Gezondheid
alle pijlers
angst rondom zwangerschap en bevallen
maandag 3 november 2008 om 10:52
dilemma!wie heeft raad.ik heb een verleden van verschillendemalen depressies,angst ,hyperventilatie,heb daarom ook de laatste 2 jr niet gewerkt .nu willen we graag kinderen.alleen ik ben zoooo onzeker.kan ik straks wel voor mijn kindje zorgen.wat moet ik doen als ik een terugval krijg.heb wel mensen om mij heen die me af en toe zowel emotioneel als praktisch willen ondersteunen alleen die kunnen er natuurlijk op moeilijke momenten niet altijd zijn.ik loop bij een psychiater om mezelf te leren ""redden"" op moeilijke momenten en er is niemand om op terug te vallen..sinds kort weet ik dat veel van mijn problemen voortkomen uit een borderline stoornis..al met al ben ik zo onzeker dat ik het idee kinderen bijna opzij zou zetten,maar dat ik niet,wil graag moeder worden.mijn vraag is of dat er meer vrouwen zijn die het ook moeilijk vinden er het grootste gedeelte van de dag,week er alleen voor te staan qua huishouden,werk,kind.voel me vaak zo teruggeworpen op mezelf,maar ja geldt dat niet voor de meeste mensen.
de mensen om me heen hebben vertrouwen in mij ook mn partner,alleen ikzelf niet.eigenlijk ging het best goed met me,ik had mn emoties aardig onder controle totdat ik me zoveel zorgen ben gaan maken omtrent het onderwerp kinderen..ben ookm meer bang voor de tijd na de bevalling,als je kindje er is.
mn vriend zegt dat ik moetleren accepteren dat je er nu eenmaal het grootste gedeelte van de tijd er alleen voor staat,dat dat het leven is.
zijn er vrouwen die dit herkennen en die mij misschien een zetje in de goede richting kunnen geven of die zelf ook borderline hebben en toch ook aan kinderen zijn begonnen.alvast bedankt voor jullie evt.reacties.
de mensen om me heen hebben vertrouwen in mij ook mn partner,alleen ikzelf niet.eigenlijk ging het best goed met me,ik had mn emoties aardig onder controle totdat ik me zoveel zorgen ben gaan maken omtrent het onderwerp kinderen..ben ookm meer bang voor de tijd na de bevalling,als je kindje er is.
mn vriend zegt dat ik moetleren accepteren dat je er nu eenmaal het grootste gedeelte van de tijd er alleen voor staat,dat dat het leven is.
zijn er vrouwen die dit herkennen en die mij misschien een zetje in de goede richting kunnen geven of die zelf ook borderline hebben en toch ook aan kinderen zijn begonnen.alvast bedankt voor jullie evt.reacties.
maandag 3 november 2008 om 11:21
maandag 3 november 2008 om 11:24
Ik vind je veel te onstabiel klikken. Ik denk dat het heel verstandig is om in ieder geval op dit moment niet aan kinderen te beginnen.
Je gevoel zegt iets anders, maar je geeft zelf in je posting aan dat je hebt overwogen om niet aan kinderen te beginnen, waarmee je denk ik in aangeeft er op dit moment niet klaar voor te zijn.
Elk kind verdient een stabiele moeder.
Je gevoel zegt iets anders, maar je geeft zelf in je posting aan dat je hebt overwogen om niet aan kinderen te beginnen, waarmee je denk ik in aangeeft er op dit moment niet klaar voor te zijn.
Elk kind verdient een stabiele moeder.
maandag 3 november 2008 om 11:30
De zorg voor een kind meer delen met mijn vriend ,dat laat zijn werk niet toe.Wat me gewwon het meeste bezighoudt is de vraag of ik de combinatie kind,werk,huishouden wel aankan,ben onzeker.vooral omdat ik weet dat als het even tegenzit je zeker niet altijd op iemand terug junt vallen,wat ik trouwens goed begrijp hoor,maar wel moeilijk vindt.
maandag 3 november 2008 om 11:51
Om te reageren wat hanzie zegt om eerst weer ns te gaan werken,heb ik zelf ook gedacht.denk ook dat ik teveel om me heen zie dat iedereen al kinderen heeft(al mn vriendinnen)en ik ook vaak de vraag krijg wanneer er kinderen komen(ben nu 31).een kind heeft zeker recht op een stabiele moeder en ik denk dat ik dan beter niet teveel moet kijken naar mn leeftijd maar wanneer ik denk eraan toe te zijn.
maandag 3 november 2008 om 12:17
Dat veel mensen vragen wanneer er kinderen komen lijkt me ten eerste erg irritant en geen goede reden om aan kinderen te beginnen.
