Gezondheid
alle pijlers
Chronische Vermoeidheid
woensdag 15 augustus 2007 om 22:22
Dames,
Ik heb al een aantal jaren last van chronische vermoeidheid.
Ik heb in een ver verleden ooit pfeiffer gehad. Maar zelfs in tijden dat de virus volgens de dokter niet actief was, sliep is soms 20! uur per dag en was ik nog doodmoe.
Ben vroeger hiervoor al meerdere malen bij de huisarts geweest. Hij deed dan een simpel bloedtestje. En alles was dan volgens hem in orde en kon ik weer naar huis.
Vandaag was ik weer zooooo doodmoe dat ik gewoon een potje heb zitten janken. Ten einde raad ben ik maar even naar buiten gegaan om een blokje om te gaan. Ouwe oma'tjes van 80 jaar lopen mij nog voorbij. Zelfs mijn oma heeft nog meer energie dan ik.
Wie herkent dit en heeft tips/advies?
Ik heb al een aantal jaren last van chronische vermoeidheid.
Ik heb in een ver verleden ooit pfeiffer gehad. Maar zelfs in tijden dat de virus volgens de dokter niet actief was, sliep is soms 20! uur per dag en was ik nog doodmoe.
Ben vroeger hiervoor al meerdere malen bij de huisarts geweest. Hij deed dan een simpel bloedtestje. En alles was dan volgens hem in orde en kon ik weer naar huis.
Vandaag was ik weer zooooo doodmoe dat ik gewoon een potje heb zitten janken. Ten einde raad ben ik maar even naar buiten gegaan om een blokje om te gaan. Ouwe oma'tjes van 80 jaar lopen mij nog voorbij. Zelfs mijn oma heeft nog meer energie dan ik.
Wie herkent dit en heeft tips/advies?
woensdag 15 augustus 2007 om 22:37
pff ja, ik herken het heel erg! Ik kon ook alleen maar slapen, slapen en nog eens slapen. Doodmoe werd je ervan Ben vanalles afgegaan, internisten, rare geneeswijzen (chineze kruiden etc.)
Totdat ik 2 jaar geleden bij een orthomoculair arts kwam. Deze arts is aardig bekend, en heeft bij mij een aantal dingen ontdekt. (ook heeft hij zich helemaal verdiept in CVS) Hij zei ook al, een vrouw van 70 heeft meer energie dan dat jij hebt. (kon hij zien naar aanleiding van de bloeduitslagen) hiervoor heb ik een hele mix van vitamines, injecties, moeten nemen. Maar wat me écht geholpen heeft, zijn de schildklierhormonen en de bijnierschorshormonen (cortison) die laatste slik ik samen met DHEA om evenwicht in de hormoonhuishouding te houden. En ik moet zeggen, ik ben nog wel gauwer moe, maar een jaar geleden zag ik mezelf echt geen dag op kantoor volmaken. En nu doe ik dat gewoon! Echt een enorme vooruitgang dus! Maar laat je alsjeblieft niet afschepen door mensen die het allemaal zo goed weten. Want tenslotte weten ze niet hoe jij je voelt!! Ik zou echt verder blijven zoeken.
Totdat ik 2 jaar geleden bij een orthomoculair arts kwam. Deze arts is aardig bekend, en heeft bij mij een aantal dingen ontdekt. (ook heeft hij zich helemaal verdiept in CVS) Hij zei ook al, een vrouw van 70 heeft meer energie dan dat jij hebt. (kon hij zien naar aanleiding van de bloeduitslagen) hiervoor heb ik een hele mix van vitamines, injecties, moeten nemen. Maar wat me écht geholpen heeft, zijn de schildklierhormonen en de bijnierschorshormonen (cortison) die laatste slik ik samen met DHEA om evenwicht in de hormoonhuishouding te houden. En ik moet zeggen, ik ben nog wel gauwer moe, maar een jaar geleden zag ik mezelf echt geen dag op kantoor volmaken. En nu doe ik dat gewoon! Echt een enorme vooruitgang dus! Maar laat je alsjeblieft niet afschepen door mensen die het allemaal zo goed weten. Want tenslotte weten ze niet hoe jij je voelt!! Ik zou echt verder blijven zoeken.
woensdag 15 augustus 2007 om 22:40
Oh en natuurlijk heeel veel succes en sterkte!!! Ik weet hoe vermoeiend het is om niet serieus te worden genomen. Maar blijf vechten voor jezelf!!! En ook als je met een ARBO instantie te maken mocht krijgen, deze mensen denken toch uit het beeld van je werkgever en schepen je al snel af met het feit dat je wél aan het werk kunt. Maar blijf achter jezelf staan!!!
donderdag 16 augustus 2007 om 00:14
Hoi Delicious, ik herken het.
