Gezondheid
alle pijlers
dertigersdip
woensdag 23 mei 2007 om 22:52
wie heeft er ook een dertigersdip?
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
woon echter op 1 kamer,
waar kan ik het beste gaan wonen...
heb geen werk, zit in de ziektewet -
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
herkenbaar?
heb jij het roer (radicaal) omgegooid?
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
woon echter op 1 kamer,
waar kan ik het beste gaan wonen...
heb geen werk, zit in de ziektewet -
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
herkenbaar?
heb jij het roer (radicaal) omgegooid?
donderdag 24 mei 2007 om 00:18
quote:
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
heb geen werk, zit in de ziektewet -
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
herkenbaar?
heb jij het roer (radicaal) omgegooid? Waar zit iedereen? Helemaal nog geen reactie op deze noodkreet?!
Je hebt je studie afgerond. Zo....da's alvast een 10 waard.
Nog geen werk. Da's nou weer klote!
Geen controle over sommige aspecten van mijn leven: Nee joh, dat heeft dus niemand!
Ooit heb ik het roer idd helemaal omgegooid en ben gaan emigreren!
Ook geen daverend succes....tja, je neemt jezelf mee huh!
Ben dus nu weer terug in Nederland, de vrienden die ik had zijn allemaal idd gesettled en boven Jan, alleen ik struggle maar voort.
De moraal van dit verhaal?....doe niks radicaals, neem het leven 1 day at the time.
Wat een dooddoener huh? Maar ik hoop in ieder geval dat je door mijn reactie minder allenig voelt.*;
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
heb geen werk, zit in de ziektewet -
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
herkenbaar?
heb jij het roer (radicaal) omgegooid? Waar zit iedereen? Helemaal nog geen reactie op deze noodkreet?!
Je hebt je studie afgerond. Zo....da's alvast een 10 waard.
Nog geen werk. Da's nou weer klote!
Geen controle over sommige aspecten van mijn leven: Nee joh, dat heeft dus niemand!
Ooit heb ik het roer idd helemaal omgegooid en ben gaan emigreren!
Ook geen daverend succes....tja, je neemt jezelf mee huh!
Ben dus nu weer terug in Nederland, de vrienden die ik had zijn allemaal idd gesettled en boven Jan, alleen ik struggle maar voort.
De moraal van dit verhaal?....doe niks radicaals, neem het leven 1 day at the time.
Wat een dooddoener huh? Maar ik hoop in ieder geval dat je door mijn reactie minder allenig voelt.*;
donderdag 24 mei 2007 om 09:31
Pfff, hier ook zo'n (mid-) dertiger. Ik heb dan wel een relatie en werk. En daar ben ik heel blij mee. Wat ik dan heb is; het maar niet gelukkig en tevreden kunnen zijn. Voel me vaak de vreemde eend in de bijt, er is altijd wel iets waar ik mee moet leren leven, ehm....ook naarstig op zoek geweest naar iets (werk of hobby) waar ik dan voldoening uit zou kunnen halen, iets waar ik in op zou kunnen gaan. Ben soms ook wel wat te veel alleen, en dan ook alleen met mijn gedachten en dat nekt me soms. Ik heb al vele malen het roer radicaal omgegooid; werken in het buitenland, verhuizen, ontslag nemen. Dat waren wel leuke dingen natuurlijk, maar (klaag klaag) het was altijd net alsof het bij een ander beter werkt dan bij mij.....je blijft toch dezelfde persoon. Wat ik wel merk is dat nu ik ouder word, die gevoelens wat minder hevig de kop op steken. Ik kan er beter mee omgaan. Soms moet je even een tijdje low blijven, tot de bui weer voorbij is getrokken.
vrijdag 25 mei 2007 om 14:08
Het neigt naar eenzaamheid en dat is iets wat je niet mag accepteren van jezelf. Als er een wil is, is er ook een weg maar dat betekent dat jij degene bent die iets moet ondernemen. Het maakt niet uit wat je doet als je het maar doet. Het gaat er niet om of je meteen al de juiste stappen neemt want daar leer je alleen maar van. Het gaat erom dat jij jezelf bezig houdt met zaken die je wel leuk lijken.
Begin een studie of schrijf een boek. Je kan het zo gek niet bedenken of er zit wel iets voor jou bij. De mensen die jij denkt zo nodig te hebben komen dan vanzelf weer naar je toe.
Op mijn manier heb ik als een soort bezigheidstherapie lange tijd mensen geholpen met werkelijk alles. Alleen maar gegeven want ik wilde er niks voor terug. Ik had al voldoening op het moment dat ik mensen weer blij kon maken.
Nu had ik ook nog eens een luisterend oor en absorbeerde ik andermans problemen als nieuwe ervaringen. En dat bleek voor mij een geweldig fenomeen. Opeens ben je heel rijk aan ervaringen terwijl je ze niet eens zelf hebt meegemaakt.
Mensen met hun probleem kunnen helpen omdat je hetzelfde probleem al eens bij een ander hebt meegemaakt.
Succes met de te nemen stappen
Begin een studie of schrijf een boek. Je kan het zo gek niet bedenken of er zit wel iets voor jou bij. De mensen die jij denkt zo nodig te hebben komen dan vanzelf weer naar je toe.
Op mijn manier heb ik als een soort bezigheidstherapie lange tijd mensen geholpen met werkelijk alles. Alleen maar gegeven want ik wilde er niks voor terug. Ik had al voldoening op het moment dat ik mensen weer blij kon maken.
Nu had ik ook nog eens een luisterend oor en absorbeerde ik andermans problemen als nieuwe ervaringen. En dat bleek voor mij een geweldig fenomeen. Opeens ben je heel rijk aan ervaringen terwijl je ze niet eens zelf hebt meegemaakt.
Mensen met hun probleem kunnen helpen omdat je hetzelfde probleem al eens bij een ander hebt meegemaakt.
Succes met de te nemen stappen
vrijdag 25 mei 2007 om 15:08
Dit is zo grappig!!! Niet dat je in een dip zit hoor, lunchafspraak, maar het klinkt zo bekend maar zo andersom!!
Ik zal het uitleggen: Ik ben er dus zo een, die dertiger die gesetteld is, kindjes leuke vent, af en toe eens werken, een paar vriendinnen...ga zo maar door. Maar ik heb nu juist het gevoel van vastzitten voor de rest van je leven, ik wil uitgaan, lekker stappen en rare dingen doen!!!! Nu zou je zeggen, kinderen naar de oppas en gaan maar zo makkelijk is dat niet (kan ze kwalijk elke week wegbrengen, en dan nog; wij wilden kinderen dus dan wil ik ze nog niet eens elke week ergens dumpen).
Mijn tijd komt nog wel, denk ik maar. En flink genieten als ik eens een keertje los mag gaan!!!
En jij, lunchafspraak? Heb je geen hobbies of iets, zodat je nieuwe mensen kan ontmoeten. Of ga een keertje sporten (als dat mogelijk is)...doe een oproep op internet, om mensen te ontmoeten uit je omgeving...
Succes!!!
Ik zal het uitleggen: Ik ben er dus zo een, die dertiger die gesetteld is, kindjes leuke vent, af en toe eens werken, een paar vriendinnen...ga zo maar door. Maar ik heb nu juist het gevoel van vastzitten voor de rest van je leven, ik wil uitgaan, lekker stappen en rare dingen doen!!!! Nu zou je zeggen, kinderen naar de oppas en gaan maar zo makkelijk is dat niet (kan ze kwalijk elke week wegbrengen, en dan nog; wij wilden kinderen dus dan wil ik ze nog niet eens elke week ergens dumpen).
Mijn tijd komt nog wel, denk ik maar. En flink genieten als ik eens een keertje los mag gaan!!!
En jij, lunchafspraak? Heb je geen hobbies of iets, zodat je nieuwe mensen kan ontmoeten. Of ga een keertje sporten (als dat mogelijk is)...doe een oproep op internet, om mensen te ontmoeten uit je omgeving...
Succes!!!
zaterdag 26 mei 2007 om 20:32
quote:
wie heeft er ook een dertigersdip?
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
Gefeliciteerd! Da's toch een compliment waard!
woon echter op 1 kamer,
Is dat zo erg dan? Hoe minder kamers, hoe minder tijd je kwijt bent aan schoonmaken en opruimen. En des te meer tijd je hebt om andere dingen te doen! Op zoek gaan naar gelijkgestemde 30-ers bijvoorbeeld, want je bent echt de enige niet.
waar kan ik het beste gaan wonen...
