Actueel
alle pijlers
afsluiten gas en licht
zondag 15 april 2007 om 00:08
Wij zijn een gezin van 2 volwassenen en een dochter van 13.
Wij zijn een periode afgesloten geweest van gas en licht door achterstallige betalingen wat dus niet bewust is gebeurt. Ja, want wie doet nu zoiets maar als je niet anders kunt door omstandigheden komt het op je pad.
Die periode heeft ruim 3 weken geduurt. Van 7 maart t/m 29 maart.
Wij hebben heel goed beseft dat dat er aan ging komen en hebben voor ons gevoel op tijd schuldhulpsanering aangevraagd in onze gemeente.
Laat ik even vooropstellen dat de afsluitdatum eerst op 26 februari zou zijn.
Die dag gebeurde er dus niets en we dachten dat alles geregeld was totdat ze op 7 maart alsnog voor onze deur stonden en de meterkast hermetisch afsloten voor alles wat van levensbelang is.........
Niet douchen, geen wasmachine, geen verwarming, niet koken.............Nu kun je wel zeggen kijk eens naar de arme landen waar ze helemaal niets hebben, waar de kindjes sterven van de honger maar wij, ons, jullie, we zijn dat niet gewend en weten er niet mee om te gaan omdat we het zo vanzelfsprekend vinden dat alles werkt als we een knopje omdraaien........die mensen daar weten niet soms niet eens wat een knopje is......................
Mijn dochter van 13 heb ik gelukkig de laatste week onder kunnen brengen bij een familielid maar toen ze eindelijk weer thuis kon komen was het kind letterlijk doodziek van de buikpijn en diarree.
De hele inhoud van de vriezer en koelkast weg kunnen gooien en die krijg je dan vrijwillig van de voedselbank. Hadden ze beter aan andere mensen kunnen geven.
Sommige momenten heb ik asielzoekers vervloekt omdat ze het nog beter hebben dan de geboren Nederlanders, toen ik het koud had en dat ik mijn kind geen warm eten kon geven.
Ik weet dat we verkeerde keuzes hebben gemaakt waardoor we in deze situatie zijn gekomen maar we vechten ervoor samen met mijn maatschappelijk werkster en de financiele hulpverlening.
We komen er wel.
En voor de vooroordelers,.............nee we hebben geen auto, wij doen alles op de fiets en internet is een cadeautje van een goede vriend van ons omdat de dochter het nodig heeft voor school.
Maar o o o, stel dat haar fiets kapot gaat??? Ze moet toch elke dag 7 km heen en 7km terug naar school??
Ik wou dit gewoon even kwijt en wil graag weten hoe andere mensen denken over die lange afsluiting van gas en licht want er komen veel meer problemen bij kijken dan alleen geen licht en warmte.
Heb mijn huis nog nooit zo zwart en smerig gehad na al die kaarsen die ik gebrand. Ook niet goed voor je gezondheid, mijn man heeft in het verleden een klaplong gehad en daar nog steeds last van maar in die die 3 weken lag hij bijna plat, zo benauwd soms!
Stel dat je een jong stel bent met net een baby geboren???
Ik vroeg er nog naar toen die mannen hier aan de deur kwamen om af te sluiten maar ze kijken dus echt niet naar de gezinssituatie, ze trekken dus gewoon de stekker eruit, ook al ligt je moeder boven op sterven bij wijze van spreken.
Ik weet wel, toen de hele situatie weer opgelost was dat ik een heel uur onder de warme douche heb gestaan met de gedachte dat ik geen miljoen euro op mijn bank wil hebben maar dat ik wel iets in onze maatschappij wil gaan doen omdat ik dit normale gezinnen niet mee wil laten maken.
Er moet een andere oplossing komen om achterstallige betalingen bij energieleveranciers op te lossen.
Ze beseffen niet wat het voor een impact heeft op een gezin. Meestal zijn het al gezinnen met problemen en dit grote probleem maakt het alleen maar erger.
