Gezondheid
alle pijlers
Dementerende ouder
dinsdag 4 juni 2019 om 09:24
Dag allemaal,
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
anoniem_64a4a4726d758 wijzigde dit bericht op 04-06-2019 09:34
Reden: Kleine aanpassing
Reden: Kleine aanpassing
0.58% gewijzigd
woensdag 4 september 2019 om 08:24
Gefeliciteerd, Ilaria, gaat alles goed?
Wat nlies zegt inderdaad, kun je de batterij laten vervangen? Dan houdt ze in ieder geval het vertrouwde model telefoon.
Mijn vader belde me vorige week, maar toen ik opnam hoorde ik alleen maar gerommel. Ik heb opgehangen en teruggebeld, hij nam toen gelukkig gewoon op (je gaat toch denken dat er wat aan de hand kan zijn). Hij snapte niet hoe hij mij gebeld had, probeerde wat te doen op zijn telefoon, maar belde mij toen blijkbaar.
In mijn vorige bericht schreef ik dat mijn vader een herseninfarct had gehad. Dat kreeg nog een staartje, want anderhalve week na die eerste, kreeg hij er nog een... Weer een kleine gelukkig en er lijkt veel restschade, hij loopt alleen wat moeilijker, maar het is wel schrikken, 2x zo kort op elkaar. Hij mag nu 3 maanden niet autorijden, maar dat vergeet hij steeds. Mijn moeder houdt de autosleutel nu maar bij zich voor het geval hij op het idee komt te gaan autorijden.
Wat nlies zegt inderdaad, kun je de batterij laten vervangen? Dan houdt ze in ieder geval het vertrouwde model telefoon.
Mijn vader belde me vorige week, maar toen ik opnam hoorde ik alleen maar gerommel. Ik heb opgehangen en teruggebeld, hij nam toen gelukkig gewoon op (je gaat toch denken dat er wat aan de hand kan zijn). Hij snapte niet hoe hij mij gebeld had, probeerde wat te doen op zijn telefoon, maar belde mij toen blijkbaar.
In mijn vorige bericht schreef ik dat mijn vader een herseninfarct had gehad. Dat kreeg nog een staartje, want anderhalve week na die eerste, kreeg hij er nog een... Weer een kleine gelukkig en er lijkt veel restschade, hij loopt alleen wat moeilijker, maar het is wel schrikken, 2x zo kort op elkaar. Hij mag nu 3 maanden niet autorijden, maar dat vergeet hij steeds. Mijn moeder houdt de autosleutel nu maar bij zich voor het geval hij op het idee komt te gaan autorijden.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 4 september 2019 om 09:21
Dank jullie wel Nlies en Juultje! Het gaat goed met ons! Mijn moeder leeft er ook door op, dus dat is heel positief
En die telefoon, ik denk dat jullie gelijk hebben en dat we beter niet kunnen wisselen, behalve dan van batterij...
Juultje, wat naar dat je vader nu twee keer in zo’n korte tijd door een herseninfarct is getroffen. Ik hoop dat het nu verder rustig blijft voor je vader, want het is gewoon naar dat dit gebeurt. Bedoelde je trouwens niet: ‘niet veel restschade’?
Dat autorijden is ook echt een ding hè? Mijn moeder had het er ook moeilijk mee dat we haar auto hebben verkocht, maar wij vonden het veel te gevaarlijk worden. Ook al hebben we haar daardoor ook mobiliteit afgenomen, maar met de taxi gaat het ook..
En die telefoon, ik denk dat jullie gelijk hebben en dat we beter niet kunnen wisselen, behalve dan van batterij...
Juultje, wat naar dat je vader nu twee keer in zo’n korte tijd door een herseninfarct is getroffen. Ik hoop dat het nu verder rustig blijft voor je vader, want het is gewoon naar dat dit gebeurt. Bedoelde je trouwens niet: ‘niet veel restschade’?
Dat autorijden is ook echt een ding hè? Mijn moeder had het er ook moeilijk mee dat we haar auto hebben verkocht, maar wij vonden het veel te gevaarlijk worden. Ook al hebben we haar daardoor ook mobiliteit afgenomen, maar met de taxi gaat het ook..
dinsdag 8 oktober 2019 om 12:36
Mag ik weer even spuien? Door de kraamtijd, maar ook moeizame zwangerschap heb ik weinig bij mijn moeder langs kunnen gaan. En ook nu met nog piepkleine baby en een kleuter is het werkelijk een mijl op zeven om dan naar mijn moeder te gaan. Onze baby huilt veel dus die neem ik niet graag overal en nergens mee naartoe. En elke dag uit school naar mijn moeder is ontzettend hectisch. Mijn zoon is om drie uur uit. Eer dat we thuis zijn is het half vier, iets eten en drinken, want kleuter heeft hongerrrr. Dan nog een uur in de auto en later weer een uur terug. Kids moeten op tijd in bed liggen, dus hoe doe ik dat????
Mijn siblings overstromen nl een beetje door de hulpverzoeken van mijn moeder. Ze is in toenemende mate spullen kwijt en ook weleens de weg. Ook mijn sibs hebben jonge gezinnen, maar die wonen om de hoek. Alleen nu krijg ik het verwijt te weinig te doen..