Wil je verhuizen? Neem vooral de tijd om een woning te zoeken die echt bij je past. Ga niet overhaast in een eengezinswoning wonen, omdat dat nou eenmaal de norm is voor 30-ers. Daar word je doodongelukkig van!
heb geen werk, zit in de ziektewet -
Tja, ziektewet sucks... Hoe is je vooruitzicht? Is het een slepende ziekte of ben je er binnenkort vanaf? Is het chronisch, dan zul je je doelen moeten bijstellen en moeten accepteren dat je nou eenmaal minder hard kunt gaan dan anderen. Is het tijdelijk, dan bijt je maar effe flink door die zure appel heen.
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
Wil je echt al je oude vriendschappen behouden en onderhouden? Dat kost tijd! En als jullie levens blijven uiteenlopen gaat het je waarschijnlijk steeds meer moeite (en tijd) kosten. Ik ben van mening dat je af en toe wat moet schiften in je vriendenkring. Ga eens voor jezelf na wat nou mensen zijn waarvoor je echt moeite wil doen, en welke mensen meer 'kennis' zijn dan 'vriend'. En om de lege plekken in je vriendenkring op te vullen nieuwe mensen proberen te leren kennen, mensen die meer bij je huidige leven passen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
Da's niet goed. Maar je bent al een heel eind door het voor jezelf zo op een rijtje te zetten. Probeer er wat aan te doen. Ga er eens op uit, zoek een vereniging/club, of ga vrijwilligerswerk doen wat in de lijn ligt van je eigen interesses. Op die manier leer je mensen kennen waar je raakvlakken mee hebt. Wie weet groeit er een nieuwe vriendschap. En zo niet, dan heb je wel iets leuks gedaan met je vrije tijd.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
Radicaal anders... Ik weet niet of dat nou wel zo'n goed idee is. Zoals hierboven al gezegd is: ook al emigreer je naar het andere eind van de wereld, je neemt jezelf altijd mee. En de problemen die je hier hebt, zul je daar ook krijgen. Ik denk dat het beter is om je leven hier weer wat meer op poten te zetten. Ik maak als ik het overzicht kwijt raak vaak lijstjes. Hierin zet ik wat er mis is met mijn leven. (Eigenlijk precies zo'n lijstje als in jouw posting) En daarna ga ik puntsgewijs kijken wat ik eraan kan doen om het te veranderen.
Hoe bedoel je puntsgewijs??? (hoor ik je nu vragen...)
Gaat het over je vriendengroep: zet alle namen eens op een rijtje. Welke personen zijn echt de moeite waard, en welke wat minder. Hou in je achterhoofd dat je bij elke fase in je leven weer nieuwe mensen en vrienden horen. Er zijn maar weinig vriendschappen die stand blijven houden van box tot aan bejaardenhuis.
Gaat het over je vrije tijdsbesteding: zet op papier wat je leuk vind om te doen. En ook wat je vroeger leuk vond om te doen. Zoek er mensen bij met wie je die dingen zou willen doen.
Gaat het over je woonsituatie: waar zou je willen wonen, stad of dorp, en welke plaats dan. Dichtbij je geboorteplaats of er juist ver vanaf. Wil je een nieuw huis of een oudere woning. Kopen of huren. Wat is je budget etc, etc.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
Controle. Dat heeft niemand, dus zet dat maar uit je hoofd. Maar door het te benoemen zul je wel wat meer grip op je leven kunnen krijgen.
wie heeft er ook een dertigersdip?
ik heb mijn studie met vlag en wimpel afgerond...
Gefeliciteerd! Da's toch een compliment waard!
woon echter op 1 kamer,
Is dat zo erg dan? Hoe minder kamers, hoe minder tijd je kwijt bent aan schoonmaken en opruimen. En des te meer tijd je hebt om andere dingen te doen! Op zoek gaan naar gelijkgestemde 30-ers bijvoorbeeld, want je bent echt de enige niet.
waar kan ik het beste gaan wonen...
Wil je verhuizen? Neem vooral de tijd om een woning te zoeken die echt bij je past. Ga niet overhaast in een eengezinswoning wonen, omdat dat nou eenmaal de norm is voor 30-ers. Daar word je doodongelukkig van!
heb geen werk, zit in de ziektewet -
Tja, ziektewet sucks... Hoe is je vooruitzicht? Is het een slepende ziekte of ben je er binnenkort vanaf? Is het chronisch, dan zul je je doelen moeten bijstellen en moeten accepteren dat je nou eenmaal minder hard kunt gaan dan anderen. Is het tijdelijk, dan bijt je maar effe flink door die zure appel heen.
heb geen relatie (en geen kind(eren))
vrienden zijn gesettled...
hoe kan ik mijn bestaande vriendschappen toch onderhouden terwijl onze levens nogal uiteenlopen.
Wil je echt al je oude vriendschappen behouden en onderhouden? Dat kost tijd! En als jullie levens blijven uiteenlopen gaat het je waarschijnlijk steeds meer moeite (en tijd) kosten. Ik ben van mening dat je af en toe wat moet schiften in je vriendenkring. Ga eens voor jezelf na wat nou mensen zijn waarvoor je echt moeite wil doen, en welke mensen meer 'kennis' zijn dan 'vriend'. En om de lege plekken in je vriendenkring op te vullen nieuwe mensen proberen te leren kennen, mensen die meer bij je huidige leven passen.
ben (te) veel alleen;
voel me ook alleen en te weinig verbonden.
Da's niet goed. Maar je bent al een heel eind door het voor jezelf zo op een rijtje te zetten. Probeer er wat aan te doen. Ga er eens op uit, zoek een vereniging/club, of ga vrijwilligerswerk doen wat in de lijn ligt van je eigen interesses. Op die manier leer je mensen kennen waar je raakvlakken mee hebt. Wie weet groeit er een nieuwe vriendschap. En zo niet, dan heb je wel iets leuks gedaan met je vrije tijd.
wil mijn leven radicaal anders - weet niet waar te beginnen.
Radicaal anders... Ik weet niet of dat nou wel zo'n goed idee is. Zoals hierboven al gezegd is: ook al emigreer je naar het andere eind van de wereld, je neemt jezelf altijd mee. En de problemen die je hier hebt, zul je daar ook krijgen. Ik denk dat het beter is om je leven hier weer wat meer op poten te zetten. Ik maak als ik het overzicht kwijt raak vaak lijstjes. Hierin zet ik wat er mis is met mijn leven. (Eigenlijk precies zo'n lijstje als in jouw posting) En daarna ga ik puntsgewijs kijken wat ik eraan kan doen om het te veranderen.
Hoe bedoel je puntsgewijs??? (hoor ik je nu vragen...)
Gaat het over je vriendengroep: zet alle namen eens op een rijtje. Welke personen zijn echt de moeite waard, en welke wat minder. Hou in je achterhoofd dat je bij elke fase in je leven weer nieuwe mensen en vrienden horen. Er zijn maar weinig vriendschappen die stand blijven houden van box tot aan bejaardenhuis.
Gaat het over je vrije tijdsbesteding: zet op papier wat je leuk vind om te doen. En ook wat je vroeger leuk vond om te doen. Zoek er mensen bij met wie je die dingen zou willen doen.
Gaat het over je woonsituatie: waar zou je willen wonen, stad of dorp, en welke plaats dan. Dichtbij je geboorteplaats of er juist ver vanaf. Wil je een nieuw huis of een oudere woning. Kopen of huren. Wat is je budget etc, etc.
heb wel degelijk verantwoordelijkheidsgevoel - maar totaal geen 'controle' over bovenstaande aspecten van mijn leven?
Controle. Dat heeft niemand, dus zet dat maar uit je hoofd. Maar door het te benoemen zul je wel wat meer grip op je leven kunnen krijgen.
zondag 27 mei 2007 om 22:55
Dag Lunchafspraak,
Ik heb je andere topic eens bekeken, weet nu ook wat meer van je achtergrond qua ziektebeeld. Er worden in dat topic erg veel bruikbare tips gegeven!
Acceptatie is belangrijk, maar heel moeilijk, dat begrijp ik best. Maar hou alsjeblieft op met jezelf te vergelijken met anderen, dat is wel het meest killing! Je stelt jezelf veel te veel eisen op deze manier!
Stel jezelf duidelijke doelen, concreet en vooral niet vaag, in de zin van: ik wil aan mijn carriere werken. Nee, wat wil je doen, en hoe ga je dat bereiken, maak een stappenplan.
