Werk & Studie
alle pijlers
Bewerkelijke patiënten/bewoners
zondag 18 december 2022 om 14:27
Mijn moeder woont sinds deze week in een verzorgingshuis. Ze is lichamelijk niet in orde, viel regelmatig, en heeft beginnende dementie. Ze is nog relatief jong en regelmatig nog heel helder, en in elk geval erg eigenwijs. Ze heeft dus al ruzie gehad met de nachtdienst omdat ze geen extra slaappil mocht. Thuis had ze die verzameld waardoor ze regelmatig half gedrogeerd door de thuiszorg werd aangetroffen. Ook weet ze zichzelf regelmatig naar buiten te bewegen met haar rollator om te roken (mag niet op haar huidige tijdelijke kamer). Ze gaat dan op een bankje zitten maar kan vervolgens niet meer zelf opstaan en terug naar haar kamer. Van de week deed ze dat ‘s avonds laat, net voor de deur op slot ging en ze dus even ‘kwijt’ was. De medewerkers hebben er dus een gezellige bewerkelijke bewoner bij 
Hoe is dat voor de andere kant, de zorgmedewerkers?
(Ik hoop dat ze er ook de humor van inzien, ook al wordt je dag er niet rustiger door).
Hoe is dat voor de andere kant, de zorgmedewerkers?
(Ik hoop dat ze er ook de humor van inzien, ook al wordt je dag er niet rustiger door).
zondag 18 december 2022 om 18:07
Dropdrop schreef: ↑18-12-2022 16:42Ik zou ook boos worden als ik als volwassene, na 60 jaar alles zelf bepaald te hebben, me ineens weer moet voegen naar iemands regeltjes alsof ik ineens weer een kind ben.
Die moeder wil daar ook niet zijn. Het is voor haar bestwil, het is niet wat ze wil.
Lijkt me echt verschrikkelijk om zo betutteld te worden en gedwongen te moeten samenleven met al die anderen die ik niet ken.
Dat boos worden is er soms al eerder dan de diagnose.
Moeder van een vriendin van mij werd steeds bozer om van alles, pas daarna kwam de opvallende vergeetachtigheid. Die vergeetachtigheid was er misschien al eerder maar kon ze nog goed mee om gaan/verborgen houden. En pas daarna de diagnose.
zondag 18 december 2022 om 18:12
frambozentaartje schreef: ↑18-12-2022 18:00Ach kom nou toch. Mijn oma was ook zo, slikte stiekem veel te veel slaapmiddelen, loog daarover (ik slik niks), had haar noodknop niet om (ijdel) en lag toen de halve nacht met een gebroken been buiten bereik van de noodknop. Dat is pas vreselijk. En die was niet eens dement maar gewoon stronteigenwijs.
Je belandt pas in een verzorginshuis als je echt echt echt niet meer in staat bent om voor jezelf te zorgen en in te schatten wat voor gevolgen je beslissingen hebben.
Maar toch hè, op deze manier wordt je een kans ontnomen om geheel op eigen initiatief eruit te stappen.
Ik ken een man (89) die al zijn medicatie opspaarde nadat zijn vrouw was overleden. De bedoeling was heel allemaal in een keer in te nemen. Dat deed hij iets te snel, als in te weinig medicatie, dus werd hij te vroeg gevonden en weer opgelapt. Daarna kreeg hij alleen nog medicatie die hij direct moest innemen, want zomaar zelf uit het leven stappen dat mag niet meer als je in een verzorgingshuis zit.
Is toch triest, dat dat zelfbeschikkingsrecht je wordt ontnomen?
zondag 18 december 2022 om 18:14
Dat is het ook. Je komt ook alleen maar in een verzorgingshuis als het echt niet meer gaat.Lila-Linda schreef: ↑18-12-2022 16:53Het is toch een vreselijk idee? Dat je niet meer zelf mag bepalen of je een extra slaappillen neemt of gaat roken? Ik vind het een heel verdrietig beeld
TO, vergeetachtigheid kan hier ook een rol spelen. Een familielid van mij was woedend, want ze kreeg geen koffie en geen bezoek. Haar korte-termijngeheugen was zo slecht dat ze in haar beleving inderdaad nooit bezoek en altijd werd overgeslagen met de koffieronde. Met medicatie zie je dat ook vaker: mensen vergeten gewoon dat ze al medicatie gehad hebben.
