Zwanger
alle pijlers
Per ongeluk zwanger, wie is de vader?
vrijdag 20 mei 2011 om 20:50
Ik bezwijk op dit moment zowat aan een panic-attack.
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
zaterdag 28 mei 2011 om 12:58
@TO, er zijn er al meerderen die zich hebben uitgesproken over hoe jij overkomt, zowel positief als negatief. Ik wil me graag bij de positieve groep scharen. Ik ben van mening dat je een intelligente en verantwoordelijke jonge vrouw bent die een weloverwogen (moeilijke) beslissing moet maken. Ik heb in mijn omgeving ook iemand in eenzelfde situatie gehad en die heeft er toen voor gekozen het kindje te houden en het desnoods alleen op te voeden. Nu is ze een gelukkige mama van 2 kids en samen met de vader van haar eerste. Zo kan het ook lopen.
Ik kan me alleen maar voorstellen dat het heel moeilijk is en ik wil je dan ook veel warmte, liefde, wijsheid en steun toewensen. Ik zou het leuk vinden als je ons op de hoogte zou willen houden (ondanks sommige zuurpruimen hier
),
Ik kan me alleen maar voorstellen dat het heel moeilijk is en ik wil je dan ook veel warmte, liefde, wijsheid en steun toewensen. Ik zou het leuk vinden als je ons op de hoogte zou willen houden (ondanks sommige zuurpruimen hier
),
zaterdag 28 mei 2011 om 13:43
Himareable, het kan zinvol zijn vooraf te bepalen wat je mee wil krijgen van de echo: wel/geen beeld zien of geluid horen - of had je die tip al?
Een hartje zien en/of horen bijvoorbeeld heeft veel emotioneel geladen impact en kan rationele overwegingen en harde feiten finaal verdringen. Het lijkt me handig als je je het vooraf realiseert.
Ik hoop voor je dat je niet al te moe en gehusseld bent door je hormonen!
*
Ik misgebruik even je topic voor wat mij toch hoog zit. Swy.:
quote:meds schreef op 28 mei 2011 @ 11:34: er is geen weg terug.
Sure.
Het is doodgewoon waar dat een hoop enthousiasme en optimisme geen garanties geven voor 'het wel redden' met alleen een kind . Wat dit 'het wel redden' inhoudt hangt bovendien sterk af van wat je zou willen doen in je eigen leven.
Onze samenleving is beslist niet moeder-en-kind-vriendelijk en het is doodgewoon verstandig om de roze wolk te bewaren voor wanneer je er redelijk veilig op kunt zitten.
Omgekeerd kan de wroeging over toch laten aborteren lang en ontwrichtend uitwerken in vrouwen (en mannen, maar deze hier weet nog niet zo veel). Zorg daarvoor is terecht, al zie ik dat alles bij Himareable ook niet zo snel fout gaan.
Evelyn, ik weet niet vanuit welke eigen ervaring je schrijft.
De wereld houdt niet op als het zoveelste kind geboren wordt, je eigen wereld blijft bestaan, maar er verandert in de regel wel erg veel. En wil je een aardige moeder zijn, dan moet je heel wat doen en laten. Niet voor de duur van je stufi, maar een jaartje of vijftien (en dan is het kort genomen).
Je laten aborteren betekent wel het einde van 'dit kind', maar voor een deel van de vrouwen niet het eind van het moederschapsgevoel. Not at all. Eenmaal zwanger, altijd moeder, zei een van de voorvechters van vrije, legale abortus. Voor mij heeft hij gelijk.
Dimpf (0 + 3)
Een hartje zien en/of horen bijvoorbeeld heeft veel emotioneel geladen impact en kan rationele overwegingen en harde feiten finaal verdringen. Het lijkt me handig als je je het vooraf realiseert.
Ik hoop voor je dat je niet al te moe en gehusseld bent door je hormonen!
*
Ik misgebruik even je topic voor wat mij toch hoog zit. Swy.:
quote:meds schreef op 28 mei 2011 @ 11:34: er is geen weg terug.
Sure.
Het is doodgewoon waar dat een hoop enthousiasme en optimisme geen garanties geven voor 'het wel redden' met alleen een kind . Wat dit 'het wel redden' inhoudt hangt bovendien sterk af van wat je zou willen doen in je eigen leven.
Onze samenleving is beslist niet moeder-en-kind-vriendelijk en het is doodgewoon verstandig om de roze wolk te bewaren voor wanneer je er redelijk veilig op kunt zitten.
Omgekeerd kan de wroeging over toch laten aborteren lang en ontwrichtend uitwerken in vrouwen (en mannen, maar deze hier weet nog niet zo veel). Zorg daarvoor is terecht, al zie ik dat alles bij Himareable ook niet zo snel fout gaan.
Evelyn, ik weet niet vanuit welke eigen ervaring je schrijft.