Ik wens je heel veel succes om uit je dip te komen!:R
Ik heb je andere topic eens bekeken, weet nu ook wat meer van je achtergrond qua ziektebeeld. Er worden in dat topic erg veel bruikbare tips gegeven!
Acceptatie is belangrijk, maar heel moeilijk, dat begrijp ik best. Maar hou alsjeblieft op met jezelf te vergelijken met anderen, dat is wel het meest killing! Je stelt jezelf veel te veel eisen op deze manier!
Stel jezelf duidelijke doelen, concreet en vooral niet vaag, in de zin van: ik wil aan mijn carriere werken. Nee, wat wil je doen, en hoe ga je dat bereiken, maak een stappenplan.
Ik wens je heel veel succes om uit je dip te komen!:R
maandag 28 mei 2007 om 15:25
quote:
Ooit heb ik het roer idd helemaal omgegooid en ben gaan emigreren!
Ook geen daverend succes....tja, je neemt jezelf mee huh!
@TF: Deze opmerking is zijn gewicht in goud waard!!!! Je hebt hiermee zo ontzettend gelijk: wat je ook doet -> als je zelf niet verandert, kun je naar hawai verkassen, gelukkig worden doe je dan echt niet!
Ooit heb ik het roer idd helemaal omgegooid en ben gaan emigreren!
Ook geen daverend succes....tja, je neemt jezelf mee huh!
@TF: Deze opmerking is zijn gewicht in goud waard!!!! Je hebt hiermee zo ontzettend gelijk: wat je ook doet -> als je zelf niet verandert, kun je naar hawai verkassen, gelukkig worden doe je dan echt niet!
maandag 28 mei 2007 om 22:07
lieve allemaal,
heel erg bedankt voor al jullie reacties.
en alle tips/adviezen.
ik ga ze even rustig doorlezen.
ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
vind het lastig om te 'benoemen' wie mijn echte vrienden zijn, omdat het al sinds lange tijd niet zo geweldig gaat, zijn er een hoop contacten 'veranderd'.
ik kan niet meer buiten de deur eten, of even een wknd. weg.
maar ik kan ook niet (meer) meepraten over relaties, het 'krijgen' van een kind, een nieuwe woning/de verbouwing, mijn geweldige toekomstperspectieven op het gebied van werk...
ik 'durf' niet zo goed te verhuizen naar een nieuwe stad, los van het het feit of dat uberhaupt wel zou lukken...
een hoop zaken hangen natuurlijk samen met het 'toverwoord' zelfvertrouwen.
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
hoor van mijn single vriendinnen dat ze ongeloofelijk druk zijn (was ik ook altijd) allemaal leuke feestjes, borrels, afspraken.
ik weet niet of het komt omdat mijn werk is weggevallen in combinatie met gezondheidsproblemen, of omdat ik door die omstandigheden een 'ander financieel plaatje' heb...
bij mij zijn vooral mensen weggevallen, maar ook een zeker perspectief en daarmee een groot stuk enthousiasme/vertrouwen.
ik pieker me vaak suf.
ik zou heel graag iets willen opbouwen met een partner, samen een ander huis, op vakantie - dingen plannen, ik ben nu niet zo positief over de toekomst. heb vaak het idee dat het niet uitmaakt of ergens wel of niet bij aanwezig ben... alsof ik niet belangrijk genoeg ben.
ik kan niet meekomen op het gebied van relaties, wonen, werk/job...
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
weet alleen dat ik tijdens mijn studentenperiode moeiteloos wist hoe 'het werkte' vrienden maken ging vanzelf, dingen regelen lukte immer; als ik solliciteerde twijfelde ik niet of ik werd aangenomen, ik kreeg de baan (bijna) altijd.
vwb relaties ging dat zeker niet altijd op, maar het maakte minder onzeker dan nu.
ik durfde destijds in principe met redelijk open vizier mannen aan te spreken/contact te maken.
nu niet, nauwelijk, iig veel minder.
hoeveel 'goede vrienden' & hoeveel kennissen kan een mens hebben vraag ik mij weleens af?
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
vind het Echte leven helemaal niet makkelijk.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
hoe ziet jouw/jullie wknd. eruit? (of jullie pinksterdagen - naar het tuincentrum of de meubelboulevard?)
ik houd erg van gezelligheid en van onder de mensen zijn, vind alleen wonen/leven helemaal niet leuk. geniet er niet van dat ik zelf kan bepalen wat ik op tv kan zien of in mijn eentje kan bepalen wat ik vanavond ga eten.
ik zou het liefst 3 of 4 x per dag afspraken hebben met anderen.
tuurlijk kan ik prima alleen boodschappen doen, ben zelfs weleens alleen naar de bios geweest, maar vind er geen klap aan. als je met 2 of meer woont kun je altijd spontaan zeggen; he heb jij misschien zin om nu even een kop koffie te gaan drinken, te wandelen, museum te bezoeken etc.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
ken ook mensen die er namelijk werkelijk totaal geen 'probleem' mee hebben, makkelijk aanhaken bij vage oppervlakkige kroegkennissen of gewoon de gehele zondag gaan sporten.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
ik voelde me eerder zoveel beter, omdat keer op keer dingen 'gewoon' lukte en ik daaraan dus ook niet twijfelde.
pfff
doordat ik geen auto heb en geen rijbewijs, voel ik me vaak 'opgesloten' - ik kan niet even spontaan in 30 minuten naar vrienden "verweg" rijden, voel me daardoor ook erg beperkt (woon niet meer in adam - waar je bijna alles kunt befietsen)
heb last van enorme keuzestress - voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
waar kan ik het 'beste' wonen? adam? (3 hoog achter ) vw. werkmogelijkheden, hoog gehalte single's?...
ben een echt buitenmens, en woon het liefst vlakbij de natuur - in de stad waarin ik nu woon heb ik 3 (drukbezette) vrienden en 3 kennissen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel.
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..
REAGEER!
heel erg bedankt voor al jullie reacties.
en alle tips/adviezen.
ik ga ze even rustig doorlezen.
ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
vind het lastig om te 'benoemen' wie mijn echte vrienden zijn, omdat het al sinds lange tijd niet zo geweldig gaat, zijn er een hoop contacten 'veranderd'.
ik kan niet meer buiten de deur eten, of even een wknd. weg.
maar ik kan ook niet (meer) meepraten over relaties, het 'krijgen' van een kind, een nieuwe woning/de verbouwing, mijn geweldige toekomstperspectieven op het gebied van werk...
ik 'durf' niet zo goed te verhuizen naar een nieuwe stad, los van het het feit of dat uberhaupt wel zou lukken...
een hoop zaken hangen natuurlijk samen met het 'toverwoord' zelfvertrouwen.
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
hoor van mijn single vriendinnen dat ze ongeloofelijk druk zijn (was ik ook altijd) allemaal leuke feestjes, borrels, afspraken.
ik weet niet of het komt omdat mijn werk is weggevallen in combinatie met gezondheidsproblemen, of omdat ik door die omstandigheden een 'ander financieel plaatje' heb...
bij mij zijn vooral mensen weggevallen, maar ook een zeker perspectief en daarmee een groot stuk enthousiasme/vertrouwen.
ik pieker me vaak suf.
ik zou heel graag iets willen opbouwen met een partner, samen een ander huis, op vakantie - dingen plannen, ik ben nu niet zo positief over de toekomst. heb vaak het idee dat het niet uitmaakt of ergens wel of niet bij aanwezig ben... alsof ik niet belangrijk genoeg ben.
ik kan niet meekomen op het gebied van relaties, wonen, werk/job...
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
weet alleen dat ik tijdens mijn studentenperiode moeiteloos wist hoe 'het werkte' vrienden maken ging vanzelf, dingen regelen lukte immer; als ik solliciteerde twijfelde ik niet of ik werd aangenomen, ik kreeg de baan (bijna) altijd.
vwb relaties ging dat zeker niet altijd op, maar het maakte minder onzeker dan nu.
ik durfde destijds in principe met redelijk open vizier mannen aan te spreken/contact te maken.
nu niet, nauwelijk, iig veel minder.
hoeveel 'goede vrienden' & hoeveel kennissen kan een mens hebben vraag ik mij weleens af?
