Zwanger
alle pijlers
Zwanger worden na een miskraam 2022
zondag 19 juni 2022 om 09:42
woensdag 5 oktober 2022 om 21:58
Dat zeg je heel mooi Perenboompje. De wens naar een kindje is vele malen groter dan al die onzekerheid. Het is eigenlijk geen optie voor mij om er niet nog een keer voor te gaan. Ik heb het topic teruggelezen en onze zwangerschappen/miskraam lijken wel een beetje op elkaar. Behalve dat ik niet compleet verrast werd zoals jij. Wat moet dat vreselijk geweest zijn zeg. Totale paniek en verdriet. Je weet niet wat je moet denken, het overkomt je en je moet het ondergaan. Ik begrijp heel goed dat dit traumatisch geweest moet zijn.Perenboompje schreef: ↑05-10-2022 17:54Hoop inderdaad dat alles schoon is Iboompje, klinkt in ieder geval wel zo.
Omgaan met die onzekerheid is inderdaad heel lastig, worstel daar zelf ook nog mee. Heb er in het begin ook wel veel moeite mee gehad om er weer voor te gaan, want wat als het weer misgaat? Weet niet hoe ik dat mentaal zou trekken. En als het wel raak is, durf ik er dan wel blij om te zijn? Ook vraag ik me soms nog steeds af of het ons wel gaat lukken, aangezien de eerste zwangerschap bijna een jaar op zich heeft laten wachten.
Toch is de wens nog altijd groter dan die onzekerheden. En troost me met de gedachte dat de kans op een miskraam echt niet groot is, en ook niet groter na 1 miskraam. En het is immers eerder gelukt, dus waarom nu dan niet. Maar dit zijn de rationele gedachtes en die komen niet altijd overeen met de emoties die erbij horen. Maar goed, ook de emoties mogen er zijn. En wegstoppen helpt niet, want uiteindelijk kom je jezelf keihard tegen weet ik ondertussen.
Dus praat erover en schrijf hier gerust al je frustraties en onzekerheden van je af. Je staat er niet alleen voor.
Ik was net zoals jij 9 weken zwanger en baby is gestopt met groeien rond dezelfde tijd als bij jou. Ik had 3 dagen daarvoor een goede echo, met goed kloppend hartje, mooie vruchtzak en goed dooierzakje. Je begint je toch af te vragen.. waarom nou?! waar lag het aan? Er waren geen signalen dat het verkeerd zat. En toch... was het niet goed. Zo verdrietig allemaal. Dat maakt mij in dit geval extra onzeker over een volgende zwangerschap.
Het helpt mij enorm om erover te praten. Ik ben heel blij dat ik een plek heb gevonden om met gelijkgestemden het hierover te hebben. Inderdaad, wegstoppen helpt niet.
vrijdag 7 oktober 2022 om 10:33
Inderdaad mooi gezegd Perenboompje. En 'grappig' om te lezen hoeveel herkenning er is. Wat dat betreft is het toch heel fijn om te delen met elkaar, want ik lees een boel dingen die ik ook had/ heb. Dat geeft toch wat steun.
lboopmje ik hoop dat alles schoon is. Het klinkt in ieder geval alsof het 'goed' gegaan is. (Toch maar even tussen aanhalingstekens, want liever was het natuurlijk anders gelopen.) Bij mijn eerste echo was het meteen niet oké, maar door jullie verhalen besef ik heel goed dat zelfs een kloppend hartje geen garanties geeft. Als er een nieuwe zwangerschap is, vraag ik mij net als jij af wanneer er dan rust en vertrouwen komt. Het is zo kwetsbaar allemaal he?
Voor nu een hele fijne vakantie gewenst, hopelijk komen jullie wat tot rust
Ik ben gisteren onverwachts al ongesteld geworden. Ik weet niet waarom het deze ronde zo hard aankomt, maar ik ben er goed verdrietig van. Het zal wel een combi van hormonen en omstandigheden zijn. Het is inmiddels een half jaar na de miskraam; de vorige keer was ik na een half jaar zwanger. Onbewust misschien toch druk of extra hoop gevoeld. Ik ben best verdrietig en heb gisteren veel gehuild. Gek genoeg toch ook weer een beetje verdriet van de miskraam. Het zilveren randje is dat ik eindelijk weer een cyclus van 30 dagen had. (Het jammere is dat mijn lf nu maar 10 dagen was.
)
lboopmje ik hoop dat alles schoon is. Het klinkt in ieder geval alsof het 'goed' gegaan is. (Toch maar even tussen aanhalingstekens, want liever was het natuurlijk anders gelopen.) Bij mijn eerste echo was het meteen niet oké, maar door jullie verhalen besef ik heel goed dat zelfs een kloppend hartje geen garanties geeft. Als er een nieuwe zwangerschap is, vraag ik mij net als jij af wanneer er dan rust en vertrouwen komt. Het is zo kwetsbaar allemaal he?
Voor nu een hele fijne vakantie gewenst, hopelijk komen jullie wat tot rust
Ik ben gisteren onverwachts al ongesteld geworden. Ik weet niet waarom het deze ronde zo hard aankomt, maar ik ben er goed verdrietig van. Het zal wel een combi van hormonen en omstandigheden zijn. Het is inmiddels een half jaar na de miskraam; de vorige keer was ik na een half jaar zwanger. Onbewust misschien toch druk of extra hoop gevoeld. Ik ben best verdrietig en heb gisteren veel gehuild. Gek genoeg toch ook weer een beetje verdriet van de miskraam. Het zilveren randje is dat ik eindelijk weer een cyclus van 30 dagen had. (Het jammere is dat mijn lf nu maar 10 dagen was.
)
zaterdag 8 oktober 2022 om 08:12
Wat ontzettend balen Aventurijn, dat je toch ongesteld bent geworden. Het verdriet mag absoluut. Put inderdaad hoop uit dat je cyclus weer normaal aan het worden is. Ik ben ook zwanger geworden met een korte luteale fase vorige keer van zelfs maar 9 dagen, dus het hoeft echt niks te zeggen.
Hopelijk kun je een beetje genieten van je vakantie Iboompje!
Hier lijk ik van alles te voelen in mijn buik wat lijkt op de vorige keer. Ik probeer er niet te veel op te letten, maar merk dat ik toch begin te hopen dat het misschien toch gelukt is deze maand. Voor testen is het echt nog te vroeg, als ik komende vrijdag niet ongesteld ben ga ik er misschien toch een testje aan wagen. Het allemaal loslaten lukt dus toch niet echt.
Hopelijk kun je een beetje genieten van je vakantie Iboompje!
Hier lijk ik van alles te voelen in mijn buik wat lijkt op de vorige keer. Ik probeer er niet te veel op te letten, maar merk dat ik toch begin te hopen dat het misschien toch gelukt is deze maand. Voor testen is het echt nog te vroeg, als ik komende vrijdag niet ongesteld ben ga ik er misschien toch een testje aan wagen. Het allemaal loslaten lukt dus toch niet echt.
maandag 10 oktober 2022 om 17:46
Hi meiden,
Het was even stiller van mijn kant, maar ik ben er weer!
Allereerst, welkom lboompje! Ook ik herken je verhaal heel erg, bij mij ging het ook in week 9 mis, en achteraf was het waarschijnlijk al in week 7 gestopt met groeien. Ik voelde ook heel goed dat ik het vruchtje verloor. Ik heb wel gekeken, zelfs een foto gemaakt. De onzekerheid en het vraagstuk 'hoe ga je nu verder' herken ik ook erg goed. Het heeft me zes weken gekost om uit het dal te klimmen, en EMDR heeft me daar erg bij geholpen. Ook de verloskundige, die zei 'mocht het nog eens gebeuren dan weet je wat je kan verwachten' en 'je voelt vanzelf wanneer je er weer klaar voor bent' (wat ook echt zo is!). En mijn psych, die zei 'je zult altijd banger zijn, of het nu is of over een halfjaar'. Die mantra's maakten dat ik er weer voor ging, en mijn belangrijkste tip: geef het tijd. Want je voelt het echt, wanneer je er klaar voor bent.
Aventurijn, een hele dikke knuffel voor jou! Ik kan me zo voorstellen dat het even extra rot voelt. Zeker omdat je semi-onbewust misschien wel een deadline had gezet, en een volgende teleurstelling nog definitiever voelt dan de vorige. I can relate en mij helpt het door te denken; een nieuwe cyclus, als de natuur het kan, dan kan ik het ook. Maar een potje janken is ook heel belangrijk!
Hoe is het met Perenboompje? Nog een update van ClumsyNinja en Babs?
Nog even de laatste heads up van mij: ik ben een beetje confused, want deze cyclus ging alles eigenlijk goed... ik had een prachtige ovulatiestreep, precies op het juiste moment... en we deden het genoeg. Maar so far voel ik helemaal niks raars! In tegenstelling tot andere maanden is de misselijkheid, het boeren en kleine steekjes uitgebleven. Wel was ik extreem moe, maar dat kwam waarschijnlijk door een terugval van long covid. Ik lag ineens 5 dagen doodmoe in bed, kon niks meer. Maar verder geen enkel vroeg symptoom dat op een zwangerschap zou kunnen wijzen. Dus ja, ergens heb ik niet het idee dat het gelukt is, maar de voorgaande keren leidden de symptomen tot niks, dus zeker weten doe ik het ook niet. Ik heb wel mijn schildklier laten checken; die is voor het eerst sinds de miskraam weer stabiel, en gek genoeg met een lagere dosering, dus die doet het beter dan ooit.
Kortom, geeeen idee wat er speelt. Ergens ben ik blij dat ik me weer eens normaal voel haha, maar het idee dat het mogelijk nog steeds niet is gelukt is ook lastig. Mijn NOD is 16 oktober, en mogelijk weer 3 dagen eerder, dus ergens deze week zou er iets duidelijk moeten worden. Ik denk dat ik de onduidelijkheid over wat er nu gebeurt het lastigste vind, wie ook?
Het was even stiller van mijn kant, maar ik ben er weer!
Allereerst, welkom lboompje! Ook ik herken je verhaal heel erg, bij mij ging het ook in week 9 mis, en achteraf was het waarschijnlijk al in week 7 gestopt met groeien. Ik voelde ook heel goed dat ik het vruchtje verloor. Ik heb wel gekeken, zelfs een foto gemaakt. De onzekerheid en het vraagstuk 'hoe ga je nu verder' herken ik ook erg goed. Het heeft me zes weken gekost om uit het dal te klimmen, en EMDR heeft me daar erg bij geholpen. Ook de verloskundige, die zei 'mocht het nog eens gebeuren dan weet je wat je kan verwachten' en 'je voelt vanzelf wanneer je er weer klaar voor bent' (wat ook echt zo is!). En mijn psych, die zei 'je zult altijd banger zijn, of het nu is of over een halfjaar'. Die mantra's maakten dat ik er weer voor ging, en mijn belangrijkste tip: geef het tijd. Want je voelt het echt, wanneer je er klaar voor bent.
