Twijfel over mijn borstimplantaten. Eruit of behouden.

Hoi allemaal,

Na jaren van mee lezen zonder account heb ik nu toch besloten om iets te schrijven waar ik over pieker. Excuses bij voorbaat al voor het lange bericht. Ik probeer het zo kort mogelijk te houden, maar ik ben vaak lang van stof.

Ik ben moeder van 3 kinderen en heb ze alle drie borstvoeding gegeven. Ik had nooit zo'n heel grote borsten, maar wel mooi en stevig. Klagen deed ik absoluut niet. Mijn man ook zeker niet. Echter, nadat mijn jongste in 2010 werd geboren en ik weer een klein jaartje borstvoeding heb gegeven waren mijn borsten leeg en futloos. (zo noemde ik het altijd). Jullie kennen het vast wel. Lege theezakjes. Ik zat daar echt mee.

Mijn man is een echte borstenman, wat minder een billenman. Hij "genoot" altijd enorm van mijn borsten. Ik showde ze ook altijd een beetje. Diepe decolleté vond ik altijd leuk, want ik wist dat mijn man ervan genoot. Ook lag ik op vakantie geregeld topless op het Franse strand. Preuts ben ik dus zeker niet. Ik genoot wel van aandacht. Dat zeg ik niet tegen mijn man natuurlijk, maar als ik dan mannen naar me zag staren voelde ik me niet bekeken, maar juist vereerd.

Dat veranderde allemaal toen ik na drie keer borstvoeding de lege theezakjes op mijn lijf had hangen. Mijn lieve man heeft nooit geklaagd, ook al weet ik dat hij er ook van baalt. Maar vooral ikzelf was er echt niet blij mee. Eerst was het balen, maar als ik in de spiegel keek werd ik steeds depressiever. Ik bedekte mijn borsten. In de zomers ook. Nooit meer diepe decolleté, nooit meer topless. Ik had liever een dikke trui aan in de zomer. Veel vrouwen begrijpen mijn gevoel niet, maar ik voelde me niet meer vrouwelijk, niet meer mooi, niet meer mijzelf.

Voorzichtig had ik het woord implantaten al eens laten vallen bij mijn man. Hij vond dat ik mijzelf niet zo naar beneden moest praten. Snijden in een gezond lichaam was absoluut niet nodig. Je bent mooi zoals je bent en de borsten zijn wisselgeld voor drie prachtige kinderen. Heel lief dat mijn man dat zo zegt, maar ik merkte dat ik echt tegen het depressieve aan zat.

Toen in 2013 kregen we plots een flinke financiële meevaller. Ik had informatiefolders laten opsturen over implantaten en die folders verstopt in de kleerkast. Mijn man had ze gevonden en wilde met mij praten. Heel lief hebben we toen over implantaten gehad en besloten om eens vrijblijvend met de kliniek te gaan praten.

Ik noem het bewust geen borstvergroting, maar implantaten. Ik wilde ze niet groter, ik wilde geen (zoals mijn man ze noemt) pornotieten. Ik wilde realistische druppelvorm implantaten die mijn lege zakjes weer gevulde borsten maakte. Niet groter dan nodig. Gewoon realistische, mooie opvulling van de lege zakjes.

Tijdens het gesprek met de arts van de kliniek voelde het meteen goed. Hij gaf me kipfileetjes (zoals ze dat noemen) om even te passen. Ik keek in de spiegel en ik bloeide meteen op. Mijn man zag dat ook. De keuze was gemaakt. We gingen het doen!

Lang verhaal, iets minder lang. In 2013 kreeg ik de implantaten en ik ben met het resultaat tot op de dag van vandaag ontzettend gelukkig. Mijn zelfvertrouwen, vrouwelijk gevoel, enz enz enz zijn helemaal hersteld. Het gaf zelfs ons seksleven een hernieuwde boost. Ik was en ben eigenlijk nog steeds dolgelukkig met ze.

Waarom dan toch die twijfel?

Een paar jaar geleden begon ik enorm last te krijgen van mijn gewrichten. schouders vooral. Eerst dacht ik zoiets als artrose. Het zit een beetje in de familie, dus het zou zomaar kunnen. Ook dat ik nu net de 40 ben gepasseerd en gewoon wat kwaaltjes begin te krijgen. Het ging van kwaad tot erger, vaak zelfs tot onhoudbare pijn. Ik ben wel 100 keer bij artsen geweest. Die zeiden dat artrose wel zou kunnen en ja, ze zagen het ook wel, maar de pijn zou niet zo enorm moeten zijn. De pijn werd erger, maar iets met een kastje en de muur.

Nu las ik een tijdje geleden dat gewrichtspijn een mogelijke link zou kunnen hebben met borstimplantaten. Mogelijk, dus niet zeker. Met artsen erover gehad en (mijn man niet gezegd) heb ik laten nakijken of ze (zonder te snijden) konden waarnemen of ze lekten. Dat was voor zover ze dat van de buitenkant kunnen checken niet het geval.

De wetenschap is er nog niet helemaal over uit of dus mijn gewrichtspijn te maken heeft met mijn implantaten. Toch lees ik hier steeds meer over. Nu begin ik enorm te twijfelen. Ik voel me nog steeds mooi en vrouwelijk en ben zo onwijs gelukkig met hoe mijn borsten eruit zien. Ik ben op die gewrichtspijn ook gewoon gezond en voel me metaal prima. Maar die pijn wordt steeds erger.

Na een (veel te) lang verhaal is nu mijn topic vraag:
Moet ik ze er maar uit laten halen? Wie weet is de pijn dan weg, maar voel ik me ongelukkiger ivm mijn borsten? En wat als het er helemaal niets mee te maken heeft. Dan heb ik nog steeds die pijn, maar dan zonder mijn mooie borsten.

De laatste weken pieker ik me suf.

Groetjes van mij.