Mijn siblings overstromen nl een beetje door de hulpverzoeken van mijn moeder. Ze is in toenemende mate spullen kwijt en ook weleens de weg. Ook mijn sibs hebben jonge gezinnen, maar die wonen om de hoek. Alleen nu krijg ik het verwijt te weinig te doen..
dinsdag 8 oktober 2019 om 12:52
O wat lastig, familie die vergeet hoe hun eigen kraamtijd was. Als ik zo naar de datums kijk ben jij daar amper uit, logisch dat je dan ook niet voor je moeder kan zorgen (en ik heb nooit kinderen en kraamtijd gehad, maar zelfs ik kan me dat voorstellen) geen idee hoe je dat op moet lossen,
Hoop dat jullie het gauw eens zijn over een plekje in een verzorgingshuis en dat daar ook echt plaats is, het haalt zoveel druk bij iedereen weg
Hoop dat jullie het gauw eens zijn over een plekje in een verzorgingshuis en dat daar ook echt plaats is, het haalt zoveel druk bij iedereen weg
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 8 oktober 2019 om 13:11
Oeh heftig zeg ! Maar is dit ook echt gebeurd ?Whatsinaname1988 schreef: ↑05-06-2019 14:03De boosheid en achterdocht fase vond ik trouwens wel echt de moeilijkste fase. Zeker icm het weg lopen en het dwalen. Ik gun iedereen met een demente ouder een ouder die niet gaat dwalen. Als mijn moeder dat niet had gedaan dan had ze tot haar einde bij mij in huis gewoond. Mijn overgrootmoeder was ook dement maar zij was makkelijk, die ging het huis niet zomaar uit en zat gewoon aan tafel te puzzelen of op de bank boekjes te “ lezen”. Zij kon ook tot haar einde gewoon thuis blijven.
En TO idd het is een luxe positie als je kind opa’s en oma’s heeft die op kunnen passen. Wij hebben ook geen contact met mijn schoonfamilie dus de enige familie die mijn kinderen hebben dat zijn mijn broers. Gelukkig heb ik er wel veel haha. Maar soms is het echt wel eens lastig. Heb zelf 3 zoontjes (4,3,2 jaar) en ze zijn nog nooit ergens voor de gezelligheid gaan logeren of dat ik en man een avondje weg kunnen terwijl oma op past dat gebeurd hier gewoon niet. Mijn broers passen op als ik zelf echt met een noodgeval zit ( en dan moet er ook echt iemand halfdood in het ziekenhuis liggen) en dat was het. Aan de ene kant heel fijn dat ik zelf ALTIJD voor mijn kinderen zorg maar had ze zo graag een leuke oma gegund en mijn moeder zou het zo leuk gedaan hebben.
Enige wat mijn oudste nog over haar weet is dat hij altijd haar hand vasthield en dat er een enge man stond ( op haar afdeling iemand met FTP dementie en die mensen laten geen gezichtsuitdrukking oid meer zien en idd dat kan best eng zijn).
Meest heftige wat mijn moeder in haar verwardheid heeft verteld is dat ze als kind honderden keren is verkracht door een oom van haar, tot in detail vertelde ze erover. Arme vrouw...niemand wist er ooit iets van.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
dinsdag 8 oktober 2019 om 13:16
Ilaria, dat is ook niet te doen toch, met een kleine baby en kleuter door de week een uur enkele reis naar je moeder gaan? Mijn ouders wonen ook op een uur rijden, maar daar kom ik niet eens wekelijks en al helemaal niet door de week. En mijn kinderen zijn een stuk groter dan die van jou, die kan ik ook wel even alleen of samen laten (13 en deze maand 10). Sowieso elke dag, dat kan gewoon niet.
Ze staat wel op de wachtlijst toch? Hopelijk wordt er snel een plekje voor haar gevonden, dan neemt de druk op jullie allemaal wat af.
Mijn vader had afgelopen vrijdag een gesprek met een neuroloog om te bepalen of hij weer een rijtest mag doen voor zijn rijbewijs. Gek genoeg mag dat nog, dus dat is doorgestuurd naar het RDW, kan wel even duren voordat die test zal zijn met die achterstanden daar. Hij mag vanaf eind deze maand weer rijden (na zijn herseninfarct) en dan vanaf december niet meer tot de rijtest. En als hij die niet haalt, dus helemaal niet meer.
Bij de neuroloog bleek wel dat de Alzheimer erger is geworden. Hij wist het seizoen niet (hij zei voorjaar) en de datum en het jaar niet (hij noemde een datum in 2014). Daar schrok ik wel wel eigenlijk..
Ze staat wel op de wachtlijst toch? Hopelijk wordt er snel een plekje voor haar gevonden, dan neemt de druk op jullie allemaal wat af.
Mijn vader had afgelopen vrijdag een gesprek met een neuroloog om te bepalen of hij weer een rijtest mag doen voor zijn rijbewijs. Gek genoeg mag dat nog, dus dat is doorgestuurd naar het RDW, kan wel even duren voordat die test zal zijn met die achterstanden daar. Hij mag vanaf eind deze maand weer rijden (na zijn herseninfarct) en dan vanaf december niet meer tot de rijtest. En als hij die niet haalt, dus helemaal niet meer.
Bij de neuroloog bleek wel dat de Alzheimer erger is geworden. Hij wist het seizoen niet (hij zei voorjaar) en de datum en het jaar niet (hij noemde een datum in 2014). Daar schrok ik wel wel eigenlijk..