Aventurijn, een hele dikke knuffel voor jou! Ik kan me zo voorstellen dat het even extra rot voelt. Zeker omdat je semi-onbewust misschien wel een deadline had gezet, en een volgende teleurstelling nog definitiever voelt dan de vorige. I can relate en mij helpt het door te denken; een nieuwe cyclus, als de natuur het kan, dan kan ik het ook. Maar een potje janken is ook heel belangrijk!
Hoe is het met Perenboompje? Nog een update van ClumsyNinja en Babs?
Nog even de laatste heads up van mij: ik ben een beetje confused, want deze cyclus ging alles eigenlijk goed... ik had een prachtige ovulatiestreep, precies op het juiste moment... en we deden het genoeg. Maar so far voel ik helemaal niks raars! In tegenstelling tot andere maanden is de misselijkheid, het boeren en kleine steekjes uitgebleven. Wel was ik extreem moe, maar dat kwam waarschijnlijk door een terugval van long covid. Ik lag ineens 5 dagen doodmoe in bed, kon niks meer. Maar verder geen enkel vroeg symptoom dat op een zwangerschap zou kunnen wijzen. Dus ja, ergens heb ik niet het idee dat het gelukt is, maar de voorgaande keren leidden de symptomen tot niks, dus zeker weten doe ik het ook niet. Ik heb wel mijn schildklier laten checken; die is voor het eerst sinds de miskraam weer stabiel, en gek genoeg met een lagere dosering, dus die doet het beter dan ooit.
Kortom, geeeen idee wat er speelt. Ergens ben ik blij dat ik me weer eens normaal voel haha, maar het idee dat het mogelijk nog steeds niet is gelukt is ook lastig. Mijn NOD is 16 oktober, en mogelijk weer 3 dagen eerder, dus ergens deze week zou er iets duidelijk moeten worden. Ik denk dat ik de onduidelijkheid over wat er nu gebeurt het lastigste vind, wie ook?
woensdag 12 oktober 2022 om 14:11
Hoi allemaal,
Daar ben ik weer, terug van de het midweekje weg met mijn vriend. Het was heel dubbel om weg te zijn. Enerzijds fijn om afleiding te hebben en niet thuis te zijn. Anderzijds was het op sommige momenten ook echt zwaar op vakantie. Ik had eerder toch uitgekeken naar de vakantie en daarbij zwanger te zijn... paar momentjes gehad dat ik moest huilen. Ik herken ook wat hier eerder is geschreven; dat je echt even moet nadenken hoe je je nou voelt. Natuurlijk afschuwelijk omdat je zo graag had gewild dat het anders was afgelopen. Aan de andere kant kun je ook rationeel zijn en bedenken 'dan maar beter zo'. Dit wisselt per moment, per dag en zelfs ook per minuut.
Mijn bloedingen zijn heel wisselend. Het is nu 9 dagen na de miskraam. Ik heb alleen nog wat spotting op het moment. Ik hoop dat het langzaam echt verdwijnt en dat mijn cyclus weer begint! We willen er direct weer tegen aan, niet 1 menstruatie afwachten. In mijn kledingkast heb ik nog een aantal dingen liggen van tijdens mijn zwangerschap. De positieve clearblue test en een echo boek. Ik vind dat zo confronterend om op dit moment te zien. Iedere keer als ik er langs loop of naar kijk, gaat er een steek door mijn lichaam. Ik heb besloten het een deze dagen op te gaan bergen. Op die zelfde plek liggen ook weer de ovulatietesten. Dan komt er zo een moedeloos gevoel naar boven; alles weer opnieuw proberen. Zucht.
Ik worstel er ook nog wel mee dat niet iedereen het weet. Bijvoorbeeld mijn schoonouders. We willen het niet aan hen vertellen omdat we denken dat ze het niet voor zich kunnen houden en dan weet heel het dorp het. Ze waren heel positief nieuwsgierig naar onze vakantie, niet wetende dat daar voor ons een hele dikke zwarte rand omheen zit. Dan moeten we toch gemaakt blij reageren, dat vind ik lastig. Hoe gaan jullie hiermee om?
Pimpelmeesje Jeetje, wat verschrikkelijk voor je dat het is misgegaan. Had jij een echo gehad van te voren? Ik lees dat vele van jullie EMDR hebben gevolgd. Ik ben daar ook geintresseerd naar. Ik ga me daar eens in verdiepen. Ik hoop zo voor je dat je deze maand weer zwanger mag zijn! Laat je het even weten?
Avonturijn wat rot dat het deze maand niet gelukt is! Ik begrijp die onzekerheid zo goed en huilen mag! En weet dat je niet alleen bent. Dikke knuffel
Ik zou me niet zo druk maken om die luteale fase hoor. Ik heb me daar ook heel druk om gemaakt want mijn lf is meestal ook tussen de 10 en 12 dagen. Ook de gyn die ik een keer heb gezien heeft aangegeven dat tussen de 10 en 14 dagen normaal is.
Perenboompje Spannend! Ik duim voor je. Laat je weten of het raak is? LIjkt me heel normaal dat je het niet kan loslaten. Zeker omdat we toch al wat ' ervaring' hebben over hoe het is om zwanger te zijn en te weten wat je lichaam doormaakt zodra het eenmaal raak is. Ik denk dat ik daar ook de aankomende maanden extra alert op ga zijn.
Daar ben ik weer, terug van de het midweekje weg met mijn vriend. Het was heel dubbel om weg te zijn. Enerzijds fijn om afleiding te hebben en niet thuis te zijn. Anderzijds was het op sommige momenten ook echt zwaar op vakantie. Ik had eerder toch uitgekeken naar de vakantie en daarbij zwanger te zijn... paar momentjes gehad dat ik moest huilen. Ik herken ook wat hier eerder is geschreven; dat je echt even moet nadenken hoe je je nou voelt. Natuurlijk afschuwelijk omdat je zo graag had gewild dat het anders was afgelopen. Aan de andere kant kun je ook rationeel zijn en bedenken 'dan maar beter zo'. Dit wisselt per moment, per dag en zelfs ook per minuut.
Mijn bloedingen zijn heel wisselend. Het is nu 9 dagen na de miskraam. Ik heb alleen nog wat spotting op het moment. Ik hoop dat het langzaam echt verdwijnt en dat mijn cyclus weer begint! We willen er direct weer tegen aan, niet 1 menstruatie afwachten. In mijn kledingkast heb ik nog een aantal dingen liggen van tijdens mijn zwangerschap. De positieve clearblue test en een echo boek. Ik vind dat zo confronterend om op dit moment te zien. Iedere keer als ik er langs loop of naar kijk, gaat er een steek door mijn lichaam. Ik heb besloten het een deze dagen op te gaan bergen. Op die zelfde plek liggen ook weer de ovulatietesten. Dan komt er zo een moedeloos gevoel naar boven; alles weer opnieuw proberen. Zucht.
Ik worstel er ook nog wel mee dat niet iedereen het weet. Bijvoorbeeld mijn schoonouders. We willen het niet aan hen vertellen omdat we denken dat ze het niet voor zich kunnen houden en dan weet heel het dorp het. Ze waren heel positief nieuwsgierig naar onze vakantie, niet wetende dat daar voor ons een hele dikke zwarte rand omheen zit. Dan moeten we toch gemaakt blij reageren, dat vind ik lastig. Hoe gaan jullie hiermee om?
Pimpelmeesje Jeetje, wat verschrikkelijk voor je dat het is misgegaan. Had jij een echo gehad van te voren? Ik lees dat vele van jullie EMDR hebben gevolgd. Ik ben daar ook geintresseerd naar. Ik ga me daar eens in verdiepen. Ik hoop zo voor je dat je deze maand weer zwanger mag zijn! Laat je het even weten?
Avonturijn wat rot dat het deze maand niet gelukt is! Ik begrijp die onzekerheid zo goed en huilen mag! En weet dat je niet alleen bent. Dikke knuffel
Ik zou me niet zo druk maken om die luteale fase hoor. Ik heb me daar ook heel druk om gemaakt want mijn lf is meestal ook tussen de 10 en 12 dagen. Ook de gyn die ik een keer heb gezien heeft aangegeven dat tussen de 10 en 14 dagen normaal is.
Perenboompje Spannend! Ik duim voor je. Laat je weten of het raak is? LIjkt me heel normaal dat je het niet kan loslaten. Zeker omdat we toch al wat ' ervaring' hebben over hoe het is om zwanger te zijn en te weten wat je lichaam doormaakt zodra het eenmaal raak is. Ik denk dat ik daar ook de aankomende maanden extra alert op ga zijn.
woensdag 12 oktober 2022 om 16:58
Perenboompje wat spannend weer zo op het wachtbankje he? Mocht iemand ontdekken hoe je kan loslaten, hoor ik het ook graag 
Heel logisch dat dat niet zo goed lukt. Hopelijk kom je de tijd deze week een beetje door en heb je snel goed nieuws!
Pimpelmeesje ik herken het 'analyseren' van wat er wel of niet gebeurt in mijn lijf zeker wel. Voor mij werkt het ontnuchterend om maar te bedenken dat ik er geen invloed op heb - wat ik ook voel. Loslaten (zoals ik hierboven al schreef) lukt toch niet, maar het helpt dan in ieder geval om het 'gewoon' waar te nemen en niet te veel te bedenken wat het al dan niet betekent. Hopelijk gaat de tijd een beetje snel en heb je snel duidelijkheid!
lboompje gets ja, ik kan mij zo voorstellen dat de vakantie heel erg dubbel was. Ik ben blij te lezen dat je ook wat fijne afleiding had, maar al die emoties (die heel snel kunnen veranderen) vind ik heel begrijpelijk. Ik heb voor de spulletjes rondom de zwangerschap een doosje gemaakt. Of nou ja, eigenlijk waren het vooral spulletjes van de miskraam (kaartjes). Dat werkte wel therapeutisch, om het te maken en op te bergen. De testen liggen nog in een kastje, ik denk dat die ook in het doosje gaan maar dat vond ik toen echt te lastig.
