Gezondheid
alle pijlers
borderline: erkenning naar familie van gemaakte fouten
vrijdag 5 juli 2019 om 04:22
Ik loop vast. Mijn ouders staan niet achter mijn relatie. Er zijn diverse conflicten geweest.
Ik wil deze brief aan ze aanbieden (met ze bespreken) als ook mijn broers er ook zijn. Dan valt er een last van mijn schouders.
Hoe komt dit over?
Help! Ik zit gevangen. Ik weet dat ik een stoornis heb die zorgt voor problemen in mijn leven. Hierdoor gaan mijn gedachten, gevoelens en emoties heen en weer. Ik kan dat niet beheersen. Door mijn wisselende stemmingen en gedrag zorg ik vaak voor verwarring. Ik kan dan heel onredelijk zijn, dingen zeggen waar ik daarna spijt van heb, me leeg voelen. Kenmerk is dat ik bang ben dat mensen dichtbij me, van wie ik houd, die van mij houden, mij verlaten. Mijn omgeving kan te maken krijgen met deze sterk wisselende gevoelens. Het ene moment kan en wil ik niet zonder je, het andere moment wil ik niets van je weten. Dit gebeurt zonder duidelijke reden, het kan van alles zijn. Ik heb er moeite mee om dit te uiten. Ik ben bang dat dit gevolgen heeft voor hoe mensen naar mij kijken. En dat het ook van invloed kan zijn op mijn ouderschap. Ik ben bang. Maar ik realiseer me ook dat wanneer ik niets verander, dat wanneer ik het niet erken, dat dit betekent dat ik nooit mijn rust vind. Ik heb hulp nodig, ik ben kwetsbaar. Ik doe mensen om me heen pijn en daarmee doe ik mezelf pijn. Dit probleem speelt al langer. Daarom heb ik in mijn relatie diverse conflicten gehad met M’n vriend. Hij is zo geduldig, lief, betrokken. Maar toch kan het gebeuren dat ik zomaar een heftig gevoel krijg, een stemmingswisseling, waarbij ik hem zie als iemand die me aanvalt, mij toch zal verlaten en dan zeg en doe ik dingen die hem pijn doen, bewust kwetsend, zelfs op de geuite zwakke plekken. Ik ben verantwoordelijk voor het feit dat M’n vriend een aantal keer erg boos is geworden. Ik heb hem tot wanhoop gedreven. Ik heb hem geblokkeerd, genegeerd, buitengesloten, weggestuurd. Ik heb gelogen, uitgelokt, uitgedaagd, verdraaid, getest. Hij heeft dit gedrag niet verdiend. Door mij ervaren frustraties en irritaties, van werk, maar vooral van ****, heeft hij te verduren gekregen. Ik heb een probleem en ik wil dat ik beter word. Ik wil eerlijk zijn tegen iedereen. Ik wil mijn fouten toegeven. Ik wil dat ik gesteund word. Ik wil in behandeling gaan om ervoor te zorgen dat ik mijn emoties en stemmingen beter onder controle kan houden. Ik lijd hier enorm aan. Zeker wanneer ik me realiseer dat ik mensen om me heen pijn doe, maar dat helemaal niet wil. Met M’n vriend heb ik het geweldig, wanneer we samen zijn. Omdat ik heb gezegd wat hij fout heeft gedaan, maar niet volledig duidelijk ben geweest over wat de aanleiding is geweest, is een onjuist beeld ontstaan over hem. Hij is juist heel begripvol en geduldig geweest de afgelopen jaren en heeft heel veel van mij geaccepteerd. De momenten dat hij boos is geworden zijn voorafgegaan door gedragingen van mij waarbij ik hem totaal heb afgedaan. Blokkeren, negeren, buitensluiten. En ik heb dat naderhand ook nog goedgepraat. Gezegd dat M’n vriend onredelijk was. M’n vriend heeft heel veel met mij te verduren gehad de afgelopen drie jaar en hij heeft mij heel veel geholpen met alles. Ondanks dat heb ik hem heel vaak heel slecht behandeld. Ik wil dit rechtzetten. Ik wil eerlijk zijn. Ik ben de veroorzaker van de reacties van M’n vriend. M’n vriend vindt het erg heftig. Wat hem is aangedaan en wat hoe hij hierop heeft gereageerd. Ik heb niet eerder de moed gehad om de verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en heb dit deels van me afgeschoven. M’n vriend heeft mijn extreme gedrag gespiegeld. In de hoop dat ik het inzicht zou krijgen dat wat ik aan het doen was niet goed was. Zwakke plekken raken, als stront behandelen. Dat is wat ik deed. En dat is ook hoe hij antwoordde. Hoe hij heeft gereageerd. Het is niet gezond. Om je partner bewust pijn te doen. Dat heb ik gedaan. Dat is wat de stoornis met mij doet. Ik wil dat niet meer. Ik wil geen pijn doen en ik wil ook niet dat mij pijn wordt gedaan. Wanneer ik mijn emoties onder controle kan houden, dan heb ik precies wat ik wil. Ik heb meer stabiliteit nodig in mijn leven. Ik wil niet meer dat ik me moet schamen voor mijn fouten. Ik wil me kwetsbaar kunnen opstellen. Naar mijn familie toe, naar M’n vriend toe. Ik wil een gezonde relatie, met mijn familie, met mijn vriend, met mijn gezin, gezamenlijk. Ik heb het veroorzaakt dat er een vertroebeld beeld is ontstaan. Over wat M’n vriend voor me betekent. Ik ben niet eerlijk geweest over het feit dat wij elkaar zijn blijven zien. Ik wil verder met M’n vriend, maar ik ben bang. Bang dat wanneer ik dit zeg, wanneer ik eerlijk ben, dat ik de steun van mijn familie zou kwijtraken. Ik wilde niemand ongerust maken met betrekking tot mijn stoornis. Ik word hiervoor behandeld en ik heb de steun van M’n vriend. Ik wil ook de steun van mijn familie. Ik wil graag dat ik mijn fouten kan herstellen en dat ik kan werken naar een toekomst waar zowel M’n vriend als mijn familie onderdeel van zijn. Ik wil M’n vriend niet kwijt. Wij houden van elkaar.
Ik wil deze brief aan ze aanbieden (met ze bespreken) als ook mijn broers er ook zijn. Dan valt er een last van mijn schouders.
Hoe komt dit over?
Help! Ik zit gevangen. Ik weet dat ik een stoornis heb die zorgt voor problemen in mijn leven. Hierdoor gaan mijn gedachten, gevoelens en emoties heen en weer. Ik kan dat niet beheersen. Door mijn wisselende stemmingen en gedrag zorg ik vaak voor verwarring. Ik kan dan heel onredelijk zijn, dingen zeggen waar ik daarna spijt van heb, me leeg voelen. Kenmerk is dat ik bang ben dat mensen dichtbij me, van wie ik houd, die van mij houden, mij verlaten. Mijn omgeving kan te maken krijgen met deze sterk wisselende gevoelens. Het ene moment kan en wil ik niet zonder je, het andere moment wil ik niets van je weten. Dit gebeurt zonder duidelijke reden, het kan van alles zijn. Ik heb er moeite mee om dit te uiten. Ik ben bang dat dit gevolgen heeft voor hoe mensen naar mij kijken. En dat het ook van invloed kan zijn op mijn ouderschap. Ik ben bang. Maar ik realiseer me ook dat wanneer ik niets verander, dat wanneer ik het niet erken, dat dit betekent dat ik nooit mijn rust vind. Ik heb hulp nodig, ik ben kwetsbaar. Ik doe mensen om me heen pijn en daarmee doe ik mezelf pijn. Dit probleem speelt al langer. Daarom heb ik in mijn relatie diverse conflicten gehad met M’n vriend. Hij is zo geduldig, lief, betrokken. Maar toch kan het gebeuren dat ik zomaar een heftig gevoel krijg, een stemmingswisseling, waarbij ik hem zie als iemand die me aanvalt, mij toch zal verlaten en dan zeg en doe ik dingen die hem pijn doen, bewust kwetsend, zelfs op de geuite zwakke plekken. Ik ben verantwoordelijk voor het feit dat M’n vriend een aantal keer erg boos is geworden. Ik heb hem tot wanhoop gedreven. Ik heb hem geblokkeerd, genegeerd, buitengesloten, weggestuurd. Ik heb gelogen, uitgelokt, uitgedaagd, verdraaid, getest. Hij heeft dit gedrag niet verdiend. Door mij ervaren frustraties en irritaties, van werk, maar vooral van ****, heeft hij te verduren