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
vind het Echte leven helemaal niet makkelijk.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
hoe ziet jouw/jullie wknd. eruit? (of jullie pinksterdagen - naar het tuincentrum of de meubelboulevard?)
ik houd erg van gezelligheid en van onder de mensen zijn, vind alleen wonen/leven helemaal niet leuk. geniet er niet van dat ik zelf kan bepalen wat ik op tv kan zien of in mijn eentje kan bepalen wat ik vanavond ga eten.
ik zou het liefst 3 of 4 x per dag afspraken hebben met anderen.
tuurlijk kan ik prima alleen boodschappen doen, ben zelfs weleens alleen naar de bios geweest, maar vind er geen klap aan. als je met 2 of meer woont kun je altijd spontaan zeggen; he heb jij misschien zin om nu even een kop koffie te gaan drinken, te wandelen, museum te bezoeken etc.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
ken ook mensen die er namelijk werkelijk totaal geen 'probleem' mee hebben, makkelijk aanhaken bij vage oppervlakkige kroegkennissen of gewoon de gehele zondag gaan sporten.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
ik voelde me eerder zoveel beter, omdat keer op keer dingen 'gewoon' lukte en ik daaraan dus ook niet twijfelde.
pfff
doordat ik geen auto heb en geen rijbewijs, voel ik me vaak 'opgesloten' - ik kan niet even spontaan in 30 minuten naar vrienden "verweg" rijden, voel me daardoor ook erg beperkt (woon niet meer in adam - waar je bijna alles kunt befietsen)
heb last van enorme keuzestress - voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
waar kan ik het 'beste' wonen? adam? (3 hoog achter ) vw. werkmogelijkheden, hoog gehalte single's?...
ben een echt buitenmens, en woon het liefst vlakbij de natuur - in de stad waarin ik nu woon heb ik 3 (drukbezette) vrienden en 3 kennissen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel.
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..
REAGEER!
dinsdag 29 mei 2007 om 09:08
quote:ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
Dat laat zich al wel lezen in je vorige postings
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
Good for you! Trek erop uit en solliciteer!
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
Probeer jezelf aan te leren dat niet te doen, vind je eigenwaarde in jezelf! Het lijkt raar maar zeg eens elke keer dat je in de spiegel kijkt: Ik ben de moeite waard, ik maak verschil. Op den duur gaat het werken!
Kom ik weer aan met mijn lijstjes: Zet eens op een rijtje waar je wel goed in bent en wat je in jezelf waardeert. Dat is best moeilijk, maar neem de tijd. Bekijk het lijstje regelmatig en je zult zien
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
Dat kun je inderdaad niet mooi van jezelf vinden. Maar hoe zouden je vrienden reageren als je dat ook zou zeggen. Niet in de trant van: ik ben niet blij voor je want ik wil het zelf ook graag, maar meer: Goh wat ontzettend leuk voor je, wat zou ik dat ook graag willen. Op die manier hoef je jezelf niet te verstoppen en krijgen je vrienden wat meer inzicht in jouw situatie. Je moet er dan wel voor oppassen dat je dat niet te vaak doet, of al te depressief overkomt, want dat stoot op den duur mensen af, gaan ze je een zeur vinden.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
Het is een walgelijke dooddoener: maar het komt, je komt hier doorheen, en waarschijnlijk met meer vertrouwen en kracht dan hiervoor.
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
Hier stel je jezelf weer heel afhankelijk op van externe factoren. Je hebt nu geen werk, en daardoor niet zo'n geweldig inkomen (schat ik). Daarom denk ik dat je nu de sleutel bij jezelf moet zoeken: meer zelfvertrouwen opbouwen vanuit je huidige situatie, dat straal je uit naar andere mensen, waardoor je voor die andere mensen het verschil maakt.
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
Heb je een idee waarom dat zo is? Heb je het daar wel eens over gehad met die mensen? Misschien niet makkelijk, maar neem eens een tijdje geen contact meer op met bepaalde mensen. Vrienden die je wel graag wilt houden natuurlijk wel warm houden!
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
De meeste mensen vinden het niet leuk om slecht nieuws te vertellen. Het IS toch ook veel leuker om leuk nieuws te melden? Als je er naar vraagt of dieper ingaat op dingen die zij vertellen kom je er waarschijnlijk wel achter dat ook zij tegenslagen hebben en zich van tijd tot tijd ronduit klote voelen.
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
Heb je al wel eens geprobeerd om die mensen beter te leren kennen, dus na het werk even wat drinken?
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
Oh nee hoor, dat is een probleem waar ik ook vaak tegenaan loop. En ik ben getrouwd met kinderen.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
Schijnbaar. Inderdaad. Als je verder informeert naar de weg naar hun succes zal waarschijnlijk blijken dat lang niet alles moeiteloos gegaan is. En die partner zal ook zijn negatieve punten hebben.
voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
Is het jouw verantwoordelijkheid dan dat je ziek geworden bent? Nee toch? Dus stop met dat schuldgevoel, dat vreet alleen maar meer aan je.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
Beroepskeuzetesten doen, ga eens op zoek naar een loopbaanbegeleider. Die zijn als je het op eigen houtje doet vaak wel prijzig, maar wellicht kun je via het CWI zoiets doen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld ten opzichte van je omgeving heb je niet geleerd om je eigen plannen te maken. Dat zul je nu dus moeten doen.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
En als je zelfvertrouwen uitstraalt dan heb je vaak meer geluk, dus ga werken aan dat zelfvertrouwen! Misschien kun je er eens over praten met je huisarts of een psycholoog.
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel. En een dosis zelfvertrouweeeeehhheeen....
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
Och, het forum is geduldig hoor...
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..Ojawel hoor!
REAGEER!
Dat laat zich al wel lezen in je vorige postings
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
Good for you! Trek erop uit en solliciteer!
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
Probeer jezelf aan te leren dat niet te doen, vind je eigenwaarde in jezelf! Het lijkt raar maar zeg eens elke keer dat je in de spiegel kijkt: Ik ben de moeite waard, ik maak verschil. Op den duur gaat het werken!
Kom ik weer aan met mijn lijstjes: Zet eens op een rijtje waar je wel goed in bent en wat je in jezelf waardeert. Dat is best moeilijk, maar neem de tijd. Bekijk het lijstje regelmatig en je zult zien
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
Dat kun je inderdaad niet mooi van jezelf vinden. Maar hoe zouden je vrienden reageren als je dat ook zou zeggen. Niet in de trant van: ik ben niet blij voor je want ik wil het zelf ook graag, maar meer: Goh wat ontzettend leuk voor je, wat zou ik dat ook graag willen. Op die manier hoef je jezelf niet te verstoppen en krijgen je vrienden wat meer inzicht in jouw situatie. Je moet er dan wel voor oppassen dat je dat niet te vaak doet, of al te depressief overkomt, want dat stoot op den duur mensen af, gaan ze je een zeur vinden.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
Het is een walgelijke dooddoener: maar het komt, je komt hier doorheen, en waarschijnlijk met meer vertrouwen en kracht dan hiervoor.
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
Hier stel je jezelf weer heel afhankelijk op van externe factoren. Je hebt nu geen werk, en daardoor niet zo'n geweldig inkomen (schat ik). Daarom denk ik dat je nu de sleutel bij jezelf moet zoeken: meer zelfvertrouwen opbouwen vanuit je huidige situatie, dat straal je uit naar andere mensen, waardoor je voor die andere mensen het verschil maakt.
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
Heb je een idee waarom dat zo is? Heb je het daar wel eens over gehad met die mensen? Misschien niet makkelijk, maar neem eens een tijdje geen contact meer op met bepaalde mensen. Vrienden die je wel graag wilt houden natuurlijk wel warm houden!
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
De meeste mensen vinden het niet leuk om slecht nieuws te vertellen. Het IS toch ook veel leuker om leuk nieuws te melden? Als je er naar vraagt of dieper ingaat op dingen die zij vertellen kom je er waarschijnlijk wel achter dat ook zij tegenslagen hebben en zich van tijd tot tijd ronduit klote voelen.
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
Heb je al wel eens geprobeerd om die mensen beter te leren kennen, dus na het werk even wat drinken?
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
Oh nee hoor, dat is een probleem waar ik ook vaak tegenaan loop. En ik ben getrouwd met kinderen.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
Schijnbaar. Inderdaad. Als je verder informeert naar de weg naar hun succes zal waarschijnlijk blijken dat lang niet alles moeiteloos gegaan is. En die partner zal ook zijn negatieve punten hebben.
voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
Is het jouw verantwoordelijkheid dan dat je ziek geworden bent? Nee toch? Dus stop met dat schuldgevoel, dat vreet alleen maar meer aan je.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
Beroepskeuzetesten doen, ga eens op zoek naar een loopbaanbegeleider. Die zijn als je het op eigen houtje doet vaak wel prijzig, maar wellicht kun je via het CWI zoiets doen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld ten opzichte van je omgeving heb je niet geleerd om je eigen plannen te maken. Dat zul je nu dus moeten doen.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
En als je zelfvertrouwen uitstraalt dan heb je vaak meer geluk, dus ga werken aan dat zelfvertrouwen! Misschien kun je er eens over praten met je huisarts of een psycholoog.