Graag jullie mening en wie weet
Wij zijn een periode afgesloten geweest van gas en licht door achterstallige betalingen wat dus niet bewust is gebeurt. Ja, want wie doet nu zoiets maar als je niet anders kunt door omstandigheden komt het op je pad.
Die periode heeft ruim 3 weken geduurt. Van 7 maart t/m 29 maart.
Wij hebben heel goed beseft dat dat er aan ging komen en hebben voor ons gevoel op tijd schuldhulpsanering aangevraagd in onze gemeente.
Laat ik even vooropstellen dat de afsluitdatum eerst op 26 februari zou zijn.
Die dag gebeurde er dus niets en we dachten dat alles geregeld was totdat ze op 7 maart alsnog voor onze deur stonden en de meterkast hermetisch afsloten voor alles wat van levensbelang is.........
Niet douchen, geen wasmachine, geen verwarming, niet koken.............Nu kun je wel zeggen kijk eens naar de arme landen waar ze helemaal niets hebben, waar de kindjes sterven van de honger maar wij, ons, jullie, we zijn dat niet gewend en weten er niet mee om te gaan omdat we het zo vanzelfsprekend vinden dat alles werkt als we een knopje omdraaien........die mensen daar weten niet soms niet eens wat een knopje is......................
Mijn dochter van 13 heb ik gelukkig de laatste week onder kunnen brengen bij een familielid maar toen ze eindelijk weer thuis kon komen was het kind letterlijk doodziek van de buikpijn en diarree.
De hele inhoud van de vriezer en koelkast weg kunnen gooien en die krijg je dan vrijwillig van de voedselbank. Hadden ze beter aan andere mensen kunnen geven.
Sommige momenten heb ik asielzoekers vervloekt omdat ze het nog beter hebben dan de geboren Nederlanders, toen ik het koud had en dat ik mijn kind geen warm eten kon geven.
Ik weet dat we verkeerde keuzes hebben gemaakt waardoor we in deze situatie zijn gekomen maar we vechten ervoor samen met mijn maatschappelijk werkster en de financiele hulpverlening.
We komen er wel.
En voor de vooroordelers,.............nee we hebben geen auto, wij doen alles op de fiets en internet is een cadeautje van een goede vriend van ons omdat de dochter het nodig heeft voor school.
Maar o o o, stel dat haar fiets kapot gaat??? Ze moet toch elke dag 7 km heen en 7km terug naar school??
Ik wou dit gewoon even kwijt en wil graag weten hoe andere mensen denken over die lange afsluiting van gas en licht want er komen veel meer problemen bij kijken dan alleen geen licht en warmte.
Heb mijn huis nog nooit zo zwart en smerig gehad na al die kaarsen die ik gebrand. Ook niet goed voor je gezondheid, mijn man heeft in het verleden een klaplong gehad en daar nog steeds last van maar in die die 3 weken lag hij bijna plat, zo benauwd soms!
Stel dat je een jong stel bent met net een baby geboren???
Ik vroeg er nog naar toen die mannen hier aan de deur kwamen om af te sluiten maar ze kijken dus echt niet naar de gezinssituatie, ze trekken dus gewoon de stekker eruit, ook al ligt je moeder boven op sterven bij wijze van spreken.
Ik weet wel, toen de hele situatie weer opgelost was dat ik een heel uur onder de warme douche heb gestaan met de gedachte dat ik geen miljoen euro op mijn bank wil hebben maar dat ik wel iets in onze maatschappij wil gaan doen omdat ik dit normale gezinnen niet mee wil laten maken.
Er moet een andere oplossing komen om achterstallige betalingen bij energieleveranciers op te lossen.
Ze beseffen niet wat het voor een impact heeft op een gezin. Meestal zijn het al gezinnen met problemen en dit grote probleem maakt het alleen maar erger.
Graag jullie mening en wie weet
woensdag 18 april 2007 om 14:35
Dat zal wel, maar het idee dat je mensen die geen geld voor eten hebben een afslankproduct geeft vind ik niet zo tacktvol. En tuurlijk moet je blij zijn met wat je krijgt, helemaal met je eens. Ik vond dat alleen rare producten om in een voedselpakket te doen.
