Gezondheid
alle pijlers
angst voor brand en inbraak
donderdag 3 mei 2007 om 13:12
Hoi allemaal,
Ik woon sinds een half jaar samen en zit ergens mee. Ik ben namelijk heel erg bang voor brand en inbraak in mijn huis.
Ik word er niet goed van. Voordat ik de deur uit ga ben ik een half uur tot 3 kwartier bezig met checken of alles wel echt uit en dicht is. Ik heb een vast rondje dat ik door mijn huis loop en sluit iedere keer een ruimte af zegmaar. En in 1 zo'n ruimte kan ik soms wel 5x controleren of ik het nou wel goed gezien heb (is dat lampje van de tv wel echt uit?).
Het is erger geworden sinds ik katten heb. Ik ben zo bang dat er iets met hen gebeurd. Ik ben zo gek op die beestjes..
Maar het is dus echt ziekelijk.. Ik ben er veel tijd mee kwijt en ik wordt er altijd helemaal zenuwachtig van.
Ik zie ook echt overal gevaar in.
Is er hier misschien iemand die dit herkend? Of misschien iemand die weet hoe ik er vanaf kan komen?
Als ik niet mijn hele 'afsluitritueel' kan uitvoeren voel ik me de hele dag (als ik bijv. op mijn werk zit) rot en denk ik: was dat nou wel uit, was die deur wel op slot? En wat nou als dit gebeurt of dat? Terwijl nu ik het echt uitgebreid het afgesloten ik wel een rustig gevoel heb.. Ik weet nu echt zeker dat alles uit en dicht is.
Ik ben benieuwd of iemand van jullie dit ook heeft.
En voor de mensen dit dit niet hebben: wat doen jullie of wat controleren jullie voordat jullie de deur uitgaan?
Groetjes Cyn
Ik woon sinds een half jaar samen en zit ergens mee. Ik ben namelijk heel erg bang voor brand en inbraak in mijn huis.
Ik word er niet goed van. Voordat ik de deur uit ga ben ik een half uur tot 3 kwartier bezig met checken of alles wel echt uit en dicht is. Ik heb een vast rondje dat ik door mijn huis loop en sluit iedere keer een ruimte af zegmaar. En in 1 zo'n ruimte kan ik soms wel 5x controleren of ik het nou wel goed gezien heb (is dat lampje van de tv wel echt uit?).
Het is erger geworden sinds ik katten heb. Ik ben zo bang dat er iets met hen gebeurd. Ik ben zo gek op die beestjes..
Maar het is dus echt ziekelijk.. Ik ben er veel tijd mee kwijt en ik wordt er altijd helemaal zenuwachtig van.
Ik zie ook echt overal gevaar in.
Is er hier misschien iemand die dit herkend? Of misschien iemand die weet hoe ik er vanaf kan komen?
Als ik niet mijn hele 'afsluitritueel' kan uitvoeren voel ik me de hele dag (als ik bijv. op mijn werk zit) rot en denk ik: was dat nou wel uit, was die deur wel op slot? En wat nou als dit gebeurt of dat? Terwijl nu ik het echt uitgebreid het afgesloten ik wel een rustig gevoel heb.. Ik weet nu echt zeker dat alles uit en dicht is.
Ik ben benieuwd of iemand van jullie dit ook heeft.
En voor de mensen dit dit niet hebben: wat doen jullie of wat controleren jullie voordat jullie de deur uitgaan?