gekregen. Ik heb een probleem en ik wil dat ik beter word. Ik wil eerlijk zijn tegen iedereen. Ik wil mijn fouten toegeven. Ik wil dat ik gesteund word. Ik wil in behandeling gaan om ervoor te zorgen dat ik mijn emoties en stemmingen beter onder controle kan houden. Ik lijd hier enorm aan. Zeker wanneer ik me realiseer dat ik mensen om me heen pijn doe, maar dat helemaal niet wil. Met M’n vriend heb ik het geweldig, wanneer we samen zijn. Omdat ik heb gezegd wat hij fout heeft gedaan, maar niet volledig duidelijk ben geweest over wat de aanleiding is geweest, is een onjuist beeld ontstaan over hem. Hij is juist heel begripvol en geduldig geweest de afgelopen jaren en heeft heel veel van mij geaccepteerd. De momenten dat hij boos is geworden zijn voorafgegaan door gedragingen van mij waarbij ik hem totaal heb afgedaan. Blokkeren, negeren, buitensluiten. En ik heb dat naderhand ook nog goedgepraat. Gezegd dat M’n vriend onredelijk was. M’n vriend heeft heel veel met mij te verduren gehad de afgelopen drie jaar en hij heeft mij heel veel geholpen met alles. Ondanks dat heb ik hem heel vaak heel slecht behandeld. Ik wil dit rechtzetten. Ik wil eerlijk zijn. Ik ben de veroorzaker van de reacties van M’n vriend. M’n vriend vindt het erg heftig. Wat hem is aangedaan en wat hoe hij hierop heeft gereageerd. Ik heb niet eerder de moed gehad om de verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en heb dit deels van me afgeschoven. M’n vriend heeft mijn extreme gedrag gespiegeld. In de hoop dat ik het inzicht zou krijgen dat wat ik aan het doen was niet goed was. Zwakke plekken raken, als stront behandelen. Dat is wat ik deed. En dat is ook hoe hij antwoordde. Hoe hij heeft gereageerd. Het is niet gezond. Om je partner bewust pijn te doen. Dat heb ik gedaan. Dat is wat de stoornis met mij doet. Ik wil dat niet meer. Ik wil geen pijn doen en ik wil ook niet dat mij pijn wordt gedaan. Wanneer ik mijn emoties onder controle kan houden, dan heb ik precies wat ik wil. Ik heb meer stabiliteit nodig in mijn leven. Ik wil niet meer dat ik me moet schamen voor mijn fouten. Ik wil me kwetsbaar kunnen opstellen. Naar mijn familie toe, naar M’n vriend toe. Ik wil een gezonde relatie, met mijn familie, met mijn vriend, met mijn gezin, gezamenlijk. Ik heb het veroorzaakt dat er een vertroebeld beeld is ontstaan. Over wat M’n vriend voor me betekent. Ik ben niet eerlijk geweest over het feit dat wij elkaar zijn blijven zien. Ik wil verder met M’n vriend, maar ik ben bang. Bang dat wanneer ik dit zeg, wanneer ik eerlijk ben, dat ik de steun van mijn familie zou kwijtraken. Ik wilde niemand ongerust maken met betrekking tot mijn stoornis. Ik word hiervoor behandeld en ik heb de steun van M’n vriend. Ik wil ook de steun van mijn familie. Ik wil graag dat ik mijn fouten kan herstellen en dat ik kan werken naar een toekomst waar zowel M’n vriend als mijn familie onderdeel van zijn. Ik wil M’n vriend niet kwijt. Wij houden van elkaar.
anoniem_386414 wijzigde dit bericht op 05-07-2019 13:27
Reden: verwijderen naam
Reden: verwijderen naam
0.10% gewijzigd
vrijdag 5 juli 2019 om 06:24
Wat ik uit jouw brief opmaak (maar misschien interpreteer ik dat verkeerd?) is dat jullie elkaar allebei niet goed behandeld hebben? En dat jij daar nu volledig de schuld voor op je neemt, omdat jij borderline hebt, en jij zijn foute gedrag ziet als een reactie op jouw foute gedrag? En dat jij nu zelf in behandeling wil gaan om te leren hoe jij je beter kunt gaan gedragen, ondanks de borderline?
Als deze interpretatie klopt, dan zou mij dat als familie niet direct gerust stellen.
