Gezondheid
alle pijlers
Advies sociale fobie (36)
zaterdag 18 januari 2025 om 14:07
Voor zover ik me kan herinneren, heb ik bij bepaalde gelegenheden veel last van sociale fobie. In het dagelijks leven valt het meestal mee, maar de gedachte dat ik iets moet uitleggen/vertellen aan een groep mensen, of het nu bekenden of onbekenden zijn, maakt me enorm angstig. In zulke situaties blokkeren mijn stem en lichaam, begin ik te trillen, en lukt het me nauwelijks nog om uit mijn woorden te komen of een helder verhaal te vertellen. Daarom probeer ik dit soort situaties zoveel mogelijk te vermijden omdat ik hierin enorm onzeker ben. Helaas merk ik dat het ook niet veel beter wordt door het vaker te doen.
Als ik een vergadering heb waarin ik iets moet toelichten, zie ik daar al dagen van tevoren tegenop. De stress die dit oplevert, zorgt ervoor dat ik me in de dagen ervoor bijna ziek voel.
Eigenlijk wil ik graag werk vinden waarbij ik niet meer met dit soort situaties te maken krijg. Ik besef dat dit waarschijnlijk een behoorlijke impact zal hebben op mijn salaris, maar die overweging voelt steeds minder belangrijk in vergelijking met de stress die ik soms ervaar. Ondanks dat ik er slechts enkele keren per jaar met dit soort situaties te maken krijg.
Wellicht dat een therapie (CGT of ACT) zal helpen, maar ik ben inmiddels 36 en verwacht er op deze leeftijd niet veel meer van. Zijn er hier mensen die dit herkennen of kunnen adviseren welke mogelijkheden passend zijn?
Als ik een vergadering heb waarin ik iets moet toelichten, zie ik daar al dagen van tevoren tegenop. De stress die dit oplevert, zorgt ervoor dat ik me in de dagen ervoor bijna ziek voel.
Eigenlijk wil ik graag werk vinden waarbij ik niet meer met dit soort situaties te maken krijg. Ik besef dat dit waarschijnlijk een behoorlijke impact zal hebben op mijn salaris, maar die overweging voelt steeds minder belangrijk in vergelijking met de stress die ik soms ervaar. Ondanks dat ik er slechts enkele keren per jaar met dit soort situaties te maken krijg.
Wellicht dat een therapie (CGT of ACT) zal helpen, maar ik ben inmiddels 36 en verwacht er op deze leeftijd niet veel meer van. Zijn er hier mensen die dit herkennen of kunnen adviseren welke mogelijkheden passend zijn?
zondag 19 januari 2025 om 06:48
Wellicht dat een therapie (CGT of ACT) zal helpen, maar ik ben inmiddels 36 en verwacht er op deze leeftijd niet veel meer van.
Really? Zo klink je als iemand van 80.
Overigens ben ik sowieso van mening dat je niet in therapie moet gaan omdat je wilt veranderen, maar om jezelf beter te leten kennen en er daardoor voor te zorgen dat je dit soort situaties zoveel mogelijk kunt voorkomen.
Veel oefenen kan heus helpen, maar wrsch wordt het nooit je hobby.
Ik zou dan idd een baanswitch overwegen.
Really? Zo klink je als iemand van 80.
Overigens ben ik sowieso van mening dat je niet in therapie moet gaan omdat je wilt veranderen, maar om jezelf beter te leten kennen en er daardoor voor te zorgen dat je dit soort situaties zoveel mogelijk kunt voorkomen.
Veel oefenen kan heus helpen, maar wrsch wordt het nooit je hobby.