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 8 oktober 2019 om 21:46
nlies schreef: ↑08-10-2019 12:52O wat lastig, familie die vergeet hoe hun eigen kraamtijd was. Als ik zo naar de datums kijk ben jij daar amper uit, logisch dat je dan ook niet voor je moeder kan zorgen (en ik heb nooit kinderen en kraamtijd gehad, maar zelfs ik kan me dat voorstellen) geen idee hoe je dat op moet lossen,
Hoop dat jullie het gauw eens zijn over een plekje in een verzorgingshuis en dat daar ook echt plaats is, het haalt zoveel druk bij iedereen weg
Nlies, dank voor je reactie! Het is idd pittig, na ook een niet al te soepele zwangerschap. Dus ik ben ook echt nog aan het herstellen. Ik denk alleen dat de anderen er ook doorheen zitten en dat ze daarom hulp willen van mij.
Er is iig een plek op de wachtlijst bij het verzorgingshuis, maar ik denk eigenlijk dat niemand daar nu al blij van wordt. Of iig de gedachte daaraan is erg confronterend! Niet in de laatste plaats voor mijn moeder. Maar het gaat niet goed, dat is wel duidelijk. Ze kan heel veel niet meer zelf. Het verschil tussen mijn kraamtijd nu en de kraamtijd bij mijn oudste is tekenend. Tussen beide kinderen zit vijf jaar. Vijf jaar terug kocht mijn moeder nog sokjes, een dekentje en een boek voor de oudste. We kregen ook een grote kaart. Nu was er helemaal niets, althans niet uit eigen beweging. De oudste is ook vlak voor de geboorte van onze jongste jarig en vorig jaar kreeg ie nog een kaart (en een cadeautje voor jonge peutertjes
), maar dit jaar helemaal niets. Ja, een oom en tante zijn zo lief geweest wat voor hem te regelen namens mijn moeder. Maar het maakt me heel erg verdrietig om nu zo scherp het contrast met vijf jaar terug te zien. Toen kon ze nog zelf auto rijden, die auto is nu verkocht. Ze kwam ook zelf met de trein als ze daar zin in had. Ze stuurde zinnige berichtjes per whatsapp. We hadden normale gesprekken. Mijn moeder kookte zelf en goed. Ze kon op onze oudste passen als baby. Ze kon de weg vinden.
Dat alles is ze nu bijna allemaal kwijt. Dat doet pijn. Het doet me ook pijn, omdat ik me afvraag hoe het over nog eens vijf jaar is, en of de jongste dus überhaupt oma wel gaat leren kennen...
dinsdag 8 oktober 2019 om 21:56
Juultje, je hebt ook gelijk, maar toch denk ik dan. Hoe moet ik het wel doen? Hoe kan ik mijn steentje bijdragen? Ik zou willen dat ik meer kon, maar tegelijkertijd sta ik nog met een been in mijn kraamtijd en vind ik het al lastig om met mijn huilende baby ook de oudste tevreden te houden en dan nog het huishouden een beetje draaiende te houden, dus ja... het is eigenlijk niet het moment, maar wanneer wel? En is mijn moeder er dan nog...Juultje schreef: ↑08-10-2019 13:16Ilaria, dat is ook niet te doen toch, met een kleine baby en kleuter door de week een uur enkele reis naar je moeder gaan? Mijn ouders wonen ook op een uur rijden, maar daar kom ik niet eens wekelijks en al helemaal niet door de week. En mijn kinderen zijn een stuk groter dan die van jou, die kan ik ook wel even alleen of samen laten (13 en deze maand 10). Sowieso elke dag, dat kan gewoon niet.
Ze staat wel op de wachtlijst toch? Hopelijk wordt er snel een plekje voor haar gevonden, dan neemt de druk op jullie allemaal wat af.
Mijn vader had afgelopen vrijdag een gesprek met een neuroloog om te bepalen of hij weer een rijtest mag doen voor zijn rijbewijs. Gek genoeg mag dat nog, dus dat is doorgestuurd naar het RDW, kan wel even duren voordat die test zal zijn met die achterstanden daar. Hij mag vanaf eind deze maand weer rijden (na zijn herseninfarct) en dan vanaf december niet meer tot de rijtest. En als hij die niet haalt, dus helemaal niet meer.
Bij de neuroloog bleek wel dat de Alzheimer erger is geworden. Hij wist het seizoen niet (hij zei voorjaar) en de datum en het jaar niet (hij noemde een datum in 2014). Daar schrok ik wel wel eigenlijk..
Hoe vaak kom je dan wel bij je ouders? Omdat je ook op ongeveer dezelfde afstand woont.
Zoals ik al aan Nlies schreef hebben we een plek, maar màn wat confronterend dat jullie dat beiden nu aandragen als optie!
Over je vader: Vind je wel dat ie nog goed rijdt Juultje? Wij vonden het op een gegeven moment niet meer verantwoord voor mijn moeder, maar haar zelfstandigheid is er wel behoorlijk door beknot. En ze heeft altijd gereden. Juist ook naar haar werk, lange afstanden op vakanties en zo, maar toch...
Wat heftig trouwens dat je vader zo die data verhaspelde en dan vijf jaar eerder uitkomt en ook nog op een ander jaargetijde. Niet leuk!!
dinsdag 8 oktober 2019 om 22:03
Hebben jullie trouwens ook weleens de angst zelf Alzheimer te krijgen? Ik had het daar eerder vanavond met mijn man over. Ik zei dat ik nog liever kanker zou krijgen, omdat je dan tenminste zelf je einde mag kiezen. En je blijft in staat zelf te beslissen tot op het allerlaatst.