De wereld houdt niet op als het zoveelste kind geboren wordt, je eigen wereld blijft bestaan, maar er verandert in de regel wel erg veel. En wil je een aardige moeder zijn, dan moet je heel wat doen en laten. Niet voor de duur van je stufi, maar een jaartje of vijftien (en dan is het kort genomen).
Je laten aborteren betekent wel het einde van 'dit kind', maar voor een deel van de vrouwen niet het eind van het moederschapsgevoel. Not at all. Eenmaal zwanger, altijd moeder, zei een van de voorvechters van vrije, legale abortus. Voor mij heeft hij gelijk.
Dimpf (0 + 3)
anoniem_121292 wijzigde dit bericht op 28-05-2011 17:01
Reden: tiepfaudten
Reden: tiepfaudten
% gewijzigd
zaterdag 28 mei 2011 om 14:10
Lieve Himareable,
Wat een rot situatie zit jij in zeg. Heb je topic helemaal gelezen en begrijp heel goed dat je het er erg moeilijk mee hebt.
Wat je nu moet doen is natuurlijk erg lastig. Wat ik persoonlijk zelf had was dat ik na de eerste echo niet meer terug kon. Daarvoor had ik nog twijfels over of ik mijn kindje wel wilde houden maar nadat ik hem gezien had op de echo twijfelde ik niet meer. Terwijl ik helemaal geen kindermens ben en ze eigenlijk stiekem nooit gewild heb. Dus ik besloot ervoor te gaan, het was immers mijn kind en ik hield er van.
Ondanks alle bezwaren gingen mijn ex en ik er helemaal voor.
Tot dat het uit onze handen werd genomen, ik bij de 2e echo te horen kreeg dat er geen leven in zat.
Wat ik bedoel te zeggen is dat ik snap dat je het moeilijk hebt met een keuze maken: je hebt het immers al gezien, je hebt je er nu aan gehecht. Maar besef wel dat als je je kind houd dat het grote gevolgen zal hebben en dat je leven wel heel erg veranderd. Het probleem wat je nu hebt is dat je niet meer zo goed rationeel kan denken ( dat had ik tenminste ) en dus snel voor de optie : het kindje houden zal kiezen.
Het is jou beslissing meid, het lijkt me echt heel moeilijk.
Veel sterkte ermee!
Wat een rot situatie zit jij in zeg. Heb je topic helemaal gelezen en begrijp heel goed dat je het er erg moeilijk mee hebt.
Wat je nu moet doen is natuurlijk erg lastig. Wat ik persoonlijk zelf had was dat ik na de eerste echo niet meer terug kon. Daarvoor had ik nog twijfels over of ik mijn kindje wel wilde houden maar nadat ik hem gezien had op de echo twijfelde ik niet meer. Terwijl ik helemaal geen kindermens ben en ze eigenlijk stiekem nooit gewild heb. Dus ik besloot ervoor te gaan, het was immers mijn kind en ik hield er van.
Ondanks alle bezwaren gingen mijn ex en ik er helemaal voor.
Tot dat het uit onze handen werd genomen, ik bij de 2e echo te horen kreeg dat er geen leven in zat.
Wat ik bedoel te zeggen is dat ik snap dat je het moeilijk hebt met een keuze maken: je hebt het immers al gezien, je hebt je er nu aan gehecht. Maar besef wel dat als je je kind houd dat het grote gevolgen zal hebben en dat je leven wel heel erg veranderd. Het probleem wat je nu hebt is dat je niet meer zo goed rationeel kan denken ( dat had ik tenminste ) en dus snel voor de optie : het kindje houden zal kiezen.
Het is jou beslissing meid, het lijkt me echt heel moeilijk.
Veel sterkte ermee!
zaterdag 28 mei 2011 om 14:14
Waarom is het realistisch naar voren brengen van de mogelijke hobbels op de weg negatief? Mij lijkt het vrij normaal om bij zo'n belangrijke beslissing de voor en nadelen te bespreken. Natuurlijk zijn er voor veel problemen oplossingen, maar het zou fijner zijn als je de problemen niet had.
Dus nog even mijn realistische verhaal. Ik studeerde en wist wie de vader was en hij wilde ook een kind. Dus deden we het samen en dat ging leuk. Maar de timing was achteraf niet zo handig en het laat ontdekken van de zwangerschap ook niet.
Ik ben toch niet afgestudeert. En dat was wel de bedoeling. Ons kind is niet gezond. Of dat komt omdat ik de eerste maanden niet wist dat ik zwanger was en dus wel dronk, dat weet ik niet, het kan. Ik zit dus nu al ruim 10 jaar thuis te moederen met een op een nippertje na, niet afgeronde universitaire opleiding. En da's gewoon balen. Je ontgroeit je studievrienden, op een enkeling na, en legt nieuwe contacten bij de koffie na de peutergym en op een forum. Ook leuk hoor, maar dat had allemaal anders geweest als we nog ff hadden gewacht op betere omstandigheden. En misschien was hij dan wel gezond geweest.
