Zwanger
alle pijlers
Ik wil heel graag kinderen, zij heeft geen idee wanneer
vrijdag 12 juli 2024 om 13:03
Hallo allemaal,
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
Dit is misschien een ongebruikelijk onderwerp voor een man om hier te bespreken, maar ik denk dat ik wat vrouwelijk perspectief kan gebruiken. Ik ben een 32-jarige man met een 30-jarige vriendin en weet precies wat ik wil: een gezin. In mijn omgeving zie ik het geluk en de vervulling die jonge ouders (met alle nuances, stress en weinig slaap) ervaren, en ik wil echt graag een kindje. Financieel heb ik alles op orde met een goede, maar niet heel levensvervullende baan en een niet al te spannend leven. Voor mij is het absoluut tijd voor de volgende stap. Ik ben ervan overtuigd dat ik een liefdevolle en zorgzame vader zou zijn. Mijn vrienden zitten allemaal in de fase dat ze een gezin beginnen.
Mijn vriendin is echter nog erg zoekende. Terwijl andere vriendinnen praten over babykamers, zwanger worden of al een kleintje hebben, lijkt mijn vriendin alleen maar een grotere afkeer te krijgen. Ze heeft altijd gezegd dat ze 'ooit' kinderen wil, maar ze ziet enorm op tegen de verantwoordelijkheid, heeft volgens mij geen zin om zwanger te worden en praat negatief over kinderen. Er lijkt geen enkele urgentie te zijn, terwijl ze momenteel niet zoveel om handen heeft. Ze heeft geen drukke baan of een intens sociaal leven. Ze wil nog een kleine reis maken, maar is geen fervente reiziger. Toch biedt ze mij geen enkel houvast:
- Ze wil niet aangeven wat ze nog allemaal wil doen voordat ze kinderen wil.
- Ze wil geen leeftijd noemen, behalve dat ze het liefst voor haar 35e moeder wil worden.
- Het enige houvast dat ze biedt, is dat ze 'ooit' kinderen wil.
- Mijn pijn lijkt haar niet te interesseren of ze wuift het weg.
- Ze geeft regelmatig aan zich nog 'persoonlijk te willen ontwikkelen' voor ze kinderen wil, zonder concreet te maken wat dat inhoudt.
De afgelopen vier maanden heb ik het onderwerp niet meer aangekaart, maar het blijft in mijn binnenste broeien. Ik denk er elke dag aan en het werpt een schaduw over mijn leven. Op dit moment voel ik me aan het lijntje gehouden en begrijp ik niet waarom mijn vriendin op deze leeftijd niet concreter wil nadenken over onze gedeelde toekomst. Het gedeelde toekomstbeeld is er gewoon niet, ik heb niets om voor te vechten. Natuurlijk kan ik ook op mijn 40e nog vader worden, maar dat is niet wat ik wil.
Zijn er mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad met een partner die geen duidelijkheid gaf en waarbij het uiteindelijk toch nog goedkwam? En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.
zaterdag 13 juli 2024 om 19:32
Gevarieerde reacties in het topic weer. Van droomman tot de 'minst flexibele man op aarde'.
Ik zie dat de vraag voorbij komt of ik de was wel wil doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen.
Het antwoord hierop is: Ja. Dat wil ik. Ik doe nu namelijk al het meeste in het huishouden en ook daar heb ik geen moeite mee. Mijn baan (ga er van uit dat ik die nog wel een paar jaar heb) geeft mij de vrijheid om er voor mijn eventuele kinderen te zijn. Daar heb ik oprecht alles voor over: Slapeloze nachten, de was doen, luiers verschonen, de fles geven.
Dat zeg ik nu maar ik ben er ook echt van overtuigd dat ik het waar kan maken. Ben altijd een doorzetter geweest en heb me wel door meer heen geknokt in mijn leven. En dat is ook mijn basisinstelling met kinderen. Je gaat er vol voor en je neemt je verantwoordelijkheden. Ook als het moeilijk is.
Ik zie dat de vraag voorbij komt of ik de was wel wil doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen.
