Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
zondag 28 september 2025 om 01:30
Sinds ik weet dat ik een orde heb: geweldig.
Vandaag kwam er zomaar post van een ver weg vriendin met een cadeautje waarvan ze weet dat het betekenis voor me heeft.
Zo lief.
Een van de meiden uit mijn viva zwangerschapsclubje ooit onder een andere nick.
We appen met dat groepje nog, en ze weten van mijn donkere winters. ik had nu geappt dat ik naar tc ga en hoe eng en kut ik dat vind.
Ver genoeg weg om dat uit te proberen. We zien elkaar toch nooit en verder doe ik meestal blij.
En nu dus zomaar post.
Het raakte me zo ontzettend.
Mijn vriendinnen hier, die dichtbij zouden moeten staan, die weten niets of de twee die wel weten.. ik weet niet. Ik probeer ook luchtig te doen, angst niet te laten zien, beetje afstand te houden, vrolijke clown te doen.
Alleen reflex integratie vriendin appt nu drie keer per week of ik oefeningen bij haar kom doen, of wandelen etc. Ik merk dat ze extra contact zoekt en dat vind ik zo lief en dat steunt enorm.
Met een afspraak ga ik wel de deur uit, wel mn bed uit, en die oefeningen helpen echt wel.
En ik zou er nooit om vragen, dus ik ben haar echt heel heel dankbaar.
Maar dan zomaar post en een cadeautje, na een paar appjes... Van iemand die me niet ziet, niet veel spreek.
Dat raakt zoveel.
Dat iemand me ziet, al doe ik zo mijn best om me te verstoppen.
Dat niet iedereen me alleen maar tolereert, maar dat iemand zomaar zoveel tijd en moeite doet voor mij...
Hoe gaat het met jou?
Ben je weer volledig aan het werk?
En met de stilte en het gat?
Vandaag kwam er zomaar post van een ver weg vriendin met een cadeautje waarvan ze weet dat het betekenis voor me heeft.
Zo lief.
Een van de meiden uit mijn viva zwangerschapsclubje ooit onder een andere nick.
We appen met dat groepje nog, en ze weten van mijn donkere winters. ik had nu geappt dat ik naar tc ga en hoe eng en kut ik dat vind.
Ver genoeg weg om dat uit te proberen. We zien elkaar toch nooit en verder doe ik meestal blij.
En nu dus zomaar post.
Het raakte me zo ontzettend.
Mijn vriendinnen hier, die dichtbij zouden moeten staan, die weten niets of de twee die wel weten.. ik weet niet. Ik probeer ook luchtig te doen, angst niet te laten zien, beetje afstand te houden, vrolijke clown te doen.
Alleen reflex integratie vriendin appt nu drie keer per week of ik oefeningen bij haar kom doen, of wandelen etc. Ik merk dat ze extra contact zoekt en dat vind ik zo lief en dat steunt enorm.
Met een afspraak ga ik wel de deur uit, wel mn bed uit, en die oefeningen helpen echt wel.
En ik zou er nooit om vragen, dus ik ben haar echt heel heel dankbaar.
Maar dan zomaar post en een cadeautje, na een paar appjes... Van iemand die me niet ziet, niet veel spreek.
Dat raakt zoveel.
Dat iemand me ziet, al doe ik zo mijn best om me te verstoppen.
Dat niet iedereen me alleen maar tolereert, maar dat iemand zomaar zoveel tijd en moeite doet voor mij...
Hoe gaat het met jou?
Ben je weer volledig aan het werk?
En met de stilte en het gat?
zondag 28 september 2025 om 08:41
Ja die orde doet het hem he 
Ik kan me heel goed voorstellen dat het je raakt. Dat juist iemand die wat verder weg staat de impact dan wel lijkt te begrijpen en er dan ook nog tijd, moeite, aandacht voor over heeft. Echt heel fijn. Net als reflex-integratie-vriendin; heel fijn dat ze zo steunend is!