zondag 18 december 2022 om 18:19
Geloof me, cliënten zat mee gemaakt waarbij ik het ze gegund had dat het laatste stuk ze bespaard bleef, maar euthanasie is echt niet bepaald makkelijk. Al helemaal niet met dementerenden omdat zij rechtelijk gezien wils onbekwaam zijn. Als zorg kun je dan verdomd weinig meer doen, vooral niet als (een deel van) de familie de client koste wat kost in leven wil blijven houden.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
zondag 18 december 2022 om 18:25
AeonOfWinter schreef: ↑18-12-2022 18:19Geloof me, cliënten zat mee gemaakt waarbij ik het ze gegund had dat het laatste stuk ze bespaard bleef, maar euthanasie is echt niet bepaald makkelijk. Al helemaal niet met dementerenden omdat zij rechtelijk gezien wils onbekwaam zijn. Als zorg kun je dan verdomd weinig meer doen, vooral niet als (een deel van) de familie de client koste wat kost in leven wil blijven houden.
Dat weet ik, mijn voorbeeld ging niet over zeer ernstige dementie trouwens. Die man kon zijn pillen verzamelen en bewaren, daar was hij nog helder genoeg voor. Hij woonde in een instelling door fysieke beperkingen.
zondag 18 december 2022 om 18:33
Ik doe vrijwilligerswerk in een zorgcentrum en dit zijn eigenlijk mijn favoriete bewoners. Stronteigenwijs - en gelijk hebben ze ook, je hebt je hele leven in eigen hand gehad en het lijkt me niet gemakkelijk de regie ineens te moeten loslaten.
Ik probeer hen met begrip en redelijkheid tegemoet te komen. In mijn pauze heb ik een hele delegatie aan rokende bejaarden bij me, kan ik hen na mijn sigaretje weer veilig terug brengen.
Ik probeer hen met begrip en redelijkheid tegemoet te komen. In mijn pauze heb ik een hele delegatie aan rokende bejaarden bij me, kan ik hen na mijn sigaretje weer veilig terug brengen.
zondag 18 december 2022 om 18:45
Dat kan wel zo zijn. Maar die gedachte is toch ook vreselijk? En er is een verschil tussen niet meer voor jezelf kunnen zorgen en je autonomie kwijt te zijn.frambozentaartje schreef: ↑18-12-2022 18:00Ach kom nou toch. Mijn oma was ook zo, slikte stiekem veel te veel slaapmiddelen, loog daarover (ik slik niks), had haar noodknop niet om (ijdel) en lag toen de halve nacht met een gebroken been buiten bereik van de noodknop. Dat is pas vreselijk. En die was niet eens dement maar gewoon stronteigenwijs.
Je belandt pas in een verzorginshuis als je echt echt echt niet meer in staat bent om voor jezelf te zorgen en in te schatten wat voor gevolgen je beslissingen hebben.
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
zondag 18 december 2022 om 18:52
Ik heb ook gewerkt op een PG woongroep en werk nog steeds met ouderen met dementie. Heel belangrijk is ook hoe de familie hier mee omgaat. Zowel t.o.v. hun moeder, als t.o.v. de zorgverleners. Als je het kunt om er wat luchtig mee om te gaan waar het kan, ergens de humor van in te zien, dan maakt dat voor iedereen het wat gemakkelijker. Ga je als familie druk zetten op de zorg door moeilijk te doen over elk vergeten/geweigerde pilletje of een keer vallen als ze er tussen uit gaat, dan is het wordt het voor zorgverleners wel lastig. Ik spreek dan wel voor mezelf, ik heb het te vaak meegemaakt en het maakt het werk minder leuk en ook het contact met de cliënt waar het om gaat is dan minder leuk. Zonde!
zondag 18 december 2022 om 19:10
Wat is het alternatief? Als thuis wonen écht niet meer gaat?Chienandalou schreef: ↑18-12-2022 18:45Dat kan wel zo zijn. Maar die gedachte is toch ook vreselijk? En er is een verschil tussen niet meer voor jezelf kunnen zorgen en je autonomie kwijt te zijn.