Het antwoord hierop is: Ja. Dat wil ik. Ik doe nu namelijk al het meeste in het huishouden en ook daar heb ik geen moeite mee. Mijn baan (ga er van uit dat ik die nog wel een paar jaar heb) geeft mij de vrijheid om er voor mijn eventuele kinderen te zijn. Daar heb ik oprecht alles voor over: Slapeloze nachten, de was doen, luiers verschonen, de fles geven.
Dat zeg ik nu maar ik ben er ook echt van overtuigd dat ik het waar kan maken. Ben altijd een doorzetter geweest en heb me wel door meer heen geknokt in mijn leven. En dat is ook mijn basisinstelling met kinderen. Je gaat er vol voor en je neemt je verantwoordelijkheden. Ook als het moeilijk is.
zaterdag 13 juli 2024 om 19:59
zaterdag 13 juli 2024 om 20:01
Er zegt niemand dat het niet begrijpelijk is dat het lastig is voor TO. Slechts dat hij zijn partner niet kan dwingen tot het nemen van een kind of het maken van een beslissing. Dat het mogelijk hun relatie naar de knoppen werkt is een feit. Maar dat zij iets anders zou moeten doen dan eerlijk zeggen dat het niet weet? Nee.Femme1981 schreef: ↑13-07-2024 19:09Ik ben weer enorm verbaasd over de reacties in dit topic. De topicstarter komt genuanceerd over, beschermt zijn vriendin regelmatig, beantwoordt uitgebreid vragen, is bereid tot compromissen, redelijk en blijft kalm ondanks vervelende persoonlijke aanvallen. Ik zou bijna zeggen: Wat een droomman! Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier zijn persoonlijke gevoelens proberen te bagatelliseren.
Topicstarter, als vrouw die zelf een soortgelijke situatie heeft meegemaakt, begrijp ik de enorme pijn die hieronder schuilt en ik begrijp heel goed welke nare gevoelens dit met zich meebrengt. Het is zo uitzichtloos en eenzaam als je het idee hebt dat je kinderwens misschien nooit vervuld zal worden. Mijn man heeft me zelf vijf jaar laten wachten, zonder duidelijke reden. Uiteindelijk ging hij toch overstag toen ik 34 was. Dus hopelijk is dit ook voor jou hoopvol: Het kan dus wel! Je kunt er daadwerkelijk uitkomen! Bij ons is het wel een blijvend litteken op onze relatie geweest, en doordat we zo laat aan het eerste kind beginnen kon ik uiteindelijk ook geen tweede kind meer krijgen.
Achteraf gezien was het bij hem gewoon onvermogen om een goed gesprek te voeren en de empathie op te brengen die nodig was om dichter bij elkaar te komen. Je cijfert je volledig weg om je partner zover te krijgen dat hij instemt. Ik bood hem alles aan, vroeg wat hij nodig had en wat hij nog voor wensen had voor hij kinderen wilde maar hij gaf me niets terug. Precies zoals jij het zegt: Juist doordat de ander niet wil bewegen zakt het fundament onder jezelf en de relatie weg.
Na vijf jaar ging hij ineens overstag nadat hij met zijn ouders had gepraat, die ook bij hem aandrongen dat hij mij niet langer kon laten wachten. Zij zetten alles nuchter op een rijtje en toen kon het ineens wel. De vijf jaar die het mij heeft gekost krijg ik nooit meer terug en hoewel we nog steeds bij elkaar zijn, is dit nog steeds een pijnlijke open zenuw.
Daarnaast vind ik het ook vreemd hoe mensen hierop reageren. Het lijkt me duidelijk dat zoiets groots als een kinderwens bij uitstek een onderwerp is dat je rustig wilt bespreken. Iedereen hier begrijpt dat zwanger worden misschien niet kan lukken, maar verder is het heel goed mogelijk om het samen planmatig aan te pakken en je toekomstplaatje goed af te stemmen. Dit hebben al mijn vriendinnen op deze manier gedaan. Rustig vragen wanneer je partner eraan toe is. De ander denkt daarover na en samen kom je daar gewoon uit. Ik zou niet weten waarom dat alleen 'gevoel' is. Voor de meeste mensen is dit al eeuwen gewoon een vanzelfsprekendheid. Je stemt dit met elkaar af en je blijft dicht bij elkaar.
