Per ongeluk zwanger, wie is de vader?

Ik bezwijk op dit moment zowat aan een panic-attack.

5 minuten geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Dit is absoluut niet de bedoeling. Wat het nog erger maakt is dat ik niet weet wie de vader is. Ik heb ook geen idee hoelang ik al zwanger ben, aangezien ik de pil altijd doorslik en mijn laatste menstruatie al een paar maanden geleden heeft plaatsgevonden.

Ik ben 24 jaar en heb geen relatie. Mijn vrijgezelle studentenleven is al een tijdje erg wild en ik heb meerdere bedpartners in korte tijd gehad. Ik slik al jaren trouw de pil, maar blijkbaar is er iets misgegaan.

Weet nu echt even niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik een ticket boeken naar ver weg, verdwijnen en nooit meer terugkomen, maar dat kan natuurlijk niet.

Ik ben dol op kinderen en wil ze heel graag, maar niet nu.. en niet op deze manier. Een kind moet toch op zijn minst kunnen weten wie de vader is?! Wat voel ik me dom dom dom!! Stomme trut die ik ben..

Heb het nog niet aan iemand verteld, ook niet dat ik me zorgen maakte. Hoe ga ik dit in godsnaam aanpakken? En die mannen..wat ga ik zeggen? Een aantal ken ik goed en kom ik regelmatig tegen. Ik zie het al voor me: Hoi ja hoe is het? Goh ehh ik moet wat vertellen.. ik ben zwanger en jij zou wel eens de vader kunnen zijn, maar dat weet ik ook niet zeker.

Abortus is niet echt een optie, ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou doen. En wat ik me net bedenk, ik heb al die tijd gewoon alcohol gebruikt en zelfs laatst nog xtc, wat heb ik dat kind aangedaan?!



Wat een zooitje heb ik ervan gemaakt, ik kan wel janken.



Ik moest mijn verhaal even kwijt om niet gillend gek te worden. Dit was het wel even.

Nu maar naar vriendin één om het te gaan vertellen.



(Ik zet het er maar even onder: ik ben gaan testen omdat ik al een paar weken menstruatie achtige kramp in mijn onderbuik heb, dacht eerst aan een soa dus heb me laten testen (dit doe ik sowieso zeer regelmatig) maar dat was het niet, dus toen een zwangerschapstest gedaan.)

Hoi!



Hele lange tijd geleden dat ik hier was zeg....

En nog steeds reageren er mensen op mijn topic..dat raakt me best wel!

Wat lief dat jullie de moeite nemen om berichtjes te plaatsen! En dat terwijl ik zelf al zo lang niet langs geweest ben. Ik zie net dat ik hier al een half jaar geleden voor het laatste was.. Wauw zeg! Dat is nog niet eerder gebeurd.

Ik ben hier lange tijd niet geweest omdat ik erg druk ben geweest met ons gezin, er zijn wat strubbelingen op de weg geweest en heb niet echt beseft dat het alweer zo lang geleden was dat ik hier schreef.



Tijd voor een update dan maar? (het wordt weer een lange..)



Het is hier zoals ik al zei best wel hectisch geweest de laatste maanden. Zo rond eind september/begin oktober liep het ineens niet zo lekker in de relatie met Dajo's vader, mijn vriend. Er zat hem iets dwars, hij ging zich anders gedragen, afstandelijker, maar kon niet goed uitleggen wat er dan precies was. Of hij wilde dat toen niet. We hebben in die periode redelijk wat verhitte discussies gehad en leuk was het allemaal niet meer echt.

Ik had geen idee wat er aan de hand kon zijn, maar van een ander was geen sprake, het enige wat ik kon bedenken was dat hij het na bijna een jaar 'gezinnetje spelen' toch wel zwaarder vond dan gedacht en dat hij niet goed wist wat hij daarmee moest. Maar als ik dat aan hem vroeg kon hij daar niet echt op reageren, dus mijn vermoeden bleef onbevestigd.

We hebben toen stilzwijgend ruimte voor hem ingebouwd, hij heeft een aantal keer een weekje ergens anders doorgebracht, bij zijn ouders of bij vrienden. Tussendoor was hij hier en probeerden we zo goed mogelijk te functioneren.



Uiteindelijk kwam Dajo's eerste verjaardag.. Erg dubbel voor mij. Ik ben nog elke dag zo verliefd op dat mannetje.. Hoe hij breed lachend door de kamer waggelt met een lekkere bos krullen op zijn hoofd ik smelt als ik hem zie. Ik zie zijn vader in hem, de man waarvan ik zoveel houd.