Tegelijkertijd ben ik me heel bewust van wat ik nu schrijf, een van mijn liefste nichtjes is veel te jong aan kanker overleden en dat was ook gruwelijk. De pijn die ze moest doorstaan. Gelukkig kunnen we het niet kiezen van te voren en staan we ook nooit voor zo’n keuze, maar door mijn moeders achteruitgang ben ik me wel veel bewuster van het einde van ons leven.
Ook mis ik mijn moeder nu al! Ze is er nog maar voor een deel. Daar heb ik het moeilijk mee! Ik ben wat dat betreft best jaloers op mijn man, die zijn beide ouders nog heeft en in redelijke gezondheid.
Gelukkig hebben we samen twee lieve kindjes en ook al zit ik niet altijd op een lijn met mijn schoonouders, ze zijn sympathiek en hebben ook begrip voor mij. Dat waardeer ik in ze, enorm!
Tegelijkertijd ben ik me heel bewust van wat ik nu schrijf, een van mijn liefste nichtjes is veel te jong aan kanker overleden en dat was ook gruwelijk. De pijn die ze moest doorstaan. Gelukkig kunnen we het niet kiezen van te voren en staan we ook nooit voor zo’n keuze, maar door mijn moeders achteruitgang ben ik me wel veel bewuster van het einde van ons leven.
Ook mis ik mijn moeder nu al! Ze is er nog maar voor een deel. Daar heb ik het moeilijk mee! Ik ben wat dat betreft best jaloers op mijn man, die zijn beide ouders nog heeft en in redelijke gezondheid.
Gelukkig hebben we samen twee lieve kindjes en ook al zit ik niet altijd op een lijn met mijn schoonouders, ze zijn sympathiek en hebben ook begrip voor mij. Dat waardeer ik in ze, enorm!
dinsdag 8 oktober 2019 om 22:56
Hier helaas ook ervaring met dementie, FTD. Helaas is dit pas vastgesteld toen mijn vader uit huis werd gezet vanwege niet betalen van zijn rekeningen. Hij belandde in een daklozenopvang. Na een jaar gaf hij eindelijk toestemming voor een mri waaruit de dementie bleek. Toen volgde direct opname op een gesloten afdeling en na een half jaar is hij deze zomer plotseling overleden. Heel verdrietig allemaal hoe alles gelopen is. En niemand had het door, GGD en maatschappelijk werk waren er al bij betrokken, zelfs de huisarts ondernam niets. Er zou niets aan de hand zijn. Achteraf moet er al jarenlange schade geweest zijn.
woensdag 9 oktober 2019 om 00:30
Wat naar Raindrop! Had jij het ook niet door dat je vader ‘anders’ was (geworden)? Bizar dat helemaal niemand het onderkend heeft en dat het pas nadat het ernstig mis is gegaan, (door hem) werd onderkend. Lijkt me heel pijnlijk en ook tragisch dat je je vader eerst terugvindt bij de daklozenopvang om dan via een gesloten afdeling heel snel daarna te overlijden.
Ik had het bij mijn moeder als eerste door. Dit heeft helaas er later ook toe geleid dat ik door mijn moeder als kwade genius werd gezien die haar gek heeft laten verklaren, maar gelukkig is die kou nu uit de lucht.
Ik had het bij mijn moeder als eerste door. Dit heeft helaas er later ook toe geleid dat ik door mijn moeder als kwade genius werd gezien die haar gek heeft laten verklaren, maar gelukkig is die kou nu uit de lucht.
woensdag 9 oktober 2019 om 09:41
Nee ik denk er nooit echt over, of ik alzheimer zou krijgen/ Was paar weken terug een docu op tv over iemand die het had laten uitzoeken en bleek dat ze erfelijk grote kans had om dement te worden. wat heb je aan die kennis zolang er nog niets aan te doen is.
En wat je moeder missen betreft, ja iedere keer neem je weer ergens afscheid van. En dan zeggen mensen: "Och je hebt ze nog". Nee je hebt ze al lang niet meer zoals ze was. Maar als je dat niet meegemaakt hebt snap je dat niet en je kunt voor hen alleen maar hopen dat ze het nooit hoeven te snappen.
En het lijkt zo makkelijk in het begin; och we helpen om de beurt, maken een schema, dat soort werk. Maar als het lang gaat duren en het schema moet steeds uitgebreid worden, wordt het zwaar, En dat is soms moeilijk te erkennen. Voelt als falen. Maar een verzorgingshuis is geen falen van jullie, wat een buitenstaander, of oom en tante ook zegt
En wat je moeder missen betreft, ja iedere keer neem je weer ergens afscheid van. En dan zeggen mensen: "Och je hebt ze nog". Nee je hebt ze al lang niet meer zoals ze was. Maar als je dat niet meegemaakt hebt snap je dat niet en je kunt voor hen alleen maar hopen dat ze het nooit hoeven te snappen.
En het lijkt zo makkelijk in het begin; och we helpen om de beurt, maken een schema, dat soort werk. Maar als het lang gaat duren en het schema moet steeds uitgebreid worden, wordt het zwaar, En dat is soms moeilijk te erkennen. Voelt als falen. Maar een verzorgingshuis is geen falen van jullie, wat een buitenstaander, of oom en tante ook zegt
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 9 oktober 2019 om 10:51
Lieve to, ik lees dat je het erg confronterend vind dat er door forummers over een verzorgingshuis gedacht wordt. Maar als jullie het als kinderen gewoon niet meer redden is het tijd voor de volgende stap. Ik weet niet of jullie het nu nog helemaal zelf doen of dat er bijvoorbeeld al thuiszorg is. Maar het is sowieso nu tijd voor een volgende stap. Meer zorg, meer bescherming. En die stap neem je eigenlijk altijd te laat, is mijn ervaring (helaas).