Groetjes Cyn
donderdag 3 mei 2007 om 13:24
Pas op dat je geen dwangneurose gaat ontwikkelen, daar is heel moeilijk vanaf te komen. Is dit zomaar opeens ontstaan? Woonde je hiervoor al op jezelf alleen of woonde je nog bij je ouders en ben je nu een beetje paranoide over je eigen,nieuwe huisje waar niks mee mag gebeuren?Het is niet erg om alles 1 keer na te lopen, maar doe je het daarna nog 3 keer of zit je er op je werk nog steeds over te malen dan moet je echt proberen om er iets aan te doen of misschien hulp te zoeken?dit soort neuroses kunnen heel makkelijk escaleren en je leven gaan beheersen
donderdag 3 mei 2007 om 13:24
Het is iets van de afgelopen maanden. Zoals ik al zei ik woon sinds een half jaar samen, daarvoor woonde ik bij mijn ouders en stond ik er nooit zo bij stil.. Nu zie ik het huis en het welzijn van de katten echt als mijn verantwoordelijkheid en wil ik alles zo goed mogelijk doen.. Maar daar ben ik dus een beetje in doorgeslagen 
Ik wordt er echt gek van.. als ik 's ochtends opsta is het eerste wat ik denk: oh nee he.. zometeen weer alles doen.. Met douchen en alles erbij heb ik 2 uur nodig om de deur uit te komen.. pfffff
Ik wordt er echt gek van.. als ik 's ochtends opsta is het eerste wat ik denk: oh nee he.. zometeen weer alles doen.. Met douchen en alles erbij heb ik 2 uur nodig om de deur uit te komen.. pfffff
donderdag 3 mei 2007 om 13:38
quote:Ik zet ook alles uit na gebruik.. maar mijn vriend is daar een stuk slordiger in. Ik zou er misschien minder last van hebben als ik alleen zou wonen..Waarom zou je er minder last van hebben wanneer je alleen woonde, vergeet je vriend alles?
Ik vind 's morgens twee uur werk voor je de deur uitgaat wel heel erg lang hoor, dat is niet normaal.
Ik vind 's morgens twee uur werk voor je de deur uitgaat wel heel erg lang hoor, dat is niet normaal.
donderdag 3 mei 2007 om 13:47
Dat het niet normaal is dat weet ik.. daarom dat ik het hier wil bespreken in de hoop dat ik er een oplossing voor vind. (in die twee uur zit ook douchen, opmaken, eten daar ben ik in totaal 1 uur en een kwartier / half uur mee bezig.. ben 's morgens traag hoor) Echt dat afsluiten duurt meestal een half uur.. maar goed ik besef me dat het veeeel sneller kan.. en dat zou ik heel graag willen.
Mijn vriend laat niet alles aan staan.. maar af en toe wel eens wat.. tv standby of koffiezetapparaat of computer.. en daarom controleer ik alles.
Mijn vriend laat niet alles aan staan.. maar af en toe wel eens wat.. tv standby of koffiezetapparaat of computer.. en daarom controleer ik alles.
donderdag 3 mei 2007 om 14:28
Ik ben eens op internet gaan zoeken en het lijkt inderdaad een dwangneurose.. steeds weer willen controleren.. heel veel van de dingen die op verschillende sites worden genoemd herken ik..
Daar ben ik wel heel erg van geschrokken zeg. Het is dan een stuk serieuzer dan ik dacht.. ik dacht dat het gewoon een gekkigheidje van mij was.. Maar goed, wat nu dan?
Daar ben ik wel heel erg van geschrokken zeg. Het is dan een stuk serieuzer dan ik dacht.. ik dacht dat het gewoon een gekkigheidje van mij was.. Maar goed, wat nu dan?
donderdag 3 mei 2007 om 14:37
Ik herken er wel iets van. Ik heb ook twee katten waar ik helemaal verzot op ben, dus loop ook een rondje door het huis voordat ik wegga of ga slapen, vind ik eigenlijk ook heel normaal. Omdat we allebei roken (ja,ja slecht voor je ik weet het), check ik ook 's avonds altijd de asbakken en kom soms nog eens mijn bed uit om het nog eens te doen. Heb een rookmelder en een koolmonoxidemelder. Ik heb een periode gehad waar er veel op zijn kop stond in mijn leven, mijn vader overleed en andere veranderingen, toen merkte ik wel dat het wat dwangmatiger werd. Ging ik in de ochtend naar mijn werk, de deur al achter me afgesloten en dan toch weer open doen om nog even te checken om vervolgens op straat te lopen en me toch zorgen te maken of ik het wel echt goed had gedaan, pffff. Toendertijd werkte ik als secretaresse bij een GGZ instelling (waar onder meer angststoornissen werden behandeld) en had zelf goed door dat ik dat gedrag moest doorbreken omdat het anders inderdaad in een dwangneurose zou kunnen veranderen. Nu ben ik ook een stuk relaxter, check nog wel maar ben er niet langer dan 1 a 2 minuten mee bezig. Ik begrijp uit jouw verhaal dat je er veel intensiever mee bezig bent, mijn advies is dan ook; ga er meteen mee aan de slag voordat het echt uit de hand loopt. Loop heel bewust de dingen in huis na, streep ze van je lijstje als je ze 1 keer gechecked hebt en wees streng voor jezelf als je gaat twijfelen en de neiging krijgt om nogmaals te checken. Ook zou je op internet kunnen zoeken naar Obsessief Compulsieve Stoornis, Engelse term is OCD. Zo snel mogelijk aanpakken, voordat het je leven helemaal gaat beheersen. En wees een beetje lief voor jezelf, uit je verhaal begrijp ik dat je net ben gaan samenwonen, het huis enz, dat is ook spannend en levert op een bepaalde manier best veel stress op, misschien heb je daarom de behoefte om extra 'controle' te willen houden?