De miskraam hebben we eigenlijk aan best wat mensen dichtbij ons toch verteld. (En inderdaad, de buren van schoonouders wisten het niet veel later ook. Toen niet zo blij mee dat het verteld werd, maar ik heb verder nauwelijks iets met buren van doen.) Het was te impactvol om het niet te delen, al voelde het ook een beetje 'verkeerd' omdat er haast een soort taboe heerst: delen doe je na 12 weken en met goed nieuws. Soms vind ik het nog wel lastig omdat mensen vragen of het al raak is. Tegelijkertijd kan ik nu wel gewoon mijn hart luchten over de twijfels en zorgen en eigenlijk is dat ook gewoon fijn. Doe wat goed voelt, dat is het allerbelangrijkste.
Krijgen of kregen jullie trouwens af en toe ook goedbedoeld advies? Ik heb nu al twee keer 'als je ontspant, komt het wel' gehoord. En het is hartstikke lief bedoeld en diegenen toonden oprechte interesse maar ik kan echt niks met die opmerking
Ik voel mij inmiddels weer wat beter, al ben ik nog wel wat sipjes. Moet mijzelf weer even oppeppen voor een nieuwe ronde merk ik. Ik ben in ieder geval blij te horen over jullie korte lf's lboopmje en perenboompje. Dat stelt gerust. En maakt het wachtbankje wat korter haha.
Heel logisch dat dat niet zo goed lukt. Hopelijk kom je de tijd deze week een beetje door en heb je snel goed nieuws!Pimpelmeesje ik herken het 'analyseren' van wat er wel of niet gebeurt in mijn lijf zeker wel. Voor mij werkt het ontnuchterend om maar te bedenken dat ik er geen invloed op heb - wat ik ook voel. Loslaten (zoals ik hierboven al schreef) lukt toch niet, maar het helpt dan in ieder geval om het 'gewoon' waar te nemen en niet te veel te bedenken wat het al dan niet betekent. Hopelijk gaat de tijd een beetje snel en heb je snel duidelijkheid!
lboompje gets ja, ik kan mij zo voorstellen dat de vakantie heel erg dubbel was. Ik ben blij te lezen dat je ook wat fijne afleiding had, maar al die emoties (die heel snel kunnen veranderen) vind ik heel begrijpelijk. Ik heb voor de spulletjes rondom de zwangerschap een doosje gemaakt. Of nou ja, eigenlijk waren het vooral spulletjes van de miskraam (kaartjes). Dat werkte wel therapeutisch, om het te maken en op te bergen. De testen liggen nog in een kastje, ik denk dat die ook in het doosje gaan maar dat vond ik toen echt te lastig.
De miskraam hebben we eigenlijk aan best wat mensen dichtbij ons toch verteld. (En inderdaad, de buren van schoonouders wisten het niet veel later ook. Toen niet zo blij mee dat het verteld werd, maar ik heb verder nauwelijks iets met buren van doen.) Het was te impactvol om het niet te delen, al voelde het ook een beetje 'verkeerd' omdat er haast een soort taboe heerst: delen doe je na 12 weken en met goed nieuws. Soms vind ik het nog wel lastig omdat mensen vragen of het al raak is. Tegelijkertijd kan ik nu wel gewoon mijn hart luchten over de twijfels en zorgen en eigenlijk is dat ook gewoon fijn. Doe wat goed voelt, dat is het allerbelangrijkste.
Krijgen of kregen jullie trouwens af en toe ook goedbedoeld advies? Ik heb nu al twee keer 'als je ontspant, komt het wel' gehoord. En het is hartstikke lief bedoeld en diegenen toonden oprechte interesse maar ik kan echt niks met die opmerking
Ik voel mij inmiddels weer wat beter, al ben ik nog wel wat sipjes. Moet mijzelf weer even oppeppen voor een nieuwe ronde merk ik. Ik ben in ieder geval blij te horen over jullie korte lf's lboopmje en perenboompje. Dat stelt gerust. En maakt het wachtbankje wat korter haha.
woensdag 12 oktober 2022 om 19:44
Fijn, Iboompje, dat je in ieder geval nog wat afleiding hebt kunnen vinden op vakantie. Lastig dat je het niet met iedereen kan delen, maar herken ook wel dat sommige mensen het snel doorvertellen, dat is wel balen. Al vind ik ook wel dat het geen taboe of geheim hoeft te zijn verder. Hier hadden we nog niemand verteld over de zwangerschap voor we de echo hadden. Na het slechte nieuws toch maar gedeeld, ik was een wrak en kon niet doen of er niks gebeurd was. Gelukkig vooral positieve en steunende reacties.
Toch herken ik de goedbedoelde adviezen en opmerkingen ook, Aventurijn. Die van ontspannen heb ik ook gehoord, alsof ik doordat ik niet helemaal ontspannen was een miskraam heb gekregen. Met de opmerking dat je weet dat je zwanger kan worden kan ik eigenlijk ook niets. Want ja, fijn hoor, maar dat maakt het verdriet en verlies niet minder. Ook biedt het geen enkele garantie.
Fijn wel, dat je je weer wat beter voelt!
Die onduidelijkheid en het afwachten vind ik ook gekmakend Pimpelmeesje. Je lichaam kan je soms ook wel echt voor de gek houden. Hopelijk heb je toch goed nieuws, geloof dat onze cyclussen een beetje gelijk opgaan ook, haha.
Zelf voel ik me nogal in limbo en minder positief dan aan het begin van deze ronde. Werd vanochtend wakker met de typische hoofdpijn die ik heb voor menstruatie en ook al wat lichtroze verlies bij afvegen. Lichte kramp in mijn buik is er ook al. Ga er dus vanuit dat het weer niet gelukt is en ik weer een hele korte cyclus heb ook. Heb nog een heel klein beetje hoop dat het toch een innesteling is omdat ik vorige keer ook een innestelingsbloeding had. Maar in combinatie met de andere kwaaltjes geloof ik er niet in, want die had ik dan weer niet.
Merk dat ik er wat down van word, vind het hele proces van zwanger worden en blijven steeds minder leuk ook. Misschien toch maar even een ronde rust nemen en geen ovulatietesten gebruiken. Maar weet niet of me dat lukt. Kortom, eigenlijk weet ik op het moment even niet meer wat ik moet en daar baal ik van. Hopelijk toch snel duidelijkheid
Toch herken ik de goedbedoelde adviezen en opmerkingen ook, Aventurijn. Die van ontspannen heb ik ook gehoord, alsof ik doordat ik niet helemaal ontspannen was een miskraam heb gekregen. Met de opmerking dat je weet dat je zwanger kan worden kan ik eigenlijk ook niets. Want ja, fijn hoor, maar dat maakt het verdriet en verlies niet minder. Ook biedt het geen enkele garantie.
Fijn wel, dat je je weer wat beter voelt!
Die onduidelijkheid en het afwachten vind ik ook gekmakend Pimpelmeesje. Je lichaam kan je soms ook wel echt voor de gek houden. Hopelijk heb je toch goed nieuws, geloof dat onze cyclussen een beetje gelijk opgaan ook, haha.
Zelf voel ik me nogal in limbo en minder positief dan aan het begin van deze ronde. Werd vanochtend wakker met de typische hoofdpijn die ik heb voor menstruatie en ook al wat lichtroze verlies bij afvegen. Lichte kramp in mijn buik is er ook al. Ga er dus vanuit dat het weer niet gelukt is en ik weer een hele korte cyclus heb ook. Heb nog een heel klein beetje hoop dat het toch een innesteling is omdat ik vorige keer ook een innestelingsbloeding had. Maar in combinatie met de andere kwaaltjes geloof ik er niet in, want die had ik dan weer niet.
Merk dat ik er wat down van word, vind het hele proces van zwanger worden en blijven steeds minder leuk ook. Misschien toch maar even een ronde rust nemen en geen ovulatietesten gebruiken. Maar weet niet of me dat lukt. Kortom, eigenlijk weet ik op het moment even niet meer wat ik moet en daar baal ik van. Hopelijk toch snel duidelijkheid
donderdag 13 oktober 2022 om 09:51
Voor degenen die er behoefte aan hebben, ik kwam deze aankondiging tegen:
https://www.freya.nl/agenda/miskramen-patienten-dag/
https://www.freya.nl/agenda/miskramen-patienten-dag/
donderdag 13 oktober 2022 om 17:03
Hey meiden,
Ik ben ongesteld geworden Ik had de twee dagen ervoor al flinke buikpijn, echt erger dan de vorige keer, dus ik maakte me geen illusies, al hoop je stiekem dat het niet klopt. Ik voelde het wel goed aankomen en heb eergisteren een doosje tampons en paracetamol gehaald en ik stond te janken op de parkeerplaats. Het geanalyseer is weer voorbij, en ik ga vanavond even goed drinken met vriendinnen.
Het was inderdaad weer 3 dagen eerder, dus ik denk dat mijn cyclus 25 dagen is in plaats van 28. Soms maak ik me zorgen of dat niet te kort is, vooral de luteale fase. Weet iemand daar meer van? On the other hand schijnt alles van 21 tot 32 dagen normaal te zijn?
lboompje Ik had met 6 weken al een echo, toen was ik volgens de echoscopiste 5,5 week. Het was nog erg klein, maar we zagen al een hartje knipperen. Toen moesten we heel lang overbruggen naar de volgende echo die met 10 weken had moeten zijn, maar toen ging het dus al mis bij 9 weken. Ik heb op aanraden van de verloskundige al na drie weken EMDR gedaan, want hoe eerder hoe minder groot je trauma wordt. Vond het wel erg heftig om na drie weken de nare gebeurtenis terug te halen. Ik was er weer stuk van, maar uiteindelijk hielp het wel.
Over mensen wel of niet vertellen; bij ons wist bijna niemand het nog, maar ik heb wel een paar mensen gebeld van wie ik het fijn vond als ze me zouden steunen. Ook heb ik aan enkelen een foto geappt, waarop wij de echofoto vasthouden en daaronder een klein gedichtje met de datum en een gebroken hartje. Vond het fijn om dat te doen, en mensen begrepen het ook.
Over verder gaan; ik heb ook mensen het niet verteld, omdat ik me niet goed zou voelen bij hun reactie. Uiteindelijk is dat echt beter, terwijl het misschien nu nog o het puntje van je tong ligt. Als mensen zeggen "ach je kan in ieder geval zwanger worden" zeg ik heel eerlijk "ik snap dat je dat zegt, maar het is een dooddoener die heel pijnlijk is. En het doet niets af aan het verdriet wat ik nu voel." Soms helpt het ook om -hoe naar ook- gewoon letterlijk te zeggen "ik ben bevallen van een minimensje met weeën en alles erop en eraan, en het was heel naar en pijnlijk, en een bloedbad". Dan houden mensen ook snel op met goedbedoelde en moeizame adviezen.