Maar goed, we dwalen een beetje af denk ik
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 18 april 2007 om 15:02
Das wel waar ja, nog niet bij stil gestaan. Maar goed, anyway, ik zou persoonlijk ook niet klagen hoor als ik een voedselpakket zou krijgen. Dat vind ik ook erg ondankbaar. + dat ik de redenen neit wist waarom winkels spullen doneren, maar tis meer een wij hebben het over en jullie kunnen het gebruiken idee.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
woensdag 18 april 2007 om 15:43
cobia deed de spullen weg omdat ze niet goed gehouden konden worden imdat ze geen stroom had om de koelkast en vriezer draaiende te houden.
Bij mijn weten is het trouwens zo dat de voedslebank levensmiddelen uitdeelt die bijv. een verkeerd etiket hebben etc. En dan zitten er natuurlijk spullen bij die minder noodzakelijk zijn, maarja, je krijgt het dan ook.
Bij mijn weten is het trouwens zo dat de voedslebank levensmiddelen uitdeelt die bijv. een verkeerd etiket hebben etc. En dan zitten er natuurlijk spullen bij die minder noodzakelijk zijn, maarja, je krijgt het dan ook.
woensdag 18 april 2007 om 16:12
woensdag 18 april 2007 om 18:02
()
Het is zo jammer dat als je aan de 'geeuwhonger' zit, en afhankelijk bent van bijv de voedselbank, dat je juist géen geld hebt voor ingredienten die bij een Knorrpakket horen, of een grote vriezer kan kopen voor een 'paard', ook al is dat op de lange duur misschien allemaal goedkoper.
Ik ben blij dat ik dat stadium gepasseerd ben (en hoop dat het nooit en te nimmer terug komt) en dat ik gewoon wél waspoeder, multipak tandpasta, 3 voor de prijs van 2 aanbiedingen kan kopen.
Het is zo jammer dat als je aan de 'geeuwhonger' zit, en afhankelijk bent van bijv de voedselbank, dat je juist géen geld hebt voor ingredienten die bij een Knorrpakket horen, of een grote vriezer kan kopen voor een 'paard', ook al is dat op de lange duur misschien allemaal goedkoper.
Ik ben blij dat ik dat stadium gepasseerd ben (en hoop dat het nooit en te nimmer terug komt) en dat ik gewoon wél waspoeder, multipak tandpasta, 3 voor de prijs van 2 aanbiedingen kan kopen.
woensdag 18 april 2007 om 21:33
Ik merk toch bij velen die op dit onderwerp reageren een arrogante reactie ten opzichte van mensen die in een bepaalde situatie belanden.
Het is makkelijk als je aan de zijlijn staat om het standpunt, in te nemen dat het altijd een ander zijn schuld is.
Als je zelf nooit onder bepaalde omstandigheden geleefd hebt. Ik denk ook dat als er hier in dit land ooit goed de pleuris uitbreekt, dat velen het loodje zullen leggen, want ik eet wel de kat of de hond van de buren op, waarop anderen zullen zeggen ik nooit.
Ik kom uit een gezin van 5 kinderen vader die de biezen heeft genomen, en moeder met 4 opgroeiende schoolgaande kinderen. Vaak hebben we aan de rand van de afgrond gestaan, en door het treffen van regelingen zijn we eruit gekomen, mede ook door hulp van de omgeving. Dit was vroeger toen mensen en instanties nog open stonden voor dergelijke situaties.
Wij hebben het allemaal uiteindelijk gered, de situatie heeft mij geleerd op een bepaalde wijze te leven, wij hebben geen schulden, wij hebben spaargeld.
Maar ik houd altijd in mijn achterhoofd dat je misschien ooit in een situatie terecht zou kunnen komen, waarin je bedje niet dusdanig gespreid is.
Ik werk zelf op een intensive care, zie dagelijks dromen doelen van mensen uiteenspatten, waarbij man-vrouw welke voor een dergelijke inkomen het leven laat.