donderdag 3 mei 2007 om 15:04
Bedankt voor je reactie Propje (de anderen ook trouwens). Jij denkt dus niet dat ik direct met iemand moet gaan praten, maar dat ik het dus misschien ook nog wel zelf aan kan? Ik ga het in ieder geval proberen.. Vanavond voor het slapen gaan en morgen voordat ik naar mn werk ga probeer ik echt maar 1x te kijken of alles uit en dicht is. Ik moet er gewoon echt vanaf. Als het me op die manier niet zelf lukt ga ik naar de huisarts..
Jullie hebben wel mijn ogen geopend zeg. Ik wist wel dat het niet helemaal normaal was, maar op internet staat gewoon dat het een ziekte is..
Jullie hebben wel mijn ogen geopend zeg. Ik wist wel dat het niet helemaal normaal was, maar op internet staat gewoon dat het een ziekte is..
donderdag 3 mei 2007 om 17:00
Hoi Cyn222!
ik herken jou verhaal helemaal. Het klinkt inderdaad als een dwangneurose. Die kun je ontwikkelen op elke leeftijd maar vooral als je begin 20 bent. Het hangt ook sterk af van je persoonlijkheid. Als je behept bent om van nature veel van jezelf te eisen,erg nauwkeurig bent, en als je zelfbeeld wat lager is, kun je onder omstandigheden zo'n neurose ontwikkelen. Dat gebeurt meestal naar aanleiding van een schokkende ,niet verwerkte ervaring. In mijn geval was ik 21, en de aanleiding was het niet verwerken van een gewelddadige relatie. Butien dat leed ik (achteraf gezien) aan verlatingsangst, ook ontstaan uit die gewelddadige relatie .En ook ik had pas een kat, en ik stierf van ellende als er met haar iets zou gebeuren.Ik zocht daarvoor hulp bij het RIAGG. toen ik melding maakte van mijn overdreven gecontroleer (de ramen, het gasfornuis, de deur van de ijskast, de voordeur, de meterkast (want ja. .kortsluiting..) ze ze 'jaa , hooor daar kan ik je niet bij helpen. ' ik ben toen gelijk gestopt. Ik heb enkele jaren zo doorgesukkeld, doodongelukkig, niet wetend wat het was. uiteindelijk ( men had toen nog geen internet) ben ik in de bieb tegen een boek over fobieen aangelopen. daaruit kwam ik op het spoor van dwangneuroses. Ik zou je dan ook willen aanraden om hulp te zoeken .tegenwoordig zijn er veel instanties (ook het RIAGG)die dit soort dingen onderkennen. Dit om te voorkomen dat je jaren van je leven verpest.'genezíng' geschiedt niet door pillen, maar door cognitieve therapie. Zo heb ik zelf ook gedaan. Je zal echter wel heel je leven er op attent moeten zijn, dat als je in een periode komt dat het emoitoneel slecht met je gaat, deze dwangneurose terug de kop op kan steken. We zijn nu 20 jaar verder en ik merk nog steeds dat ik er af en toe last van heb. Voordeel is dat ik het onderken, en er gelijk wat aan kan doen. Never again!
