaan dat ik hem met alles wat het kost negeer en hem eigenlijk niet als familie zie. Altijd negeren kan natuurlijk niet, maar als we tegen elkaar praten krijg ik vieze blikken van hem, wordt ik weer voor alles uitgemaakt en is er geen normaal gesprek met hem te voeren. Als ik aan hem een simpele vraag stel zoals: “help je even mee de tafel dekken?” is de wereld al voor hem te klein. Hij is ook altijd aan het treiteren. Zo maakt hij tot middernacht veel lawaai in zijn kamer, ookal weet hij dat ik vroeg op moet staan de volgende dag. Als ik vraag of hij stil wilt doen zegt hij gewoon altijd nee en gaat rustig door. Vaak kan ik me beheersen, maar na de zoveelste keer kan ik ontploffen.

Na al die jaren heb ik me erbij neergelegd dat er nooit een goede band zal komen, want er is teveel gebeurd. Dit vind ik niet erg, want met mijn andere zusje heb ik een prima band en ik heb leuke vriendinnen, collega’s en mijn vriend om me heen. Ik hoop dat we ooit nog met elkaar door een deur kunnen, maar dan zal hij moeten werken aan zijn gedrag. In de tussentijd zit ik met hem opgescheept thuis en is er naar mijn idee altijd spanning thuis als hij een slecht humeur heeft en een keer uit zijn kamer komt (want daar zit hij bijna de hele dag). Ik laat hem en zijn gedrag maar zijn gang gaan, want er tegen in gaan heeft geen zin en maakt de situatie thuis alleen maar vervelender en dat wil ik mijn ouders ook niet aan doen. Mijn ouders komen vaak voor me op en spreken mijn broertje aan, maar vaak wordt ik vaker aangesproken omdat na een lange tijd weer getreiterd te worden ontplof ik en wordt ik aangesproken op mijn boosheid.

Ik en mijn vriend zijn aan het zoeken naar een appartement, dus uit huis gaan is het licht aan het einde van de tunnel voor mij. Maar vanwege de huizenmarkt duurt dit best lang. Dus voor nu nog samen met mijn broertje opgescheept.

Herkent iemand zich hierin en is de band verbeterd als je niet meer samenwoont met je broer/zus? Hebben jullie tips hoe ik mijn emoties niet meer door hem laat beïnvloeden?

Liefs!