Wat voor werk doet je vriend? Ik vind het van de zotte dat in deze tijd er nog steeds vanuit wordt gegaan dat het werk van de man belangrijker is en dat de vrouw meer voor het kind zorgt. Als je vriend 4 dagen zou werken, zou hij al 1 dag voor het kind kunnen zorgen.
Wat voor werk doet je vriend? Ik vind het van de zotte dat in deze tijd er nog steeds vanuit wordt gegaan dat het werk van de man belangrijker is en dat de vrouw meer voor het kind zorgt. Als je vriend 4 dagen zou werken, zou hij al 1 dag voor het kind kunnen zorgen.
maandag 3 november 2008 om 12:44
maandag 3 november 2008 om 12:55
quote:Pientje030 schreef op 03 november 2008 @ 12:29:
Zou je alsjeblieft hoofdletters kunnen gebruiken? Dat leest een stuk gemakkelijker
????? Heb je geen problemen met je eigen posting?
Er zijn leuke brillen bij Hans Anders, Pearle, Specsavers, noem maar op.
Of misschien liever lenzen?
Heel fijn, zo'n posting bij iemand die toch al duidelijk aangeeft dat ze onzeker is.
Zou je alsjeblieft hoofdletters kunnen gebruiken? Dat leest een stuk gemakkelijker
????? Heb je geen problemen met je eigen posting?
Er zijn leuke brillen bij Hans Anders, Pearle, Specsavers, noem maar op.
Of misschien liever lenzen?
Heel fijn, zo'n posting bij iemand die toch al duidelijk aangeeft dat ze onzeker is.
maandag 3 november 2008 om 13:02
quote:Joyce48 schreef op 03 november 2008 @ 12:55:
[...]
????? Heb je geen problemen met je eigen posting?
Er zijn leuke brillen bij Hans Anders, Pearle, Specsavers, noem maar op.
Of misschien liever lenzen?
Heel fijn, zo'n posting bij iemand die toch al duidelijk aangeeft dat ze onzeker is.
Ik neem aan dat ze de hoofdletter aan het begin van een zin bedoelde. En niet de hele tekst in hoofdletters. Ook interpunctie maakt een tekst overzichtelijker.
En even on topic: mij lijkt het ook verstandig om eerst te gaan werken en dan zien hoe dat gaat. Ik snap die druk wel. In mijn omgeving krijgt iedereen kinderen. De enige mogelijkheid op een zwangerschap bij ons is via IVF.Emotioneel ben ik daar ook nog niet klaar voor, maar voel wel een bepaalde drang om ook zwanger te willen worden.
Probeer de rust bij jezelf te vinden op dat gebied. Succes!
[...]
????? Heb je geen problemen met je eigen posting?
Er zijn leuke brillen bij Hans Anders, Pearle, Specsavers, noem maar op.
Of misschien liever lenzen?
Heel fijn, zo'n posting bij iemand die toch al duidelijk aangeeft dat ze onzeker is.
Ik neem aan dat ze de hoofdletter aan het begin van een zin bedoelde. En niet de hele tekst in hoofdletters. Ook interpunctie maakt een tekst overzichtelijker.
En even on topic: mij lijkt het ook verstandig om eerst te gaan werken en dan zien hoe dat gaat. Ik snap die druk wel. In mijn omgeving krijgt iedereen kinderen. De enige mogelijkheid op een zwangerschap bij ons is via IVF.Emotioneel ben ik daar ook nog niet klaar voor, maar voel wel een bepaalde drang om ook zwanger te willen worden.
Probeer de rust bij jezelf te vinden op dat gebied. Succes!
maandag 3 november 2008 om 13:23
@TO, dat is helemaal waar. Ze zeggen idd dat als je redenen zoekt om het niet te doen, dat je die altijd wel vindt.
