Zwanger
alle pijlers
Per ongeluk zwanger, wie is de vader?
vrijdag 20 mei 2011 om 20:50
Ik bezwijk op dit moment zowat aan een panic-attack.
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.
Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.
Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.
Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..
Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.
Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!
Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.
Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.
Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.
(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)
donderdag 9 juni 2011 om 13:38
Hai, wat ontzettend vervelend dat je ouders zo reageren. Juist in deze situatie zou je natuurlijk graag steun van ze krijgen... Verwacht je nog dat ze bijdraaien als ze van de eerste schrik zijn bekomen? Wel fijn dat zijn familie en jullie vrienden goed reageren.
Wat betreft je studie: het zal best heel zwaar worden, maar waarschijnlijk zul je je leven toch al wat anders (moeten) gaan inrichten tijdens je zwangerschap en daarna. Wordt waarschijnlijk wat gestructureerder
ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in dat je je studie goed zult afronden!
Wat betreft je studie: het zal best heel zwaar worden, maar waarschijnlijk zul je je leven toch al wat anders (moeten) gaan inrichten tijdens je zwangerschap en daarna. Wordt waarschijnlijk wat gestructureerder
ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in dat je je studie goed zult afronden!
vrijdag 10 juni 2011 om 14:49
Jee, een update!
Wat verdrietig dat je ouders zo hebben gereageerd. Ik kan me voorstellen dat als jullie al niet zo'n hechte band hebben, deze situatie de boel niet makkelijker maakt. Maar ik kan me ook voorstellen dat ze bijdraaien zodra het kindje er is. Gelukkig zijn jullie bij zijn ouders warm ontvangen, wat ontzettend fijn!
Wat je vertelde over veranderingen aan je lijf: ik kan me voorstellen dat nu het out in the open is en de keuze is gemaakt om samen voor het kindje te gaan, je nu opeens in een heel andere fase komt: help, ik ben potverdorie gewoon ZWANGER! Het begint met je lievelings spijkerbroer, maar straks pas je niks meer, krijg je enorme tieten en voel je dat er een mensje in je groeit, waaah, weird! Ik hoop dat je ondanks de ietwat minder traditionele start van je zwangerschap je er toch van kan gaan genieten! En met je studie verwacht ik dat het goed komt hoor: de eerste weken/maanden na de geboorte misschien wat minder, maar ik heb hier op het forum ook vaak genoeg verhalen gelezen van zwangere studenten die het juist makkelijker te combineren vonden vergeleken met hun vriendinnen die een baan hadden. Komt goed, echt!
Wat verdrietig dat je ouders zo hebben gereageerd. Ik kan me voorstellen dat als jullie al niet zo'n hechte band hebben, deze situatie de boel niet makkelijker maakt. Maar ik kan me ook voorstellen dat ze bijdraaien zodra het kindje er is. Gelukkig zijn jullie bij zijn ouders warm ontvangen, wat ontzettend fijn!
Wat je vertelde over veranderingen aan je lijf: ik kan me voorstellen dat nu het out in the open is en de keuze is gemaakt om samen voor het kindje te gaan, je nu opeens in een heel andere fase komt: help, ik ben potverdorie gewoon ZWANGER! Het begint met je lievelings spijkerbroer, maar straks pas je niks meer, krijg je enorme tieten en voel je dat er een mensje in je groeit, waaah, weird! Ik hoop dat je ondanks de ietwat minder traditionele start van je zwangerschap je er toch van kan gaan genieten! En met je studie verwacht ik dat het goed komt hoor: de eerste weken/maanden na de geboorte misschien wat minder, maar ik heb hier op het forum ook vaak genoeg verhalen gelezen van zwangere studenten die het juist makkelijker te combineren vonden vergeleken met hun vriendinnen die een baan hadden. Komt goed, echt!
vrijdag 10 juni 2011 om 15:17
Wat fijn om te lezen allemaal hima!
Op de reactie van je ouders na dan
Heel bijzonder om te lezen hoe rustig je klinkt, Wat fijn dat de vader nu zeker is, en dat jullie ditsamen gaan doen.
Dit komt helemaal goed!
Ik heb veel respect voor je, en hoop dart je ons op de hoogte houdt van hoe het met je gaat.
Liefs
Op de reactie van je ouders na dan
Heel bijzonder om te lezen hoe rustig je klinkt, Wat fijn dat de vader nu zeker is, en dat jullie ditsamen gaan doen.
Dit komt helemaal goed!
Ik heb veel respect voor je, en hoop dart je ons op de hoogte houdt van hoe het met je gaat.
Liefs
donderdag 16 juni 2011 om 20:16
Ook ik heb je posts gevolgd, en heb heel veel respect voor je.
De keuze die je maakt zal vast niet de makkelijkste zijn, maar ik weet wel dat t de mooiste is.
Zelf ben ik 6 weken geleden bevallen van een zoontje, en ondanks dat t een fulltime baan is, is het wel de mooiste baan van de wereld.
Ik wens je zoveel geluk toe, en probeer van alles te genieten en onthou; Zolang je zelf vol trots verteld over je zwangerschap, overtuig je daar ook mensen van en zullen ze altijd positiever reageren. Wanneer je zelf twijfeld of schaamte hebt, en dat laat merken, zullen mensen daar ook op ingaan.
