Gezondheid
alle pijlers
Dementerende ouder
dinsdag 4 juni 2019 om 09:24
Dag allemaal,
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
Ik schrijf al vele jaren (zeker acht jaar) op het forum, maar maak nu een nieuwe Nick aan voor dit specifieke onderwerp, omdat dit verhaal me in combinatie met al het andere dat ik hier schrijf wel behoorlijk herkenbaar maakt en ik vind juist de anonimiteit hier erg prettig.
Mijn verhaal is het volgende:
Ik heb een dementerende moeder die er alleen voorstaat, geen partner. Wij, ik en sibs, zijn er wel voor haar. Ook heeft ze een redelijk grote familie. Helaas zijn de verhoudingen niet helemaal soepel en is ook niet iedereen het eens met de diagnose en behandeling. Dat laatste is zeer frustrerend. Ik heb hierdoor ook al eens conflicten gehad met ooms en tantes die vinden dat wij niet goed voor onze moeder zorgen.
Ik heb het daar moeilijk mee, niet in de laatste plaats omdat ik mijn moeder als steun en toeverlaat al kwijt ben. Wij hebben jonge kinderen en ik kan mijn moeder bijvoorbeeld niet meer laten oppassen of om advies vragen.
Ik wil hier graag van me afschrijven. Mocht er al een dergelijk topic zijn, dan sluit ik me graag aan. Alleen ik kon het niet vinden.
Ik hoor graag van jullie, dank!
anoniem_64a4a4726d758 wijzigde dit bericht op 04-06-2019 09:34
Reden: Kleine aanpassing
Reden: Kleine aanpassing
0.58% gewijzigd
dinsdag 8 september 2020 om 20:42
Oh ja, ook niet geheel onbelangrijk, bewindvoering en mentorschap.
https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... j-dementie
https://www.alzheimer-nederland.nl/deme ... j-dementie
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 9 september 2020 om 15:24
Dankjewel voor jullie lieve reacties.
Mijn vader heeft het niet zo door. Hij heeft het er nog steeds over dat hij 50% kans op dementie heeft. Terwijl dat al echt wel zichtbaar is. De diagnose en welke fase horen we eind van deze maand.
Mijn vader is altijd superlief en meegaand geweest, dus dat is hij nu ook als we hem helpen/bijsturen. Tot nu toe groeit deze brok liefde nog groter dan hij al was.
Mijn excuses voor het minder reageren op anderen. Ik lees met jullie mee, maar voel me zo bevangen in mijn eigen verdriet dat ik het moeilijk vind om op anderen te reageren. Te confronterend en ik weet gewoon ook niet wat te zeggen. Maar ik lees het wel en dikke knuffel voor jullie allemaal. Wat een ellende allemaal
Ik hoop dat ik mezelf een beetje kan oppakken en hopelijk snel ook een ondersteundende forummer hier.
Mijn vader heeft het niet zo door. Hij heeft het er nog steeds over dat hij 50% kans op dementie heeft. Terwijl dat al echt wel zichtbaar is. De diagnose en welke fase horen we eind van deze maand.
Mijn vader is altijd superlief en meegaand geweest, dus dat is hij nu ook als we hem helpen/bijsturen. Tot nu toe groeit deze brok liefde nog groter dan hij al was.
Mijn excuses voor het minder reageren op anderen. Ik lees met jullie mee, maar voel me zo bevangen in mijn eigen verdriet dat ik het moeilijk vind om op anderen te reageren. Te confronterend en ik weet gewoon ook niet wat te zeggen. Maar ik lees het wel en dikke knuffel voor jullie allemaal. Wat een ellende allemaal
Ik hoop dat ik mezelf een beetje kan oppakken en hopelijk snel ook een ondersteundende forummer hier.