Eens even kijken, tips gevraagd? Ik kan alleen vertellen hoe ik het aanpak. Eens kijken.
Relaxt zijn, spanning doet geen goed. Lief zijn voor jezelf
, warm bad, of douche, lekker eten waar ik mij prettig bij voelde, een plaid, een goede badkamerjas, massages wellicht, af en toe een prettig muziekje. Je lichaam moet zich zo goed als mogelijk is voelen. Mensen zoeken die simpele dingen voor je kunnen doen in tijden van nood en die zich ook prettig voelen als ze gewoon bij je op bank zitten i.p.v. iets actiefs. Het is af en toe even helemaal 10 keer niets dus moet je het voor jezelf gewoon leuk blijven maken. En als je stukjes kan wandelen, vooral doen!
Belangrijkste is het herkennen van de grenzen van je lichaam. Er niet overheen gaan, dit omdat het zo lang duurt voor je dat weer hebt bijgespijkerd. Bij uitzondering voor echt iets heeeel erg leuks inplannen voor zover je denkt te kunnen compenseren en dat je de weken er na weinig te doen hebt. En ook niet onder die grenzen blijven zitten want dan gaat het ook niet vooruit. Niet teveel in dezelfde houding om spanningen in spieren te vermijden en alles wat af te wisselen. Dus af en toe zitten, af en toe staan, af en toe liggen. En ook na 9 uur slaap er toch even een tijdje uit, wat eten en drinken.
Verder voeding, tijdje dieet gevolgd via homeopaath, het enige wat ook echt geholpen heeft van alle reguliere artsen en alternatieve therapieën die ik heb gevolgd. Dus goed letten van welke voeding je moe wordt en welk voedsel goed bevalt, ook weer het zelf leren herkennen. Geen suikers! De orthomoleculaire arts van Lisaaatje heb ik niet geprobeerd maar klinkt goed.
Het kan ook na vele jaren toch redelijk beter worden en dat is wel weer leuk, elk jaar word ik jonger. Op dit moment werk ik fulltime en kan behoorlijk goed mijn huishouden runnen, zoals boodschappen, schoonmaken en zelfs wat klussen, sporten, wat uitgaan. Niet altijd maar wel een stuk vaker. Mijn lichaam kan steeds meer aan en valt minder snel en minder drastisch terug als ik nu iets doe. En ik kan nu zo best veel. Veel mensen knappen na verloop van tijd toch een eind op en ondertussen moet je het jezelf toch aangenaam zien te maken.
Dikke knuffel van Tenne
Eens even kijken, tips gevraagd? Ik kan alleen vertellen hoe ik het aanpak. Eens kijken.
Relaxt zijn, spanning doet geen goed. Lief zijn voor jezelf
, warm bad, of douche, lekker eten waar ik mij prettig bij voelde, een plaid, een goede badkamerjas, massages wellicht, af en toe een prettig muziekje. Je lichaam moet zich zo goed als mogelijk is voelen. Mensen zoeken die simpele dingen voor je kunnen doen in tijden van nood en die zich ook prettig voelen als ze gewoon bij je op bank zitten i.p.v. iets actiefs. Het is af en toe even helemaal 10 keer niets dus moet je het voor jezelf gewoon leuk blijven maken. En als je stukjes kan wandelen, vooral doen! Belangrijkste is het herkennen van de grenzen van je lichaam. Er niet overheen gaan, dit omdat het zo lang duurt voor je dat weer hebt bijgespijkerd. Bij uitzondering voor echt iets heeeel erg leuks inplannen voor zover je denkt te kunnen compenseren en dat je de weken er na weinig te doen hebt. En ook niet onder die grenzen blijven zitten want dan gaat het ook niet vooruit. Niet teveel in dezelfde houding om spanningen in spieren te vermijden en alles wat af te wisselen. Dus af en toe zitten, af en toe staan, af en toe liggen. En ook na 9 uur slaap er toch even een tijdje uit, wat eten en drinken.