Ik zou dan idd een baanswitch overwegen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 19 januari 2025 om 06:50
zondag 19 januari 2025 om 08:40
Ik heb dit probleem al al vanaf mijn jeugd. Lang gezocht naar een oplossing, maar het heeft nooit geholpen. Wat me wel zou helpen is me kwetsbaar opstellen en uit de comfortzone stappen en iedere keer een Rollercoaster van emoties ondergaan. Maar daar heb ik gewoon geen zin in. Ik heb geen relatie, ik woon alleen en heb eigenlijk geen enkel sociaal contact meer. Eerder wat vluchtige contacten op het werk maar ik merk dat ik altijd een bepaalde afstand bewaar. Onlangs vroeg een nieuwe collega op het werk om iets te drinken na het werk. Ik stemde toe, we stonden dan buiten met vier personen wat te drinken. Ik voelde mij onzeker en ik was zeer stil. Ik was blij dat het achter de rug was. Later op de week vroeg die collega het nogmaals en ik heb eerlijk gezegd dat ik het liever niet wilde. Ik heb hem dan wel uitgelegd waarom, omdat ik in een groep onzeker ben en ik daar geen plezier in ervaar. Hij begreep me. Wat me wel de laatste tijd opvalt, de reden waarom ik geen verbintenis aanga, dat dat is omdat ik liever authentiek ben, gewoon mezelf ben en me niet constant wil aanpassen of gedragen volgens de sociale normen. Moest ik toch gewoon mijn zin doen zouden de mensen waarschijnlijk zeggen dat ik labiel ben of een bepaalde stoornis of autisme heb. Daar zou ik kunnen mee omgaan, maar
Ik merk door mijn karakter dat ik mensen niet wil kwetsen dus heb ik dan liever geen sociaal contact en vind ik de rust in mezelf.
Ik merk door mijn karakter dat ik mensen niet wil kwetsen dus heb ik dan liever geen sociaal contact en vind ik de rust in mezelf.
zondag 19 januari 2025 om 09:12
Fijn om te weten dat het herkenbaar is voor anderen. Heb je propranolol voorgeschreven gekregen om bij verschillende situaties te gebruiken? Moest je niet eerst therapie overwegen? Of werkt propranolol in bepaalde situaties zo prettig dat het probleem onder controle is?
zondag 19 januari 2025 om 09:18
Daar heb ik ook veel last van gehad. Daardoor kon ik enorm opgesloten zijn in mezelf en hield ik alles binnen, durfde een paar jaar mijn huis zelfs bijna niet meer uit, niet meer bij de kassa te staan.
Maar dat binnenhouden van al die gevoelens is onhoudbaar, het moet er echt uit.
Nu heb ik er bijna geen last meer van want ik schaam me niet meer om toe te geven dat ik zenuwachtig ben. En ik benoem het ook gewoon als ik struikel over mijn woorden of als mijn wangen heel warm zijn.
Je vindt het toch ook niet raar als een ander zenuwachtig is?
Ik vind dat juist ontwapenend en menselijk. Maak er gewoon grapjes over, een beetje zelfspot kan geen kwaad.
Iedereen heeft weer iets anders 'raars'.
Maar dat binnenhouden van al die gevoelens is onhoudbaar, het moet er echt uit.
Nu heb ik er bijna geen last meer van want ik schaam me niet meer om toe te geven dat ik zenuwachtig ben. En ik benoem het ook gewoon als ik struikel over mijn woorden of als mijn wangen heel warm zijn.
Je vindt het toch ook niet raar als een ander zenuwachtig is?
Ik vind dat juist ontwapenend en menselijk. Maak er gewoon grapjes over, een beetje zelfspot kan geen kwaad.
Iedereen heeft weer iets anders 'raars'.
zondag 19 januari 2025 om 09:21
Ja ik ben het met je eens dat het klinkt als opgeven en dat zou niet leeftijds afhankelijk moeten zijn. Maar daartegenover staat wel dat ik het jarenlang heb geprobeerd, wetende dat de angst irrationeel is. Als therapie echt kan bijdragen om met deze situaties om te gaan, dan sta ik daar zeker voor open. Maar als deze fobie aangeboren is i.p.v. aangeleerd, dan kan ik misschien beter realistisch zijn en alternatieve oplossingen zoeken.Solomio schreef: ↑19-01-2025 06:48Wellicht dat een therapie (CGT of ACT) zal helpen, maar ik ben inmiddels 36 en verwacht er op deze leeftijd niet veel meer van.
