Gezondheid
alle pijlers
bezoek bij demente vader
maandag 9 september 2024 om 14:28
Hallo allemaal,
Mijn vader is behoorlijk dement. Hij is zo'n 2 maanden geleden naar een verzorgingstehuis gegaan en in die periode hard achteruit gegaan. Hij noemt mijn moeder/zijn vrouw bij de voornaam en ik vermoed dat als hij vraagt 'hoe gaat het met mama', dat hij dan zijn eigen moeder bedoelt (die al 10 jaar dood is). Ik vraag me af of hij mijn naam nog kent. Dag/nachtritme is verstoord, klokkijken lukt niet meer en ook geen besef meer welke activiteit bij welk tijdstip hoort. Hij kan moeilijk meer een verhaal vertellen, is halverwege de draad kwijt. Beleeft niets meer en stelt geen vragen als je iets vertelt. Puzzelen lukt niet meer, tv boeit hem niet meer. Auto rijden wil hij niet (bij mij in de auto), achter de rollator komt hij niet ver. Hij heeft verder geen hobby's, vroeger ook niet (sport kijken op tv, maar dat boeit hem nu dus niet meer).
Nu was ik gister op bezoek, zonder overige visite. Mijn vader laat duidelijk blijken dat hij heeel blij is met mijn bezoek. Ik had een boek mee van onze vakantie; we zijn in een land geweest waar mijn ouders begin jaren '70 zelf ook zijn geweest en wat destijds heel veel indruk op hen heeft gemaakt. Dat heeft hij een stukje bekeken en heb ik daar achtergelaten om verder te bekijken. Hij is er blij mee. Verder kijkt hij veel foto's op een digitaal fotolijstje.
(Het tehuis is nieuw, er wonen nog maar heel weinig mensen en er gebeurt weinig).
Maar wat verder... Hebben jullie tips/ ideeen wat ik verder kan doen als ik alleen langs ga? Na 5 kwartier was ik helemaal gaar. Het gaat natuurlijk niet om mij; ik doe het voor mijn vader, maar toch.
Ik hoop dat jullie mij tips kunnen geven wat ik verder kan doen met mijn vader als ik daar ben.
Mijn vader is behoorlijk dement. Hij is zo'n 2 maanden geleden naar een verzorgingstehuis gegaan en in die periode hard achteruit gegaan. Hij noemt mijn moeder/zijn vrouw bij de voornaam en ik vermoed dat als hij vraagt 'hoe gaat het met mama', dat hij dan zijn eigen moeder bedoelt (die al 10 jaar dood is). Ik vraag me af of hij mijn naam nog kent. Dag/nachtritme is verstoord, klokkijken lukt niet meer en ook geen besef meer welke activiteit bij welk tijdstip hoort. Hij kan moeilijk meer een verhaal vertellen, is halverwege de draad kwijt. Beleeft niets meer en stelt geen vragen als je iets vertelt. Puzzelen lukt niet meer, tv boeit hem niet meer. Auto rijden wil hij niet (bij mij in de auto), achter de rollator komt hij niet ver. Hij heeft verder geen hobby's, vroeger ook niet (sport kijken op tv, maar dat boeit hem nu dus niet meer).
Nu was ik gister op bezoek, zonder overige visite. Mijn vader laat duidelijk blijken dat hij heeel blij is met mijn bezoek. Ik had een boek mee van onze vakantie; we zijn in een land geweest waar mijn ouders begin jaren '70 zelf ook zijn geweest en wat destijds heel veel indruk op hen heeft gemaakt. Dat heeft hij een stukje bekeken en heb ik daar achtergelaten om verder te bekijken. Hij is er blij mee. Verder kijkt hij veel foto's op een digitaal fotolijstje.
(Het tehuis is nieuw, er wonen nog maar heel weinig mensen en er gebeurt weinig).
Maar wat verder... Hebben jullie tips/ ideeen wat ik verder kan doen als ik alleen langs ga? Na 5 kwartier was ik helemaal gaar. Het gaat natuurlijk niet om mij; ik doe het voor mijn vader, maar toch.