Verder voeding, tijdje dieet gevolgd via homeopaath, het enige wat ook echt geholpen heeft van alle reguliere artsen en alternatieve therapieën die ik heb gevolgd. Dus goed letten van welke voeding je moe wordt en welk voedsel goed bevalt, ook weer het zelf leren herkennen. Geen suikers! De orthomoleculaire arts van Lisaaatje heb ik niet geprobeerd maar klinkt goed.
Het kan ook na vele jaren toch redelijk beter worden en dat is wel weer leuk, elk jaar word ik jonger. Op dit moment werk ik fulltime en kan behoorlijk goed mijn huishouden runnen, zoals boodschappen, schoonmaken en zelfs wat klussen, sporten, wat uitgaan. Niet altijd maar wel een stuk vaker. Mijn lichaam kan steeds meer aan en valt minder snel en minder drastisch terug als ik nu iets doe. En ik kan nu zo best veel. Veel mensen knappen na verloop van tijd toch een eind op en ondertussen moet je het jezelf toch aangenaam zien te maken.
Dikke knuffel van Tenne
donderdag 16 augustus 2007 om 07:11
Delicious, ik herken je verhaal heel goed na jaren van belachelijke vermoeidheid ben ik naar mijn huisarts gegaanen heb ik een gedegen onderzoek gevraagd.
ik ben 28 en leid mijn leven als een 65 + er in niet zo een bijstere conditie naast mijn werk is mijn huishouden vaak te veel, mijn partner en moeder helpen me daarbij
mijn relatie en vriendschappen lijden onder mijn slaapdrift.
als mijn vrienden gaan stappen , lig ik te slapen.
vanaf november vorig jaar ben ik in onderzoek bij het ziekenhuis.
mijn longen en hart zijn in orde, slaapapnoe testen waren negatief. dus dat is het niet
nu ben ik met de laatste onderzoeken bezig, voor narcolepsie / idiopatische hypersomnie.
ik ben 28 en leid mijn leven als een 65 + er in niet zo een bijstere conditie naast mijn werk is mijn huishouden vaak te veel, mijn partner en moeder helpen me daarbij
mijn relatie en vriendschappen lijden onder mijn slaapdrift.
als mijn vrienden gaan stappen , lig ik te slapen.
vanaf november vorig jaar ben ik in onderzoek bij het ziekenhuis.
mijn longen en hart zijn in orde, slaapapnoe testen waren negatief. dus dat is het niet
nu ben ik met de laatste onderzoeken bezig, voor narcolepsie / idiopatische hypersomnie.
donderdag 16 augustus 2007 om 09:34
jee vervelend hoor delicious (en anderen met t zlefde probleem)!
is de vermoeidheid steeds even erg, of heb je het idee dat er verschil in zit?
een advies wat ik je wil geven is om wel op jou tempo dingen te blijven ondernemen, en niet constand toe te geven aan de vermoeidheid. het voorbeeldje wat je noemde over een wandelingetje maken is al heel goed... lekker jou tempo al komt het halve dorp voorbij, probeerd dat van je af te zetten.
je moet je klachten niet aan de kant walsen, maar je kan proberen er op een andere manier gehoor aan te geven. wil je slapen kijk je eerst naar alternatieven, lezen/ muziek luisteren vriendin bellen (ik noem maar iets hoor) en probeer de hoeveelheid slaap langzaam aan af te bouwen, het lichaam went ook aan zoveel slaap, waardoor de behoefte toe kan nemen.
nog een advies. Kijk vooral naar jezelf, kom voor jezelf op... laat anderen maar denken wat ze willen (doen ze vaak toch wel)
het valt niet mee omdat we het vaak (bewust of onbewust) wel belangrijk vinden hoe anderen in onze omgeveving naar ons kijken.
