Gezondheid
alle pijlers
60 kilo afgevallen...nu nóg moeten wennen aan je nieuwe ik.
dinsdag 17 april 2007 om 09:21
Ik ben afgelope jaren nogal veranderd. Ik was altijd het dikkige meisje. Het leuke gezellige stoere meisje. Bolle appelwangen. Blozende toet. Lekker rond.
Ik kleedde me goed, had altijd genoeg aandacht van mannen én vrouwen, maar het zat me gewoon niet lekker. Ik vond dat ik in het verkeerde lichaam zat. Ik voelde me ook altijd veel slanker dan ik eigenlijk was ( andersom dus als de meeste vrouwen hebben :D ) En op de foto gaan was altijd afschuwelijk confronterend.
Na 2 kinderen, en een post natale depressie met bijbehorden anti depressiva woog ik 115 kilo ofzo, ik weet het niet meer zo precies. Ik kwam elke zwangerschap 30 kilo aan. En kreeg er maar 10 af ofzo, en daarbij kwam ik immens aan van de AD. Ik had maat 52 en was pas 26 ( toen) en was er klaar mee. Ineens ging de knop om. Ik weet het nog zo goed. Het was 27 januari ik had die dag een miskraam gehad en zei in mijzelf. Mijn lichaam is te dik, die trekt een 3-de zwangerschap nu niet. En alhoewel niet gepland, die 3-de was wel heel welkom. Ik zou gaan lijnen en als ik een gezonder gewicht had, zou een derde meer dan welkom zijn. Het was dus in eerste instantie puur gezondheids technisch. Mijn man vond me schitterend. Mijn vriendinnen kende me niet anders. En ik wás ook prima. Maar gewoon niet gezond. Punt. Ik ben nog gwwn 1m70 en daarbij ruim over de 100 kilo, nee, daar word je geen 100 mee.
Ik ben maar gewoon begonnen. Ineens kon ik het, ik weet niet hoe en of wat, maar ik was er zomaar ineens geestelijk aan toe. Ik ging als een gek. Ik heb me nooit voorbereid. Ben maar gewoon minder gaan eten. Gaandeweg alles over lijnen en anders eten gaan lezen, en heb er mijn eigen draai aan gegeven. In het begin wilde ik vooral resultaat omdat ik motivatie nodig had. Ik heb een maand gecrached en ben toen naar een dietiste gegaan. Met haar heb ik doelen opgesteld, maar ik ging veel te snel voor haar. Ik had het niet in de hand. Het ging ineens. Ik ben gaan sporten, ben regelmaat aan gaan brengen, supplementen gaan slikken ( geen rotzooi, maar aanvullingen, omdat ik zo snel afviel. Ik nam multi vitamines, visolie, vit b, en chroom o.a) Ik wilde 10 % afvallen, maar binnen een maand zat ik daar al overheen. Ik ben in totaal in 8 maanden ruim 50 kilo afgevallen. Van een dikke dame naar een slanke den, het was bizar. En toen werd ik ziek. Mijn haren vielen uit. Mijn nagels braken af, ik was altijd en altijd moe. Ik werd doorgestuurd naar een internist en bleek een schildklier ziekte te hebben. Waarschijnlijk al jaren. Maar ineens ging die opspelen door mijn gigantische gewichtsverlies. Ik had iets gedaan wat medisch onmogelijk werd geacht. Met een nagenoeg niet werkende klier meer dan 50 kilo afvallen in minder dan een jaar tijd. Doe het maar na ;)
Ik werd binneste buiten gekeerd en bleek antistoffen tegen mijn eigen klier aan te maken. Hashimoto dus. En meteen aan de thyrax. Een onzekere periode volgde, maar al gauw ging ik me beter voelen en kwam die kinderwens weer in alle hevigheid naar boven. Ik was nu zoveel gewicht kwijt. Nu zou het wel weer kunnen. Maar ja, met een schildklier aandoening als de mijne zou het wel wat lastiger kunnen worden. Niet dus. Binnen 2 maanden was ik zwanger. De koning te rijk. Wel onder toezicht van de endocrinoloog die mijn waardes nauwelettend in de smiezen hield. Maar het ging goed. Zo goed, dat ik wéér 30 kg aankwam. En dat terwijl ik me zo had voorgenomen me niet te laten gaan en dat deed ik ook niet. Maar toch. Omdat ik dit maal met een gezond gewicht begon viel het in het begin nog niet zo op. Ik droeg erg naar voren en omdat mensen me altijd ik hadden gekend, vonden ze me nu hoogzwanger nog steeds een slanke den. Maar eenmaal bevallen wilde ik zo snel mogelijk toch weer afvallen. Ik wist nu immers dat ik het kon.
