Actueel
alle pijlers
Wat doe jij in zo'n geval?
zondag 17 februari 2008 om 13:39
Gisteravond werd er aan mijn deur gebeld.
Er stond een jonge, tamelijk onverzorgd uitziende, vrouw voor mijn deur. Zij kwam met het verhaal dat zij de buurt rond ging, in wanhoop, omdat zij en haar kinderen niets meer te eten hadden.
Nu woon ik in een wijk waar rijp en groen door elkaar woont en ik ben dus wel wat gewend.
Ik heb geluisterd en vragen gesteld. Zij kwam mij oprecht over en ik besloot in ieder geval iets te doen.
Ik zei haar geen geld te geven, maar wel te kijken wat ik in mijn kasten had voor haar en de kinderen. Als zij bleef wachten wist ik ook gelijk zeker dat het niet om geld te doen was.
En ze bleef inderdaad wachten en was dolblij met mijn tasje met boodschapjes. Ik heb haar nog raad gegeven over waar ze kon aankloppen voor echte hulp en toen ging ze verder. Het tasje heeft ze bij zich gehouden en werd door enkele andere bewoners aangevuld zag ik.
Het zit me uiteindelijk nog niet lekker. In onze wijk vertrouw je niet zomaar iemand. Maar dit lijkt zo echt en ik weet niet waar zij en haar kinderen wonen. Kan me voor de kop slaan dat ik haar adres niet heb. Want ik zou zo graag, binnen mijn macht, nog een helpende hand toesteken, al is het maar verder helpen naar de juiste instanties en eventueel nog wat praktische hulp als kleding voor haar kindjes.
Er stond een jonge, tamelijk onverzorgd uitziende, vrouw voor mijn deur. Zij kwam met het verhaal dat zij de buurt rond ging, in wanhoop, omdat zij en haar kinderen niets meer te eten hadden.
Nu woon ik in een wijk waar rijp en groen door elkaar woont en ik ben dus wel wat gewend.
Ik heb geluisterd en vragen gesteld. Zij kwam mij oprecht over en ik besloot in ieder geval iets te doen.
Ik zei haar geen geld te geven, maar wel te kijken wat ik in mijn kasten had voor haar en de kinderen. Als zij bleef wachten wist ik ook gelijk zeker dat het niet om geld te doen was.
En ze bleef inderdaad wachten en was dolblij met mijn tasje met boodschapjes. Ik heb haar nog raad gegeven over waar ze kon aankloppen voor echte hulp en toen ging ze verder. Het tasje heeft ze bij zich gehouden en werd door enkele andere bewoners aangevuld zag ik.
Het zit me uiteindelijk nog niet lekker. In onze wijk vertrouw je niet zomaar iemand. Maar dit lijkt zo echt en ik weet niet waar zij en haar kinderen wonen. Kan me voor de kop slaan dat ik haar adres niet heb. Want ik zou zo graag, binnen mijn macht, nog een helpende hand toesteken, al is het maar verder helpen naar de juiste instanties en eventueel nog wat praktische hulp als kleding voor haar kindjes.
zondag 17 februari 2008 om 13:57
Naar mijn idee heb je er goed aan gedaan. Ik zou me niet al te schuldig voelen over het feit dat je geen adres hebt gevraagd. Ik denk dat (wanneer haar verhaal inderdaad klopt) je haar heel gelukkig hebt gemaakt met die spullen. Misschien zie je haar nog eens in de buurt, zodat je kunt vragen hoe het met haar gaat.
zondag 17 februari 2008 om 14:20
Ik vind dat je hartstikke goed hebt gehandeld. Er zijn veel mensen die bewerend dat we in een rijk land wonen waar iedereen het zo goed heeft maar de realiteit is anders. Er heerst behoorlijk wat stille armoede in Nederland. Er bestaan niet voor niets voedselbanken.
Geld geven zou ik ook niet doen want wie weet waar dat voor gebruikt wordt.
Dat kan ook worden uitgegeven aan drugs en drank.
Bovendien is dan de kans dat je opgelicht wordt groter.