Reactie was trouwens van mij
Mijn zus is afgelopen week bevallen van de tweede. Schattig kindje!! En die heb ik die kleine in mijn armen en dan denk ik: JA! Dat wil ik ook! .... Maar dan komen de twijfels weer.
Bij mij zitten de emoties op het medische vlak. Ben bang dat het niet lukt (want dan zit het er echt niet in), bang dat het heel pijnlijk is (de behandeling), bang voor de onzekerheid. Maar ik voel me psychisch wel klaar genoeg voor de opvoeding. Ik denk dat ik in een situatie zit waarin ik een kind een stabiele jeugd kan geven. Maar ja, wie zegt dat die blijvend is. We kunnen ook niet in de toekomst kijken.
Reactie was trouwens van mij
Mijn zus is afgelopen week bevallen van de tweede. Schattig kindje!! En die heb ik die kleine in mijn armen en dan denk ik: JA! Dat wil ik ook! .... Maar dan komen de twijfels weer.
Bij mij zitten de emoties op het medische vlak. Ben bang dat het niet lukt (want dan zit het er echt niet in), bang dat het heel pijnlijk is (de behandeling), bang voor de onzekerheid. Maar ik voel me psychisch wel klaar genoeg voor de opvoeding. Ik denk dat ik in een situatie zit waarin ik een kind een stabiele jeugd kan geven. Maar ja, wie zegt dat die blijvend is. We kunnen ook niet in de toekomst kijken.
maandag 3 november 2008 om 14:06
Huisje, je zou een kunnen gaan praten bij een POP-poli, zoals deze in Amsterdam. Zij kunnen je goed medisch advies geven. Daarnaast zou je bijvoorbeeld met behulp van maatschappelijk werk kunnen kijken voor welke voorzieningen je al dan niet in aanmerking komt. En overleg dit soort dingen eens met je huisarts.
Om je advies te geven in je wens, is onmogelijk. Jij bent de enige die kan bepalen, samen met je vriend natuurlijk, of de wens jullie de (onzekerheid en de angst voor de) mogelijke consequenties waard is. Daar kan een ander je niet in raden.
Bij mij (ik kamp met lichamelijke problemen waardoor een zwangerschap niet vanzelfsprekend was) was de wens uiteindelijk groter dan de angst. Ik heb inmiddels een dochter van een jaar... en een evenlange, díepe Post partum depressie achter de rug. Het is me hartstikke tegengevallen, al begin ik er intussen gelukkig wel van te genieten. Gelukkig had ik een goed vangnet en een goede therapeut die me hierin kon begeleiden.
Wij hadden van tevoren met name rekening gehouden met lichamelijke problemen. Wat ons geholpen heeft in het keuzeproces, is om uit te gaan van de worst case scenario's en onszelf van daaruit de vraag te stellen of het ons dát waard was. Ons antwoord daarop was uiteindelijk "ja".
In jouw geval moet je met nog een extra aspect rekening houden, en dat is dat de hormonale schommelingen psychische klachten kunnen verhevigen. Het is dus zaak dat je daar van tevoren goed informatie over inwint èn dat je ervoor zorgt dat alle randvoorwaarden kloppen voor je eraan begint. Daarmee bedoel ik: je leven op de rit, goed ingesteld zijn op je medicatie en jezelf al een tijdje bewezen hebben in een regelmatig leven. Ik zou er persoonlijk niet aan willen beginnen vóór dat soort zaken op orde zijn. Het krijgen van een kind (en de zwangerschap op zich al) is zo ingrijpend, dat je het je niet kunt permitteren om daar labiel aan te beginnen. Mijn advies zou zijn om eerst eens stapje bij beetje aan jezelf te werken. En daarbij kun je dus best als doel hebben "stabiel worden om een kind te kunnen krijgen".
Je heb in ieder geval je leeftijd mee. Je bent nog maar 31. Als je er vijf jaar voor uittrekt om je leven op de rit te krijgen, dan heb je nog voldoende tijd om zwanger te raken en moeder te worden.
