Ik wil heel graag kinderen, zij heeft geen idee wanneer

merano schreef: ↑

12-07-2024 23:01

Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven.


Pfft. Je bent 32, geen zestig. Ga eerst eens iets doen met je eigen leven.

Wat is jouw inspiratie, waar loop jij voor warm, wat vind jij belangrijk in de maatschappij, waar wil je je voor inzetten? Kortom, wat wil je je eventuele kind voorleven?
Hoop je dat het later een goede, saaie baan en kinderen krijgt?

Of heb je meer ambitie voor hem of haar en hoop je dat je kind meer uit het leven haalt?

Waarom moet dit dan weer? Een groot gedeelte van de bevolking heeft een niet extreem inspirerende baan en geen al te spannende hobby’s. En daar kan je toch prima gelukkig en tevreden mee zijn?

Coniglio schreef: ↑

13-07-2024 09:48

Waarom moet dit dan weer? Een groot gedeelte van de bevolking heeft een niet extreem inspirerende baan en geen al te spannende hobby’s. En daar kan je toch prima gelukkig en tevreden mee zijn?

Hij is er niet gelukkig mee. Hij heeft een kind nodig om invulling aan zijn leven te geven.

Ik denk dat het goed is om je af te vragen of jullie wel een relatie met elkaar willen als het eerste hobbeltje gelijk leidt tot onbegrip, verharding, lol uit de relatie etc. Kennelijk schort er nogal wat aan de communicatie en dat is geen goede basis om aan kinderen te beginnen.

Verder; stop met zeuren over compromissen. Ze wilt nu niet. Je kan haar niet dwingen wel te willen of zoals jij wilt; haar dwingen aan te geven hoe wat waarom wanneer. Je wilt zekerheid en die kan ze je nu niet geven. Accepteer dat of ga weg. Je hebt geen recht op gegeven zekerheid.

merano schreef: ↑

13-07-2024 09:55

Hij is er niet gelukkig mee. Hij heeft een kind nodig om invulling aan zijn leven te geven.

Of het staat los van elkaar. Hij is er gelukkig mee EN hij heeft een kinderwens

libe schreef: ↑

13-07-2024 09:33

De kans is groot dat het wel komt, omdat ze niet zegt dat ze nooit kinderen wil. Ze is er alleen nu nog niet klaar voor. Ik was op mijn 30ste precies zoals zijn vriendin.

"Ze wil geen leeftijd noemen, behalve dat ze het liefst voor haar 35e moeder wil worden."
"Het enige houvast dat ze biedt, is dat ze 'ooit' kinderen wil."

Ik had tot mijn 30ste helemaal geen kinderwens, daarna dacht ik precies zoals zijn vriendin en uiteindelijk ben ik op mijn 35ste zwanger geworden van de eerste en nu op mijn 40ste in verwachting van nr 2.

Dit kan, en kan net zo goed niet. Vaak gaan mensen uit van de lijn der verwachting en gaan ze er vanuit dat het verlangen wel komt. Er zijn genoeg die, als ze er goed over nadenken, tot de conclusie komen dat ze helemaal geen kinderen willen. Zo'n 20 tot 25% heeft geen kinderwens, naar het schijnt.

libe schreef: ↑

12-07-2024 17:23

Vooral niet te veel pushen, anders rent ze gillend weg. Het komt vanzelf.

Dat vraag ik me af, of het vanzelf komt. Ik snap TO heel goed. TO en vriendin hebben, wat mij betreft, echt de leeftijd om nu voor kinderen te gaan. Als je het op je 30e nog niet weet neigt het voor mij naar een 'nee', maar dat ze dat niet hardop durft uit te spreken. Snap heel goed dat TO moeite heeft om nog te wachten tot zijn vriendin straks 33 is en hij richting de 40 gaat en het dan alsnog een nee wordt. Snap wel dat pushen inderdaad niet helpt, maar ik zou zeker een goed gesprek aan gaan. Dat je wil weten waar je aan toe bent. Lijkt me echt super rot als je kinderen wil en denkt deze met je partner te kunnen krijgen, en dan pas op wat 'oudere' leeftijd blijkt dit niet zo te zijn. Dan kan je dat beter nu weten.