Maar als iemand daadwerkelijk blij is met eten dan hadden ze het blijkbaar hard nodig. Mochten ze het niet echt nodig hebben, dan wordt jij van wat voedsel weggeven ook niet armer. Iedereen gooit tenslotte ook wel eens wat over de datum is.
Ik denk dat het juist goed is dat je geen adres hebt gevraagd.
Deze vrouw heeft waarschijnlijk al genoeg schaamte moeten overwinnen om in de buurt te durven aanbellen. Als mensen dan haar adres gaan vragen wordt de drempel alleen maar hoger om hulp te vragen.
Bovendien worden oplichters daardoor ook niet afgeschrikt. Die geven gewoon een verzonnen afdres op.
Geld geven zou ik ook niet doen want wie weet waar dat voor gebruikt wordt.
Dat kan ook worden uitgegeven aan drugs en drank.
Bovendien is dan de kans dat je opgelicht wordt groter.
Maar als iemand daadwerkelijk blij is met eten dan hadden ze het blijkbaar hard nodig. Mochten ze het niet echt nodig hebben, dan wordt jij van wat voedsel weggeven ook niet armer. Iedereen gooit tenslotte ook wel eens wat over de datum is.
Ik denk dat het juist goed is dat je geen adres hebt gevraagd.
Deze vrouw heeft waarschijnlijk al genoeg schaamte moeten overwinnen om in de buurt te durven aanbellen. Als mensen dan haar adres gaan vragen wordt de drempel alleen maar hoger om hulp te vragen.
Bovendien worden oplichters daardoor ook niet afgeschrikt. Die geven gewoon een verzonnen afdres op.
zondag 17 februari 2008 om 14:28
Misschien woont ze wel helemaal niet in bij je in de buurt. Ik kan me voorstellen dat als je zo wanhopig bent om bij deuren langs te gaan, dat je dat niet zo snel in je eigen deur doet.
Ik denk dat je het goed hebt gedaan. Beter wat gegeven met het risico "opgelicht" te zijn dan het gevoel dat het geeft door niet te geven en te denken "wat als ze wel de waarheid sprak..."
Ik denk dat je het goed hebt gedaan. Beter wat gegeven met het risico "opgelicht" te zijn dan het gevoel dat het geeft door niet te geven en te denken "wat als ze wel de waarheid sprak..."
zondag 17 februari 2008 om 15:01
Lolotte, je bent een schat. Maar je hebt gedaan wat je kon; eten gegeven en haar verwezen waar ze hulp kon krijgen. Meer kun je echt niet doen lieverd.
Vreselijk, dat mensen langs de deuren moeten om eten voor hun kinderen bij elkaar te sprokkelen, maar ik weet dat het voorkomt.
Denk maar zo; ze heeft een warme geste en advies van je ontvangen en dat onthoudt ze wel. Als ze weer een keer wat nodig heeft, weet ze je te vinden. Dan kun je haar alsnog aanspreken. Komt ze niet, dan heeft ze wellicht zelf haar weg gevonden naar de hulpverlening.
Vreselijk, dat mensen langs de deuren moeten om eten voor hun kinderen bij elkaar te sprokkelen, maar ik weet dat het voorkomt.
Denk maar zo; ze heeft een warme geste en advies van je ontvangen en dat onthoudt ze wel. Als ze weer een keer wat nodig heeft, weet ze je te vinden. Dan kun je haar alsnog aanspreken. Komt ze niet, dan heeft ze wellicht zelf haar weg gevonden naar de hulpverlening.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 17 februari 2008 om 15:46
Lolotte, heel goed van je. Ik zou het zelf ook doen. Mijn moeder bezoekt vanuit de kerk een vrouw uit Iritrea, zij woont met haar 3 kinderen (2 tienerjongens en een peutermeisje) bij mijn ouders in de buurt. Haar exman (die 3,5 jaar geleden, lang na de scheiding, nog wel het dochtertje verwekt heeft) is inmiddels weer terug in Nederland, maar van hem krijgt ze niets.
Ze werkt hard, maar heeft ook 3 kinderen om voor te zorgen, dus ze zitten erg krap.
Ik geef haar regelmatig iets. Als ik testers van iets krijg waar ik zelf niets mee doe. Of toen ik hoorde dat ze een computer nodig had voor de school van de jongens, toen heb ik een (verouderde) computer voor haar geregeld.