Ook de emotionele component hierachter vind ik dubbel. Als iemand de redenen waarom hij nog geen kinderen wil niet onder woorden wil of kan brengen dan mag je verwachten van hem dat hij dat wel gaat doen. Zeker omdat je weet hoeveel pijn er zit bij degene die moet wachten. Een vaag gevoel van 'ik wil nog niet' is niet genoeg en egoïstisch. Degene met de kinderwens zit er helemaal doorheen, terwijl degene die nog niet wil veel minder last heeft (bij mijn man was het gewoon pijnlijke onverschilligheid). Als er echt goede redenen zijn om lang te wachten dan begrijp ik dat maar dat lijkt bij jouw verhaal niet het geval.
Blijf hoopvol, en weet dat er altijd een weg is om hier samen uit te komen. Vertrouw op je eigen kracht en blijf open communiceren met je partner. Jullie kunnen dit samen oplossen!
zaterdag 13 juli 2024 om 20:15
Ik had dat met "overstag". Wat een naar woord in deze context. Niet van TO overigens.Lady*Voldemort schreef: ↑13-07-2024 19:58Beh. Zodra het woord 'doorzetter' zich in dit verband aandient ben ik er eigenlijk al klaar mee.
.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:17
Natuurlijk kan dat wel anders. Probeer er even anders naar te kijken. In een relatie is het belangrijk dat je elkaar versterkt en dat je samen over dingen praat en ook in staat bent aan te geven waarom je bepaalde keuzes maakt. Er is weinig destructiever voor een relatie dan iemand die heel lang in de twijfelmodus blijft zitten en dat is wat hier aan de hand is. Een duidelijke en harde nee is ook prima, dan kan de topicstarter iemand anders vinden waar hij gelukkig mee wordt. Maar als je er daadwerkelijk voor kiest om iemand geen enkele vastigheid te geven en dat op een vaag gevoel gooit zonder dat er iets om samen naar toe te werken is dan kan dat nooit constructief zijn. Ik heb dit zelf meegemaakt dus kan er over meepraten.Bbubbels schreef: ↑13-07-2024 20:01Er zegt niemand dat het niet begrijpelijk is dat het lastig is voor TO. Slechts dat hij zijn partner niet kan dwingen tot het nemen van een kind of het maken van een beslissing. Dat het mogelijk hun relatie naar de knoppen werkt is een feit. Maar dat zij iets anders zou moeten doen dan eerlijk zeggen dat het niet weet? Nee.
Nog geen kinderen willen beschrijven als slechts een gevoel zoals bij mijn partner of de topicstarter het geval is, komt altijd ergens vandaan: Sociale factoren, onzekerheid over de toekomst, twijfels over verantwoordelijkheid willen nemen, taakverdeling en ga zo maar door.
Maar: Dat zijn allemaal hele concrete dingen die je kunt afstemmen en dat is nou juist precies waartoe TS bereid is (en zijn vriendin niet) zoals hij meerdere keren aangeeft. Bij mijn partner hadden zijn ouders uiteindelijk meer invloed/gezag op hem dan ik, hoe pijnlijk ook. Hij luisterde wel naar hun redelijke argumenten en ging toen overstag. Maar ik vind het bijzonder kwalijk dat iemand gewoon weigert dit gesprek te voeren. Dan valt een toekomstplaatje gewoon weg.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:31
In zo'n relatie blijven is dan weer zelfdestructief. Je laat het jezelf aandoen toch?
.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:35
Weet je waarmee ik dat heb? Onbuigzaamheid, koppigheid, starheid.
Wat zijn dit voor vreemde reacties? Er zijn vrouwen in dit topic die letterlijk hun kinderwens hebben moeten opgeven door partners die nog niet zeker wisten wat ze wilden. Zij blijven hun hele leven getraumatiseerd. Al die ellende had kunnen worden voorkomen door gewoon normaal te communiceren en naar elkaar toe te komen.