Maar praat hier ook eens met je artsen over en win eens informatie in bij zo'n pop-poli. Zij zijn beter op de hoogte van de medische consequenties van een zwangerschap dan wij. Ik kan wel zeggen dat het mij tegenviel of juist meeviel, maar jouw situatie is heel anders en sowieso: wat mij gebeurt hoeft jou niet te gebeuren en vice versa.
Sterkte met het maken van je keuzes!
Om je advies te geven in je wens, is onmogelijk. Jij bent de enige die kan bepalen, samen met je vriend natuurlijk, of de wens jullie de (onzekerheid en de angst voor de) mogelijke consequenties waard is. Daar kan een ander je niet in raden.
Bij mij (ik kamp met lichamelijke problemen waardoor een zwangerschap niet vanzelfsprekend was) was de wens uiteindelijk groter dan de angst. Ik heb inmiddels een dochter van een jaar... en een evenlange, díepe Post partum depressie achter de rug. Het is me hartstikke tegengevallen, al begin ik er intussen gelukkig wel van te genieten. Gelukkig had ik een goed vangnet en een goede therapeut die me hierin kon begeleiden.
Wij hadden van tevoren met name rekening gehouden met lichamelijke problemen. Wat ons geholpen heeft in het keuzeproces, is om uit te gaan van de worst case scenario's en onszelf van daaruit de vraag te stellen of het ons dát waard was. Ons antwoord daarop was uiteindelijk "ja".
In jouw geval moet je met nog een extra aspect rekening houden, en dat is dat de hormonale schommelingen psychische klachten kunnen verhevigen. Het is dus zaak dat je daar van tevoren goed informatie over inwint èn dat je ervoor zorgt dat alle randvoorwaarden kloppen voor je eraan begint. Daarmee bedoel ik: je leven op de rit, goed ingesteld zijn op je medicatie en jezelf al een tijdje bewezen hebben in een regelmatig leven. Ik zou er persoonlijk niet aan willen beginnen vóór dat soort zaken op orde zijn. Het krijgen van een kind (en de zwangerschap op zich al) is zo ingrijpend, dat je het je niet kunt permitteren om daar labiel aan te beginnen. Mijn advies zou zijn om eerst eens stapje bij beetje aan jezelf te werken. En daarbij kun je dus best als doel hebben "stabiel worden om een kind te kunnen krijgen".
Je heb in ieder geval je leeftijd mee. Je bent nog maar 31. Als je er vijf jaar voor uittrekt om je leven op de rit te krijgen, dan heb je nog voldoende tijd om zwanger te raken en moeder te worden.
Maar praat hier ook eens met je artsen over en win eens informatie in bij zo'n pop-poli. Zij zijn beter op de hoogte van de medische consequenties van een zwangerschap dan wij. Ik kan wel zeggen dat het mij tegenviel of juist meeviel, maar jouw situatie is heel anders en sowieso: wat mij gebeurt hoeft jou niet te gebeuren en vice versa.
Sterkte met het maken van je keuzes!
maandag 3 november 2008 om 15:30
Hallo qwertu.Je zegt dat je een goed vangnet had en/of hebt.Ik weet niet of dat inhoudt dat er dus altijd mensen zijn die er voor je willen zijn.Ik heb nl wel vriendinnen die nu al zeggen me weleens te willen helpen,maar ze hebben zelf ook een baan en kinderen dus zeker niet altijd tijd(snap ik hoor )en ook alzouden ze meer tijd hebben dan nog is mijn ervaring dat je moet uitkijken dat je niet teveel hulp aan iemand vraagt,want dan haken mensen al snel af.
maandag 3 november 2008 om 20:18
Daarom denk ik ook dat het belangrijkste nu is dat je eerst aan jezelf gaat werken de komende jaren zodat je wel klaar bent voor een kind. Niemand is er altijd 100% klaar voor hoeveel % zou je jezelf geven?
Je geeft zelf al aan dat je in je huidige leven al veel moeite hebt met het op jezelf kunnen terugvallen, als een kind iets van je vraagt dan is het wel dat je op jezelf kan terug vallen.
Leuk dat vriendinnen roepen je 'weleens ' te willen helpen maar zoals je zelf gelukkig ook wel inziet is het de vraag of dat gaat gebeuren in de praktijk.
Het zou handig zijn als je alvast een basis in jezelf hebt, een basis van zelfvertrouwen. Niet alleen om overeind te blijven maar ook om je kind een veilig gevoel te kunnen geven.