Hazewind2 schreef: ↑

12-07-2024 16:44

Hoewel het leven inderdaad niet volledig planbaar is en we moeten accepteren dat onvoorziene gebeurtenissen altijd kunnen optreden, kan een zekere mate van planning natuurlijk wel helpen om beter voorbereid te zijn op het ouderschap. Voor sommigen is dat het opstellen van een lijst met doelen (ik ken mensen die dat doen persoonlijk) en het afvinken daarvan een gevoel van voldoening geven, waardoor de overgang naar het ouderschap soepeler verloopt.

Daarnaast is het (en ik vind het heel belangrijk om dat te erkennen) dat niet iedereen gemakkelijk zwanger kan worden. Vruchtbaarheidsproblemen kunnen onverwacht optreden, waardoor plannen mogelijk moeten worden aangepast. Maar juist ook deze biologische realiteit benadrukt nog meer het belang van flexibiliteit en het luisteren naar je eigen gevoel en dat van je partner bij het maken van beslissingen over het starten van een gezin.

Een beetje afstemming op elkaar hoeft bij dit onderwerp echt niet verkeerd te zijn.

Lol, zegt de minst flexibele persoon op aarde.

Het verschil tussen de mensen die lijstjes afvinken en dan zwanger en jouw vriendin, is dat die eerste groep er wel klaar voor is. Die weten: we willen binnenkort kinderen, maar eerst nog even dit of dat doen. En jouw vriendin is er niet klaar voor. Punt.

Echt, ga bij haar weg, ik word helemaal naar van binnen als jouw posts lees.

Als jouw vriendin nog geen kinderen wil dan heb je dat gewoon te respecteren. Besef je wel wat je vraagt? Een zwangerschap is geen pretje en een kind brengt enorm veel verantwoordelijkheid met zich mee. Dat doe je niet voor een ander.

Coniglio schreef: ↑

13-07-2024 10:00

Of het staat los van elkaar. Hij is er gelukkig mee EN hij heeft een kinderwens

Volgens mij is het met een kind net als met een relatie.
Het moet een aanvulling zijn, geen invulling, want dan leg je er veel te veel druk op.

Een acute kinderwens is minstens even irrationeel als er nog niet klaar voor zijn of zelfs helemaal niet willen. Heb je dat door, TO? Waarom geef je haar de schuld van jullie verschil in gevoel over snel met kinderen beginnen en verwacht je tegelijkertijd dat ze jou tegemoetkomt en dus haar gevoel verloochent? Ik voel de druk al als buitenstaander.

Een zwangerschap en bevalling is voor vrouwen meestal alles behalve een walk in the park. Zou jij ook niet meer twijfelachtig zijn met (om maar een paar dingen te noemen) mogelijk veel spugen in de ochtend (en misschien ook de rest van de dag), 9 maanden veel dingen die je lekker vindt niet kunnen eten en drinken, mogelijk uitscheuren/inknippen/gehecht worden down under/een traumatische bevalling ondergaan, hormonenrollocoaster en lekkende borsten, (tijdelijke) incontinentie, afwachten hoe de verdeling 2e en 3e shift met partner na de bevalling zal gaan, verlof moeten nemen en daarna weer terugkomen op je werk. En nee dit geldt niet voor iedereen, maar ik kan dat huiverige enorm goed begrijpen. Ik snap dan weer niet dat mannen dat niet snappen.

Hazewind2 schreef: ↑

12-07-2024 16:30

Ik ben daar inderdaad helemaal niet zeker van en dat komt vooral door de signalen die ze afgeeft. Ze is negatief over de kindjes in mijn directe omgeving en klaagt ook over de opvoeding. Ze is bijzonder negatief over zwanger worden. Als ik het woord 'verantwoordelijkheden' noem dan gaan haar haren al recht overeind staan. Als ze met een aantal dingen zou komen die ze nog graag wil voor de kinderen (ik wil nog graag naar Zuid-Afrika, ik wil nog graag dat festival bezoeken wat met de kids niet meer kan, ik wil nog graag een nieuwe baan, noem het maar op) dan geeft dat ook wat meer houvast dat iemand het echt wil. Maar dat doet ze niet.