Wat je ouders betreft, hoe moeilijk ook, probeer ze te begrijpen en laat t volgende contact van hun afkomen. Misschien moeten ze effe wennen en draaien ze zo bij. Het zal inderdaad niet hun ideale plaatje zijn, maar dat telt niet. Jij bent hun dochter en draagt hun kleinkind, daar draait t om.
Ik gun je alle geluk en liefde!
De keuze die je maakt zal vast niet de makkelijkste zijn, maar ik weet wel dat t de mooiste is.
Zelf ben ik 6 weken geleden bevallen van een zoontje, en ondanks dat t een fulltime baan is, is het wel de mooiste baan van de wereld.
Ik wens je zoveel geluk toe, en probeer van alles te genieten en onthou; Zolang je zelf vol trots verteld over je zwangerschap, overtuig je daar ook mensen van en zullen ze altijd positiever reageren. Wanneer je zelf twijfeld of schaamte hebt, en dat laat merken, zullen mensen daar ook op ingaan.
Wat je ouders betreft, hoe moeilijk ook, probeer ze te begrijpen en laat t volgende contact van hun afkomen. Misschien moeten ze effe wennen en draaien ze zo bij. Het zal inderdaad niet hun ideale plaatje zijn, maar dat telt niet. Jij bent hun dochter en draagt hun kleinkind, daar draait t om.
Ik gun je alle geluk en liefde!
maandag 20 juni 2011 om 20:31
Bedankt voor jullie reacties weer.
Hier volgt weer een lekker lang bericht, lukt me niet zo goed om wat korter van stof te zijn.
Afgelopen weekend ben ik nog een keer naar mijn ouders gegaan. Er was iemand jarig dus ik moest wel, ik ging alleen deze keer. Uiteraard kwam het gesprek weer op mijn zwangerschap.Ze zijn nog steeds niet blij. Mijn moeder begon erover dat ik alsnog abortus kan laten plegen, dat ik niet weet waar ik aan begin en dat ik voor de rest van mijn leven gebonden ben. Ik werd hier best boos en verdrietig om, ik heb nu al meerdere malen uitgelegd hoe ik erin sta en hoe ik het denk aan te pakken.
Mijn oma was gelukkig heel positief. Ze is gek op kinderen, heeft 19 kleinkinderen en staat te popelen om haar eerste achterkleinkind te ontmoeten. Dit vond ik wel fijn, uiteindelijk zal zij mijn ouders waarschijnlijk wel overtuigen dat het goed is zo. Gelukkig heb ik al jaren niet heel veel contact meer met mijn ouders, dus op zich kan ik hun mening wel redelijk naast me neer leggen, maar toch zou ik het fijn vinden als ze niet zo teleurgesteld deden.
Ik heb gezegd dat zij maar contact moeten opnemen als ze iets willen weten of zeggen, dus ben benieuwd.
Op de universiteit weet inmiddels bijna iedereen hoe het zit, het nieuwtje verspreid snel, ik moet er wel om lachen haha. Vandaag zat ik in de bibliotheek te werken en zag ik iemand die ik niet echt ken steeds voorzichtig loeren naar mijn buik, alsof ze zat te checken of het klopt wat ze heeft gehoord en of er al iets te zien is haha. Er is volgens mij nog niet echt iets te zien, het lijkt alsof ik algeheel wat dikker word, maar volgens de weegschaal ben ik nog geen gram aangekomen.
We zien wel hoe het loopt. Ben erg benieuwd naar de komende weken. Aanstaande donderdag ben ik 16 weken zwanger (aaahh wat gaat het hard!!) en volgende week maandag heb ik weer een echo. De vader gaat dan mee. Ben heel erg benieuwd naar zijn reactie als hij het ziet en het hartje hoort.
De hele afgelopen week heb ik me sufgepiekerd over het wonen straks, hoe ga ik in mijn huis een kindje stoppen? Ik heb het geluk dat ik een bovenverdieping van een woning voor mij alleen heb, met een keukentje, toilet/badkamer, slaapkamertje en kleine woonkamer. Uiteindelijk zal het er op neerkomen dat ik van de slaapkamer een babykamer maak en mijn bed dan in de woonkamer zet. Zo heeft het eerder al gestaan toen ik in de slaapkamer een studeerkamertje wilde hebben, dus het moet wel mogelijk zijn.
We weten nog niet precies hoe we het gaan doen met evt. samenwonen, we hebben natuurlijk geen relatie, dus het is niet heel vanzelfsprekend dat we bij elkaar gaan wonen.
Toch denk ik dat het uiteindelijk wel daar op zal neerkomen.
Hij wil een vaderrol gaan spelen en overal bij betrokken zijn en dan lijkt het mij logisch dat we dan, zeker de eerste periode, samen in een huis wonen. Hij zei ook al dat hem dat de beste oplossing lijkt. Ik heb hier al eerder samengewoond met mijn exvriend en het is te doen al wordt het wel erg knus met z'n drieën. Misschien moeten we ook rustig gaan zoeken naar iets anders.
