Moeder moet uit huis

Even van me afschrijven… een paar weken geleden heb ik een topic geplaatst over mijn moeder die haar heup brak en hoe de eventuele toekomst wellicht eruit zou komen te zien. Helaas is vandaag het toekomstbeeld wat mijn moeder nu wacht plotseling een heel stuk duidelijker geworden ..

Mijn moeder heeft borderline (gediagnosticeerd) na een jeugd in internaten. Die rooms-katholieke internaten waar weleens iets over in het nieuws is geweest. Het heeft haar en haar leven en dat van de mensen die een tijdje met haar mee liepen blijven getekend. Zeer verdrietig voor haar, en ook ik worstel nog regelmatig met de sporen die mijn jeugd hebben nagelaten.
Zo hebben we afgelopen 15 jaar nauwelijks contact gehad, waarvan zo’n 12 jaar absolute radiostilte (haar wens)

Na haar scheiding van mijn stiefvader is ze hertrouwd met een man die haar vrienden en ik meteen al niet vertrouwden. Hij kwam net zelf uit een scheiding, zogenaamd volkomen berooid, en begon ‘opnieuw’ met mijn moeder. Na een aantal maanden waren ze dan ook al getrouwd waarna de ene na de andere BV werd opgericht, waarvan een aantal op haar naam. Mijn ouderlijk huis werd verkocht (mijn stiefvader is destijds met alleen een plastic tasje met spulletjes vertrokken!) en de winst werd in een nieuwe woning geinvesteerd.

Al snel werd duidelijk dat de nieuwe man van mijn moeder heel goed was in ‘creatief boekhouden’. Hij had wat vreemde zakelijke vrienden, en toen een bekende Nederlandse onderwereldfiguur op klaarlichte dag werd omgebracht was hij dagenlang helemaal van slag. Er zijn in die periode ook een aantal invallen geweest in hun huis van de FIOD die toen niets kon vinden.

Ik had inmiddels vrijwel geen contact meer met mijn moeder, ik ben altijd bevriend gebleven met haar buurvrouw. Zij waren inmiddels ook gebrouilleerd. Via haar kwam ik nog wel te weten als er iets bijzonders gebeurde bij-met mijn moeder en zo kwam ik ook te weten dat ze was gescheiden. Ik vond het wel bijzonder dat ze in het (grote) huis kon blijven wonen, maar ik dacht het zal wel kloppen en zijn mijn zaken niet

Intussen gleed mijn moeder steeds dieper weg in een leven dat minder geslaagd was. Foute vriendjes, af en toe een Tinder date en dan wakker worden en ontdekken dat je scharrel er met je handtas, paspoort en geld vandoor is, verloederd huis, etcetera.

Ik heb het contact sluimerend aan weer gepoogd te hernieuwen, omdat ze oud en ziekelijk werd en ik het ook wel als mijn plicht zie. Ik ben ook bang dat ik er spijt van krijg als ze er straks echt niet meer zou zijn. Inmiddels heeft ze COPD, vorig jaar heeft ze een herseninfarct gehad, waardoor ze zeer slecht ter been is en nu recent heeft ze na een val haar heup gebroken en ribben zwaar gekneusd.
Ondanks advries vanuit het ziekenhuis om in een verpleeghuis te revalideren is ze vorige week naar huis gegaan waar we dan iom de huisarts revalidatie op hebben kunnen tuigen. Ze is weer bij haar kat, en blij. In een “tehuis” kan ze namelijk niet, dat trekt ze na haar jeugd niet. Het verblijf in het ziekenhuis ervaart ze al als enorm traumatisch.

Dus nu … vind ze bij thuiskomst uit het ziekenhuis een brief van de advocaat van haar ex. De laatste restjes scheiding moeten nog afgewikkeld worden, nu hun laatste vakantiehuisje en bijbehorende bv zijn verkocht.
Blijkt dat deze ex nu dus recht heeft op de helft van de overwaarde en aangezien ze geen middelen heeft om dat zo aan hem te betalen, moet ze haar huis verkopen. Er klopte al niet zoveel aan de afwikkeling van hun scheiding 10 jaar geleden, waar ze financieel nogal het schip in is gegaan (huuropbrengsten van de vakantiehuisjes die verdwenen, dubbele boekhoudingen, de hele winst van mijn ouderlijk huis dat zo in hun nieuwe huis werd gestopt en waarvan hij dus de helft heeft gekregen), maar dit is echt heel wrang.