. Dus meissie: een hart onder de riem:R en: zoek zo snel mogelijk hulp ,via het maatschappeljk werk, je huisarts, lees boeken,en gebruik internet.!
ik herken jou verhaal helemaal. Het klinkt inderdaad als een dwangneurose. Die kun je ontwikkelen op elke leeftijd maar vooral als je begin 20 bent. Het hangt ook sterk af van je persoonlijkheid. Als je behept bent om van nature veel van jezelf te eisen,erg nauwkeurig bent, en als je zelfbeeld wat lager is, kun je onder omstandigheden zo'n neurose ontwikkelen. Dat gebeurt meestal naar aanleiding van een schokkende ,niet verwerkte ervaring. In mijn geval was ik 21, en de aanleiding was het niet verwerken van een gewelddadige relatie. Butien dat leed ik (achteraf gezien) aan verlatingsangst, ook ontstaan uit die gewelddadige relatie .En ook ik had pas een kat, en ik stierf van ellende als er met haar iets zou gebeuren.Ik zocht daarvoor hulp bij het RIAGG. toen ik melding maakte van mijn overdreven gecontroleer (de ramen, het gasfornuis, de deur van de ijskast, de voordeur, de meterkast (want ja. .kortsluiting..) ze ze 'jaa , hooor daar kan ik je niet bij helpen. ' ik ben toen gelijk gestopt. Ik heb enkele jaren zo doorgesukkeld, doodongelukkig, niet wetend wat het was. uiteindelijk ( men had toen nog geen internet) ben ik in de bieb tegen een boek over fobieen aangelopen. daaruit kwam ik op het spoor van dwangneuroses. Ik zou je dan ook willen aanraden om hulp te zoeken .tegenwoordig zijn er veel instanties (ook het RIAGG)die dit soort dingen onderkennen. Dit om te voorkomen dat je jaren van je leven verpest.'genezíng' geschiedt niet door pillen, maar door cognitieve therapie. Zo heb ik zelf ook gedaan. Je zal echter wel heel je leven er op attent moeten zijn, dat als je in een periode komt dat het emoitoneel slecht met je gaat, deze dwangneurose terug de kop op kan steken. We zijn nu 20 jaar verder en ik merk nog steeds dat ik er af en toe last van heb. Voordeel is dat ik het onderken, en er gelijk wat aan kan doen. Never again!
. Dus meissie: een hart onder de riem:R en: zoek zo snel mogelijk hulp ,via het maatschappeljk werk, je huisarts, lees boeken,en gebruik internet.!
donderdag 3 mei 2007 om 19:19
Ik ben het eens met de vorige reacties, ik denk dat je best wat hulp kan gebruiken. Niet dramatisch ofzo, meer om te kijken hoe, en wanneer je een dwangmatige handeling herkent. En natuurlijk hoe je er het beste mee om kan gaan. Zelf heb ik er ook last van. De ene dag meer dan de andere: asbak checken, fornuis, etc. Het is erger in periodes van onzekerheid (zoals momenteel: mijn moeder is ziek en wordt niet meer beter, afstuderen dit jaar), maar ook als het juist heel goed gaat moet ik uitkijken dat ik niet teveel wil controleren. Je hebt dan immers weer meer te verliezen... Ik denk dat je heel bang bent om te verliezen wat je nu hebt...? Mijn advies is om erover te praten, of te lezen, zodat je meer inzicht krijgt in wat realistisch is en wat niet. Misschien gaat het wel nooit helemaal weg (niet om je te ontmoedigen hoor!), maar je kan er wel mee leren omgaan. Het zou zonde zijn als je niet meer kan genieten van het moment zelf.