Ik hoop dat jullie mij tips kunnen geven wat ik verder kan doen met mijn vader als ik daar ben.
dinsdag 10 september 2024 om 02:01
Een mapje met foto's en dan erbij :" je zus Truus " of *naam vader* met je vrouw Bep kan handig zijn. Maar verwacht er niet van dat hij het daardoor langer scherp houdt.mardejo schreef: ↑09-09-2024 16:45Dank je jullie wel; het doet me goed!
Misschien wil ik ook wel te veel. Ik heb gister inderdaad ook een poosje hand in hand gezeten, maar man man, wat word ik dan emotioneel.... (en nu typend weer) Mijn vader vond dat heel fijn, hoor!
Het is ruim een uur rijden en dan voelt het zo kort als ik er maar een uur ben... Maar blijkbaar wil ik te lang. Goed om van jullie te horen dat dat zo is. Dat ga ik loslaten.
Ik zal overleggen met mijn moeder. Ik denk dat het goed is om een mapje aan te leggen met namen/foto's van zijn naasten incl de relatie. Zo'n mapje kunnen we samen wel maken. En dan kan de begeleiding ook met hem er over praten, zodat hij het hopelijk wat scherper voor de bril blijft houden. Dat is wel een heel goed idee!
Je zult merken dat hij sociaal wenselijke antwoorden zal gaan geven. Het lijkt te kloppen, maar dat is niet zo. Niet corrigeren, maar als het voor jezelf te lastig is, overstappen naar een ander onderwerp.
En bedenk inderdaad zodra je zelf moe wordt in je hoofd ( het is nogal jongleren om een bezoekje goed en prettig te laten verlopen) dan wordt hij dat waarschijnlijk ook.
Ik ben ook een ochtend kwijt ivm rijden, en ben een uur/anderhalf uur bij moeder, en soms rij ik onverrichterzake terug naar huis omdat ze nog heerlijk ligt te slapen. Het voelt vaak alsof je te weinig doet. Maar je doet wat je kunt..
dinsdag 10 september 2024 om 07:57
Ik heb 2 uur reistijd enkele reis, dus het voelt altijd heel rot om na korte tijd weer te gaan, maar mijn moeder kan ook steeds minder aan. Na 2 uur is het wel genoeg. Ze loopt nog goed, dus wij gaan meestal wandelen en dan lekker kijken naar alle hondjes en eendjes en mooie bloemen en zo. Ik koop nieuwe kleren voor haar met haar (flink begeleiden met passen, maar ze heeft nog wel een mening over wat ze mooi vindt en wat niet). We puzzelen, eten een taartje in het restaurant. Ruimen haar kamer op. Muziek luisteren, fotoboek repareren en bekijken. Op de dagopvang in haar verpleegtehuis doen ze ook veel knutselen, manicure, sjoelen, japans biljart.
dinsdag 10 september 2024 om 10:13
Hier mantelzorgen we elke week voor (schoon)vader. Wat we hebben geleerd is dat wij zelf de lat te hoog leggen en uitgaan van vroeger. Het moet leuk zijn. Maar dat was heel hard werken. Er zijn, er écht gewoon zijn, is eigenlijk voldoende. We kijken tv, eten een broodje, hij vertelt verhalen (die niet kloppen) en we corrigeren hem niet. We laten het verhaal er dan maar gewoon zijn. We vertellen hem dingen maar hebben niet de verwachting dat hij er iets mee kan. We lezen de krant (voor). Maken een wandeling als hij dat wil of pakken de duofiets. We helpen hem in bad. We luisteren oude muziek en zeggen dan niks. We "gooien" over met een ballon... Masseren zijn handen in met handcreme. En soms... doen we gewoon niks. Hangen we op de bank, drinken een colaatje en dan is dat het. Het is heftig maar de lat omlaag trekken helpt. Hij vindt niks echt leuk of anders bezien vindt hij "alles prima". En soms heeft hij een K-dag en wil hij niks. Dat is prima. Dan doen we niks.