Wie heeft op dat moment ooit gedacht dat het allemaal niet meer zo zeker is, net een nieuwe woning aangeschaft, nieuwe auto gekocht.
Het leven is geen zekerheid we balanceren op een randje, het kan een ieder overkomen.
Ik heb helaas zovelen, en geloof me jonge mannen-vrouwen 45 moeten afleggen, goede banen en deze laten iemand achter.
Hoe zeker is je leven dan
Het blijft altijd een vraag, je vraagt niet om een bepaalde situatie op dat moment lijkt het de beste keus, de beste van twee kwaden.
Dus laten we niet altijd te snel oordelen, ik ben wel van mening dat men keuzes moet overwegen, maar wat zeggen we tegen die moeder die verlaten is, haar kinderen wil laten studeren en kiest voor de nodige schoolkosten en hierbij een mogelijke energierekening laat liggen.
Ze heeft hier niet voor gekozen maar hopelijk komt ze er wel uit
Het is makkelijk als je aan de zijlijn staat om het standpunt, in te nemen dat het altijd een ander zijn schuld is.
Als je zelf nooit onder bepaalde omstandigheden geleefd hebt. Ik denk ook dat als er hier in dit land ooit goed de pleuris uitbreekt, dat velen het loodje zullen leggen, want ik eet wel de kat of de hond van de buren op, waarop anderen zullen zeggen ik nooit.
Ik kom uit een gezin van 5 kinderen vader die de biezen heeft genomen, en moeder met 4 opgroeiende schoolgaande kinderen. Vaak hebben we aan de rand van de afgrond gestaan, en door het treffen van regelingen zijn we eruit gekomen, mede ook door hulp van de omgeving. Dit was vroeger toen mensen en instanties nog open stonden voor dergelijke situaties.
Wij hebben het allemaal uiteindelijk gered, de situatie heeft mij geleerd op een bepaalde wijze te leven, wij hebben geen schulden, wij hebben spaargeld.
Maar ik houd altijd in mijn achterhoofd dat je misschien ooit in een situatie terecht zou kunnen komen, waarin je bedje niet dusdanig gespreid is.
Ik werk zelf op een intensive care, zie dagelijks dromen doelen van mensen uiteenspatten, waarbij man-vrouw welke voor een dergelijke inkomen het leven laat.
Wie heeft op dat moment ooit gedacht dat het allemaal niet meer zo zeker is, net een nieuwe woning aangeschaft, nieuwe auto gekocht.
Het leven is geen zekerheid we balanceren op een randje, het kan een ieder overkomen.
Ik heb helaas zovelen, en geloof me jonge mannen-vrouwen 45 moeten afleggen, goede banen en deze laten iemand achter.
Hoe zeker is je leven dan
Het blijft altijd een vraag, je vraagt niet om een bepaalde situatie op dat moment lijkt het de beste keus, de beste van twee kwaden.
Dus laten we niet altijd te snel oordelen, ik ben wel van mening dat men keuzes moet overwegen, maar wat zeggen we tegen die moeder die verlaten is, haar kinderen wil laten studeren en kiest voor de nodige schoolkosten en hierbij een mogelijke energierekening laat liggen.
Ze heeft hier niet voor gekozen maar hopelijk komt ze er wel uit
donderdag 19 april 2007 om 08:47
Wellicht ben ik misschien mijn zin verkeerd gestart en had ik de term onbegrip moeten gebruiken.
Als ik het nu terug lees begrijp ik de reactie van de 2 bovenstaande.
De toon zoals die beschreven wordt lijkt met name uit de eerste zin bedoeld. Het was namens mij niet met arrogantie bedoeld.
De maatschappij zoals beschreven wordt dat deze vandaag de dag zo veranderd is dat is zo.
Vroeger kon men naar een buurvrouw rennen indien de nood aan de man was, maar dat is veranderd, wij mensen zijn minder verdraagzaam geworden.
Bedankt voor een deel van vlgs mij ktjoon, voor de waardering van mijn werk maar ik zie het als mijn roeping.