donderdag 3 mei 2007 om 19:24
Ik herken het ook. Het is bij mij ook begonnen in een heftige periode in mijn leven. Ik ben ervoor in behandeling geweest bij een psycholoog (ook voor het verwerken van die periode), en bij mij heette het controledwang(zal wel hetzelfde zijn). Het begon heel langzaam, het sloop er echt in. Eerst het gasfornuis controleren van gewoon 1keer, daarna moest ik nog een aantal keren mijn bed ervoor uit. Ook voordat ik de deur ging, was ik al onderweg en in mijn gedachte was mijn huis al ontploft, dus hup weer terug. Ik heb trouwens ook een kat, ik moet er ook niet aan denken. Ik ben single, en mijn kat is echt mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. Het checken van de deur of die wel op slot was, tv helemaal uit. Later ging ik nadenken, als de tv standby kan ontploffen, kan dat natuurlijk ook met het beeldscherm van de pc(geen idee of het waar is, maar het klinkt wel logisch). Hoewel ik dat beeldscherm altijd gelijk uit doe, had ik er wel weer een dingetje bij. De strijkbout, zo zal ik nooit gaan strijken ´s ochtends als ik gelijk daarna weg moet. Doe ik altijd ´s avonds…….jullie begrijpen vast wel waarom…Zo kan ik er nog wel wat bij bedenken. De auto was ook zoiets, zo bang dat ik hem niet op slot had gedaan. Tot vervelends toe een aantal keren kijken, wat erg vervelend was, want daar moet je echt de deur voor uit. Tot er ook een keer daadwerkelijk werd ingebroken in mijn auto, was niks weg gehaald omdat er gewoon niks in lag. Achteraf gezien had de auto beter open kunnen zijn, want dan had ik geen inbraakschade gehad. Heel stom, maar sindsdien heb ik het niet meer met mijn auto. Ik laat nu dus ook mijn dashboardkastje open, zodat ze kunnen zien dat er niks in zit.De behandeling heeft wel geholpen, zoals eerder genoemd, met cognitieve therapie. Ik zal er nooit helemaal vanaf komen, alhoewel het nu echt een stuk minder is. Misschien omdat de heftige periode voorbij is en ik nu in wat rustiger vaarwater zit. Mijn mening is dat het daar wel een beetje mee te maken heeft. Ik heb het misschien ook wel een beetje van mijn vader meegekregen hoor!!! Toen ik nog niet geboren was, is het huis va mijn ouders compleet afgebrand door een gaslek. Dus ik ben een beetje opgegroeid met een altijd controlerende vader.Wat ik bijzonder vind, is de discipline die je dan kan opbrengen om continue weer je bed uit te gaan om iets te controleren. Bizar, daar had ik vroeger helemaal geen last van, haha Succes, ik weet hoe vervelend het kan zijn!!!
donderdag 3 mei 2007 om 21:10
Het klinkt inderdaad nogal dwangmatig. Als je er niet binnen een bepaalde tijd vanaf komt en je merkt dat het alleen maar erger wordt, zou ik zeker eens aan de bel gaan trekken, want dit is gewoon niet fijn voor jezelf.
Enige 'simpele' tip die ik je kan meegeven is om ervoor te zorgen dat je in je huis de nodige rookmelders hebt hangen (ook zonder dat je dwangmatig bent daarin een goed idee) en eventueel wat extra beveiligingsmaatregelen nemen (een beter slot op de voordeur, extra slot, raambeveiliging of alarm of iets dergelijks; loop eens bij een praxis of zo binnen). Misschien dat dat soort maatregelen je iets meer gerust kunnen stellen. Moet je wel opletten dat je niet op een ander vlak dwangmatig gedrag gaat vertonen, want dan wordt het zeker tijd om aan de bel te trekken.
Enige 'simpele' tip die ik je kan meegeven is om ervoor te zorgen dat je in je huis de nodige rookmelders hebt hangen (ook zonder dat je dwangmatig bent daarin een goed idee) en eventueel wat extra beveiligingsmaatregelen nemen (een beter slot op de voordeur, extra slot, raambeveiliging of alarm of iets dergelijks; loop eens bij een praxis of zo binnen). Misschien dat dat soort maatregelen je iets meer gerust kunnen stellen. Moet je wel opletten dat je niet op een ander vlak dwangmatig gedrag gaat vertonen, want dan wordt het zeker tijd om aan de bel te trekken.
vrijdag 4 mei 2007 om 00:43
Ik dacht altijd dat dit iets typisch mannelijks was: controleren, nog een keer controleren, extra alles nalopen etc. doe ik dus ook! Ik stap soms wel 3 keer uit de auto om aan deuren te voelen, en voel ook 2 keer aan de autoportier of ie wel echt op slot zit.