Jij ervaard deze klachten, (en het volgende is niet vervelend bedoeld hoor!) : of deze klachten nou van lichamelijke en/of psychische aard zijn, ze mogen dit niet onder stoelen of banken steken... blijf om hulp vragen!
ik wens je heel veel sterkte, en misschien lezen we hier nog een keertje terug hoe het met je gaat.
groetjes mandy
is de vermoeidheid steeds even erg, of heb je het idee dat er verschil in zit?
een advies wat ik je wil geven is om wel op jou tempo dingen te blijven ondernemen, en niet constand toe te geven aan de vermoeidheid. het voorbeeldje wat je noemde over een wandelingetje maken is al heel goed... lekker jou tempo al komt het halve dorp voorbij, probeerd dat van je af te zetten.
je moet je klachten niet aan de kant walsen, maar je kan proberen er op een andere manier gehoor aan te geven. wil je slapen kijk je eerst naar alternatieven, lezen/ muziek luisteren vriendin bellen (ik noem maar iets hoor) en probeer de hoeveelheid slaap langzaam aan af te bouwen, het lichaam went ook aan zoveel slaap, waardoor de behoefte toe kan nemen.
nog een advies. Kijk vooral naar jezelf, kom voor jezelf op... laat anderen maar denken wat ze willen (doen ze vaak toch wel)
het valt niet mee omdat we het vaak (bewust of onbewust) wel belangrijk vinden hoe anderen in onze omgeveving naar ons kijken.
Jij ervaard deze klachten, (en het volgende is niet vervelend bedoeld hoor!) : of deze klachten nou van lichamelijke en/of psychische aard zijn, ze mogen dit niet onder stoelen of banken steken... blijf om hulp vragen!
ik wens je heel veel sterkte, en misschien lezen we hier nog een keertje terug hoe het met je gaat.
groetjes mandy
donderdag 16 augustus 2007 om 11:57
Bedankt voor jullie steun,
Ik probeer ook een zo normaal mogelijk leven te lijden. Maar ik zie in mijn omgeving zelfs vrouwen met kinderen met genoeg energie voor hun gezin, werk en huishouden. En dan houden ze er ook nog een sociaal leven op na.
Of vrouwen die lekker genieten van winkelen. Dat ik voor de laatste keer heb gewinkeld kan ik mij niet eens meer herinneren.
Had ik maar 10% van de energie die zij hebben.
Er zijn wel dagen dat het iets beter gaat. Dan voel ik me bv 50 ipv 80.
Daarnaast ben ik ook geestelijk moe en uitgeput. Ik weet het allemaal niet meer. Slik handenvol vitaminepillen enzo, heeft geen nut. Ik probeer er ook niet te veel bij stil te staan, anders raak ik nog depressief.
Ik probeer ook een zo normaal mogelijk leven te lijden. Maar ik zie in mijn omgeving zelfs vrouwen met kinderen met genoeg energie voor hun gezin, werk en huishouden. En dan houden ze er ook nog een sociaal leven op na.
Of vrouwen die lekker genieten van winkelen. Dat ik voor de laatste keer heb gewinkeld kan ik mij niet eens meer herinneren.
Had ik maar 10% van de energie die zij hebben.
Er zijn wel dagen dat het iets beter gaat. Dan voel ik me bv 50 ipv 80.
Daarnaast ben ik ook geestelijk moe en uitgeput. Ik weet het allemaal niet meer. Slik handenvol vitaminepillen enzo, heeft geen nut. Ik probeer er ook niet te veel bij stil te staan, anders raak ik nog depressief.
donderdag 16 augustus 2007 om 14:12
Heb trouwens van andere meiden gehoord die pfeiffer gehad hebben, een bio-renestatie (ofzo iets) hebben ondergaan. Dat kan dus ook bij een orthomulair. Schijnt ook goed te helpen. Die arts van mij zag ook in mijn bloed dat ik ooit besmet ben met het pfeiffervirus maar mijn lichaam heeft er zelf nooit echt wat mee gedaan. Maar goed rusten, je grenzen stellen! Vooral dat laatste is belangrijk. Je leert hierdoor wel echt je vrienden kennen, maar jij bent het belangrijkste!
donderdag 16 augustus 2007 om 18:05
quote:lisaaatje86 schreef op 16 augustus 2007 @ 14:12:
Heb trouwens van andere meiden gehoord die pfeiffer gehad hebben, een bio-renestatie (ofzo iets) hebben ondergaan. Dat kan dus ook bij een orthomulair. Schijnt ook goed te helpen. Die arts van mij zag ook in mijn bloed dat ik ooit besmet ben met het pfeiffervirus maar mijn lichaam heeft er zelf nooit echt wat mee gedaan. Maar goed rusten, je grenzen stellen! Vooral dat laatste is belangrijk. Je leert hierdoor wel echt je vrienden kennen, maar jij bent het belangrijkste!