Terwijl ik prima bereid ben daar afspraken over te maken, haar daarin te ontmoeten. Zo doen vrienden het overigens ook. De een wil nog een grote reis maken maar geeft de ander wel de toezegging dat hij er daarna klaar voor is. Dat is echt helemaal niet gek, zo gaat dat heel vaak.

Ik ben totaal geen carrière type, geef daar weinig om. Bij de relatiecoach mompelde ze bijna dat ze wel kinderen wilde toen ze hiernaar werd gevraagd. 'Ja', dat was het. Geen onderbouwing, niets. Helemaal niets.

En nogmaals: Dit klinkt nu wat negatief allemaal maar dit is dan ook gewoon een groot probleem.

Ik zou echt de kriebels krijgen van een partner die keer op keer begint wanneer ik er dan wel klaar voor ben. Ik was er ook heel lang niet klaar voor, is pas na m’n 30e gekomen toen ik het wel wilde. Niet dat ik per se nog die ene speciale reis ofzo wilde maken maar het idee van alles wat er bij komt kijken. Slapeloze nachten, wie brengt en haalt naar de kinderopvang, niet meer uitslapen, vriendjes van kind wat over de vloer gaan komen, niet meer op vakantie kunnen buiten schoolvakantie. Een bevalling. Ik wilde aan die dingen nog helemaal niet over na willen denken toen. Het komt een beetje over alsof je haar als een rondlopende baarmoeder ziet en waarschijnlijk voelt zij dat ook zo.
Wat is er trouwens zo erg aan om op je 40e vader te worden?

Hazewind2 schreef: ↑

12-07-2024 15:43

Wat een naar verhaal. Ik herken heel erg de dynamiek waar je dan in terecht komt. Nou is mijn persoonlijke situatie wel iets anders. Ik zou mijn vriendin niet van narcisme willen beschuldigen, ik vind haar wel ongekend koppig en compromisloos

Het is gewoon heel vervelend (understatement, het is gewoon lijden) als je in zo'n situatie terecht komt. Ik zie hier in het topic ook dat dit gevoel ontzettend gebagatelliseerd wordt wat ik eigenlijk niet vind kunnen. Als ik er aan onderdoor ga dan ga ik er aan onderdoor.

Daarnaast ben ik natuurlijk een man, in principe zou ik nog een aantal jaar extra moeten hebben. Maar het voelt allemaal zo ontzettend leeg zonder kinderen.

Een kind is geen vulmiddel van een loze relatie he? Alles wat niet goed zit, wordt na de bevalling uitvergroot. Ik snap wat je zegt en dat je er klaar voor bent en dat je toe bent aan een volgende stap in je leven. Maar verkijk je niet op het hebben van kinderen. Het kost veel tijd en veel geld.
Hoe zie jij de taakverdeling straks voor je? Hoe zou je de opvang willen doen als jullie aan het werk zijn? Ik heb deze scene uit oogappels al heel vaak gepost in topics die hierover gaan, omdat ik hem ijzersterk vind: https://www.facebook.com/watch/?v=831716615369052

Ik vind echt dat iedereen moet ophouden met zeuren over dat een kind geen vulmiddel is in een relatie. Op zich is het is natuurlijk ontzettend waar, maar TO heeft die oerwens en ziet zn vrienden een gezin starten. En ja, dan voelt je leven ook eenzaam. Zeker als je partner er anders in staat. Maar dat is niet hetzelfde als denken 'mijn leven is leeg dus ik wil een kind'.

Gelukkig hoeft het niet zo te gaan als in het filmpje. Wij hebben de zorg echt wel fifty-fifty geregeld. Maar we zuchten ook wel allebei inderdaad soms dat er geen einde aan alle geregel komt.

Stippestaartje schreef: ↑

12-07-2024 16:16

Precies. Dat plan B komt daarna pas, na een heel rouwproces wanneer het niet lukt.