Ik weet niet wat ik hier zo direct mee wil. Even spuien, denk ik. Ik ben ook wel benieuwd of er meer mensen zijn die zoiets wel hebben meegemaakt.
Ik hoop dat er toch nog een leuk restje leven voor mijn moeder in zit, hopelijk houdt ze dit hele debacle iets over voor een leuk huurwoninkje oid, maar ik vrees al dat dat gezien haar gezondheid geen haalbare kaart gaat zijn en haar ergste vrees bewaarheid wordt als in een verpleeghuis. Ze is echt aan het einde van haar latijn en dit verdient ze ook niet. Als dit de outcome moet zijn aan het einde van je leven …

Surebaby schreef: ↑

16-08-2023 19:26

Precies dit is mijn advies. Ik heb een moeder met een beetje soortgelijk verhaal. Paar jaar terug ook drama alle seinen op rood want ze had een opname gehad en daar vond men dat ze niet meer terug naar huis kon.
Dus ik in actie, rondgebeld etc en er was een plek vlakbij mijn huis waar ze gezien haar zware indicatie wel heen zou mogen evt.
Nou, mijn moeder verviel eerst in haar 'lastige' gedrag. Dus volgens haar was ik een handige tante die alles lekker relaxed voor mezelf zou regelen (uiteraard, heerlijk je ingewikkelde moeder lekker in de buurt ).
Dus ineens kon ze zelf naar een 'mevrouw bij de gemeente' die het allemaal zo sneu vond en niet begreep waarom 'niemand' wat deed (insert verwijtende toon).
Mijn moeder had aan die mevrouw doorgegeven dat ze naar een sjieke woonvoorziening wilde, maar daar waren maar 4 goedkopere woningen en die waren allemaal bezet.
Dus die mevrouw had haar op de wachtlijst voor een andere woning gezet en deze als 'schaduw'.
Drie keer raden wie er nu in die sjieke woonvoorziening woont, en per uitzondering een gift heeft gekregen om haar huis in te richten gezien haar 'schrijnende' situatie?
Echt, to, het klinkt hard maar onkruid vergaat niet.
Je moeder heeft jarenlang geld zat gehad waar ze zo te weinig weinig voor deed, heeft in een prachtig groot huis gewoond een tijd en komt waarschijnlijk wel op haar pootjes terecht.
Hoe meer jij je ermee bemoeit, hoe meer stress ook haar dat waarschijnlijk oplevert daarbij.

Jee, wat een verhaal Surebaby!

Het ging inderdaad ook door mijn hoofd; de optie om mijn moeder dan hier in een aanleungebeuren proberen te krijgen.. maar nu ik je verhaal zo lees, doe ik dat niet.

Mijn moeder heeft er ook een handje van om alles en iedereen te manipuleren .. in het ziekenhuis begon ze ook alweer met dreigen dat ze op de 7de verdieping lag; of de deur naar het terras buiten niet open kon .. hint-hint ..

zakdoek schreef: ↑

16-08-2023 19:46

Ik gok dat je op 2 gedachten hinkt: ze heeft zelf de verkeerde keuzes gemaakt, dus ze mag nu zelf op de blaren zitten. En aan de andere kant: ze heeft borderline, het lijken eigen keuzes maar ze kon niet anders en daar slaat je schuldgevoel op aan.

Ik denk zelf dat ze inderdaad niet anders kon maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat jij haar nu moet redden.
Jij kunt nu niet voor haar zorgen. Daarvoor is er teveel gebeurd en heb je het te druk met jezelf en je gezin en de ballen in de lucht houden, enz. Daar gaat al jouw energie naartoe.
Het voelt misschien alsof je niet wilt maar in feite kun je niet.
Daar mag je verdrietig om zijn. Net als om je moeder, die jou niet kon geven wat je nodig had, en nu kun jij haar niet geven wat zij nodig heeft. Dat ís toch ook gewoon verdrietig?! Maar het is geen argument om dan nu maar alles uit je handen te laten vallen en over je eigen grenzen heen te gaan. Dat dan weer niet.

Dankjewel, deze moest ik even lezen .. ik zal hem elke dag ook herlezen, want je hebt helemaal gelijk!

Phil schreef: ↑

16-08-2023 20:21

Tip:

Eenmaal in een verpleeghuis zal ze opbloeien..

Het is nl niet vergelijkbaar met een internaat.

Zorg, aandacht etc. Haar problematiek is te ernstig en dit zal ws uitdraaien op.een gedwongen opname.

Sterkte!

Denk je dit? Dat zou ik oprecht fijn vinden.