Wat we in ieder geval hebben afgesproken is dat hij de komende maanden sowieso nog in zijn eigen kamer blijft wonen en dat we in de achtste maand hier een beslissing over maken.
We hebben de afgelopen twee weken veel met elkaar gesproken, over de idealen die we hebben, de wensen die we hebben m.b.t. opvoeding, de dingen die we zelf fijn en juist niet fijn vonden van onze opvoeding. Gelukkig zitten we best wel op één lijn over die dingen, dat scheelt een hoop discussie.
Al met al voel ik me eigenlijk prima en hartstikke lekker. Ik voel me 100% zeker van mijn besluit en heb erg veel zin in de rest van de zwangerschap en ben heel benieuwd naar het kindje. Natuurlijk maak ik me ook wel zorgen, maar over het algemeen heb ik wel vertrouwen. Begin ook langzaam met informatie inwinnen over de praktische zaken van zwangerschap en kinderen krijgen.
Mijn vriendinnen zijn ontzettend nieuwsgierig en een bijna uitgedoofde vriendschap met een vriendin die een kindje van bijna een jaar heeft, is ineens weer helemaal opgebloeid omdat we nu ineens weer een gespreksonderwerp hebben.
Bijna alleen maar positieve dingen dus deze keer
Volgende week laat ik wel weten hoe de echo is geweest.
Hier volgt weer een lekker lang bericht, lukt me niet zo goed om wat korter van stof te zijn.
Afgelopen weekend ben ik nog een keer naar mijn ouders gegaan. Er was iemand jarig dus ik moest wel, ik ging alleen deze keer. Uiteraard kwam het gesprek weer op mijn zwangerschap.Ze zijn nog steeds niet blij. Mijn moeder begon erover dat ik alsnog abortus kan laten plegen, dat ik niet weet waar ik aan begin en dat ik voor de rest van mijn leven gebonden ben. Ik werd hier best boos en verdrietig om, ik heb nu al meerdere malen uitgelegd hoe ik erin sta en hoe ik het denk aan te pakken.
Mijn oma was gelukkig heel positief. Ze is gek op kinderen, heeft 19 kleinkinderen en staat te popelen om haar eerste achterkleinkind te ontmoeten. Dit vond ik wel fijn, uiteindelijk zal zij mijn ouders waarschijnlijk wel overtuigen dat het goed is zo. Gelukkig heb ik al jaren niet heel veel contact meer met mijn ouders, dus op zich kan ik hun mening wel redelijk naast me neer leggen, maar toch zou ik het fijn vinden als ze niet zo teleurgesteld deden.
Ik heb gezegd dat zij maar contact moeten opnemen als ze iets willen weten of zeggen, dus ben benieuwd.
Op de universiteit weet inmiddels bijna iedereen hoe het zit, het nieuwtje verspreid snel, ik moet er wel om lachen haha. Vandaag zat ik in de bibliotheek te werken en zag ik iemand die ik niet echt ken steeds voorzichtig loeren naar mijn buik, alsof ze zat te checken of het klopt wat ze heeft gehoord en of er al iets te zien is haha. Er is volgens mij nog niet echt iets te zien, het lijkt alsof ik algeheel wat dikker word, maar volgens de weegschaal ben ik nog geen gram aangekomen.
We zien wel hoe het loopt. Ben erg benieuwd naar de komende weken. Aanstaande donderdag ben ik 16 weken zwanger (aaahh wat gaat het hard!!) en volgende week maandag heb ik weer een echo. De vader gaat dan mee. Ben heel erg benieuwd naar zijn reactie als hij het ziet en het hartje hoort.
De hele afgelopen week heb ik me sufgepiekerd over het wonen straks, hoe ga ik in mijn huis een kindje stoppen? Ik heb het geluk dat ik een bovenverdieping van een woning voor mij alleen heb, met een keukentje, toilet/badkamer, slaapkamertje en kleine woonkamer. Uiteindelijk zal het er op neerkomen dat ik van de slaapkamer een babykamer maak en mijn bed dan in de woonkamer zet. Zo heeft het eerder al gestaan toen ik in de slaapkamer een studeerkamertje wilde hebben, dus het moet wel mogelijk zijn.
We weten nog niet precies hoe we het gaan doen met evt. samenwonen, we hebben natuurlijk geen relatie, dus het is niet heel vanzelfsprekend dat we bij elkaar gaan wonen.
Toch denk ik dat het uiteindelijk wel daar op zal neerkomen.
Hij wil een vaderrol gaan spelen en overal bij betrokken zijn en dan lijkt het mij logisch dat we dan, zeker de eerste periode, samen in een huis wonen. Hij zei ook al dat hem dat de beste oplossing lijkt. Ik heb hier al eerder samengewoond met mijn exvriend en het is te doen al wordt het wel erg knus met z'n drieën. Misschien moeten we ook rustig gaan zoeken naar iets anders.
Wat we in ieder geval hebben afgesproken is dat hij de komende maanden sowieso nog in zijn eigen kamer blijft wonen en dat we in de achtste maand hier een beslissing over maken.