Really? Zo klink je als iemand van 80.
Overigens ben ik sowieso van mening dat je niet in therapie moet gaan omdat je wilt veranderen, maar om jezelf beter te leten kennen en er daardoor voor te zorgen dat je dit soort situaties zoveel mogelijk kunt voorkomen.
Veel oefenen kan heus helpen, maar wrsch wordt het nooit je hobby.
Ik zou dan idd een baanswitch overwegen.
zondag 19 januari 2025 om 09:29
Welke oplossingen heb je geprobeerd en heb je hier therapie voor gehad? Zoals je beschrijft heb je dit bijna bij iedere sociale situatie of niet? Hoe ga je hiermee om tijdens het werk, omdat daar waarschijnlijk ook veel sociale situaties voorkomen. Voor mij is het voornamelijk in situaties als ik iets moet uitleggen/vertellen of een voorstelronde en dat geeft mij een bepaalde druk. Fijn dat je de rust hebt gevonden om er mee om te gaan.Hetiswathetis42 schreef: ↑19-01-2025 08:40Ik heb dit probleem al al vanaf mijn jeugd. Lang gezocht naar een oplossing, maar het heeft nooit geholpen. Wat me wel zou helpen is me kwetsbaar opstellen en uit de comfortzone stappen en iedere keer een Rollercoaster van emoties ondergaan. Maar daar heb ik gewoon geen zin in. Ik heb geen relatie, ik woon alleen en heb eigenlijk geen enkel sociaal contact meer. Eerder wat vluchtige contacten op het werk maar ik merk dat ik altijd een bepaalde afstand bewaar. Onlangs vroeg een nieuwe collega op het werk om iets te drinken na het werk. Ik stemde toe, we stonden dan buiten met vier personen wat te drinken. Ik voelde mij onzeker en ik was zeer stil. Ik was blij dat het achter de rug was. Later op de week vroeg die collega het nogmaals en ik heb eerlijk gezegd dat ik het liever niet wilde. Ik heb hem dan wel uitgelegd waarom, omdat ik in een groep onzeker ben en ik daar geen plezier in ervaar. Hij begreep me. Wat me wel de laatste tijd opvalt, de reden waarom ik geen verbintenis aanga, dat dat is omdat ik liever authentiek ben, gewoon mezelf ben en me niet constant wil aanpassen of gedragen volgens de sociale normen. Moest ik toch gewoon mijn zin doen zouden de mensen waarschijnlijk zeggen dat ik labiel ben of een bepaalde stoornis of autisme heb. Daar zou ik kunnen mee omgaan, maar
Ik merk door mijn karakter dat ik mensen niet wil kwetsen dus heb ik dan liever geen sociaal contact en vind ik de rust in mezelf.
zondag 19 januari 2025 om 09:33
Je kunt vantevoren natuurlijk nooit weten of therapie voor je gaat werken. Ik had van kinds af aan enorme angsten en kan er pas sinds ongeveer mijn 35e goed mee omgaan, vooral dankzij therapie. Ik ben nu 37. Sommige dingen zullen altijd wat lastig blijven, maar het leven is nu toch echt een stukje makkelijker dan voorheen. Het is heel fijn!
Je kunt het gewoon proberen. Misschien doet het niets, misschien doet het iets en misschien krijg je alleen wat inzicht. Ik zou het proberen als ik jou was, maar je moet natuurlijk niets.