Mijn man echter wilde me niet weer zo dun. We spraken af dat 68 kilo mooi voor me was. Daarbij kon ik alles eten wat ik wilde en was ik gezond en toch niet mager. Ik was binnen een maand 68 kilo en zo gelukkig als maar zijn kon. 3 gezonde kinderen, maat 38 en er niet eens veel voor hoeven doen. Een maand of wat bleef ik op dit gewicht tot ik na de zomer vakantie ineens 10 kilo afviel in een paar weken tijd. En toen ik aan de ritalin ging omdat ik al jaren adhd heb, maar nu maar eens vond dat ik er wat aan moest doen, viel ik nog eens een paar kilo af. Ik weeg nu 54 kilo Bij een lengte van 1,69. Ik heb een bmi van 19 en ik kan er maar niet aan wennen. Op foto's herken ik mezelf niet. Maar in de spiegel zie ik mezelf vaak nog dik. Dat heeft niets met anorexia of een ander eetprobleem te maken, maar met het feit dat mijn brein mijn enorme gewichtsverlies nog niet kan beredeneren. Van het eeuwige dikkertje, ben ik een heel tengere tante geworden. Dat is bizar. Ik ben van maat 52 naar maat 34 gegaan. Dat is gewoon absurd denk ik wel eens. En toch is het zo. Het is net of het niet over mij gaat.
Ik vind het ook helemaal niet knap of bijzonder van mezelf. Ik heb gewoon 2 levens. Voor ik afviel en dus dat dikke meisje was. En na dat ik afviel. En dus die slanke vrouw werd. Ik beleef als het ware een 2-de pubertijd. Ga uit, flirt, draag met terugwerkende kracht enorm sexy kleren, maar het voelt heel dubbel allemaal. Denk nog steeds dat ik het niet hebben kan.
Toen ik 35 kilo afgevallen was heb ik mijn F cub laten verkleinen. Ik had altijd al enorme borsten, maar dit paste totaal niet meer bij mijn nieuwe lijf. En afgelope donderdag heb ik mijn buik laten doen. Ik ben net een bouwpakketje onderhand. Pas 30 jaar en al helemaal verbouwd. Extreem make-over is er niets bij. En ik herken mezelf niet meer. Ik ben zielsgelukkig, dat even op de eerste plaats. Zo hard werken. Dag en nacht. En dan die kroon op je prestatie. Maar ik bevat het nog niet. Ik ben nu zelfs bezig een paar kilootjes aan te komen, omdat ik te licht ben. En dat staat me zo tegen, het is zo dubbel. Ik heb nooit een maagverkleining gehad, of rare drugs geslikt. Ik ben zelf zoveel afgevallen ( 60 kilo in totaal en tussendoor nog een kind gebaard ook) en zie er nu uit als een knappe slanke strakke haas, maar mijn hersenpan wil er nog niet aan.