Ik zou heel erg blij zijn dat jij jouw eigen fouten erkent en dat jij daarmee aan de wil slag wil gaan. Jouw familie kent jou ongetwijfeld goed en lang genoeg om te weten dat jij problemen hebt en dat dit goed voor jou zal zijn.
Maar ik zou me toch ook zorgen blijven maken om hem. Want waar is zijn verantwoordelijkheid in dit verhaal? Jullie halen duidelijk niet het beste in elkaar naar boven, en het is goed dat jij nu aan jezelf gaat werken, maar jij kunt niet de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag op je nemen. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, en daar zal hij dus ook iets mee moeten. Het leest nu een beetje zoals veel mishandelde vrouwen denken; het is mijn schuld dat hij mij slecht behandelt, en als ik maar lief genoeg ben, dan doet hij dat vast niet meer. Dat laat bij mij direct alle
alarmbellen rinkelen, en ik vermoed ook bij jouw familie.
Wat ik zou willen lezen in jouw verhaal is dat jullie allebei verantwoordelijkheid nemen, ieder voor jullie eigen aandeel in dit verhaal. En dat jullie daar allebei - ieder apart en ook samen - mee aan de slag willen. Dus; jij in therapie om te werken aan jouw issues, hij in therapie om te werken aan zijn issues, en jullie samen in therapie om de verstoorde dynamiek tussen jullie te herstellen. En dan niet alleen in het belang van jullie eigen relatie met elkaar, maar vooral in het belang van jullie gezin en kind(eren).
Ik hoop dat je hier iets mee kunt. En ik wens jou en jullie samen veel sterkte!
Als deze interpretatie klopt, dan zou mij dat als familie niet direct gerust stellen.
Ik zou heel erg blij zijn dat jij jouw eigen fouten erkent en dat jij daarmee aan de wil slag wil gaan. Jouw familie kent jou ongetwijfeld goed en lang genoeg om te weten dat jij problemen hebt en dat dit goed voor jou zal zijn.
Maar ik zou me toch ook zorgen blijven maken om hem. Want waar is zijn verantwoordelijkheid in dit verhaal? Jullie halen duidelijk niet het beste in elkaar naar boven, en het is goed dat jij nu aan jezelf gaat werken, maar jij kunt niet de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag op je nemen. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, en daar zal hij dus ook iets mee moeten. Het leest nu een beetje zoals veel mishandelde vrouwen denken; het is mijn schuld dat hij mij slecht behandelt, en als ik maar lief genoeg ben, dan doet hij dat vast niet meer. Dat laat bij mij direct alle
alarmbellen rinkelen, en ik vermoed ook bij jouw familie.
Wat ik zou willen lezen in jouw verhaal is dat jullie allebei verantwoordelijkheid nemen, ieder voor jullie eigen aandeel in dit verhaal. En dat jullie daar allebei - ieder apart en ook samen - mee aan de slag willen. Dus; jij in therapie om te werken aan jouw issues, hij in therapie om te werken aan zijn issues, en jullie samen in therapie om de verstoorde dynamiek tussen jullie te herstellen. En dan niet alleen in het belang van jullie eigen relatie met elkaar, maar vooral in het belang van jullie gezin en kind(eren).
Ik hoop dat je hier iets mee kunt. En ik wens jou en jullie samen veel sterkte!
vrijdag 5 juli 2019 om 06:44
Ik vind het een bijzonder open brief, je stelt je heel kwetsbaar en open op naar je familie en hopelijk komt er een fijn (doch waarschijnlijk emotioneel) gesprek uit.
Wat me wel opviel is precies wat NummerZoveel ook aankaart. Ik vraag me ook af waar zijn verantwoordelijkheid blijft, neemt hij die? En jij moet die verantwoordelijkheid niet op je nemen. Je kunt begrip opbrengen voor zijn gedrag, dat vind ik niet verkeerd, maar vanaf nu moet het wel anders (ook als jij weer een 'bui' hebt). Dus als familie zijnde zou ik wel willen horen dat je vriend ook betrokken gaat worden in de behandeling door met jou in een partnertherapiegroep te gaan bijvoorbeeld. Gaan jullie dat doen?