En zeg niet dat het hun eigen schuld is omdat ze in zo'n relatie blijven. Jij weet heel goed dat opnieuw gaan daten na je dertigste en alles opnieuw moeten opbouwen ook een vreselijk traject is.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:44
Een kinderwens is hoe dan ook maar "een vaag gevoel". Het is niet rationeel. En een kinderwens die er (nog) niet is, is dus een net zo valide gevoel wat je niet rationeel kunt maken.Femme1981 schreef: ↑13-07-2024 20:17Natuurlijk kan dat wel anders. Probeer er even anders naar te kijken. In een relatie is het belangrijk dat je elkaar versterkt en dat je samen over dingen praat en ook in staat bent aan te geven waarom je bepaalde keuzes maakt. Er is weinig destructiever voor een relatie dan iemand die heel lang in de twijfelmodus blijft zitten en dat is wat hier aan de hand is. Een duidelijke en harde nee is ook prima, dan kan de topicstarter iemand anders vinden waar hij gelukkig mee wordt. Maar als je er daadwerkelijk voor kiest om iemand geen enkele vastigheid te geven en dat op een vaag gevoel gooit zonder dat er iets om samen naar toe te werken is dan kan dat nooit constructief zijn. Ik heb dit zelf meegemaakt dus kan er over meepraten.
Nog geen kinderen willen beschrijven als slechts een gevoel zoals bij mijn partner of de topicstarter het geval is, komt altijd ergens vandaan: Sociale factoren, onzekerheid over de toekomst, twijfels over verantwoordelijkheid willen nemen, taakverdeling en ga zo maar door.
Maar: Dat zijn allemaal hele concrete dingen die je kunt afstemmen en dat is nou juist precies waartoe TS bereid is (en zijn vriendin niet) zoals hij meerdere keren aangeeft. Bij mijn partner hadden zijn ouders uiteindelijk meer invloed/gezag op hem dan ik, hoe pijnlijk ook. Hij luisterde wel naar hun redelijke argumenten en ging toen overstag. Maar ik vind het bijzonder kwalijk dat iemand gewoon weigert dit gesprek te voeren. Dan valt een toekomstplaatje gewoon weg.
En het tweede gedeelte: helemaal niet. Net zoals dus een kinderwens eigenlijk nergens écht op gebaseerd is, behalve een gevoel, is het uitblijven of twijfel daarover dat ook.
Gedver wat heb jij een gebrek aan inlevingsvermogen zeg.
Ook dit slachtofferhouding richting je man, dat hij je een paar jaar heeft laten wachten en dat nog steeds een "open zenuw" is. Wat een nare houding. Get over it.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:44
Dit zijn juist de eigenschappen die ik lijk te lezen bij TO en bij jou. De zaligmakende kinderwens moet overal dwars doorheen. Of was jij wel buigzaam en niet-star toen je je twijfelende partner niet serieus nam?
.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:45
zaterdag 13 juli 2024 om 20:45
Je gaat nog steeds voorbij aan wat jouw vrouw er allemaal voor moet doen. Hoe denk je haar te gaan overtuigen dat jullie er klaar voor zijn als het belangrijkste inzicht ontbreekt? Het is mooi dat je dit allemaal zou willen doen (en niet meer dan normaal). Maar jouw vrouw moet toch echt de allergrootste investering doen voordat er überhaupt een kind is en nog lang daarna is zij degene die de grootste prijs betaald. Zo te lezen is ze daar niet klaar voor.Hazewind2 schreef: ↑13-07-2024 19:32Gevarieerde reacties in het topic weer. Van droomman tot de 'minst flexibele man op aarde'.
Ik zie dat de vraag voorbij komt of ik de was wel wil doen en de nachtvoedingen en de opvang regelen en spoorslags naar huis komen van zijn werk als de opvang belt dat kind heeft gekotst en dat soort dingen.
Het antwoord hierop is: Ja. Dat wil ik. Ik doe nu namelijk al het meeste in het huishouden en ook daar heb ik geen moeite mee. Mijn baan (ga er van uit dat ik die nog wel een paar jaar heb) geeft mij de vrijheid om er voor mijn eventuele kinderen te zijn. Daar heb ik oprecht alles voor over: Slapeloze nachten, de was doen, luiers verschonen, de fles geven.
