Actueel
alle pijlers
Prins Johan Friso bedolven onder lawine
vrijdag 24 februari 2012 om 14:34
Ik weet niet of de verklaring van de RVD hier al is neer gezet, zit hier op een dongel en is zo ontzettend traag dat ikniet alle pagina's heb gelezen
http://nos.nl/koningshuis/artikel/34469 ... g-rvd.html
Prinses margriet is ook onderweg naar het ziekenhuis
http://nos.nl/koningshuis/artikel/34469 ... g-rvd.html
Prinses margriet is ook onderweg naar het ziekenhuis
vrijdag 24 februari 2012 om 14:34
quote:Zoebie schreef op 24 februari 2012 @ 14:33:
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen. wat een heftig verhaal
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen. wat een heftig verhaal
vrijdag 24 februari 2012 om 14:37
quote:Zoebie schreef op 24 februari 2012 @ 14:33:
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.
Zowel jouw meisje als jouw zus 'waren er', en dat is het grote verschil met Friso. Hij is er niet meer, maar zijn lichaam nog wel, en dat kun je aanraken, naar kijken en hopen dat ergens diep van binnen er nog een stukje Friso is. Maar dat is er niet meer, en dat bevatten en begrijpen en naar kunnen handelen, zelfs zonder emoties niet te doen, laat staan nu terwijl het nog zo kort geleden is. Dus inderdaad, je gaat op zoek naar een revalidatiecentrum en zegt niet: staak de behandeling maar. Ik vrees alleen dat hoe langer je dat moment uitstelt, hoe moeilijker het wordt.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.
Zowel jouw meisje als jouw zus 'waren er', en dat is het grote verschil met Friso. Hij is er niet meer, maar zijn lichaam nog wel, en dat kun je aanraken, naar kijken en hopen dat ergens diep van binnen er nog een stukje Friso is. Maar dat is er niet meer, en dat bevatten en begrijpen en naar kunnen handelen, zelfs zonder emoties niet te doen, laat staan nu terwijl het nog zo kort geleden is. Dus inderdaad, je gaat op zoek naar een revalidatiecentrum en zegt niet: staak de behandeling maar. Ik vrees alleen dat hoe langer je dat moment uitstelt, hoe moeilijker het wordt.
vrijdag 24 februari 2012 om 14:37
quote:Zoebie schreef op 24 februari 2012 @ 14:33:
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.Ik vind jouw posts over jouw dochter altijd zo mooi en zo respectvol, wat kun jij beelden verwoorden en wat heb ik een respect voor jouw kracht...
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.Ik vind jouw posts over jouw dochter altijd zo mooi en zo respectvol, wat kun jij beelden verwoorden en wat heb ik een respect voor jouw kracht...
vrijdag 24 februari 2012 om 14:38
quote:Zoebie schreef op 24 februari 2012 @ 14:33:
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.Hoe herkenbaar.... Ik weet nog dat er bij ons gezegd werd: "het is goed, ga maar" en meteen daarna stopte inderdaad de ademhaling. Zo intens verdrietig en tegelijkertijd zo hartverscheurend mooi.
Ik wil toch even reageren op al die speculaties van al dan niet " laten gaan" van je geliefden. Ik heb in twee situaties gezeten. Mijn meiske van elf die leukemie had en mijn jongere zusje met een hersentumor. Bij mijn meiske wisten we dat ze niet beter kon worden. We konden kiezen uit iets langer bij ons zijn en dan veel pijn krijgen of minder lang en overlijden zonder pijn. We wisten dat ons meiske op onze toestemming zou wachten. Ze zou niet sterven als wij dat niet zouden zeggen. Dat is niet iets waar je op zit te wachten. Zeggen tegen je kind van elf dat ze dood mag gaan. Zeker als je weet dat ze dan ook echt gaat. Het is een proces waar je heen groeit. Een heel moeilijk proces. Want je weet dat je "het" moet zeggen en je kunt het niet. Tot het besef komt dat ze niet beter wordt en dan opeens is er een situatie waar je het wel zegt. "Ga maar het is goed geweest". Ze zei: " Ja" en meteen stopte haar ademhaling. Het was heel duidelijk dat ze op mijn "Ga maar", zat te wachten. En het was goed. Ze heeft geen pijn gehad. Ik heb daar nog steeds een heel goed gevoel over.
Mijn zusje heeft twee dagen in coma gelegen en kwam bij. Geestelijk nog 100% maar ze kon niets meer. Was tot haar nek verlamd. Dit heeft acht maanden geduurd. Hoe blij waren we dat ze bij was. Maar na drie maanden wisten we dat het uitzichtloos was. Hoe vaak heb ik achteraf gezegd dat ze beter niet bij had kunnen komen. Maar op het moment dat ze bij komt weet je dan niet. Ook een situatie waar je in groeit.
