Zwanger
alle pijlers
Ik wil heel graag kinderen, zij heeft geen idee wanneer
vrijdag 12 juli 2024 om 13:03
Hallo allemaal,
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
- Ze wil niet aangeven wat ze nog allemaal wil doen voordat ze kinderen wil.
- Ze wil geen leeftijd noemen, behalve dat ze het liefst voor haar 35e moeder wil worden.
- Het enige houvast dat ze biedt, is dat ze 'ooit' kinderen wil.
- Mijn pijn lijkt haar niet te interesseren of ze wuift het weg.
- Ze geeft regelmatig aan zich nog 'persoonlijk te willen ontwikkelen' voor ze kinderen wil, zonder concreet te maken wat dat inhoudt.
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
vrijdag 12 juli 2024 om 13:51
Ik denk dat je voor jezelf de keuze moet maken of je nog langer wil en kan wachten. Je neemt haar nu iets kwalijk en wil rationele redenen, die ze misschien niet kan geven want het is grotendeels een gevoelskwestie. Als je niet wil wachten of het niet kan zonder frustratie zou ik mijn conclusies gaan trekken.
vrijdag 12 juli 2024 om 13:56
Dat ze weinig omhanden heeft betekent natuurlijk niet dat ze dan maar een baby moet gaan bouwen. Ze is er niet aan toe en dat zal waarschijnlijk niet met een paar maanden anders zijn. Stel je er dus op in dat je veel geduld zal moeten hebben zonder garanties. Als je dat niet ziet zitten zou ik verder kijken naar iemand met wie je meer op 1 lijn zit.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:01
Die relatiecoach heeft gelijk. Je kunt wel allerlei redenen opnoemen waarom zij het nu al zou moeten willen, maar dat weegt niet op tegen haar reden: dat ze het nu gewoon nog niet wil. Dat is haar goed recht en dat is de beste reden. Ik vind ook dat je het hebben van kinderen nogal verheerlijkt, maar goed. Dat is dan weer jouw goed recht.
Er zijn twee dingen die je kunt doen: het accepteren en wachten of weggaan en waarschijnlijk nog langer wachten, tot je iemand anders hebt die jou uiteindelijk kan geven wat je wil. Je bent nog helemaal niet zo oud, waarom moet het allemaal gaan zoals bij je vrienden?
Er zijn twee dingen die je kunt doen: het accepteren en wachten of weggaan en waarschijnlijk nog langer wachten, tot je iemand anders hebt die jou uiteindelijk kan geven wat je wil. Je bent nog helemaal niet zo oud, waarom moet het allemaal gaan zoals bij je vrienden?
vrijdag 12 juli 2024 om 14:06
Ik heb in een relatie gezeten met een man en hij vertoonde precies hetzelfde gedrag als jouw vriendin, je puntenlijstje komt letterlijk overeen. Ik heb toen 7 jaar gewacht tot hij over de brug kwam. Na 5,5 jaar wilde hij wel, en anderhalf jaar later "nee ik wil ze toch niet". Ik was toen een vrouw van 34. Ik heb het uitgemaakt. Inmiddels ben ik 40 en een miskraam en een IVF-traject verder. Als ik dit had geweten was ik veel eerder met de relatie gestopt.
Het gevoel dat je er aan onderdoor gaat ken ik. Mijn advies: deze vrouw wil wel kinderen, maar is er niet aan toe en twijfelt ook of ze ze wel met jou wil. Het is aan jou om haar tijd te gunnen, maar zo te horen zal je nog wel enkele jaren moeten wachten. Als je mentaal er stuk aan gaat, zou ik het wel weten.
Het gevoel dat je er aan onderdoor gaat ken ik. Mijn advies: deze vrouw wil wel kinderen, maar is er niet aan toe en twijfelt ook of ze ze wel met jou wil. Het is aan jou om haar tijd te gunnen, maar zo te horen zal je nog wel enkele jaren moeten wachten. Als je mentaal er stuk aan gaat, zou ik het wel weten.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:08
Heel vervelend dat jullie op dit vlak niet op één lijn zitten. Vooral omdat het een onderwerp is waarvoor geen één partner water bij de wijn zou moeten doen. Je begint aan kinderen omdat je dat beide heel graag wil, en anders niet.
Ik heb 2 jaar moeten wachten, totdat mijn partner ook zover was. Dat ging in het begin best goed, maar na een paar pijnlijke gesprekken met derden vond ik het heel moeilijk. Gelukkig had mijn partner na 2 jaar ook het gevoel dat hij het heel graag wilde.
