Alleen wonen, single zijn en Corona

Ik woon alleen, nu iets meer dan een jaar. Vaak is dit héérlijk, ik kan volledig doen wat ik zelf wil en niemand die mij erop aankijkt. Ik houd ontzettend van die avondjes dat ik alleen op de bank zit en een serie aan het bingewatchen ben met allemaal lekkers om me heen.

Toch voel ik me ook vaak alleen, al helemaal sinds Corona is uitgebroken, waarbij je meer thuis bent dan ooit. Op zich heb ik een redelijk gevulde agenda; ik werk fulltime en in m'n weekend altijd wel leuke dingen staan. Ik ben single, dus voor Corona ging ik ook redelijk vaak de stad in (al werd dat al minder, loop inmiddels alweer bijna tegen de dertig aan). Maar goed, de avondjes stappen, dat kan nu natuurlijk überhaupt niet. Dat waren de avonden die weer energie gaven, de afwisseling op de 'sleur' van alledag. Al denk ik dat ik dit gevoel ook wel gehad zou hebben zonder Corona, zij het wel minder.

Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat langzamerhand al mijn vriendinnen inmiddels gesetteld zijn. Heel leuk, zo'n avondje bios of een lunch, maar ik merk dat ik met weinig vriendinnen nog echt kan 'levelen' (stom woord), ze zitten in zo'n andere fase. Alsnog erg gezellig om af te spreken, maar 's avonds komen zij weer thuis bij hun vriend en zit ik alleen op de bank. (Oké, dat klinkt wel erg zielig.. zo erg is het gelukkig ook weer niet).

Ik ben dan ook zeker niet ongelukkig en verder heb ik alles op een rijtje, waar ik heel erg trots op ben. Ik wil de leegte ook niet vullen met een vriend, maar het juist vinden in andere dingen. Maar dat knagende gevoel blijft wel iedere keer terugkomen. Ik denk dat zeker in deze tijd veel mensen hier last van hebben, zeker de singles onder ons. Hoe gaan jullie hiermee om?