Dat zeg ik nu maar ik ben er ook echt van overtuigd dat ik het waar kan maken. Ben altijd een doorzetter geweest en heb me wel door meer heen geknokt in mijn leven. En dat is ook mijn basisinstelling met kinderen. Je gaat er vol voor en je neemt je verantwoordelijkheden. Ook als het moeilijk is.
Ik kan me voorstellen dat het vreselijk moeilijk is. Maar ik vind haar eigenlijk heel duidelijk. Ze wil het (nog) niet. Ik vraag me af in hoeverre jij haar de ruimte geeft om dit ook echt uit te spreken. Misschien wil je het wel niet horen, omdat het gewoon vreselijk rot is voor beiden en vergaande gevolgen kan hebben.
herfst100 wijzigde dit bericht op 13-07-2024 20:49
8.98% gewijzigd
zaterdag 13 juli 2024 om 20:47
zaterdag 13 juli 2024 om 20:48
zaterdag 13 juli 2024 om 20:50
Eens. Het niet weten is zéker bij een eerste echt een valide gevoel. Je weet immers letterlijk niet wat je te wachten staat. En heel definitief zeggen dat je niet wil kan je dan ook niet. Ik snap dat dat moeilijk is voor de partner die het wel wil, maar doen alsof het antwoord “ik weet het niet” niet valide is vind ik echt nonsens.Zanahoria schreef: ↑13-07-2024 20:44Een kinderwens is hoe dan ook maar "een vaag gevoel". Het is niet rationeel. En een kinderwens die er (nog) niet is, is dus een net zo valide gevoel wat je niet rationeel kunt maken.
En het tweede gedeelte: helemaal niet. Net zoals dus een kinderwens eigenlijk nergens écht op gebaseerd is, behalve een gevoel, is het uitblijven of twijfel daarover dat ook.
Gedver wat heb jij een gebrek aan inlevingsvermogen zeg.
Ook dit slachtofferhouding richting je man, dat hij je een paar jaar heeft laten wachten en dat nog steeds een "open zenuw" is. Wat een nare houding. Get over it.
Mijn man en ik praten nu over een tweede. En beiden “weten we het nog niet”. En daar zijn voldoende rationele argumenten voor. En ook gevoelens. Maar ik ben heel blij dat mijn twijfel er mag zijn. Ik ben er nog niet klaar voor om de deur definitief dicht te doen, maar ook nog niet klaar voor een “ja”.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:53
Inderdaad. Heel veel mensen zijn bang. Mannen en vrouwen. Zeker als je al wat meer levenservaring hebt en de mindere kanten inziet en de risico's begrijpt. Angst is net zo min weg te nemen als een sterke kinderwens. Als TO daar nou eens oog voor zou hebben, heeft hij misschien hele andere gesprekken met zijn vrouw.
zaterdag 13 juli 2024 om 20:57
Het klinkt alsof ze het niet wil. Ze is geen begin 20 meer en de meeste vrouwen voelen zelf de biologische klok ook tikken. Als jouw gevoel zo ontzettend sterk is, dan moet je het hier echt uitvoerig met haar over gaan hebben. En ook wat de eventuele consequenties zijn. Er is geen verkeerd antwoord, maar wellicht passen jullie dan toch minder bij elkaar dan dat je dacht.
Misschien zijn er wel opties bij een lesbisch stel die graag een kindje willen met een (co-ouder) of betrokken vader in het plaatje? Ik denk nu waarschijnlijk veel te ver vooruit. Maar er zijn altijd opties. En ik vind niet dat je je eigen kinderwens opzij moet zetten als je partner het niet wil of niet weet of ze het wil. Zij moet zich niet gedwongen voelen (direct of indirect) om te stap te nemen, dan heb je voor je het weet een postnatale depressie te pakken en geloof me, dat is geen grapje.