Dus nog even mijn realistische verhaal. Ik studeerde en wist wie de vader was en hij wilde ook een kind. Dus deden we het samen en dat ging leuk. Maar de timing was achteraf niet zo handig en het laat ontdekken van de zwangerschap ook niet.
Ik ben toch niet afgestudeert. En dat was wel de bedoeling. Ons kind is niet gezond. Of dat komt omdat ik de eerste maanden niet wist dat ik zwanger was en dus wel dronk, dat weet ik niet, het kan. Ik zit dus nu al ruim 10 jaar thuis te moederen met een op een nippertje na, niet afgeronde universitaire opleiding. En da's gewoon balen. Je ontgroeit je studievrienden, op een enkeling na, en legt nieuwe contacten bij de koffie na de peutergym en op een forum. Ook leuk hoor, maar dat had allemaal anders geweest als we nog ff hadden gewacht op betere omstandigheden. En misschien was hij dan wel gezond geweest.
zaterdag 28 mei 2011 om 14:41
Ik hoop dat je maandag wat meer duidelijkheid hebt.
Persoonlijk zou de reactie van de vader voor mij niet veel toevoegen. Iemand kan nu zeggen dat hij er wel of juist niet voor het kind wil zijn, maar hoe gaat dat als hij een nieuwe relatie krijgt of als zijn vrienden er negatief over zijn. Hoe sterk staat hij dan in zijn schoenen. Of wellicht wil hij het nu niet, maar draait hij na de bevalling of over 1 jaar of over 5 jaar wel bij.
Ik bedoel niet te zeggen dat je de vader niet kunt vertrouwen, maar wel dat een keuze van wel of niet een kind houden geen invloed daar op heeft.
Maar dat zou mijn afweging zijn. Die van jou is wellicht heel anders.
Persoonlijk zou de reactie van de vader voor mij niet veel toevoegen. Iemand kan nu zeggen dat hij er wel of juist niet voor het kind wil zijn, maar hoe gaat dat als hij een nieuwe relatie krijgt of als zijn vrienden er negatief over zijn. Hoe sterk staat hij dan in zijn schoenen. Of wellicht wil hij het nu niet, maar draait hij na de bevalling of over 1 jaar of over 5 jaar wel bij.
Ik bedoel niet te zeggen dat je de vader niet kunt vertrouwen, maar wel dat een keuze van wel of niet een kind houden geen invloed daar op heeft.
Maar dat zou mijn afweging zijn. Die van jou is wellicht heel anders.
zaterdag 28 mei 2011 om 15:06
Hoi to,
Ik ga niets zeggen over het zwanger worden, soa's en dergelijkheden maar wel over het alleenstaand ouderschap.
Hoewel er op meds nogal negatief wordt gereageerd, vind ik haar vragen hoe to het moet gaan doen in haar eentje zeer zinnig en zeker belangrijk bij het nemen van haar beslissing of ze het kindje wel of niet zal gaan houden.
Alleenstaand moederschap is rete-zwaar. Ik ben bewust een zwangerschap ingegaan (itt tot to) en door omstandigheden (onverwachtse scheiding), toen mijn kindje nog geen jaar was, alleen komen te staan. Ik heb een goede baan, goede achtervang, een betrokken vader en voldoende inkomen. En ja..... ik vind het zwaar, absoluut de moeite waard, maar echt heel erg zwaar.
De omstandigheden van to zijn mij niet helemaal duidelijk (familie/inkomen enz) maar zij zijn in ieder geval niet ideaal, daarbij komt dat het nog maar de vraag is hoe betrokken de vader in spe zal zijn. Het is absoluut niet mijn bedoeling om het moederschap de grond in te boren, maar aan romantische praatjes heb je echt helemaal niets. Het is in je eentje voor 90% hard werken en best wel afzien. Als jij niet meer kunt (nachten op) dan nog moet je gewoon door en daarnaast werken/studeren. Tijd voor jezelf heb je nauwelijks.
Kortom goed nadenken hoe je het straks allemaal gaat doen (zie vragen meds!) is absoluut geen overbodige luxe maar echt noodzaak. Verder, mocht je besluiten het kindje te houden, wens ik je heel veel succes, het moederschap is natuurlijk niet alleen maar het harde werken maar ook hele mooie momenten met je kind.
Ik ga niets zeggen over het zwanger worden, soa's en dergelijkheden maar wel over het alleenstaand ouderschap.
Hoewel er op meds nogal negatief wordt gereageerd, vind ik haar vragen hoe to het moet gaan doen in haar eentje zeer zinnig en zeker belangrijk bij het nemen van haar beslissing of ze het kindje wel of niet zal gaan houden.
Alleenstaand moederschap is rete-zwaar. Ik ben bewust een zwangerschap ingegaan (itt tot to) en door omstandigheden (onverwachtse scheiding), toen mijn kindje nog geen jaar was, alleen komen te staan. Ik heb een goede baan, goede achtervang, een betrokken vader en voldoende inkomen. En ja..... ik vind het zwaar, absoluut de moeite waard, maar echt heel erg zwaar.