Ja ik werk gewoon weer normaal. Alleen die ene avond niet geweest en de dag erna vanuit huis en verstopt wat dingen afgehandeld. Dat had ik trouwens net zo goed niet kunnen doen, want ik kwam er deze week achter dat ik toen vooral onzin gedaan heb en fouten heb gemaakt.
Ik heb een coördinerende functie en dit jaar een nieuw team onder me. Een team waar hele fijne mensen in zitten, maar waarvan alleen lieve collega weet hoe en wat. We hadden begin van de week een overleg wat ik moest voorzitten (en ook deed), waarbij de stress er aan alle kanten uitvloog. Daarna meerdere teamleden die aangaven zich zorgen te maken over de hoge werkdruk enz. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gemaild dat de werkdruk inderdaad hoog is, voor ons allen, en dat ik het heel goed vind als ze aangeven wat ze daarin nodig hebben maar dat er bij mij nog iets anders speelt. Uitgelegd dat ik cPTSS heb en momenteel (en sowieso in de herfst/winter vaak) heel veel klachten ervaar. Dat ik het heel moeilijk vind dat ze het zien, maar dat ze er niet perse iets mee hoeven. Alleen dat ik het fijn zou vinden als in ons team de openheid is dat het er mag zijn. Kreeg heel veel complimenten van lieve collega en vanuit het team hele fijne reacties gekregen. Ze hoeven er ook niet veel mee, maar misschien haalt het de schaamte iets naar beneden wat ook beter is voor mijn spanningsniveau op werk.
Stilte en gat.. ja dat is er. Het wordt wat dragelijker. Sowieso raken we allemaal aan de situatie gewend een kind vind het niet geweldig, maar heeft het wel ok en begint z'n draai wel te vinden. Dat helpt voor mij ook.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het je raakt. Dat juist iemand die wat verder weg staat de impact dan wel lijkt te begrijpen en er dan ook nog tijd, moeite, aandacht voor over heeft. Echt heel fijn. Net als reflex-integratie-vriendin; heel fijn dat ze zo steunend is!
Ja ik werk gewoon weer normaal. Alleen die ene avond niet geweest en de dag erna vanuit huis en verstopt wat dingen afgehandeld. Dat had ik trouwens net zo goed niet kunnen doen, want ik kwam er deze week achter dat ik toen vooral onzin gedaan heb en fouten heb gemaakt.
Ik heb een coördinerende functie en dit jaar een nieuw team onder me. Een team waar hele fijne mensen in zitten, maar waarvan alleen lieve collega weet hoe en wat. We hadden begin van de week een overleg wat ik moest voorzitten (en ook deed), waarbij de stress er aan alle kanten uitvloog. Daarna meerdere teamleden die aangaven zich zorgen te maken over de hoge werkdruk enz. Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gemaild dat de werkdruk inderdaad hoog is, voor ons allen, en dat ik het heel goed vind als ze aangeven wat ze daarin nodig hebben maar dat er bij mij nog iets anders speelt. Uitgelegd dat ik cPTSS heb en momenteel (en sowieso in de herfst/winter vaak) heel veel klachten ervaar. Dat ik het heel moeilijk vind dat ze het zien, maar dat ze er niet perse iets mee hoeven. Alleen dat ik het fijn zou vinden als in ons team de openheid is dat het er mag zijn. Kreeg heel veel complimenten van lieve collega en vanuit het team hele fijne reacties gekregen. Ze hoeven er ook niet veel mee, maar misschien haalt het de schaamte iets naar beneden wat ook beter is voor mijn spanningsniveau op werk.
Stilte en gat.. ja dat is er. Het wordt wat dragelijker. Sowieso raken we allemaal aan de situatie gewend een kind vind het niet geweldig, maar heeft het wel ok en begint z'n draai wel te vinden. Dat helpt voor mij ook.