The owls are not what they seem
woensdag 9 oktober 2019 om 20:21
Mijn ouders zijn door een crisis opgenomen, moeder via de intensive care van het ziekenhuis na 3 hersenbloedingen in 24 uur een week coma, zij zorgde voor mijn vader die al vier jaar diagnose dementie had met hulp van ons. Werd dus voor beide verpleeghuis moeder die halfzijdig verlamd was en geestelijk veertig jaar geheugen kwijt was en geen korte termijn geheugen meer had. Vader ook een slecht korte termijn geheugen en uitgezaaide kanker. Wij dochters konden die zorg naast onze gezinnen met kinderen en baan niet bieden.
Dus opname...
Ilaria Viva je kunt naast je pasgeboren baby en kleuter je moeder niet afdoende helpen, zo simpel is het. Voel je daar niet schuldig over hier heeft niemand om gevraagd. Ga voor opname, dan heb je daarnaast nog genoeg om voor je moeder te zorgen en te regelen.
Maar dan weet je dat ze veilig is en er voor haar gezorgd wordt. Sterkte valt niet mee en dat in je kraamtijd met een baby die veel huilt en een kleuter. Je kunt eigenlijk zelf nog wat hulp gebruiken.
Dus opname...
Ilaria Viva je kunt naast je pasgeboren baby en kleuter je moeder niet afdoende helpen, zo simpel is het. Voel je daar niet schuldig over hier heeft niemand om gevraagd. Ga voor opname, dan heb je daarnaast nog genoeg om voor je moeder te zorgen en te regelen.
Maar dan weet je dat ze veilig is en er voor haar gezorgd wordt. Sterkte valt niet mee en dat in je kraamtijd met een baby die veel huilt en een kleuter. Je kunt eigenlijk zelf nog wat hulp gebruiken.
woensdag 9 oktober 2019 om 20:39
Er waren wel wat vreemde dingen in het gedrag, maar omdat hij toch al een vrij kort lontje had is niet alles gelijk herkend. Daarnaast wilde de huisarts er niets van weten en stuurde hem steeds weg met de woorden dat er niets met hem aan de hand was. Intussen had hij wel wegrakingen en is hij daardoor van de trap gevallen waar de ambu ook al bij geweest is. Huisarts kwam toen ook en heeft de ambu weggestuurd. Iedereen zag spoken, er was niets aan de hand. Dus wat moet je dan nog?Ilaria_Viva schreef: ↑09-10-2019 00:30Wat naar Raindrop! Had jij het ook niet door dat je vader ‘anders’ was (geworden)? Bizar dat helemaal niemand het onderkend heeft en dat het pas nadat het ernstig mis is gegaan, (door hem) werd onderkend. Lijkt me heel pijnlijk en ook tragisch dat je je vader eerst terugvindt bij de daklozenopvang om dan via een gesloten afdeling heel snel daarna te overlijden.
Ik had het bij mijn moeder als eerste door. Dit heeft helaas er later ook toe geleid dat ik door mijn moeder als kwade genius werd gezien die haar gek heeft laten verklaren, maar gelukkig is die kou nu uit de lucht.
donderdag 10 oktober 2019 om 14:01
Ilaria, ik dacht dat jullie aan het wachten waren op een plekje in een verzorgingshuis, maar daar ging ik wat te snel vanuit zie ik. Maar als ik lees dat jouw moeder alleen woont en hoe het gaat en dit ook zo'n beslag legt op jullie als kinderen, vraag ik me af of het nog wel zo verstandig is dat ze thuis blijft wonen. Is er ook thuiszorg bij betrokken of komt alles op jullie neer? Wat LadyL0101 zegt is waar denk ik; het is tijd voor de volgende stap, hoe moeilijk dat ook gaat zijn.
Ik kom gemiddeld eens per maand bij mijn ouders denk ik. Ik ga dan op mijn vrije dag die kant op, lunch daar, we kletsen gezellig bij en dan rijd ik tegen 2 uur/half 3 weer naar huis. Ze komen tussendoor ook bij ons, of wij met zijn allen bij hen in een weekend of we zien elkaar bij mijn broer. Ik zou het wel heel fijn vinden als ze meer in onze buurt zouden wonen, maar vaker die kant op lukt eigenlijk niet. Het scheelt wel denk ik dat mijn moeder wel gezond is, dus dat zij zorgt in eerste instantie voor hem. Maar tot nu kan hij nog best vele gewoon zelf, maakt dagelijks een wandelingetje naar de winkel etc. Hij heeft dan wel altijd zijn telefoon bij zich, wij kunnen dan allemaal zien waar hij is.
Raindrop, wat naar. Ook dat de huisarts het zo ontkende, daar snap ik echt niets van.
Christiana, konden jouw ouders samen blijven of zaten ze beiden in een ander verzorgingshuis?
Ik kom gemiddeld eens per maand bij mijn ouders denk ik. Ik ga dan op mijn vrije dag die kant op, lunch daar, we kletsen gezellig bij en dan rijd ik tegen 2 uur/half 3 weer naar huis. Ze komen tussendoor ook bij ons, of wij met zijn allen bij hen in een weekend of we zien elkaar bij mijn broer. Ik zou het wel heel fijn vinden als ze meer in onze buurt zouden wonen, maar vaker die kant op lukt eigenlijk niet. Het scheelt wel denk ik dat mijn moeder wel gezond is, dus dat zij zorgt in eerste instantie voor hem. Maar tot nu kan hij nog best vele gewoon zelf, maakt dagelijks een wandelingetje naar de winkel etc. Hij heeft dan wel altijd zijn telefoon bij zich, wij kunnen dan allemaal zien waar hij is.