Ik zit dagelijks letterlijk in de shit, ook relativering geeft dat voor mij omdat je in soms voor jezelf vergelijkbare situaties beland met mensen van je eigen leeftijd.
Maar zolang ik het kan zal ik dit werk blijven doen, mensen hebben elkaar nodig, ik hoop ook de steun die ik aan zowel patient als familie bied, hetgeen kan zijn dat zij zoeken in tijden van verdriet.
Hetgeen ik beschreven heb was een voorbeeld, maar ik merk voor mezelf en echt voor mezelf dat ik veel doelen heb en ik hoop dat ik deze in mijn leven kan verwezenlijken. Omdat alles tijdelijk is. Geniet ik ook met volle 100% van alles wat ik meemaakt.
Als ik het nu terug lees begrijp ik de reactie van de 2 bovenstaande.
De toon zoals die beschreven wordt lijkt met name uit de eerste zin bedoeld. Het was namens mij niet met arrogantie bedoeld.
De maatschappij zoals beschreven wordt dat deze vandaag de dag zo veranderd is dat is zo.
Vroeger kon men naar een buurvrouw rennen indien de nood aan de man was, maar dat is veranderd, wij mensen zijn minder verdraagzaam geworden.
Bedankt voor een deel van vlgs mij ktjoon, voor de waardering van mijn werk maar ik zie het als mijn roeping.
Ik zit dagelijks letterlijk in de shit, ook relativering geeft dat voor mij omdat je in soms voor jezelf vergelijkbare situaties beland met mensen van je eigen leeftijd.
Maar zolang ik het kan zal ik dit werk blijven doen, mensen hebben elkaar nodig, ik hoop ook de steun die ik aan zowel patient als familie bied, hetgeen kan zijn dat zij zoeken in tijden van verdriet.
Hetgeen ik beschreven heb was een voorbeeld, maar ik merk voor mezelf en echt voor mezelf dat ik veel doelen heb en ik hoop dat ik deze in mijn leven kan verwezenlijken. Omdat alles tijdelijk is. Geniet ik ook met volle 100% van alles wat ik meemaakt.
donderdag 19 april 2007 om 11:36
Ik weet ook wat het is om in echte armoede te leven, ik heb het gedaan van m´n 22ste t/m nu, m´n 34ste. En ik kan je vertellen dat ik het goed zat ben! Electriciteit is om wonderbare redenen nog nooit afgesloten, ik zorgde namelijk dat ik gas, water en licht ALTIJD als eerste betaalde, inclusief m´n hypotheek, ik heb jarenlang zonder telefoon en internet gezeten hierom en dat vond ik voor de rest geen probleem.
Het werd alleen maar moeilijker want ik zat al die tijd in de WAO en door de inflatie werd m´n inkomen lager en lager tot ik aan het absolute minimum zat en nergens voor in aanmerking kwam. (ivm bezit)
Toen was ik het beu en ben ik met het beetje energie wat ik nog had gaan werken, ik heb m´n benen werkelijk uit m´n reet gewerkt voor 35 euro bruto per dag, (wat ik eveneens natuurlijk niet dagelijks deed ivm m´n ziek zijn) maar het was in ieder geval iets. Voor iets anders werd ik niet aangenomen en dit kon op dat moment ook sowieso lichamelijk of geestelijk niet. Maar ik wil hiermee zeggen, ik ben echt verschrikkelijk diep gegaan, en was echt héél erg ziek toen ik werkte, maar waar een wil is, is een weg.
Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld, dit zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren, ik zal ermee moeten leven dat ik vrijwel constant geestelijk en lichamelijk ziek ben, pijn heb enz. M´n diagnose is niet misselijk, ik ben immers volgens de laatste keuringen 100% afgekeurd en wel zo dat re-integratie er waarschijnlijk nooit meer in zit (zegt men).
Maar ik heb geen zin meer om ´het slachtoffer´ uit te hangen en zielig in een hoekje te gaan zitten en dus heb ik iets gedaan wat eigenlijk heel eng voor mij is: Ik heb mijn uitkeringsinstantie gevraagd of ik weer mag gaan studeren. Of ik dat aankan weet ik niet maar ik ga het in ieder geval wél proberen.
