Zwanger
alle pijlers
Ik wil heel graag kinderen, zij heeft geen idee wanneer
vrijdag 12 juli 2024 om 13:03
Hallo allemaal,
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
- Ze wil niet aangeven wat ze nog allemaal wil doen voordat ze kinderen wil.
- Ze wil geen leeftijd noemen, behalve dat ze het liefst voor haar 35e moeder wil worden.
- Het enige houvast dat ze biedt, is dat ze 'ooit' kinderen wil.
- Mijn pijn lijkt haar niet te interesseren of ze wuift het weg.
- Ze geeft regelmatig aan zich nog 'persoonlijk te willen ontwikkelen' voor ze kinderen wil, zonder concreet te maken wat dat inhoudt.
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:27
Topicstarter, je komt bij mij wel wat wanhopig en dramatisch over met “ik vind het zo zwaar” en “ik ga eraan onderdoor”.
Jullie zijn nog hartstikke jong en er is nog genoeg tijd voor kinderen. Je vriendin geeft best duidelijkheid: ze wil het nu niet.
Of ze het ooit wel wil? Geen idee, dat zal de tijd moeten uitwijzen. Gun je haar die tijd? En waarom moet het per se nu allemaal tegelijk met je vrienden? Jullie hebben toch je eigen leven? Vergelijk jezelf niet zo met het levenspad van anderen.
Is nu wel het juiste moment? Je schrijft dat de fundering van jullie relatie niet goed zit, waar komt dat door? En is het dan wel slim om aan kinderen te beginnen? En heel eerlijk, als ik je vriendin was en dit zou lezen, dan zou de paniek bij mij direct toeslaan omdat ik zoveel druk voelde om aan jouw wens gehoor te geven.
Als ik jou was zou ik samen met je vriendin eerst proberen te werken aan dat fundament. Wat kunnen jullie samen doen om het vertrouwen terug te krijgen in jullie relatie? En het hele onderwerp kinderen zou ik nu gewoon even in de ijskast zetten en met elkaar afspreken dat jullie het komende jaar eerst aan jullie relatie werken en het onderwerp over een jaar weer bespreekbaar maken.
En als je echt niet kunt wachten, ja dan mag je de relatie ook verbreken.
Jullie zijn nog hartstikke jong en er is nog genoeg tijd voor kinderen. Je vriendin geeft best duidelijkheid: ze wil het nu niet.
Of ze het ooit wel wil? Geen idee, dat zal de tijd moeten uitwijzen. Gun je haar die tijd? En waarom moet het per se nu allemaal tegelijk met je vrienden? Jullie hebben toch je eigen leven? Vergelijk jezelf niet zo met het levenspad van anderen.
Is nu wel het juiste moment? Je schrijft dat de fundering van jullie relatie niet goed zit, waar komt dat door? En is het dan wel slim om aan kinderen te beginnen? En heel eerlijk, als ik je vriendin was en dit zou lezen, dan zou de paniek bij mij direct toeslaan omdat ik zoveel druk voelde om aan jouw wens gehoor te geven.
Als ik jou was zou ik samen met je vriendin eerst proberen te werken aan dat fundament. Wat kunnen jullie samen doen om het vertrouwen terug te krijgen in jullie relatie? En het hele onderwerp kinderen zou ik nu gewoon even in de ijskast zetten en met elkaar afspreken dat jullie het komende jaar eerst aan jullie relatie werken en het onderwerp over een jaar weer bespreekbaar maken.
En als je echt niet kunt wachten, ja dan mag je de relatie ook verbreken.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:32
vrijdag 12 juli 2024 om 15:36
Vrouw meldt zich op het forum: stel je partner een ultimatum, straks blijft hij draaien en keren en zit jij alsnog zonder kind en is het voor jou te laat want niet meer vruchtbaar.
Man meldt zich: doe niet zo geobsedeerd en dram er niet zo over, geef haar wat jaren tijd, jullie zijn nog zo jong. Ze is geen broedmachine!