Dat is toch ook logisch? Proberen kinderen te krijgen is plan A. Plan B pas bedenken als plan A faalt, is niet zo raar.
Wel eens met het feit dat het niet verstandig is om nu al je leven leeg en inhoudsloos te noemen zonder kinderen. Gevoelens volgen gedachten!

Wombat schreef: ↑

13-07-2024 15:31

Gelukkig hoeft het niet zo te gaan als in het filmpje. Wij hebben de zorg echt wel fifty-fifty geregeld. Maar we zuchten ook wel allebei inderdaad soms dat er geen einde aan alle geregel komt.

Niet alleen dat geregel maar ook de was bijv, echt bizar hoeveel dat meer is geworden. Het huis is nooit echt opgeruimd, of echt maar voor eventjes. Je knippert met je ogen en het speelgoed ligt weer overal.
Ik ben superblij met mijn kinderen maar had dit niet verwacht. Kan me best goed indenken dat de vriendin van TO dit nog allemaal van zich af wil schuiven.

Merel90 schreef: ↑

13-07-2024 17:57

Niet alleen dat geregel maar ook de was bijv, echt bizar hoeveel dat meer is geworden. Het huis is nooit echt opgeruimd, of echt maar voor eventjes. Je knippert met je ogen en het speelgoed ligt weer overal.
Ik ben superblij met mijn kinderen maar had dit niet verwacht. Kan me best goed indenken dat de vriendin van TO dit nog allemaal van zich af wil schuiven.

Nou ja, misschien wil TO de was wel doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen. Je weet het niet.

Lady*Voldemort schreef: ↑

13-07-2024 18:00

Nou ja, misschien wil TO de was wel doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen. Je weet het niet.

Ja, vast. Hij wil tenslotte ook nooit meer op een verre vakantie met kinderen of ooit nog naar een festival. Hij heeft alles al opgegeven, zelfs zijn carriere.

Lady*Voldemort schreef: ↑

13-07-2024 18:00

Nou ja, misschien wil TO de was wel doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen. Je weet het niet.

Maar zelfs als TO dat zou doen hoeft zijn vriendin natuurlijk geen kind te willen. Het lijkt er een beetje op alsof je vindt dat je recht hebt op een kind van haar. Maar als zij niet wil, of twijfelt, dan gaat het niet gebeuren. En nogmaals, ik snap je pijn wel! Want het is een diepgewortelde wens. Alleen kan je met je verlangens weinig als je partner daar niet hetzelfde instaat.

Lady*Voldemort schreef: ↑

13-07-2024 18:00

Nou ja, misschien wil TO de was wel doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen. Je weet het niet.

Vooralsnog heeft hij de, meermaals gestelde, vraag hoe hij daarnaar kijkt niet beantwoord. Ik heb niet de indruk dat het erg tot hem doordringt dat o.a. dit een reden kan zijn dat zijn vriendin nog even niet wil.

canis-felis schreef: ↑

13-07-2024 18:11

Vooralsnog heeft hij de, meermaals gestelde, vraag hoe hij daarnaar kijkt niet beantwoord. Ik heb niet de indruk dat het erg tot hem doordringt dat o.a. dit een reden kan zijn dat zijn vriendin nog even niet wil.

Of dat ze gewoon helemaal niet wil, dat kan ook nog natuurlijk. En dat ze iedere keer mompelt 'ja, als ik 35 ben' om voorlopig van het gezeur af te zijn. En dan komen er hier ook nog mensen roepen dat die kinderwens vanzelf wel komt

Ik ben weer enorm verbaasd over de reacties in dit topic. De topicstarter komt genuanceerd over, beschermt zijn vriendin regelmatig, beantwoordt uitgebreid vragen, is bereid tot compromissen, redelijk en blijft kalm ondanks vervelende persoonlijke aanvallen. Ik zou bijna zeggen: Wat een droomman! Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier zijn persoonlijke gevoelens proberen te bagatelliseren.