dinsdag 10 september 2024 om 10:15
Oh, en heel stom, maar het speelgoed van ons (8 maanden oude) zoontje vindt hij grappig genoeg ook leuk. Zoontje ligt dan keurig te slapen en dan bouwt hij een blokkentoren. Of hij speelt op de xylofoon. Of op het (kinder)keyboard. Het is allemaal goed.Hijodelaluna schreef: ↑10-09-2024 10:13Hier mantelzorgen we elke week voor (schoon)vader. Wat we hebben geleerd is dat wij zelf de lat te hoog leggen en uitgaan van vroeger. Het moet leuk zijn. Maar dat was heel hard werken. Er zijn, er écht gewoon zijn, is eigenlijk voldoende. We kijken tv, eten een broodje, hij vertelt verhalen (die niet kloppen) en we corrigeren hem niet. We laten het verhaal er dan maar gewoon zijn. We vertellen hem dingen maar hebben niet de verwachting dat hij er iets mee kan. We lezen de krant (voor). Maken een wandeling als hij dat wil of pakken de duofiets. We helpen hem in bad. We luisteren oude muziek en zeggen dan niks. We "gooien" over met een ballon... Masseren zijn handen in met handcreme. En soms... doen we gewoon niks. Hangen we op de bank, drinken een colaatje en dan is dat het. Het is heftig maar de lat omlaag trekken helpt. Hij vindt niks echt leuk of anders bezien vindt hij "alles prima". En soms heeft hij een K-dag en wil hij niks. Dat is prima. Dan doen we niks.
dinsdag 10 september 2024 om 10:30
Bij mijn opa kwam ik elke week langs. Want ik kon na school langs of na mijn werk.
Ik vond het altijd heel belangrijk om hem een knuffel te geven en zijn hand vast te houden, want als je ouder wordt en mensen om je heen wegvallen, dan wordt je steeds vaker vooral functioneel aangeraakt.
Ik stuurde hem ook 2x per week een kaartje via Greetz met foto's of een mooie afbeelding en dan schreef ik er een heel verhaal bij. Meestal stuurde ik ansichtkaarten, want die waren wel goedkoper, maar er waren vaak genoeg acties waarbij je gratis postzegels had. En dan plande ik ze voor 2-3 maanden in. Hij was daar altijd erg blij mee, want hij kon ze bekijken en (laten) herlezen. En om de zoveel dagen was er een verrassing voor hem.
Als het om foto's van vroeger gaat, dan zou ik voor een fotoalbum gaan. Dan kun je foto groot afdrukken en er iets bij zetten. Ook is er dan minder risico dat een foto kwijt raakt.
We gingen niet vaak een rondje lopen, vond hij niet zo fijn. Maar we gingen wel vaak bij het restaurant iets eten. Zeker als het mooi weer was. En dan lekker samen op het terrasje van het mooie weer genieten. Ik had altijd wel gesprekstof over mijn eigen leven. Maar ook over vroeger. Zeker met foto's was het makkelijk om het daar over te hebben.
Ik vond het altijd heel belangrijk om hem een knuffel te geven en zijn hand vast te houden, want als je ouder wordt en mensen om je heen wegvallen, dan wordt je steeds vaker vooral functioneel aangeraakt.
Ik stuurde hem ook 2x per week een kaartje via Greetz met foto's of een mooie afbeelding en dan schreef ik er een heel verhaal bij. Meestal stuurde ik ansichtkaarten, want die waren wel goedkoper, maar er waren vaak genoeg acties waarbij je gratis postzegels had. En dan plande ik ze voor 2-3 maanden in. Hij was daar altijd erg blij mee, want hij kon ze bekijken en (laten) herlezen. En om de zoveel dagen was er een verrassing voor hem.
Als het om foto's van vroeger gaat, dan zou ik voor een fotoalbum gaan. Dan kun je foto groot afdrukken en er iets bij zetten. Ook is er dan minder risico dat een foto kwijt raakt.
We gingen niet vaak een rondje lopen, vond hij niet zo fijn. Maar we gingen wel vaak bij het restaurant iets eten. Zeker als het mooi weer was. En dan lekker samen op het terrasje van het mooie weer genieten. Ik had altijd wel gesprekstof over mijn eigen leven. Maar ook over vroeger. Zeker met foto's was het makkelijk om het daar over te hebben.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 10 september 2024 om 10:56
Dat is heel lastig inderdaad.