Schiet mij maar lek hoor.
TO, ik zou voor jezelf echt goed nadenken of jij het risico wil nemen om nog minimaal 3 jaar te wachten (met de kans dat zij straks haar keutel alsnog intrekt). Verder klinkt het sowieso niet als een heel leuke relatie.
Man meldt zich: doe niet zo geobsedeerd en dram er niet zo over, geef haar wat jaren tijd, jullie zijn nog zo jong. Ze is geen broedmachine!
Schiet mij maar lek hoor.
TO, ik zou voor jezelf echt goed nadenken of jij het risico wil nemen om nog minimaal 3 jaar te wachten (met de kans dat zij straks haar keutel alsnog intrekt). Verder klinkt het sowieso niet als een heel leuke relatie.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:40
Deze zin is echt heel kwetsend! Waarom oordeel je zo hard? Als TO hier al een jaar mee bezig is en telkens geen antwoorden krijgt waar hij iets mee kan, dan zou ik me ook heel wanhopig voelen. En "jullie zijn hartstikke jong" is echt heel irrelevant. Als vrienden van TO allemaal gaan starten met een gezin, is het heel logisch dat TO -die een kinderwens heeft en alles voor elkaar met geld/huis- dat ook wil.l2l89 schreef: ↑12-07-2024 15:27Topicstarter, je komt bij mij wel wat wanhopig en dramatisch over met “ik vind het zo zwaar” en “ik ga eraan onderdoor”.
Jullie zijn nog hartstikke jong en er is nog genoeg tijd voor kinderen. Je vriendin geeft best duidelijkheid: ze wil het nu niet.
Of ze het ooit wel wil? Geen idee, dat zal de tijd moeten uitwijzen. Gun je haar die tijd? En waarom moet het per se nu allemaal tegelijk met je vrienden? Jullie hebben toch je eigen leven? Vergelijk jezelf niet zo met het levenspad van anderen.
Is nu wel het juiste moment? Je schrijft dat de fundering van jullie relatie niet goed zit, waar komt dat door? En is het dan wel slim om aan kinderen te beginnen? En heel eerlijk, als ik je vriendin was en dit zou lezen, dan zou de paniek bij mij direct toeslaan omdat ik zoveel druk voelde om aan jouw wens gehoor te geven.
Als ik jou was zou ik samen met je vriendin eerst proberen te werken aan dat fundament. Wat kunnen jullie samen doen om het vertrouwen terug te krijgen in jullie relatie? En het hele onderwerp kinderen zou ik nu gewoon even in de ijskast zetten en met elkaar afspreken dat jullie het komende jaar eerst aan jullie relatie werken en het onderwerp over een jaar weer bespreekbaar maken.
En als je echt niet kunt wachten, ja dan mag je de relatie ook verbreken.
Ja, het fundament is een goed punt. Vriendin is nog niet waar TO is. De vraag is of het fundament te repareren valt en er is tijd voor nodig. Maar adviseren "zet het gewoon even in de ijskast" lijkt me wel wat hard voor iemand die al een jaar ongelukkig wordt van een onvervulde wens.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:43
Wat een naar verhaal. Ik herken heel erg de dynamiek waar je dan in terecht komt. Nou is mijn persoonlijke situatie wel iets anders. Ik zou mijn vriendin niet van narcisme willen beschuldigen, ik vind haar wel ongekend koppig en compromisloosPimpelmeesje87 schreef: ↑12-07-2024 15:21Lief, dankjewel!