.
zondag 18 december 2022 om 19:11
zondag 18 december 2022 om 20:04
DeeDee76 schreef: ↑18-12-2022 18:52Ik heb ook gewerkt op een PG woongroep en werk nog steeds met ouderen met dementie. Heel belangrijk is ook hoe de familie hier mee omgaat. Zowel t.o.v. hun moeder, als t.o.v. de zorgverleners. Als je het kunt om er wat luchtig mee om te gaan waar het kan, ergens de humor van in te zien, dan maakt dat voor iedereen het wat gemakkelijker. Ga je als familie druk zetten op de zorg door moeilijk te doen over elk vergeten/geweigerde pilletje of een keer vallen als ze er tussen uit gaat, dan is het wordt het voor zorgverleners wel lastig. Ik spreek dan wel voor mezelf, ik heb het te vaak meegemaakt en het maakt het werk minder leuk en ook het contact met de cliënt waar het om gaat is dan minder leuk. Zonde!
Waarom zou het contact met die client minder leuk zijn?
Vergeten/geweigerde pilletjes? Of een keer vallen?
Prima toch dat de familie hier moeilijk over doet.
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
zondag 18 december 2022 om 21:24
Inderdaad ja, zeer herkenbaar.AeonOfWinter schreef: ↑18-12-2022 18:19Geloof me, cliënten zat mee gemaakt waarbij ik het ze gegund had dat het laatste stuk ze bespaard bleef, maar euthanasie is echt niet bepaald makkelijk. Al helemaal niet met dementerenden omdat zij rechtelijk gezien wils onbekwaam zijn. Als zorg kun je dan verdomd weinig meer doen, vooral niet als (een deel van) de familie de client koste wat kost in leven wil blijven houden.
zondag 18 december 2022 om 21:29
Contact met cliënt is niet minder leuk vind ik nee, maar in het geval van weigeren van de persoon zelf vind ik het wel naar als familie er dan moeilijk over doet. Bij vallen hangt het helemaal van het incident af. Een keer vallen valt niet altijd te voorkomen natuurlijk.
zondag 25 december 2022 om 00:04
Werkte op een pg-afdeling. Vervelend is vooral als familie ervanuit gaat dat zorgmedewerkers laks, lui, ongeïnteresseerd een wat niet meer zijn. Op een enkeling is het maar van toepassing. Dus tip: ga daar niet automatisch vanuit.
Daarnaast staan autonomie, veiligheid, verantwoordelijkheid, wettelijkheid/juridsch kader en beschikbaarheid van bronnen altijd op gespannen voet. Een goede afweging kost tijd en die is er vaak te weinig. Ben heel blij dat ik gestopt ben en lekker op kantoor werk nu.
Daarnaast staan autonomie, veiligheid, verantwoordelijkheid, wettelijkheid/juridsch kader en beschikbaarheid van bronnen altijd op gespannen voet. Een goede afweging kost tijd en die is er vaak te weinig. Ben heel blij dat ik gestopt ben en lekker op kantoor werk nu.
zondag 25 december 2022 om 05:42
ik kan me niet voorstellen dat iemand die daadwerkelijk tijd besteed op zo'n afdeling dat denkt. Ik heb het met mijn vader gezien, die mensen hebben super hun best gedaan voor hem (want niet mocht baten, want hij was gewoon te vervelend)Onsjemeer schreef: ↑25-12-2022 00:04Werkte op een pg-afdeling. Vervelend is vooral als familie ervanuit gaat dat zorgmedewerkers laks, lui, ongeïnteresseerd een wat niet meer zijn. Op een enkeling is het maar van toepassing. Dus tip: ga daar niet automatisch vanuit.
Daarnaast staan autonomie, veiligheid, verantwoordelijkheid, wettelijkheid/juridsch kader en beschikbaarheid van bronnen altijd op gespannen voet. Een goede afweging kost tijd en die is er vaak te weinig. Ben heel blij dat ik gestopt ben en lekker op kantoor werk nu.
zondag 25 december 2022 om 10:05
De realiteit voor mij (20+ jaar in het verpleeghuis) is dat het inderdaad vaak de familie is die het minst betrokken is, die de grootste mond heeft.florence13 schreef: ↑25-12-2022 05:42ik kan me niet voorstellen dat iemand die daadwerkelijk tijd besteed op zo'n afdeling dat denkt. Ik heb het met mijn vader gezien, die mensen hebben super hun best gedaan voor hem (want niet mocht baten, want hij was gewoon te vervelend)
Ik denk dan aan die columnist van Rosmalen bijv, die in coronatijd het hoogste woord had hoe verschrikkelijk het verpleeghuis wel niet was, maar die later zelf schreef dat hij helemaal niet meer naar zijn moeder op bezoek ging want ze kende hem toch niet meer.