Volgens mij heet dat bio-resonantie.
Resonantie=trillingen waarmee andere dingen op dezelfde frequentie mee gaan trillen, alles heeft een bepaalde golflengte en die golflengte kun je daarmee bereiken, daar kun je invloed op uitoefenen
Heb trouwens van andere meiden gehoord die pfeiffer gehad hebben, een bio-renestatie (ofzo iets) hebben ondergaan. Dat kan dus ook bij een orthomulair. Schijnt ook goed te helpen. Die arts van mij zag ook in mijn bloed dat ik ooit besmet ben met het pfeiffervirus maar mijn lichaam heeft er zelf nooit echt wat mee gedaan. Maar goed rusten, je grenzen stellen! Vooral dat laatste is belangrijk. Je leert hierdoor wel echt je vrienden kennen, maar jij bent het belangrijkste!
Volgens mij heet dat bio-resonantie.
Resonantie=trillingen waarmee andere dingen op dezelfde frequentie mee gaan trillen, alles heeft een bepaalde golflengte en die golflengte kun je daarmee bereiken, daar kun je invloed op uitoefenen
donderdag 16 augustus 2007 om 22:18
Beste Mandy, jij geeft Delicious nu advies, mag ik vragen vanuit welke invalshoek dit advies komt? Ik lees nergens dat jij het zelf hebt en zo klinkt het ook niet. Ik kom er niet uit of het een advies is wat gebaseerd is op eigen of nabije ervaring, de mening van een leek die zo op het oog kijkt welke logische adviezen gegeven kunnen worden en mee probeert te denken of dat het wellicht een professioneel advies is, gegeven na jarenlange opleiding?
Bedankt voor je meeleven in ieder geval waarbij je vindt dat een ieder gehoord dient te worden. Ongeacht hoe men tegen het ontstaan van het probleem aankijkt. Want dat laatste is nog steeds een hekel punt in de zorg naar mensen toe die chronisch vermoeid zijn.
Wel is juist dit punt belangrijk omdat zonder een juiste inzicht in het ontstaan een goed aansluitende oplossing verder weg is.
Je stelde een vraag die daarin mijn aandacht trok. Namelijk of de vermoeidheid bij to steeds even erg is of dat er verschil in zit. Ik haal niet uit jouw posting waarom je deze vraag stelde. Als je deze vraag stelde vanuit professioneel oogpunt zou ik graag van gedachten wisselen over de relevantie van die vraag.
Dit omdat vanuit het reguliere circuit bij sommige behandelaars sinds enige jaren juist op dit criterium een onderscheid wordt gemaakt ten aanzien van de behandeling. Hierbij gaat men er vanuit dat dit verschil zit in de denkwijze van de chronisch vermoeide en de omgang met zijn probleem.
Terwijl het wellicht, mijns inziens meer waarschijnlijk, fases kunnen zijn die naar gelang de omstandigheden en op welk punt men zit, tot uitdrukking komen maar de chronisch vermoeiden niet opgedeeld hoeven worden in verschillende soorten mensen.
In dit geval hebben we het over onderscheid op basis van "psyche en visie" versus "lichaam en omstandigheid" ten aanzien van chronische vermoeidheid.
Als dit voortvloeit uit een niet goed onderbouwd onderzoek of een daaruit verkeerd getrokken conclusie c.q. berust op een onjuiste stellingname geeft dit tot gevolg dat dit de behandeling zou kunnen belemmeren.
En die oplossing waar iedereen mee aan de gang kan gaan, daar zijn we naar op zoek. Zelf heb ik daarin een goede weg gevonden maar anderen lopen nog steeds van hot naar haar en vinden geen enkele hulp, eerder een nog erger energieverlies.