Schoonvader had ook dementie en was zo ver in het proces dat je ook echt niet meer met hem kon praten (hij praatte uberhaupt niet meer, alleen nog wat kreunen en kreten) en tv kijken of een boek lezen ging ook niet meer. Ergens heen waar het druk was, was ook geen optie want hij was snel overprikkeld. Wij gingen als het even kon een klein ommetje met hem maken. Soms achter de rollater, meestal in de rolstoel. En anders bleven we maar een beetje bij hem zitten in de gedeelde woonkamer (als hij niet weg liep tenminste) en praten we wat met de verzorging of een andere patient.
Man en ik gingen wel samen, of ik ging met schoonmoeder. Anders was het helemaal niet meer te doen. Erg moeilijk vond ik dat. Je wilt er wel heen, maar zodra je er bent weet je ook niet meer wat je moet en je hebt ook geen idee of hij eigenlijk wel merkt dat er iemand is. Vreselijke periode was dat.
Sterkte!
Schoonvader had ook dementie en was zo ver in het proces dat je ook echt niet meer met hem kon praten (hij praatte uberhaupt niet meer, alleen nog wat kreunen en kreten) en tv kijken of een boek lezen ging ook niet meer. Ergens heen waar het druk was, was ook geen optie want hij was snel overprikkeld. Wij gingen als het even kon een klein ommetje met hem maken. Soms achter de rollater, meestal in de rolstoel. En anders bleven we maar een beetje bij hem zitten in de gedeelde woonkamer (als hij niet weg liep tenminste) en praten we wat met de verzorging of een andere patient.
Man en ik gingen wel samen, of ik ging met schoonmoeder. Anders was het helemaal niet meer te doen. Erg moeilijk vond ik dat. Je wilt er wel heen, maar zodra je er bent weet je ook niet meer wat je moet en je hebt ook geen idee of hij eigenlijk wel merkt dat er iemand is. Vreselijke periode was dat.
Sterkte!
dinsdag 10 september 2024 om 14:16
Ja gewoon je aanwezigheid. Duur van je bezoek maakt ook niet uit. Degene met dementie heeft geen besef van tijd.
Mijn vader begroette mij altijd met: Hoi .. ( naam één van zijn zussen) en niet met Hoi Joppie.
Hij was blij om mij te zien en wie hij dan dacht wie ik was was niet belangrijk.
Hij vroeg ook regelmatig naar zijn moeder die allang niet meer leeft. Dan zei ik: Die komt vandaag niet en dan loog ik ook nog niet.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
dinsdag 10 september 2024 om 14:23
Het is ook niet makkelijk to.
2Ik hoop het nooit mee te hoeven maken met mijn eigen ouders, maar ja, je hebt er geen invloed op.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 10 september 2024 om 15:57
sterkte, vervelende situatie maar erg herkenbaar. kun je er 2x 45 minuten van maken?
Mijn moeder vond het heerlijk als ik liedjes met haar zong. Vooral ouderwetse kinderliedjes. Muziek brengt heel veel teweeg. De andere oudjes begonnen vaak spontaan mee te zingen. Het is extra leuk als je een geluidsbox mee neemt en spotify opzet. Daar is genoeg te vinden uit de tijd dat jouw vader jong was.
Of met de rolstoel naar buiten en ergens een lekker kopje koffie en een gebakje eten? Zo lopend hoef je niet veel te zeggen en hij kan genieten van de omgeving. Voor de rest klets je maar wat raak. Neem hem mee in jouw dagelijkse leven (we zijn opgestaan, boodschappen gedaan, we gaan vanavond koken en eten macaroni).
Mijn moeder vond het heerlijk als ik liedjes met haar zong. Vooral ouderwetse kinderliedjes. Muziek brengt heel veel teweeg. De andere oudjes begonnen vaak spontaan mee te zingen. Het is extra leuk als je een geluidsbox mee neemt en spotify opzet. Daar is genoeg te vinden uit de tijd dat jouw vader jong was.