Als Super de Boer de actie heeft van het boodschappenpakket, spaar ik de zegels voor haar. Kerstpakketten gaat ook haar kant op.
Het geeft me een goed gevoel iemand te kunnen helpen. Geld geven doe ik niet. In het begin van de straatkrant kocht ik 'm regelmatig. Maar tegenwoordig... Hier in het dorp stond (we hebben 'm na de kerst niet meer gezien, was met zijn voorganger ook zo) er één met een brommer, bijna de hele dag bellend met zijn mobiel en de ene sigaret met de andere aanstekend. Heb ik dan toch geen goed gevoel bij, al voelt het soms toch ook een beetje hooghartig, alsof ik bepaal of iemand iets nodig heeft of niet.
Ze werkt hard, maar heeft ook 3 kinderen om voor te zorgen, dus ze zitten erg krap.
Ik geef haar regelmatig iets. Als ik testers van iets krijg waar ik zelf niets mee doe. Of toen ik hoorde dat ze een computer nodig had voor de school van de jongens, toen heb ik een (verouderde) computer voor haar geregeld.
Als Super de Boer de actie heeft van het boodschappenpakket, spaar ik de zegels voor haar. Kerstpakketten gaat ook haar kant op.
Het geeft me een goed gevoel iemand te kunnen helpen. Geld geven doe ik niet. In het begin van de straatkrant kocht ik 'm regelmatig. Maar tegenwoordig... Hier in het dorp stond (we hebben 'm na de kerst niet meer gezien, was met zijn voorganger ook zo) er één met een brommer, bijna de hele dag bellend met zijn mobiel en de ene sigaret met de andere aanstekend. Heb ik dan toch geen goed gevoel bij, al voelt het soms toch ook een beetje hooghartig, alsof ik bepaal of iemand iets nodig heeft of niet.
zondag 17 februari 2008 om 19:29
Zij vertelde mij in een straat hier echt vlakbij te wonen, was zelf in eerste instantie genegen mij haar adres te geven. Maar aangezien ik toen nog argwanend was dacht ik dat ze daar best eens over zou kunnen liegen. Het zal niet de eerste zijn die een babbeltruc gebruikt, niet waar?
Ik heb dit topic niet geopend om te horen hoe goed ik wel ben, maar om van anderen misschien tips te krijgen. Dat ik goed ben wist ik natuurlijk allang.
De tip van de wijkagent is een goede. Met hem heb ik regelmatig contact vanuit mijn vrijwilligerswerk, dus dat is een eenvoudige stap. Beter gezegd een mailtje naar hem is al onderweg.
Gezien de leeftijd die ze van jongste opgaf zou zij mogenlijk ook bij het consultatieburo bekend kunnen zijn.
Ze blijft in mijn gedachten hangen. Ik moet er niet aan denken dat je moeder bent en je je kinderen niets kunt bieden. Ze had, net als ik in een moeilijke periode als puber, kunnen gaan stelen. Maar ik denk dat ze nog goed genoeg op een rijtje heeft om te beseffen dat als ze gepakt wordt haar kindjes de dupe zijn.
Hoe wanhopig ze is vind ik haar eigenlijk ook nog heel dapper.
Ik heb dit topic niet geopend om te horen hoe goed ik wel ben, maar om van anderen misschien tips te krijgen. Dat ik goed ben wist ik natuurlijk allang.
De tip van de wijkagent is een goede. Met hem heb ik regelmatig contact vanuit mijn vrijwilligerswerk, dus dat is een eenvoudige stap. Beter gezegd een mailtje naar hem is al onderweg.
Gezien de leeftijd die ze van jongste opgaf zou zij mogenlijk ook bij het consultatieburo bekend kunnen zijn.
Ze blijft in mijn gedachten hangen. Ik moet er niet aan denken dat je moeder bent en je je kinderen niets kunt bieden. Ze had, net als ik in een moeilijke periode als puber, kunnen gaan stelen. Maar ik denk dat ze nog goed genoeg op een rijtje heeft om te beseffen dat als ze gepakt wordt haar kindjes de dupe zijn.