Want de situatie waarin ik nu verkeer is hopeloos, vrijwel totaal geen uitzicht meer op werk, behalve het werk wat ik eerder deed maar dat kan niet omdat ik een heel klein kindje heb en kinderopvang is duurder dan wat ik ermee kan verdienen.
Mijn ex betaald ook geen alimentatie en ik wil m´n kind alles geven wat hij nodig heeft en daarvoor zal ik dingen moeten doen en laten die heel erg moeilijk zijn, ik heb bepaalde knopen moeten doorhakken de afgelopen maand die echt bijna niet te doen zijn, maar ik heb het toch gedaan. En ik heb het overleefd....Ik weet dus nu al dat het straks als alles gaat lukken zoals ik het hoop het er alleen maar moeilijker op gaat worden, maar ik weet waar ik het voor doe.
Lichamelijk mankeer ik zoveel dat de kans groot is dat ik hoe dan ook in de toekomst in een rolstoel terecht kom, net zoals ik vroeger al heb meegemaakt, maar daar denk ik niet aan.
Maar als ik dan het verhaal van de TO lees, en daarbij denk dat het zelfs nog om iemand gaat die GEZOND is dan denk ik echt van: jeetje mens zit niet zo het slachtoffer uit te hangen, doe er wat aan in plaats van een beetje hier te gaan zitten klagen.
Ik heb dan ook totaal geen medelijden met je. Je hebt een schop onder je reet nodig!
Het werd alleen maar moeilijker want ik zat al die tijd in de WAO en door de inflatie werd m´n inkomen lager en lager tot ik aan het absolute minimum zat en nergens voor in aanmerking kwam. (ivm bezit)
Toen was ik het beu en ben ik met het beetje energie wat ik nog had gaan werken, ik heb m´n benen werkelijk uit m´n reet gewerkt voor 35 euro bruto per dag, (wat ik eveneens natuurlijk niet dagelijks deed ivm m´n ziek zijn) maar het was in ieder geval iets. Voor iets anders werd ik niet aangenomen en dit kon op dat moment ook sowieso lichamelijk of geestelijk niet. Maar ik wil hiermee zeggen, ik ben echt verschrikkelijk diep gegaan, en was echt héél erg ziek toen ik werkte, maar waar een wil is, is een weg.
Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld, dit zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren, ik zal ermee moeten leven dat ik vrijwel constant geestelijk en lichamelijk ziek ben, pijn heb enz. M´n diagnose is niet misselijk, ik ben immers volgens de laatste keuringen 100% afgekeurd en wel zo dat re-integratie er waarschijnlijk nooit meer in zit (zegt men).
Maar ik heb geen zin meer om ´het slachtoffer´ uit te hangen en zielig in een hoekje te gaan zitten en dus heb ik iets gedaan wat eigenlijk heel eng voor mij is: Ik heb mijn uitkeringsinstantie gevraagd of ik weer mag gaan studeren. Of ik dat aankan weet ik niet maar ik ga het in ieder geval wél proberen.
Want de situatie waarin ik nu verkeer is hopeloos, vrijwel totaal geen uitzicht meer op werk, behalve het werk wat ik eerder deed maar dat kan niet omdat ik een heel klein kindje heb en kinderopvang is duurder dan wat ik ermee kan verdienen.
Mijn ex betaald ook geen alimentatie en ik wil m´n kind alles geven wat hij nodig heeft en daarvoor zal ik dingen moeten doen en laten die heel erg moeilijk zijn, ik heb bepaalde knopen moeten doorhakken de afgelopen maand die echt bijna niet te doen zijn, maar ik heb het toch gedaan. En ik heb het overleefd....Ik weet dus nu al dat het straks als alles gaat lukken zoals ik het hoop het er alleen maar moeilijker op gaat worden, maar ik weet waar ik het voor doe.