(Oppassen trouwens met das dashboard kastje open laten staan: lampje kan soms een zwakke accu leeg trekken als je er langere tijd niet mee rijdt. Lampje eruit halen dus, maar dat kan niet want dan kunnen criminelen niet meer zien dat er niks in het kastje ligt: sorry dat ik je weer een zorg erbij heb bezorgd;))
Oplossing: tegen je vriend zeggen dat dit echt belangrijk voor je is, en het zo proberen in te richten dat het niet fout kan gaan: dat geeft rust en daar draait het om denk ik.
(Oppassen trouwens met das dashboard kastje open laten staan: lampje kan soms een zwakke accu leeg trekken als je er langere tijd niet mee rijdt. Lampje eruit halen dus, maar dat kan niet want dan kunnen criminelen niet meer zien dat er niks in het kastje ligt: sorry dat ik je weer een zorg erbij heb bezorgd;))
Oplossing: tegen je vriend zeggen dat dit echt belangrijk voor je is, en het zo proberen in te richten dat het niet fout kan gaan: dat geeft rust en daar draait het om denk ik.
vrijdag 4 mei 2007 om 11:08
Hoi,
Je verhaal is wel enigszins herken voor me. Alleen doe ik er iets minder lang over om te checken. Maar check wel alles.
En als ik dan in de auto zit en bijvoorbeeld in haast thuis ben weggegaan, dan wil ik nog wel eens twijfelen of ik de deur goed heb afgesloten.
En een keertje hiervoor terug rijden gebeurd dus wel eens.
Ook droom ik regelmatig over inbraak en wordt dan zwaarademend wakker van schrik. Beter gezegd nachtmerries.
In het begin van het samenwonen hebben we wel eens per ongeluk de achterdeur vergeten af te sluiten. En ik denk dat ik hierdoor nog meer gefixeerd ben geraak hierop. Ik dacht dan dat vriendlief wel gecontroleerd had. En die is dus echt heel onnauwkeurig en vergeet nog zijn kont af en toe.
Vervelend, ik heb het al heel wat jaartjes en wordt niet echt minder.
Je verhaal is wel enigszins herken voor me. Alleen doe ik er iets minder lang over om te checken. Maar check wel alles.
En als ik dan in de auto zit en bijvoorbeeld in haast thuis ben weggegaan, dan wil ik nog wel eens twijfelen of ik de deur goed heb afgesloten.
En een keertje hiervoor terug rijden gebeurd dus wel eens.
Ook droom ik regelmatig over inbraak en wordt dan zwaarademend wakker van schrik. Beter gezegd nachtmerries.
In het begin van het samenwonen hebben we wel eens per ongeluk de achterdeur vergeten af te sluiten. En ik denk dat ik hierdoor nog meer gefixeerd ben geraak hierop. Ik dacht dan dat vriendlief wel gecontroleerd had. En die is dus echt heel onnauwkeurig en vergeet nog zijn kont af en toe.
Vervelend, ik heb het al heel wat jaartjes en wordt niet echt minder.
vrijdag 4 mei 2007 om 11:25
Het goede nieuws is dat dwangneuroses (net als fobieën) relatief goed en snel te behandelen zijn met cognitieve gedragstherapie. Je hoeft er niet jarenlang voor op de divan te liggen en over je jeugd te praten 
, het is een concrete doelgerichte aanpak.
Of je zoiets nodig hebt, hangt er vanaf of je nog in staat bent zelf je gedrag aan te passen. Bedenk eens samen met je vriend welke maatregelen wél reëel zijn (bijvoorbeeld ramen en gas 1x controleren) en welke niet meer reëel zijn (alles 5x controleren). Probeer je eens te beperken tot dat wat reëel is. Als dat niet lukt, zou ik hulp zoeken. Schaam je niet daarvoor, er zijn heel veel mensen met zoiets en het is meestal goed te verhelpen, dwz tot een aanvaardbaar niveau te krijgen.