Hoe wanhopig ze is vind ik haar eigenlijk ook nog heel dapper.
maandag 18 februari 2008 om 13:32
Ik heb net een mailtje terug van oom agent. Hij speelt het verhaal door aan de wijkagent die bij het stuk wijk hoort waar zij vertelde vandaan te komen. Er zijn dus weer extra ogen en oren die het in de gaten kunnen houden. Zo kan ze ook de hulp krijgen die nodig is, want wat ze nu heeft is blijkbaar te weinig. Ik hoorde van bewoners verderop uit de straat dat ze daar ook nog eten gekregen had. Voorlopig zit ze dus wat dat betreft goed.
Nadat ik gisteravond met een half oor iets van tv oppikte over ouders met schulden die hun kind(eren) iets aandoen zit het me al helemaal niet lekker meer. Maar zover hoeft het allemaal natuurlijk niet te komen. Zeker niet omdat ze het blijkbaar aandurft om dit soort acties te ondernemen. Als ze volhoudt en de wijkkies krijgen haar in het vizier zal ze waarschijnlijk wel op haar pootjes terecht komen.
Nadat ik gisteravond met een half oor iets van tv oppikte over ouders met schulden die hun kind(eren) iets aandoen zit het me al helemaal niet lekker meer. Maar zover hoeft het allemaal natuurlijk niet te komen. Zeker niet omdat ze het blijkbaar aandurft om dit soort acties te ondernemen. Als ze volhoudt en de wijkkies krijgen haar in het vizier zal ze waarschijnlijk wel op haar pootjes terecht komen.
maandag 18 februari 2008 om 15:07
Ooit ben ik langs een jonge vrouw gestapt die bedelde om "geld voor eten". Daar word je wel geroutineerd in, als je in een grote stad woont. Maar op het moment dat ik haar passeerde zag ik de wanhoop in haar ogen en die ben ik nooit meer vergeten. Ik wilde eigenlijk terug maar was met een paar collega's op lunchwandeling dus ik ben doorgelopen. Daar heb ik nog steeds spijt van.
Geld geven doe ik nog steeds niet (gaat op aan drank of drugs) maar voor iemand die kennelijk honger heeft iets te eten regelen is een kleine moeite en dat doe ik sindsdoen.
Geld geven doe ik nog steeds niet (gaat op aan drank of drugs) maar voor iemand die kennelijk honger heeft iets te eten regelen is een kleine moeite en dat doe ik sindsdoen.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
maandag 18 februari 2008 om 15:36
Lolotte, je hebt op de juiste manier gehandeld, ik kan me voorstellen dat je baalt dat je door haar adres niet gevraagd te hebben haar niet verder kan helpen omdat je dat graag wilt.
Maar je kan ook niet de hele wereld op je rug nemen, wat je hebt gedaan is al heel mooi, ik zou ook nooit geld geven ,maar ook tastbare dingen.
Ik was vorig jaar in Bulgarije al in een schok, daar staan mensen bij de terrasjes te wachten wat overblijft op de tafels en dan vragen ze beleefd of ze het mee mogen nemen, stond te trillen van de schrik, ik woon namelijk niet in zo een omgeving als jij en ben dat dus niet gewend, maar dat het dus al zover komt in Nederland vind ik des te schokkender zeg, dat moest toch niet mogelijk zijn in een welvarend land als dit.
Maar je kan ook niet de hele wereld op je rug nemen, wat je hebt gedaan is al heel mooi, ik zou ook nooit geld geven ,maar ook tastbare dingen.
Ik was vorig jaar in Bulgarije al in een schok, daar staan mensen bij de terrasjes te wachten wat overblijft op de tafels en dan vragen ze beleefd of ze het mee mogen nemen, stond te trillen van de schrik, ik woon namelijk niet in zo een omgeving als jij en ben dat dus niet gewend, maar dat het dus al zover komt in Nederland vind ik des te schokkender zeg, dat moest toch niet mogelijk zijn in een welvarend land als dit.
maandag 18 februari 2008 om 22:36
ik heb met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.
wat lijkt me het vrezelijk om je kinderen niet te eten kunnen geven en dat je van pure ellende maar langs de deuren gaat om te bedelen......