Ik ben ook bang voor de vraag 'of het al raak is'. Maar mijn psych zei "je kan gewoon zeggen 'we zijn ermee bezig en het is nog niet gelukt". En meer hoef je er niet over te zeggen. En als mensen zeggen "je moet gewoon goed ontspannen" dan vraag ik vaak "heb jij wel eens een miskraam gehad met 9 weken wat een groot bloedbad was?"
Want vaak is het antwoord dan 'nee'. Misschien wat vilein? Anders: een zwangerschap is gewoon Russian roulette, zoveel invloed heb je er ook gewoon niet op.
Overall is mijn ervaring dat je het meeste hebt aan andere vriendinnen of bekenden die ervaringsdeskundige zijn. Generatiegenoten. Ik heb heel bewust mensen uitgezocht met wie ik de details deel, en de rest zal ik hopelijk in de toekomst gewoon goed nieuws vertellen. Meer niet, hou het bij betrouwbare mensen. Alle moeders, oma's en tantes ten spijt, verhalen zijn vaak 'ach joh vroeger ging je gewoon we door' daar heb je helemaal niks aan. Het liefst wil je iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten. Zoals jullie!
Ik ben ongesteld geworden
Ik had de twee dagen ervoor al flinke buikpijn, echt erger dan de vorige keer, dus ik maakte me geen illusies, al hoop je stiekem dat het niet klopt. Ik voelde het wel goed aankomen en heb eergisteren een doosje tampons en paracetamol gehaald en ik stond te janken op de parkeerplaats. Het geanalyseer is weer voorbij, en ik ga vanavond even goed drinken met vriendinnen. Het was inderdaad weer 3 dagen eerder, dus ik denk dat mijn cyclus 25 dagen is in plaats van 28. Soms maak ik me zorgen of dat niet te kort is, vooral de luteale fase. Weet iemand daar meer van? On the other hand schijnt alles van 21 tot 32 dagen normaal te zijn?
lboompje Ik had met 6 weken al een echo, toen was ik volgens de echoscopiste 5,5 week. Het was nog erg klein, maar we zagen al een hartje knipperen. Toen moesten we heel lang overbruggen naar de volgende echo die met 10 weken had moeten zijn, maar toen ging het dus al mis bij 9 weken. Ik heb op aanraden van de verloskundige al na drie weken EMDR gedaan, want hoe eerder hoe minder groot je trauma wordt. Vond het wel erg heftig om na drie weken de nare gebeurtenis terug te halen. Ik was er weer stuk van, maar uiteindelijk hielp het wel.
Over mensen wel of niet vertellen; bij ons wist bijna niemand het nog, maar ik heb wel een paar mensen gebeld van wie ik het fijn vond als ze me zouden steunen. Ook heb ik aan enkelen een foto geappt, waarop wij de echofoto vasthouden en daaronder een klein gedichtje met de datum en een gebroken hartje. Vond het fijn om dat te doen, en mensen begrepen het ook.
Over verder gaan; ik heb ook mensen het niet verteld, omdat ik me niet goed zou voelen bij hun reactie. Uiteindelijk is dat echt beter, terwijl het misschien nu nog o het puntje van je tong ligt. Als mensen zeggen "ach je kan in ieder geval zwanger worden" zeg ik heel eerlijk "ik snap dat je dat zegt, maar het is een dooddoener die heel pijnlijk is. En het doet niets af aan het verdriet wat ik nu voel." Soms helpt het ook om -hoe naar ook- gewoon letterlijk te zeggen "ik ben bevallen van een minimensje met weeën en alles erop en eraan, en het was heel naar en pijnlijk, en een bloedbad". Dan houden mensen ook snel op met goedbedoelde en moeizame adviezen.
Ik ben ook bang voor de vraag 'of het al raak is'. Maar mijn psych zei "je kan gewoon zeggen 'we zijn ermee bezig en het is nog niet gelukt". En meer hoef je er niet over te zeggen. En als mensen zeggen "je moet gewoon goed ontspannen" dan vraag ik vaak "heb jij wel eens een miskraam gehad met 9 weken wat een groot bloedbad was?"
Want vaak is het antwoord dan 'nee'. Misschien wat vilein? Anders: een zwangerschap is gewoon Russian roulette, zoveel invloed heb je er ook gewoon niet op. Overall is mijn ervaring dat je het meeste hebt aan andere vriendinnen of bekenden die ervaringsdeskundige zijn. Generatiegenoten. Ik heb heel bewust mensen uitgezocht met wie ik de details deel, en de rest zal ik hopelijk in de toekomst gewoon goed nieuws vertellen. Meer niet, hou het bij betrouwbare mensen. Alle moeders, oma's en tantes ten spijt, verhalen zijn vaak 'ach joh vroeger ging je gewoon we door' daar heb je helemaal niks aan. Het liefst wil je iemand die in hetzelfde schuitje heeft gezeten. Zoals jullie!
donderdag 13 oktober 2022 om 17:26
Ik lees al jullie verhalen mee maar merk dat ik het nog lastig vind om er op te reageren. Aan de ene kant is het al best even geleden (augustus), aan de andere kant nog heel vers.
Ik heb sinds mijn miskraam nu eindelijk een menstruatie gehad dus ik verwacht dit weekend mijn eerste ovulatie. Duimen dat die er inderdaad aankomt.
Ik heb sinds mijn miskraam nu eindelijk een menstruatie gehad dus ik verwacht dit weekend mijn eerste ovulatie. Duimen dat die er inderdaad aankomt.
donderdag 13 oktober 2022 om 18:27
Bedankt voor jullie ervaringen wat betreft ' mensen vertellen'. Iedereen gaat er ook op zijn eigen manier mee om en dat is prima. Tot nu toe weten alleen mijn moeder, twee collega's, 1 vriendin en een paar mensen op mijn vriend zijn werk het. Ik ga nog even aankijken of ik het meer mensen wil vertellen. Want waar ik het meeste tegen op zie zijn de vragen daarna, die jullie ook beschrijven en ervaren. Het laatste wat ik wil is druk voelen rondom zwanger worden.
Ik kom er nu trouwens achter dat ik de verhalen van pimpelmeesje en perenboompje door elkaar heb gehaald. Excuus daarvoor.
Ach pimpelmeesje wat ontzettend naar! Dat je moest huilen op de parkeerplaats, dat doet me echt verdriet te lezen want ik weet hoe dat voelt (afgelopen weken ook een paar keer gehad). Knuffel
Hopelijk kan je vandaag je gedachten even verzetten met je vriendinnen en vind je daar steun. Dat wat betreft luteale fase; ik ben zwanger geraakt met een lf tussen de 10 - 12 dagen. Ik heb me daar ook druk om gemaakt, maar toch zwanger geworden dus het moet gewoon kunnen lijkt me. Op internet lees je daar ook wisselende ervaringen over. Anders zou je eens kunnen kijken naar natuurlijke supplementen die goed voor je progesteron zijn. Was je lf altijd zo kort of is dat pas na je zwangerschap ontstaan?
Wat fijn dat EMDR jou zo geholpen heeft!
Pimpelmeesje Jij had dus ook een positieve eerste echo en al een kloppend hartje bij 5,5 week. Ik merk dat ik me nu steeds meer aan het afvragen ben hoe het nou kan dat na (in mijn geval 2) goede echo's, het vervolgens toch misgaat. Heb jij dat ook? Of lukt het jou om dit te laten rusten? Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het aan mij ligt. Aan mijn hormonen bijvoorbeeld, dat mijn progesterongehalte niet hoog genoeg was waardoor mijn lichaam niet sterk genoeg was de zwangerschap door te zetten. Dit kom ik dan tegen op internet. Misschien maak ik me er mee gek, maar aan de andere kant kan ik dit niet loslaten en ben ik op zoek naar antwoorden
Aan de andere kant wil ik natuurlijk aannemen dat het simpelweg een aanlegstoornis was en dat de natuur de keuze voor mij heeft gemaakt.
Perenboompje ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt. Ik duim voor je! Het proces naar zwanger worden is ook niet altijd leuk. Ik probeer mezelf vast te houden dat, mocht er een kindje komen, je uiteindelijk zal zeggen: ' het was het allemaal waard'.
Clumsyninja Voel je niet verplicht te reageren hoor. Take your time
Vanmiddag kwam ik thuis en leegde de brievenbus. Ik zag een brief van het ziekenhuis en zag dat ze nog de echo foto's naar mij toegestuurd van toen we hadden geconstateerd dat ik een miskraam zou krijgen. Had ik niet verwacht en vind het heel attent, maar moest gelijk weer huilen natuurlijk. Dat maakt me vanavond weer meer verdrietig.
Ik kom er nu trouwens achter dat ik de verhalen van pimpelmeesje en perenboompje door elkaar heb gehaald. Excuus daarvoor.
Ach pimpelmeesje wat ontzettend naar! Dat je moest huilen op de parkeerplaats, dat doet me echt verdriet te lezen want ik weet hoe dat voelt (afgelopen weken ook een paar keer gehad). Knuffel
Hopelijk kan je vandaag je gedachten even verzetten met je vriendinnen en vind je daar steun. Dat wat betreft luteale fase; ik ben zwanger geraakt met een lf tussen de 10 - 12 dagen. Ik heb me daar ook druk om gemaakt, maar toch zwanger geworden dus het moet gewoon kunnen lijkt me. Op internet lees je daar ook wisselende ervaringen over. Anders zou je eens kunnen kijken naar natuurlijke supplementen die goed voor je progesteron zijn. Was je lf altijd zo kort of is dat pas na je zwangerschap ontstaan?
Wat fijn dat EMDR jou zo geholpen heeft!
Pimpelmeesje Jij had dus ook een positieve eerste echo en al een kloppend hartje bij 5,5 week. Ik merk dat ik me nu steeds meer aan het afvragen ben hoe het nou kan dat na (in mijn geval 2) goede echo's, het vervolgens toch misgaat. Heb jij dat ook? Of lukt het jou om dit te laten rusten? Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het aan mij ligt. Aan mijn hormonen bijvoorbeeld, dat mijn progesterongehalte niet hoog genoeg was waardoor mijn lichaam niet sterk genoeg was de zwangerschap door te zetten. Dit kom ik dan tegen op internet. Misschien maak ik me er mee gek, maar aan de andere kant kan ik dit niet loslaten en ben ik op zoek naar antwoorden
Aan de andere kant wil ik natuurlijk aannemen dat het simpelweg een aanlegstoornis was en dat de natuur de keuze voor mij heeft gemaakt. Perenboompje ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt. Ik duim voor je! Het proces naar zwanger worden is ook niet altijd leuk. Ik probeer mezelf vast te houden dat, mocht er een kindje komen, je uiteindelijk zal zeggen: ' het was het allemaal waard'.