Misschien was het niet helemaal duidelijk; ik heb vijf jaar gewacht tot mijn ex eindelijk zeker wist dat hij kinderen wilde. Hij woof alles daarvoor weg, net als jouw vriendin. Toen hij instemde gingen we net samenwonen dus eerst even settlen in ons huis. Toen ik na 1,5 jaar er helemaal klaar voor was begon hij zich van mij af te keren en stopte hij met communiceren en bleef hij steeds vaker avonden bij vrienden en in de kroeg hangen. Toen zei ik "dit gaat helemaal niet goed, wat is hier aan de hand" en toen kwam er dus uit "ik ben gaan twijfelen, en ik denk dat ik niet meer wil". Toen bleek ie al vijf maanden eerder te hebben besloten dat ie ze niet wilde, en durfde hij het niet tegen mij te zeggen. Dat vond ik een enorme vertrouwensbreuk, want we sliepen iedere nacht in hetzelfde bed. En omdat we inmiddels al 7 jaar verder waren, was ik er ook meteen helemaal klaar mee. Ik had hem al eerder gezegd dat het een dealbreaker was, en ik heb ook binnen 3 dagen daarna de stekker eruit getrokken.
Waarom ik zo lang gewacht heb op zijn antwoord, had er ook mee te maken dat hij een narcistische persoonlijkheid had en dat ik verlatingsangst had. Mijn kinderwens was zo groot dat ik er alles voor over had. Ook een relatie die in de fundering niet goed zat. Achteraf zijn de oogkleppen natuurlijk wel helemaal afgevallen. Nadat het hoge woord van mijn ex eruit was, vroeg mijn psych "ik weet hoe graag je kinderen wilt, maar wil je ze echt met HEM" en toen zei ik resuloot "NEE" en ik schrok er zelf van. Dus toen heb ik het meteen uitgemaakt. Ook al had mijn ex sorry gezegd, dan was ik alsnog bij hem weggegaan, want hij ging gewoon niet goed met mij om. Ik ben jaren doodongelukkig (zonder dat iemand het wist) geweest.
Eerlijk; ik denk dat je ex zich in bochten wringt en dat jullie allebei wel weten dat jullie een andere toekomst willen. Of in ieder geval niet met elkaar.
Het is gewoon heel vervelend (understatement, het is gewoon lijden) als je in zo'n situatie terecht komt. Ik zie hier in het topic ook dat dit gevoel ontzettend gebagatelliseerd wordt wat ik eigenlijk niet vind kunnen. Als ik er aan onderdoor ga dan ga ik er aan onderdoor.
Daarnaast ben ik natuurlijk een man, in principe zou ik nog een aantal jaar extra moeten hebben. Maar het voelt allemaal zo ontzettend leeg zonder kinderen.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:45
+1Pimpelmeesje87 schreef: ↑12-07-2024 15:40Deze zin is echt heel kwetsend! Waarom oordeel je zo hard? Als TO hier al een jaar mee bezig is en telkens geen antwoorden krijgt waar hij iets mee kan, dan zou ik me ook heel wanhopig voelen. En "jullie zijn hartstikke jong" is echt heel irrelevant. Als vrienden van TO allemaal gaan starten met een gezin, is het heel logisch dat TO -die een kinderwens heeft en alles voor elkaar met geld/huis- dat ook wil.
Ja, het fundament is een goed punt. Vriendin is nog niet waar TO is. De vraag is of het fundament te repareren valt en er is tijd voor nodig. Maar adviseren "zet het gewoon even in de ijskast" lijkt me wel wat hard voor iemand die al een jaar ongelukkig wordt van een onvervulde wens.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:45
Jullie matchen duidelijk niet.
Zij heeft een halve afkeer van kinderen, maar wil die zogezegd wel op haar 35ste.
Jij wil morgen een kind.
Er zal nog héél véél water naar de zee moeten vooraleer zij geen afkeer meer heeft en misschien wél zwanger wil worden. Maar ik acht de kans ook bestaande dat ze op haar 35ste zegt dat ze zich toch miskeken heeft en eigenlijk helemaal nooit kinderen wil. Of dat dan pas durft toegeven.
Als ze bovendien ook nog begint over "het fundament van de relatie" is het wel duidelijk dat er de eerste jaren niets gebeurt en mogelijk zelfs nooit iets.
