Actueel
alle pijlers
Benzakour: 'De islamcritici zetten vooral zichzelf te kijk'
woensdag 22 april 2009 om 19:02
quote:Abou Jajah, Ramadan, Eddaoudi, het is steeds hetzelfde verhaal.
Ze worden zwart gemaakt. Ten onrechte, blijkt achteraf.
Natuurlijk, in normale tijden was de ’kwestie Ali Eddaoudi’ geen kwestie geweest. Hij is een geëngageerde geestelijke verzorger met keurige antecedenten en dito functieprofiel –wat doen een paar onwelvoeglijkheden in een ver columnverleden nog toe? Minister Plasterk en Pim Fortuyn hekelden in hun columnistenbestaan beduidend scherper het kabinetsbeleid, maar mochten ongehinderd bij Balkenende aanschuiven. Zo hoort het ook.
Maar voor Eddaoudi geldt, nogal onverholen, een andere meetlat. Heerlijk hoe PVV’er Hero Brinkman moeiteloos verwoordt waar anderen met intellectuele rimram omheen zwieren: een pastoor, een humanist, een dominee, een rabbijn, allen zijn welkom bij Defensie, maar moslimsoldaten moeten hun zielenheil maar ’privé’ verzorgen. Duidelijke taal, een pluimpje waard.
De kwestie Eddaoudi staat niet op zichzelf. Er ging een straffere kwestie aan vooraf. Tariq Ramadan, de Egyptisch-Zwitserse moslimfilosoof, lag al wekenlang onder vuur. Driftig werd het balletje gekaatst tussen de driehoek Gay Krant - Volkskrant Forum - Leefbaar Rotterdam, met Frits Bolkestein als pitcher achter de coulissen. De verwijten richting Ramadan: Dubbele tong, wolf in schaapskleren, fundamentalist, terrorisme-ideoloog, misogyn, homofoob.
Jaren geleden al werd eenzelfde vuurtje opgepookt in Frankrijk, tot het wetenschappelijk als ’hetze’ werd ontmaskerd. Daarna vond de campagne een doorstart in zekere Engelse en Duitse kringen, tot ook daar de ’kritiek’ luchtfietserij bleek. En toen was Nederland aan de beurt.
Sinds met Bolkestein door Ramadan de vloer is aangeveegd tijdens een debat op de Erasmus Universiteit (11 september 2008; zie de videoregistratie op de NMO website) is het startschot gegeven voor een reeks verdachtmakingen, culminerend in een inmiddels berucht artikel in de Gay Krant waarin Ramadan beschuldigd wordt van homodiscriminatie. Tot twee weken geleden met een onafhankelijk onderzoek de ’omstreden uitlatingen’ werden ontzenuwd. Ingewijden wisten het allang: de citaten en insinuaties in de Gay Krant blijken ’onjuist, tendentieus, onvolledig en uit hun context gerukt.’
Sneu voor het ijverige driehoekje, maar zo gaat het al jaren. Het doet denken aan het vitriool dat over de AEL-leider Abou Jahjah werd uitgestort. Antisemiet, ophitser, Hezbollah-terrorist, zelfs riep Bob Smalhout (de Telegraaf) op tot moord. Tussendoor ontaarden ’interviews’ in halve kruisverhoren, werden bestuursleden gearresteerd, hoorden we van beroepsverboden, huisinvallen, detenties. Tot zes jaar later Jahjah door het Antwerpse Hof van Beroep werd gezuiverd van alle smaad en beschuldigingen. Uiteraard werd hierover mondjesmaat bericht.
De honden blaffen, de karavaan trekt verder. Het recht en verstand spreken goddank het laatste woord: Ali Eddaoudi blijft legerimam en Tariq Ramadan blijft adviseur. Aan Ramadans statuur van internationaal gerespecteerde denker met vierentwintig boeken op zijn naam (niet een bleek Bolkestein gelezen te hebben) is ook weinig veranderd.
Rest de vraag: wat is dat toch, die bijna masochistische ijver van zelfbenoemde islamcritici om telkens zichzelf zo te ridiculiseren? Ik volg Ramadan al zeven jaar. Ik moet aan ernstige dyslexie en lompheid lijden om over ’homoseksualiteit’ iets anders te begrijpen dan dit: de islam ziet homoseksualiteit als een afwijking van de natuur, maar het is de plicht van alle moslims zich te committeren aan de wetten en codex van het burgerschap, hetgeen betekent: respect en verdraagzaamheid jegens alle geaardheden.