woensdag 9 september 2020 om 15:51
Jij ook een knuffel. En wees niet zo streng voor jezelf. Fijn als het delen hier je helpt en anderen steunen komt wel weer, of niet. De herkenning van jouw verhalen helpt anderen ook.SingleQueen schreef: ↑09-09-2020 15:24Mijn excuses voor het minder reageren op anderen. Ik lees met jullie mee, maar voel me zo bevangen in mijn eigen verdriet dat ik het moeilijk vind om op anderen te reageren. Te confronterend en ik weet gewoon ook niet wat te zeggen. Maar ik lees het wel en dikke knuffel voor jullie allemaal. Wat een ellende allemaal
Moeilijk dat je vader geen ziekte inzicht heeft. Mijn moeder heeft dat juist wel en is er heel open over. Dat helpt om dingen te blijven doen, want opdr markt gaat ze naar vaste kramen en die zijn allemaal op de hoogte en niet verbaasd als ze warrig is en denken en helpen dan mee. Maar ze is zich dus ook steeds bewust van de ziekte en dat geeft stress en dat helpt niet. En ze is er dus ook heel verdrietig van. Dus het is een mixed blessing. Ik benadruk naar haar hoe knap ik haar houding vind en hoe goed ik het vind dat ze zelf erop uit blijft gaan. Dat vindt ze wel fijn.
woensdag 9 september 2020 om 17:01
SingleQueenAikidoka, wel fijn ergens dat je moeder inzicht heeft in haar ziekte en er zo open over is.
Mijn vader heeft dat helemaal niet, hij wil dat zo min mogelijk mensen iets weten, is niet meewerkend in bv het ondertekenen van formulieren die nodig zijn, de dagopvang, de toekomst. Zijn karakter verandert ook helemaal, hij was altijd een zachte, vriendelijke man, maar heeft nu buien waarin hij juist heel boos is en agressief naar mijn moeder. Hij vloekt ook veel, is ook niets voor hem. Vreselijk om te zien dit, niet alleen, voor hem, maar ook voor mijn moeder, we moeten echt zorgen dat zij hier niet aan onderdoor gaat. Volgende maand zijn ze 50 jaar getrouwd...
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 9 september 2020 om 18:46
@Singlequeen, Iedereen reageert anders op dezelfde gebeurtenissen. Daar is niets mis mee, als jij je niet geroepen voelt om hier te schrijven en alleen wil lezen is dat prima toch. Doe waar je je goed bij voelt, het wordt nog moeilijk genoeg.(Ik kan wel doen alsof het allemaal mee gaat vallen, maar dat is helaas een sprookje. Mijn moeder is al 8 jaar geleden overleden aan de dementie. Dus eigenlijk heb ik hier niets meer te zoeken, maar kan soms toch nog een tip geven, dus kom ik af en toe kijken
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 9 september 2020 om 20:22
Ik vond dit wel een fijn document. Ook voor jezelf om iets meer inzicht te krijgen van het proces.
https://www.innovatiekringdementie.nl/f ... mentie.pdf
https://www.innovatiekringdementie.nl/f ... mentie.pdf
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 9 september 2020 om 22:04
vrijdag 11 september 2020 om 16:21
Ik ga de boeken die jullie noemen eens opzoeken, bedankt voor de tips.
Mijn vader heeft inmiddels de indicatie voor de verdere zorg getekend. Dat viel uiteindelijk nog erg mee gelukkig, case manager gaf aan dat zijn handtekening nodig was voor de andere dagbesteding waar hij binnenkort heen kan. Hij gaat nu al naar eentje, maar die andere heeft de voorkeur en daar is nu dus plek.
Ik reed vandaag langs een huis waar heel groot een opblaasbaar bruidspaar stond met de tekst: 50 jaar getrouwd. Mijn ouders zijn eind volgende maand 50 jaar getrouwd en ik kreeg het even moeilijk bij het zien hiervan. Zo hadden ze die dag niet voor zich gezien, ik vraag me af of mijn vader zich zal realiseren dat ze die dag een jubileum hebben. Ik hoop, in ieder geval deels, van wel.
Mijn vader heeft inmiddels de indicatie voor de verdere zorg getekend. Dat viel uiteindelijk nog erg mee gelukkig, case manager gaf aan dat zijn handtekening nodig was voor de andere dagbesteding waar hij binnenkort heen kan. Hij gaat nu al naar eentje, maar die andere heeft de voorkeur en daar is nu dus plek.
