Stel...

Stel, er wordt aan de deur gebeld. U doet open en de buurman komt binnen. De buurman haalt een mes tevoorschijn en zegt dat u uw mobiel, uw laptop en uw portemonnee moet geven. U voelt zich door de aanwezigheid van het mes bedreigd en geeft alles aan de buurman. U gaat naar het politiebureau en doet aangifte. U wordt geluisterd, wordt genoteerd wat ontvreemd is en waarschijnlijk wordt de buurman gearresteerd. U krijgt geld van de verzekering en er wordt slachtoffershulp aangeboden. Niemand twijfelt eraan dat er spullen onder bedreiging gestolen zijn. Als de buurman zegt dat u de spullen uit vrije wil hebt gegeven, wordt uw buurman uitgelachen.

Als niet uw mobiel, laptop en portemonnee gestolen worden, maar uw waardigheid, uw vrijheid, uw privacy en uw rechten, en zelfs uw fysieke veiligheid, wordt u en uw verhaal in twijfel gebracht. Als u naar de politie gaat, hoort u dat u geen aangifte moet doen omdat het is zijn woord tegen uw woord. U krijgt uw spullen niet terug, omdat u ze vrijwillig heeft gegeven. En u staat zo machteloos. U bent gescheiden, maar hij heeft nog macht over jou, over je spullen.

Jaarlijks vallen 50 slachtoffers van huiselijk geweld, en de politiek weet niet waarom. Ik hoef geen expert zijn om het weten. Ik ben ook een slachtoffer, en wat ik in mijn opening verteld heb, is wat slachtoffers van huiselijk geweld en zedendelicten meemaken. Er moet eerst iets ernstig gebeuren, voordat er actie ondernomen wordt, voordat je verhaal niet in twijfel gebracht wordt. En als er bewezen wordt dat je slachtoffer bent, wordt de verantwoordelijkheid bij de slachtoffer gelegd: waarom ben je niet eerder gevlucht? Waarom heb je je laten slaan? Waarom heb je geen aangifte gedaan? Als je psychologische hulp zoekt, wordt dat tegen jou gebruikt. Als je voor je leven vlucht, kan je je kinderen kwijt raken. En dat gebeurt in Nederland, anno 2018. Je denkt dat je in een veilige rechtstaat woont, maar er overlijden toch 50 mensen per jaar. Ik kan antwoord op alle deze vragen geven, en dan zou het duidelijk worden waarom er zo veel slachtoffers vallen.

Ik kan mijn verhaal vertellen. Ik kan geluisterd worden, maar de dodelijke slachtoffers niet. De mensen die nu in een gewelddadige relatie gevangen zitten ook niet. Ik zou de politiek in beweging willen brengen. Ik zou ze willen vertellen dat slachtoffers in de kou staan, waarom er 50 slachtoffers per jaar vallen. En ik zou ze willen vertellen wat ze moeten doen om ons te beschermen.

Ik wil zo graag de politiek beïnvloeden, maar ik weet niet hoe. Hoe kan ik onze politici bereiken, ze laten zien wat de weg is? Hoe zou je het aanpakken? Ik wil dit voor toekomstige slachtoffers doen, niet voor mij.

Doreia schreef: ↑

04-02-2018 21:10

Ik herken het volkomen, de vraag die je stelt aan je psycholoog. Ja het was mishandeling.
Alleen kun je het in dit specifieke geval de agent niet kwalijk nemen dat hij niet heeft gehandeld. Je komt binnen met je vriend/ex om aangifte tegen hem te doen. Ik denk dat er geen agent op de wereld is die dan je aangifte opneemt. En dat zeg ik niet om je een rotgevoel of iets dergelijks te geven, maar omdat je om zo'n situatie de politiek niet kunt veranderen.

Ik kwam niet met hem.

Debora schreef: ↑

04-02-2018 21:26

Ik vind het een goed idee Heksie, dat Spaanse protocol. Op het gebied van zedendelicten hebben we in Nederland ook een hoop moeten verbeteren, op het gebied van huiselijk geweld valt er duidelijk nog winst te behalen.
In ziekenhuizen zijn er al protocollen dat er bij een vermoeden op huiselijk geweld er altijd contact wordt opgenomen met Veilig Thuis (is ook relatief nieuw). Als er geen kinderen zijn en de mishandelde persoon in kwestie wil geen hulp, dan houdt het helaas op.
Maar in jouw geval werd er wel om hulp gevraagd, en hoe die agent met jou omging is bizar, maar, zoals uit andere verhalen op dit forum blijkt, helaas geen uitzondering.