We hebben de afgelopen twee weken veel met elkaar gesproken, over de idealen die we hebben, de wensen die we hebben m.b.t. opvoeding, de dingen die we zelf fijn en juist niet fijn vonden van onze opvoeding. Gelukkig zitten we best wel op één lijn over die dingen, dat scheelt een hoop discussie.
Al met al voel ik me eigenlijk prima en hartstikke lekker. Ik voel me 100% zeker van mijn besluit en heb erg veel zin in de rest van de zwangerschap en ben heel benieuwd naar het kindje. Natuurlijk maak ik me ook wel zorgen, maar over het algemeen heb ik wel vertrouwen. Begin ook langzaam met informatie inwinnen over de praktische zaken van zwangerschap en kinderen krijgen.
Mijn vriendinnen zijn ontzettend nieuwsgierig en een bijna uitgedoofde vriendschap met een vriendin die een kindje van bijna een jaar heeft, is ineens weer helemaal opgebloeid omdat we nu ineens weer een gespreksonderwerp hebben.
Bijna alleen maar positieve dingen dus deze keer
Volgende week laat ik wel weten hoe de echo is geweest.
maandag 20 juni 2011 om 21:07
dinsdag 21 juni 2011 om 10:42
dinsdag 21 juni 2011 om 10:55
Wat een verhaal! Ik heb het hele topic gelezen en heb veel respect voor je.
Zes (zes! wat gaat het snel) jaar geleden zat ik in een soortgelijke situatie. Ik raakte zwanger van mij vriend terwijl we allebei nog studeerden en ook nog allebei in een andere stad, 250 km bij elkaar vandaan
Nu is onze zoon alweer 5,5 en we hebben nog een dochter van bijna 3. We hebben vorig jaar een huis gekocht en hebben allebei een goede baan. Het enige wat minder was, is dat mijn vriend zijn studie niet heeft afgemaakt (ik wel) maar dat was ws ook niet gebeurd als we geen kinderen hadden gekregen
Het is niet altijd gemakkelijk geweest en de eerste jaren zaten we zo ongeveer op bijstandsniveau en de oudste is 4 keer verhuisd, maar onze kinderen zijn nooit iets te kort gekomen en als je echt wilt en doorzet dan komt het vast helemaal goed!
Vele succes met alles en kom je hier nog af en toe posten? Ben wel benieuwd hoe het met jullie gaat verlopen
Zes (zes! wat gaat het snel) jaar geleden zat ik in een soortgelijke situatie. Ik raakte zwanger van mij vriend terwijl we allebei nog studeerden en ook nog allebei in een andere stad, 250 km bij elkaar vandaan
Nu is onze zoon alweer 5,5 en we hebben nog een dochter van bijna 3. We hebben vorig jaar een huis gekocht en hebben allebei een goede baan. Het enige wat minder was, is dat mijn vriend zijn studie niet heeft afgemaakt (ik wel) maar dat was ws ook niet gebeurd als we geen kinderen hadden gekregen
Het is niet altijd gemakkelijk geweest en de eerste jaren zaten we zo ongeveer op bijstandsniveau en de oudste is 4 keer verhuisd, maar onze kinderen zijn nooit iets te kort gekomen en als je echt wilt en doorzet dan komt het vast helemaal goed!
Vele succes met alles en kom je hier nog af en toe posten? Ben wel benieuwd hoe het met jullie gaat verlopen
donderdag 23 juni 2011 om 09:18
Wat fijn om te lezen!
Vrienden van mij wonen op 40m2 met een baby, ook 1 slaapkamer. Omdat t wel belangrijk is dat de kleine een eigen plek heeft, hebben zij er ook voor gekozen van de slaapkamer een babykamer te maken en zij slapen zelf op een (goeie!) slaapbank, en dat gaat goed!
Geniet ervan, wil je straks trouwens weten wat t word? Een jongen of een meisje?
Veel geluk en ik blijf je volgen!
Vrienden van mij wonen op 40m2 met een baby, ook 1 slaapkamer. Omdat t wel belangrijk is dat de kleine een eigen plek heeft, hebben zij er ook voor gekozen van de slaapkamer een babykamer te maken en zij slapen zelf op een (goeie!) slaapbank, en dat gaat goed!
Geniet ervan, wil je straks trouwens weten wat t word? Een jongen of een meisje?
Veel geluk en ik blijf je volgen!
donderdag 23 juni 2011 om 09:54
Geweldig om te lezen hoe je hier mee omgaat, je doet het super! Je straalt veel zelfvertrouwen en rust uit, het komt allemaal goed.