De omstandigheden van to zijn mij niet helemaal duidelijk (familie/inkomen enz) maar zij zijn in ieder geval niet ideaal, daarbij komt dat het nog maar de vraag is hoe betrokken de vader in spe zal zijn. Het is absoluut niet mijn bedoeling om het moederschap de grond in te boren, maar aan romantische praatjes heb je echt helemaal niets. Het is in je eentje voor 90% hard werken en best wel afzien. Als jij niet meer kunt (nachten op) dan nog moet je gewoon door en daarnaast werken/studeren. Tijd voor jezelf heb je nauwelijks.
Kortom goed nadenken hoe je het straks allemaal gaat doen (zie vragen meds!) is absoluut geen overbodige luxe maar echt noodzaak. Verder, mocht je besluiten het kindje te houden, wens ik je heel veel succes, het moederschap is natuurlijk niet alleen maar het harde werken maar ook hele mooie momenten met je kind.
zondag 29 mei 2011 om 10:39
quote:meds schreef op 28 mei 2011 @ 11:34:
het gaat mij niet om de dames die het prima redden. Het gaat mij om de dames die het niet prima redden. De veronderstelling die jij doet, ach het loopt wel los... Is veel te kort door de bocht. Uiteindelijk gaat het erom dat TO gelukkig wordt en een goed leven heeft. Een kind onder deze omstandigheden is daarin niet helpende maar zelfs een behoorlijke hindernis, dat moet jeje goed realiseren want er is geen weg terug.En waarom denk jij dat TO zich niet zal kunnen redden?
het gaat mij niet om de dames die het prima redden. Het gaat mij om de dames die het niet prima redden. De veronderstelling die jij doet, ach het loopt wel los... Is veel te kort door de bocht. Uiteindelijk gaat het erom dat TO gelukkig wordt en een goed leven heeft. Een kind onder deze omstandigheden is daarin niet helpende maar zelfs een behoorlijke hindernis, dat moet jeje goed realiseren want er is geen weg terug.En waarom denk jij dat TO zich niet zal kunnen redden?
zondag 29 mei 2011 om 10:42
quote:dimpf schreef op 28 mei 2011 @ 13:43:
Evelyn, ik weet niet vanuit welke eigen ervaring je schrijft.
De wereld houdt niet op als het zoveelste kind geboren wordt, je eigen wereld blijft bestaan, maar er verandert in de regel wel erg veel. En wil je een aardige moeder zijn, dan moet je heel wat doen en laten. Niet voor de duur van je stufi, maar een jaartje of vijftien (en dan is het kort genomen).
Je laten aborteren betekent wel het einde van 'dit kind', maar voor een deel van de vrouwen niet het eind van het moederschapsgevoel. Not at all. Eenmaal zwanger, altijd moeder, zei een van de voorvechters van vrije, legale abortus. Voor mij heeft hij gelijk.
Dimpf (0 + 3)Vanuit mijn eigen ervaring als moeder en vanuit het verhaal van een nichtje van mij die op 23jarige leeftijd ook zwanger is geraakt terwijl ze nog studeerde. En met haar is het ook goedgekomen.
Evelyn, ik weet niet vanuit welke eigen ervaring je schrijft.
De wereld houdt niet op als het zoveelste kind geboren wordt, je eigen wereld blijft bestaan, maar er verandert in de regel wel erg veel. En wil je een aardige moeder zijn, dan moet je heel wat doen en laten. Niet voor de duur van je stufi, maar een jaartje of vijftien (en dan is het kort genomen).
Je laten aborteren betekent wel het einde van 'dit kind', maar voor een deel van de vrouwen niet het eind van het moederschapsgevoel. Not at all. Eenmaal zwanger, altijd moeder, zei een van de voorvechters van vrije, legale abortus. Voor mij heeft hij gelijk.
Dimpf (0 + 3)Vanuit mijn eigen ervaring als moeder en vanuit het verhaal van een nichtje van mij die op 23jarige leeftijd ook zwanger is geraakt terwijl ze nog studeerde. En met haar is het ook goedgekomen.
zondag 29 mei 2011 om 10:49
quote:zoeffff schreef op 28 mei 2011 @ 15:06:
Hoi to,
Ik ga niets zeggen over het zwanger worden, soa's en dergelijkheden maar wel over het alleenstaand ouderschap.
Hoewel er op meds nogal negatief wordt gereageerd, vind ik haar vragen hoe to het moet gaan doen in haar eentje zeer zinnig en zeker belangrijk bij het nemen van haar beslissing of ze het kindje wel of niet zal gaan houden.
Alleenstaand moederschap is rete-zwaar. Ik ben bewust een zwangerschap ingegaan (itt tot to) en door omstandigheden (onverwachtse scheiding), toen mijn kindje nog geen jaar was, alleen komen te staan. Ik heb een goede baan, goede achtervang, een betrokken vader en voldoende inkomen. En ja..... ik vind het zwaar, absoluut de moeite waard, maar echt heel erg zwaar.