Je kunt het gewoon proberen. Misschien doet het niets, misschien doet het iets en misschien krijg je alleen wat inzicht. Ik zou het proberen als ik jou was, maar je moet natuurlijk niets.
zondag 19 januari 2025 om 09:33
Op welke manier heb je hiermee leren omgaan? Fijn dat je het inmiddels onder controle hebt.Yakuzakiko schreef: ↑19-01-2025 09:18Daar heb ik ook veel last van gehad. Daardoor kon ik enorm opgesloten zijn in mezelf en hield ik alles binnen, durfde een paar jaar mijn huis zelfs bijna niet meer uit, niet meer bij de kassa te staan.
Maar dat binnenhouden van al die gevoelens is onhoudbaar, het moet er echt uit.
Nu heb ik er bijna geen last meer van want ik schaam me niet meer om toe te geven dat ik zenuwachtig ben. En ik benoem het ook gewoon als ik struikel over mijn woorden of als mijn wangen heel warm zijn.
Je vindt het toch ook niet raar als een ander zenuwachtig is?
Ik vind dat juist ontwapenend en menselijk. Maak er gewoon grapjes over, een beetje zelfspot kan geen kwaad.
Iedereen heeft weer iets anders 'raars'.
zondag 19 januari 2025 om 09:41
zondag 19 januari 2025 om 09:48
Therapie werkt ook als je 36 bent hoor.
Ik zou dat vooral doen. Helemaal kom je er waarschijnlijk niet vanaf, dit is iets wat bij jou hoort. Maar je kunt er wel beter mee om leren gaan, waardoor je er minder last van hebt.
En misschien kom je inderdaad wel tot de conclusie dat je liever ander werk gaat doen, maar pas wel op dat je niet gaat vluchten voor de angst. Dan wordt het alleen maar erger.
Ik zou dat vooral doen. Helemaal kom je er waarschijnlijk niet vanaf, dit is iets wat bij jou hoort. Maar je kunt er wel beter mee om leren gaan, waardoor je er minder last van hebt.
En misschien kom je inderdaad wel tot de conclusie dat je liever ander werk gaat doen, maar pas wel op dat je niet gaat vluchten voor de angst. Dan wordt het alleen maar erger.
zondag 19 januari 2025 om 09:50
zondag 19 januari 2025 om 10:22
Het klinkt als opgeven? Dat is nou net niet wat ik zeg. Maar dat geeft wel aan hoe jij er zelf naar kijkt en dat is wat ik ook in de maatschappij zie: je kunt alles, als je maar hard genoeg je best doet.Socials schreef: ↑19-01-2025 09:21Ja ik ben het met je eens dat het klinkt als opgeven en dat zou niet leeftijds afhankelijk moeten zijn. Maar daartegenover staat wel dat ik het jarenlang heb geprobeerd, wetende dat de angst irrationeel is. Als therapie echt kan bijdragen om met deze situaties om te gaan, dan sta ik daar zeker voor open. Maar als deze fobie aangeboren is i.p.v. aangeleerd, dan kan ik misschien beter realistisch zijn en alternatieve oplossingen zoeken.
Wat ik wel zeg: denken dat op je 36e therapie geen zin meer heeft vind ik nonsens.
En daarbij zeg ik: stoppen met proberen is gewoon een optie. Dat is niet opgeven, dat is gewoon zorgen dat je jezelf niet steeds in situaties brengt die jou ongelukkig maken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 19 januari 2025 om 10:29
Antidepressiva ook niet en toch kan dat ook worden voorgeschreven bij sociale angst.
Wat is precies je punt? To vraagt naar opties en mogelijkheden. Propanolol is daar één van. De meest voor de hand liggende? Nee, maar wel degelijk een optie.
zondag 19 januari 2025 om 10:54
Socials schreef: ↑19-01-2025 09:29Welke oplossingen heb je geprobeerd en heb je hier therapie voor gehad? Zoals je beschrijft heb je dit bijna bij iedere sociale situatie of niet? Hoe ga je hiermee om tijdens het werk, omdat daar waarschijnlijk ook veel sociale situaties voorkomen. Voor mij is het voornamelijk in situaties als ik iets moet uitleggen/vertellen of een voorstelronde en dat geeft mij een bepaalde druk. Fijn dat je de rust hebt gevonden om er mee om te gaan.