Je hebt 2 opties: Bij je vriendin blijven en wachten tot zij zover is. Of de relatie verbreken en je kinderwens (met of zonder partner) najagen.
Ik heb 2 jaar moeten wachten, totdat mijn partner ook zover was. Dat ging in het begin best goed, maar na een paar pijnlijke gesprekken met derden vond ik het heel moeilijk. Gelukkig had mijn partner na 2 jaar ook het gevoel dat hij het heel graag wilde.
Je hebt 2 opties: Bij je vriendin blijven en wachten tot zij zover is. Of de relatie verbreken en je kinderwens (met of zonder partner) najagen.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:13
7 jaar, jeetje. Hoe heb je dat volgehouden dan? En waarom stopten jullie na die 5,5 jaar dan toch weer met proberen zwanger te worden?Pimpelmeesje87 schreef: ↑12-07-2024 14:06Ik heb in een relatie gezeten met een man en hij vertoonde precies hetzelfde gedrag als jouw vriendin, je puntenlijstje komt letterlijk overeen. Ik heb toen 7 jaar gewacht tot hij over de brug kwam. Na 5,5 jaar wilde hij wel, en anderhalf jaar later "nee ik wil ze toch niet". Ik was toen een vrouw van 34. Ik heb het uitgemaakt. Inmiddels ben ik 40 en een miskraam en een IVF-traject verder. Als ik dit had geweten was ik veel eerder met de relatie gestopt.
Het gevoel dat je er aan onderdoor gaat ken ik. Mijn advies: deze vrouw wil wel kinderen, maar is er niet aan toe en twijfelt ook of ze ze wel met jou wil. Het is aan jou om haar tijd te gunnen, maar zo te horen zal je nog wel enkele jaren moeten wachten. Als je mentaal er stuk aan gaat, zou ik het wel weten.
Ik zit nu ongeveer 1 jaar in dit proces, het is inderdaad erg zwaar. Aan het begin vond ik de gesprekken nog constructief maar er lijkt een soort angst onder te zitten waarmee ze me in feite alleen maar verder wegduwt. Ook kenmerkend: Ze klaagt er over dat het 'fundament' van onze relatie niet goed is maar het fundament is juist zo slecht omdat het totaal niet mogelijk is om ook maar iets van een gezamenlijk toekomstplaatje in elkaar te fietsen. Onze relatie was een jaar geleden veel beter dan hij nu is.
Overigens ontzettend veel sterkte met je huidige traject, ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel respect en empathie ik daarvoor heb.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:15
vrijdag 12 juli 2024 om 14:21
Op datingapps is vast wel een markt voor broedse mannen. Gewoon mikken op 35+ vrouwen.
Je vraagt je wel eens af: 'Waar hebben wij het aan verdiend?
vrijdag 12 juli 2024 om 14:22
Nou goed, dat is natuurlijk ook stiekem in mijn achterhoofd ook een afweging. Ik ben best een leuke sociale man (al zeg ik het zelf) maar ik weet ook hoe pittig daten kan zijn. Ik heb ook echt een lange tijd gedatet en je hebt echt niet zomaar een partner die bij je past. En weet ook wat voor rugzakjes mensen zeker op deze leeftijd met zich mee loodsen. Wel is het misschien zo dat ik op mijn leeftijd iets beter kan 'selecteren' op datingapps op de kinderwens. Het is een verschrikkelijk moeilijke afweging.
Het is ontzettend vervelend dat je een partner hebt die je eigenlijk gewoon leuk vindt maar dat dit verhaal groter en groter wordt.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:48
Dit klinkt alsof zij geen kinderen wil (of eigenlijk het niet zeker weet maar neigt naar niet) maar zegt dat ze ze ooit wel wil om jou niet kwijt te raken.
Jullie willen verschillende dingen en dat lost zich niet zomaar op. Je kunt op haar inpraten maar als zij niet wil dan wil ze niet. En je wilt ook geen kinderen met iemand die ze zelf niet wil.
Jullie willen verschillende dingen en dat lost zich niet zomaar op. Je kunt op haar inpraten maar als zij niet wil dan wil ze niet. En je wilt ook geen kinderen met iemand die ze zelf niet wil.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:51
Tja, 3 of 4 jaar kan zo nog inderdaad. En dan ben ik zelf 35 of 36. Het kan allemaal nog prima maar het betekent echt een opoffering voor mij de komende jaren. Met constant geconfronteerd worden met blije nieuwe vaders, kleintjes, en ga zo maar door.Lila-Linda schreef: ↑12-07-2024 14:45Ze is nu 30 en wil voor haar 35e moeder worden?