Wat betreft je openingsverhaal; ik vond het onduidelijk en snapte je punt niet zo goed. Ik denk dat het niet handig is zo'n alternatief scenario te schetsen, als je een veel sterker verhaal hebt: namelijk jouw persoonlijke ervaring met de Nederlandse politie, afgezet tegen het Spaanse model en de resultaten die daarmee behaald zijn. Dat gedeelte sprak mij meteen aan en overtuigde me veel meer van het belang van je betoog

Duidelijk. Bedankt voor je tip. Ik zal het meenemen.

Dat voorval met die agent als volgt:

Mijn ex woonde toen met zijn vriendin, maar we waren nog getrouwd. Zijn vriendin zette hem op straat en hij kwam met geweld mijn huis binnen. Ik belde de politie. Omdat we nog officieel getrouwd waren en ik nog nooit ernstige verwondingen had opgelopen, kon hij in mijn huis blijven. De politie zei dat ze niets voor mij konden doen en dat ze weg gingen. Aan mij om daar te blijven of te vluchten. Een plek in een veilig huis konden ze niet regelen, omdat mijn ex niet gevaarlijk leek. Ik koos om niet meer naar binnen te gaan. Met die beslissing werd jeugdzorg ingeschakeld. Na paar uur, werd besloten geen actie te ondernemen; ik mocht van de kinderbescherming onder geen voorwaarde contact met de kinderen opnemen, en ik mocht niet in de buurt van het huis te komen. Ik ben met mijn slofjes op straat gezet. Ik had niet eens een portemonnee bij mij. Ik heb nog net de autosleutels en een jas kunnen pakken. Ik maakte een afspraak bij de politie om aangifte te doen.

Tijdens de aangifte kon ik me niet identificeren. Ik had een nacht op straat geslapen en een nacht bij een vriend. Ik vertelde dat ik kleding, mijn rijbewijs en geld van huis wilde pakken, of iemand me kon begeleiden, want ik mocht het huis niet in en de kinderen niet spreken. De agent die mee ging is de agent van de opmerking. Ik moest bij vertrek de sleutel van mijn auto teruggeven omdat op papier beide auto's van mijn ex waren. Op dat moment heeft hij de opmerking gemaakt, toen ik de sleutel moest geven; ik zei dat mijn spullen in de auto waren en dat de auto mijn slaapplaats was. Hij zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik ben toen weer in mijn slofjes vertrokken, zonder geld, zonder auto, zonder kleding. Ze bleven bij de deur van mijn huis te lachen en grapjes te maken. Toen ik in de hoek was riep de agent dat ik de auto mocht meenemen. Waarschijnlijk mijn ex of de agent dachten dat het te ver was om mij zo op straat zo te zetten. De agent was immers meegekomen om mij zo genaamd te beschermen terwijl ik persoonlijke spullen pakte.

Het doet nog zo een pijn als ik aan die twee denk: ja, ze is gek, ze loopt al jaren van psychiater naar psychiater en ik heb de hele tijd geholpen en gesteund. Agent lachend: ja, ik kent het type, hahahaha.

Doreia schreef: ↑

04-02-2018 22:12

Het spijt me.
Het doet me heel erg pijn.
Je pijn spát van het scherm.
De machteloosheid van de regels dringt keihard mijn hart binnen.
Het spijt me dat ik je dit heb laten uitleggen.

geen spijt hebben. Stilte is juist wat er niet moet gebeuren. Ik hoop dat als iemand hier mijn verhaal leest en zich afvraagt of ze ook mishandeld wordt, dat ze durft de stap te nemen. Het grootste probleem in mijn geval was gebrek aan informatie. En ondanks alles wat ik hier verteld heb, zou ik zonder twijfel weer scheiden. Het loont dat leven achter te laten.

Ik kan nog gillen van de pijn. Het is al ruim drie jaar, en nog steeds word ik 's nachts waker. Het doet zo een pijn dat ik niet met woorden kan uitleggen. De vernedering, de onmacht.

Dank je wel