Simone Walraven

De jaren 80. Vaak mag ik in gedachten nog even een retourtje naar deze tijd. Als ik eerlijk ben was het niet allemaal even leuk, en waren er ook depressies, ellende en liefdesverdriet, maar achteraf lijkt het helemaal te gek.

Ik zit af en toe wat muziek te downloaden van de Verrukkelijke 15 (een soort Vara-hitparade uit die tijd), maar ik kom er nu achter dat de ware pareltjes al in mijn hoofd zitten, en dat er ook veel bagger werd gemaakt in de jaren 80. Alleeen "no promises" van Icehouse is een onontdekte (of vergeten) parel.

In de jaren 80 was er Countdowen van Veronica. Een popprogramma. Uiteraard(!) was het een stuk intelligenter als TMF of MTV van heden ten dage. Interviews of live optredens hoorden er bij. Een presentatrice was Simone Walraven. Simone was gewoon ubercute. Mooi, lief, eigenwijs, grappig, kortom de droom van Toon.

Om mijn werk te ontlopen zat ik gisteren te surfen, en dacht "wat zal er van Simone terecht zijn gekomen?" Toon is veel dikker als in de jaren 80, maar Simone zal vast wel mooi zijn gebleven. Nou vergeet het maar. Ze is nu filmmaakster, is verder gegaan met de zanger van Johnny hates Jazz (Shatered Dreams was een hitje), en ze zien er nu zo uit. Ergens is er nog een Engelstalig interview met de heer Schiffers (na 20 jaar in de Anglosaksische wereld kan ze kennelijk geen goed Nederlands meer, kan dat zomaar?), ik zal het luisteren als ik tijd heb, maar oh, goede oude tijd...ik wordt echt een oude zeur als ik nu nog hoog op ga geven over spetter Simone. Alleen Kim Wilde kan er nog enigzins mee door.