Ik reed vandaag langs een huis waar heel groot een opblaasbaar bruidspaar stond met de tekst: 50 jaar getrouwd. Mijn ouders zijn eind volgende maand 50 jaar getrouwd en ik kreeg het even moeilijk bij het zien hiervan. Zo hadden ze die dag niet voor zich gezien, ik vraag me af of mijn vader zich zal realiseren dat ze die dag een jubileum hebben. Ik hoop, in ieder geval deels, van wel.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
zondag 13 september 2020 om 22:43
Hallo allemaal,
Ik lees al een tijdje mee omdat ik me verbonden voel met jullie lot, al is er bij mijn moeder geen diagnose dementie gesteld. Wel heeft ze onlangs 3 beroertes gehad, waardoor ze cognitief niet meer de oude is, maar het grootste probleem is eigenlijk de rouw sinds de dood van mijn vader 1,5 jaar terug. Ze huilt al anderhalf jaar alle dagen en komt de deur niet uit. Vriendinnen zijn er, maar beginnen een beetje af te haken (Corona helpt ook niet mee). Ik en mijn broer komen elke week1-2x langs en doen al het geregel en administratie, ik blijf ook elke week een nacht logeren, maar ik ben chronisch ziek en broer bipolair zonder rijbewijs dus we doen wat we kunnen, al heeft het beperkingen. Ze weigert psychologische hulp of geriater, speelt mooi weer bij de huisarts, wil niet het huis uit om dingen te ondernemen, wat dat betreft denk ik dat dat te maken heeft met de cognitieve problemen, ze heeft het overzicht niet meer en kan zichzelf nét redden binnenshuis, waar de dingen voorspelbaar zijn en onder controle. Ze wil geen vreemden in huis, zelf geen initiatief nemen om iets af te spreken met vriendinnen (‘ze hebben allemaal hun eigen leven‘), geen antidepressiva, wil niks behalve Op de bank liggen en tv kijken en kruiswoordpuzzels, dag én nacht. En huilen en mijn vaders naam aanroepen, continu.
Dat is natuurlijk voer voor depressie, en de situatie is echt enorm zorgelijk en triest. Enig ‘voordeel‘ is wel dat ze sinds die beroertes, wél veel liever is geworden, dat is enorm fijn want we hadden hiervoor een slechte relatie en ze was meestal heel onaardig.
Het is dus al ruim 1,5 jaar crisis, en soms neig ik naar dat ik het dan maar accepteer dat ik een moeder heb met een steekje los die alleen maar huilt, maar vaak denk ik: dit is toch gewoon onhoudbaar, íets moet veranderen!!
Daarbij, ze was laatst een week opgenomen wegens hartproblemen, en hoewel ze dat ook per se niet wou, vond ze het dus heel fijn, die reuring en de zorg. Misschien zou ze wel opleven in een zorginstelling maar dat wil ze ook niet, dagbesteding ook niet.
Ik zat te denken of een casemanager iets zou zijn mss, vooral omdat ze waarschijnlijk beter weten om te gaan met die zorgmijdendheid en met een frisse blik kunnen kijken naar de situatie, want ik weet echt niet wat te doen.
Wat denken jullie?