Of met de rolstoel naar buiten en ergens een lekker kopje koffie en een gebakje eten? Zo lopend hoef je niet veel te zeggen en hij kan genieten van de omgeving. Voor de rest klets je maar wat raak. Neem hem mee in jouw dagelijkse leven (we zijn opgestaan, boodschappen gedaan, we gaan vanavond koken en eten macaroni).
dinsdag 10 september 2024 om 19:07
Praten over vroeger: werk, familie deed het altijd goed. En soms een ritje met de auto door de omgeving, dan werden wel zaken herkend als de boerderij van die van die enzovoorts. En soms een spelletje (met geheel nieuwe regels).
Hier ook een uur reistijd, dat is balen, want gewoon even snel langsgaan voor een kop koffie is dan lastiger.
Hier ook een uur reistijd, dat is balen, want gewoon even snel langsgaan voor een kop koffie is dan lastiger.
woensdag 11 september 2024 om 02:17
Er zijn al veel tips gegeven. Ik had het geluk dat mijn vader in een dicht bij mijn huis gelegen verzorgingshuis (gesloten afdeling) verbleef, zodat ik vaak langs kon gaan en het van de/zijn situatie (relatief vrolijk, erg moe, etc.) kon laten afhangen of het een kort of lang bezoek werd.
Wat o.a. een succes was:
-door hem zelf vroeger gemaakte voorwerpen (houtbewerking) meenemen.
-zijn lievelingstoetje meenemen
-video/film van Andre Rieu met klassieke muziekstukken en tegelijk leuke beelden
-als hij daar vroeger van hield: af en toe een borrel of sigaret (dan maar 'slecht')
Verder vooral een beetje méégaan in de verhalen. Niet tegenspreken. Het hoeft allemaal niet te kloppen. Soms noemde hij een naam die ik herkende van zijn werk (vroegere collega) en dan vroeg/zei ik iets dat met zijn werk te maken had en dan vertelde hij 'zijn verhaal' weer verder; voor mij vaak geen touw aan vast te knopen maar hij leek heel tevreden over ons 'goede gesprek'.
Géén verwachtingen hebben; je gaat niet naar de man zoals je hem als vader hebt gekend, maar nu hij ziek is probeer je het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken en zoveel mogelijk leuke momentjes te hebben.
Wat o.a. een succes was:
-door hem zelf vroeger gemaakte voorwerpen (houtbewerking) meenemen.
-zijn lievelingstoetje meenemen
-video/film van Andre Rieu met klassieke muziekstukken en tegelijk leuke beelden
-als hij daar vroeger van hield: af en toe een borrel of sigaret (dan maar 'slecht')
Verder vooral een beetje méégaan in de verhalen. Niet tegenspreken. Het hoeft allemaal niet te kloppen. Soms noemde hij een naam die ik herkende van zijn werk (vroegere collega) en dan vroeg/zei ik iets dat met zijn werk te maken had en dan vertelde hij 'zijn verhaal' weer verder; voor mij vaak geen touw aan vast te knopen maar hij leek heel tevreden over ons 'goede gesprek'.
Géén verwachtingen hebben; je gaat niet naar de man zoals je hem als vader hebt gekend, maar nu hij ziek is probeer je het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken en zoveel mogelijk leuke momentjes te hebben.
woensdag 11 september 2024 om 12:03
En vooral niet gaan testen wat hij nog weet (maar ik denk dat je dat stadium al voorbij bent) Een vriend van me deed dat, en dan vertelde hij me: ja maar dat en dat wist ze nog. het was dus meer om zichzelf gerust te stellen dan dat moeder er wat aan had.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 11 september 2024 om 12:11
Mijn schoonvader woonde in zijn jeugd in Indonesië. Wat hij erg leuk vond is iedere keer als we kwamen een videoband opzetten met een docu over het eiland waar hij woonde. Dat bleef hem eindeloos boeien.
Verder zongen we altijd bepaalde liedjes.
Een klein rondje door de gangen wandelen en kletsen met medebewoners. Dat was het wel. Naar buiten kon niet, daar werd hij helemaal onrustig en geagiteerd van.