Zoals al eerder hier werd gezegd een zwangerschap bevalling en het 1e babyjaar is een aanslag op je psyche en lichaam.
Zoals ik je postings lees kom je niet over als iemand die zichzelf vertrouwt en dat aan kan.
Beter stop je nog wat tijd in jezelf om sterker te worden op die manier zul je je kind meer te bieden hebben en kan je meer genieten van het hele gebeuren.
Je geeft zelf al aan dat je in je huidige leven al veel moeite hebt met het op jezelf kunnen terugvallen, als een kind iets van je vraagt dan is het wel dat je op jezelf kan terug vallen.
Leuk dat vriendinnen roepen je 'weleens ' te willen helpen maar zoals je zelf gelukkig ook wel inziet is het de vraag of dat gaat gebeuren in de praktijk.
Het zou handig zijn als je alvast een basis in jezelf hebt, een basis van zelfvertrouwen. Niet alleen om overeind te blijven maar ook om je kind een veilig gevoel te kunnen geven.
Zoals al eerder hier werd gezegd een zwangerschap bevalling en het 1e babyjaar is een aanslag op je psyche en lichaam.
Zoals ik je postings lees kom je niet over als iemand die zichzelf vertrouwt en dat aan kan.
Beter stop je nog wat tijd in jezelf om sterker te worden op die manier zul je je kind meer te bieden hebben en kan je meer genieten van het hele gebeuren.
dinsdag 4 november 2008 om 17:55
Ik ben het helemaal met Stoeptegel eens. Wat ik bedoel met "een goed vangnet" is dat er mensen zijn die je wel eens bij kunnen staan. Het is jouw kind en jij bent primair verantwoordelijk voor de verzorging ervan. Maar als de nood aan de man komt, dan is het fijn om een vangnet te hebben, zodat je je kind wel eens uit logeren kan brengen bijvoorbeeld.
Ik bedoel niet met een vangnet dat er mensen zijn die jouw verantwoordelijkheden op zich nemen, zodat jij het niet hoeft te doen. Jij bent en blijft verantwoordelijk voor je eigen kind, ook al laat je het zelfs op structurele basis door een ander opvangen. Ik denk dat dat iets is waar je je niet op moet verkijken, dat een kind 24 uur per dag verzorging nodig heeft en dat dat kán betekenen dat er 24 uur per dag een beroep op jou gedaan wordt. Bij ziekte besteed je je kind al niet uit bijvoorbeeld en in de eerste maanden breng je je kind ook niet zomaar uit logeren. Er valt heus wel wat te schuiven met verantwoordelijkheid omdat je ook nog een partner hebt, maar als die partner fulltime werkt en jij niet, ga er dan inderdaad maar vanuit dat jij primair verantwoordelijk bent.
Dat vangnet zorgt er alleen maar voor dat je af en toe even een teug adem kunt nemen voor je weer koppie onder gaat in de zorg voor je kind. Zeker in het eerste jaar moet je je er zoiets bij voorstellen. Meer kun je van dat vangnet niet verwachten, maar veel meer kun je je als moeder ook niet onttrekken aan de zorg voor je eigen kind. Je krijgt geen kind om vervolgens bij je vriendinnen onder te brengen ofzo. Als je vriendinnen een kind willen, nemen ze er zelf wel een.
Ik denk dat het goed is om met een realistisch verwachtingspatroon in zo'n onderneming als het krijgen van kinderen te stappen. Je vriendinnen bij voorbaat met de zorg voor je kind opzadelen, is niet realistisch. Je vriendinnen zullen heus wel eens een avond op willen passen, maar meer moet je daar niet van verwachten.
Ben het daarom ook heel erg met Stoeptegel eens dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen voordat je de zorg voor een kind op je wilt nemen. Maar zoals ik al zei: je hebt je leeftijd mee. Geef jezelf vijf jaar om je leven goed op de rit te zetten. Dat is voldoende tijd om echt fundamentele veranderingen in gang te zetten, dat is voldoende tijd om iets te proberen, te ontdekken dat het niet werkt en dan iets anders te gaan proberen, etc. In vijf jaar kun je met vallen en opstaan echt een heel end vooruit komt. Misschien dat je over drie of vier jaar al denkt "tjee, ik heb mijn doel al bereikt" en ben je er dan klaar voor. Misschien dat je over zes jaar pas denkt "nu ben ik klaar om de verantwoordelijkheid voor een kind te dragen". Omdat je je doel zo ver weg zet, maakt een jaar meer of minder niet uit. Ook op je 37e kun je nog gewoon zwanger worden.