Ik zou nog niet meteen jouw bed in de woonkamer zetten en van de slaapkamer de babykamer maken. Bij ons slaapt de baby (7 maanden) nog steeds op onze kamer en gebruiken wij zijn kamertje vrijwel nooit. (Verschonen op de bank of op ons bed, dus commode was bij ons ook geen must, nadehand gezien). Wat ik wil zeggen: kijk het even aan als de baby er is, voordat je met spullen gaat schuiven
Ik zou nog niet meteen jouw bed in de woonkamer zetten en van de slaapkamer de babykamer maken. Bij ons slaapt de baby (7 maanden) nog steeds op onze kamer en gebruiken wij zijn kamertje vrijwel nooit. (Verschonen op de bank of op ons bed, dus commode was bij ons ook geen must, nadehand gezien). Wat ik wil zeggen: kijk het even aan als de baby er is, voordat je met spullen gaat schuiven
donderdag 23 juni 2011 om 10:21
himareable, Ik vind dat je het hartstikke goed doet! Wat fijn dat de vader het zo goed heeft opgepakt en ook geweldig dat hij zo'n fijne familie heeft. Daar kan je straks nog veel steun van krijgen. Ik weet niet waar je woont, maar ik zou straks met alle liefde gratis op je kleintje willen passen. Ik ben gek op baby's en heb zelf 5 dochters (waaronder een pleegdochter). Maak je niet druk over je huisvesting. Een baby heeft niet zoveel ruimte nodig. Ik zou lekker een bedje naast jullie bed zetten. Dat wordt zelfs tegenwoordig ook geadviseerd. Zolang een baby in een warm en schoon huisje zit is het gewoon goed. Ik hoop wel dat je echt alles op alles zet om je studie af te ronden, dat is immers een investering in de toekomst!
woensdag 29 juni 2011 om 14:44
Hoi allemaal,
wat leuk dat ik steeds nog reacties krijg Fijn om te lezen dat jullie er vertrouwen in hebben, bedankt!
De echo maandag was weer goed gelukkig, alles zag er goed uit, dus daar werd ik wel heel blij van. Ook met mij en mijn lichaam gaat alles prima, geen complicaties so far, dus dat is heel fijn. Kon nu echt goed het verschil in grootte zien vergeleken met vorige keer zeg, echt een heel mensje, alleen nog heel klein. De vader vond het wel heel bijzonder om het zo te zien en horen, hij vroeg de vrouw de oren van het hoofd over waar alles zat, hoe alles werkte en dergelijke, erg ontroerend. Daarna was 'ie erg stil en 's avonds belde hij op om te zeggen dat het hem echt had geraakt en dat 'ie vond dat we de goede keuze hadden gemaakt door het te houden. Ik werd er helemaal emotioneel van haha.
Ik heb nu wel het idee dat mijn lichaam aan het veranderen is, de laatste week is mijn buik wel wat gegroeid en de meeste spijkerbroeken zitten nu veel te strak en doe ik niet meer aan. Moet ik dalijk maar eens voor andere kleren gaan kijken. Je begint het nu ook wel een beetje te zien, vind ik tenminste, helemaal als ik plat op mijn rug lig. Volgens de weegschaal alleen nog steeds niets aangekomen, maar was volgens de verloskundige geen probleem.
Vanavond vertrek ik met een hoop vrienden richting een festival, de vader is er ook bij. Heb er erg veel zin in, eventjes ontsnappen aan de realiteit. Zal wat zijn zo zonder alcohol (en drugs), toch een heel andere beleving. Gelukkig staat mijn hoofd daar ook totaal niet naar dus het wordt niet moeilijk om er van af te blijven. Er zijn daar ook een heleboel vrienden van de vader, die ik ook ken, maar al heel lang niet gezien heb, haha die zullen wel verbaasd reageren op het nieuws. De vader is namelijk niet echt iemand die je zou aanwijzen als geschikte vader van een kindje. Gelukkig is dat maar schijn
Verder gaat alles prima, voel me op en top. Studie gaat ook goed, rond dit jaar netjes alles af en loop prima op schema. Mijn studie ga ik echt afmaken, niet alleen voor mijn toekomst maar ook omdat ik anders een gigantische studieschuld heb na al 4 jaar studiefinanciering en OV.
Bedankt voor jullie mening en advies over mijn huisvesting en het bed verplaatsen e.d. Er past alleen naast mijn bed in de slaapkamer echt geen wiegje meer, je kan er amper naast of langs lopen. Maar daar verzinnen we nog wel wat op, ik kijk het nog even aan. Ik heb (samen met de verloskundige) besloten om in het ziekenhuis te gaan bevallen, mijn huis is niet geschikt voor het krijgen van een kind. De verloskundige kan niet normaal naast of bij het bed staan en het is allemaal heel krap, niet echt ideaal. De vader zei dat hij graag bij de bevalling wilde zijn, vond ik erg lief, maar weet nog niet of ik dit zelf wel wil. Heb niet echt behoefte aan toeschouwers als ik daar zo lig. Maar daar ga ik misschien nog wel anders over denken.
Dit was het weer even. De storm is een beetje gaan liggen geloof ik, ben al gewend aan het hele idee en ook niet meer elk gesprek met vrienden en vriendinnen gaat over mijn zwangerschap. Ik heb er zin in en kan niet wachten tot ik het kindje kan voelen!
Oja, het maakt me trouwens niet uit of ik weet wat het geslacht wordt of niet. Over vier weken heb ik weer een echo. (Ik krijg op medische indicatie extra echo's vanwege de voor de baby ongezonde levensstijl die ik de eerste 3 maanden had toen ik nog niet wist dat ik zwanger was.) Als het geslacht per ongeluk te zien is vind ik het prima, zo niet, ook goed. Na deze verrassing kan die verrassing er ook nog wel bij
Heb zelf het idee dat het een jongetje wordt. Geen idee waar ik dat op baseer, maar als ik nadenk of droom over de baby is het elke keer een jongetje. We zien het wel, maakt me echt helemaal niets uit.