Reacties van anderen die hierover van gedachten willen wisselen zijn uiteraard ook welkom.
Bedankt voor je meeleven in ieder geval waarbij je vindt dat een ieder gehoord dient te worden. Ongeacht hoe men tegen het ontstaan van het probleem aankijkt. Want dat laatste is nog steeds een hekel punt in de zorg naar mensen toe die chronisch vermoeid zijn.
Wel is juist dit punt belangrijk omdat zonder een juiste inzicht in het ontstaan een goed aansluitende oplossing verder weg is.
Je stelde een vraag die daarin mijn aandacht trok. Namelijk of de vermoeidheid bij to steeds even erg is of dat er verschil in zit. Ik haal niet uit jouw posting waarom je deze vraag stelde. Als je deze vraag stelde vanuit professioneel oogpunt zou ik graag van gedachten wisselen over de relevantie van die vraag.
Dit omdat vanuit het reguliere circuit bij sommige behandelaars sinds enige jaren juist op dit criterium een onderscheid wordt gemaakt ten aanzien van de behandeling. Hierbij gaat men er vanuit dat dit verschil zit in de denkwijze van de chronisch vermoeide en de omgang met zijn probleem.
Terwijl het wellicht, mijns inziens meer waarschijnlijk, fases kunnen zijn die naar gelang de omstandigheden en op welk punt men zit, tot uitdrukking komen maar de chronisch vermoeiden niet opgedeeld hoeven worden in verschillende soorten mensen.
In dit geval hebben we het over onderscheid op basis van "psyche en visie" versus "lichaam en omstandigheid" ten aanzien van chronische vermoeidheid.
Als dit voortvloeit uit een niet goed onderbouwd onderzoek of een daaruit verkeerd getrokken conclusie c.q. berust op een onjuiste stellingname geeft dit tot gevolg dat dit de behandeling zou kunnen belemmeren.
En die oplossing waar iedereen mee aan de gang kan gaan, daar zijn we naar op zoek. Zelf heb ik daarin een goede weg gevonden maar anderen lopen nog steeds van hot naar haar en vinden geen enkele hulp, eerder een nog erger energieverlies.
Reacties van anderen die hierover van gedachten willen wisselen zijn uiteraard ook welkom.
donderdag 16 augustus 2007 om 22:49
Hoi Delicious,
Het is gewoon af en toe heel erg balen. Het voelt oneerlijk, het is ook oneerlijk. Het vergelijken met wat anderen allemaal wel kunnen en jijzelf nu niet is zo ontzettend groot en heeft zulke vervelende gevolgen. Ik heb het daar best moeilijk mee gehad en nog wel eens. Maar het heeft geen zin, we moeten andere methoden zien te vinden. Leuker is je te blijven richten op een nieuwere en leukere toekomst, jezelf gewoon hartstikke zielig te vinden maar je tong uit te steken tegen de wereld en te zeggen ik red me toch maar. We moeten laten zien dat we het kunnen, dat alle tegenslag, tegenwerking, mensen die je proberen te vernederen door bijvoorbeeld te zeggen dat je je aanstelt, toch onze kracht en zelfbewustzijn niet zullen aantasten en stralend ons licht laten zien.
Ook ik had een verouderde garderobe... Had ik eindelijk eens energie om te winkelen dan had ik vervolgens weken geen energie meer om het aan te trekken... Had ik eindelijk energie om het aan te trekken had ik niemand meer over om een afspraak mee te maken. Had ik eindelijk weer relaties opgebouwd voor een mogelijke afspraak, had ik geen energie meer daarvan over om uberhaupt nog naar een afspraak te gaan en inmiddels was mijn kleding weer kaal en verouderd en kon ik mij er al bijna niet meer in vertonen...
Het werkverhaal waarbij ik mij jarenlang elke dag naar mijn werk sleepte, de pijn in mijn benen overheerste al het andere, de vermoeidheid was een ware kunstenaar in de hoogste vechtsport, ik overwon. Geen recht op uitkering, bijstand, wao. Geen huis, geen geld, geen meehelpende vent in huis. En toch, ik kan het redden, keer op keer trok ik mij die diepe put op tot de rand, ging er op zitten en vocht mijn weg de berg op. Het kan!