Dan weet je over een jaar of 3 waar je aan toe bent. Dan moet die pil een keer de deur uit
Ik vind dat nu al erg zwaar.
vrijdag 12 juli 2024 om 14:56
Zij vindt het fundament van jullie relatie niet goed genoeg, en jij zegt dat dat klopt. Waarom wil je zo dringend kinderen als er in jullie relatie blijkbaar een en ander scheef zit? Ga daar eerst eens mee aan de slag.
Daarnaast vraag ik me af hoe je het gezinsleven voor je ziet. Hoe gaat de verdeling van werk en zorgtaken eruit zien? Is dat - in de toekomst - een aantrekkelijk scenario voor haar?
Daarnaast vraag ik me af hoe je het gezinsleven voor je ziet. Hoe gaat de verdeling van werk en zorgtaken eruit zien? Is dat - in de toekomst - een aantrekkelijk scenario voor haar?
vrijdag 12 juli 2024 om 14:57
Ik vind dat jij behoorlijk denigrerend over je vriendin praat. Ze heeft een baan die niet zo druk is, geen intense sociaal leven, reist niet echt. Kortom er is niets te vinden waarom ze zich niet alla minuut opwerpt om te voldoen aan dat waar ze voor ze is geschapen: een kind voor jou uitbroeden.
Misschien heeft ze niet veel zin in een kind met een man die geen respect voor haar heeft en bepaalt dat er genoeg plek ik in haar leven voor een zwangerschap en een baby.
Misschien heeft ze niet veel zin in een kind met een man die geen respect voor haar heeft en bepaalt dat er genoeg plek ik in haar leven voor een zwangerschap en een baby.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:02
je kunt haar niet pushen naar een zwangerschap, hoe graag je ook een kind wil. Hoe harder jij blijft hameren op jouw kinderwens, hoe harder zij weg zal rennen.
Dat wil niet zeggen dat jouw kinderwens niet legitiem is, dat is ie natuurlijk wel. Het is aan jou hoe je hier mee om wil gaan voor jezelf. Maar je wil niet straks in de situatie zitten dat zij voor jou zwanger raakt en jullie kind uiteindelijk afwijst of dat jullie relatie alsnog strandt.
Dat wil niet zeggen dat jouw kinderwens niet legitiem is, dat is ie natuurlijk wel. Het is aan jou hoe je hier mee om wil gaan voor jezelf. Maar je wil niet straks in de situatie zitten dat zij voor jou zwanger raakt en jullie kind uiteindelijk afwijst of dat jullie relatie alsnog strandt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 12 juli 2024 om 15:03
en dit inderdaad: is zij de liefde van je leven of je ticket naar vaderschap?Mariejan schreef: ↑12-07-2024 14:57Ik vind dat jij behoorlijk denigrerend over je vriendin praat. Ze heeft een baan die niet zo druk is, geen intense sociaal leven, reist niet echt. Kortom er is niets te vinden waarom ze zich niet alla minuut opwerpt om te voldoen aan dat waar ze voor ze is geschapen: een kind voor jou uitbroeden.
Misschien heeft ze niet veel zin in een kind met een man die geen respect voor haar heeft en bepaalt dat er genoeg plek ik in haar leven voor een zwangerschap en een baby.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 12 juli 2024 om 15:04
Zoals gezegd: Het onderwerp wordt al 4 maanden compleet doodgezwegen vanuit mij. Ik hamer momenteel helemaal nergens op.rosanna08 schreef: ↑12-07-2024 15:02je kunt haar niet pushen naar een zwangerschap, hoe graag je ook een kind wil. Hoe harder jij blijft hameren op jouw kinderwens, hoe harder zij weg zal rennen.
Dat wil niet zeggen dat jouw kinderwens niet legitiem is, dat is ie natuurlijk wel. Het is aan jou hoe je hier mee om wil gaan voor jezelf. Maar je wil niet straks in de situatie zitten dat zij voor jou zwanger raakt en jullie kind uiteindelijk afwijst of dat jullie relatie alsnog strandt.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:10
Bedoel je daarmee te zeggen dat je sinds ongeveer een jaar concreet aan kinderen zou willen beginnen. Dus een jaar waarin jouw wens van “ooit wil ik kinderen” echt is overgegaan naar “ik wil nu proberen kinderen te krijgen”? Want ik vind een jaar nou niet erg lang, gun haar dan nog even de tijd om ook die omslag te kunnen maken. Dat je dat beiden exact tegelijk hebt is natuurlijk zelden het geval.