Ik lees al een tijdje mee omdat ik me verbonden voel met jullie lot, al is er bij mijn moeder geen diagnose dementie gesteld. Wel heeft ze onlangs 3 beroertes gehad, waardoor ze cognitief niet meer de oude is, maar het grootste probleem is eigenlijk de rouw sinds de dood van mijn vader 1,5 jaar terug. Ze huilt al anderhalf jaar alle dagen en komt de deur niet uit. Vriendinnen zijn er, maar beginnen een beetje af te haken (Corona helpt ook niet mee). Ik en mijn broer komen elke week1-2x langs en doen al het geregel en administratie, ik blijf ook elke week een nacht logeren, maar ik ben chronisch ziek en broer bipolair zonder rijbewijs dus we doen wat we kunnen, al heeft het beperkingen. Ze weigert psychologische hulp of geriater, speelt mooi weer bij de huisarts, wil niet het huis uit om dingen te ondernemen, wat dat betreft denk ik dat dat te maken heeft met de cognitieve problemen, ze heeft het overzicht niet meer en kan zichzelf nét redden binnenshuis, waar de dingen voorspelbaar zijn en onder controle. Ze wil geen vreemden in huis, zelf geen initiatief nemen om iets af te spreken met vriendinnen (‘ze hebben allemaal hun eigen leven‘), geen antidepressiva, wil niks behalve Op de bank liggen en tv kijken en kruiswoordpuzzels, dag én nacht. En huilen en mijn vaders naam aanroepen, continu.
Dat is natuurlijk voer voor depressie, en de situatie is echt enorm zorgelijk en triest. Enig ‘voordeel‘ is wel dat ze sinds die beroertes, wél veel liever is geworden, dat is enorm fijn want we hadden hiervoor een slechte relatie en ze was meestal heel onaardig.
Het is dus al ruim 1,5 jaar crisis, en soms neig ik naar dat ik het dan maar accepteer dat ik een moeder heb met een steekje los die alleen maar huilt, maar vaak denk ik: dit is toch gewoon onhoudbaar, íets moet veranderen!!
Daarbij, ze was laatst een week opgenomen wegens hartproblemen, en hoewel ze dat ook per se niet wou, vond ze het dus heel fijn, die reuring en de zorg. Misschien zou ze wel opleven in een zorginstelling maar dat wil ze ook niet, dagbesteding ook niet.
Ik zat te denken of een casemanager iets zou zijn mss, vooral omdat ze waarschijnlijk beter weten om te gaan met die zorgmijdendheid en met een frisse blik kunnen kijken naar de situatie, want ik weet echt niet wat te doen.
Wat denken jullie?
zondag 13 september 2020 om 22:56
Moeilijk, tigri. Je kunt haar (net zoals ik deed) met een smoesje naar de huisarts brengen, maar als je dat nooit hebt gedaan (ik reed mijn moeder vaak naar de huisarts) dan is dat al verdacht.
Als je zoals ik heb begrepen alle zaken al regelt voor je moeder (adminstratief e.d.) dan kun je je moeder misschien overhalen om dat wettelijk vast te leggen bij een notaris (levenstestament). Ook hier kun je een smoesje verzinnen, dat de belastingdienst of zoiets dat eist en dat je anders haar zaken niet kunt doen.
En wil ze niks, dan cru worden en zeggen dat ze het zelf maar moet uitzoeken met de papieren. (laatste redmiddel)
Als je zoals ik heb begrepen alle zaken al regelt voor je moeder (adminstratief e.d.) dan kun je je moeder misschien overhalen om dat wettelijk vast te leggen bij een notaris (levenstestament). Ook hier kun je een smoesje verzinnen, dat de belastingdienst of zoiets dat eist en dat je anders haar zaken niet kunt doen.
En wil ze niks, dan cru worden en zeggen dat ze het zelf maar moet uitzoeken met de papieren. (laatste redmiddel)
zondag 13 september 2020 om 23:14
Thanks andrieske! Ja dat is opzich wel geregeld, ik ga vaak mee naar de huisarts en heb een volmacht, al moet ik even kijken waar ik precies volmacht over heb en wanneer, het was om financieel te kunnen beschikken als mijn moeder dat niet meer kan of wil. Maar mijn moeder is wel nog handelingsbekwaam gaf de huisarts aan. Met de huisarts was psycholoog, geriater en antidepressiva besproken, op het laatste kwamen we tot een akkoord maar moeder neemt de pillen toch niet in. Dus wanneer ga je dwingen, en tot wat? Heeft een volwassen vrouw het recht om weg te kwijnen als zij daar voor kiest? Maar is het echt een keuze als depressie en hersenletsel de situatie in stand houden?