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel. En een dosis zelfvertrouweeeeehhheeen....
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
Och, het forum is geduldig hoor...
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..Ojawel hoor!
REAGEER!
dinsdag 29 mei 2007 om 12:57
quote:
lieve allemaal,
heel erg bedankt voor al jullie reacties.
en alle tips/adviezen.
ik ga ze even rustig doorlezen.
ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
vind het lastig om te 'benoemen' wie mijn echte vrienden zijn, omdat het al sinds lange tijd niet zo geweldig gaat, zijn er een hoop contacten 'veranderd'.
ik kan niet meer buiten de deur eten, of even een wknd. weg.
maar ik kan ook niet (meer) meepraten over relaties, het 'krijgen' van een kind, een nieuwe woning/de verbouwing, mijn geweldige toekomstperspectieven op het gebied van werk...
ik 'durf' niet zo goed te verhuizen naar een nieuwe stad, los van het het feit of dat uberhaupt wel zou lukken...
een hoop zaken hangen natuurlijk samen met het 'toverwoord' zelfvertrouwen.
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
hoor van mijn single vriendinnen dat ze ongeloofelijk druk zijn (was ik ook altijd) allemaal leuke feestjes, borrels, afspraken.
ik weet niet of het komt omdat mijn werk is weggevallen in combinatie met gezondheidsproblemen, of omdat ik door die omstandigheden een 'ander financieel plaatje' heb...
bij mij zijn vooral mensen weggevallen, maar ook een zeker perspectief en daarmee een groot stuk enthousiasme/vertrouwen.
ik pieker me vaak suf.
ik zou heel graag iets willen opbouwen met een partner, samen een ander huis, op vakantie - dingen plannen, ik ben nu niet zo positief over de toekomst. heb vaak het idee dat het niet uitmaakt of ergens wel of niet bij aanwezig ben... alsof ik niet belangrijk genoeg ben.
ik kan niet meekomen op het gebied van relaties, wonen, werk/job...
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
weet alleen dat ik tijdens mijn studentenperiode moeiteloos wist hoe 'het werkte' vrienden maken ging vanzelf, dingen regelen lukte immer; als ik solliciteerde twijfelde ik niet of ik werd aangenomen, ik kreeg de baan (bijna) altijd.
vwb relaties ging dat zeker niet altijd op, maar het maakte minder onzeker dan nu.
ik durfde destijds in principe met redelijk open vizier mannen aan te spreken/contact te maken.
nu niet, nauwelijk, iig veel minder.
hoeveel 'goede vrienden' & hoeveel kennissen kan een mens hebben vraag ik mij weleens af?
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
vind het Echte leven helemaal niet makkelijk.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
hoe ziet jouw/jullie wknd. eruit? (of jullie pinksterdagen - naar het tuincentrum of de meubelboulevard?)
ik houd erg van gezelligheid en van onder de mensen zijn, vind alleen wonen/leven helemaal niet leuk. geniet er niet van dat ik zelf kan bepalen wat ik op tv kan zien of in mijn eentje kan bepalen wat ik vanavond ga eten.
ik zou het liefst 3 of 4 x per dag afspraken hebben met anderen.
tuurlijk kan ik prima alleen boodschappen doen, ben zelfs weleens alleen naar de bios geweest, maar vind er geen klap aan. als je met 2 of meer woont kun je altijd spontaan zeggen; he heb jij misschien zin om nu even een kop koffie te gaan drinken, te wandelen, museum te bezoeken etc.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
ken ook mensen die er namelijk werkelijk totaal geen 'probleem' mee hebben, makkelijk aanhaken bij vage oppervlakkige kroegkennissen of gewoon de gehele zondag gaan sporten.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
ik voelde me eerder zoveel beter, omdat keer op keer dingen 'gewoon' lukte en ik daaraan dus ook niet twijfelde.
pfff
doordat ik geen auto heb en geen rijbewijs, voel ik me vaak 'opgesloten' - ik kan niet even spontaan in 30 minuten naar vrienden "verweg" rijden, voel me daardoor ook erg beperkt (woon niet meer in adam - waar je bijna alles kunt befietsen)
heb last van enorme keuzestress - voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
waar kan ik het 'beste' wonen? adam? (3 hoog achter ) vw. werkmogelijkheden, hoog gehalte single's?...
ben een echt buitenmens, en woon het liefst vlakbij de natuur - in de stad waarin ik nu woon heb ik 3 (drukbezette) vrienden en 3 kennissen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel.
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..
REAGEER!
Volgens mij moet je gewoon eerst aan jezelf werken en het weer meer naar je zin krijgen in het leven (zo makkelijk als het klinkt zal het niet zijn) en dan volgt de rest vanzelf!!!
Wanneer je wat zekerder en positiever over jezelf denkt dan straal je dat uit en ben je bereikbaarder voor potentiele vrienden en die ene baan die je zo graag wilt (als je weet wat je wilt).
Je moet het patroon doorbreken en jezelf uit het gat trekken, dat kan je echt alleen maar zelf (al kan je misschien eens praten met de huisarts, als je geen oplossing ziet komen).
Doe eens iets wat je normaal niet zou doen, misschien pakt het wel heel positief uit voor je!!!!
Sterkte...
lieve allemaal,
heel erg bedankt voor al jullie reacties.
en alle tips/adviezen.
ik ga ze even rustig doorlezen.
ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
vind het lastig om te 'benoemen' wie mijn echte vrienden zijn, omdat het al sinds lange tijd niet zo geweldig gaat, zijn er een hoop contacten 'veranderd'.
ik kan niet meer buiten de deur eten, of even een wknd. weg.
maar ik kan ook niet (meer) meepraten over relaties, het 'krijgen' van een kind, een nieuwe woning/de verbouwing, mijn geweldige toekomstperspectieven op het gebied van werk...
ik 'durf' niet zo goed te verhuizen naar een nieuwe stad, los van het het feit of dat uberhaupt wel zou lukken...
een hoop zaken hangen natuurlijk samen met het 'toverwoord' zelfvertrouwen.
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
hoor van mijn single vriendinnen dat ze ongeloofelijk druk zijn (was ik ook altijd) allemaal leuke feestjes, borrels, afspraken.
ik weet niet of het komt omdat mijn werk is weggevallen in combinatie met gezondheidsproblemen, of omdat ik door die omstandigheden een 'ander financieel plaatje' heb...
bij mij zijn vooral mensen weggevallen, maar ook een zeker perspectief en daarmee een groot stuk enthousiasme/vertrouwen.
ik pieker me vaak suf.
ik zou heel graag iets willen opbouwen met een partner, samen een ander huis, op vakantie - dingen plannen, ik ben nu niet zo positief over de toekomst. heb vaak het idee dat het niet uitmaakt of ergens wel of niet bij aanwezig ben... alsof ik niet belangrijk genoeg ben.
ik kan niet meekomen op het gebied van relaties, wonen, werk/job...
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
weet alleen dat ik tijdens mijn studentenperiode moeiteloos wist hoe 'het werkte' vrienden maken ging vanzelf, dingen regelen lukte immer; als ik solliciteerde twijfelde ik niet of ik werd aangenomen, ik kreeg de baan (bijna) altijd.
vwb relaties ging dat zeker niet altijd op, maar het maakte minder onzeker dan nu.
ik durfde destijds in principe met redelijk open vizier mannen aan te spreken/contact te maken.
nu niet, nauwelijk, iig veel minder.
hoeveel 'goede vrienden' & hoeveel kennissen kan een mens hebben vraag ik mij weleens af?