, het is een concrete doelgerichte aanpak. Of je zoiets nodig hebt, hangt er vanaf of je nog in staat bent zelf je gedrag aan te passen. Bedenk eens samen met je vriend welke maatregelen wél reëel zijn (bijvoorbeeld ramen en gas 1x controleren) en welke niet meer reëel zijn (alles 5x controleren). Probeer je eens te beperken tot dat wat reëel is. Als dat niet lukt, zou ik hulp zoeken. Schaam je niet daarvoor, er zijn heel veel mensen met zoiets en het is meestal goed te verhelpen, dwz tot een aanvaardbaar niveau te krijgen.
vrijdag 4 mei 2007 om 12:59
allereerst allemaal ontzettend bedankt voor de reacties. Ik ben zooo blij dat mensen me begrijpen. En dat ik niet de enige ben.
Ik heb inmiddels heel veel op internet gelezen. En heb er gisteravond een uur met mn moeder over aan de telefoon gezeten. En ik weet nu inderdaad dat ik er echt wat aan moet gaan doen. En daar ben ik gisteravond meteen mee begonnen.. Ik heb gisteren voor het slapen gaan alleen door de keuken gelopen en heb de voordeur op slot gedaan, heb alles 1x bekeken en ben naar bed gegaan. Mijn vriend bleef langer tv kijken en zou de rest wel afsluiten. Nou voorheen zou ik gewoon blijven wachten tot hij klaar was met tv kijken zodat ik alles zelf kon afsluiten, maar nu vond ik dat ik hem maar gewoon eens moest vertrouwen.. En alles is goed gegaan. Dus dit was al best een flinke stap vond ik zelf. Ook vanmorgen heb ik de meeste dingen maar 1x heel bewust bekeken, alleen de tv en de balkon deur 2x. Ik was met een kwartiertje klaar moest toen van mezelf de deur uit en ik was dus een kwartier eerder op mijn werk.
Ik vind het wel moeilijk hoor, want de gedachtes aan alles wat er zou kunnen gebeuren zijn niet zo snel weg, maar ik probeer het van me af te zetten. ik zie het wel vanmiddag als ik thuis kom..
Iets wat ook echt tot mij door moet gaan dringen is dat als iets bij de 1e keer kijken uit of dicht is dit de 2e, 3e 4e en 5e keer ook nog zo is.
Als het me nou uiteindelijk toch niet zelf lukt om echt die gedachtes uit mijn hoofd te krijgen ga ik hulp zoeken. Want ik wil niet meer dat het mijn leven zo beheerst.
Ik heb inmiddels heel veel op internet gelezen. En heb er gisteravond een uur met mn moeder over aan de telefoon gezeten. En ik weet nu inderdaad dat ik er echt wat aan moet gaan doen. En daar ben ik gisteravond meteen mee begonnen.. Ik heb gisteren voor het slapen gaan alleen door de keuken gelopen en heb de voordeur op slot gedaan, heb alles 1x bekeken en ben naar bed gegaan. Mijn vriend bleef langer tv kijken en zou de rest wel afsluiten. Nou voorheen zou ik gewoon blijven wachten tot hij klaar was met tv kijken zodat ik alles zelf kon afsluiten, maar nu vond ik dat ik hem maar gewoon eens moest vertrouwen.. En alles is goed gegaan. Dus dit was al best een flinke stap vond ik zelf. Ook vanmorgen heb ik de meeste dingen maar 1x heel bewust bekeken, alleen de tv en de balkon deur 2x. Ik was met een kwartiertje klaar moest toen van mezelf de deur uit en ik was dus een kwartier eerder op mijn werk.
Ik vind het wel moeilijk hoor, want de gedachtes aan alles wat er zou kunnen gebeuren zijn niet zo snel weg, maar ik probeer het van me af te zetten. ik zie het wel vanmiddag als ik thuis kom..
Iets wat ook echt tot mij door moet gaan dringen is dat als iets bij de 1e keer kijken uit of dicht is dit de 2e, 3e 4e en 5e keer ook nog zo is.
Als het me nou uiteindelijk toch niet zelf lukt om echt die gedachtes uit mijn hoofd te krijgen ga ik hulp zoeken. Want ik wil niet meer dat het mijn leven zo beheerst.
vrijdag 4 mei 2007 om 18:19
quote:
Ik dacht altijd dat dit iets typisch mannelijks was: controleren, nog een keer controleren, extra alles nalopen etc. doe ik dus ook! Ik stap soms wel 3 keer uit de auto om aan deuren te voelen, en voel ook 2 keer aan de autoportier of ie wel echt op slot zit.