maandag 14 september 2020 om 09:38
Ik zou een casemanager inschakelen, maar eerst een verwijzing naar de neuroloog. Na een beroerte is er een vrij grote kans dat er vasculaire dementie optreedt. Mijn vader had dat trouwens ook na zijn herseninfarct.tigri schreef: ↑13-09-2020 22:43Hallo allemaal,
Ik lees al een tijdje mee omdat ik me verbonden voel met jullie lot, al is er bij mijn moeder geen diagnose dementie gesteld. Wel heeft ze onlangs 3 beroertes gehad, waardoor ze cognitief niet meer de oude is, maar het grootste probleem is eigenlijk de rouw sinds de dood van mijn vader 1,5 jaar terug. Ze huilt al anderhalf jaar alle dagen en komt de deur niet uit. Vriendinnen zijn er, maar beginnen een beetje af te haken (Corona helpt ook niet mee). Ik en mijn broer komen elke week1-2x langs en doen al het geregel en administratie, ik blijf ook elke week een nacht logeren, maar ik ben chronisch ziek en broer bipolair zonder rijbewijs dus we doen wat we kunnen, al heeft het beperkingen. Ze weigert psychologische hulp of geriater, speelt mooi weer bij de huisarts, wil niet het huis uit om dingen te ondernemen, wat dat betreft denk ik dat dat te maken heeft met de cognitieve problemen, ze heeft het overzicht niet meer en kan zichzelf nét redden binnenshuis, waar de dingen voorspelbaar zijn en onder controle. Ze wil geen vreemden in huis, zelf geen initiatief nemen om iets af te spreken met vriendinnen (‘ze hebben allemaal hun eigen leven‘), geen antidepressiva, wil niks behalve Op de bank liggen en tv kijken en kruiswoordpuzzels, dag én nacht. En huilen en mijn vaders naam aanroepen, continu.
Dat is natuurlijk voer voor depressie, en de situatie is echt enorm zorgelijk en triest. Enig ‘voordeel‘ is wel dat ze sinds die beroertes, wél veel liever is geworden, dat is enorm fijn want we hadden hiervoor een slechte relatie en ze was meestal heel onaardig.
Het is dus al ruim 1,5 jaar crisis, en soms neig ik naar dat ik het dan maar accepteer dat ik een moeder heb met een steekje los die alleen maar huilt, maar vaak denk ik: dit is toch gewoon onhoudbaar, íets moet veranderen!!
Daarbij, ze was laatst een week opgenomen wegens hartproblemen, en hoewel ze dat ook per se niet wou, vond ze het dus heel fijn, die reuring en de zorg. Misschien zou ze wel opleven in een zorginstelling maar dat wil ze ook niet, dagbesteding ook niet.
Ik zat te denken of een casemanager iets zou zijn mss, vooral omdat ze waarschijnlijk beter weten om te gaan met die zorgmijdendheid en met een frisse blik kunnen kijken naar de situatie, want ik weet echt niet wat te doen.
Wat denken jullie?
Als je weet of je daarmee te maken hebt zijn sommige wegen veel makkelijker te bewandelen om adequate hulp te krijgen.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
maandag 14 september 2020 om 16:36
Wat Tickel hierboven zegt lijkt me de handigste weg inderdaad. Moeilijk hoor, sterkte.Tickel schreef: ↑14-09-2020 09:38Ik zou een casemanager inschakelen, maar eerst een verwijzing naar de neuroloog. Na een beroerte is er een vrij grote kans dat er vasculaire dementie optreedt. Mijn vader had dat trouwens ook na zijn herseninfarct.
Als je weet of je daarmee te maken hebt zijn sommige wegen veel makkelijker te bewandelen om adequate hulp te krijgen.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 29 september 2020 om 10:53
Hoi allemaal,
Hier even een update. Mijn vader is bij de geriater geweest, maar door corona duurt het een paar maanden voordat hij weer alle testen kan doen
Die worden nu dus allemaal ingepland, inclusief een oogtest bij de specialist (niet opticien, daar zijn ze al geweest).