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
vind het Echte leven helemaal niet makkelijk.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
hoe ziet jouw/jullie wknd. eruit? (of jullie pinksterdagen - naar het tuincentrum of de meubelboulevard?)
ik houd erg van gezelligheid en van onder de mensen zijn, vind alleen wonen/leven helemaal niet leuk. geniet er niet van dat ik zelf kan bepalen wat ik op tv kan zien of in mijn eentje kan bepalen wat ik vanavond ga eten.
ik zou het liefst 3 of 4 x per dag afspraken hebben met anderen.
tuurlijk kan ik prima alleen boodschappen doen, ben zelfs weleens alleen naar de bios geweest, maar vind er geen klap aan. als je met 2 of meer woont kun je altijd spontaan zeggen; he heb jij misschien zin om nu even een kop koffie te gaan drinken, te wandelen, museum te bezoeken etc.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
ken ook mensen die er namelijk werkelijk totaal geen 'probleem' mee hebben, makkelijk aanhaken bij vage oppervlakkige kroegkennissen of gewoon de gehele zondag gaan sporten.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
ik voelde me eerder zoveel beter, omdat keer op keer dingen 'gewoon' lukte en ik daaraan dus ook niet twijfelde.
pfff
doordat ik geen auto heb en geen rijbewijs, voel ik me vaak 'opgesloten' - ik kan niet even spontaan in 30 minuten naar vrienden "verweg" rijden, voel me daardoor ook erg beperkt (woon niet meer in adam - waar je bijna alles kunt befietsen)
heb last van enorme keuzestress - voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
waar kan ik het 'beste' wonen? adam? (3 hoog achter ) vw. werkmogelijkheden, hoog gehalte single's?...
ben een echt buitenmens, en woon het liefst vlakbij de natuur - in de stad waarin ik nu woon heb ik 3 (drukbezette) vrienden en 3 kennissen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel.
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..
REAGEER!
Volgens mij moet je gewoon eerst aan jezelf werken en het weer meer naar je zin krijgen in het leven (zo makkelijk als het klinkt zal het niet zijn) en dan volgt de rest vanzelf!!!
Wanneer je wat zekerder en positiever over jezelf denkt dan straal je dat uit en ben je bereikbaarder voor potentiele vrienden en die ene baan die je zo graag wilt (als je weet wat je wilt).
Je moet het patroon doorbreken en jezelf uit het gat trekken, dat kan je echt alleen maar zelf (al kan je misschien eens praten met de huisarts, als je geen oplossing ziet komen).
Doe eens iets wat je normaal niet zou doen, misschien pakt het wel heel positief uit voor je!!!!
Sterkte...
dinsdag 29 mei 2007 om 20:37
ik kan moeilijk omgaan met alle onzekerheid.
Dat laat zich al wel lezen in je vorige postings
ja!
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
Good for you! Trek erop uit en solliciteer!
nog geen re ontvangen..
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
Probeer jezelf aan te leren dat niet te doen, vind je eigenwaarde in jezelf! Het lijkt raar maar zeg eens elke keer dat je in de spiegel kijkt: Ik ben de moeite waard, ik maak verschil. Op den duur gaat het werken!
Kom ik weer aan met mijn lijstjes: Zet eens op een rijtje waar je wel goed in bent en wat je in jezelf waardeert. Dat is best moeilijk, maar neem de tijd. Bekijk het lijstje regelmatig en je zult zien
zal ik opnieuw proberen.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
Dat kun je inderdaad niet mooi van jezelf vinden. Maar hoe zouden je vrienden reageren als je dat ook zou zeggen. Niet in de trant van: ik ben niet blij voor je want ik wil het zelf ook graag, maar meer: Goh wat ontzettend leuk voor je, wat zou ik dat ook graag willen. Op die manier hoef je jezelf niet te verstoppen en krijgen je vrienden wat meer inzicht in jouw situatie. Je moet er dan wel voor oppassen dat je dat niet te vaak doet, of al te depressief overkomt, want dat stoot op den duur mensen af, gaan ze je een zeur vinden.
ben bang dat dat al een klein beetje gebeurd is (t gaat al geruime tijd niet lekker op meerdere vlakken, zo'n 1,5 jaar)
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
Het is een walgelijke dooddoener: maar het komt, je komt hier doorheen, en waarschijnlijk met meer vertrouwen en kracht dan hiervoor.
vooralsnog ben ik met name mijn (zelf) vertrouwen kwijt en mijn geloof in verbetering vd situatie - ik ben cynisch geworden, door veel tegenslag. dit wil ik heel graag veranderen, want dat komt je persoonlijkheid/karakter niet ten goede
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
Hier stel je jezelf weer heel afhankelijk op van externe factoren. Je hebt nu geen werk, en daardoor niet zo'n geweldig inkomen (schat ik). Daarom denk ik dat je nu de sleutel bij jezelf moet zoeken: meer zelfvertrouwen opbouwen vanuit je huidige situatie, dat straal je uit naar andere mensen, waardoor je voor die andere mensen het verschil maakt.
klopt
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
Heb je een idee waarom dat zo is? Heb je het daar wel eens over gehad met die mensen? Misschien niet makkelijk, maar neem eens een tijdje geen contact meer op met bepaalde mensen. Vrienden die je wel graag wilt houden natuurlijk wel warm houden
ik ben heel 'trouw' in vriendschap - wil het niet loslaten, kan ook niet goed loslaten.
die vreselijke onzekerheid wordt versterkt omdat ik heb gemerkt dat vriendschap 'onvoorwaardelijk' is - zolang het 'goed' met je gaat. als alles z'n gangetje gaat, als je succes (en geld) hebt, - ziekte, werkloosheid, eenzaamheid, problemen in het algemeen zijn (natuurlijk - begrijp ik ook wel) niet aantrekkelijk voor anderen.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
De meeste mensen vinden het niet leuk om slecht nieuws te vertellen. Het IS toch ook veel leuker om leuk nieuws te melden? Als je er naar vraagt of dieper ingaat op dingen die zij vertellen kom je er waarschijnlijk wel achter dat ook zij tegenslagen hebben en zich van tijd tot tijd ronduit klote voelen.
is ook zo, waarheid als een koe!
(bij mij houdt de stroom van tegenslag en me ronduit klot voelen - alleen maar niet op.)
wil alle rotdingen zo graag achter me laten...
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
Heb je al wel eens geprobeerd om die mensen beter te leren kennen, dus na het werk even wat drinken? ja zeker, begrijp me niet verkeerd, ik leg meer dan gemiddeld gemakkelijk contact, ben best wel spontaan en was altijd enorm enthousiast en heb/had grote interesse in mensen.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
Oh nee hoor, dat is een probleem waar ik ook vaak tegenaan loop. En ik ben getrouwd met kinderen. o.k. dat verbaasd me - maar ben ergens 'blij' dat je het 'herkend'
iets opbouwen, een vriendenkring, contact met collega's - noem maar op, kost zo enorm veel tijd, maar iets 'kwijtraken' gaat in no - time.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar2 moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
Schijnbaar. Inderdaad. Als je verder informeert naar de weg naar hun succes zal waarschijnlijk blijken dat lang niet alles moeiteloos gegaan is. En die partner zal ook zijn negatieve punten hebben.
een van mijn vrienden zegt dat ze zich nergens zorgen om maakt en bij problemen - oplossingen zich aandienen.
2 vb. zij moest haar huis uit (hoogzwanger) - met een klein budget was het moeilijk om iets te vinden, ging niet lukken - ineens was er uit het niets een etage in een leuk gedeelte vd stad voor weinig... op het allerlaatste moment.
haar partner gaf slecht betaalde baan op (kostwinner) - de volgende dag kon hij tijdelijk bij vrienden/kenissen ad slag, op de sportclub kreeg hij het weekend daarop een goed aanbod voor een nieuwe job! ik vind het echt super dat dat op die manier lukt, maar mij 'overkomt' dat niet...
ik ben al heeeel erg lang bezig met de zoektocht naar andere woonruimte omdat ik geen goede herinneringen heb ad etage waarop ik woon.
zie het bijna als een onmogelijke job...
een andere vriendin van mij zegt over haar nieuwe woning, als ik hier niet met X had gewoond, danwel met A. De vanzelfsprekendheid dat dingen wel goed komen en los lopen...
voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
Is het jouw verantwoordelijkheid dan dat je ziek geworden bent? Nee toch? Dus stop met dat schuldgevoel, dat vreet alleen maar meer aan je.
nee, niet mijn schuld en verantwoordelijkheid - echter mijn omstandigheden en leefstijl zijn zo veranderd (en niet ten goede) - om mij heen zegt iedereen, je moet verantwoordelijkheid nemen voor je leven, je omstandigheden accepteren, je bij dingen neerleggen. ik voel boosheid en opstand en vind het onrechtvaardig dat ik in een neerwaardse spiraal terecht ben gekomen.
ik kan mijn weg niet vinden.
voel mezelf zonder werk/baan nutteloos en ad zijlaan staan in de maatschappij.