(Oppassen trouwens met das dashboard kastje open laten staan: lampje kan soms een zwakke accu leeg trekken als je er langere tijd niet mee rijdt. Lampje eruit halen dus, maar dat kan niet want dan kunnen criminelen niet meer zien dat er niks in het kastje ligt: sorry dat ik je weer een zorg erbij heb bezorgd;))
haha Nee hoor, dat valt wel mee, mijn dashboard kastje daar zit geen lichtje in en ik ben (of ken) geen autokraker, maar als die carriere ooit ga beginnen, lijkt het me slim om een zaklamp mee te nemen om te kijken of er wat te halen valt voordat je uberhaupt de moeite neemt om dat ding open te maken. Het lijkt me dan ook dat de meeste autodieven met zo´n ding werken. Ik heb namelijk wel lichtje in de auto die aangaat als er een deur opengaat, na de inbraak viel het me op dat ineens dat lampje niet meer aanging, die hadden ze dus blijkbaar uitgezet om niet op te vallen, het is immers ´s nachts gebeurd. Dus zullen vast wel een zaklamp nodig gehad hebben.
Nogmaals, heb ik geen ervaring met het plegen van inbraken, het is slechts mijn theorietje:P
Oplossing: tegen je vriend zeggen dat dit echt belangrijk voor je is, en het zo proberen in te richten dat het niet fout kan gaan: dat geeft rust en daar draait het om denk ik.
Ik dacht altijd dat dit iets typisch mannelijks was: controleren, nog een keer controleren, extra alles nalopen etc. doe ik dus ook! Ik stap soms wel 3 keer uit de auto om aan deuren te voelen, en voel ook 2 keer aan de autoportier of ie wel echt op slot zit.
(Oppassen trouwens met das dashboard kastje open laten staan: lampje kan soms een zwakke accu leeg trekken als je er langere tijd niet mee rijdt. Lampje eruit halen dus, maar dat kan niet want dan kunnen criminelen niet meer zien dat er niks in het kastje ligt: sorry dat ik je weer een zorg erbij heb bezorgd;))
haha Nee hoor, dat valt wel mee, mijn dashboard kastje daar zit geen lichtje in en ik ben (of ken) geen autokraker, maar als die carriere ooit ga beginnen, lijkt het me slim om een zaklamp mee te nemen om te kijken of er wat te halen valt voordat je uberhaupt de moeite neemt om dat ding open te maken. Het lijkt me dan ook dat de meeste autodieven met zo´n ding werken. Ik heb namelijk wel lichtje in de auto die aangaat als er een deur opengaat, na de inbraak viel het me op dat ineens dat lampje niet meer aanging, die hadden ze dus blijkbaar uitgezet om niet op te vallen, het is immers ´s nachts gebeurd. Dus zullen vast wel een zaklamp nodig gehad hebben.
Nogmaals, heb ik geen ervaring met het plegen van inbraken, het is slechts mijn theorietje:P
Oplossing: tegen je vriend zeggen dat dit echt belangrijk voor je is, en het zo proberen in te richten dat het niet fout kan gaan: dat geeft rust en daar draait het om denk ik.
vrijdag 4 mei 2007 om 18:58
Goedzo!
Met stapje voor stapje afbouwen moet je er hopelijk weer kunnen komen. En de ene keer zal het makkelijker gaan dan de andere keer, en de ene keer zal het goed gaan en de andere keer niet. Maar gewoon doorzetten en wie weet wen je na een tijdje vanzelf aan dit nieuwe, minder-controlerende ritme en voelt dat heel vertrouwd!
Met stapje voor stapje afbouwen moet je er hopelijk weer kunnen komen. En de ene keer zal het makkelijker gaan dan de andere keer, en de ene keer zal het goed gaan en de andere keer niet. Maar gewoon doorzetten en wie weet wen je na een tijdje vanzelf aan dit nieuwe, minder-controlerende ritme en voelt dat heel vertrouwd!