Clumsyninja Voel je niet verplicht te reageren hoor. Take your time
Vanmiddag kwam ik thuis en leegde de brievenbus. Ik zag een brief van het ziekenhuis en zag dat ze nog de echo foto's naar mij toegestuurd van toen we hadden geconstateerd dat ik een miskraam zou krijgen. Had ik niet verwacht en vind het heel attent, maar moest gelijk weer huilen natuurlijk. Dat maakt me vanavond weer meer verdrietig.
vrijdag 14 oktober 2022 om 21:03
@Pimpelmeesje: wist je dat alcohol een negatief effect heeft op je kans om zwanger te raken deze cyclus? Je schrijft steeds dat je veel alcohol drinkt als blijkt dat je niet zwanger bent. Het maakt mij natuurlijk niets uit & ik heb er ook helemaal niets mee te maken. Maar zelf zou ik mijn kansen liever vergroten. Mijn zusje & haar echtgenoot zijn al 1,5 jaar bezig en ze leest hier vaak mee. Ze liet het me lezen en ik dacht: ik ga het toch maar even zeggen. Misschien wist je het nog niet. Mijn excuses voor de ongevraagde bemoeienis & het inbreken in jullie kwetsbare, persoonlijke topic.
vrijdag 14 oktober 2022 om 21:52
Hi,
lboompje, laat je niet gek maken door een zelfbedacht schuldgevoel! Ik had bij de checkecho na de miskraam een echoscopiste die zag dat het nog niet schoon was (was 2 dagen na de miskraam, later was het prima schoon hoor). Ze zei dat het 'nog wat rommelig was'. En toen kon zij in mijn dossier ook kijken naar de eerste echo. Samen gekeken, en ook hierbij zei ze 'het was eigenlijk nog te klein en ook een beetje te rommelig voor 6 weken'. Dus samen wel gezien dat het echt een aanlegfout was.
Ik benader het eigenlijk zo; mijn vriend en ik hebben het eitje en sperma geleverd, maar verder is de embryo gewoon aan het logeren in mn baarmoeder. Hoe het zich ontwikkelt, daar heeft mijn lichaam niet zoveel invloed op, behalve het leveren van grondstoffen. Dus als het misgaat, dan is dat omdat mijn lichaam mij beschermt tegen een fout, en die fout wordt gemaakt door het embryo zelf. Niet door mijn lichaam. Ik vind het eigenlijk (hoe verdrietig ook) wel knap dat mijn lichaam detecteert dat het niet klopt en dat mijn baarmoeder zichzelf weer schoon kan maken. Verder heb ik van de psych geleerd dat het ook bij de natuur hoort; niet ieder blaadje groeit uit tot een groot groen blad. Soms knakken ze te vroeg om, of worden ze bruin. Ook dat hoort erbij.
Dikke knuffel ook, vanwege de post. Ik heb na de miskraam alle boeken en verloskundige papieren even apart gelegd, in een dichte kast in een andere kamer. Daar zat de laatste echo ook bij. Dan is het iets minder confronterend.
En goeie tip van de supplementen!
Lotus90 Ja, dat weet ik. En ik heb hier heel goed over nagedacht. Natuurlijk is alcohol slecht voor je, maar dat is stress ook. Soms moet je ook even iets doen wat goed is voor je geest en je welzijn, zeker als je een traumatische gebeurtenis hebt meegemaakt. Ik ben iemand die de hele dag piekert en stresst (mede door ADD en een angststoornis). Voor mij is het superbelangrijk om af en toe even los te laten. Ik denk echt dat stress nog veel schadelijker is dan alcohol. Met de wetenschap dat het ook nog even kan duren (het is immers Russian roulette) drink ik dus af en toe wel om ook gewoon zelf in balans te blijven. En net nog even gedubbelcheckt hier thuis: ik word niet gezien als iemand die 'veel alcohol' drinkt.
Ik begrijp je opmerking, maar ik vind het wel een moeilijke opmerking. Je bedoelt het goed, maar ik vind het betweterig. Ik vind deze topic juist zo fijn omdat iedereen lief en supportive is en ik zou dat graag zou houden.
En wat lboompje zegt Clumsyninja, doe rustig aan. Als je lekker mee wilt lezen zonder mee te typen is dat natuurlijk prima! Doe wat goed voelt voor jou. Ik duim met je mee voor je eerste ovulatie!
lboompje, laat je niet gek maken door een zelfbedacht schuldgevoel! Ik had bij de checkecho na de miskraam een echoscopiste die zag dat het nog niet schoon was (was 2 dagen na de miskraam, later was het prima schoon hoor). Ze zei dat het 'nog wat rommelig was'. En toen kon zij in mijn dossier ook kijken naar de eerste echo. Samen gekeken, en ook hierbij zei ze 'het was eigenlijk nog te klein en ook een beetje te rommelig voor 6 weken'. Dus samen wel gezien dat het echt een aanlegfout was.
Ik benader het eigenlijk zo; mijn vriend en ik hebben het eitje en sperma geleverd, maar verder is de embryo gewoon aan het logeren in mn baarmoeder. Hoe het zich ontwikkelt, daar heeft mijn lichaam niet zoveel invloed op, behalve het leveren van grondstoffen. Dus als het misgaat, dan is dat omdat mijn lichaam mij beschermt tegen een fout, en die fout wordt gemaakt door het embryo zelf. Niet door mijn lichaam. Ik vind het eigenlijk (hoe verdrietig ook) wel knap dat mijn lichaam detecteert dat het niet klopt en dat mijn baarmoeder zichzelf weer schoon kan maken. Verder heb ik van de psych geleerd dat het ook bij de natuur hoort; niet ieder blaadje groeit uit tot een groot groen blad. Soms knakken ze te vroeg om, of worden ze bruin. Ook dat hoort erbij.
Dikke knuffel ook, vanwege de post. Ik heb na de miskraam alle boeken en verloskundige papieren even apart gelegd, in een dichte kast in een andere kamer. Daar zat de laatste echo ook bij. Dan is het iets minder confronterend.
En goeie tip van de supplementen!
Lotus90 Ja, dat weet ik. En ik heb hier heel goed over nagedacht. Natuurlijk is alcohol slecht voor je, maar dat is stress ook. Soms moet je ook even iets doen wat goed is voor je geest en je welzijn, zeker als je een traumatische gebeurtenis hebt meegemaakt. Ik ben iemand die de hele dag piekert en stresst (mede door ADD en een angststoornis). Voor mij is het superbelangrijk om af en toe even los te laten. Ik denk echt dat stress nog veel schadelijker is dan alcohol. Met de wetenschap dat het ook nog even kan duren (het is immers Russian roulette) drink ik dus af en toe wel om ook gewoon zelf in balans te blijven. En net nog even gedubbelcheckt hier thuis: ik word niet gezien als iemand die 'veel alcohol' drinkt.
Ik begrijp je opmerking, maar ik vind het wel een moeilijke opmerking. Je bedoelt het goed, maar ik vind het betweterig. Ik vind deze topic juist zo fijn omdat iedereen lief en supportive is en ik zou dat graag zou houden.
En wat lboompje zegt Clumsyninja, doe rustig aan. Als je lekker mee wilt lezen zonder mee te typen is dat natuurlijk prima! Doe wat goed voelt voor jou. Ik duim met je mee voor je eerste ovulatie!
vrijdag 14 oktober 2022 om 22:38
Ik breek dan ook even lomp in, voor Pimpelmeesje. Ik geef je helemaal gelijk lieve meid. Heel gezond om je leven zoveel mogelijk te blijven leven. Mijn 1e kindje is via IVF. Jaren mijn hele leven in het teken van zwanger geworden geplaatst: amper alcohol, geen cafeïne, smoesjes bij feestjes, acupunctuur (niks voor mij), supergezond eten, maar er gebeurde niks. Ik was vooral mezelf niet door al het krampachtige geneuzel. Na mijn 1e besloot ik me niet meer zo te laten leiden (lijden 
. Loslaten is het niet, het hield me nog steeds enorm bezig, maar ik heb qua eten en drinken gedaan wat ik altijd deed. Wijntjes in het weekend, lekker koffie tijdens werk en niet druk maken over eventuele gevolgen. Of zoals mijn fertiliteitsarts zei: ik stopte met drinken toen ik wist dat ik zwanger was.
Ik ben daarna tot 3x toe spontaan zwanger geraakt, waarbij ik pas stopte met drinken toen ik het wist. Eén werd een miskraam, maar dat had niks te maken met een paar wijntjes meer of minder. De andere 2 zijn kerngezonde kindjes. Dit is puur mijn verhaal, mijn ervaring. Ik wil er vooral mee zeggen: het is ok. Lekker doen waar je je goed bij voelt. Is dat geen alcohol? Top. Is dat alcohol, mits met mate (als in: sowieso beter? Top.