thuiszitten is een straf.
alhoewel ik best begrijp dat een stomme baan ook niet alles is.
ik heb normaalgesproken een enorme drive om mezelf vast te bijten om iets te regelen, ben best een volhouder.
er zijn nu zo ontzettend veel obstakels.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
Beroepskeuzetesten doen, ga eens op zoek naar een loopbaanbegeleider. Die zijn als je het op eigen houtje doet vaak wel prijzig, maar wellicht kun je via het CWI zoiets doen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
ik kan heel slecht tegen alleen zijn, wil graag 'samenleven' - samen praten over 'die leuke film' of 'dat hele mooie schilderij'.
ik heb altijd voor mezelf gekookt, maar het laatste half jaar lukt dat gewoon niet meer.
de laatste jaren was ik veel alleen in het weekend en dat vond ik rot, ging veel naar mijn ouders.
door het ziekzijn ben ik nog meer op mezelf aangewezen en heb ik veel te veel tijd gehad om te piekeren.
ik wil graag vluchten voor de momenten dat ik zink in moedeloze gedachten.
ten opzichte van je omgeving heb je niet geleerd om je eigen plannen te maken. Dat zul je nu dus moeten doen.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
En als je zelfvertrouwen uitstraalt dan heb je vaak meer geluk, dat klopt - vertrouwen bouw je over het algemeen op doordat dingen lukken, dat bevestigd dat je 'goed' bent en 'leuk' of 'gewild op de arbeidsmarkt oid. dus ga werken aan dat zelfvertrouwen! Misschien kun je er eens over praten met je huisarts of een psycholoog.
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel. En een dosis zelfvertrouweeeeehhheeen....ja!
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
Och, het forum is geduldig hoor...
GELUKKIG
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..Ojawel hoor!
realiseer me dat ik veel ja maars heb.
ik wil heel graag positiever worden, positief veranderen, liever vandaag dan morgen.
ben voor mijn ouders niet gezellig en vind het zelf ook reuze vermoeiend.
als ik vroeger hoorde dat mensen veel problemen hadden vond ik dat heel vervelend voor hen - maar ook om te horen.
bedankt voor je re, en tips (levenservaring? vermoed dat je iets ouder bent dan ik)- en I will keep you informed.
wellicht lees je het berichtje vanavond nog - tot mails.
REAGEER!
Dat laat zich al wel lezen in je vorige postings
ja!
heb 4 soll. brieven verstuurd.
ben er even uitgeweest, naar een vriendin in adam.
gegeten met vrienden.
Good for you! Trek erop uit en solliciteer!
nog geen re ontvangen..
ik laat mijn gevoel van eigenwaarde nogal afhangen vd mensen om mij heen en dat maakt je vreselijk kwetsbaar.
Probeer jezelf aan te leren dat niet te doen, vind je eigenwaarde in jezelf! Het lijkt raar maar zeg eens elke keer dat je in de spiegel kijkt: Ik ben de moeite waard, ik maak verschil. Op den duur gaat het werken!
Kom ik weer aan met mijn lijstjes: Zet eens op een rijtje waar je wel goed in bent en wat je in jezelf waardeert. Dat is best moeilijk, maar neem de tijd. Bekijk het lijstje regelmatig en je zult zien
zal ik opnieuw proberen.
ook vind ik het moeilijk om volledig oprecht steeds heel blij te zijn als mensen melden dat ze weer een goede nieuwe job hebben of een ander huis...(auto, vriend, zwangerschap)
ik vind dat niet zo mooi van mezelf.
Dat kun je inderdaad niet mooi van jezelf vinden. Maar hoe zouden je vrienden reageren als je dat ook zou zeggen. Niet in de trant van: ik ben niet blij voor je want ik wil het zelf ook graag, maar meer: Goh wat ontzettend leuk voor je, wat zou ik dat ook graag willen. Op die manier hoef je jezelf niet te verstoppen en krijgen je vrienden wat meer inzicht in jouw situatie. Je moet er dan wel voor oppassen dat je dat niet te vaak doet, of al te depressief overkomt, want dat stoot op den duur mensen af, gaan ze je een zeur vinden.
ben bang dat dat al een klein beetje gebeurd is (t gaat al geruime tijd niet lekker op meerdere vlakken, zo'n 1,5 jaar)
ik wil zo graag dat dingen bij mij ook weer helemaal lukken.
dat ik positieve verandering kan "melden".
Het is een walgelijke dooddoener: maar het komt, je komt hier doorheen, en waarschijnlijk met meer vertrouwen en kracht dan hiervoor.
vooralsnog ben ik met name mijn (zelf) vertrouwen kwijt en mijn geloof in verbetering vd situatie - ik ben cynisch geworden, door veel tegenslag. dit wil ik heel graag veranderen, want dat komt je persoonlijkheid/karakter niet ten goede
heeft ook een zekere samenhang denk ik. via je werk leer je (nieuwe) mensen kennen, met een goed inkomen kun je besluiten te verhuizen...
ik weet niet goed waar de 'sleutel' ligt.
Hier stel je jezelf weer heel afhankelijk op van externe factoren. Je hebt nu geen werk, en daardoor niet zo'n geweldig inkomen (schat ik). Daarom denk ik dat je nu de sleutel bij jezelf moet zoeken: meer zelfvertrouwen opbouwen vanuit je huidige situatie, dat straal je uit naar andere mensen, waardoor je voor die andere mensen het verschil maakt.
klopt
ik ken veel mensen, maar weet vaak niet waar ik 'sta'. kom erachter dat veel contact van mijn kant is gekomen.
Heb je een idee waarom dat zo is? Heb je het daar wel eens over gehad met die mensen? Misschien niet makkelijk, maar neem eens een tijdje geen contact meer op met bepaalde mensen. Vrienden die je wel graag wilt houden natuurlijk wel warm houden
ik ben heel 'trouw' in vriendschap - wil het niet loslaten, kan ook niet goed loslaten.
die vreselijke onzekerheid wordt versterkt omdat ik heb gemerkt dat vriendschap 'onvoorwaardelijk' is - zolang het 'goed' met je gaat. als alles z'n gangetje gaat, als je succes (en geld) hebt, - ziekte, werkloosheid, eenzaamheid, problemen in het algemeen zijn (natuurlijk - begrijp ik ook wel) niet aantrekkelijk voor anderen.
praten anderen altijd alleen maar over hun positieve ervaringen?
of zit ik gewoon al jaren in een DAL?
De meeste mensen vinden het niet leuk om slecht nieuws te vertellen. Het IS toch ook veel leuker om leuk nieuws te melden? Als je er naar vraagt of dieper ingaat op dingen die zij vertellen kom je er waarschijnlijk wel achter dat ook zij tegenslagen hebben en zich van tijd tot tijd ronduit klote voelen.
is ook zo, waarheid als een koe!
(bij mij houdt de stroom van tegenslag en me ronduit klot voelen - alleen maar niet op.)
wil alle rotdingen zo graag achter me laten...
ik doe al jaren zo nu en dan vrijwilligerswerk, heb daardoor helaas geen nieuwe vrienden gemaakt.
Heb je al wel eens geprobeerd om die mensen beter te leren kennen, dus na het werk even wat drinken? ja zeker, begrijp me niet verkeerd, ik leg meer dan gemiddeld gemakkelijk contact, ben best wel spontaan en was altijd enorm enthousiast en heb/had grote interesse in mensen.
ik heb het idee/gevoel dat ik mijn weken/wknds. 3 weken (3 maanden) van te voren moet plannen, wil ik nog kunnen afspreken met zowel single als samenwonende (getrouwd en met kids) vrienden. dat is toch niet normaal.
spontaan iets 'willen' betekent vaak 10 mensen, sms-en / bellen / mailen en dan alsnog een alternatief bedenken of alleen 'iets' gaan doen.
loop ik nou gewoon verschrikkelijk te zeiken, of loop ik gewoon tegen de nadelen aan van single zijn en ehh 30+ zijn...
Oh nee hoor, dat is een probleem waar ik ook vaak tegenaan loop. En ik ben getrouwd met kinderen. o.k. dat verbaasd me - maar ben ergens 'blij' dat je het 'herkend'
iets opbouwen, een vriendenkring, contact met collega's - noem maar op, kost zo enorm veel tijd, maar iets 'kwijtraken' gaat in no - time.
om mij heen 'regelt' iedereen alles nogal gemakkelijk soms schijnbaar2 moeiteloos, nieuwe woonruimte(met enorme bankleningen) - nieuwe partner(waar duikel je zo gemakkelijk een leuke nieuwe man op?), een andere job - wat is het verschil en waarom ontbreekt het mij al geruime tijd aan iets ongrijpbaars als 'geluk & succes'?!