Ik ben nooit echt in therapie geweest . Ik heb ook nooit medicatie willen nemen. Ik ben vooral zelf op onderzoek gegaan. Tientallen boeken gelezen over psychologie, hoe ons brein werkt , het ego ons overlevingsmechanisme, boeken over metafysica. Ik heb alle antwoorden gevonden die ik nodig had. Ik ervaar dit eigenlijk in bijna elk contact. Ik mijd eigenlijk alle sociale contacten als het geen verplichting is.
Op het werk zeg ik soms niets en ben ik afwezig. Andere momenten zou ik een kort gesprek houden of als het dieper gaat, een langer gesprek maar ik hou het contact beperkt. Als ik net zoals jou een uitleg moet geven voor een groep is dat achteraf nooit zoals ik het wilde vertellen, en achteraf voel ik me dan altijd onzeker. Nu kan ik die emoties dragen, maar als ik kan ga ik de situatie uit de weg.
Ik weet dat alleen ik dit zo ervaar, omdat ik alleen maar kan zien wat ik zelf heb bedacht. Mijn gedachten bepalen dus mijn realiteit.
Dat heeft me vooral tot rust gebracht en is het piekeren gestopt.
zondag 19 januari 2025 om 12:14
Wat jij hebt, lijkt mij, een vrij simpele fobie. (Simpel als: er zit waarschijnlijk geen ingewikkelde problematiek onder en je bent niet voor nog meer dingen bang).
Therapie daarvoor is niet ingewikkeld. Je hoeft geen jaren in psychoanalyse. Zelf ben ik vrij makkelijk van mijn rijangst afgekomen. Ik was toen al in de veertig trouwens.
Propranolol slik je natuurlijk niet als snoepjes, maar alleen als het nodig is. Van de mensen die ik ken die het slikken, hoor ik dat zo'n pil je ook kan helpen om succeservaringen op te bouwen. Als je met pil een paar keer een goede presentatie hebt gegeven, dan helpt dat ook met je zelfvertrouwen.
Als je van plan bent om alleen van baan te veranderen om spreken in het openbaar te vermijden, dan vind ik dat reden genoeg om medicatie en therapie te proberen. Van baan veranderen, kan altijd nog.
Bovendien: vermijdingsgedrag is een glijdende schaal. Hierna durf je misschien geen sollicitatiegesprekken meer te doen, of instanties te bellen etc etc.
Zelf vind ik het verdrietig om te lezen dat mensen liever alleen thuis blijven dan hun angst aan te gaan.
Therapie daarvoor is niet ingewikkeld. Je hoeft geen jaren in psychoanalyse. Zelf ben ik vrij makkelijk van mijn rijangst afgekomen. Ik was toen al in de veertig trouwens.
Propranolol slik je natuurlijk niet als snoepjes, maar alleen als het nodig is. Van de mensen die ik ken die het slikken, hoor ik dat zo'n pil je ook kan helpen om succeservaringen op te bouwen. Als je met pil een paar keer een goede presentatie hebt gegeven, dan helpt dat ook met je zelfvertrouwen.
Als je van plan bent om alleen van baan te veranderen om spreken in het openbaar te vermijden, dan vind ik dat reden genoeg om medicatie en therapie te proberen. Van baan veranderen, kan altijd nog.
Bovendien: vermijdingsgedrag is een glijdende schaal. Hierna durf je misschien geen sollicitatiegesprekken meer te doen, of instanties te bellen etc etc.
Zelf vind ik het verdrietig om te lezen dat mensen liever alleen thuis blijven dan hun angst aan te gaan.
zondag 19 januari 2025 om 12:41
zondag 19 januari 2025 om 12:48
Dit lijkt me nou typisch zo'n situatie die steeds erger wordt als je het gaat vermijden, echt al te vaak gezien.