. Loslaten is het niet, het hield me nog steeds enorm bezig, maar ik heb qua eten en drinken gedaan wat ik altijd deed. Wijntjes in het weekend, lekker koffie tijdens werk en niet druk maken over eventuele gevolgen. Of zoals mijn fertiliteitsarts zei: ik stopte met drinken toen ik wist dat ik zwanger was.Ik ben daarna tot 3x toe spontaan zwanger geraakt, waarbij ik pas stopte met drinken toen ik het wist. Eén werd een miskraam, maar dat had niks te maken met een paar wijntjes meer of minder. De andere 2 zijn kerngezonde kindjes. Dit is puur mijn verhaal, mijn ervaring. Ik wil er vooral mee zeggen: het is ok. Lekker doen waar je je goed bij voelt. Is dat geen alcohol? Top. Is dat alcohol, mits met mate (als in: sowieso beter
? Top.
zaterdag 15 oktober 2022 om 09:48
Ik weet niet of ik eerder in dit topic heb geschreven of dat het alleen in het andere zwanger na een miskraam topic was. Maar ik heb 6 miskramen gehad. Wel ook tussendoor gezonde zwangerschappen gelukkig. Maar de laatste miskramen hadden bleek later een aanwijsbare reden. Ik bleek namelijk diabetes type 1 te hebben en mijn bloedsuiker was ongezond hoog. Zo hoog dat het dus ook de groei van de zwangerschap stopte. Ik had achteraf niet bijzonder veel symptomen van de diabetes, anders had ik wel eerder aan de bel getrokken. Maar ik wil dit hier toch ook even delen. Meestal is er uiteraard geen reden voor de miskramen, maar soms wel. Dus ik wil maar zeggen, mocht je ergens aan twijfelen is het misschien goed om dat toch maar te laten controleren. Ik wens jullie heel veel sterkte. Het is mentaal zeer uitdagend als je de dag van vandaag toch al anders had voorgesteld en nu niet weet wanneer je die gedachten en fantasieën weer mag hebben.
oppositina wijzigde dit bericht op 16-10-2022 13:50
0.21% gewijzigd
zaterdag 15 oktober 2022 om 14:43
Zo kan je er inderdaad naar kijken Pimpelmeesje, dat voelt heel ontnuchterend. En het is voor mij een tip om tijdens de controle echo aan de verloskundige een laatste keer te vragen of we nog een keer naar de echo foto's kunnen kijken. Wellicht dat er iets te zien is wat afwijkend kan zijn, maar wellicht ook niet. Ik kan er helaas toch niets meer aan veranderen. Ik heb er in ieder geval dan wel alles aan gedaan om het goed na te vragen.
En zo is het maar net wat _Matilde_ schrijft. Ja, we willen hier allemaal het liefst heel snel zwanger worden. Maar, je bent ook meer dan alleen maar een mens dat zwanger wil worden. We moeten niet vergeten ook nog plezier te halen uit de kleine dingen, anders houd je het ook gewoon niet vol. En dan is dat extra glaasje wijn, de 3 kopjes koffie op een dag of die vettige hap juist de dingen die je gelukkig maken. Vrouwen worden al duizenden jaren zwanger en als het goed gaat dan gaat het goed, en zo niet dan niet. Dat hebben we met elkaar in dit topic allemaal (jammer genoeg) al aan de lijve ondervonden.
Bedankt Oppostina voor je reactie! Het is ook een angst van mij op dit moment, dat er een onderliggende oorzaak is, terwijl dit is nog nergens op gebaseerd. Daar ben ik mezelf ook bewust van. Vriendlief en ik zullen het gewoon weer opnieuw moeten proberen; hopelijk mag ik snel zwanger zijn van een gezond kindje en was mijn eerste zwangerschap gewoon brute pech.
Hier blijft het mentaal nog wel een uitdaging. Er worden de komende tijd een aantal baby's geboren en er zijn ook een aantal kinderen jarig in onze omgeving,. Dat voelt zo pijnlijk op het moment. Ik kan het eigenlijk (nog) niet opbrengen om op kraamvisite te gaan. Vriend gaat er makkelijker mee om dan ik.
Fysiek gezien ben ik gestopt met bloeden dus dat is redelijk snel volgens mij! Ik wil nog wel even weekje afwachten totdat ik een zw test doe om te kijken of de test negatief is en de verloskundige opbel voor een controle echo. Ik ben heel benieuwd hoe lang het gaat duren totdat ik weer een eisprong heb. Ik merk dat ik erg ongeduldig ben.
En zo is het maar net wat _Matilde_ schrijft. Ja, we willen hier allemaal het liefst heel snel zwanger worden. Maar, je bent ook meer dan alleen maar een mens dat zwanger wil worden. We moeten niet vergeten ook nog plezier te halen uit de kleine dingen, anders houd je het ook gewoon niet vol. En dan is dat extra glaasje wijn, de 3 kopjes koffie op een dag of die vettige hap juist de dingen die je gelukkig maken. Vrouwen worden al duizenden jaren zwanger en als het goed gaat dan gaat het goed, en zo niet dan niet. Dat hebben we met elkaar in dit topic allemaal (jammer genoeg) al aan de lijve ondervonden.
Bedankt Oppostina voor je reactie! Het is ook een angst van mij op dit moment, dat er een onderliggende oorzaak is, terwijl dit is nog nergens op gebaseerd. Daar ben ik mezelf ook bewust van. Vriendlief en ik zullen het gewoon weer opnieuw moeten proberen; hopelijk mag ik snel zwanger zijn van een gezond kindje en was mijn eerste zwangerschap gewoon brute pech.
Hier blijft het mentaal nog wel een uitdaging. Er worden de komende tijd een aantal baby's geboren en er zijn ook een aantal kinderen jarig in onze omgeving,. Dat voelt zo pijnlijk op het moment. Ik kan het eigenlijk (nog) niet opbrengen om op kraamvisite te gaan. Vriend gaat er makkelijker mee om dan ik.
Fysiek gezien ben ik gestopt met bloeden dus dat is redelijk snel volgens mij! Ik wil nog wel even weekje afwachten totdat ik een zw test doe om te kijken of de test negatief is en de verloskundige opbel voor een controle echo. Ik ben heel benieuwd hoe lang het gaat duren totdat ik weer een eisprong heb. Ik merk dat ik erg ongeduldig ben.
zondag 16 oktober 2022 om 12:08
Ingewikkelde discussie over alcohol. Ik besef me steeds meer dat alcohol gezien wordt als ‘zo normaal’ en hier zelfs genoemd wordt als middel om te ontspannen, terwijl het echt een grote invloed op je heeft.
Ik dronk graag, maar ben begin dit jaar toen ik begon na te denken over eventueel zwanger worden vrijwel volledig gestopt. Eerst vond ik het wel lastig, maar na een maand of twee was de gewoonte helemaal weg en nu vind ik het heel fijn dat ik niet drink. Heel af en toe drink ik een glas, bijvoorbeeld een paar weken geleden had ik ineens enorm veel zin in een glas wijn. Vroeger zou die fles zeker leeg zijn gegaan, nu heb ik twee glazen gedronken waarvan de tweede eigenlijk tegenviel en de rest weg gedaan.
Inderdaad moet iedereen het voor zich weten, maar als ik ervaring mee mag geven van iemand die vrijwel gestopt is met drinken: eerst is het lastig en daarna vind ik er heel veel voordelen aan zitten.
Ik drink sinds mijn vorige zwangerschap ook maximaal 1 kop koffie per dag, verder cafeïnevrije koffie of chicorei. Allemaal een beetje met het idee: laat ik er alles aan doen om zo gezond mogelijk te zijn, nu ik graag een kind wil bouwen in dit lijf.
Ik heb overigens inderdaad weer een cyclus! Helemaal zoals verwacht gisteren een positieve ovulatietest en ik heb mijn eisprong gevoeld. Zo fijn dat het weer op gang is!
Ik dronk graag, maar ben begin dit jaar toen ik begon na te denken over eventueel zwanger worden vrijwel volledig gestopt. Eerst vond ik het wel lastig, maar na een maand of twee was de gewoonte helemaal weg en nu vind ik het heel fijn dat ik niet drink. Heel af en toe drink ik een glas, bijvoorbeeld een paar weken geleden had ik ineens enorm veel zin in een glas wijn. Vroeger zou die fles zeker leeg zijn gegaan, nu heb ik twee glazen gedronken waarvan de tweede eigenlijk tegenviel en de rest weg gedaan.
Inderdaad moet iedereen het voor zich weten, maar als ik ervaring mee mag geven van iemand die vrijwel gestopt is met drinken: eerst is het lastig en daarna vind ik er heel veel voordelen aan zitten.
Ik drink sinds mijn vorige zwangerschap ook maximaal 1 kop koffie per dag, verder cafeïnevrije koffie of chicorei. Allemaal een beetje met het idee: laat ik er alles aan doen om zo gezond mogelijk te zijn, nu ik graag een kind wil bouwen in dit lijf.
Ik heb overigens inderdaad weer een cyclus! Helemaal zoals verwacht gisteren een positieve ovulatietest en ik heb mijn eisprong gevoeld. Zo fijn dat het weer op gang is!
zondag 16 oktober 2022 om 12:49
In de Volkskrant staat dit weekend een indrukwekkend artikel over miskramen en vroeggeboortes. Maar ook: TRIGGERWAARSCHUWING.
Link voor wie de Volskrant leest: https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/ ... n~v590481/
Foto's ook te zien via Insta: https://www.instagram.com/p/CjxPn-YrKr0 ... MyMTA2M2Y=
Link voor wie de Volskrant leest: https://www.volkskrant.nl/kijkverder/v/ ... n~v590481/
Foto's ook te zien via Insta: https://www.instagram.com/p/CjxPn-YrKr0 ... MyMTA2M2Y=
zondag 16 oktober 2022 om 12:58
Fijn dat je cyclus weer op gang is ClumsyNinja! Ik ben nu vier maanden verder en ik merk dat het nog niet helemaal stabiel is... ene maand veel hormonen en de andere maand niks. Ook menstruaties verschillen per maand; soms lang en licht en soms zwaar en kort. Het hoort er vast allemaal bij.ClumsyNinja schreef: ↑16-10-2022 12:08Ingewikkelde discussie over alcohol. Ik besef me steeds meer dat alcohol gezien wordt als ‘zo normaal’ en hier zelfs genoemd wordt als middel om te ontspannen, terwijl het echt een grote invloed op je heeft.
Ik dronk graag, maar ben begin dit jaar toen ik begon na te denken over eventueel zwanger worden vrijwel volledig gestopt. Eerst vond ik het wel lastig, maar na een maand of twee was de gewoonte helemaal weg en nu vind ik het heel fijn dat ik niet drink. Heel af en toe drink ik een glas, bijvoorbeeld een paar weken geleden had ik ineens enorm veel zin in een glas wijn. Vroeger zou die fles zeker leeg zijn gegaan, nu heb ik twee glazen gedronken waarvan de tweede eigenlijk tegenviel en de rest weg gedaan.
Inderdaad moet iedereen het voor zich weten, maar als ik ervaring mee mag geven van iemand die vrijwel gestopt is met drinken: eerst is het lastig en daarna vind ik er heel veel voordelen aan zitten.
Ik drink sinds mijn vorige zwangerschap ook maximaal 1 kop koffie per dag, verder cafeïnevrije koffie of chicorei. Allemaal een beetje met het idee: laat ik er alles aan doen om zo gezond mogelijk te zijn, nu ik graag een kind wil bouwen in dit lijf.