Forever is a hell of a long time.
zondag 28 september 2025 om 10:10
zondag 28 september 2025 om 10:28
Goed ontvangen inderdaad. Ik vond en vind het doodeng maar ook kan het niet geheel onzichtbaar houden en als me dat nu in september ask niet lukt is het denk ik handig als ze weten wat er speelt, want het is nog vroeg en nu al heftig.
Iets meer afstand vooral door psych gisteren. Ik wilde eigenlijk niet gaan. Helemaal niet meer, maar vond dat ik dan (deze keer) de ballen moest hebben dat wel tegen haar te gaan zeggen. Dus gegaan met het idee te stoppen. Toen begon ze zelf dat ze het idee had dat ze verkeerde knopjes had aangeraakt vorige week en dat we erover moesten praten. Goed gesprek gehad en afgesproken het "emdr kan ook echt anders" te laten rusten voor nu. Dat nog meer druk erop averechts gaat werken en dat we ons aan het 'winterplan' gaan houden en daarna in de lente/zomer gaan beslissen wat er mogelijk en gewenst is. Dat helpt voor nu, want ik was doodsbang voor een winter zonder psych, maar wilde/durfde haar en iedereen ook niet teleur te stellen door het niet te doen, dus dan maar stoppen. Het geeft me een klein beetje ademruimte dat ik het niet helemaal alleen hoef te gaan doen.
Kind dat het ok heeft is zeker goed voor mijn moederhart.
Iets meer afstand vooral door psych gisteren. Ik wilde eigenlijk niet gaan. Helemaal niet meer, maar vond dat ik dan (deze keer) de ballen moest hebben dat wel tegen haar te gaan zeggen. Dus gegaan met het idee te stoppen. Toen begon ze zelf dat ze het idee had dat ze verkeerde knopjes had aangeraakt vorige week en dat we erover moesten praten. Goed gesprek gehad en afgesproken het "emdr kan ook echt anders" te laten rusten voor nu. Dat nog meer druk erop averechts gaat werken en dat we ons aan het 'winterplan' gaan houden en daarna in de lente/zomer gaan beslissen wat er mogelijk en gewenst is. Dat helpt voor nu, want ik was doodsbang voor een winter zonder psych, maar wilde/durfde haar en iedereen ook niet teleur te stellen door het niet te doen, dus dan maar stoppen. Het geeft me een klein beetje ademruimte dat ik het niet helemaal alleen hoef te gaan doen.
Kind dat het ok heeft is zeker goed voor mijn moederhart.
selune wijzigde dit bericht op 28-09-2025 17:59
0.47% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
zondag 28 september 2025 om 14:20
Fijn dat psych daar zelf mee kwam.
En wat dapper dat je gegaan bent, en haar zo de kans gegeven hebt om erop terug te komen.
Ook al een flinke stap.
Hopelijk heeft de openheid richting collegas je ook 'bewijs' dat de wereld niet instort als anderen wat weten. Dat mensen je de moeite waard vinden om te steunen of begrip op te brengen.
En ik vind het echt super dapper. Het erkennen van cptss. Het benoemen.
Pfff.
Nu dus even iets meer ruimte. Fijn.
En wat dapper dat je gegaan bent, en haar zo de kans gegeven hebt om erop terug te komen.
Ook al een flinke stap.
Hopelijk heeft de openheid richting collegas je ook 'bewijs' dat de wereld niet instort als anderen wat weten. Dat mensen je de moeite waard vinden om te steunen of begrip op te brengen.
En ik vind het echt super dapper. Het erkennen van cptss. Het benoemen.
Pfff.
Nu dus even iets meer ruimte. Fijn.
zondag 28 september 2025 om 15:54
Selune, wat knap van je dat je je kwetsbaar hebt opgesteld naar je team en een klein inkijkje hebt gegeven in wat er speelt. Het kan zoveel schelen, net dat beetje begrip krijgen voor de situatie en waar je je nu bevindt.