Is je baan verder wel leuk? Dan zou ik eerst toch écht eens een tijdje therapie proberen. Desnoods leg je dit voor bij je manager zodat die er ook rekening mee kan houden.
Als je hiervoor gaat weglopen en het zo je leven laat bepalen, gaat het door steeds meer aspecten van je leven sijpelen.
Is je baan verder wel leuk? Dan zou ik eerst toch écht eens een tijdje therapie proberen. Desnoods leg je dit voor bij je manager zodat die er ook rekening mee kan houden.
Als je hiervoor gaat weglopen en het zo je leven laat bepalen, gaat het door steeds meer aspecten van je leven sijpelen.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zondag 19 januari 2025 om 12:56
Ben je niet heel streng voor jezelf? Aangezien je een vrij specifieke situatie beschrijft waarin veel mensen in meer of mindere mate druk ervaren. Je ziet het er alleen niet altijd aan af. Ik had bijvoorbeeld veel stress van autorijlessen. Mijn instructeur begreep dag niet zo goed, ik denk dat dat onder meer kwam omdat mijn stress maar beperkt merkbaar was voor hem en hij me vooral voor hem onlogische dingen zag doen.Socials schreef: ↑19-01-2025 09:29Welke oplossingen heb je geprobeerd en heb je hier therapie voor gehad? Zoals je beschrijft heb je dit bijna bij iedere sociale situatie of niet? Hoe ga je hiermee om tijdens het werk, omdat daar waarschijnlijk ook veel sociale situaties voorkomen. Voor mij is het voornamelijk in situaties als ik iets moet uitleggen/vertellen of een voorstelronde en dat geeft mij een bepaalde druk. Fijn dat je de rust hebt gevonden om er mee om te gaan.
Misschien is het ook een optie om eens te kijken naar cursussen of coaching voor introverten. Daar gaat het ook om situaties die jij beschrijft en hoe je je kunt voorbereiden en daardoor meer controle creëert voor jezelf. Marloes Bouwmeester bijvoorbeeld, zij richt zich op introverte professionals (de werksetting dus), haar bedrijf heet De succesvolle introvert. Ik heb daar waardevolle inzichten opgedaan. Of Karolien Koolhof (Quiet Quality), zij biedt ook loopbaancoaching.
Ik vind presenteren nog steeds niet prettig, vooral als het "interactief" moet worden krijg ik veel last van het impostor syndrome, dat ga ik dan ook liever uit de weg. Deels kan dat in mijn werk ook prima: ik richt mezelf op adviseren en sparringpartner zijn (en presenteer mezelf als professional ook op die manier) in plaats van als trainen en coachen, wat ook veel mensen in mijn werkveld doen. Desondanks voel ik als introvert met enige regelmaat uitdaging/spanning in bepaalde dingen. Maar zo heeft iedereen wel wat. Die gedachte helpt mij meestal in het mild zijn naar mezelf en mijn spanning niet op te blazen naar onhoudbaar.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 19 januari 2025 om 22:10
Ik had echt enorm last van angst/stress met het geven van presentaties tijdens mijn opleiding en heb dit toen via de huisarts gekregen. Wat een verschil! Mijn hartslag blijft rustig en daardoor ga ik ook niet hyperventileren en kan ik normaal praten.Socials schreef: ↑19-01-2025 09:12Fijn om te weten dat het herkenbaar is voor anderen. Heb je propranolol voorgeschreven gekregen om bij verschillende situaties te gebruiken? Moest je niet eerst therapie overwegen? Of werkt propranolol in bepaalde situaties zo prettig dat het probleem onder controle is?
Nu gebruik ik het nog wel eens tijdens trainingen, ongeveer 1x per 2 maanden. Prima zo.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