Maar zoals ik al zei: laat je ook eens informeren door je behandelend artsen, door een gespecialiseerde POP-poli en door maatschappelijk werk. Die kunnen misschien bij voorbaat al dingen aangeven waar wij niet aan denken, maar die in jouw situatie wel van belang zijn. Denk aan medicijngebruik, maar denk bijvoorbeeld ook aan opvoedondersteuning of mogelijkheden tot kinderopvang. Misschien zien wij wel teveel of juist te weinig beren op de weg.
Succes met je afweging!
Ik bedoel niet met een vangnet dat er mensen zijn die jouw verantwoordelijkheden op zich nemen, zodat jij het niet hoeft te doen. Jij bent en blijft verantwoordelijk voor je eigen kind, ook al laat je het zelfs op structurele basis door een ander opvangen. Ik denk dat dat iets is waar je je niet op moet verkijken, dat een kind 24 uur per dag verzorging nodig heeft en dat dat kán betekenen dat er 24 uur per dag een beroep op jou gedaan wordt. Bij ziekte besteed je je kind al niet uit bijvoorbeeld en in de eerste maanden breng je je kind ook niet zomaar uit logeren. Er valt heus wel wat te schuiven met verantwoordelijkheid omdat je ook nog een partner hebt, maar als die partner fulltime werkt en jij niet, ga er dan inderdaad maar vanuit dat jij primair verantwoordelijk bent.
Dat vangnet zorgt er alleen maar voor dat je af en toe even een teug adem kunt nemen voor je weer koppie onder gaat in de zorg voor je kind. Zeker in het eerste jaar moet je je er zoiets bij voorstellen. Meer kun je van dat vangnet niet verwachten, maar veel meer kun je je als moeder ook niet onttrekken aan de zorg voor je eigen kind. Je krijgt geen kind om vervolgens bij je vriendinnen onder te brengen ofzo. Als je vriendinnen een kind willen, nemen ze er zelf wel een.
Ik denk dat het goed is om met een realistisch verwachtingspatroon in zo'n onderneming als het krijgen van kinderen te stappen. Je vriendinnen bij voorbaat met de zorg voor je kind opzadelen, is niet realistisch. Je vriendinnen zullen heus wel eens een avond op willen passen, maar meer moet je daar niet van verwachten.
Ben het daarom ook heel erg met Stoeptegel eens dat je eerst voor jezelf moet kunnen zorgen voordat je de zorg voor een kind op je wilt nemen. Maar zoals ik al zei: je hebt je leeftijd mee. Geef jezelf vijf jaar om je leven goed op de rit te zetten. Dat is voldoende tijd om echt fundamentele veranderingen in gang te zetten, dat is voldoende tijd om iets te proberen, te ontdekken dat het niet werkt en dan iets anders te gaan proberen, etc. In vijf jaar kun je met vallen en opstaan echt een heel end vooruit komt. Misschien dat je over drie of vier jaar al denkt "tjee, ik heb mijn doel al bereikt" en ben je er dan klaar voor. Misschien dat je over zes jaar pas denkt "nu ben ik klaar om de verantwoordelijkheid voor een kind te dragen". Omdat je je doel zo ver weg zet, maakt een jaar meer of minder niet uit. Ook op je 37e kun je nog gewoon zwanger worden.
Maar zoals ik al zei: laat je ook eens informeren door je behandelend artsen, door een gespecialiseerde POP-poli en door maatschappelijk werk. Die kunnen misschien bij voorbaat al dingen aangeven waar wij niet aan denken, maar die in jouw situatie wel van belang zijn. Denk aan medicijngebruik, maar denk bijvoorbeeld ook aan opvoedondersteuning of mogelijkheden tot kinderopvang. Misschien zien wij wel teveel of juist te weinig beren op de weg.
Succes met je afweging!
