Help... wat kan ik hier mee?

Ik zie dat het iets meer dan een jaar geleden is dat ik een ander topic heb geopend... zelfde vrouw.. zelfde relatie.. heel andere situatie. Hoewel... heel anders..

Ik had dit verhaal ook met een ander account getypt. En vreemd om te zien hoe 'up and down' het gaat. Dit maakt het voor mij echt abracadabra. Hopelijk kan er iemand wat voor mij vertalen.

Lang verhaal kort: mijn vrouw is haar 'gevoel' voor mij kwijt. Ze houdt nog van me.. maar dan meer als een vriend. De seks is niet bestaand en echte intimiteit is lastig. Soms een knuffel, maar dat initiatief moet eigenlijk bijna altijd van mij komen. Hoewel ik vanmorgen wel een knuffel kreeg, al vraag ik mij af of dit niet meer uit gewoonte was.

Het lange verhaal iets minder kort: Wij zijn sinds een paar weken verhuisd naar een nieuwe woning. Wij zijn: mijn vrouw, twee kinderen en 'ik zeg de gek'. De huizenjacht was hectisch maar telkens was mijn vrouw heel duidelijk: wat doen we het toch goed he!? Je bent niet alleen mijn beste vriend enz. enz. Een paar weken voor onze verhuizing was zij zo zeker van haar zaak: we moesten maar eens een tattoo nemen; niet per se dezelfde, maar wel iets wat 'bij elkaar hoort' (en op zich ook compleet is.. dus geen puzzelstukje ofzo).

Maar nu... we zijn een paar weken geleden verhuisd en in een gesprek is naar voren gekomen dat zij zich tijdens de verhuizing erg alleen voelde. Voor een deel kan ik daar inkomen: ik moest gewoon werken en we zijn verhuisd tijdens een van de meest hectische periodes op mijn werk. Ik kon dus een paar dagen vrij krijgen, maar heel veel heeft mijn vrouw met haar vader gedaan. Nu is het ook niet zo dat ik een kluswonder ben, maar... slopen en spullen sjouwen kan ik wel. Nu heeft zij zich tijdens deze periode erg aan mij geïrriteerd. In haar optiek was ik te makkelijk en heeft zij de kar moeten trekken. Ik denk dat de waarheid iets genuanceerder ligt, maar daar gaat het nu niet om.
Ik merkte de afgelopen tijd steeds meer afstand. En ja hoor! De spreekwoordelijke aap kwam uit de mouw. Ze voelt zich absoluut niet meer tot mij aangetrokken. Waar het precies zit.. dat weet ze niet (of wil ze niet zeggen), maar het zit er nu niet in. Het is na dit gesprek zo erg dat zij eigenlijk niet meer met een kus of knuffel de deur uitgaat. Het is niet onvriendelijk en er is geen ruzie. Maar we zijn nu eigenlijk meer huisgenoten.

Ik merk aan mezelf dat ik niet op deze manier verder zou willen. Kijk.. een tijdelijke dip hoort erbij en daar kan ik ook echt mee leven. Maar ik ben echt heel erg bang dat dit het nieuwe normaal gaat worden. En daar zitten we dan... Ik snap er niets van;

Dank voor een aantal inzichten. Ik snap ook dat het lastig oordelen is als je maar 1 kant hoort.

Zit er een kern van waarheid in? Ja, dat denk ik wel. Ik kan soms erg makkelijk zijn. Maar niet zo dat ik niets doe. Alle geregel, financiering, abonnementen ed zijn voor mijn rekening. Ze geeft ook aan dat het niet per se alleen het verhuizen is, maar in het algemeen (daar moet ik het mee doen). 'het' is ineens een opstapeling van de afgelopen jaren. Schoenen die in de gang staan (en niet in het daarvoor bestemde kastje, of een bonnetje die in de was in mijn zak blijft zitten).

Het probleem is dat ik het ook gewoon niet snap. Eerst is het goed en fantastisch... En dan ineens niet meer en blijkt er van alles mis te zijn.

Nee... Dat lijkt mij niet. Het huis is voor haar alleen ook niet te financieren.

SunShine35 schreef: ↑

23-07-2025 20:14

Dan was het dus al die tijd al niet goed.
Als ze zich aan dat soort dingen gaat irriteren is het het begin van het einde.

Waarom zijn jullie verhuisd?

Nou.. dat lijkt het ook. Want ieder klein ding wordt benoemd.

We zijn verhuisd voor meer ruimte, voor de kinderen, en voor onszelf. Ik wilde ook meer verduurzaming.