Het oude omaatjes verhaal herkende ik ook heel erg. In de bus zat ik net, mijn pijnlijke benen vonden eindelijk rust, mijn vermoeide lichaam had ik al tot hier gebracht, nog een half uur en dan was ik thuis. Een oma kwam niet veel later vief en energiek de bus in, ze zag mij zitten, stevende recht op mij af en vroeg met harde stem terwijl ze daar beledigend bij keek of ik wel eens op wou staan voor haar in het kader van respect en beleefdheid voor de oudere mens. Ik hoorde haar in de verte brullen, keek haar aan en mijn wereldbeeld vergruisde tot een hoopje stof...
Dat stof moeten we laten wegwaaien, door de tijd, de wind, de natuur en het leven. We moeten ons vrij gaan voelen van alle ballast, rare idioterie en bij onszelf blijven staan.
De verhalen zijn gewoonweg te belachelijk voor woorden, de ervaringen die ik meemaakte in het gezondsheidscircuit waren anekdotes waar je hele vervelende boeken mee vol zou kunnen schrijven, boeken die echt niemand wil lezen.
Humor is ons enige wapen ondersteund door een grote portie liefde voor onszelf. We moeten elkaar steunen, ik zou bijna zeggen, girlpower!
Het is gewoon af en toe heel erg balen. Het voelt oneerlijk, het is ook oneerlijk. Het vergelijken met wat anderen allemaal wel kunnen en jijzelf nu niet is zo ontzettend groot en heeft zulke vervelende gevolgen. Ik heb het daar best moeilijk mee gehad en nog wel eens. Maar het heeft geen zin, we moeten andere methoden zien te vinden. Leuker is je te blijven richten op een nieuwere en leukere toekomst, jezelf gewoon hartstikke zielig te vinden maar je tong uit te steken tegen de wereld en te zeggen ik red me toch maar. We moeten laten zien dat we het kunnen, dat alle tegenslag, tegenwerking, mensen die je proberen te vernederen door bijvoorbeeld te zeggen dat je je aanstelt, toch onze kracht en zelfbewustzijn niet zullen aantasten en stralend ons licht laten zien.
Ook ik had een verouderde garderobe... Had ik eindelijk eens energie om te winkelen dan had ik vervolgens weken geen energie meer om het aan te trekken... Had ik eindelijk energie om het aan te trekken had ik niemand meer over om een afspraak mee te maken. Had ik eindelijk weer relaties opgebouwd voor een mogelijke afspraak, had ik geen energie meer daarvan over om uberhaupt nog naar een afspraak te gaan en inmiddels was mijn kleding weer kaal en verouderd en kon ik mij er al bijna niet meer in vertonen...
Het werkverhaal waarbij ik mij jarenlang elke dag naar mijn werk sleepte, de pijn in mijn benen overheerste al het andere, de vermoeidheid was een ware kunstenaar in de hoogste vechtsport, ik overwon. Geen recht op uitkering, bijstand, wao. Geen huis, geen geld, geen meehelpende vent in huis. En toch, ik kan het redden, keer op keer trok ik mij die diepe put op tot de rand, ging er op zitten en vocht mijn weg de berg op. Het kan!
Het oude omaatjes verhaal herkende ik ook heel erg. In de bus zat ik net, mijn pijnlijke benen vonden eindelijk rust, mijn vermoeide lichaam had ik al tot hier gebracht, nog een half uur en dan was ik thuis. Een oma kwam niet veel later vief en energiek de bus in, ze zag mij zitten, stevende recht op mij af en vroeg met harde stem terwijl ze daar beledigend bij keek of ik wel eens op wou staan voor haar in het kader van respect en beleefdheid voor de oudere mens. Ik hoorde haar in de verte brullen, keek haar aan en mijn wereldbeeld vergruisde tot een hoopje stof...
Dat stof moeten we laten wegwaaien, door de tijd, de wind, de natuur en het leven. We moeten ons vrij gaan voelen van alle ballast, rare idioterie en bij onszelf blijven staan.
De verhalen zijn gewoonweg te belachelijk voor woorden, de ervaringen die ik meemaakte in het gezondsheidscircuit waren anekdotes waar je hele vervelende boeken mee vol zou kunnen schrijven, boeken die echt niemand wil lezen.