Maar doen ze helemaal niets aan activiteiten bij jouw vader? Wat gek.
Verder zongen we altijd bepaalde liedjes.
Een klein rondje door de gangen wandelen en kletsen met medebewoners. Dat was het wel. Naar buiten kon niet, daar werd hij helemaal onrustig en geagiteerd van.
Maar doen ze helemaal niets aan activiteiten bij jouw vader? Wat gek.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
woensdag 11 september 2024 om 13:58
Of vader wil daar niet heen, dat kan ook. Mijn demente oma ging daar echt niet heen, op een of andere manier kon ze dat heel goed duidelijk maken dat ze dat niet wilde.
Ik lees wel dat vader is een tehuis in oprichting zit en daar met redelijke spoed is geplaats. Kan best zijn dat de bewoners eerder komen dan dat de zorg op orde is, er staat immers veel druk op tehuizen.
woensdag 11 september 2024 om 15:03
@Juniper: ik heb niet het idee dat ze veel doen. Wel af en toe een 'grote activiteit', bv, lunchen bij een restaurant op terras, maar geen activerende spelletjes, meehelpen koken ed.
Kletsen met medebewoners zit er (nog) niet echt in. Er zijn nog maar heel weinig bewoners.
@Gebruna: heel herkenbaar! Dat doe ik ook. Ik ga er vooral niet tegenin en ben vooral nieuwsgierig hoe zijn gedachten nog gaan.
@Dahlia: ik denk dat je gelijk hebt. De bewoners zijn er eerder dan dat de zorg goed op orde is. Maar het zijn allemaal best oude verzorgsters; je zou denken dat ze uit ervaring kunnen putten, maar dat lijkt niet zo. Ze vragen wel naar welk soort muziek de bewoners leuk vinden en zetten dat op een grote tv (youtube) op. Maar het lijkt niet alsof er spelletjes gespeeld worden.
Het eten en de liefde van de verzorging is prima hoor! Daar is geen twijfel over.
Volgende keer gaat zoon mee; die kan heel leuk pianospelen. En er staat een piano, dus dan hebben we zeker iets gezamelijks. Jullie noemen zingen, maar dat moet ik maar niet gaan doen
. Liedjes van vroeger kan ik zeker wel gaan zoeken (via youtube).
Kletsen met medebewoners zit er (nog) niet echt in. Er zijn nog maar heel weinig bewoners.
@Gebruna: heel herkenbaar! Dat doe ik ook. Ik ga er vooral niet tegenin en ben vooral nieuwsgierig hoe zijn gedachten nog gaan.
@Dahlia: ik denk dat je gelijk hebt. De bewoners zijn er eerder dan dat de zorg goed op orde is. Maar het zijn allemaal best oude verzorgsters; je zou denken dat ze uit ervaring kunnen putten, maar dat lijkt niet zo. Ze vragen wel naar welk soort muziek de bewoners leuk vinden en zetten dat op een grote tv (youtube) op. Maar het lijkt niet alsof er spelletjes gespeeld worden.
Het eten en de liefde van de verzorging is prima hoor! Daar is geen twijfel over.
Volgende keer gaat zoon mee; die kan heel leuk pianospelen. En er staat een piano, dus dan hebben we zeker iets gezamelijks. Jullie noemen zingen, maar dat moet ik maar niet gaan doen
. Liedjes van vroeger kan ik zeker wel gaan zoeken (via youtube).
woensdag 11 september 2024 om 15:14
Mijn schoonmoeder wordt ook binnenkort opgenomen, ik verwacht dat de medebewoners dan niet meer hoeven te kletsen;-). Als ik nu zie hoe dat gaat bij de warme maaltijdservice. Ze praat alleen maar, medetafelgasten krijgen er geen speld tussen. En ja, ze spreekt veel wartaal uit. Overigens is ze altijd al druk geweest in gezelschap, dat zal niet veranderen. Als dat verandert is dat wel wel een zorgelijk signaal.
woensdag 11 september 2024 om 15:20
Mijn moeder had vooral behoefte aan aanraking merkte ik toen ik een keer bij haar in bed een dutje ging doen. Dat ben ik blijven doen tijdens haar middagdutjes en daar werd ze rustig van. Haar handen en voeten insmeren en masseren werd ook op prijs gesteld. Net als een wandelingetje met rolstoel en dan even in de cafetaria koffie drinken.
