Geld & Recht
alle pijlers
Is floor for real?
dinsdag 22 juli 2008 om 22:55
What's the deal met Floor!!?? Ik bedoel die meid in de viva, die een, wat is het, dagboek of stukje of klaaghoekje heeft, en dat iedere week vol mekkert. Argh! Nu heeft ze weer die bruiloft met jamie afgezegd! Vast een best domme vraag maar.. ze is fictief..? Toch?
( als ik de viva koop blader ik wel als eerste naar haar dingie, dat dan weer wel )
( als ik de viva koop blader ik wel als eerste naar haar dingie, dat dan weer wel )
dinsdag 22 juli 2008 om 23:11
dinsdag 22 juli 2008 om 23:27
Haha, parnell, néé! Jamie is de archetype van goedige sul die een gezinnetje wil stichten, en trouw is, en kinderen wil en al die shizzlewhizzle. En floor verpest dat allemaal door een hippe dertiger te zijn die teveel keuzes heeft en zich niet wil binden, maar met haar hippe homovriend naar clubs wil gaan, en zeikt over 'het voelt niet goed' blablabla. Maar dat verhaal van jou komt me ook wel bekend voor. Niet, eh 'sanne' ?
woensdag 23 juli 2008 om 09:02
quote:Sheleg schreef op 22 juli 2008 @ 23:27:
Haha, parnell, néé! Jamie is de archetype van goedige sul die een gezinnetje wil stichten, en trouw is, en kinderen wil en al die shizzlewhizzle. En floor verpest dat allemaal door een hippe dertiger te zijn die teveel keuzes heeft en zich niet wil binden, maar met haar hippe homovriend naar clubs wil gaan, en zeikt over 'het voelt niet goed' blablabla. Maar dat verhaal van jou komt me ook wel bekend voor. Niet, eh 'sanne' ?Nee, dan ben ik in de war met Mieke van Maerle uit de Flair, die twee haal ik altijd door elkaar - dan ben ik blij dat die dochter eindelijk een keertje niet in beeld is, lees ik het verkeerde blad .
Haha, parnell, néé! Jamie is de archetype van goedige sul die een gezinnetje wil stichten, en trouw is, en kinderen wil en al die shizzlewhizzle. En floor verpest dat allemaal door een hippe dertiger te zijn die teveel keuzes heeft en zich niet wil binden, maar met haar hippe homovriend naar clubs wil gaan, en zeikt over 'het voelt niet goed' blablabla. Maar dat verhaal van jou komt me ook wel bekend voor. Niet, eh 'sanne' ?Nee, dan ben ik in de war met Mieke van Maerle uit de Flair, die twee haal ik altijd door elkaar - dan ben ik blij dat die dochter eindelijk een keertje niet in beeld is, lees ik het verkeerde blad .
woensdag 23 juli 2008 om 10:11
En nu we het toch over fictief hebben...
In bijna alle vrouwenbladen staan regelmatig verhalen van vrouwen die hun hart uitstorten over iets. Je kent ze wel: die verhalen zijn vaak één lange quote en ze gaan altijd over iets ingrijpends en dramatisch: Vera (31, copywriter) vertelt hoe het is om een relatie te hebben met een drugsverslaafde. Of Aimée (28, kinderpsychologe) vertelt hoe ze langzaam maar zeker ontdekte dat haar vriend een pathologische leugenaar was ("aanvankelijk wíl je het niet geloven") Er staat nooit een foto bij, maar altijd een tekening, of een 'arty' foto waarop niemand herkenbaar is. Vaak staat er ook nog onder dat de namen van de betrokkenen veranderd zijn.
Dat soort artikelen komt natuurlijk rechtstreeks uit de duim van een redactrice of freelance medewerkster - en eigenlijk is er ook niemand die dat niet weet. Ik ben zelf freelance journalist (niet voor vrouwenbladen, trouwens), ken dus heel veel vrouwelijke freelancers en weet dat ze het héérlijk vinden als ze worden aangewezen voor zo'n verhaal: pot thee, laptop op schoot, je inlevingsvermogen op standje tien zetten en heeeerlijk een jankverhaal verzinnen. Je hoeft er niet voor op pad, je hoeft niet rond te bellen, je hoeft niet te interviewen, het hoeft niet bijzonder goed geschreven te zijn (want: alleen 'quote') en er hoeft hoegenaamd geen structuur in te zitten.
Bij sommige bladen wordt er ook totaal niet geheimzinnig over gedaan. Daar vraagt de hoofdredacteur gewoon aan een freelancer: "Zeg, zuig jij voor het volgende nummer even zo'n verhaal uit je duim." Maar (en dat is nóg curieuzer) er zijn ook bladen waar de waarheid half schijnheilig in het midden wordt gelaten. Hoofdredacteur belt: "Zeg, kun jij het persoonlijke verhaal voor het volgende nummer voor je rekening nemen?"
Freelancer: "Ja, natuurlijk. Komt voor de bakker."
Hoofdredacteur: "Dus je weet nog wel iemand met een herkenbaar probleem?"
Freelancer: "Ja hoor, ik weet nog wel iemand. Komt goed."
Hoofdredacteur én freelancer weten ondertussen precies wat er gaat gebeuren (namelijk een totaal verzonnen lulverhaal waar álles gefingeerd aan is, en niet alleen de namen), maar benoemen dat niet met zoveel woorden. Meermalen zo'n dialoogje mogen aanhoren van een goede vriendin die voor een vrouwenglossy schrijft.