En dan dus de relatieperikelen..met diezelfde man. De communicatie was nog steeds niet goed, onvoorstelbaar als je bedenkt dat we beiden een ster zijn in communiceren en dat we al over zoveel lastige dingen hebben kunnen praten. Ik denk dat vriend het gewoon niet aankon om te praten.. dus liet ik hem met rust. Hij vroeg om ruimte, en die gaf ik hem. Dajo's verjaardag hebben we wel gewoon gevierd, en dat was ook goed.



Met kerst en oud en nieuw zijn we apart op pad gegaan, ik naar mijn ouders en wat goede vrienden en hij naar die van hem. Het was niet leuk, maar ik wist ook niet hoe ik het anders moest aanpakken. Heb er in die dagen wel wat tranen om gelaten, omdat ik me zo'n zorgen maakte. Ik zag dat vriend niet gelukkig was, dat hij veel piekerde, maar ik kon hem niet helpen. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen om hem te steunen, behalve hem de ruimte te geven die hij wilde hebben.

Vriend heeft overigens nooit gezegd te willen stoppen met de relatie of daarover te twijfelen, hij zei dat hij van mij hield en van ons gezin, maar dat hij niet lekker in zijn vel zat en niet wist wat hij moest doen.

Soms werd ik er ook wel een beetje boos om hoor, dacht ik echt dingen als Hallo! Je hebt hier toch zelf voor gekozen! En dan nu mij lekker in mijn eentje laten ploeteren, ga dan ook maar even weg ook loopt er hier in huis tenminste niet een object rond waar ik niets mee kan maar dat ik ook niet uit de weg kan gaan.

En die irritatie vanuit mij is denk ik ook wel logisch, had niet het idee dat het onredelijk was van mij Gelukkig is het nooit geëscaleerd hoor, ondanks alles vonden we elkaar ook nog wel gewoon lief.



Na oud en nieuw is hij weer permanent hier komen wonen en hebben we weer veel met elkaar gepraat. Uiteindelijk heeft hij uitgesproken wat ik al vermoedde; hij heeft alles zo overweldigend gevonden en maar weinig tijd voor zichzelf genomen om te overdenken wat hem in de schoot geworpen was, dat hij het idee kreeg dat hij erin verdronk. Hij zei dat toen hij zich realiseerde dat Dajo's eerste verjaardag om de hoek stond hij ineens heel erg last kreeg van stress en zorgen. Hij zei dat hij zich afvroeg of het wel goed genoeg ging, of hij wel genoeg vader was, of we het wel aan zouden kunnen nu Dajo ouder werd, dat hij zich zorgen maakte over de studie omdat het zo zwaar was, dat hij voelde dat de relatie met zijn vrienden veranderde en dat hij zich daar zorgen over maakte. Hij zei heel veel. Er kwam een stortvloed aan zorgen en opgekropt verdriet uit, ik heb hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij zei ook dat hij die maanden 'rust' echt nodig had gehad, en zo de ruimte voelde om dingen op een rijtje te zetten voor hemzelf. Dat hij nooit twijfelde of hij wel bij mij/ons wilde zijn maar dat hij niet wist hoe hij de ruimte voor zichzelf moest nemen terwijl hij 'gewoon' gezinnetje speelde.



Ik was zo opgelucht dat hij eindelijk sprak, dat hij eindelijk vertelde wat er allemaal in zijn hoofd omging. We hebben samen een flink potje gehuild en daarna tot diep in de nacht gepraat. We hebben beiden onze zorgen en twijfels kunnen uitspreken en beiden kunnen vertellen wat we wel en niet goed vinden gaan.

Aan het eind van het gesprek was de conclusie dat het eigenlijk best goed gaat allemaal, dat we het als jonge ouders eigenlijk wel redelijk managen en dat er helemaal niets verandert hoeft te worden.



Er is dus praktisch niets veranderd, behalve dan dat vriend eens goed de tijd heeft genomen om stil te staan bij wat er nou allemaal gebeurt in zijn leven. Dat hij de omschakeling van losbollige student naar toegewijde vader zo natuurlijk heeft gemaakt dat hij nooit de tijd heeft genomen om daar eens wat van te vinden. En nu, na al zijn denk werk, beseft hij dat hij het goed vindt zo. Dat hij blij is met ons gezin, met Dajo als zoon, en dat hij helemaal niet terug verlangt naar zijn losbollige jaren.