Het is niet aan ons om te beslissen of de stekker er wel of niet uit moet. Dat is aan de familie. Aan Prinses Mabel alleen.Hoe herkenbaar.... Ik weet nog dat er bij ons gezegd werd: "het is goed, ga maar" en meteen daarna stopte inderdaad de ademhaling. Zo intens verdrietig en tegelijkertijd zo hartverscheurend mooi.
vrijdag 24 februari 2012 om 14:38
quote:hangplant schreef op 24 februari 2012 @ 14:18:
Overigens: hij is niet hersendood. Hersendood is onomkeerbaar, dan is er geen verwachting meer op herstel. Bovendien heeft iemand bij hersendood helemaal geen enkele reactie meer op prikkels en ook geen ademhaling of zelfstandig op peil houden van de bloeddruk.Het lijkt er echter sterk op dat dit helaas nu ook het geval is. Hij is alleen niet officieel hersendood verklaard. Maar het is niet duidelijk gezegd (volgens mij) of zijn vegetatieve functies al (deels) zelfstandig werken, danwel of de hersenen op enige prikkel reageren. Ik vermoed van niet en dat het nog afwachten is. Met neurologische revalidatie zou dat duidelijk moeten worden.
Overigens: hij is niet hersendood. Hersendood is onomkeerbaar, dan is er geen verwachting meer op herstel. Bovendien heeft iemand bij hersendood helemaal geen enkele reactie meer op prikkels en ook geen ademhaling of zelfstandig op peil houden van de bloeddruk.Het lijkt er echter sterk op dat dit helaas nu ook het geval is. Hij is alleen niet officieel hersendood verklaard. Maar het is niet duidelijk gezegd (volgens mij) of zijn vegetatieve functies al (deels) zelfstandig werken, danwel of de hersenen op enige prikkel reageren. Ik vermoed van niet en dat het nog afwachten is. Met neurologische revalidatie zou dat duidelijk moeten worden.
vrijdag 24 februari 2012 om 14:38
vrijdag 24 februari 2012 om 14:39
Sowieso gebruiken ziekenhuis in dit soort situaties nooit het woord euthanasie. Het is meer een grijs gebied. Bij ons hebben ze dat ook nooit gezegd. We hebben het gevraagd, want hetgeen wat ze bij mijn vader hebben gedaan is eigenlijk wel euthanasie. Maar het is echt een grijs gebied. Dus wat ze ook gaan doen, dat woord zullen ze nooit gaan gebruiken.
What you do today, can improve all your tomorrows.
vrijdag 24 februari 2012 om 14:42
Een hele trieste situatie.
Maar wat ik begreep uit de persconferentie dat hij eerst zolang is gereanimeerd omdat ze herstel verwachten. Maar nu blijkt het anders te zijn. Of niet zo ging als ze gehoopt hadden mbt het reanimeren.
Dan wordt de zaak toch anders ??
Je reanimeert omdat je de boel inschat opDAT!! moment.
Maar nu na een week is het niet waar ze als eerste van uitgingen met de reanimatie.
Is het niet alitjd zodat ze eerst handelen en later pas de uitslag blijkt.
Mij lijkt het nog veel erger als je partner wel en niet is.
Je kan geen afscheid nemen maar je neemt toch afsscheid van een persoon die er nooit meer komt.
Wat is dan erger ?? Je kan niet rouwen om een overledenen niet afsluiten. Want hij is er nog wel maar alleen als lichaam.
Al dat wat Mabel haar partner een man en vader of broer maakte is er niet meer....
Moeilijk.....Omdat je voor je gevoel nu een keuze hebt. Een loodzware keuze. Had je al die medische middelen niet gehad dan had je geen keuze gehad. Ik denk dat het niet altijd goed is om zoveel medische middelen te hebben... Omdat het nu blijkt niet altijd meer goed komt.
Op zo een manier dat je na jaren later nog niet weet of je er goed aan doet. Ik denk niet dat de konklijke famlie en Mabel jarenlang doorlaten behandelen. Je hebt toch je partner/vader/zoon/broer niet mee terug. Al die dingen zijn er niet meer die hem dat maakte.
Wat heeft dan alleen een lichaam bij je houden nog voor zin ???
Voor wie doe je het dan voor die persoon of voor jezelf ??
Maar wat ik begreep uit de persconferentie dat hij eerst zolang is gereanimeerd omdat ze herstel verwachten. Maar nu blijkt het anders te zijn. Of niet zo ging als ze gehoopt hadden mbt het reanimeren.