De omstandigheden van to zijn mij niet helemaal duidelijk (familie/inkomen enz) maar zij zijn in ieder geval niet ideaal, daarbij komt dat het nog maar de vraag is hoe betrokken de vader in spe zal zijn. Het is absoluut niet mijn bedoeling om het moederschap de grond in te boren, maar aan romantische praatjes heb je echt helemaal niets. Het is in je eentje voor 90% hard werken en best wel afzien. Als jij niet meer kunt (nachten op) dan nog moet je gewoon door en daarnaast werken/studeren. Tijd voor jezelf heb je nauwelijks.
Kortom goed nadenken hoe je het straks allemaal gaat doen (zie vragen meds!) is absoluut geen overbodige luxe maar echt noodzaak. Verder, mocht je besluiten het kindje te houden, wens ik je heel veel succes, het moederschap is natuurlijk niet alleen maar het harde werken maar ook hele mooie momenten met je kind.Helemaal eens! Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat je heel stevig in je schoenen moet staat als je alles alleen moet doen. Degenen die roepen dat het 'vanzelf wel goed komt' zijn degenen die aan de zijlijn staan en die totaal niet invoelen hoe dat is.
Hoi to,
Ik ga niets zeggen over het zwanger worden, soa's en dergelijkheden maar wel over het alleenstaand ouderschap.
Hoewel er op meds nogal negatief wordt gereageerd, vind ik haar vragen hoe to het moet gaan doen in haar eentje zeer zinnig en zeker belangrijk bij het nemen van haar beslissing of ze het kindje wel of niet zal gaan houden.
Alleenstaand moederschap is rete-zwaar. Ik ben bewust een zwangerschap ingegaan (itt tot to) en door omstandigheden (onverwachtse scheiding), toen mijn kindje nog geen jaar was, alleen komen te staan. Ik heb een goede baan, goede achtervang, een betrokken vader en voldoende inkomen. En ja..... ik vind het zwaar, absoluut de moeite waard, maar echt heel erg zwaar.
De omstandigheden van to zijn mij niet helemaal duidelijk (familie/inkomen enz) maar zij zijn in ieder geval niet ideaal, daarbij komt dat het nog maar de vraag is hoe betrokken de vader in spe zal zijn. Het is absoluut niet mijn bedoeling om het moederschap de grond in te boren, maar aan romantische praatjes heb je echt helemaal niets. Het is in je eentje voor 90% hard werken en best wel afzien. Als jij niet meer kunt (nachten op) dan nog moet je gewoon door en daarnaast werken/studeren. Tijd voor jezelf heb je nauwelijks.
Kortom goed nadenken hoe je het straks allemaal gaat doen (zie vragen meds!) is absoluut geen overbodige luxe maar echt noodzaak. Verder, mocht je besluiten het kindje te houden, wens ik je heel veel succes, het moederschap is natuurlijk niet alleen maar het harde werken maar ook hele mooie momenten met je kind.Helemaal eens! Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat je heel stevig in je schoenen moet staat als je alles alleen moet doen. Degenen die roepen dat het 'vanzelf wel goed komt' zijn degenen die aan de zijlijn staan en die totaal niet invoelen hoe dat is.
zondag 29 mei 2011 om 20:47
Moeilijke situatie Himareable, ik heb een beetje de indruk dat je momenteel je beslissing erg laat afhangen van wetenschap over wie de vader is. Dat lijkt mij niet zo verstandig. In de eerste plaats heb ik zo mijn twijfels over de nauwkeurigheid van een echo-bepaling, maar dat komt omdat al mijn kinderen in het begin heel traag groeiden en dus twee weken achterliepen (en ik weet wanneer de eisprong en bevruchting heeft plaatsgevonden), om dat in de laatste maanden in te halen. Als ik dus op basis van een 12-weken echt had willen terugrekenen wanneer ik zwanger was geraakt, dan had ik er twee weken naast gezeten. Als het voor jouw beslissing van belang is wie de vader is, dan kan je beter een prenatale vaderschapstest laten doen. Ik weet niet precies vanaf wanneer dat kan, maar dan heb je wel 100%-zekerheid.
De tweede reden waarom ik het niet verstandig vind je beslissing te laten afhangen van de beoogde vader, is dat je er in een situatie als deze eigenlijk vanuit moet gaan dat je een kind 18 jaar lang alleen moet opvoeden. Dat heeft absoluut leuke, maar ook heel zware kanten, met name als je die zware kanten met niemand kan delen. Denk dus goed na hoe jij de komende 18 jaar alleen voor jou en je kind kan zorgen. Meds stelt de vragen nogal hard, maar ze heeft wel een punt. Ik denk en hoop dat je later kan terugkijken op een goede beslissing. Veel sterkte!