Ik heb overigens inderdaad weer een cyclus! Helemaal zoals verwacht gisteren een positieve ovulatietest en ik heb mijn eisprong gevoeld. Zo fijn dat het weer op gang is!
maandag 17 oktober 2022 om 10:33
Perenboompje wat een herkenbare gevoelens. In mijn vorige post twijfelde ik om hetzelfde te benoemen. Het zwanger worden (en blijven) valt mij na een goed jaar ook zwaar en ik heb ook getwijfeld om een ronde rust te nemen. Ik durf het (nog) niet zo goed, jij? En heb je duidelijkheid inmiddels? Ik duim voor goed nieuws
Pimpelmeesje wat balen dat je ongesteld bent geworden. Hoe gaat ie nu met je? Heb je goede afleiding gehad met vriendinnen? Ik snap de behoefte aan een borrel wel. Ik drink zelf weinig en niet vaak, maar nadat ik ongesteld was geworden dacht ik ook: nu lust ik wel een glas wijn. En die heeft mij dan ook goed gesmaakt (net als de wijntjes in de dagen erna).
Maar de discussie is inderdaad lastig ClumsyNinja. Nog los van alcohol. Wat pas je aan tijdens het zwanger worden en in hoeverre leef je zoals je altijd deed? Wat dat betreft zit in in 'team Mathilde': doe wat goed voelt. Hoe wel gezond(er) leven wat mij betreft altijd een goed streven is. Maar dat heeft iedereen wel, denk ik
Pimpelmeesje nog over de luteale fase: een korte cyclus hoeft volgens mij niet perse een korte lf te betekenen. Weet je wanneer je je eisprong hebt? Je kunt dan uitrekenen hoelang je lf is. Gelukkig staan er hier wat bemoedigende verhalen over een korte(re) lf. Mijn cycli zijn na een half jaar trouwens ook nog niet stabiel. Mijn huisarts keek er 2 maanden geleden in ieder geval niet van op.
lboompje wat vervelend dat je zo verdrietig bent/ was en vol met vragen zit. Goed idee om het met de verloskundige erover te hebben. Hopelijk kan hij/zij wat vragen beantwoorden en duidelijkheid geven. Ik hoop dat dat je wat rust geeft. En logisch dat de aanstaande geboortes en verjaardag je verdriet doen. Het is echt een heftige periode en als ik terugkijk op het afgelopen half jaar, dan merk ik zeker dat de hoop op een nieuwe zwangerschap en het verdriet van de miskraam naast elkaar bestaan. Ik merk ook dat het echt meer impact heeft (gehad) dan gedacht. Op een gegeven moment zijn de scherpe randjes er echt wel vanaf hoor en gaat het leven weer door. Maar het proces van zwanger worden voelt wel echt een heel stuk kwetsbaarder. Wees niet te streng voor jezelf en vergeet niet dat het helemaal oké is om verdrietig te zijn
Oppositina wat heftig zoveel miskramen. Ben je na die diagnose opnieuw zwanger geworden (als dat de wens nog was)? De laatste zin uit je post is helemaal raak. Mooi verwoord.
Clumsyninja wat fijn dat je eisprong op tijd was!
Dat is goed nieuws. Nu dat stomme wachtbankje weer, veel succes te komende dagen. Hopelijk vliegt de tijd. Wat betreft meeschrijven: ook hier geldt volgens mij doe wat goed voelt. Niks moet. Je hart luchten wanneer je daar behoefte aan hebt, is fijn. En goed nieuws is natuurlijk altijd welkom.
Hier weinig nieuws. Ik heb weer genoeg moed verzameld om er weer een ronde tegenaan te gaan. Het is nu wachten op mijn eisprong. Hopelijk heb ik weer een beetje een normale cyclus deze maand, zou heel fijn zijn.
Wat betreft vragen of het al raak is: het gebeurt gelukkig niet op een vervelende manier, maar de vraag beantwoorden voelt altijd zo ongemakkelijk en een beetje kut. Ik weet nooit zo goed hoe ik hem moet beantwoorden en de vrager weet vervolgens niet hoe ze moeten reageren. Ik denk dat de vragen voortkomen uit (gemeende) interesse, maar dan kunnen ze denk ik beter vragen hoe het gaat ipv of het al raak is. (Hoewel ik ook niet altijd zin heb om die vraag te beantwoorden, maar dat is natuurlijk ook een antwoord.)
Pimpelmeesje wat balen dat je ongesteld bent geworden. Hoe gaat ie nu met je? Heb je goede afleiding gehad met vriendinnen? Ik snap de behoefte aan een borrel wel. Ik drink zelf weinig en niet vaak, maar nadat ik ongesteld was geworden dacht ik ook: nu lust ik wel een glas wijn. En die heeft mij dan ook goed gesmaakt (net als de wijntjes in de dagen erna).
Maar de discussie is inderdaad lastig ClumsyNinja. Nog los van alcohol. Wat pas je aan tijdens het zwanger worden en in hoeverre leef je zoals je altijd deed? Wat dat betreft zit in in 'team Mathilde': doe wat goed voelt. Hoe wel gezond(er) leven wat mij betreft altijd een goed streven is. Maar dat heeft iedereen wel, denk ik
Pimpelmeesje nog over de luteale fase: een korte cyclus hoeft volgens mij niet perse een korte lf te betekenen. Weet je wanneer je je eisprong hebt? Je kunt dan uitrekenen hoelang je lf is. Gelukkig staan er hier wat bemoedigende verhalen over een korte(re) lf. Mijn cycli zijn na een half jaar trouwens ook nog niet stabiel. Mijn huisarts keek er 2 maanden geleden in ieder geval niet van op.
lboompje wat vervelend dat je zo verdrietig bent/ was en vol met vragen zit. Goed idee om het met de verloskundige erover te hebben. Hopelijk kan hij/zij wat vragen beantwoorden en duidelijkheid geven. Ik hoop dat dat je wat rust geeft. En logisch dat de aanstaande geboortes en verjaardag je verdriet doen. Het is echt een heftige periode en als ik terugkijk op het afgelopen half jaar, dan merk ik zeker dat de hoop op een nieuwe zwangerschap en het verdriet van de miskraam naast elkaar bestaan. Ik merk ook dat het echt meer impact heeft (gehad) dan gedacht. Op een gegeven moment zijn de scherpe randjes er echt wel vanaf hoor en gaat het leven weer door. Maar het proces van zwanger worden voelt wel echt een heel stuk kwetsbaarder. Wees niet te streng voor jezelf en vergeet niet dat het helemaal oké is om verdrietig te zijn
Oppositina wat heftig zoveel miskramen. Ben je na die diagnose opnieuw zwanger geworden (als dat de wens nog was)? De laatste zin uit je post is helemaal raak. Mooi verwoord.
Clumsyninja wat fijn dat je eisprong op tijd was!
Dat is goed nieuws. Nu dat stomme wachtbankje weer, veel succes te komende dagen. Hopelijk vliegt de tijd. Wat betreft meeschrijven: ook hier geldt volgens mij doe wat goed voelt. Niks moet. Je hart luchten wanneer je daar behoefte aan hebt, is fijn. En goed nieuws is natuurlijk altijd welkom.Hier weinig nieuws. Ik heb weer genoeg moed verzameld om er weer een ronde tegenaan te gaan. Het is nu wachten op mijn eisprong. Hopelijk heb ik weer een beetje een normale cyclus deze maand, zou heel fijn zijn.
Wat betreft vragen of het al raak is: het gebeurt gelukkig niet op een vervelende manier, maar de vraag beantwoorden voelt altijd zo ongemakkelijk en een beetje kut. Ik weet nooit zo goed hoe ik hem moet beantwoorden en de vrager weet vervolgens niet hoe ze moeten reageren. Ik denk dat de vragen voortkomen uit (gemeende) interesse, maar dan kunnen ze denk ik beter vragen hoe het gaat ipv of het al raak is. (Hoewel ik ook niet altijd zin heb om die vraag te beantwoorden, maar dat is natuurlijk ook een antwoord.)
dinsdag 18 oktober 2022 om 08:27
Oppositina wat heftig zoveel miskramen. Ben je na die diagnose opnieuw zwanger geworden (als dat de wens nog was)? De laatste zin uit je post is helemaal raak. Mooi verwoord.
[/quote]
Na de diagnose moest ik eerst beter worden en mijn waardes weer naar normaal krijgen. Ik was erg bang en twijfelde maar werd ondanks een monster cyclus van 8 weken ofzo toch zwanger. Mijn gelukstreffer. Ze zit nu 22 weken in mijn buik
[/quote]
Na de diagnose moest ik eerst beter worden en mijn waardes weer naar normaal krijgen. Ik was erg bang en twijfelde maar werd ondanks een monster cyclus van 8 weken ofzo toch zwanger. Mijn gelukstreffer. Ze zit nu 22 weken in mijn buik
dinsdag 18 oktober 2022 om 12:44
Wat geweldig Oppositina! Gefeliciteerd!!
Zwaar is dat dan altijd weer even he, Avonturijn. Ook zulke gemixte gevoelens altijd, er komt weer een kans aan in ieder geval! Fijn dat het is gelukt met moed verzamelen en ik wens je veel succes!
Hoe is het met de rest?
Hier ben ik gisteren weer begonnen met werken. Gisteren een emotionele dag waarbij ik het op werk aan een aantal mensen heb moeten vertellen. Ik doe best kwetsbaar werk en je eigen welzijn is ontzettend belangrijk anders wordt mijn werk te zwaar. Ik ontkwam er dus niet aan.
Ik heb ook een gesprek met de bedrijfsarts gevraagd om even het overzicht te maken over wat mijn werkzaamheden op dit moment gaan zijn. Ik ben snel uit balans en kan snel huilen. Vooral als mensen vragen ' hoe gaat het' .
Daarnaast kon ik het toch niet laten om alvast een zw test te doen om te kijken of die negatief is. Hij was negatief. Ook daar voel ik weer zulke gemixte gevoelens. Enerzijds heel positief want dat zegt mij dat de kans op restweefsel zeer klein is. Anderszijds kan ik wel huilen want ik kan me nog die dikke positieve zw test herinneren en welke geluksgevoelens ik daarbij gevoeld heb. Kortom: kut.
Het is nu 2 weken geleden en soms kan ik ook denken: ' Nou, kop op nu. Stop met verdrietig zijn. We gaan gewoon weer door'. Maar dat komt ook weer terug in mijn gezicht. Allemaal heel wisselend. En vooral ook onrust dat ik nu weer geduld moet opbrengen totdat mijn cyclus zich weer herstelt. Ik gebruikte hiervoor ovulatie testen. Een van jullie ook? Wanneer zijn jullie daarmee weer begonnen na de miskraam?