Dan wordt de zaak toch anders ??
Je reanimeert omdat je de boel inschat opDAT!! moment.
Maar nu na een week is het niet waar ze als eerste van uitgingen met de reanimatie.
Is het niet alitjd zodat ze eerst handelen en later pas de uitslag blijkt.
Mij lijkt het nog veel erger als je partner wel en niet is.
Je kan geen afscheid nemen maar je neemt toch afsscheid van een persoon die er nooit meer komt.
Wat is dan erger ?? Je kan niet rouwen om een overledenen niet afsluiten. Want hij is er nog wel maar alleen als lichaam.
Al dat wat Mabel haar partner een man en vader of broer maakte is er niet meer....
Moeilijk.....Omdat je voor je gevoel nu een keuze hebt. Een loodzware keuze. Had je al die medische middelen niet gehad dan had je geen keuze gehad. Ik denk dat het niet altijd goed is om zoveel medische middelen te hebben... Omdat het nu blijkt niet altijd meer goed komt.
Op zo een manier dat je na jaren later nog niet weet of je er goed aan doet. Ik denk niet dat de konklijke famlie en Mabel jarenlang doorlaten behandelen. Je hebt toch je partner/vader/zoon/broer niet mee terug. Al die dingen zijn er niet meer die hem dat maakte.
Wat heeft dan alleen een lichaam bij je houden nog voor zin ???
Voor wie doe je het dan voor die persoon of voor jezelf ??
vrijdag 24 februari 2012 om 14:43
quote:flower_ schreef op 24 februari 2012 @ 14:39:
Sowieso gebruiken ziekenhuis in dit soort situaties nooit het woord euthanasie. Het is meer een grijs gebied. Bij ons hebben ze dat ook nooit gezegd. We hebben het gevraagd, want hetgeen wat ze bij mijn vader hebben gedaan is eigenlijk wel euthanasie. Maar het is echt een grijs gebied. Dus wat ze ook gaan doen, dat woord zullen ze nooit gaan gebruiken.Het is inderdaad vaak meer een kwestie van niet behandelen. Geen antibiotica bij infecties die optreden (maar wel morfine).
Sowieso gebruiken ziekenhuis in dit soort situaties nooit het woord euthanasie. Het is meer een grijs gebied. Bij ons hebben ze dat ook nooit gezegd. We hebben het gevraagd, want hetgeen wat ze bij mijn vader hebben gedaan is eigenlijk wel euthanasie. Maar het is echt een grijs gebied. Dus wat ze ook gaan doen, dat woord zullen ze nooit gaan gebruiken.Het is inderdaad vaak meer een kwestie van niet behandelen. Geen antibiotica bij infecties die optreden (maar wel morfine).
vrijdag 24 februari 2012 om 14:44
quote:helene31 schreef op 24 februari 2012 @ 14:38:
Ik moet ineens weer denken aan meneer en mevrouw Loslippig.
Die de natie graag even wilden geruststellen, want het zou allemaal best meevallen.
Same here......
die mri zou geen gekke dingen hebben laten zien, gisteren hebben ze pas de eerste mri kunnen maken.
Denk dat ze nu niet snel meer met hun snoet op tv willen komen , wat betreft echtpaar loslippig mag het voor hun ook een flink staartje krijgen
Ik moet ineens weer denken aan meneer en mevrouw Loslippig.
Die de natie graag even wilden geruststellen, want het zou allemaal best meevallen.
Same here......
die mri zou geen gekke dingen hebben laten zien, gisteren hebben ze pas de eerste mri kunnen maken.
Denk dat ze nu niet snel meer met hun snoet op tv willen komen , wat betreft echtpaar loslippig mag het voor hun ook een flink staartje krijgen
vrijdag 24 februari 2012 om 14:45
quote:anky schreef op 24 februari 2012 @ 14:43:
[...]
Het is inderdaad vaak meer een kwestie van niet behandelen. Geen antibiotica bij infecties die optreden (maar wel morfine).Klopt, wel morfine en slaapmiddel. Verder geen eten en vocht meer. En beademing werd gestopt. En dan duurt het nog best wel lang voordat het echt voorbij is.
[...]
Het is inderdaad vaak meer een kwestie van niet behandelen. Geen antibiotica bij infecties die optreden (maar wel morfine).Klopt, wel morfine en slaapmiddel. Verder geen eten en vocht meer. En beademing werd gestopt. En dan duurt het nog best wel lang voordat het echt voorbij is.
What you do today, can improve all your tomorrows.
