Abbas niet herkiesbaar

Teletekst meldt:



` De Palestijnse president Abbas is

niet herkiesbaar bij de verkiezingen in

januari.Hij zegt dat hij de beslissing

heeft genomen omdat de vredesgesprekken

met Israël in een impasse zijn beland.



Verder is Abbas boos over de opstelling

van de VS.Hij zegt dat Amerika weigert

druk uit te oefenen op Israël om te

stoppen met de bouw van nederzettingen

op de Westelijke Jordaanoever.Vrede met

Israël is volgens Abbas nog mogelijk.



President Abbas werd in 2005 gekozen.

Zijn termijn liep begin dit jaar af.

Door verdeeldheid onder de Palestijnen

vonden er nog geen verkiezingen plaats.

Op 24 januari moet dat alsnog gebeuren.'



Afgezien van de tamelijk eufemistische verwijzing naar 'verdeeldheid onder de Palestijnen' (Israël trachtte als een bezetene Hamas naar de andere wereld te bombarderen, en Abbas maakte van de gelegenheid gebruik om zijn opvolging, die in de Grondwet was vastgelegd, naast zich neer te leggen), begint het toch knap lastig te worden voor 'het Westen' om te doen alsof er zicht is op iets wat je een 'Palestijnse Staat' zou kunnen noemen, als zelf hun marionet het laat afweten. Hoe nu verder?

quote:Dana schreef op 06 november 2009 @ 00:36:

Hartstikke interessant, maar vergeet je niet dat er elders in de wereld ook van alles aan de hand is? In Honduras is bijv. ook nog steeds sprake van verregaande schendingen van de persvrijheid en de mensenrechten, sinds de rechtse coup van een paar maanden geleden. Gesteund door Israel trouwens, dat dan weer wel. Maar we horen er hier nauwelijks iets over. Er komt immers geen moslim aan te pas.



Tsja, altijd lastig om te bepalen wat nou precies de plaatsen zijn op aarde die de potentie hebben om zich te ontwikkelen tot brandhaard.



Een Frans/Europese denktank voorspelde enige tijd geleden dat Israël ten onder zou gaan als zij niet tot een vergelijk met de Palestijnen zou weten te komen. De redenatie die tot deze conclusie leidde klonk mij tamelijk plausibel in de oren.

Op het eerste gezicht zou je zeggen dat het 'wishful thinking' is van de meer extreme aanhangers van de politieke Islam. Israël is tot de tanden toe gewapend, en beschikt over onwaarschijnlijk geavanceerde technieken voor 'surveillance', terwijl het tevens veel werk maakt van de noodzakelijke propaganda om steun in het buitenland te verwerven. Een militaire verovering van Israël, of de diplomatieke isolatie van het land in de geest van wat men met Iran en Noord Korea doet, lijkt extreem onwaarschijnlijk.

Maar de oorlogen in Libanon tegen Hezbollah, en in Gaza, tegen Hamas, hebben Israël geen winst opgeleverd, maar eerder verlies. Het Palestijnse zelfvertrouwen groeit, waarbij men minder dan ooit afhankelijk is van Grote Spelers op het wereldtoneel.



Abbas was, in elk geval recentelijk, een marionet van de Israëli's en de Amerikanen. Het gegeven dat hij zich terugtrekt is in 'personele' zin al een probleem voor die partijen in het conflict, maar de reden waarom hij zich terugtrekt, omdat hij voorziet dat hij op geen enkele manier ooit nog verkozen zal kunnen worden door een steeds verder groeiende aanhang van Hamas, zou hier en daar toch een belletje moeten doen rinkelen.

Israël heeft recent enkele politici van Hamas, die ze na de door Hamas gewonnen verkiezingen hadden opgepakt en zonder vorm van proces vasthielden, vrijgelaten. Ongetwijfeld in de hoop direct en/of indirect alsnog een manier te vinden om Hamas op gelijke wijze te kunnen manipuleren als het met Fatah heeft gedaan, via de 'stick-and-carrot' methode, maar dan met de 'carrot' consequent juist buiten bereik. Ik vrees dat dat bij Hamas niet (meer) werkt.

quote:Dana schreef op 06 november 2009 @ 17:53:

Jaap, interessante analyse. Al ben ik bang dat het verlies van Israël hooguit een beetje gezichtsverlies is. Op dat niveau doet gezichtsverlies in de ogen van burgers er niet veel toe, denk ik. Politieke steun is onverminderd, al wordt bij vlagen de publieke opinie weleens een klein beetje naar de mond gepraat. Economische en politieke belangen zijn te groot om consequenties te verbinden aan hier en daar een kritische opmerking.