Ook (super8) filmpjes van mijn kindertijd samen kijken vond ze fijn. Daar kwamen soms nog echte gesprekken uit voort. Net als oude foto's kijken.
Ze ging graag in bad, maar daar was niet altijd tijd voor in het tehuis. Dus als de badkamer vrij was, hielp ik haar in bad en waste haar haren. Daar genoot ze nog van.
Ik woonde op 200 km en ging elk weekend 'een dag'. Dat wil zeggen dat ik er rond de lunch was en na het avondeten weer naar huis ging. Buiten bovenstaande dingen hobbelde ik eigenlijk gewoon een beetje met haar mee. Soms zat ik ook gewoon een uur naast haar te breien zonder dat er verder iets gebeurde. Dan zat ze gewoon een beetje naar me te kijken. Maar ik voelde wel dat ze het gezelschap fijn vond.
TO het is echt zwaar dus leg de lat voor jezelf niet te hoog. Ik was na een tijd echt gewoon 'op' van het gereis en gezorg en van de zorgen.
Ook (super8) filmpjes van mijn kindertijd samen kijken vond ze fijn. Daar kwamen soms nog echte gesprekken uit voort. Net als oude foto's kijken.
Ze ging graag in bad, maar daar was niet altijd tijd voor in het tehuis. Dus als de badkamer vrij was, hielp ik haar in bad en waste haar haren. Daar genoot ze nog van.
Ik woonde op 200 km en ging elk weekend 'een dag'. Dat wil zeggen dat ik er rond de lunch was en na het avondeten weer naar huis ging. Buiten bovenstaande dingen hobbelde ik eigenlijk gewoon een beetje met haar mee. Soms zat ik ook gewoon een uur naast haar te breien zonder dat er verder iets gebeurde. Dan zat ze gewoon een beetje naar me te kijken. Maar ik voelde wel dat ze het gezelschap fijn vond.
TO het is echt zwaar dus leg de lat voor jezelf niet te hoog. Ik was na een tijd echt gewoon 'op' van het gereis en gezorg en van de zorgen.
woensdag 11 september 2024 om 15:47
Het is zwaar inderdaad.
Wij hadden bij mijn moeder n boekje neergelegd n soort van agenda waar iedereen in kon schrijven wanneer ze geweest waren ‘en n korte samenvatting waar ze het over gepraat hadden .soms plakte het bezoek n foto er bij.
Zo bleven wij ook n beetje op de hoogte van alles . Soms vertelde ze nl dingen die ze gedroomd had dat ons vader bij haar was geweest terwijl hij allang overleden was of een van haar zussen .
Maar wij gingen gewoon in haar verhalen mee door te vragen of het gezellig was geweest
Wij hadden bij mijn moeder n boekje neergelegd n soort van agenda waar iedereen in kon schrijven wanneer ze geweest waren ‘en n korte samenvatting waar ze het over gepraat hadden .soms plakte het bezoek n foto er bij.
Zo bleven wij ook n beetje op de hoogte van alles . Soms vertelde ze nl dingen die ze gedroomd had dat ons vader bij haar was geweest terwijl hij allang overleden was of een van haar zussen .
Maar wij gingen gewoon in haar verhalen mee door te vragen of het gezellig was geweest
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
woensdag 11 september 2024 om 15:57
Sinds een paar jaar werk ik met mensen met dementie. Wij werken met een nieuwe methode waarbij de samenstelling van het team 50% verpleegkundigen, viggers of helpenden met een zorgachtergrond en de helft bestaat uit blijmakers/persoonlijke ondersteuners met een andere achtergrond. Bij ons zijn dit merendeel mensen die hoog opgeleid zijn en de overstap van het bedrijfsleven naar de zorg hebben gemaakt. Deze combinatie werkt bij ons heel erg goed, de persoonlijk ondersteuners zijn verantwoordelijk voor het welzijn van de bewoners. Door de sociale benadering kijken we met name wat de bewoners nog wel kunnen en wat ze leuk vinden. We proberen veel te bewegen met ze, dansen is vaak een groot succes, we koken samen, eten samen, doen spelletjes, we lakken nagels, hebben veel muziekactiviteiten, lezen voor, soms uit kinderboeken, sjoelen, tekenen, schilderen. Wat de bewoners zelf willen. Soms willen ze helemaal niks meer, dat is ook prima.