Topicstarter, als vrouw die zelf een soortgelijke situatie heeft meegemaakt, begrijp ik de enorme pijn die hieronder schuilt en ik begrijp heel goed welke nare gevoelens dit met zich meebrengt. Het is zo uitzichtloos en eenzaam als je het idee hebt dat je kinderwens misschien nooit vervuld zal worden. Mijn man heeft me zelf vijf jaar laten wachten, zonder duidelijke reden. Uiteindelijk ging hij toch overstag toen ik 34 was. Dus hopelijk is dit ook voor jou hoopvol: Het kan dus wel! Je kunt er daadwerkelijk uitkomen! Bij ons is het wel een blijvend litteken op onze relatie geweest, en doordat we zo laat aan het eerste kind beginnen kon ik uiteindelijk ook geen tweede kind meer krijgen.

Achteraf gezien was het bij hem gewoon onvermogen om een goed gesprek te voeren en de empathie op te brengen die nodig was om dichter bij elkaar te komen. Je cijfert je volledig weg om je partner zover te krijgen dat hij instemt. Ik bood hem alles aan, vroeg wat hij nodig had en wat hij nog voor wensen had voor hij kinderen wilde maar hij gaf me niets terug. Precies zoals jij het zegt: Juist doordat de ander niet wil bewegen zakt het fundament onder jezelf en de relatie weg.

Na vijf jaar ging hij ineens overstag nadat hij met zijn ouders had gepraat, die ook bij hem aandrongen dat hij mij niet langer kon laten wachten. Zij zetten alles nuchter op een rijtje en toen kon het ineens wel. De vijf jaar die het mij heeft gekost krijg ik nooit meer terug en hoewel we nog steeds bij elkaar zijn, is dit nog steeds een pijnlijke open zenuw.

Daarnaast vind ik het ook vreemd hoe mensen hierop reageren. Het lijkt me duidelijk dat zoiets groots als een kinderwens bij uitstek een onderwerp is dat je rustig wilt bespreken. Iedereen hier begrijpt dat zwanger worden misschien niet kan lukken, maar verder is het heel goed mogelijk om het samen planmatig aan te pakken en je toekomstplaatje goed af te stemmen. Dit hebben al mijn vriendinnen op deze manier gedaan. Rustig vragen wanneer je partner eraan toe is. De ander denkt daarover na en samen kom je daar gewoon uit. Ik zou niet weten waarom dat alleen 'gevoel' is. Voor de meeste mensen is dit al eeuwen gewoon een vanzelfsprekendheid. Je stemt dit met elkaar af en je blijft dicht bij elkaar.

Ook de emotionele component hierachter vind ik dubbel. Als iemand de redenen waarom hij nog geen kinderen wil niet onder woorden wil of kan brengen dan mag je verwachten van hem dat hij dat wel gaat doen. Zeker omdat je weet hoeveel pijn er zit bij degene die moet wachten. Een vaag gevoel van 'ik wil nog niet' is niet genoeg en egoïstisch. Degene met de kinderwens zit er helemaal doorheen, terwijl degene die nog niet wil veel minder last heeft (bij mijn man was het gewoon pijnlijke onverschilligheid). Als er echt goede redenen zijn om lang te wachten dan begrijp ik dat maar dat lijkt bij jouw verhaal niet het geval.

Blijf hoopvol, en weet dat er altijd een weg is om hier samen uit te komen. Vertrouw op je eigen kracht en blijf open communiceren met je partner. Jullie kunnen dit samen oplossen!

Lady*Voldemort schreef: ↑

13-07-2024 18:17

Of dat ze gewoon helemaal niet wil, dat kan ook nog natuurlijk. En dat ze iedere keer mompelt 'ja, als ik 35 ben' om voorlopig van het gezeur af te zijn. En dan komen er hier ook nog mensen roepen dat die kinderwens vanzelf wel komt

Klopt, kan ook. Maar dan zou het haar wel sieren als ze dat kenbaar zou maken.

canis-felis schreef: ↑

13-07-2024 19:10

Klopt, kan ook. Maar dan zou het haar wel sieren als ze dat kenbaar zou maken.

Dat doet ze al, maar TO wil het niet horen.