Je hebt trouwens gelijk dat Israël meer potentie heeft om een brandhaard te worden - maar volgens mij komt dat ook omdat de publieke opinie nou eenmaal niet of nauwelijks geïnteresseerd is in wat er in niet-moslimregio's gebeurt. De coup in Honduras heeft denk ik alles te maken met het ondergraven van de opkomst van een links (nou ja, links, in Latijns-Amerika zou de VVD nog links genoemd worden) blok in Amerika's achtertuin. Dat blok waarover we hier zelden iets anders vernemen dan af en toe een extravagante uitspraak van Chávez, maar dat wel degelijk knaagt aan de gevestigde macht van bijv. de oliemaatschappijen. Ging het om een moslimland, dan zou Honduras al maandenlang elke dag onze voorpagina's halen.



Maar goed, ik ben niet zo van de lange forumdiscussies maar wellicht is dit voor sommigen hier (dus zeker niet alleen voor Jaap) weer eens wat interessante aanvullende food for thought. Nederland en de wereld bestaan uit meer dan alleen moslims en niet-moslims. En daarmee wil ik dus niet zeggen dat het conflict tussen Israël en Palestina niet van belang is - ook voor ons eigen leven heeft dat conflict gevolgen, wat de uitkomst ervan op termijn ook zal zijn.



Ook aan Midden- en Zuid-Amerika (met name de Chavez controverse) heb ik al menige posting gewijd. Het is bemoedigend dat de VS onder Obama niet de kant van de coup-plegers koos. (Maar in Midden Amerika is de rol van Israël al geruime tijd bedenkelijk. Ook in de Iran-Contra affaire speelde Israël een zeer prominente rol, toen het wapens leverde aan Iran om daar Reagan te helpen de Contra's te kunnen blijven voorzien van wapens, tegen de wil van het Congres in).



De publieke opinie heeft trouwens de neiging zich af te wenden van échte bedreigingen, en zich te richten op gebeurtenissen die niet zelden knap schokkend zijn, maar feitelijk geen bedreiging voor de Westerse maatschappij vormen.



De militaire macht van Israël is betrekkelijk, en niet afdoende gebleken om de beschieting van Israël zelf te stoppen. Die ging in beide gevallen (Libanon en Gaza) tot het eind door. Dat het tamelijk oninteressante vuurpijlen waren in het geval van Gaza, dat doet er niet veel toe. Ook het bevrijden van ontvoerde, danwel gevangen genomen soldaten, was geen succes. En het sentiment in de (Westerse) wereld is duidelijk aan het verschuiven van een onvoorwaardelijke steun aan Israël, wat het ook deed, naar een mate van ongeduld die als trend weinig goeds lijkt te beloven voor wie Israël een warm hart toedraagt.



De praktijk elders is ook niet direct bemoedigend (vanuit het Israëlische standpunt bekeken), waar de grootste militaire macht ter wereld met een grandioze bloedneus Irak aan het verlaten is, Afghanistan steeds dieper wegzinkt, met record oogsten opium en nog niet het begin van enig succes bij het vinden van Bin Laden en consorten. Terwijl nu ook Pakistan rap in een groot zwart gat wegzakt. Stukje bij beetje groeit het besef in het Westen dat die les van Vietnam toch écht relevant is. Maar dat besef groeit aan de 'andere' kant ook: Dat een zogeheten 'asymetrische oorlog' niet noodzakelijk hoeft te eindigen met winst van de militair machtigste partij. En juist die 'drive' van Netanyahu en consorten om een 'Groot Israël' te realiseren kon wel eens fataal worden. Waarbij de ontwikkelingen wel eens verrassend veel sneller richting een onaangename verrassing konden gaan dan de meeste analisten nu voor mogelijk houden. Ook al omdat de VS oorlogsmoe worden, en die miljarden die ze jaarlijks in Israël pompen nu zelf bitter hard nodig zullen hebben om hun eigen economie te redden.

quote:BowDown schreef op 07 november 2009 @ 18:40:

En zo werd de democratische overwinning van Hamas op de Fatah in 2006 uit de geschiedenisboeken gewist...



Nee, dat is niet geheel correct. Hamas won overtuigend de parlementaire verkiezingen, maar Abbas was toen al Staatshoofd. De termijn van Abbas liep begin dit jaar af. Juist toen Israël haar aanval op Gaza lanceerde, wat Abbas nog enige tijd respijt gaf, omdat hij kon verwijzen naar de oorlogssituatie. Boze tongen beweerden dat de toenmalige Israëlische regering het niet geheel toevallig zo hadden gepland. Maar het heeft dus niet mogen baten. Sterker nog: Het was de nagel aan Abbas' politieke doodskist.



Israël pakte na de verkiezingen voor het parlement alles en iedereen op die ook maar iets met Hamas te maken had, en sloot hen zonder vorm van proces op. Met passieve medewerking van Abbas. En nu is zijn tijd op.