Mijn moeder is nu bezig om een levenstestament op te maken, alhoewel mijn vader er wel van schrok toen mijn moeder zei dat ze mij wil machtigen voor hun bankrekeningen. Ze gaat dat eerst allemaal met hem bespreken en dan met mij.
Dat machtigen is binnen onze familie heel normaal trouwens, mijn vader was jaren terug al gemachtigd voor mijn rekening omdat ik niet in NL woon (en ik geen tan codes kon ontvangen op een niet-nederlands nummer), en mijn oom (en later mijn moeder) was gemachtigd voor de bankrekening van mijn opa en oma. Maar ik denk dat hij schrok van het feit dat mijn moeder vindt/denkt dat dit 'nodig' is.
Mijn moeder en ik lazen een voorbeeld levenstestament en spraken over dagbesteding. Ze wist niet wanneer dat ooit nodig zou zijn, terwijl ik zei dat ik daar nu al het nut van inzie. Mijn vader slaapt/doet niets als mijn moeder niet thuis is (werk of een boodschap doet etc) en hij geen concrete taken heeft gekregen. En op de dagbesteding zou hem wel kunnen bezig houden. Maar de voors en tegens nu afwegen heeft toch geen zin nu, omdat mijn vader nog steeds geen indicatie heeft.
Ik zag laatst de documentaire Wei. zorgen voor pap
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... 0/wei.html ook nog te zien op Uitzending Gemist!
Heel heftig om dat te zien. Heb er flink bij lopen janken. Ook triest, maar op een of andere manier ook rustgevend vond ik de Nieuwsuur uitzending over Anneke van der Plaats, de dementie-expert die nu zelf dementie heeft: https://www.youtube.com/watch?v=xNAvl9X4rp0
Hier even een update. Mijn vader is bij de geriater geweest, maar door corona duurt het een paar maanden voordat hij weer alle testen kan doen
Die worden nu dus allemaal ingepland, inclusief een oogtest bij de specialist (niet opticien, daar zijn ze al geweest). Mijn moeder is nu bezig om een levenstestament op te maken, alhoewel mijn vader er wel van schrok toen mijn moeder zei dat ze mij wil machtigen voor hun bankrekeningen. Ze gaat dat eerst allemaal met hem bespreken en dan met mij.
Dat machtigen is binnen onze familie heel normaal trouwens, mijn vader was jaren terug al gemachtigd voor mijn rekening omdat ik niet in NL woon (en ik geen tan codes kon ontvangen op een niet-nederlands nummer), en mijn oom (en later mijn moeder) was gemachtigd voor de bankrekening van mijn opa en oma. Maar ik denk dat hij schrok van het feit dat mijn moeder vindt/denkt dat dit 'nodig' is.
Mijn moeder en ik lazen een voorbeeld levenstestament en spraken over dagbesteding. Ze wist niet wanneer dat ooit nodig zou zijn, terwijl ik zei dat ik daar nu al het nut van inzie. Mijn vader slaapt/doet niets als mijn moeder niet thuis is (werk of een boodschap doet etc) en hij geen concrete taken heeft gekregen. En op de dagbesteding zou hem wel kunnen bezig houden. Maar de voors en tegens nu afwegen heeft toch geen zin nu, omdat mijn vader nog steeds geen indicatie heeft.
Ik zag laatst de documentaire Wei. zorgen voor pap
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... 0/wei.html ook nog te zien op Uitzending Gemist!
Heel heftig om dat te zien. Heb er flink bij lopen janken. Ook triest, maar op een of andere manier ook rustgevend vond ik de Nieuwsuur uitzending over Anneke van der Plaats, de dementie-expert die nu zelf dementie heeft: https://www.youtube.com/watch?v=xNAvl9X4rp0
maandag 19 oktober 2020 om 22:52
Mijn ouders hebben ook een levenstestament op laten stellen. Met daarin wel een machtiging voor mijn moeder tov mijn vader, maar andersom niet.