Misschien zijn er wel opties bij een lesbisch stel die graag een kindje willen met een (co-ouder) of betrokken vader in het plaatje? Ik denk nu waarschijnlijk veel te ver vooruit. Maar er zijn altijd opties. En ik vind niet dat je je eigen kinderwens opzij moet zetten als je partner het niet wil of niet weet of ze het wil. Zij moet zich niet gedwongen voelen (direct of indirect) om te stap te nemen, dan heb je voor je het weet een postnatale depressie te pakken en geloof me, dat is geen grapje.
zaterdag 13 juli 2024 om 21:37
Ik denk als zij zou bespreken wat haar echte twijfels zijn dat hij toch alles wegveegt van tafel en dat ze daarom niet helemaal eerlijk is. Ze wil komende tijd gewoon aankijken hoe de relatie ontwikkelt. Vind dat alleen maar goed van haar.
En misschien wil ze wel kinderen maar twijfelt ze of dat to de juiste man is, dat ze dat eerst nog wil afwachten.
zaterdag 13 juli 2024 om 21:40
Want dat heeft hij nog niet genoeg gedaan?lieveralleen schreef: ↑13-07-2024 20:57Als jouw gevoel zo ontzettend sterk is, dan moet je het hier echt uitvoerig met haar over gaan hebben. En ook wat de eventuele consequenties zijn.
Echt, als ik haar was en ik zou opzich wel kinderen willen maar nu nog niet en elke keer als hij dan weer erover zou beginnen.. ik zou er echt doodmoe van worden en op een gegeven moment bij hem weggaan om van het gezeur af te zijn
zaterdag 13 juli 2024 om 21:56
Femme1981 schreef: ↑13-07-2024 19:09Ik ben weer enorm verbaasd over de reacties in dit topic. De topicstarter komt genuanceerd over, beschermt zijn vriendin regelmatig, beantwoordt uitgebreid vragen, is bereid tot compromissen, redelijk en blijft kalm ondanks vervelende persoonlijke aanvallen. Ik zou bijna zeggen: Wat een droomman! Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier zijn persoonlijke gevoelens proberen te bagatelliseren.
Achteraf gezien was het bij hem gewoon onvermogen om een goed gesprek te voeren en de empathie op te brengen die nodig was om dichter bij elkaar te komen. Je cijfert je volledig weg om je partner zover te krijgen dat hij instemt. Ik bood hem alles aan, vroeg wat hij nodig had en wat hij nog voor wensen had voor hij kinderen wilde maar hij gaf me niets terug. Precies zoals jij het zegt: Juist doordat de ander niet wil bewegen zakt het fundament onder jezelf en de relatie weg.
Na vijf jaar ging hij ineens overstag nadat hij met zijn ouders had gepraat, die ook bij hem aandrongen dat hij mij niet langer kon laten wachten. Zij zetten alles nuchter op een rijtje en toen kon het ineens wel. De vijf jaar die het mij heeft gekost krijg ik nooit meer terug en hoewel we nog steeds bij elkaar zijn, is dit nog steeds een pijnlijke open zenuw.
Daarnaast vind ik het ook vreemd hoe mensen hierop reageren. Het lijkt me duidelijk dat zoiets groots als een kinderwens bij uitstek een onderwerp is dat je rustig wilt bespreken. Iedereen hier begrijpt dat zwanger worden misschien niet kan lukken, maar verder is het heel goed mogelijk om het samen planmatig aan te pakken en je toekomstplaatje goed af te stemmen. Dit hebben al mijn vriendinnen op deze manier gedaan. Rustig vragen wanneer je partner eraan toe is. De ander denkt daarover na en samen kom je daar gewoon uit. Ik zou niet weten waarom dat alleen 'gevoel' is. Voor de meeste mensen is dit al eeuwen gewoon een vanzelfsprekendheid. Je stemt dit met elkaar af en je blijft dicht bij elkaar.
Ook de emotionele component hierachter vind ik dubbel. Als iemand de redenen waarom hij nog geen kinderen wil niet onder woorden wil of kan brengen dan mag je verwachten van hem dat hij dat wel gaat doen. Zeker omdat je weet hoeveel pijn er zit bij degene die moet wachten. Een vaag gevoel van 'ik wil nog niet' is niet genoeg en egoïstisch. Degene met de kinderwens zit er helemaal doorheen, terwijl degene die nog niet wil veel minder last heeft (bij mijn man was het gewoon pijnlijke onverschilligheid). Als er echt goede redenen zijn om lang te wachten dan begrijp ik dat maar dat lijkt bij jouw verhaal niet het geval.