En wat knap dat je toch naar de psych bent gegaan en je behoefte hebt kunnen uitleggen. En dat de psych al aanvoelde dat de laatste keer niet helemaal lekker was gegaan. Ook fijn!!
En wat knap dat je toch naar de psych bent gegaan en je behoefte hebt kunnen uitleggen. En dat de psych al aanvoelde dat de laatste keer niet helemaal lekker was gegaan. Ook fijn!!
lucy wijzigde dit bericht op 29-09-2025 07:24
57.50% gewijzigd
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zondag 28 september 2025 om 17:17
@selune zo ontzettend trots op jouw.
De deur op een flinke kier gezet voor je collega's, en voor ze opgekomen om de werkdruk.
Met de therapeut een duidelijk standpunt afgesproken oftewel voor je eigen opgekomen.
@advo fijn dat iemand waarvan je het niet verwacht je steunt.
@lucy fijn dat je de stoute schoenen hebt aangetrokken want dit was een bus buskruit geworden in jullie relatie
De deur op een flinke kier gezet voor je collega's, en voor ze opgekomen om de werkdruk.
Met de therapeut een duidelijk standpunt afgesproken oftewel voor je eigen opgekomen.
@advo fijn dat iemand waarvan je het niet verwacht je steunt.
@lucy fijn dat je de stoute schoenen hebt aangetrokken want dit was een bus buskruit geworden in jullie relatie
zondag 28 september 2025 om 18:02
Wat goed dat jullie gepraat hebben Lucy. Drie weken wachten was ook wel heel erg lang geweest. Dan ben je inmiddels denk ik wel heel erg opgefokt. Kan me voorstellen dat jij niet zo volmondig kon zeggen dat je hem niet kwijt wilt, maar dat de ergste druk stag is is wel fijn en goed denk ik.
Forever is a hell of a long time.
dinsdag 30 september 2025 om 07:12
dinsdag 30 september 2025 om 08:19
Plan, wat voor plan? Waarvoor?
En het gaat supergoed.
Gister om 14.00 in bed beland omdat ik nog naar project moest, even een uurtje bijtanken.
Joe. Veranderde in een dooie drol, totaal doods, dus daar gelegen tot 18.00... Toen toch maar voer gemaakt voor het huishouden.
Net een kind dat weer in bed gekropen was en in slaap gevallen. En dat was natuurlijk mijn schuld.
Dus Koos Klereboos want ik had de boterhammen om te helpen ook niet goed gesmeerd. Ander kind steeds stiekem op de Switch, maar dan zo in dat ding opgaan dat het mij niet meer hoort dus zichzelf verraad.
Ik Tanja Takkewijf. Supergezellig bij ons.
Nu is alles de deur uit, ben ik nog even teruggekropen om zo opnieuw te startten, en moet om 9.15 met een kind bij de tandarts zijn.
En voor die tijd eigenlijk klusjes in huis gedaan hebben, maar goed, dat mislukt dus al.
Hoewel Tanja Takkewijf net wel snuivend de woonkamer ontdaan heeft van allerhande meuk die van Niemand was.
Ons laatste kind heet Niemand Wassiknie. En das echt een rotkind. Luistert nooit, maakt dingen kapot, vreet kasten leeg, laat overal zooi en vuile vaat slingeren, kranen aanstaan, trekt niet door, loopt met modderschoenen door het huis, maakt chocoladevlekken op de bank.
Standaard degene die alle ongein uitvreet. En als je ernaar vraagt moet je het altijd van de anderen horen.
Dus.
Ik ben wel klaar met vandaag deze week dit jaar mijn leven.
Hoe gaat het met jou?
En het gaat supergoed.
Gister om 14.00 in bed beland omdat ik nog naar project moest, even een uurtje bijtanken.
Joe. Veranderde in een dooie drol, totaal doods, dus daar gelegen tot 18.00... Toen toch maar voer gemaakt voor het huishouden.