Ik zou dus rennen. Nu kan het nog. Als zij 35 is en dan komt vertellen dat ze toch geen kinderen wil ben jij 37 en moet je weer op zoek naar iemand anders met wie je weer een band moet opbouwen etcetera. Ik zou die 5 jaar tijd gaan steken in een nieuwe partner vinden en iets opbouwen met iemand die wél van in begin duidelijk is dat ze wel ooit kinderen wil. Kan het nog zijn dat je pas over 5 jaar een kind hebt of is het nog niet 100 % gegarandeerd dat dat kind er écht komt - jullie moeten ook nog zwanger raken en dergelijke - maar je zal toch écht wel meer kans hebben.
Zij heeft een halve afkeer van kinderen, maar wil die zogezegd wel op haar 35ste.
Jij wil morgen een kind.
Er zal nog héél véél water naar de zee moeten vooraleer zij geen afkeer meer heeft en misschien wél zwanger wil worden. Maar ik acht de kans ook bestaande dat ze op haar 35ste zegt dat ze zich toch miskeken heeft en eigenlijk helemaal nooit kinderen wil. Of dat dan pas durft toegeven.
Als ze bovendien ook nog begint over "het fundament van de relatie" is het wel duidelijk dat er de eerste jaren niets gebeurt en mogelijk zelfs nooit iets.
Ik zou dus rennen. Nu kan het nog. Als zij 35 is en dan komt vertellen dat ze toch geen kinderen wil ben jij 37 en moet je weer op zoek naar iemand anders met wie je weer een band moet opbouwen etcetera. Ik zou die 5 jaar tijd gaan steken in een nieuwe partner vinden en iets opbouwen met iemand die wél van in begin duidelijk is dat ze wel ooit kinderen wil. Kan het nog zijn dat je pas over 5 jaar een kind hebt of is het nog niet 100 % gegarandeerd dat dat kind er écht komt - jullie moeten ook nog zwanger raken en dergelijke - maar je zal toch écht wel meer kans hebben.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 12 juli 2024 om 15:51
Maar wat voor compromis had je dan in gedachten? Een halve baby? Een harde toezegging om in januari te beginnen terwijl ze nog helemaal niet weet of ze dan wel wil?Hazewind2 schreef: ↑12-07-2024 15:43Wat een naar verhaal. Ik herken heel erg de dynamiek waar je dan in terecht komt. Nou is mijn persoonlijke situatie wel iets anders. Ik zou mijn vriendin niet van narcisme willen beschuldigen, ik vind haar wel ongekend koppig en compromisloos
Het is gewoon heel vervelend (understatement, het is gewoon lijden) als je in zo'n situatie terecht komt. Ik zie hier in het topic ook dat dit gevoel ontzettend gebagatelliseerd wordt wat ik eigenlijk niet vind kunnen. Als ik er aan onderdoor ga dan ga ik er aan onderdoor.
Daarnaast ben ik natuurlijk een man, in principe zou ik nog een aantal jaar extra moeten hebben. Maar het voelt allemaal zo ontzettend leeg zonder kinderen.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:55
vrijdag 12 juli 2024 om 16:01
Je hebt twee opties:
- je wens voor nu in de ijskast
- je vriendin verlaten
Wat je nu doet, namelijk er constant over beginnen, werkt alleen je relatie om zeep. Je mag best verwachten dat je er over blijft praten, maar laat her bij haar. Dat zij aangeeft wanneer ze het er over wil hebben. Aan jou de keus hoe lang je wil wachten.
- je wens voor nu in de ijskast
- je vriendin verlaten
Wat je nu doet, namelijk er constant over beginnen, werkt alleen je relatie om zeep. Je mag best verwachten dat je er over blijft praten, maar laat her bij haar. Dat zij aangeeft wanneer ze het er over wil hebben. Aan jou de keus hoe lang je wil wachten.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:02
Zou het kunnen dat zij steeds harder gaat ageren tegen jouw kinderwens en kinderen in het algemeen? Omdat ze als de dood is dat ze straks aan de bak moet?