Het mooie is: de lezeressen van vrouwenbladen weten ook wel dat zulke verhalen 100% nep zijn, maar vinden het kennelijk niet erg. Hè, lekker even lezen over Anke-Marij (29, visagiste), die vertelt hoe het is om samen te wonen met een oudere man met een verwende dochter van 19 ("Als Hans erbij was deed ze poeslief tegen me, maar zodra hij de deur uit was, maakte ze intens gemene opmerkingen tegen me en zei ze dat ze me gek zou pesten. Ze voelde zich kennelijk bedreigd door de nieuwe vriendin van haar vader, hoe ik ook mijn best deed om vriendinnen te worden. Ik was radeloos!" - bla-di-bla).
Briljant. Op zulke momenten snap ik echt helemaal geen ene moer van vrouwen en voel ik me als man echt een andere diersoort (wij zijn zelf minstens net zo raar, trouwens, don't get me started).
In bijna alle vrouwenbladen staan regelmatig verhalen van vrouwen die hun hart uitstorten over iets. Je kent ze wel: die verhalen zijn vaak één lange quote en ze gaan altijd over iets ingrijpends en dramatisch: Vera (31, copywriter) vertelt hoe het is om een relatie te hebben met een drugsverslaafde. Of Aimée (28, kinderpsychologe) vertelt hoe ze langzaam maar zeker ontdekte dat haar vriend een pathologische leugenaar was ("aanvankelijk wíl je het niet geloven") Er staat nooit een foto bij, maar altijd een tekening, of een 'arty' foto waarop niemand herkenbaar is. Vaak staat er ook nog onder dat de namen van de betrokkenen veranderd zijn.
Dat soort artikelen komt natuurlijk rechtstreeks uit de duim van een redactrice of freelance medewerkster - en eigenlijk is er ook niemand die dat niet weet. Ik ben zelf freelance journalist (niet voor vrouwenbladen, trouwens), ken dus heel veel vrouwelijke freelancers en weet dat ze het héérlijk vinden als ze worden aangewezen voor zo'n verhaal: pot thee, laptop op schoot, je inlevingsvermogen op standje tien zetten en heeeerlijk een jankverhaal verzinnen. Je hoeft er niet voor op pad, je hoeft niet rond te bellen, je hoeft niet te interviewen, het hoeft niet bijzonder goed geschreven te zijn (want: alleen 'quote') en er hoeft hoegenaamd geen structuur in te zitten.
Bij sommige bladen wordt er ook totaal niet geheimzinnig over gedaan. Daar vraagt de hoofdredacteur gewoon aan een freelancer: "Zeg, zuig jij voor het volgende nummer even zo'n verhaal uit je duim." Maar (en dat is nóg curieuzer) er zijn ook bladen waar de waarheid half schijnheilig in het midden wordt gelaten. Hoofdredacteur belt: "Zeg, kun jij het persoonlijke verhaal voor het volgende nummer voor je rekening nemen?"
Freelancer: "Ja, natuurlijk. Komt voor de bakker."
Hoofdredacteur: "Dus je weet nog wel iemand met een herkenbaar probleem?"
Freelancer: "Ja hoor, ik weet nog wel iemand. Komt goed."
Hoofdredacteur én freelancer weten ondertussen precies wat er gaat gebeuren (namelijk een totaal verzonnen lulverhaal waar álles gefingeerd aan is, en niet alleen de namen), maar benoemen dat niet met zoveel woorden. Meermalen zo'n dialoogje mogen aanhoren van een goede vriendin die voor een vrouwenglossy schrijft.
Het mooie is: de lezeressen van vrouwenbladen weten ook wel dat zulke verhalen 100% nep zijn, maar vinden het kennelijk niet erg. Hè, lekker even lezen over Anke-Marij (29, visagiste), die vertelt hoe het is om samen te wonen met een oudere man met een verwende dochter van 19 ("Als Hans erbij was deed ze poeslief tegen me, maar zodra hij de deur uit was, maakte ze intens gemene opmerkingen tegen me en zei ze dat ze me gek zou pesten. Ze voelde zich kennelijk bedreigd door de nieuwe vriendin van haar vader, hoe ik ook mijn best deed om vriendinnen te worden. Ik was radeloos!" - bla-di-bla).
Briljant. Op zulke momenten snap ik echt helemaal geen ene moer van vrouwen en voel ik me als man echt een andere diersoort (wij zijn zelf minstens net zo raar, trouwens, don't get me started).
woensdag 23 juli 2008 om 10:22
Toevallig ben ik eens zelf het onderwerp van zo'n artikel geweest. Ik geloof zeker dat veel van dit soort verhalen uit de duim gezogen zijn, maar mijn moeder heeft een interview gegeven over hoe het is om moeder te zijn van een dochter met anorexia. Het leek precies op het hierboven beschreven verhaal, met quote en alles, maar goed, dit was dus wel echt, want het was het verhaal van mijn moeder...
Kunnen we dus toch blijven denken dat sommige verhalen heus wel echt zijn
.... maakt het lezen misschien toch net iets leuker...
Kunnen we dus toch blijven denken dat sommige verhalen heus wel echt zijn
.... maakt het lezen misschien toch net iets leuker...
woensdag 23 juli 2008 om 10:23