Raindrop, wat naar. Ook dat de huisarts het zo ontkende, daar snap ik echt niets van.
Christiana, konden jouw ouders samen blijven of zaten ze beiden in een ander verzorgingshuis?
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
donderdag 10 oktober 2019 om 14:11
De frequentie dat ik naar mijn ouders ga, zorgt hier trouwens niet voor scheve ogen. Mijn broer woont ook niet bij hen in de buurt (net iets dichterbij dan wij) en die komt er niet vaker dan wij.
We hebben pas geleden een groeps-app gemaakt, waar mijn moeder, broer en ik in zitten. Als mijn moeder dan wat kwijt wil of nieuws heeft, hoeft dat niet in de familie app waar mijn man, schoonzus en alle kleinkinderen ook in zitten. Mijn vader zit daar ook in, maar die kan niet zo goed met een smartphone omgaan, die moet nog steeds mijn berichtje aan hem op vaderdag lezen
Maar wel handig zo, dat we met zijn drieën soms even kunnen overleggen of elkaar bijpraten.
We hebben pas geleden een groeps-app gemaakt, waar mijn moeder, broer en ik in zitten. Als mijn moeder dan wat kwijt wil of nieuws heeft, hoeft dat niet in de familie app waar mijn man, schoonzus en alle kleinkinderen ook in zitten. Mijn vader zit daar ook in, maar die kan niet zo goed met een smartphone omgaan, die moet nog steeds mijn berichtje aan hem op vaderdag lezen
Maar wel handig zo, dat we met zijn drieën soms even kunnen overleggen of elkaar bijpraten.
juultje wijzigde dit bericht op 10-10-2019 22:08
0.15% gewijzigd
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
donderdag 10 oktober 2019 om 20:51
Juultje, heb veel moeite gedaan om mijn beide ouders bij elkaar op dezelfde afdeling in het zelfde verpleeghuis te krijgen, en dat is gelukt met behulp van het verpleeghuis en de CIZ die de indicatie van mijn moeder moest afgeven.
Mijn vader was daar met een crisis opname geplaatst en met zijn intake al aangegeven dat mocht mijn moeder het overleven ze dan ook opgenomen moest worden. Dat de schade enorm was bij haar was duidelijk.
Toen mijn vader werd opgenomen, kwam er een kamer vrij ( een bewoner overleden). En heb er toen alles aangedaan om die kamer te krijgen voor mijn moeder..
Wij hadden een zussen app, zodat iedere zus op de hoogte was van wat moest gebeuren en wat er speelde.
Mijn vader was daar met een crisis opname geplaatst en met zijn intake al aangegeven dat mocht mijn moeder het overleven ze dan ook opgenomen moest worden. Dat de schade enorm was bij haar was duidelijk.
Toen mijn vader werd opgenomen, kwam er een kamer vrij ( een bewoner overleden). En heb er toen alles aangedaan om die kamer te krijgen voor mijn moeder..
Wij hadden een zussen app, zodat iedere zus op de hoogte was van wat moest gebeuren en wat er speelde.
zaterdag 12 oktober 2019 om 22:35
Nee idd, dat hoop ik dan ook voor ze, want ik vind het maar een pijnlijk proces.nlies schreef: ↑09-10-2019 09:41Nee ik denk er nooit echt over, of ik alzheimer zou krijgen/ Was paar weken terug een docu op tv over iemand die het had laten uitzoeken en bleek dat ze erfelijk grote kans had om dement te worden. wat heb je aan die kennis zolang er nog niets aan te doen is.
En wat je moeder missen betreft, ja iedere keer neem je weer ergens afscheid van. En dan zeggen mensen: "Och je hebt ze nog". Nee je hebt ze al lang niet meer zoals ze was. Maar als je dat niet meegemaakt hebt snap je dat niet en je kunt voor hen alleen maar hopen dat ze het nooit hoeven te snappen.
Je hebt ook gelijk. Het wordt ook steeds meer.En het lijkt zo makkelijk in het begin; och we helpen om de beurt, maken een schema, dat soort werk. Maar als het lang gaat duren en het schema moet steeds uitgebreid worden, wordt het zwaar, En dat is soms moeilijk te erkennen. Voelt als falen. Maar een verzorgingshuis is geen falen van jullie, wat een buitenstaander, of oom en tante ook zegt
zondag 13 oktober 2019 om 11:15
Hallo allen,
Ik heb met veel herkenning dit topic gelezen. Het verdriet, het verliezen van je moeder ondanks dat ze er nog is. Mijn moeder is 79 en heeft nog niet het "label" dementie maar lijkt zo langzamerhand daar op af te gaan. Veel in herhaling vallen, dingen vergeten, vreemde gewoontes en zichzelf niet meer verzorgen of haar huis. We hebben haar een paar jaar geleden verhuisd naar een seniorenwoning omdat het ouderlijk huis te groot voor haar was geworden. Heb het idee dat het sindsdien heel langzaam minder met haar gaat. Vraag me ook vaak af of dat wel verstandig is geweest om haar daar weg te halen. Ze is getest en er is toen uit gekomen dat ze cognitieve stoornissen heeft maar nog te zelfstandig is om het dementie te noemen Ze vergeet verjaardagen en ze liegt ook tegen mij over bepaalde dingen, nu weet ik niet of ze dat bewust doet of dat ze in haar eigen hoofd gelooft dat het wel zo is. Ze speelt heel vaak mooi weer maar ik weet wel beter. Vind het soms erg moeilijk om hier mee om te gaan, merk ook vaak dat het irritatie bij mij oproept, ik weet wel dat ze er niks aan kan doen maar toch. Ze heeft wel 2 x per dag thuiszorg dus ze word wel in de gaten gehouden gelukkig.