je hebt het goed gedaan . Ik kan me voorstellen dat je achteraf er over nadenkt en bedenkt dat je haar adres had kunnen vragen. Maar vervolgens heb je er nog wel wat mee gedaan.
ik vind het te triest voor woorden dan mensne blijkbaar zo moeten leven in NL.
heb zelf ook een uitkering en en kind maar kan me godzijdank goed redden.
ik zat me ook te bedenken dat die vrouw blijkbaar geen vrienden en of familie heeft waar ze kan aankloppen.........
hoe triest kun je het hebben.
hoop dat de wijkagent haar opspoort en haar kan helpen!!
wat lijkt me het vrezelijk om je kinderen niet te eten kunnen geven en dat je van pure ellende maar langs de deuren gaat om te bedelen......
je hebt het goed gedaan . Ik kan me voorstellen dat je achteraf er over nadenkt en bedenkt dat je haar adres had kunnen vragen. Maar vervolgens heb je er nog wel wat mee gedaan.
ik vind het te triest voor woorden dan mensne blijkbaar zo moeten leven in NL.
heb zelf ook een uitkering en en kind maar kan me godzijdank goed redden.
ik zat me ook te bedenken dat die vrouw blijkbaar geen vrienden en of familie heeft waar ze kan aankloppen.........
hoe triest kun je het hebben.
hoop dat de wijkagent haar opspoort en haar kan helpen!!
dinsdag 19 februari 2008 om 16:44
Prima opgelost toch? Ook voor daarna. Aangezien ik e.e.a. ook heel oprecht vond op basis van jouw verhaal. Ik probeer mij dan altijd in de ander te verplaatsen....hoe moeilijk het meestal is voor dergelijke hulpvrager om al je schaamte en schuldgevoel opzij te zetten en zomaar eten te vragen aan mensen...ik bedoel, ik vind dat nogal wat!
Weet niet waar de TO woont maar ik hoop voor deze dame dat er in die regio misschien een voedselbank is waar ze aan kan kloppen of een Lokaal Zorgnetwerk waar ze besproken wordt zodat er in elk geval een begin wordt gemaakt met hulp.
Ik persoonlijk weiger nooit en te nimmer iemand eten..dat varieerde van vroeger als iemand op school zijn of haar brood was vergeten en geen geld had...dan deelde ik mijn boterhammen met diegene. De vaste straatkrantverkoper of de "vaste oppasser"van mijn fiets bij de supermarkt die zichzelf een baantje heeft toebedeeld door karretjes terug te zetten, op fietsen te passen etc..kan ook altijd rekenen op een pakje drinken, een blikje cola en of een broodje o.i.d.
Heb aantal jaren terug tijdens een hele hete zomer ook eens op het station een bijna uitgedroogde drugsverslaafde van drinken voorzien..ik bedoel...honger en dorst vind ik zoiets onmenselijks in een land als dit...geld geven vind ik een ander verhaal en ook een andere discussie maar ik ben van mening dat een boterham geven, iets te drinken kopen o.i.d. het minste is wat je voor iemand kunt doen.
Weet niet waar de TO woont maar ik hoop voor deze dame dat er in die regio misschien een voedselbank is waar ze aan kan kloppen of een Lokaal Zorgnetwerk waar ze besproken wordt zodat er in elk geval een begin wordt gemaakt met hulp.
Ik persoonlijk weiger nooit en te nimmer iemand eten..dat varieerde van vroeger als iemand op school zijn of haar brood was vergeten en geen geld had...dan deelde ik mijn boterhammen met diegene. De vaste straatkrantverkoper of de "vaste oppasser"van mijn fiets bij de supermarkt die zichzelf een baantje heeft toebedeeld door karretjes terug te zetten, op fietsen te passen etc..kan ook altijd rekenen op een pakje drinken, een blikje cola en of een broodje o.i.d.
Heb aantal jaren terug tijdens een hele hete zomer ook eens op het station een bijna uitgedroogde drugsverslaafde van drinken voorzien..ik bedoel...honger en dorst vind ik zoiets onmenselijks in een land als dit...geld geven vind ik een ander verhaal en ook een andere discussie maar ik ben van mening dat een boterham geven, iets te drinken kopen o.i.d. het minste is wat je voor iemand kunt doen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