Lichamelijk mankeer ik zoveel dat de kans groot is dat ik hoe dan ook in de toekomst in een rolstoel terecht kom, net zoals ik vroeger al heb meegemaakt, maar daar denk ik niet aan.
Maar als ik dan het verhaal van de TO lees, en daarbij denk dat het zelfs nog om iemand gaat die GEZOND is dan denk ik echt van: jeetje mens zit niet zo het slachtoffer uit te hangen, doe er wat aan in plaats van een beetje hier te gaan zitten klagen.
Ik heb dan ook totaal geen medelijden met je. Je hebt een schop onder je reet nodig!
donderdag 19 april 2007 om 15:59
Wow wat reageren de mensen hier fel. We zijn toch allemaal volwassen mensen? Reageer dan ook eens als een volwassene. Mensen moeten eens leren dingen van meerdere kanten te leren bekijken en niet alleen vanaf hun eigen hoge droge zetel. Niemand kiest er voor om in armoede te leven. Een beetje meer begrip voor een ander is niks mis mee. Degenen die hier zo hard reageren op de problemen van een ander gaan het nog moeilijk krijgen als zij eens een keer in moeilijkheden zitten. Dan staat niemand voor je klaar!
donderdag 19 april 2007 om 16:09
M´n aanvankelijke reactie was eigenlijk bij nader inzien inderdaad wat hard, maar ik kan er gewoon zo ontzettend slecht tegen als mensen die gewoon gezond zijn gaan zitten klagen over dingen die ze zelf kunnen veranderen en als ze dan ook nog eens de schuld op andere mensen of bedrijven afschuiven dan kan ik daar gewoon heel erg slecht tegen.
Ze beseffen echt niet wat een enorme rijkdom ze hebben door alleen maar gezond te zijn. Dat zien deze mensen niet omdat ze zitten te zwelgen in zelfmedelijden.
Ze beseffen echt niet wat een enorme rijkdom ze hebben door alleen maar gezond te zijn. Dat zien deze mensen niet omdat ze zitten te zwelgen in zelfmedelijden.
donderdag 19 april 2007 om 16:26
Beste Cobia,
Ik zou als ik jou was niet het forum gebruiken om je problemen van je af te schrijven. Mensen kunnen hier nogal eens erg hard reageren en in het algemeen heeft men snel weinig begrip voor hoe mensen in de problemen kunnen komen (inlevingsvermogen is nu eenmaal voor veel mensen heel erg moeilijk). Dan word je alleen nog maar depressiever van de situatie.
Je kunt beter kijken op websites van mensen die in een vergelijkbare posite zitten, bijvoorbeeld op schuldige.nl of blijfpositief.nl of overwinschulden.web-log.nl. Hier zie je voorbeelden van mensen die het lukt weer op te krabbelen. Voor begrip zou ik aankloppen bij vrienden of een maatschappelijk werkster/psycholoog.
Schulden is immers het laatste maatschappelijke taboe en doordat internet anoniem is is het voor veel mensen makkelijk om extra hard te reageren. Men wil je door het stof zien kruipen.
Heel veel sterkte en kop op!
Tubbetje
Ik zou als ik jou was niet het forum gebruiken om je problemen van je af te schrijven. Mensen kunnen hier nogal eens erg hard reageren en in het algemeen heeft men snel weinig begrip voor hoe mensen in de problemen kunnen komen (inlevingsvermogen is nu eenmaal voor veel mensen heel erg moeilijk). Dan word je alleen nog maar depressiever van de situatie.
Je kunt beter kijken op websites van mensen die in een vergelijkbare posite zitten, bijvoorbeeld op schuldige.nl of blijfpositief.nl of overwinschulden.web-log.nl. Hier zie je voorbeelden van mensen die het lukt weer op te krabbelen. Voor begrip zou ik aankloppen bij vrienden of een maatschappelijk werkster/psycholoog.
Schulden is immers het laatste maatschappelijke taboe en doordat internet anoniem is is het voor veel mensen makkelijk om extra hard te reageren. Men wil je door het stof zien kruipen.
Heel veel sterkte en kop op!
Tubbetje