Alle andere redenen van dingen die ze nog zou willen doen zou ik met een korrel zout nemen. Ze wil gewoon (nog) niet, dat is alles.
Duurt het je echt te lang, dan zul je toch de relatie moeten beëindigen. Begin nooit aan kinderen met iemand die niet wil.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:21
Lief, dankjewel!Hazewind2 schreef: ↑12-07-2024 14:137 jaar, jeetje. Hoe heb je dat volgehouden dan? En waarom stopten jullie na die 5,5 jaar dan toch weer met proberen zwanger te worden?
Ik zit nu ongeveer 1 jaar in dit proces, het is inderdaad erg zwaar. Aan het begin vond ik de gesprekken nog constructief maar er lijkt een soort angst onder te zitten waarmee ze me in feite alleen maar verder wegduwt. Ook kenmerkend: Ze klaagt er over dat het 'fundament' van onze relatie niet goed is maar het fundament is juist zo slecht omdat het totaal niet mogelijk is om ook maar iets van een gezamenlijk toekomstplaatje in elkaar te fietsen. Onze relatie was een jaar geleden veel beter dan hij nu is.
Overigens ontzettend veel sterkte met je huidige traject, ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel respect en empathie ik daarvoor heb.
Misschien was het niet helemaal duidelijk; ik heb vijf jaar gewacht tot mijn ex eindelijk zeker wist dat hij kinderen wilde. Hij woof alles daarvoor weg, net als jouw vriendin. Toen hij instemde gingen we net samenwonen dus eerst even settlen in ons huis. Toen ik na 1,5 jaar er helemaal klaar voor was begon hij zich van mij af te keren en stopte hij met communiceren en bleef hij steeds vaker avonden bij vrienden en in de kroeg hangen. Toen zei ik "dit gaat helemaal niet goed, wat is hier aan de hand" en toen kwam er dus uit "ik ben gaan twijfelen, en ik denk dat ik niet meer wil". Toen bleek ie al vijf maanden eerder te hebben besloten dat ie ze niet wilde, en durfde hij het niet tegen mij te zeggen. Dat vond ik een enorme vertrouwensbreuk, want we sliepen iedere nacht in hetzelfde bed. En omdat we inmiddels al 7 jaar verder waren, was ik er ook meteen helemaal klaar mee. Ik had hem al eerder gezegd dat het een dealbreaker was, en ik heb ook binnen 3 dagen daarna de stekker eruit getrokken.
Waarom ik zo lang gewacht heb op zijn antwoord, had er ook mee te maken dat hij een narcistische persoonlijkheid had en dat ik verlatingsangst had. Mijn kinderwens was zo groot dat ik er alles voor over had. Ook een relatie die in de fundering niet goed zat. Achteraf zijn de oogkleppen natuurlijk wel helemaal afgevallen. Nadat het hoge woord van mijn ex eruit was, vroeg mijn psych "ik weet hoe graag je kinderen wilt, maar wil je ze echt met HEM" en toen zei ik resuloot "NEE" en ik schrok er zelf van. Dus toen heb ik het meteen uitgemaakt. Ook al had mijn ex sorry gezegd, dan was ik alsnog bij hem weggegaan, want hij ging gewoon niet goed met mij om. Ik ben jaren doodongelukkig (zonder dat iemand het wist) geweest.
Eerlijk; ik denk dat je ex zich in bochten wringt en dat jullie allebei wel weten dat jullie een andere toekomst willen. Of in ieder geval niet met elkaar.
vrijdag 12 juli 2024 om 15:25
Zo eens, ze is geen broed/baarmachine waarbij TO bepaaldt wat wel en niet goed genoeg is als reden om nu nog niet te willen. Echt, wtf is dat voor naar gedrag??Mariejan schreef: ↑12-07-2024 14:57Ik vind dat jij behoorlijk denigrerend over je vriendin praat. Ze heeft een baan die niet zo druk is, geen intense sociaal leven, reist niet echt. Kortom er is niets te vinden waarom ze zich niet alla minuut opwerpt om te voldoen aan dat waar ze voor ze is geschapen: een kind voor jou uitbroeden.
Misschien heeft ze niet veel zin in een kind met een man die geen respect voor haar heeft en bepaalt dat er genoeg plek ik in haar leven voor een zwangerschap en een baby.
En zij voelt dit en niet gek dat de relatie dan niet lekker stabiel is. Heel goed dat zij nu niet wil. Of misschien eigenlijk wel nooit wil.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in