Wat me wel opviel is precies wat NummerZoveel ook aankaart. Ik vraag me ook af waar zijn verantwoordelijkheid blijft, neemt hij die? En jij moet die verantwoordelijkheid niet op je nemen. Je kunt begrip opbrengen voor zijn gedrag, dat vind ik niet verkeerd, maar vanaf nu moet het wel anders (ook als jij weer een 'bui' hebt). Dus als familie zijnde zou ik wel willen horen dat je vriend ook betrokken gaat worden in de behandeling door met jou in een partnertherapiegroep te gaan bijvoorbeeld. Gaan jullie dat doen?
vrijdag 5 juli 2019 om 07:47
Alinea's
Verder: een ander is niet verplicht om je relatie goed te keuren. Daarnaast heb je als volwassen persoon de goedkeuring van je ouders of familie niet nodig om wat dan ook te doen. Smeken om goedkeuring komt niet sterk over.
Geef hooguit aan wat je ziekte met jou doet en dat je relatie belangrijk voor je is en doe dat liever in een gesprek. Dwing niet af dat een andere het MOET accepteren. De ander moet niets.
Verder: een ander is niet verplicht om je relatie goed te keuren. Daarnaast heb je als volwassen persoon de goedkeuring van je ouders of familie niet nodig om wat dan ook te doen. Smeken om goedkeuring komt niet sterk over.
Geef hooguit aan wat je ziekte met jou doet en dat je relatie belangrijk voor je is en doe dat liever in een gesprek. Dwing niet af dat een andere het MOET accepteren. De ander moet niets.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 5 juli 2019 om 08:01
Waarom schrijf je deze brief? Wil je inzicht geven in hoe je je voelt, hoe je vastloopt in het leven en wat je uit je behandeling wil halen? Dat je beter voor jezelf wil gaan zorgen en daar hun support bij nodig hebt? Die kwetsbaarheid en openheid zit in je brief. Als familielid zou ik daar heel blij mee zijn, maar dat is niet het enige wat ik in die brief lees.
Want daarnaast komt het op mij over alsof je vooral wil dat ze niet meer boos zijn op je vriend. Want die deed dat alleen maar als reactie op jouw gedrag. En heel eerlijk - dat zou ik wat minder fijn vinden en zou me minder gerust stellen. Want als je mijn familielid bent wil ik dat de mensen die in jouw omgeving zijn, ook het beste met je voor hebben. En dat betekent voor mij niet dat hij jou slecht mag behandelen als jij hem slecht behandelt. Dan had hij moeten zorgen dat je hulp kreeg of je met rust moeten laten.
Wat ik dan wel zou willen horen, is hoe jullie - en dus ook je vriend - aan de gang gaan om beter voor elkaar te zorgen. Welke hulp en begeleiding hij gaat krijgen om voortaan beter voor je te zijn.
En weet je, als ik heeeeel eerlijk ben. Dan nog zou ik het lastig vinden. Ik zou begrijpen dat je het fijn vindt dat vriend er is, maar ik zou je liever mensen gunnen waarbij ik niet bang hoef te zijn dat ze niet goed voor je zijn om ‘je gedrag te spiegelen’ als jij een terugval hebt. En ik zou het zeker niet zo fijn vinden als je je daarin erg afhankelijk lijkt op te stellen. Maar misschien ben ik wel type overbezorgde zus/moeder.
Want daarnaast komt het op mij over alsof je vooral wil dat ze niet meer boos zijn op je vriend. Want die deed dat alleen maar als reactie op jouw gedrag. En heel eerlijk - dat zou ik wat minder fijn vinden en zou me minder gerust stellen. Want als je mijn familielid bent wil ik dat de mensen die in jouw omgeving zijn, ook het beste met je voor hebben. En dat betekent voor mij niet dat hij jou slecht mag behandelen als jij hem slecht behandelt. Dan had hij moeten zorgen dat je hulp kreeg of je met rust moeten laten.
Wat ik dan wel zou willen horen, is hoe jullie - en dus ook je vriend - aan de gang gaan om beter voor elkaar te zorgen. Welke hulp en begeleiding hij gaat krijgen om voortaan beter voor je te zijn.
En weet je, als ik heeeeel eerlijk ben. Dan nog zou ik het lastig vinden. Ik zou begrijpen dat je het fijn vindt dat vriend er is, maar ik zou je liever mensen gunnen waarbij ik niet bang hoef te zijn dat ze niet goed voor je zijn om ‘je gedrag te spiegelen’ als jij een terugval hebt. En ik zou het zeker niet zo fijn vinden als je je daarin erg afhankelijk lijkt op te stellen. Maar misschien ben ik wel type overbezorgde zus/moeder.
vrijdag 5 juli 2019 om 08:04
Je gaat flink door het stof in je brief, en anderzijds Hemel je je vriend enorm op.