Net een kind dat weer in bed gekropen was en in slaap gevallen. En dat was natuurlijk mijn schuld.
Dus Koos Klereboos want ik had de boterhammen om te helpen ook niet goed gesmeerd. Ander kind steeds stiekem op de Switch, maar dan zo in dat ding opgaan dat het mij niet meer hoort dus zichzelf verraad.
Ik Tanja Takkewijf. Supergezellig bij ons.
Nu is alles de deur uit, ben ik nog even teruggekropen om zo opnieuw te startten, en moet om 9.15 met een kind bij de tandarts zijn.
En voor die tijd eigenlijk klusjes in huis gedaan hebben, maar goed, dat mislukt dus al.
Hoewel Tanja Takkewijf net wel snuivend de woonkamer ontdaan heeft van allerhande meuk die van Niemand was.
Ons laatste kind heet Niemand Wassiknie. En das echt een rotkind. Luistert nooit, maakt dingen kapot, vreet kasten leeg, laat overal zooi en vuile vaat slingeren, kranen aanstaan, trekt niet door, loopt met modderschoenen door het huis, maakt chocoladevlekken op de bank.
Standaard degene die alle ongein uitvreet. En als je ernaar vraagt moet je het altijd van de anderen horen.
Dus.
Ik ben wel klaar met vandaag deze week dit jaar mijn leven.
Hoe gaat het met jou?
dinsdag 30 september 2025 om 09:57
Selune, fijn dat je hier weer terug bent.
En wat knap hoe open je bent geweest.
Praten en openheid helpt voor meer begrip.
Althans, bij de meeste mensen dan..bruggetje naar mezelf. Mijn vorige bericht was heel kwetsbaar maar ik durf hier nu eigenlijk niks meer te zeggen. Ik heb echt het gevoel het nergens goed te doen.
Om je vraag te beantwoorden: ik hou het nét vol. Op wilskracht denk ik. Ik tel de weken af tot de vakantie. Daarna nog 2 weken en dan is deze periode afgelopen.
Natuurlijk gaan er ook dingen goed. Ik sta echt niet sikkeneurig voor de klas hoor. Maar ik merk echt dat die bepaalde groep me gewoon te veel kost, m'n hoofd niet uitgaat, me m'n nachtrust kost. Ik weet dat dat het niet waard is en ik probeer alles om dat anders te krijgen.
Heb het er ook over met collega's. (Voel me daar ook een zeur.)
Het is een wisselwerking momenteel. Ik heb veel aan mijn hoofd. Ik merk dat bepaald gevoel eruit wil. Afgelopen week de de week tegen pesten. Met de gedichten gaat het goed. Ik ben daar momenteel echt veel mee bezig op gevoelsgebied. Dat vraagt veel energie en het is geen vrolijke kost, dus zo voel ik me dus ook vaak niet. Ben vaak 's ochtends al moe. En dan komt het werk er nog bij waar ik mezelf overal te kort voel schieten en wat veel van me vraagt. Terwijl het koord waar ik op dans altijd al zo smal is qua belastbaarheid.
En wat knap hoe open je bent geweest.
Praten en openheid helpt voor meer begrip.
Althans, bij de meeste mensen dan..bruggetje naar mezelf. Mijn vorige bericht was heel kwetsbaar maar ik durf hier nu eigenlijk niks meer te zeggen. Ik heb echt het gevoel het nergens goed te doen.
Om je vraag te beantwoorden: ik hou het nét vol. Op wilskracht denk ik. Ik tel de weken af tot de vakantie. Daarna nog 2 weken en dan is deze periode afgelopen.
Natuurlijk gaan er ook dingen goed. Ik sta echt niet sikkeneurig voor de klas hoor. Maar ik merk echt dat die bepaalde groep me gewoon te veel kost, m'n hoofd niet uitgaat, me m'n nachtrust kost. Ik weet dat dat het niet waard is en ik probeer alles om dat anders te krijgen.