Of mensen die vertikken om nieuwe shampoo of nieuwe kleding ofzo te kopen, en dan wel blaffen als hun familielid er niet meer zo netjes bij loopt.
Gelukkig zijn de meeste mensen heel redelijk.
zondag 25 december 2022 om 12:17
ik geloof je wel, maar vind het gewoon onvoorstelbaar, meeste mensen willen hun werk goed doen.Saepecadendo schreef: ↑25-12-2022 10:05De realiteit voor mij (20+ jaar in het verpleeghuis) is dat het inderdaad vaak de familie is die het minst betrokken is, die de grootste mond heeft.
Ik denk dan aan die columnist van Rosmalen bijv, die in coronatijd het hoogste woord had hoe verschrikkelijk het verpleeghuis wel niet was, maar die later zelf schreef dat hij helemaal niet meer naar zijn moeder op bezoek ging want ze kende hem toch niet meer.
Of mensen die vertikken om nieuwe shampoo of nieuwe kleding ofzo te kopen, en dan wel blaffen als hun familielid er niet meer zo netjes bij loopt.
Gelukkig zijn de meeste mensen heel redelijk.
dinsdag 27 december 2022 om 15:06
Pardon? Huppelkutje? Jij bent niet goed bij je hoofd. Wat respectloos.retrostar schreef: ↑18-12-2022 14:59Ben nog niet oud (hoewel niet uitgesproken jong meer) maar weet wel dat bij het toenemen der jaren de jongere mensen waar jij vroeger toe behoorde zich steeds minder kunnen inleven in jouw veranderende omstandigheden. Wat weet zo'n kind van hoe een ouder wordend lijf voelt, van je angsten die je krijgt, van je ervaringen met de wereld. Zo'n kind heeft geen idee hoe pijnen voelen die niet meer overgaan en hoe het is geen toekomst meer te hebben en alleen nog maar achteruit te gaan. Van je geworstel om de dag door te komen met chronische pijnen zonder enige beloning. En dan gaat dat huppelkutje jou vertellen dat je niet lastig mag zijn?
Dus ik zou een slag om de arm houden. Zonder je de kaas van het brood te laten eten natuurlijk.
Geloof niet alles wat je denkt.
dinsdag 27 december 2022 om 15:11
blijfgewoonbianca schreef: ↑18-12-2022 19:11Kun je je niet voorstellen dan dat familie moeilijk doet over vergeten pillen ?
Er wordt gesproken over ‘moeilijk doen’. In mijn beleving is dat het normale gesprek/de vraag stellen voorbij. Moeilijk doen associeer ik met verwijten maken, onredelijk zijn, luidruchtig je punt maken, niet luisteren alleen maar roeptoeteren, (dreigen met) klachten indien, sociale media betrekken.
Dus nee, ik weet dat er best veel van dit soort asociale mensen zijn, maar het me voorstellen kan ik niet.
Geloof niet alles wat je denkt.
zaterdag 31 december 2022 om 12:28
Het gedicht hieronder blijft een mooie boodschap, geschreven door een verpleegkundige:
"What do you see, nurses, what do you see? Are you thinking, when you look at me -A crabby old woman, not very wise, Uncertain of habit, with far-away eyes, Who dribbles her food and makes no reply, When you say in a loud voice — “I do wish you’d try.”
Who seems not to notice the things that you do, And forever is losing a stocking or shoe, Who unresisting or not, lets you do as you will, With bathing and feeding, the long day to fill. Is that what you’re thinking, is that what you see? Then open your eyes, nurse, you’re looking at ME… I’ll tell you who I am, as I sit here so still; As I rise at your bidding, as I eat at your will.
I’m a small child of ten with a father and mother, Brothers and sisters, who love one another, A young girl of sixteen with wings on her feet. Dreaming that soon now a lover she’ll meet; A bride soon at twenty — my heart gives a leap, Remembering the vows that I promised to keep; At twenty-five now I have young of my own, Who need me to build a secure, happy home;
A woman of thirty, my young now grow fast, Bound to each other with ties that should last; At forty, my young sons have grown and are gone, But my man’s beside me to see I don’t mourn; At fifty once more babies play ’round my knee, Again we know children, my loved one and me.