Als ik me er toe in staat voel, zal ik je linkjes eens bekijken. Vanavond ben ik erg verdrietig. Mijn vader belde, ik wist van mijn moeder wel van zijn buien dat hij niet meer weet dat hij met haar getrouwd is, boos wordt als zij zegt dat dat wel zo is. Maar nu had ik hem voor het eerst in zo’n bui aan de telefoon. Vreselijk om te horen dat volgens hem mijn moeder niet mijn moeder is. Ik kan dat echt niet ontkennen en probeerde eromheen te praten, hij wilde weten wat ik er dan van dacht. Ik zat aan de telefoon al bijna te huilen, maar daarna brak ik echt.
Dit was vooraf wel het laatste wat we hadden kunnen denken, dat hij mijn moeder als eerste bij vlagen niet meer zou herkennen. Hij houdt zo veel van haar, ik dacht dat zij zijn houvast zou zijn, maar dat blijkt niet zo te zijn...
Als ik me er toe in staat voel, zal ik je linkjes eens bekijken. Vanavond ben ik erg verdrietig. Mijn vader belde, ik wist van mijn moeder wel van zijn buien dat hij niet meer weet dat hij met haar getrouwd is, boos wordt als zij zegt dat dat wel zo is. Maar nu had ik hem voor het eerst in zo’n bui aan de telefoon. Vreselijk om te horen dat volgens hem mijn moeder niet mijn moeder is. Ik kan dat echt niet ontkennen en probeerde eromheen te praten, hij wilde weten wat ik er dan van dacht. Ik zat aan de telefoon al bijna te huilen, maar daarna brak ik echt.
Dit was vooraf wel het laatste wat we hadden kunnen denken, dat hij mijn moeder als eerste bij vlagen niet meer zou herkennen. Hij houdt zo veel van haar, ik dacht dat zij zijn houvast zou zijn, maar dat blijkt niet zo te zijn...
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 20 oktober 2020 om 12:54
Mijn vader weigert zich te laten testen op dementie, ondanks dat artsen e.d. om on sheen zien dat hij echt wel dementerend is. Hij weigert gewoon naar de geriater te gaan, en zo'n standaard test, daar is hij niet "erg" genoeg voor, want daar fietst hij zo doorheen met wat foutjes.
Hij wil het die test zelfs niet eens voor mijn moeder doen, terwijl het bij mijn ouders thuis gewoon een compleet onhoudbare situatie is omdat mijn vader steeds schreeuwt dat hij dood wilt omdat zijn hersens niets begrijpen.
Maar bij de dokter verkondigen dat het allemaal goed gaat Er gaat verdomme geen zak goed. Ik word gewoon pissig van die man, laat ons lekker met de stront zitten omdat hij zo egoïstisch is.
Hij wil het die test zelfs niet eens voor mijn moeder doen, terwijl het bij mijn ouders thuis gewoon een compleet onhoudbare situatie is omdat mijn vader steeds schreeuwt dat hij dood wilt omdat zijn hersens niets begrijpen.
Maar bij de dokter verkondigen dat het allemaal goed gaat Er gaat verdomme geen zak goed. Ik word gewoon pissig van die man, laat ons lekker met de stront zitten omdat hij zo egoïstisch is.
dinsdag 20 oktober 2020 om 13:06
Ik snap jullie frustratie, maar die man is zich zo bewust dat er "iets" niet goed gaat in zijn hoofd. Dat is echt heel eng om te beleven.Maris_90 schreef: ↑20-10-2020 12:54Mijn vader weigert zich te laten testen op dementie, ondanks dat artsen e.d. om on sheen zien dat hij echt wel dementerend is. Hij weigert gewoon naar de geriater te gaan, en zo'n standaard test, daar is hij niet "erg" genoeg voor, want daar fietst hij zo doorheen met wat foutjes.
Hij wil het die test zelfs niet eens voor mijn moeder doen, terwijl het bij mijn ouders thuis gewoon een compleet onhoudbare situatie is omdat mijn vader steeds schreeuwt dat hij dood wilt omdat zijn hersens niets begrijpen.