Voor mij natuurlijk een heel fijne bevestiging, maar ik ben er natuurlijk wel van geschrokken dat hij in staat is zich zo af te sluiten als het niet goed gaat. Hij kon die zorgen begrijpen en snapt dat dat onzekerheid meebrengt en dat dat eigenlijk niet fijn is binnen een relatie. We hebben toen een soort 'reddingsplan' opgesteld voor als één van ons ooit weer in zo'n innerlijke strijd terecht komt, met daarin afspraken en interventiemethoden. En dat voelt goed, voor ons beiden.



Ik ben op dit moment vooral heel blij dat onze relatie blijkbaar stabiel genoeg is om ruimte te bieden aan een van de twee die het nodig heeft, dat we daarna zonder schuldgevoel of verwijt de zaken bij kunnen leggen en verder kunnen waar we gebleven waren.



Ik heb nooit gedacht dat ik zo'n sterke relatie zou kunnen hebben.. Altijd het idee gehad dat ik met een slecht voorbeeld ook wel een slechte uitkomst moest hebben.. Maar dat is zo niet waar! Natuurlijk heb ik geluk met een babydaddy () als deze, dat hij net zo toegewijd is als ik, aan mij en aan ons kind. En daar ben ik heel regelmatig dankbaar voor als ik ze weer eens slapend op de bank aantref. Een snurkende papa met een slapende Dajo erbovenop, het is nog steeds het plaatje dat ik het liefst zie van hen samen en heb er al veel foto's van gemaakt



Goed... dat was eigenlijk de update over ons.



Met Dajo zelf gaat het erg goed. Het is een heerlijk kind, kletst de oren van ons kop en groeit als kool. Hij heeft inmiddels een dikke vriendschap met de poes, die houdt helemaal niet van kinderen maar van Dajo tolereert ze vrijwel alles, dus dat is fijn.

We nemen hem nog steeds overal mee naar toe op sleeptouw, het kamperen afgelopen zomer ging ook helemaal goed en hij slaapt overal waar we hem neerleggen. Ik besef dat we ook daar erg veel geluk mee hebben.

Nu met de sneeuw is hij helemaal in zijn nopjes. Als ik hem in zijn warme skipak sjor en vastzet op de slee en hem zo meetrek voor een wandeling is hij zo enorm blij dat het lachwekkend is. Ook zelf in de sneeuw lopen en ermee spelen vindt hij helemaal geweldig. Het enige wat hij niet zo leuk vindt is op de fiets met deze kou, maar dat kan ik me goed voorstellen dus dat beperken we zoveel mogelijk.

Ik weet niet wat hij allemaal heeft meegekregen van de lastige tijd tussen zijn vader en moeder, aan zijn gedrag is niets veranderd en ik denk eerlijk gezegd dat het wel meevalt omdat vriend op de momenten dat het echt even niet leuk meer ging dus een paar dagen wegging. Dat heeft ervoor gezorgd dat Dajo geen ruzies heeft meegekregen en ook geen ijzige sferen in huis heeft ervaren. Natuurlijk zal hij wel iets hebben meegekregen, maar ik denk dat we het op deze manier zo goed mogelijk hebben geprobeerd op te vangen.



Ik lig zelf nog wel regelmatig een nacht wakker, zoals nu. Want ondanks dat ik zie dat het allemaal altijd wel goed komt maak ik me toch wel eens zorgen over de toekomst. We wonen nog steeds in hetzelfde huisje, en ondanks dat het wel goed gaat, is soms het toch wel erg krap, maar iets groters kunnen we gewoon niet betalen. Studie gaat gestaag maar helaas niet meer zo voorspoedig, de afgelopen maanden is voor mij het studeren er een beetje bij ingeschoten. Maar ik vertrouw er ook wel weer op dat dat goedkomt.



De band met mijn ouders is inmiddels iets verbeterd. Ik heb een aantal therapie-gesprekken gehad omdat ik het niet goed los kon laten, en ben op aanraden van de therapeut (na heel lang twijfelen en uitstellen..) een keer heel open het gesprek aan gegaan met mijn moeder. Gevraagd waarom zij dingen doet zoals ze ze doet en verteld hoe het op mij overkomt. Dat was een moeilijk en emotioneel maar verhelderend gesprek.

Het heeft gezorgd voor een stukje acceptatie. Het maakt dat ik er minder mee bezig ben, en dat is fijn.



Okee, inmiddels begint deze update boek-vormen aan te nemen dus ik denk dat het wel even genoeg is.

Ik beloof hier voor 2014 nog wel een keertje terug te komen



Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes en de interesse, nogmaals. Het doet me altijd goed om hier even te lezen en schrijven. DE plek waar het allemaal begon, waar ik mijn zorgen kon uiten en waar ik mijn chaotische gedachten kon ordenen en dingen een plek kon geven.

Wat lief! Dankjewel aaaanne en mckiwi!