Heb het er ook over met collega's. (Voel me daar ook een zeur.)
Het is een wisselwerking momenteel. Ik heb veel aan mijn hoofd. Ik merk dat bepaald gevoel eruit wil. Afgelopen week de de week tegen pesten. Met de gedichten gaat het goed. Ik ben daar momenteel echt veel mee bezig op gevoelsgebied. Dat vraagt veel energie en het is geen vrolijke kost, dus zo voel ik me dus ook vaak niet. Ben vaak 's ochtends al moe. En dan komt het werk er nog bij waar ik mezelf overal te kort voel schieten en wat veel van me vraagt. Terwijl het koord waar ik op dans altijd al zo smal is qua belastbaarheid.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
dinsdag 30 september 2025 om 14:38
Wat ontzettend vervelend dat je na vorig bericht het gevoel had het hier niet goed te doen (tenminste, dat denk ik te begrijpen).
Het kan hier niet fout, en wat je denkt of voelt kan ook niet fout zijn.
Jij ervaart het namelijk zo. Jij bent degene die het meemaakt, voor wie het echt is.
Wij zijn slechts lezers.
Mischien vond je het wel ingewikkeld om mijn 6 te horen? Dat betekent niet dat het voor jou niet voelt, ziet, ruikt als een 9.
Of dat de 9 fout is.
En je hoeft ook niet open te staan of nieuwsgierig te zijn naar mijn 6.
Er is niets mis of niet goed aan jouw 9.
En het is niet gezegd dat mijn 6 waar is.
Wie weet zie ik het verkeerd. Vertekend mijn perspectief. Het is hoe het op mij overkomt, wat ik dacht te zien.
En dat mag jij gewoon verwerpen.
Misschien helpt dat?
Het kan hier niet fout, en wat je denkt of voelt kan ook niet fout zijn.
Jij ervaart het namelijk zo. Jij bent degene die het meemaakt, voor wie het echt is.
Wij zijn slechts lezers.
Mischien vond je het wel ingewikkeld om mijn 6 te horen? Dat betekent niet dat het voor jou niet voelt, ziet, ruikt als een 9.
Of dat de 9 fout is.
En je hoeft ook niet open te staan of nieuwsgierig te zijn naar mijn 6.
Er is niets mis of niet goed aan jouw 9.
En het is niet gezegd dat mijn 6 waar is.
Wie weet zie ik het verkeerd. Vertekend mijn perspectief. Het is hoe het op mij overkomt, wat ik dacht te zien.
En dat mag jij gewoon verwerpen.
Misschien helpt dat?
dinsdag 30 september 2025 om 17:08
Lieve Avo; zo herkenbaar. Moet zeggen dat het pubergezeur nu wel aardig voorbij is, maar zo ging het bij ons ook vaak zat. Het ligt nooit aan de puber in kwestie en hoewel ik pubers meestal erg leuk volk vind heb ik ook aardig wat rollen behang versleten.
Lieve Diva wat naar dat je dat gevoel over hebt gehouden aan onze reacties. Ik sluit me graag bij Avo aan. Mijn andere perspectief zegt niets over jouw ervaring. Mijn vraag kwam ook een beetje voor uit beroepsdeformatie. Ik zie best veel collega's die een stuk gelukkiger worden van een meer overzichtelijke (kleinere) lestaak en meer neventaken waar ze meer rust en voldoening uit halen. In the end is, hoe geweldig het onderwijs ook is, het voor de klas staan ook echt een energievreter. Prachtig als je een bak energie over hebt, vreselijk draining als je die niet hebt. En het constant net aan volhouden is gewoon echt niet fijn, ik gun je een fijnere balans.