Ik ben dan op mijn beurt weer enorm verbaasd over jouw reactie.
Waarom zou er een reden voor moeten zijn. Iemand kan het niet voelen, geen behoefte hebben, dat is voldoende reden. Ik vind jou erg egoistisch, net of draait alles om jou. Inlevingsvermogen zie ik niet bepaald voor de ander.
Een blijvend litteken omdat je vijf jaar moet wachten? Bijzonder. Ik zie veel drama in je verhaal.
Je schrijft dat je je wegcijfert om hem tot instemming te krijgen. Wat een dwingeland ben jij. Dat is heel wat anders dan samen een gesprek aan. Dit is geen open mind, maar iemand proberen zover te krijgen dat hij ja zegt. Of hij nou wil of niet.
Eeuwen was een kind een vanzelfsprekendheid. Ja, er waren geen voorbehoedsmiddelen. Nu kunnen mensen gelukkig zelf een keuze maken. Veel beter toch?
Ik stop hier met mijn reactie, ik zou meer kunnen zeggen, maar ik laat het erbij.
zaterdag 13 juli 2024 om 22:29
Femme1981 schreef: ↑13-07-2024 20:35
Weet je waarmee ik dat heb? Onbuigzaamheid, koppigheid, starheid.
Wat zijn dit voor vreemde reacties? Er zijn vrouwen in dit topic die letterlijk hun kinderwens hebben moeten opgeven door partners die nog niet zeker wisten wat ze wilden. Zij blijven hun hele leven getraumatiseerd. Al die ellende had kunnen worden voorkomen door gewoon normaal te communiceren en naar elkaar toe te komen.
En zeg niet dat het hun eigen schuld is omdat ze in zo'n relatie blijven. Jij weet heel goed dat opnieuw gaan daten na je dertigste en alles opnieuw moeten opbouwen ook een vreselijk traject is.
Nou nou. Hun kinderwens hebben moeten opgeven? Daar waren ze zelf bij. Ze hadden ook kunnen weggaan en met een andere partner opnieuw kunnen beginnen. Dat een vreselijk traject noemen is best raar.
Bij herhaaldelijk posten in het ban topic zal een ban volgen.
zaterdag 13 juli 2024 om 22:39
Heel erg mee eens.Femme1981 schreef: ↑13-07-2024 20:17Natuurlijk kan dat wel anders. Probeer er even anders naar te kijken. In een relatie is het belangrijk dat je elkaar versterkt en dat je samen over dingen praat en ook in staat bent aan te geven waarom je bepaalde keuzes maakt. Er is weinig destructiever voor een relatie dan iemand die heel lang in de twijfelmodus blijft zitten en dat is wat hier aan de hand is. Een duidelijke en harde nee is ook prima, dan kan de topicstarter iemand anders vinden waar hij gelukkig mee wordt. Maar als je er daadwerkelijk voor kiest om iemand geen enkele vastigheid te geven en dat op een vaag gevoel gooit zonder dat er iets om samen naar toe te werken is dan kan dat nooit constructief zijn. Ik heb dit zelf meegemaakt dus kan er over meepraten.
Nog geen kinderen willen beschrijven als slechts een gevoel zoals bij mijn partner of de topicstarter het geval is, komt altijd ergens vandaan: Sociale factoren, onzekerheid over de toekomst, twijfels over verantwoordelijkheid willen nemen, taakverdeling en ga zo maar door.