Nou ja, ik wilde even mijn verhaal in een notendop doen. De meeste zullen het al wel kennen. Maar nu zo net na mijn zoveelste operatie, voel ik me wat emotioneel en labiel en had ik zelf ineens die behoefte de boel weer eens op een rijtje te zetten. Want men moest me eens zien. Voor en na. Het is totaal bizar gewoon...
Ik kleedde me goed, had altijd genoeg aandacht van mannen én vrouwen, maar het zat me gewoon niet lekker. Ik vond dat ik in het verkeerde lichaam zat. Ik voelde me ook altijd veel slanker dan ik eigenlijk was ( andersom dus als de meeste vrouwen hebben :D ) En op de foto gaan was altijd afschuwelijk confronterend.
Na 2 kinderen, en een post natale depressie met bijbehorden anti depressiva woog ik 115 kilo ofzo, ik weet het niet meer zo precies. Ik kwam elke zwangerschap 30 kilo aan. En kreeg er maar 10 af ofzo, en daarbij kwam ik immens aan van de AD. Ik had maat 52 en was pas 26 ( toen) en was er klaar mee. Ineens ging de knop om. Ik weet het nog zo goed. Het was 27 januari ik had die dag een miskraam gehad en zei in mijzelf. Mijn lichaam is te dik, die trekt een 3-de zwangerschap nu niet. En alhoewel niet gepland, die 3-de was wel heel welkom. Ik zou gaan lijnen en als ik een gezonder gewicht had, zou een derde meer dan welkom zijn. Het was dus in eerste instantie puur gezondheids technisch. Mijn man vond me schitterend. Mijn vriendinnen kende me niet anders. En ik wás ook prima. Maar gewoon niet gezond. Punt. Ik ben nog gwwn 1m70 en daarbij ruim over de 100 kilo, nee, daar word je geen 100 mee.
Ik ben maar gewoon begonnen. Ineens kon ik het, ik weet niet hoe en of wat, maar ik was er zomaar ineens geestelijk aan toe. Ik ging als een gek. Ik heb me nooit voorbereid. Ben maar gewoon minder gaan eten. Gaandeweg alles over lijnen en anders eten gaan lezen, en heb er mijn eigen draai aan gegeven. In het begin wilde ik vooral resultaat omdat ik motivatie nodig had. Ik heb een maand gecrached en ben toen naar een dietiste gegaan. Met haar heb ik doelen opgesteld, maar ik ging veel te snel voor haar. Ik had het niet in de hand. Het ging ineens. Ik ben gaan sporten, ben regelmaat aan gaan brengen, supplementen gaan slikken ( geen rotzooi, maar aanvullingen, omdat ik zo snel afviel. Ik nam multi vitamines, visolie, vit b, en chroom o.a) Ik wilde 10 % afvallen, maar binnen een maand zat ik daar al overheen. Ik ben in totaal in 8 maanden ruim 50 kilo afgevallen. Van een dikke dame naar een slanke den, het was bizar. En toen werd ik ziek. Mijn haren vielen uit. Mijn nagels braken af, ik was altijd en altijd moe. Ik werd doorgestuurd naar een internist en bleek een schildklier ziekte te hebben. Waarschijnlijk al jaren. Maar ineens ging die opspelen door mijn gigantische gewichtsverlies. Ik had iets gedaan wat medisch onmogelijk werd geacht. Met een nagenoeg niet werkende klier meer dan 50 kilo afvallen in minder dan een jaar tijd. Doe het maar na ;)
Ik werd binneste buiten gekeerd en bleek antistoffen tegen mijn eigen klier aan te maken. Hashimoto dus. En meteen aan de thyrax. Een onzekere periode volgde, maar al gauw ging ik me beter voelen en kwam die kinderwens weer in alle hevigheid naar boven. Ik was nu zoveel gewicht kwijt. Nu zou het wel weer kunnen. Maar ja, met een schildklier aandoening als de mijne zou het wel wat lastiger kunnen worden. Niet dus. Binnen 2 maanden was ik zwanger. De koning te rijk. Wel onder toezicht van de endocrinoloog die mijn waardes nauwelettend in de smiezen hield. Maar het ging goed. Zo goed, dat ik wéér 30 kg aankwam. En dat terwijl ik me zo had voorgenomen me niet te laten gaan en dat deed ik ook niet. Maar toch. Omdat ik dit maal met een gezond gewicht begon viel het in het begin nog niet zo op. Ik droeg erg naar voren en omdat mensen me altijd ik hadden gekend, vonden ze me nu hoogzwanger nog steeds een slanke den. Maar eenmaal bevallen wilde ik zo snel mogelijk toch weer afvallen. Ik wist nu immers dat ik het kon.