Ik hou jullie op de hoogte.
wat leuk dat ik steeds nog reacties krijg Fijn om te lezen dat jullie er vertrouwen in hebben, bedankt!
De echo maandag was weer goed gelukkig, alles zag er goed uit, dus daar werd ik wel heel blij van. Ook met mij en mijn lichaam gaat alles prima, geen complicaties so far, dus dat is heel fijn. Kon nu echt goed het verschil in grootte zien vergeleken met vorige keer zeg, echt een heel mensje, alleen nog heel klein. De vader vond het wel heel bijzonder om het zo te zien en horen, hij vroeg de vrouw de oren van het hoofd over waar alles zat, hoe alles werkte en dergelijke, erg ontroerend. Daarna was 'ie erg stil en 's avonds belde hij op om te zeggen dat het hem echt had geraakt en dat 'ie vond dat we de goede keuze hadden gemaakt door het te houden. Ik werd er helemaal emotioneel van haha.
Ik heb nu wel het idee dat mijn lichaam aan het veranderen is, de laatste week is mijn buik wel wat gegroeid en de meeste spijkerbroeken zitten nu veel te strak en doe ik niet meer aan. Moet ik dalijk maar eens voor andere kleren gaan kijken. Je begint het nu ook wel een beetje te zien, vind ik tenminste, helemaal als ik plat op mijn rug lig. Volgens de weegschaal alleen nog steeds niets aangekomen, maar was volgens de verloskundige geen probleem.
Vanavond vertrek ik met een hoop vrienden richting een festival, de vader is er ook bij. Heb er erg veel zin in, eventjes ontsnappen aan de realiteit. Zal wat zijn zo zonder alcohol (en drugs), toch een heel andere beleving. Gelukkig staat mijn hoofd daar ook totaal niet naar dus het wordt niet moeilijk om er van af te blijven. Er zijn daar ook een heleboel vrienden van de vader, die ik ook ken, maar al heel lang niet gezien heb, haha die zullen wel verbaasd reageren op het nieuws. De vader is namelijk niet echt iemand die je zou aanwijzen als geschikte vader van een kindje. Gelukkig is dat maar schijn
Verder gaat alles prima, voel me op en top. Studie gaat ook goed, rond dit jaar netjes alles af en loop prima op schema. Mijn studie ga ik echt afmaken, niet alleen voor mijn toekomst maar ook omdat ik anders een gigantische studieschuld heb na al 4 jaar studiefinanciering en OV.
Bedankt voor jullie mening en advies over mijn huisvesting en het bed verplaatsen e.d. Er past alleen naast mijn bed in de slaapkamer echt geen wiegje meer, je kan er amper naast of langs lopen. Maar daar verzinnen we nog wel wat op, ik kijk het nog even aan. Ik heb (samen met de verloskundige) besloten om in het ziekenhuis te gaan bevallen, mijn huis is niet geschikt voor het krijgen van een kind. De verloskundige kan niet normaal naast of bij het bed staan en het is allemaal heel krap, niet echt ideaal. De vader zei dat hij graag bij de bevalling wilde zijn, vond ik erg lief, maar weet nog niet of ik dit zelf wel wil. Heb niet echt behoefte aan toeschouwers als ik daar zo lig. Maar daar ga ik misschien nog wel anders over denken.
Dit was het weer even. De storm is een beetje gaan liggen geloof ik, ben al gewend aan het hele idee en ook niet meer elk gesprek met vrienden en vriendinnen gaat over mijn zwangerschap. Ik heb er zin in en kan niet wachten tot ik het kindje kan voelen!
Oja, het maakt me trouwens niet uit of ik weet wat het geslacht wordt of niet. Over vier weken heb ik weer een echo. (Ik krijg op medische indicatie extra echo's vanwege de voor de baby ongezonde levensstijl die ik de eerste 3 maanden had toen ik nog niet wist dat ik zwanger was.) Als het geslacht per ongeluk te zien is vind ik het prima, zo niet, ook goed. Na deze verrassing kan die verrassing er ook nog wel bij
Heb zelf het idee dat het een jongetje wordt. Geen idee waar ik dat op baseer, maar als ik nadenk of droom over de baby is het elke keer een jongetje. We zien het wel, maakt me echt helemaal niets uit.
Ik hou jullie op de hoogte.
woensdag 29 juni 2011 om 15:34
Wat ontzettend fijn om te horen dat het zo goed gaat met je! Ben erg blij voor je. Wat je over de vader verteld ontroert mij ook, heerlijk dat hij er zo over denkt!
Waarschijnlijk heb je dit zelf ook al uitgezocht (zo slim ben je wel) maar voor het geval van een roze of blauwe wolk: heb je bij je zorgverzekering ook nagevraagd of je ziekenhuisbevalling volledig gedekt wordt? Daarnaast kun je vaak ook zwangerschapscursussen volgen die gedekt (kunnen) zijn door je zorgverzekering. De moeite waard om even na te vragen. Wat ik een leuke site vind is: http://www.babybytes.nl/Zwangerschap/ka ... gnancy.php
Je kunt dan precies zien hoever je bent en wat er in je lichaam en met de baby gebeurd.