Zwaar is dat dan altijd weer even he, Avonturijn. Ook zulke gemixte gevoelens altijd, er komt weer een kans aan in ieder geval! Fijn dat het is gelukt met moed verzamelen en ik wens je veel succes!
Hoe is het met de rest?
Hier ben ik gisteren weer begonnen met werken. Gisteren een emotionele dag waarbij ik het op werk aan een aantal mensen heb moeten vertellen. Ik doe best kwetsbaar werk en je eigen welzijn is ontzettend belangrijk anders wordt mijn werk te zwaar. Ik ontkwam er dus niet aan.
Ik heb ook een gesprek met de bedrijfsarts gevraagd om even het overzicht te maken over wat mijn werkzaamheden op dit moment gaan zijn. Ik ben snel uit balans en kan snel huilen. Vooral als mensen vragen ' hoe gaat het' .
Daarnaast kon ik het toch niet laten om alvast een zw test te doen om te kijken of die negatief is. Hij was negatief. Ook daar voel ik weer zulke gemixte gevoelens. Enerzijds heel positief want dat zegt mij dat de kans op restweefsel zeer klein is. Anderszijds kan ik wel huilen want ik kan me nog die dikke positieve zw test herinneren en welke geluksgevoelens ik daarbij gevoeld heb. Kortom: kut.
Het is nu 2 weken geleden en soms kan ik ook denken: ' Nou, kop op nu. Stop met verdrietig zijn. We gaan gewoon weer door'. Maar dat komt ook weer terug in mijn gezicht. Allemaal heel wisselend. En vooral ook onrust dat ik nu weer geduld moet opbrengen totdat mijn cyclus zich weer herstelt. Ik gebruikte hiervoor ovulatie testen. Een van jullie ook? Wanneer zijn jullie daarmee weer begonnen na de miskraam?
dinsdag 18 oktober 2022 om 13:52
Hee allemaal,
Pittig, weer beginnen met werken Iboompje. Kijk vooral wat goed voelt. Zelf heb ik in mijn werk ook met veel verschillende mensen te maken, het kan best een impact hebben om je dan op een ander te moeten richten. Weet zelf niet echt meer hoe ik die eerste dagen door ben gekomen.
Fijn dat je weer negatief test, maar die emotie erbij herken ik heel goed. Ook is 2 weken geleden nog helemaal niet lang, zelf heb ik af en toe nog steeds huilbuien terwijl ik inmiddels 3 maanden verder ben. Het gevoel mag er zijn, dus geef er af en toe gewoon aan toe. Dikke knuffel voor jou
Ik vond het ook lastig om op te schrijven Avonturijn, maar op dit moment is dat waar mijn gevoel zit. Pauze nemen blijf ik lastig vinden. Op een bepaalde manier ook wel fijn om herkenning te lezen.
Helaas geen positief nieuws hier, de ochtend na mijn vorige berichtje al ongesteld geworden. Enige lichtpuntje is dat het weer wat normaler was en nu alweer over. Maar dus wel een cyclus van maar 23 dagen, met ook een korte lf van 9 dagen. Erg verdrietig geweest de afgelopen dagen, had er toch meer op gehoopt dan ik toe wilde geven aan mezelf.
Weet ook nog niet of ik deze maand weer ovulatietesten ga gebruiken, het wachten lijkt soms dan alleen maar langer te duren. Maar maand pauze nemen wordt het ook niet als ik eerlijk ben.
Wellicht toch nog een keer nog naar de huisarts als ik eind van het jaar nog niet zwanger ben. Toch de moed een beetje kwijt dat het zonder hulp gaat lukken.
Voor nu maar even richten op werk en familie, komt een drukke periode aan met hopelijk genoeg afleiding. Wellicht lukt het loslaten dan beter
Pittig, weer beginnen met werken Iboompje. Kijk vooral wat goed voelt. Zelf heb ik in mijn werk ook met veel verschillende mensen te maken, het kan best een impact hebben om je dan op een ander te moeten richten. Weet zelf niet echt meer hoe ik die eerste dagen door ben gekomen.
Fijn dat je weer negatief test, maar die emotie erbij herken ik heel goed. Ook is 2 weken geleden nog helemaal niet lang, zelf heb ik af en toe nog steeds huilbuien terwijl ik inmiddels 3 maanden verder ben. Het gevoel mag er zijn, dus geef er af en toe gewoon aan toe. Dikke knuffel voor jou
Ik vond het ook lastig om op te schrijven Avonturijn, maar op dit moment is dat waar mijn gevoel zit. Pauze nemen blijf ik lastig vinden. Op een bepaalde manier ook wel fijn om herkenning te lezen.
Helaas geen positief nieuws hier, de ochtend na mijn vorige berichtje al ongesteld geworden. Enige lichtpuntje is dat het weer wat normaler was en nu alweer over. Maar dus wel een cyclus van maar 23 dagen, met ook een korte lf van 9 dagen. Erg verdrietig geweest de afgelopen dagen, had er toch meer op gehoopt dan ik toe wilde geven aan mezelf.
Weet ook nog niet of ik deze maand weer ovulatietesten ga gebruiken, het wachten lijkt soms dan alleen maar langer te duren. Maar maand pauze nemen wordt het ook niet als ik eerlijk ben.
Wellicht toch nog een keer nog naar de huisarts als ik eind van het jaar nog niet zwanger ben. Toch de moed een beetje kwijt dat het zonder hulp gaat lukken.
Voor nu maar even richten op werk en familie, komt een drukke periode aan met hopelijk genoeg afleiding. Wellicht lukt het loslaten dan beter
woensdag 19 oktober 2022 om 08:22
Het is bij mij al wat langer geleden, maar ik denk dat ik het wel fijn zou vinden om hier mee te schrijven. Ik ben 35 en samen met een vrouw, we hebben een bekende donor die ons helpt. Mijn ervaring lijkt verder het meest op die van ClumsyNinja, maar ik heb in al jullie verhalen wel iets herkend. Wat fijn dat jullie het willen delen.
Zelf heb ik begin september een miskraam gehad na 8 weken, het was net voor de eerste echo. Ik ben denk ik nog nooit zo verdrietig geweest als die eerste dagen, vooral omdat het contrast met de blijdschap van de weken ervoor zo enorm groot was.
Net na de miskraam zijn we op vakantie geweest, dus als er toen al een eisprong was moesten we die ronde sowieso overslaan (de donor ging niet mee, haha). Ik ben uiteindelijk op vakantie ongesteld geworden, toen was ik wel erg verdrietig maar ook een heel klein beetje opgelucht dat het weer "normaal" was.
Inmiddels zijn we opnieuw aan het proberen, mijn eisprong was gisteren. Bij de vorige rondes was ik heel optimistisch, maar nu durf ik dat vertrouwen niet meer te hebben. Het was vorige keer bij de tweede poging al raak dus ergens denk ik: nu misschien wel weer. Maar ik merk dat ik veel terughoudender ben in mijn gevoel daarover.
Ik herken ook dat gevoel over alcohol en andere "ongezonde" dingen, je wil er eigenlijk helemaal voor gaan maar je wil ook niet al je pleziertjes on hold zetten hiervoor. Drinken deed ik al nauwelijks dus daar ben ik wel helemaal mee gestopt, maar koffie en kaascroissantjes kan ik niet laten staan.
Zelf heb ik begin september een miskraam gehad na 8 weken, het was net voor de eerste echo. Ik ben denk ik nog nooit zo verdrietig geweest als die eerste dagen, vooral omdat het contrast met de blijdschap van de weken ervoor zo enorm groot was.
Net na de miskraam zijn we op vakantie geweest, dus als er toen al een eisprong was moesten we die ronde sowieso overslaan (de donor ging niet mee, haha). Ik ben uiteindelijk op vakantie ongesteld geworden, toen was ik wel erg verdrietig maar ook een heel klein beetje opgelucht dat het weer "normaal" was.
Inmiddels zijn we opnieuw aan het proberen, mijn eisprong was gisteren. Bij de vorige rondes was ik heel optimistisch, maar nu durf ik dat vertrouwen niet meer te hebben. Het was vorige keer bij de tweede poging al raak dus ergens denk ik: nu misschien wel weer. Maar ik merk dat ik veel terughoudender ben in mijn gevoel daarover.
Ik herken ook dat gevoel over alcohol en andere "ongezonde" dingen, je wil er eigenlijk helemaal voor gaan maar je wil ook niet al je pleziertjes on hold zetten hiervoor. Drinken deed ik al nauwelijks dus daar ben ik wel helemaal mee gestopt, maar koffie en kaascroissantjes kan ik niet laten staan.
woensdag 19 oktober 2022 om 12:53
Super mega herkenbaar allemaal. ‘Al’ twee weken is echt nog heel kort hoor. Ik schiet nog regelmatig vol, al is het verdriet er echt niet meer dagelijks soms overvalt het me ineens. En bij mijn vriend ook overigens.lboompje schreef: ↑18-10-2022 12:44
Het is nu 2 weken geleden en soms kan ik ook denken: ' Nou, kop op nu. Stop met verdrietig zijn. We gaan gewoon weer door'. Maar dat komt ook weer terug in mijn gezicht. Allemaal heel wisselend. En vooral ook onrust dat ik nu weer geduld moet opbrengen totdat mijn cyclus zich weer herstelt. Ik gebruikte hiervoor ovulatie testen. Een van jullie ook? Wanneer zijn jullie daarmee weer begonnen na de miskraam?
Ik begon 10 dagen na mijn miskraam met ovulatietesten maar ik zag helemaal geen oploop. Ik wilde zo graag die eerste ovulatie weer vinden, maar ik werd er moedeloos van en ben uiteindelijk gestopt. Toen ben ik eindelijk een week of 6 na mijn miskraam weer ongesteld geworden en 10 dagen na die menstruatie weer begonnen met ovu testen en toen klopte het en diende mijn ovulatie zich keurig volgens schema aan.
Je moet het zelf een beetje uitproberen denk ik, wat voor jou fijn voelt.
Ik ben nu 3DPO en ik sta mezelf toe om volop te dagdromen. Het zou kunnen dat er nu iets gebeurt in me, dat er over een paar dagen een innesteling is. Ik heb mezelf tijdens die eerste zwangerschap veel te weinig laten genieten en dromen, en het hielp niets die terughoudendheid want het verdriet was er niet minder op. Dus nu mag ik gewoon van mezelf weer een beetje met mijn hoofd in de wolken: er was een kans deze maand, we zijn er voor gegaan want we willen dit samen graag, en dat is een bijzonder en fijn gevoel.
Nu maar duimen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