Heb je wel eens aan haar gevraagd of ze eigenlijk bang is? Bang voor het moederschap, de veranderingen in leven en lijf? En dus indirect bang voor jouw enorm op de voorgrond staande kinderwens?
.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:03
Een kinderwens is heel begrijpelijk, maar je lijkt zo'n haast te hebben, het moet nú, anders is je leven zo ontzettend leeg. Dat is ook enigzins compromisloos te noemen natuurlijk. Hoe was je leven hiervoor? En je relatie?Hazewind2 schreef: ↑12-07-2024 15:43Wat een naar verhaal. Ik herken heel erg de dynamiek waar je dan in terecht komt. Nou is mijn persoonlijke situatie wel iets anders. Ik zou mijn vriendin niet van narcisme willen beschuldigen, ik vind haar wel ongekend koppig en compromisloos
Het is gewoon heel vervelend (understatement, het is gewoon lijden) als je in zo'n situatie terecht komt. Ik zie hier in het topic ook dat dit gevoel ontzettend gebagatelliseerd wordt wat ik eigenlijk niet vind kunnen. Als ik er aan onderdoor ga dan ga ik er aan onderdoor.
Daarnaast ben ik natuurlijk een man, in principe zou ik nog een aantal jaar extra moeten hebben. Maar het voelt allemaal zo ontzettend leeg zonder kinderen.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:06
Hmmm in dit soort gevallen denk ik wel dat zo'n vaag antwoord eigenlijk een stiekeme nee is.
Ze wil jou niet kwijt, maar eigenlijk wil ze geen kind... of niet met jou, maar ze houdt wel van je. Dat kan ook.
Want verder lijken alle lichten op groen te staan.
Ze wil jou niet kwijt, maar eigenlijk wil ze geen kind... of niet met jou, maar ze houdt wel van je. Dat kan ook.
Want verder lijken alle lichten op groen te staan.
dropdrop wijzigde dit bericht op 12-07-2024 16:09
26.21% gewijzigd
vrijdag 12 juli 2024 om 16:08
Ik vind dit een beetje een griezelige uitspraak, je legt je levensgeluk in de handen van nog niet bestaande individuen, wat een enorme verantwoording voor je kinderen straks, die moeten hun vaders leven invulling gaan geven.
En stel nou dat het niet lukt, dat je niet of verminderd vruchtbaar blijkt te zijn.
Ik hoop toch echt dat je een plan B hebt.
.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:09
Ja precies, eens. Of je spreekt nu gewoon samen af: volgend jaar in de zomer bespreken we dit onderwerp opnieuw en hakken we een knoop door. En in de tussentijd werken we eerst aan een goede basis in onze relatie.Bbubbels schreef: ↑12-07-2024 16:01Je hebt twee opties:
- je wens voor nu in de ijskast
- je vriendin verlaten
Wat je nu doet, namelijk er constant over beginnen, werkt alleen je relatie om zeep. Je mag best verwachten dat je er over blijft praten, maar laat her bij haar. Dat zij aangeeft wanneer ze het er over wil hebben. Aan jou de keus hoe lang je wil wachten.
Of je moet gewoon nu besluiten dat je niet langer wil wachten en iemand gaan zoeken die ook haar kinderwens wil waarmaken.