Maar bij de dokter verkondigen dat het allemaal goed gaat Er gaat verdomme geen zak goed. Ik word gewoon pissig van die man, laat ons lekker met de stront zitten omdat hij zo egoïstisch is.
En de diagnose dementie krijgen, én je ervan bewust zijn, is natuurlijk ook geen feestje. Kan de huisarts dan niets betekenen voor jullie? Hij zal toch wel iemand hebben in zijn netwerk die kan helpen.
Hebben jullie wel gesproken met hem over het "vergeten".
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 21 oktober 2020 om 11:40
Mijn vader zat al in de 'molen' omdat hij eerder de diagnose Lyme/neuroborreliose heeft gehad, die ook invloed kon hebben op zijn geheugen. Daarom is de Alzheimer relatief vroeg ontdekt bij hem, omdat er goed vergeleken kon worden met een MRI van een paar jaar eerder. Ik weet niet of hij anders zo happig was geweest om naar de dokter te gaan. Hij kan het absoluut niet accepteren, er mag ook liefst met niemand over gepraat worden, anders denkt iedereen dat hij gek is (vindt hij). Het is echt een heel moeilijk proces, zeker ook voor degene die ziek is.Maris_90 schreef: ↑20-10-2020 12:54Mijn vader weigert zich te laten testen op dementie, ondanks dat artsen e.d. om on sheen zien dat hij echt wel dementerend is. Hij weigert gewoon naar de geriater te gaan, en zo'n standaard test, daar is hij niet "erg" genoeg voor, want daar fietst hij zo doorheen met wat foutjes.
Hij wil het die test zelfs niet eens voor mijn moeder doen, terwijl het bij mijn ouders thuis gewoon een compleet onhoudbare situatie is omdat mijn vader steeds schreeuwt dat hij dood wilt omdat zijn hersens niets begrijpen.
Maar bij de dokter verkondigen dat het allemaal goed gaat Er gaat verdomme geen zak goed. Ik word gewoon pissig van die man, laat ons lekker met de stront zitten omdat hij zo egoïstisch is.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
vrijdag 23 oktober 2020 om 20:55
Ook ik lees mee en wil graag wat laten horen. Bij mijn vader is bijna 2 jaar geleden ook MCI vastgesteld. Sinds enkele maanden is zijn gedrag extreem veranderd. Boos, boos, boos, vaak op het agressieve af. Niemand doet meer iets goed en iedereen krijgt echt de volle laag. Wij als familie vermoeden dat hij dementerend is, maar twijfelen over hoe nu verder. Ik ben benieuwd hoe dit bij jullie ouders is gegaan. Mijn vader zal echt met geen stok naar de huisarts te krijgen zijn om te onderzoeken of hij misschien dementerend is. Dat was met de diagnose MCI al een ding.
Waren jullie ouders daar wel toe bereid? En wat heeft het jullie/je ouder opgeleverd om de diagnose te weten? Genezen kan het toch niet, geeft het dan niet alleen maar veel verdriet? Natuurlijk is een diagnose in een later stadium nodig om de juiste hulp te krijgen, maar wat is daar dan het meest geschikte moment voor?
En ik ben ook benieuwd of het bij jullie ouders ook begonnen is met extreme boosheid/gedragsverandering? Soms twijfelen we toch nog en denken we dat hij misschien depressief is. Helaas valt er met hem zelf niet over zijn gedrag te praten...
Waren jullie ouders daar wel toe bereid? En wat heeft het jullie/je ouder opgeleverd om de diagnose te weten? Genezen kan het toch niet, geeft het dan niet alleen maar veel verdriet? Natuurlijk is een diagnose in een later stadium nodig om de juiste hulp te krijgen, maar wat is daar dan het meest geschikte moment voor?
En ik ben ook benieuwd of het bij jullie ouders ook begonnen is met extreme boosheid/gedragsverandering? Soms twijfelen we toch nog en denken we dat hij misschien depressief is. Helaas valt er met hem zelf niet over zijn gedrag te praten...