Schijnbaar. Inderdaad. Als je verder informeert naar de weg naar hun succes zal waarschijnlijk blijken dat lang niet alles moeiteloos gegaan is. En die partner zal ook zijn negatieve punten hebben.
een van mijn vrienden zegt dat ze zich nergens zorgen om maakt en bij problemen - oplossingen zich aandienen.
2 vb. zij moest haar huis uit (hoogzwanger) - met een klein budget was het moeilijk om iets te vinden, ging niet lukken - ineens was er uit het niets een etage in een leuk gedeelte vd stad voor weinig... op het allerlaatste moment.
haar partner gaf slecht betaalde baan op (kostwinner) - de volgende dag kon hij tijdelijk bij vrienden/kenissen ad slag, op de sportclub kreeg hij het weekend daarop een goed aanbod voor een nieuwe job! ik vind het echt super dat dat op die manier lukt, maar mij 'overkomt' dat niet...
ik ben al heeeel erg lang bezig met de zoektocht naar andere woonruimte omdat ik geen goede herinneringen heb ad etage waarop ik woon.
zie het bijna als een onmogelijke job...
een andere vriendin van mij zegt over haar nieuwe woning, als ik hier niet met X had gewoond, danwel met A. De vanzelfsprekendheid dat dingen wel goed komen en los lopen...
voel een gigaverantwoordelijkheid voor het (mis)lukken van mijn leefomstandigheden.
Is het jouw verantwoordelijkheid dan dat je ziek geworden bent? Nee toch? Dus stop met dat schuldgevoel, dat vreet alleen maar meer aan je.
nee, niet mijn schuld en verantwoordelijkheid - echter mijn omstandigheden en leefstijl zijn zo veranderd (en niet ten goede) - om mij heen zegt iedereen, je moet verantwoordelijkheid nemen voor je leven, je omstandigheden accepteren, je bij dingen neerleggen. ik voel boosheid en opstand en vind het onrechtvaardig dat ik in een neerwaardse spiraal terecht ben gekomen.
ik kan mijn weg niet vinden.
voel mezelf zonder werk/baan nutteloos en ad zijlaan staan in de maatschappij.
thuiszitten is een straf.
alhoewel ik best begrijp dat een stomme baan ook niet alles is.
ik heb normaalgesproken een enorme drive om mezelf vast te bijten om iets te regelen, ben best een volhouder.
er zijn nu zo ontzettend veel obstakels.
heb geen baan op het moment, maar weet ook niet goed wat ik goed kan, of zou willen.
Beroepskeuzetesten doen, ga eens op zoek naar een loopbaanbegeleider. Die zijn als je het op eigen houtje doet vaak wel prijzig, maar wellicht kun je via het CWI zoiets doen.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
ik kan heel slecht tegen alleen zijn, wil graag 'samenleven' - samen praten over 'die leuke film' of 'dat hele mooie schilderij'.
ik heb altijd voor mezelf gekookt, maar het laatste half jaar lukt dat gewoon niet meer.
de laatste jaren was ik veel alleen in het weekend en dat vond ik rot, ging veel naar mijn ouders.
door het ziekzijn ben ik nog meer op mezelf aangewezen en heb ik veel te veel tijd gehad om te piekeren.
ik wil graag vluchten voor de momenten dat ik zink in moedeloze gedachten.
ten opzichte van je omgeving heb je niet geleerd om je eigen plannen te maken. Dat zul je nu dus moeten doen.
een baan 'krijg' je vanwege kennis en kunde en (een grote portie) % geluk...
En als je zelfvertrouwen uitstraalt dan heb je vaak meer geluk, dat klopt - vertrouwen bouw je over het algemeen op doordat dingen lukken, dat bevestigd dat je 'goed' bent en 'leuk' of 'gewild op de arbeidsmarkt oid. dus ga werken aan dat zelfvertrouwen! Misschien kun je er eens over praten met je huisarts of een psycholoog.
een leuke relatie is vaak ook een kwestie van ergens zijn op het goede moment, niet geloven in toeval, een klik en heel veel mazzel. En een dosis zelfvertrouweeeeehhheeen....ja!
en woonruimte... (?)
nou het is nogal een klaagzang geworden en dat was niet geheel de bedoeling.
Och, het forum is geduldig hoor...
GELUKKIG
sta open voor comments - dus mail me!
bij voorbaat heel veel dank - fijn dat jullie reageren
en dat sommige dingen een beetje herkenbaar zijn..Ojawel hoor!
realiseer me dat ik veel ja maars heb.
ik wil heel graag positiever worden, positief veranderen, liever vandaag dan morgen.
ben voor mijn ouders niet gezellig en vind het zelf ook reuze vermoeiend.
als ik vroeger hoorde dat mensen veel problemen hadden vond ik dat heel vervelend voor hen - maar ook om te horen.
bedankt voor je re, en tips (levenservaring? vermoed dat je iets ouder bent dan ik)- en I will keep you informed.
wellicht lees je het berichtje vanavond nog - tot mails.
REAGEER!
dinsdag 29 mei 2007 om 21:16
quote:
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
Sorry, hier heb ik je dus verkeerd geinterpreteerd. Begrijp nu dat je juist wel actief naar contact zoekt. En waarom ze dan niet reageren? Al sla je me dood, ik zou 't niet weten! Maar ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt.
Blijft staan wat ik (en andere posters) al eerder zei: werk aan je zelfvertrouwen, want je zit nu in een neerwaartse spiraal. Die moet omgebogen worden en dat kan jij alleen! Maar het is geen schande om daar hulp bij te zoeken, een psycholoog kan je begeleiden in het nadenken over jezelf en daarmee ook je zelfvertrouwen weer opkrikken.
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
Sorry, hier heb ik je dus verkeerd geinterpreteerd. Begrijp nu dat je juist wel actief naar contact zoekt. En waarom ze dan niet reageren? Al sla je me dood, ik zou 't niet weten! Maar ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt.
Blijft staan wat ik (en andere posters) al eerder zei: werk aan je zelfvertrouwen, want je zit nu in een neerwaartse spiraal. Die moet omgebogen worden en dat kan jij alleen! Maar het is geen schande om daar hulp bij te zoeken, een psycholoog kan je begeleiden in het nadenken over jezelf en daarmee ook je zelfvertrouwen weer opkrikken.
woensdag 30 mei 2007 om 14:06
quote:
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
Sorry, hier heb ik je dus verkeerd geinterpreteerd. Begrijp nu dat je juist wel actief naar contact zoekt. En waarom ze dan niet reageren? Al sla je me dood, ik zou 't niet weten! Maar ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt.
Misschien probeer je te hard, zijn het mensen die niet zitten te wachten op contact. Vriendschap moet rustig worden opgebouwd, de meeste mensen willen ook niet gelijk na een gesprekje direct wat afspreken en je hele levensverhaal aanhoren (weet niet of je dat doet hoor, het was meer bij wijze van spreken).
Is zo'n single-vakantie niets voor je? Ben je er lekker uit, genoeg afleiding en mensen om je heen die ook graag andere mensen willen leren kennen?
heb nooit een vastomlijnd plan de campagne gehad vwb toekomst - dacht dat dat flexibel was - maar zo beroerd als het nu gaat is echt verre van wenselijk.
Doordat je je altijd afhankelijk hebt opgesteld dit is niet het geval, ik ben altijd ondernemend geweest en ben vaak zelf op dingen afgegaan - ik vind er in mijn eentje alleen geen bal aan.
Sorry, hier heb ik je dus verkeerd geinterpreteerd. Begrijp nu dat je juist wel actief naar contact zoekt. En waarom ze dan niet reageren? Al sla je me dood, ik zou 't niet weten! Maar ik kan me goed voorstellen dat je er moedeloos van wordt.
Misschien probeer je te hard, zijn het mensen die niet zitten te wachten op contact. Vriendschap moet rustig worden opgebouwd, de meeste mensen willen ook niet gelijk na een gesprekje direct wat afspreken en je hele levensverhaal aanhoren (weet niet of je dat doet hoor, het was meer bij wijze van spreken).
Is zo'n single-vakantie niets voor je? Ben je er lekker uit, genoeg afleiding en mensen om je heen die ook graag andere mensen willen leren kennen?