Humor is ons enige wapen ondersteund door een grote portie liefde voor onszelf. We moeten elkaar steunen, ik zou bijna zeggen, girlpower!
zondag 19 augustus 2007 om 18:18
Hoi Delicious, ik hoop dat je manieren vindt om meer van je moeheid af te komen en ondanks de huidige moeheid toch leuke dingen weer vindt die je ondanks de moeheid toch kan doen.
Er zijn een paar fora voor mensen met chronische vermoeidheid, maar die worden niet zo druk bezocht voor zover ik nu zag. Vroeg mij af of je overweegt nog naar een orthomoleculaire arts te gaan. Suikervrij dieet te volgen of die bio-resonantie-therapie? Of wellicht iets anders?
Gaat het de afgelopen dagen weer wat beter dan de dip van een paar dagen geleden?
Groetjes, Tenne
Er zijn een paar fora voor mensen met chronische vermoeidheid, maar die worden niet zo druk bezocht voor zover ik nu zag. Vroeg mij af of je overweegt nog naar een orthomoleculaire arts te gaan. Suikervrij dieet te volgen of die bio-resonantie-therapie? Of wellicht iets anders?
Gaat het de afgelopen dagen weer wat beter dan de dip van een paar dagen geleden?
Groetjes, Tenne
zondag 19 augustus 2007 om 22:08
zondag 19 augustus 2007 om 22:23
quote:Pippin schreef op 19 augustus 2007 @ 22:08:
Ik herken de klachten, en bij mij is na 7 jaar strijd met artsen, mezelf en mijn omgeving vastgesteld dat ik 'gewoon' een schildklierstofje niet goed genoeg aanmaak. Waarschijnlijk ontstaan na een keelinfectie.
In die periode heb ik zowel Pfeiffer als CMV doorlopen, het 'zusje' van Pfheiffer.
Hoi Pippin, 7 jaar strijd voor "gewoon" een stofje. Het is jammer dat zoiets zo lang moet duren met zoveel worsteling.
Ze hebben bij mij wel eens gekeken naar de schildklier maar dan of hij te snel of te langzaam werkt. Maar daar kwam toen niets uit. Ik weet niet meer welk onderzoek/welke bloedanalyses daarvoor nodig zijn, het is te lang geleden. Als ik in een periode zat waarin ik echt erg moe was dan zetten altijd de klieren achter mijn oren op.
Weet je hoe het stofje heet, dan kan ik daar misschien op googlen. Bij te snel of langzaam moet dat met jodium geloof ik behandeld worden? Bij welke afdeling in het ziekenhuis moet je daarvoor zijn c.q. hoe heet het onderzoek?
Heb je daar een behandeling voor of treedt er nu verbetering op? Is de omgeving nu meer begripvol?
Sorry voor de hoeveelheid vragen...
Ik herken de klachten, en bij mij is na 7 jaar strijd met artsen, mezelf en mijn omgeving vastgesteld dat ik 'gewoon' een schildklierstofje niet goed genoeg aanmaak. Waarschijnlijk ontstaan na een keelinfectie.
In die periode heb ik zowel Pfeiffer als CMV doorlopen, het 'zusje' van Pfheiffer.
Hoi Pippin, 7 jaar strijd voor "gewoon" een stofje. Het is jammer dat zoiets zo lang moet duren met zoveel worsteling.
Ze hebben bij mij wel eens gekeken naar de schildklier maar dan of hij te snel of te langzaam werkt. Maar daar kwam toen niets uit. Ik weet niet meer welk onderzoek/welke bloedanalyses daarvoor nodig zijn, het is te lang geleden. Als ik in een periode zat waarin ik echt erg moe was dan zetten altijd de klieren achter mijn oren op.
Weet je hoe het stofje heet, dan kan ik daar misschien op googlen. Bij te snel of langzaam moet dat met jodium geloof ik behandeld worden? Bij welke afdeling in het ziekenhuis moet je daarvoor zijn c.q. hoe heet het onderzoek?
Heb je daar een behandeling voor of treedt er nu verbetering op? Is de omgeving nu meer begripvol?
Sorry voor de hoeveelheid vragen...