Dát is de brug die Ramadan bouwt tussen orthodoxie en staatsburgerschap; een inspanning die lof verdient, eerder dan modder. Maar liever zien we muren. Want waar bruggen zijn, zijn geen vijanden meer en waar geen vijanden zijn, bestaat geen angst. Dat is saai en onrendabel. Want angst voor het vreemde, betekent hoge kijkcijfers, royale krantenoplages en extra stemmen. Griezelen is heerlijk. Het is de kurk waar de media op drijven, het manna waar de politiek op teert.
Maar hoe lang nog blijven we dezelfde horrorfilm draaien, gaat dat niet vervelen? Angst heeft, net als drugs, steeds sterker impulsen nodig om nog ten volle beleefd te worden; ze slijt door de herhaling. Zodat begrijpelijke domheid weldra omslaat in onbegrijpelijke haat. En op den duur alleen nog medelijden resteert, helaas.Een heldere column over de hetze tegen de islam
Ze worden zwart gemaakt. Ten onrechte, blijkt achteraf.
Natuurlijk, in normale tijden was de ’kwestie Ali Eddaoudi’ geen kwestie geweest. Hij is een geëngageerde geestelijke verzorger met keurige antecedenten en dito functieprofiel –wat doen een paar onwelvoeglijkheden in een ver columnverleden nog toe? Minister Plasterk en Pim Fortuyn hekelden in hun columnistenbestaan beduidend scherper het kabinetsbeleid, maar mochten ongehinderd bij Balkenende aanschuiven. Zo hoort het ook.
Maar voor Eddaoudi geldt, nogal onverholen, een andere meetlat. Heerlijk hoe PVV’er Hero Brinkman moeiteloos verwoordt waar anderen met intellectuele rimram omheen zwieren: een pastoor, een humanist, een dominee, een rabbijn, allen zijn welkom bij Defensie, maar moslimsoldaten moeten hun zielenheil maar ’privé’ verzorgen. Duidelijke taal, een pluimpje waard.
De kwestie Eddaoudi staat niet op zichzelf. Er ging een straffere kwestie aan vooraf. Tariq Ramadan, de Egyptisch-Zwitserse moslimfilosoof, lag al wekenlang onder vuur. Driftig werd het balletje gekaatst tussen de driehoek Gay Krant - Volkskrant Forum - Leefbaar Rotterdam, met Frits Bolkestein als pitcher achter de coulissen. De verwijten richting Ramadan: Dubbele tong, wolf in schaapskleren, fundamentalist, terrorisme-ideoloog, misogyn, homofoob.
Jaren geleden al werd eenzelfde vuurtje opgepookt in Frankrijk, tot het wetenschappelijk als ’hetze’ werd ontmaskerd. Daarna vond de campagne een doorstart in zekere Engelse en Duitse kringen, tot ook daar de ’kritiek’ luchtfietserij bleek. En toen was Nederland aan de beurt.
Sinds met Bolkestein door Ramadan de vloer is aangeveegd tijdens een debat op de Erasmus Universiteit (11 september 2008; zie de videoregistratie op de NMO website) is het startschot gegeven voor een reeks verdachtmakingen, culminerend in een inmiddels berucht artikel in de Gay Krant waarin Ramadan beschuldigd wordt van homodiscriminatie. Tot twee weken geleden met een onafhankelijk onderzoek de ’omstreden uitlatingen’ werden ontzenuwd. Ingewijden wisten het allang: de citaten en insinuaties in de Gay Krant blijken ’onjuist, tendentieus, onvolledig en uit hun context gerukt.’
Sneu voor het ijverige driehoekje, maar zo gaat het al jaren. Het doet denken aan het vitriool dat over de AEL-leider Abou Jahjah werd uitgestort. Antisemiet, ophitser, Hezbollah-terrorist, zelfs riep Bob Smalhout (de Telegraaf) op tot moord. Tussendoor ontaarden ’interviews’ in halve kruisverhoren, werden bestuursleden gearresteerd, hoorden we van beroepsverboden, huisinvallen, detenties. Tot zes jaar later Jahjah door het Antwerpse Hof van Beroep werd gezuiverd van alle smaad en beschuldigingen. Uiteraard werd hierover mondjesmaat bericht.