Wat bij ons altijd een succes is zijn de muziekactiviteiten. We hebben dan altijd een thema, zoeken daar muziek bij en praten er samen over. Vooral de persoonlijke verhalen van ons vinden ze altijd erg leuk, verhalen over vroeger. We zingen er bij en vaak wordt er ook gedanst.
Nagels lakken is ook altijd een succes, daar worden ze vaak heel ontspannen van, dan zing ik liedjes van vroeger erbij, drinken we thee met veel koekjes.
Omdat we graag ook de buurt willen binnenhalen bij ons huis en willen betrekken bij ons huis heb ik Chris Zegers benaderd om te komen vertellen over zijn reizen. Hij was er afgelopen maandag en omdat het een experiment was, we waren vooral benieuwd of ze hun aandacht erbij konden houden, waren we erg verrast dat vrijwel iedereen heel enthousiast was, hij vertelde ook erg inspirerend. Dus verhalen vertellen is ook een hit gebleken.
We hebben dansles, slow dance, soms salsales. Dansen word sowieso erg gewaardeerd, ieder op zijn eigen manier en naar kunnen.
De duofiets is ook een hit, dat vinden de mensen heerlijk. Maar het allerfijnste vinden ze vaak toch je aanwezigheid, daar zie ik de bewoners zo van genieten, van kinderen, kleinkinderen, honden ook zo'n succes of babies. En het hoeft echt geen bezoek van uren te zijn, dat tijdsbesef is er echt niet.
Wat bij ons altijd een succes is zijn de muziekactiviteiten. We hebben dan altijd een thema, zoeken daar muziek bij en praten er samen over. Vooral de persoonlijke verhalen van ons vinden ze altijd erg leuk, verhalen over vroeger. We zingen er bij en vaak wordt er ook gedanst.
Nagels lakken is ook altijd een succes, daar worden ze vaak heel ontspannen van, dan zing ik liedjes van vroeger erbij, drinken we thee met veel koekjes.
Omdat we graag ook de buurt willen binnenhalen bij ons huis en willen betrekken bij ons huis heb ik Chris Zegers benaderd om te komen vertellen over zijn reizen. Hij was er afgelopen maandag en omdat het een experiment was, we waren vooral benieuwd of ze hun aandacht erbij konden houden, waren we erg verrast dat vrijwel iedereen heel enthousiast was, hij vertelde ook erg inspirerend. Dus verhalen vertellen is ook een hit gebleken.
We hebben dansles, slow dance, soms salsales. Dansen word sowieso erg gewaardeerd, ieder op zijn eigen manier en naar kunnen.
De duofiets is ook een hit, dat vinden de mensen heerlijk. Maar het allerfijnste vinden ze vaak toch je aanwezigheid, daar zie ik de bewoners zo van genieten, van kinderen, kleinkinderen, honden ook zo'n succes of babies. En het hoeft echt geen bezoek van uren te zijn, dat tijdsbesef is er echt niet.
woensdag 11 september 2024 om 17:24
woensdag 11 september 2024 om 17:25
Ja het is echt heel gezellig bij ons en ik heb ook zoveel plezier om met deze mensen te werken. Het voelt bijna als familie en als ik vakantie heb dan mis ik ze ook echt.
Het is natuurlijk niet alleen maar leuk, we hebben ook best een aantal mensen die ook psychische problemen hebben of agressief zijn maar omdat ons team zo fijn is samen hebben wij en natuurlijk voornamelijk de andere bewoners daar zo min mogelijk last van. Contacten met de familie zijn vaak ook erg goed, iedereen mag meeeten of komen koken. Ik besef me overigens heel goed dat het lang niet overal zo is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