Dark days are upon me, my husband is dead, I look at the future, I shudder with dread, For my young are all rearing young of their own, And I think of the years and the love that I’ve known; I’m an old woman now and nature is cruel – ‘Tis her jest to make old age look like a fool.
The body is crumbled, grace and vigor depart, There is now a stone where once I had a heart, But inside this old carcass a young girl still dwells, And now and again my battered heart swells.
I remember the joys, I remember the pain, And I’m loving and living life over again, I think of the years, all too few — gone too fast, And accept the stark fact that nothing can last – So I open your eyes, nurses, open and see, Not a crabby old woman, look closer, nurses — see ME!"
"What do you see, nurses, what do you see? Are you thinking, when you look at me -A crabby old woman, not very wise, Uncertain of habit, with far-away eyes, Who dribbles her food and makes no reply, When you say in a loud voice — “I do wish you’d try.”
Who seems not to notice the things that you do, And forever is losing a stocking or shoe, Who unresisting or not, lets you do as you will, With bathing and feeding, the long day to fill. Is that what you’re thinking, is that what you see? Then open your eyes, nurse, you’re looking at ME… I’ll tell you who I am, as I sit here so still; As I rise at your bidding, as I eat at your will.
I’m a small child of ten with a father and mother, Brothers and sisters, who love one another, A young girl of sixteen with wings on her feet. Dreaming that soon now a lover she’ll meet; A bride soon at twenty — my heart gives a leap, Remembering the vows that I promised to keep; At twenty-five now I have young of my own, Who need me to build a secure, happy home;
A woman of thirty, my young now grow fast, Bound to each other with ties that should last; At forty, my young sons have grown and are gone, But my man’s beside me to see I don’t mourn; At fifty once more babies play ’round my knee, Again we know children, my loved one and me.
Dark days are upon me, my husband is dead, I look at the future, I shudder with dread, For my young are all rearing young of their own, And I think of the years and the love that I’ve known; I’m an old woman now and nature is cruel – ‘Tis her jest to make old age look like a fool.
The body is crumbled, grace and vigor depart, There is now a stone where once I had a heart, But inside this old carcass a young girl still dwells, And now and again my battered heart swells.
I remember the joys, I remember the pain, And I’m loving and living life over again, I think of the years, all too few — gone too fast, And accept the stark fact that nothing can last – So I open your eyes, nurses, open and see, Not a crabby old woman, look closer, nurses — see ME!"
A piece of my heart lives in heaven
zaterdag 31 december 2022 om 12:52
Teardrop schreef: ↑31-12-2022 12:28Het gedicht hieronder blijft een mooie boodschap, geschreven door een verpleegkundige:
"What do you see, nurses, what do you see? Are you thinking, when you look at me -A crabby old woman, not very wise, Uncertain of habit, with far-away eyes, Who dribbles her food and makes no reply, When you say in a loud voice — “I do wish you’d try.”
Who seems not to notice the things that you do, And forever is losing a stocking or shoe, Who unresisting or not, lets you do as you will, With bathing and feeding, the long day to fill. Is that what you’re thinking, is that what you see? Then open your eyes, nurse, you’re looking at ME… I’ll tell you who I am, as I sit here so still; As I rise at your bidding, as I eat at your will.
I’m a small child of ten with a father and mother, Brothers and sisters, who love one another, A young girl of sixteen with wings on her feet. Dreaming that soon now a lover she’ll meet; A bride soon at twenty — my heart gives a leap, Remembering the vows that I promised to keep; At twenty-five now I have young of my own, Who need me to build a secure, happy home;
A woman of thirty, my young now grow fast, Bound to each other with ties that should last; At forty, my young sons have grown and are gone, But my man’s beside me to see I don’t mourn; At fifty once more babies play ’round my knee, Again we know children, my loved one and me.
Dark days are upon me, my husband is dead, I look at the future, I shudder with dread, For my young are all rearing young of their own, And I think of the years and the love that I’ve known; I’m an old woman now and nature is cruel – ‘Tis her jest to make old age look like a fool.
The body is crumbled, grace and vigor depart, There is now a stone where once I had a heart, But inside this old carcass a young girl still dwells, And now and again my battered heart swells.
I remember the joys, I remember the pain, And I’m loving and living life over again, I think of the years, all too few — gone too fast, And accept the stark fact that nothing can last – So I open your eyes, nurses, open and see, Not a crabby old woman, look closer, nurses — see ME!"
mooi!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