Geniet van deze periode!
Waarschijnlijk heb je dit zelf ook al uitgezocht (zo slim ben je wel) maar voor het geval van een roze of blauwe wolk: heb je bij je zorgverzekering ook nagevraagd of je ziekenhuisbevalling volledig gedekt wordt? Daarnaast kun je vaak ook zwangerschapscursussen volgen die gedekt (kunnen) zijn door je zorgverzekering. De moeite waard om even na te vragen. Wat ik een leuke site vind is: http://www.babybytes.nl/Zwangerschap/ka ... gnancy.php
Je kunt dan precies zien hoever je bent en wat er in je lichaam en met de baby gebeurd.
Geniet van deze periode!
woensdag 29 juni 2011 om 15:37
woensdag 29 juni 2011 om 15:56
Ik vind het een prachtig verhaal Himareable! En heel spannend voor jou en de vader. Mooi joh, een baby in je buik (en straks erbuiten)
Heel jammer dat je ouders niet zo positief reageerden. Wat ik wel meteen dacht, naar aanleiding van je moeders reactie, is ze zelf misschien vrij jong zwanger geworden met nu wat spijt van wat ze niet heeft gedaan daardoor? Het klinkt alsof ze je wil behoeden voor iets wat ze zelf anders had willen doen (maar misschien is dat ook gewoon wel psychologie van de koude grond hoor, ik ken jou en je ouders immers niet)
Je kunt trouwens ook samen in één bed slapen met je baby he? Even op de veiligheidsdingen letten (link), 't is goed voor je kind en je bespaart veel ruimte.
Heel jammer dat je ouders niet zo positief reageerden. Wat ik wel meteen dacht, naar aanleiding van je moeders reactie, is ze zelf misschien vrij jong zwanger geworden met nu wat spijt van wat ze niet heeft gedaan daardoor? Het klinkt alsof ze je wil behoeden voor iets wat ze zelf anders had willen doen (maar misschien is dat ook gewoon wel psychologie van de koude grond hoor, ik ken jou en je ouders immers niet)
Je kunt trouwens ook samen in één bed slapen met je baby he? Even op de veiligheidsdingen letten (link), 't is goed voor je kind en je bespaart veel ruimte.
woensdag 29 juni 2011 om 19:14
Wow wat een heftig verhaal. Toen ik je OP las kreeg ik zelf helemaal kippenvel, wat een vreselijke situatie dacht ik, als mij dat maar nooit overkomt. Ik heb je hele topic gevolgd en wil nu toch graag een reactie geven. Ik heb ontzettend veel bewondering voor je. Wat een volwassen, moedige vrouw!
Je zal vast een lieve, goede moeder worden. Ik heb echt respect voor je hoe je dit hebt aangepakt!
Ik wens je heel veel geluk met zn 3tjes!
Je zal vast een lieve, goede moeder worden. Ik heb echt respect voor je hoe je dit hebt aangepakt!
Ik wens je heel veel geluk met zn 3tjes!
woensdag 29 juni 2011 om 21:05
Ik ben een stille meelezer, laat nu toch wat van me horen. Als ik het zo begrijp zijn jullie beiden nog student en wonen jullie op jezelf? (laatste 2 pagina's net bijgelezen, de rest al een poosje geleden dus ben weer een boel kwijt...) Heb je hulp nodig met spulletjes? Zo ja, reageer hier even dan plaats ik mijn mailadres.
En verder natuurlijk veel succes met studie, zwangerschap en het nukkige gedrag van je moeder.. Zij zal waarschijnlijk het toekomstbeeld wat ze voor jou had hebben moeten aanpassen, dat zal moeilijk voor haar zijn geweest/is het misschien nog?
En verder natuurlijk veel succes met studie, zwangerschap en het nukkige gedrag van je moeder.. Zij zal waarschijnlijk het toekomstbeeld wat ze voor jou had hebben moeten aanpassen, dat zal moeilijk voor haar zijn geweest/is het misschien nog?
zondag 10 juli 2011 om 15:51
@ driewieler, bedankt voor je tip! Wat ik normaal draag gaat niet meer dicht of staat voor geen meter meer. De laatste week lijkt mijn buik ineens heel erg gegroeid, dus het is tijd voor nieuwe kleding
@ wen, begrijpelijke reactie, maar nee. Mijn moeder was 33 toen ze mij kreeg. Met mijn moeder heb ik nooit echt een goede band gehad, mijn idealen zijn heel anders dan die van haar en een aantal jaar geleden heb ik besloten mijn leven te leiden hoe ik denk dat het goed is. Het bevalt mij, maar haar volgens mij niet. Misschien draaien we nog bij.
En bedankt voor de tip over in bed slapen, dat zou wel eens een goede oplossing kunnen zijn en het spreekt me heel erg aan. Wordt wel krap als de vader er ook bij komt, maar daar vinden we dan wel wat op.
@Redhair en anjapanja, dank jullie! als ik alles teruglees kan ik bijna niet geloven dat het nu zo goed gaat en dat ik helemaal gelukkig ben met hoe het nu is.