De tweede reden waarom ik het niet verstandig vind je beslissing te laten afhangen van de beoogde vader, is dat je er in een situatie als deze eigenlijk vanuit moet gaan dat je een kind 18 jaar lang alleen moet opvoeden. Dat heeft absoluut leuke, maar ook heel zware kanten, met name als je die zware kanten met niemand kan delen. Denk dus goed na hoe jij de komende 18 jaar alleen voor jou en je kind kan zorgen. Meds stelt de vragen nogal hard, maar ze heeft wel een punt. Ik denk en hoop dat je later kan terugkijken op een goede beslissing. Veel sterkte!
zondag 29 mei 2011 om 21:26
quote:evelynsalt schreef op 29 mei 2011 @ 10:39:
[...]
En waarom denk jij dat TO zich niet zal kunnen redden?
Tja.. waarom denk jij van wel? Meds stelt raken vragen.. waar mensen gewoon over na horen te denken.
De 'alles komt goed' mentaliteit staat leuk, maar is in de praktijk vaak in het water gevallen.
[...]
En waarom denk jij dat TO zich niet zal kunnen redden?
Tja.. waarom denk jij van wel? Meds stelt raken vragen.. waar mensen gewoon over na horen te denken.
De 'alles komt goed' mentaliteit staat leuk, maar is in de praktijk vaak in het water gevallen.
zondag 29 mei 2011 om 21:31
zondag 29 mei 2011 om 21:56
@TO, Ik heb het topic de afgelopen week(iets meer) gevolgd.
Ik heb bewondering voor je manier van reageren, vooral omdat je blijft reageren en blijft nadenken.
Het lijkt mij een erg moeilijke situatie. Zelf studeer ik ook nog en slik ik de pil iedere ochtend.
Ik moet er niet aan denken dat ik nu zwanger wordt (en ik woon samen met mijn vriend). Aan de andere kant ben ik vrij snel en jong gaan samenwonen, mijn omgeving plaagt me soms wel met dat ik zwager zou zijn. Hierdoor denk ik er wel af en toe over, sterker nog soms twijfel ik zelfs, zou ik het nu al kunnen maar ook heb ik de pil vandaag al geslikt(soms controleer ik het wel 4 keer per dag)?
Wel besef ik me keer op keer dat ik een studie heb waar ik nog 4 jaar moet en 2 jaar stage moet lopen in verschillende ziekenhuizen dus dat een kind echt niet uit zal komen.
Nu zit jij in een hele andere situatie, dat besef ik me goed. Ik hoop dat je een beslissing kan maken. Er zijn een hoop vragen waar je over na moet denken en een hoop dingen die je tegen elkaar moet afwegen. Ik hoop je vooral te steunen in wat je kiest daarom een grote warme van mij.
Hou je ons een beetje op de hoogte?
Ik heb bewondering voor je manier van reageren, vooral omdat je blijft reageren en blijft nadenken.
Het lijkt mij een erg moeilijke situatie. Zelf studeer ik ook nog en slik ik de pil iedere ochtend.
Ik moet er niet aan denken dat ik nu zwanger wordt (en ik woon samen met mijn vriend). Aan de andere kant ben ik vrij snel en jong gaan samenwonen, mijn omgeving plaagt me soms wel met dat ik zwager zou zijn. Hierdoor denk ik er wel af en toe over, sterker nog soms twijfel ik zelfs, zou ik het nu al kunnen maar ook heb ik de pil vandaag al geslikt(soms controleer ik het wel 4 keer per dag)?
Wel besef ik me keer op keer dat ik een studie heb waar ik nog 4 jaar moet en 2 jaar stage moet lopen in verschillende ziekenhuizen dus dat een kind echt niet uit zal komen.
Nu zit jij in een hele andere situatie, dat besef ik me goed. Ik hoop dat je een beslissing kan maken. Er zijn een hoop vragen waar je over na moet denken en een hoop dingen die je tegen elkaar moet afwegen. Ik hoop je vooral te steunen in wat je kiest daarom een grote warme van mij.
Hou je ons een beetje op de hoogte?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 30 mei 2011 om 21:16
Hoi allemaal,
bedankt weer voor jullie fijne reacties.
@meds, in deze ben ik het enigszins met je eens. Ik heb al jaren oppasbaantjes en ik heb wat vriendinnen met baby's, maar hoe het is om zelf een kind te hebben en daar (in mijn eentje) alle zorg voor te moeten dragen, ik kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe zwaar en moeilijk dat is en hoe ingrijpend mijn leven dan gaat veranderen. Dit is iets waar ik ik al over pieker sinds ik het weet.
Vanochtend heb ik een nieuwe echo gehad. Ze heeft ook een collega laten kijken en ze hebben beiden gezegd dat ze zo goed als 100% zeker weten dat de conceptie niet later plaats kan hebben gevonden dan 18 maart, wat maakt dat er een 'winnaar' is.
De rest van de dag heb ik me thuis opgesloten om de informatie te verwerken en te bedenken wat ik moet doen. Ik ben enigszins blij met de uitslag, maar het was geen goede dag, ik had er het liefst voor weg willen lopen, het kind uit mijn buik willen halen en doen alsof het er nooit geweest is. Maar zo werkt het niet.