Wij hebben een paar maanden geleden wel een levenstestament geregeld, daar ging ze gelukkig wel mee akkoord. Ik zie de toekomst somber in, kan er soms echt van wakker liggen, en na al die verhalen die hier gelezen heb hoop ik niet dat ik dat moet meemaken maar ja je weet het niet. Ze word binnenkort weer getest omdat ik het toch het gevoel heb dat het de laatste jaar slechter is geworden. Ik heb geen broers en zussen dus sta er alleen voor, ik woon gelukkig wel dichtbij. Vind het fijn om ervaringen van anderen te lezen.
Ik heb met veel herkenning dit topic gelezen. Het verdriet, het verliezen van je moeder ondanks dat ze er nog is. Mijn moeder is 79 en heeft nog niet het "label" dementie maar lijkt zo langzamerhand daar op af te gaan. Veel in herhaling vallen, dingen vergeten, vreemde gewoontes en zichzelf niet meer verzorgen of haar huis. We hebben haar een paar jaar geleden verhuisd naar een seniorenwoning omdat het ouderlijk huis te groot voor haar was geworden. Heb het idee dat het sindsdien heel langzaam minder met haar gaat. Vraag me ook vaak af of dat wel verstandig is geweest om haar daar weg te halen. Ze is getest en er is toen uit gekomen dat ze cognitieve stoornissen heeft maar nog te zelfstandig is om het dementie te noemen Ze vergeet verjaardagen en ze liegt ook tegen mij over bepaalde dingen, nu weet ik niet of ze dat bewust doet of dat ze in haar eigen hoofd gelooft dat het wel zo is. Ze speelt heel vaak mooi weer maar ik weet wel beter. Vind het soms erg moeilijk om hier mee om te gaan, merk ook vaak dat het irritatie bij mij oproept, ik weet wel dat ze er niks aan kan doen maar toch. Ze heeft wel 2 x per dag thuiszorg dus ze word wel in de gaten gehouden gelukkig.
Wij hebben een paar maanden geleden wel een levenstestament geregeld, daar ging ze gelukkig wel mee akkoord. Ik zie de toekomst somber in, kan er soms echt van wakker liggen, en na al die verhalen die hier gelezen heb hoop ik niet dat ik dat moet meemaken maar ja je weet het niet. Ze word binnenkort weer getest omdat ik het toch het gevoel heb dat het de laatste jaar slechter is geworden. Ik heb geen broers en zussen dus sta er alleen voor, ik woon gelukkig wel dichtbij. Vind het fijn om ervaringen van anderen te lezen.
zondag 13 oktober 2019 om 11:51
Hier ook een dementerende moeder, waar ik al topics over heb geopend.
Mantelzorgen is toch wel pittig, dus in goed overleg gaat ze naar Suriname, haar 2 gepensioneerde zusters wonen samen in een huis, mijn beide tantes zijn op vakantie in Nederland, en ze willen hun zus meenemen naar Suriname voor langere tijd, daar is ze omringd door dierbaren die verder geen baan meer hebben, maar die wel allemaal langer dan 30 jaar in de zorg hebben gewerkt met dementerende ouderen, mijn moeder heeft mensen nodig om zich heen, maar veder hoef je niks voor haar te doen, wij hebben het er wel zwaar mee om haar naar Suriname te sturen, want ergens voelt het vind ik als falen/dumpen, maar eerlijk is eerlijk, de dagen worden weer korter en herfst is volop aanwezig, dus ze zit op dagbesteding na alleen maar binnen, en in Suriname zal ze de hele dag buiten zijn omringd door familie, vrienden, en zelfs buren die naar haar komst uitkijken, ze heeft een jaarticket, mocht het niet werken dan kan ze nog altijd eerder terugkomen.
We gaan het zien.
Mantelzorgen is toch wel pittig, dus in goed overleg gaat ze naar Suriname, haar 2 gepensioneerde zusters wonen samen in een huis, mijn beide tantes zijn op vakantie in Nederland, en ze willen hun zus meenemen naar Suriname voor langere tijd, daar is ze omringd door dierbaren die verder geen baan meer hebben, maar die wel allemaal langer dan 30 jaar in de zorg hebben gewerkt met dementerende ouderen, mijn moeder heeft mensen nodig om zich heen, maar veder hoef je niks voor haar te doen, wij hebben het er wel zwaar mee om haar naar Suriname te sturen, want ergens voelt het vind ik als falen/dumpen, maar eerlijk is eerlijk, de dagen worden weer korter en herfst is volop aanwezig, dus ze zit op dagbesteding na alleen maar binnen, en in Suriname zal ze de hele dag buiten zijn omringd door familie, vrienden, en zelfs buren die naar haar komst uitkijken, ze heeft een jaarticket, mocht het niet werken dan kan ze nog altijd eerder terugkomen.
We gaan het zien.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zondag 13 oktober 2019 om 14:45
Zij vind het geweldig!!!