Kan me ook voorstellen dat de week tegen pesten voor jou heel confronterend is. Mooi dat je erover schrijft/dicht! En dat dat ook z'n weerslag heeft mag echt, dat is geen zeuren. Hetzelfde voor je moeilijke groep. Je zeurt niet je uit je en dat mag
Hier is het lastig. Het gaat niet goed, maar voor de buitenwereld functioneer ik schijnbaar heel prima. Kreeg vanmiddag een heel groot compliment en kon me maar net inhouden om niet heel hard te gaan huilen, want ik kreeg het compliment over iets wat ik vanmiddag gedaan had en wat ik straks in de eindversie (ik had vandaag een soort generale repetitie op werkgebied) echt zeker zou moeten herhalen, maar ik kan niet meer terughalen wat ik gegaan heb, laat staan waarom anderen het goed vonden. Ik ben zo gespannen en raak informatie kwijt. Maar mijn functionerende deel voert gewoon uit. Iedereen soort trots, maar bij mij is er vooral wanhoop.
Lieve Diva wat naar dat je dat gevoel over hebt gehouden aan onze reacties. Ik sluit me graag bij Avo aan. Mijn andere perspectief zegt niets over jouw ervaring. Mijn vraag kwam ook een beetje voor uit beroepsdeformatie. Ik zie best veel collega's die een stuk gelukkiger worden van een meer overzichtelijke (kleinere) lestaak en meer neventaken waar ze meer rust en voldoening uit halen. In the end is, hoe geweldig het onderwijs ook is, het voor de klas staan ook echt een energievreter. Prachtig als je een bak energie over hebt, vreselijk draining als je die niet hebt. En het constant net aan volhouden is gewoon echt niet fijn, ik gun je een fijnere balans.
Kan me ook voorstellen dat de week tegen pesten voor jou heel confronterend is. Mooi dat je erover schrijft/dicht! En dat dat ook z'n weerslag heeft mag echt, dat is geen zeuren. Hetzelfde voor je moeilijke groep. Je zeurt niet je uit je en dat mag
Hier is het lastig. Het gaat niet goed, maar voor de buitenwereld functioneer ik schijnbaar heel prima. Kreeg vanmiddag een heel groot compliment en kon me maar net inhouden om niet heel hard te gaan huilen, want ik kreeg het compliment over iets wat ik vanmiddag gedaan had en wat ik straks in de eindversie (ik had vandaag een soort generale repetitie op werkgebied) echt zeker zou moeten herhalen, maar ik kan niet meer terughalen wat ik gegaan heb, laat staan waarom anderen het goed vonden. Ik ben zo gespannen en raak informatie kwijt. Maar mijn functionerende deel voert gewoon uit. Iedereen soort trots, maar bij mij is er vooral wanhoop.
Forever is a hell of a long time.
dinsdag 30 september 2025 om 17:35
Selune wat fijn dat je je weg terug hebt gevonden. En wat goed dat je open durfde te zijn, voor jouzelf, maar ook voor je team.
Kun je misschien wat vertrouwen halen uit de complimenten? Blijkbaar kun je wat je doet zó goed, dat het ook lukt onder hoogspanning. Ook als je er niet helemaal bij bent.
Avo, prachtige post aan Selune eerder. Wat een diepe empathie spreekt eruit, en wat raak verwoord.
Ik lees nu een beetje bij en zie je geworstel met wat je eist van jezelf en de angsten rond de opname en opvang daarna. Dat is niet niks, qua stress. Superfijn dat de reflexintegratievriendin en verre vriendin er nu zo voor je zijn.
Heb je het met man over de opname gehad? Hij zal snappen dat je daar niet voor een middagdipje heen gaat, en dus lijkt me niet dat hij verwacht dat je er monter en vol energie vandaan komt...? Is het voor hem eigenlijk een last om wat extra's van je over te nemen, of is dat jouw eigen angst om waardeloos te zijn?
Hier een tijdje weggeweest want rouw. Het eind ging zo snel en was moeilijk, dus het overlijden zelf was dubbel: fijn dat het lijden voorbij was, vreselijk dat we haar moeten missen. Ga er hier niet te veel over schrijven (hoeft ook niet, veel steun hier irl) maar dan weten jullie dat ik niet zomaar verdwenen ben.