@mamaria, dankje voor je reactie! Ja we zijn beide student en wonen beiden op onszelf, ik in een kleine bovenwoning, hij in een (leuk) studentenhuis. Met spulletjes komt het denk ik wel goed, mag een hoop overnemen van mijn oppaskindjes waar geen derde broertje/zusje meer bij gaat komen en een vriendin van mij heeft een aantal dingen dubbel die ik mag hebben, erg fijn allemaal! Maar heel hartelijk bedankt voor je aanbod! Verder wil ik alles zo basic mogelijk houden, zelf leef ik niet materialistisch en dit lijkt me voor het kindje ook prima, gewoon alleen de hoognodige dingen.
Wat het is met mijn moeder weet ik niet, het is altijd al zo geweest dat ze niet achter mijn ideeën stond en dat ze altijd overal nadelen van kon op blijven noemen. De laatste jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat dat niet (compleet) bij mij ligt en voor een groot deel bij haar, dat maakt het makkelijker om te accepteren. Tot op heden nog geen contact gehad met mijn ouders, alleen met mijn broertje en oma.
Verder, gaat alles goed met mij! Buik wordt goed zichtbaar en heb sinds drie dagen af en toe het idee dat ik wat voel. Maar zeker weten doe ik het niet, komende weken zal dat wel veranderen. Vader is nog steeds zeker, hij wil steeds voelen of er al wat te voelen is, ik moet regelmatig huilen van ontroering om zijn vertederende enthousiasme (als ik er nu aan denk bijna weer!). Ik heb nu een vriend van hem ontmoet die twee jaar geleden ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt, volgende week spreek ik af met zijn vriendin, ben benieuwd naar haar ervaringen!
En sinds mijn vorige berichtje ben ik anderhalve kilo aangekomen, jeej eindelijk
Heel rustig aan ben ik aan het nadenken over namen, wat is dat lastig zeg. Vond het voor mijn kat al zo lastig dat ik haar gewoon Poes heb genoemd..
Over een paar dagen begint mijn zomervakantie, kan niet wachten! Ga over een paar weken eens even uitzoeken hoe basic reizen met backpack bevalt tijdens deze zwangerschap
@ wen, begrijpelijke reactie, maar nee. Mijn moeder was 33 toen ze mij kreeg. Met mijn moeder heb ik nooit echt een goede band gehad, mijn idealen zijn heel anders dan die van haar en een aantal jaar geleden heb ik besloten mijn leven te leiden hoe ik denk dat het goed is. Het bevalt mij, maar haar volgens mij niet. Misschien draaien we nog bij.
En bedankt voor de tip over in bed slapen, dat zou wel eens een goede oplossing kunnen zijn en het spreekt me heel erg aan. Wordt wel krap als de vader er ook bij komt, maar daar vinden we dan wel wat op.
@Redhair en anjapanja, dank jullie! als ik alles teruglees kan ik bijna niet geloven dat het nu zo goed gaat en dat ik helemaal gelukkig ben met hoe het nu is.
@mamaria, dankje voor je reactie! Ja we zijn beide student en wonen beiden op onszelf, ik in een kleine bovenwoning, hij in een (leuk) studentenhuis. Met spulletjes komt het denk ik wel goed, mag een hoop overnemen van mijn oppaskindjes waar geen derde broertje/zusje meer bij gaat komen en een vriendin van mij heeft een aantal dingen dubbel die ik mag hebben, erg fijn allemaal! Maar heel hartelijk bedankt voor je aanbod! Verder wil ik alles zo basic mogelijk houden, zelf leef ik niet materialistisch en dit lijkt me voor het kindje ook prima, gewoon alleen de hoognodige dingen.
Wat het is met mijn moeder weet ik niet, het is altijd al zo geweest dat ze niet achter mijn ideeën stond en dat ze altijd overal nadelen van kon op blijven noemen. De laatste jaren ben ik tot de conclusie gekomen dat dat niet (compleet) bij mij ligt en voor een groot deel bij haar, dat maakt het makkelijker om te accepteren. Tot op heden nog geen contact gehad met mijn ouders, alleen met mijn broertje en oma.
Verder, gaat alles goed met mij! Buik wordt goed zichtbaar en heb sinds drie dagen af en toe het idee dat ik wat voel. Maar zeker weten doe ik het niet, komende weken zal dat wel veranderen. Vader is nog steeds zeker, hij wil steeds voelen of er al wat te voelen is, ik moet regelmatig huilen van ontroering om zijn vertederende enthousiasme (als ik er nu aan denk bijna weer!). Ik heb nu een vriend van hem ontmoet die twee jaar geleden ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt, volgende week spreek ik af met zijn vriendin, ben benieuwd naar haar ervaringen!
En sinds mijn vorige berichtje ben ik anderhalve kilo aangekomen, jeej eindelijk
Heel rustig aan ben ik aan het nadenken over namen, wat is dat lastig zeg. Vond het voor mijn kat al zo lastig dat ik haar gewoon Poes heb genoemd..
Over een paar dagen begint mijn zomervakantie, kan niet wachten! Ga over een paar weken eens even uitzoeken hoe basic reizen met backpack bevalt tijdens deze zwangerschap