De honden blaffen, de karavaan trekt verder. Het recht en verstand spreken goddank het laatste woord: Ali Eddaoudi blijft legerimam en Tariq Ramadan blijft adviseur. Aan Ramadans statuur van internationaal gerespecteerde denker met vierentwintig boeken op zijn naam (niet een bleek Bolkestein gelezen te hebben) is ook weinig veranderd.
Rest de vraag: wat is dat toch, die bijna masochistische ijver van zelfbenoemde islamcritici om telkens zichzelf zo te ridiculiseren? Ik volg Ramadan al zeven jaar. Ik moet aan ernstige dyslexie en lompheid lijden om over ’homoseksualiteit’ iets anders te begrijpen dan dit: de islam ziet homoseksualiteit als een afwijking van de natuur, maar het is de plicht van alle moslims zich te committeren aan de wetten en codex van het burgerschap, hetgeen betekent: respect en verdraagzaamheid jegens alle geaardheden.
Dát is de brug die Ramadan bouwt tussen orthodoxie en staatsburgerschap; een inspanning die lof verdient, eerder dan modder. Maar liever zien we muren. Want waar bruggen zijn, zijn geen vijanden meer en waar geen vijanden zijn, bestaat geen angst. Dat is saai en onrendabel. Want angst voor het vreemde, betekent hoge kijkcijfers, royale krantenoplages en extra stemmen. Griezelen is heerlijk. Het is de kurk waar de media op drijven, het manna waar de politiek op teert.
Maar hoe lang nog blijven we dezelfde horrorfilm draaien, gaat dat niet vervelen? Angst heeft, net als drugs, steeds sterker impulsen nodig om nog ten volle beleefd te worden; ze slijt door de herhaling. Zodat begrijpelijke domheid weldra omslaat in onbegrijpelijke haat. En op den duur alleen nog medelijden resteert, helaas.Een heldere column over de hetze tegen de islam
_I_
woensdag 22 april 2009 om 20:12
Het gevaarlijkste in die kritiek op de islam vind ik de nadruk op Takiyya: het idee dat je, als moslim zijnde, iemand mag bedriegen en voorliegen en je anders voor mag doen dan je bent als dat de islam ten goede komt.
Dat is een rot idee, uit de Koran en door een aantal stromingen binnen de islam ook verdedigd als ik het goed begrijp, maar niet door de grootste stromingen. (okee dit heb ik opgezocht op wikipedia )
Het is echt makkelijk om dat te gebruiken om angst te creëeren voor moslims of de islam. Want jouw buurman / collega / kennis / is misschien wel helemaal niet wie hij lijkt te zijn, misschien 'doet' hij wel heel westers, maar is dat slechts een taktiek om je voor te liegen. Iedereen is weleens voorgelogen en genaaid, dus we weten allemaal dat we een hypocriet heus niet één, twee, drie ontmaskeren. Van mijn vrienden twijfel ik daar trouwens niet aan hoor.
Interessant gegeven dit, vind ik zelf. Ik vind mezelf vrij rationeel en nuchter, maar als je hierover na gaat denk, denk je (ik) onvermijdelijk, nou het zou toch niet dat....
Dat is een rot idee, uit de Koran en door een aantal stromingen binnen de islam ook verdedigd als ik het goed begrijp, maar niet door de grootste stromingen. (okee dit heb ik opgezocht op wikipedia )
Het is echt makkelijk om dat te gebruiken om angst te creëeren voor moslims of de islam. Want jouw buurman / collega / kennis / is misschien wel helemaal niet wie hij lijkt te zijn, misschien 'doet' hij wel heel westers, maar is dat slechts een taktiek om je voor te liegen. Iedereen is weleens voorgelogen en genaaid, dus we weten allemaal dat we een hypocriet heus niet één, twee, drie ontmaskeren. Van mijn vrienden twijfel ik daar trouwens niet aan hoor.
Interessant gegeven dit, vind ik zelf. Ik vind mezelf vrij rationeel en nuchter, maar als je hierover na gaat denk, denk je (ik) onvermijdelijk, nou het zou toch niet dat....