Wel bizar hoe ik me uren lang oké kan voelen en dan ineens weer zo verdrietig... alsof er soms even een deurtje open gaat waar alle tranen achter zitten. En dan hop weer dicht en praktische zaken regelen of lachen om iets of even vergeten wat er is.
Kun je misschien wat vertrouwen halen uit de complimenten? Blijkbaar kun je wat je doet zó goed, dat het ook lukt onder hoogspanning. Ook als je er niet helemaal bij bent.
Avo, prachtige post aan Selune eerder. Wat een diepe empathie spreekt eruit, en wat raak verwoord.
Ik lees nu een beetje bij en zie je geworstel met wat je eist van jezelf en de angsten rond de opname en opvang daarna. Dat is niet niks, qua stress. Superfijn dat de reflexintegratievriendin en verre vriendin er nu zo voor je zijn.
Heb je het met man over de opname gehad? Hij zal snappen dat je daar niet voor een middagdipje heen gaat, en dus lijkt me niet dat hij verwacht dat je er monter en vol energie vandaan komt...? Is het voor hem eigenlijk een last om wat extra's van je over te nemen, of is dat jouw eigen angst om waardeloos te zijn?
Hier een tijdje weggeweest want rouw. Het eind ging zo snel en was moeilijk, dus het overlijden zelf was dubbel: fijn dat het lijden voorbij was, vreselijk dat we haar moeten missen. Ga er hier niet te veel over schrijven (hoeft ook niet, veel steun hier irl) maar dan weten jullie dat ik niet zomaar verdwenen ben.
Wel bizar hoe ik me uren lang oké kan voelen en dan ineens weer zo verdrietig... alsof er soms even een deurtje open gaat waar alle tranen achter zitten. En dan hop weer dicht en praktische zaken regelen of lachen om iets of even vergeten wat er is.
This is an unacceptable timeline
dinsdag 30 september 2025 om 18:17
Alsnog gecondoleerd Tyche. Heel veel sterkte deze periode. Rouw is ook heel onvoorspelbaar daarin en als is goed. Fijn in ieder geval dat je irl veel steun ervaart .
Ik voel me er eigenlijk alleen maar heel incompetent onder. Incompetent en tegelijk een enorme zeur. Want ik geef soms dus aan dat het niet goed gaat of dat ik me niet goed voel en schijnbaar vinden anderen van wel. Het botst enorm met wat er in m'n hoofd gebeurt, maar dat het niet goed gaat is dus eigenlijk overdreven. Sorry kan het ook niet zo goed uitleggen.
. Ik voel me er eigenlijk alleen maar heel incompetent onder. Incompetent en tegelijk een enorme zeur. Want ik geef soms dus aan dat het niet goed gaat of dat ik me niet goed voel en schijnbaar vinden anderen van wel. Het botst enorm met wat er in m'n hoofd gebeurt, maar dat het niet goed gaat is dus eigenlijk overdreven. Sorry kan het ook niet zo goed uitleggen.
selune wijzigde dit bericht op 30-09-2025 18:45
0.09% gewijzigd
Forever is a hell of a long time.
dinsdag 30 september 2025 om 18:30
@ID eerder reageren lukte niet, maar werken in een niet al te gezonde organisatie vraagt heel veel van mensen, helemaal als je nog trauma in je rugzak hebt zitten. Ik herken het als een soort onderstroom die al jaren gaande is in de sociale en educatieve sector. Die werknemers krijgen opmerkingen als je minder druk maken, minder perfectionistisch zijn. De onderliggende pijn en verwarring, van lg die niet luistert/de werkzaamheden niet aanpast als je aangeeft dat het op deze manier niet voor je werkt...is gewoon Klote. Doelmatigheid vóór de werknemers. Ik vind er wat van.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