@pimpelmeesje: ik oordeel hard, omdat ik zelf in dezelfde situatie als jij heb gezeten (hoewel mijn vriend toen absoluut geen narcist was) en ik mezelf achteraf voor mn kop sla dat ik niet eerder knopen heb doorgehakt. TO is in mijn ogen toch een beetje slachtoffer aan het spelen en zijn vriendin verwijten aan het maken, terwijl haar gevoel net zo legitiem is als het zijne. Tuurlijk kan zij duidelijker zijn, maar ergens is ze dat ook gewoon: ze wil het nu niet, maar wel voor haar 35e. Het is aan TO om daarop actie te ondernemen of niet, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden. Hoe hard ook: je hebt zelf een keuze hierin. En ja, ik projecteer misschien, maar ik wou dat ik de keuze zelf eerder had gemaakt.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:12
+100. Altijd hetzelfde gedrag hier. Heb zelf geen kinderen, maar kan me heel goed voorstellen dat rond je 30e de wens heel sterk kan worden, voor mannen en vrouwen.Stippestaartje schreef: ↑12-07-2024 15:36Vrouw meldt zich op het forum: stel je partner een ultimatum, straks blijft hij draaien en keren en zit jij alsnog zonder kind en is het voor jou te laat want niet meer vruchtbaar.
Man meldt zich: doe niet zo geobsedeerd en dram er niet zo over, geef haar wat jaren tijd, jullie zijn nog zo jong. Ze is geen broedmachine!
Schiet mij maar lek hoor.
TO, ik zou voor jezelf echt goed nadenken of jij het risico wil nemen om nog minimaal 3 jaar te wachten (met de kans dat zij straks haar keutel alsnog intrekt). Verder klinkt het sowieso niet als een heel leuke relatie.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:14
Volgens mij heeft TO al aangegeven er de afgelopen vier maanden niet over gepraat te hebben.Bbubbels schreef: ↑12-07-2024 16:01Je hebt twee opties:
- je wens voor nu in de ijskast
- je vriendin verlaten
Wat je nu doet, namelijk er constant over beginnen, werkt alleen je relatie om zeep. Je mag best verwachten dat je er over blijft praten, maar laat her bij haar. Dat zij aangeeft wanneer ze het er over wil hebben. Aan jou de keus hoe lang je wil wachten.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:15
vrijdag 12 juli 2024 om 16:15
Ik denk dat 99% van de mensen met kinderen als levenswens, geen plan B heeft.Rooss4.0 schreef: ↑12-07-2024 16:08Ik vind dit een beetje een griezelige uitspraak, je legt je levensgeluk in de handen van nog niet bestaande individuen, wat een enorme verantwoording voor je kinderen straks, die moeten hun vaders leven invulling gaan geven.
En stel nou dat het niet lukt, dat je niet of verminderd vruchtbaar blijkt te zijn.
Ik hoop toch echt dat je een plan B hebt.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:16
Dan heb je een ander probleem: als je relatie leeg voelt zou ik serieus overwegen ermee te stoppen .Met een kind lijm je geen lege relatie.Hazewind2 schreef: ↑12-07-2024 15:43Wat een naar verhaal. Ik herken heel erg de dynamiek waar je dan in terecht komt. Nou is mijn persoonlijke situatie wel iets anders. Ik zou mijn vriendin niet van narcisme willen beschuldigen, ik vind haar wel ongekend koppig en compromisloos
Het is gewoon heel vervelend (understatement, het is gewoon lijden) als je in zo'n situatie terecht komt. Ik zie hier in het topic ook dat dit gevoel ontzettend gebagatelliseerd wordt wat ik eigenlijk niet vind kunnen. Als ik er aan onderdoor ga dan ga ik er aan onderdoor.
Daarnaast ben ik natuurlijk een man, in principe zou ik nog een aantal jaar extra moeten hebben. Maar het voelt allemaal zo ontzettend leeg zonder kinderen.
vrijdag 12 juli 2024 om 16:17
Dit klinkt ook wel als hele grote schoenen die jouw vriendin+kind moeten gaan vullen: jouw leven zinvoller maken.Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap.
Ik denk dat je teveel verkeerd om denkt: kind -> gelukkig zijn -> relatie komt weer goed. Zo werkt het niet.
De relatie die niet goed is, dat komt niet door het verschil in kinderwens, zoals jij lijkt te denken. Daar zou je op moeten focussen. Ik vind je ook neerbuigend praten over je vriendin. Je klinkt ook erg dwingend. Dat werkt veel meer door dan jij nu waarschijnlijk denkt.
.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