"Jij bent slecht en hij is geweldig?" zo komt het op mij over..
Is dat misschien een grote, of zelfs hoofdreden dat jouw familie jullie relatie afkeurt??
Met 'steun krijgen' bedoel je dat je wil dat jouw familie jouw vriend accepteert.. begrijp ik dat goed?
Maar wat is er dan gebeurd dat ze dat tot op heden niet wilden?
Je schrijft over veel conflicten, dat is nogal wat.
Ik ben dus misschien niet heel positief over je brief.. het zou voor je familie juist een bevestiging kunnen zijn dat je 'kruipt' voor deze jongen..
"Jij bent slecht en hij is geweldig?" zo komt het op mij over..
Is dat misschien een grote, of zelfs hoofdreden dat jouw familie jullie relatie afkeurt??
Met 'steun krijgen' bedoel je dat je wil dat jouw familie jouw vriend accepteert.. begrijp ik dat goed?
Maar wat is er dan gebeurd dat ze dat tot op heden niet wilden?
Je schrijft over veel conflicten, dat is nogal wat.
Ik ben dus misschien niet heel positief over je brief.. het zou voor je familie juist een bevestiging kunnen zijn dat je 'kruipt' voor deze jongen..
vrijdag 5 juli 2019 om 08:04
Wat ik lijk te lezen is dat je familie tot nu toe niet weet dat je de diagnose borderline hebt, en dat je hiervoor wordt behandeld.
Dat noem je nu snel tussendoor maar als ze dat nog niet weten tot nu toe, denk ik dat dat voor je familie juist een heel belangrijk stuk is. Misschien zijn ze blij dat je hulp hebt, of maken ze zich zorgen, hoe dan ook denk ik dat dit wel wat oproept.
Ik zou hier wat meer op ingaan in je brief en zeker live de tijd voor nemen om te bespreken. Al is jouw doel je vriend weer in de familie te brengen, voor je familie zal het daar niet (alleen) om gaan.
Daarnaast hebben zij mogelijk ook veel met je meegemaakt? Mogelijk dat je daar ook wat ruimte voor zou kunnen maken?
Dat noem je nu snel tussendoor maar als ze dat nog niet weten tot nu toe, denk ik dat dat voor je familie juist een heel belangrijk stuk is. Misschien zijn ze blij dat je hulp hebt, of maken ze zich zorgen, hoe dan ook denk ik dat dit wel wat oproept.
Ik zou hier wat meer op ingaan in je brief en zeker live de tijd voor nemen om te bespreken. Al is jouw doel je vriend weer in de familie te brengen, voor je familie zal het daar niet (alleen) om gaan.
Daarnaast hebben zij mogelijk ook veel met je meegemaakt? Mogelijk dat je daar ook wat ruimte voor zou kunnen maken?
menta wijzigde dit bericht op 05-07-2019 08:07
1.63% gewijzigd
vrijdag 5 juli 2019 om 09:09
Open en kwetsbaar, dat is dapper. Maar heb je een concreet doel met je brief? Een verzoek, hulpvraag of iets anders? Dat mis ik een beetje.
Verder is het zonder te weten wat er precies voor is gevallen moeilijk reageren merk ik. Maar ik wens je wel veel sterkte.
Ps: er staat een naam in de brief, anonimiseer die nog even.
Verder is het zonder te weten wat er precies voor is gevallen moeilijk reageren merk ik. Maar ik wens je wel veel sterkte.
Ps: er staat een naam in de brief, anonimiseer die nog even.
vrijdag 5 juli 2019 om 09:37
De brief is te lang en herhaalt teveel hetzelfde: dat jij je vriend het bloed onder de nagels vandaan hebt gehaald en dat hij daardoor boos werd.
Ik zou als ik jouw moeder was dit liever van jou horen bij een kop koffie, in een gesprek dus. Als jouw ouders niet lang genoeg willen luisteren om dit te horen dan heb je een ander probleem erbij.
Ik zou als ik jouw moeder was dit liever van jou horen bij een kop koffie, in een gesprek dus. Als jouw ouders niet lang genoeg willen luisteren om dit te horen dan heb je een ander probleem erbij.