Mijn man echter wilde me niet weer zo dun. We spraken af dat 68 kilo mooi voor me was. Daarbij kon ik alles eten wat ik wilde en was ik gezond en toch niet mager. Ik was binnen een maand 68 kilo en zo gelukkig als maar zijn kon. 3 gezonde kinderen, maat 38 en er niet eens veel voor hoeven doen. Een maand of wat bleef ik op dit gewicht tot ik na de zomer vakantie ineens 10 kilo afviel in een paar weken tijd. En toen ik aan de ritalin ging omdat ik al jaren adhd heb, maar nu maar eens vond dat ik er wat aan moest doen, viel ik nog eens een paar kilo af. Ik weeg nu 54 kilo Bij een lengte van 1,69. Ik heb een bmi van 19 en ik kan er maar niet aan wennen. Op foto's herken ik mezelf niet. Maar in de spiegel zie ik mezelf vaak nog dik. Dat heeft niets met anorexia of een ander eetprobleem te maken, maar met het feit dat mijn brein mijn enorme gewichtsverlies nog niet kan beredeneren. Van het eeuwige dikkertje, ben ik een heel tengere tante geworden. Dat is bizar. Ik ben van maat 52 naar maat 34 gegaan. Dat is gewoon absurd denk ik wel eens. En toch is het zo. Het is net of het niet over mij gaat.
Ik vind het ook helemaal niet knap of bijzonder van mezelf. Ik heb gewoon 2 levens. Voor ik afviel en dus dat dikke meisje was. En na dat ik afviel. En dus die slanke vrouw werd. Ik beleef als het ware een 2-de pubertijd. Ga uit, flirt, draag met terugwerkende kracht enorm sexy kleren, maar het voelt heel dubbel allemaal. Denk nog steeds dat ik het niet hebben kan.
Toen ik 35 kilo afgevallen was heb ik mijn F cub laten verkleinen. Ik had altijd al enorme borsten, maar dit paste totaal niet meer bij mijn nieuwe lijf. En afgelope donderdag heb ik mijn buik laten doen. Ik ben net een bouwpakketje onderhand. Pas 30 jaar en al helemaal verbouwd. Extreem make-over is er niets bij. En ik herken mezelf niet meer. Ik ben zielsgelukkig, dat even op de eerste plaats. Zo hard werken. Dag en nacht. En dan die kroon op je prestatie. Maar ik bevat het nog niet. Ik ben nu zelfs bezig een paar kilootjes aan te komen, omdat ik te licht ben. En dat staat me zo tegen, het is zo dubbel. Ik heb nooit een maagverkleining gehad, of rare drugs geslikt. Ik ben zelf zoveel afgevallen ( 60 kilo in totaal en tussendoor nog een kind gebaard ook) en zie er nu uit als een knappe slanke strakke haas, maar mijn hersenpan wil er nog niet aan.
Nou ja, ik wilde even mijn verhaal in een notendop doen. De meeste zullen het al wel kennen. Maar nu zo net na mijn zoveelste operatie, voel ik me wat emotioneel en labiel en had ik zelf ineens die behoefte de boel weer eens op een rijtje te zetten. Want men moest me eens zien. Voor en na. Het is totaal bizar gewoon...