Op het moment dat de verloskundige bezig was heb ik ook weer naar het scherm gekeken. Op het moment dat ik het zag bewegen kreeg ik een overweldigend, onvoorstelbaar gevoel over me heen. Vreugde, trots, maar ook angst en twijfel, paniek.
Nu ik weet wie de vader is is het zo echt. Ik weet nu met wie en wanneer ik een kind heb gemaakt.
De hele middag heb ik met mijn telefoon in mijn hand gezeten, wel bellen, niet bellen? Nu bellen? Morgen bellen? Ik weet het niet.
En wat moet ik dan zeggen.. 'Hoi! Ja ik wil even iets met je bespreken, kan ik langskomen?' ik zie mezelf daar al op de bank zitten en zijn leven ingrijpend veranderen met wat ik te zeggen heb.
Dat ik het wil vertellen staat vast, alleen met welke boodschap, en wanneer? Ga ik eerst een keuze maken en het dan vertellen, of leg ik een deel van de keuze bij hem neer? Allemaal dingen waar ik vandaag over nagedacht heb.
Morgen moet ik hem van mezelf bellen. Sowieso kan ik niet langer weglopen voor de keuze, ik moet gaan kiezen; dit kind houden of niet? De verloskundige stelde voor dat ik haar vrijdagochtend terugbel en mijn besluit voorleg, en dan zal zij proberen mij te ondersteunen in welk geval ook. Ik geloof dat ik het heel erg getroffen heb met deze verloskundige.
Tot aan vandaag was hier slechts één vriendin van op de hoogte, ik ben vandaag bij twee andere vriendinnen gaan eten en ik heb het ze verteld. Ze schrokken zich rot maar ze reageerden positief. Ze hebben hun hulp en steun aangeboden, hoe het ook uitpakt. Zij kennen de vader ook goed en één van hen zei dat ze het prachtig vond dat wij samen een baby'tje hadden gemaakt en dat we er heus wel samen uitkomen en dat dit kindje twee pracht ouders krijgt.
Ik moest hier wel om lachen, maar ik snap wel dat het niet zo simpel in elkaar steekt.
Hoe dan ook, ik ga dit bespreken met de vader en dat moet morgen. Morgen wordt een spannende dag.
bedankt weer voor jullie fijne reacties.
@meds, in deze ben ik het enigszins met je eens. Ik heb al jaren oppasbaantjes en ik heb wat vriendinnen met baby's, maar hoe het is om zelf een kind te hebben en daar (in mijn eentje) alle zorg voor te moeten dragen, ik kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe zwaar en moeilijk dat is en hoe ingrijpend mijn leven dan gaat veranderen. Dit is iets waar ik ik al over pieker sinds ik het weet.
Vanochtend heb ik een nieuwe echo gehad. Ze heeft ook een collega laten kijken en ze hebben beiden gezegd dat ze zo goed als 100% zeker weten dat de conceptie niet later plaats kan hebben gevonden dan 18 maart, wat maakt dat er een 'winnaar' is.
De rest van de dag heb ik me thuis opgesloten om de informatie te verwerken en te bedenken wat ik moet doen. Ik ben enigszins blij met de uitslag, maar het was geen goede dag, ik had er het liefst voor weg willen lopen, het kind uit mijn buik willen halen en doen alsof het er nooit geweest is. Maar zo werkt het niet.
Op het moment dat de verloskundige bezig was heb ik ook weer naar het scherm gekeken. Op het moment dat ik het zag bewegen kreeg ik een overweldigend, onvoorstelbaar gevoel over me heen. Vreugde, trots, maar ook angst en twijfel, paniek.
Nu ik weet wie de vader is is het zo echt. Ik weet nu met wie en wanneer ik een kind heb gemaakt.
De hele middag heb ik met mijn telefoon in mijn hand gezeten, wel bellen, niet bellen? Nu bellen? Morgen bellen? Ik weet het niet.
En wat moet ik dan zeggen.. 'Hoi! Ja ik wil even iets met je bespreken, kan ik langskomen?' ik zie mezelf daar al op de bank zitten en zijn leven ingrijpend veranderen met wat ik te zeggen heb.
Dat ik het wil vertellen staat vast, alleen met welke boodschap, en wanneer? Ga ik eerst een keuze maken en het dan vertellen, of leg ik een deel van de keuze bij hem neer? Allemaal dingen waar ik vandaag over nagedacht heb.
Morgen moet ik hem van mezelf bellen. Sowieso kan ik niet langer weglopen voor de keuze, ik moet gaan kiezen; dit kind houden of niet? De verloskundige stelde voor dat ik haar vrijdagochtend terugbel en mijn besluit voorleg, en dan zal zij proberen mij te ondersteunen in welk geval ook. Ik geloof dat ik het heel erg getroffen heb met deze verloskundige.