Maar: Dat zijn allemaal hele concrete dingen die je kunt afstemmen en dat is nou juist precies waartoe TS bereid is (en zijn vriendin niet) zoals hij meerdere keren aangeeft. Bij mijn partner hadden zijn ouders uiteindelijk meer invloed/gezag op hem dan ik, hoe pijnlijk ook. Hij luisterde wel naar hun redelijke argumenten en ging toen overstag. Maar ik vind het bijzonder kwalijk dat iemand gewoon weigert dit gesprek te voeren. Dan valt een toekomstplaatje gewoon weg.
zondag 14 juli 2024 om 01:52
Een andere insteek, wij wilden heel graag kinderen, ik was snel zwanger tot ons grootste geluk. Wat er volgde was minder, dag en nacht overgeven, amper slapen.
Veel buikpijn, en natuurlijk de angsten die elke vrouw heeft, ga ik een goede moeder zijn, kan ik dit wel aan, angst voor bevalling enz..
Een paar maanden verder niet meer kunnen werken door dag en nacht overgeven (dit draagt enkel de vrouw)
Op 7 maanden plots loslaten van de placenta, snel naar kliniek, baby zuurstoftekort, een vreselijke bevalling. Baby naar universitaire kliniek, moeder mocht niet mee.
Na meer dan 1 maand mocht ik mijn baby eindelijk vasthouden, ik had er natuurlijk geen band mee.
vervolg, jaren therapie in zuurstoftekort van baby... het hoeft niet zo te gaan, maar kan wel. Om maar te zeggen, als je geen goede relatie hebt stopt het dzn snel, en was bij ons ook zo...
De gevolgen zijn er nog altijd. Het kan goed gaan maar evenzeer misgaan.. wat dan?
Veel buikpijn, en natuurlijk de angsten die elke vrouw heeft, ga ik een goede moeder zijn, kan ik dit wel aan, angst voor bevalling enz..
Een paar maanden verder niet meer kunnen werken door dag en nacht overgeven (dit draagt enkel de vrouw)
Op 7 maanden plots loslaten van de placenta, snel naar kliniek, baby zuurstoftekort, een vreselijke bevalling. Baby naar universitaire kliniek, moeder mocht niet mee.
Na meer dan 1 maand mocht ik mijn baby eindelijk vasthouden, ik had er natuurlijk geen band mee.
vervolg, jaren therapie in zuurstoftekort van baby... het hoeft niet zo te gaan, maar kan wel. Om maar te zeggen, als je geen goede relatie hebt stopt het dzn snel, en was bij ons ook zo...
De gevolgen zijn er nog altijd. Het kan goed gaan maar evenzeer misgaan.. wat dan?
zondag 14 juli 2024 om 03:16
“En zijn er manieren voor mij om die enorme focus op mijn kinderwens los te laten? Want op deze manier ga ik er echt aan onderdoor.”
Misschien je kinderwens wat meer bevragen.
Waarom wil je nu werkelijk een kind?
Vaker dan mensen willen toegeven is het een statusdingetje, sociale druk of niet achter willen blijven op leeftijdsgenoten.
Zoals je zelf ookal schrijft hoop je zelf vooral veel geluk en voldoening te halen uit het hebben van een kind.
Meer vanuit perspectief kind denken helpt vaak al de beentjes wat meer op de grond te houden.
En wat als je een gehandicapt/ziek kindje krijgt? Ben je daartegen opgewassen?
Wat zijn de voordelen van het niet hebben van kinderen? (zijn er een hoop!)
En verder je gewoon bewust zijn van de chemische processen achter de voortplantingsdrang van de mens.
Het is daar, maar betekent niet dat je er ook naar moet handelen.
Misschien je kinderwens wat meer bevragen.
Waarom wil je nu werkelijk een kind?
Vaker dan mensen willen toegeven is het een statusdingetje, sociale druk of niet achter willen blijven op leeftijdsgenoten.
Zoals je zelf ookal schrijft hoop je zelf vooral veel geluk en voldoening te halen uit het hebben van een kind.
Meer vanuit perspectief kind denken helpt vaak al de beentjes wat meer op de grond te houden.
En wat als je een gehandicapt/ziek kindje krijgt? Ben je daartegen opgewassen?
Wat zijn de voordelen van het niet hebben van kinderen? (zijn er een hoop!)
En verder je gewoon bewust zijn van de chemische processen achter de voortplantingsdrang van de mens.
Het is daar, maar betekent niet dat je er ook naar moet handelen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