De planning was dat wij in december voor 3 weken naar Suriname op vakantie zouden gaan, maar dit is nu vervroegd en ze kan echt een paar maanden blijven, dus ze heeft er zin in, ze maakt zich wel zorgen om ons : want wie gaat ons beschermen mocht er iets aan de hand zijn
.Ik vind het mooi om te zien dat ondanks haar dementie, de onvoorwaardelijke moederliefde er nog steeds is. En dat ze zich toch nog zorgen maakt om haar volwassen kinderen.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
maandag 14 oktober 2019 om 13:52
Hi allemaal!
Wat fijn dat jullie allemaal schrijven over jullie ervaringen! Ik heb na bijna een week flink wat bij te lezen en te schrijven.
Miskotto, wat ontzettend fijn dat dit kan voor je moeder, dat zij het leuk en fijn vindt en dat jullie nu even rust krijgen. Heeft je moeder vroeger lang in Suriname gewoond? Of alleen in haar vroege jeugd?
Wie weet doet het wel veel goed voor haar gemoedsrust en geheugen om terug te zijn. Hebben jullie nog veel moeten regelen om haar daarheen te krijgen?
Ik ga ook je andere topics eens lezen!
Leentje dat ‘liegen’ heet confabuleren. Google er maar eens op. Het komt veel voor onder dementerenden. Eigenlijk is het dat je hersenen een verklaring ‘verzinnen’ voor een gat in het geheugen.
Ik had al kort gereageerd, maar zal nog meer reageren!
Van het weekend was mijn moeder hier. Ze was in goede doen en was allemaal leuke dingen over vroeger aan het vertellen. Ook over de vakantie die we met haar gepland hebben, wintersport. Ze houdt van de Alpen, de sneeuw etc. Waarschijnlijk gaat ze niet meer zelf skiën maar dat gaan we nog zien. Ze heeft het iig jaaaaaaaaren gedaan, ook in NL op de baan. Dus wie weet gaat het gewoon!
Ze kijkt iig uit naar die vakantie en is ook nog eens dolgelukkig met haar kersverse kleinkind! Dat maakt me blij
Wat fijn dat jullie allemaal schrijven over jullie ervaringen! Ik heb na bijna een week flink wat bij te lezen en te schrijven.
Miskotto, wat ontzettend fijn dat dit kan voor je moeder, dat zij het leuk en fijn vindt en dat jullie nu even rust krijgen. Heeft je moeder vroeger lang in Suriname gewoond? Of alleen in haar vroege jeugd?
Wie weet doet het wel veel goed voor haar gemoedsrust en geheugen om terug te zijn. Hebben jullie nog veel moeten regelen om haar daarheen te krijgen?
Ik ga ook je andere topics eens lezen!
Leentje dat ‘liegen’ heet confabuleren. Google er maar eens op. Het komt veel voor onder dementerenden. Eigenlijk is het dat je hersenen een verklaring ‘verzinnen’ voor een gat in het geheugen.
Ik had al kort gereageerd, maar zal nog meer reageren!
Van het weekend was mijn moeder hier. Ze was in goede doen en was allemaal leuke dingen over vroeger aan het vertellen. Ook over de vakantie die we met haar gepland hebben, wintersport. Ze houdt van de Alpen, de sneeuw etc. Waarschijnlijk gaat ze niet meer zelf skiën maar dat gaan we nog zien. Ze heeft het iig jaaaaaaaaren gedaan, ook in NL op de baan. Dus wie weet gaat het gewoon!
Ze kijkt iig uit naar die vakantie en is ook nog eens dolgelukkig met haar kersverse kleinkind! Dat maakt me blij
vrijdag 25 oktober 2019 om 14:06
Wat een fijn vooruitzicht, Ilaria! En ik denk dat dingen die al jaren geleden geleerd gaan, nog als vanzelf gaan, meer de recent geleerde dingen worden vergeten. Daarom lukt bv bij mijn vader autorijden of koken nog prima, maar met een smartphone kan hij niet goed omgaan. Hij wil ook geen nieuwe auto, want mijn moeder wil een automaat en ik denk dat hij al aan ziet komen, dat hij daar niet in kan rijden.
Hij gaat met stapjes achteruit. Mijn moeder vertelde deze week dat het al 2xx is gebeurd dat hij boodschappen ging doen (doet hij elke dag lopend) en zonder boodschappen thuis is gekomen. Maar wel met kassabon en mijn moeder kon ook zien dat het was afgeschreven. Bij de winkel nagevraagd, maar daar waren geen boodschappen blijven staan. Dus waar hij die dan laat?
Morgen zijn ze hier, dan is mijn zoon jarig, dus dat is wel gezellig.
Miskotto, het klinkt voor je moeder ideaal, maar ik kan me jouw gevoel ook voorstellen. Lag Suriname maar wat dichterbij he, dat je echt kan zien dat het goed gaat en haar makkelijker kan opzoeken..
Hij gaat met stapjes achteruit. Mijn moeder vertelde deze week dat het al 2xx is gebeurd dat hij boodschappen ging doen (doet hij elke dag lopend) en zonder boodschappen thuis is gekomen. Maar wel met kassabon en mijn moeder kon ook zien dat het was afgeschreven. Bij de winkel nagevraagd, maar daar waren geen boodschappen blijven staan. Dus waar hij die dan laat?
Morgen zijn ze hier, dan is mijn zoon jarig, dus dat is wel gezellig.
Miskotto, het klinkt voor je moeder ideaal, maar ik kan me jouw gevoel ook voorstellen. Lag Suriname maar wat dichterbij he, dat je echt kan zien dat het goed gaat en haar makkelijker kan opzoeken..
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