Tot aan vandaag was hier slechts één vriendin van op de hoogte, ik ben vandaag bij twee andere vriendinnen gaan eten en ik heb het ze verteld. Ze schrokken zich rot maar ze reageerden positief. Ze hebben hun hulp en steun aangeboden, hoe het ook uitpakt. Zij kennen de vader ook goed en één van hen zei dat ze het prachtig vond dat wij samen een baby'tje hadden gemaakt en dat we er heus wel samen uitkomen en dat dit kindje twee pracht ouders krijgt.
Ik moest hier wel om lachen, maar ik snap wel dat het niet zo simpel in elkaar steekt.
Hoe dan ook, ik ga dit bespreken met de vader en dat moet morgen. Morgen wordt een spannende dag.
anoniem_125856 wijzigde dit bericht op 30-05-2011 21:25
Reden: kromme zin rechtgezet
Reden: kromme zin rechtgezet
% gewijzigd
maandag 30 mei 2011 om 21:24
maandag 30 mei 2011 om 21:26
Hey Hima,
Niemand weet wat het is om een kind te hebben tot je er eentje hebt, wat dat betreft ben je niks anders dan alle aanstaande moeders.
Ik denk dat je, wat je ook mag besluiten, er het beste van kan/gaat maken. Volgens mij ben je verstandig genoeg om zelf een beslissing te maken. Het zou wel fijn zijn als je het met de medemaker kan delen.
Sterkte succes!
Niemand weet wat het is om een kind te hebben tot je er eentje hebt, wat dat betreft ben je niks anders dan alle aanstaande moeders.
Ik denk dat je, wat je ook mag besluiten, er het beste van kan/gaat maken. Volgens mij ben je verstandig genoeg om zelf een beslissing te maken. Het zou wel fijn zijn als je het met de medemaker kan delen.
Sterkte succes!
maandag 30 mei 2011 om 21:29
wouw een winnaar...
Natuurlijk zijn er nu genoeg (nieuwe) dingen waar je over na moet denken maar ik hoop dat het in zekere mate rust geeft.
Fijn dat je omgeving je zo steunt. Desondanks had je een zware dag. Je kan zijn mening meenemen in de keuze maar besef dat jij de eindbeslissing moet maken.
Een positief puntje als je beslist het te houden: sommige baby dingen zijn ongelofelijk schattig...
Soms wil je terug in de tijd, om alles ongedaan te maken. Maar misschien een vraag om over na te denken: hoever terug zou je dan willen? of wil je liever vooruit spoelen?
Natuurlijk zijn er nu genoeg (nieuwe) dingen waar je over na moet denken maar ik hoop dat het in zekere mate rust geeft.
Fijn dat je omgeving je zo steunt. Desondanks had je een zware dag. Je kan zijn mening meenemen in de keuze maar besef dat jij de eindbeslissing moet maken.
Een positief puntje als je beslist het te houden: sommige baby dingen zijn ongelofelijk schattig...
Soms wil je terug in de tijd, om alles ongedaan te maken. Maar misschien een vraag om over na te denken: hoever terug zou je dan willen? of wil je liever vooruit spoelen?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 30 mei 2011 om 21:57
Ik heb bijna alles doorgelezen en ik vind het goed hoe je met de situatie omgaat TO. JA, je hebt (grote) fouten gemaakt in je omgang met seksualiteit/mannen. En NEE, dit is niet meer terug te draaien, dus goed dat je nog wel een beetje terug kijkt om te leren van je fouten, maar vooral vooruit kijkt naar wat de beste beslissing is en hoe je die gaat nemen (samen of alleen). Ik vind het goed van je dat je alles afweegt en kijkt naar alle (on)mogelijkheden..
Ik hoop oprecht voor je dat je een besluit kunt nemen waar je volledig en met zekerheid achter staat en ik wens je daar heel veel sterkte mee.
Tot slot vind ik dat je ontzettend sportief reageert op de reacties die je krijgt en de kritiek daarbij. Vooral omdat de hormonen op dit moment vast door je lijf gieren.
Nogmaals sterkte!
Ik hoop oprecht voor je dat je een besluit kunt nemen waar je volledig en met zekerheid achter staat en ik wens je daar heel veel sterkte mee.
Tot slot vind ik dat je ontzettend sportief reageert op de reacties die je krijgt en de kritiek daarbij. Vooral omdat de hormonen op dit moment vast door je lijf gieren.
Nogmaals sterkte!
maandag 30 mei 2011 om 22:12
Wat een geruststelling dat je nu weet wie de vader is! Hij zal wel schrikken en je vast niet meteen kunnen vertellen wat hij ermee wil.
Ik kan me je overweldiging trouwens helemaal voorstellen. Mijn 'verrassing' bleek op de termijnecho al 3 maanden in mijn buik rond te dobberen. Dat was dus niet bepaald het wormpje dat ik verwachtte
Ik kan me je overweldiging trouwens helemaal voorstellen. Mijn 'verrassing' bleek op de termijnecho al 3 maanden in mijn buik rond te dobberen. Dat was dus niet bepaald het wormpje dat ik verwachtte
