Dochter (13) adhd medicatie, verandert ze?

Ik zou het gewoon proberen. Ik zie bij mijn kinderen wat het doet. Ik ben nog steeds op zoek naar alternatieven, maar heb nog geen beter alternatief gevonden dan medicatie. Ik heb het lang tegengehouden, maar zie de positieve effecten. Hier slikken ze beide medicatie. Bij jongste staan er vriendjes aan de deur (nooit gehad) en oudste geeft aan dat het echt nodig is op schooldagen. Alleen die verrekte eetlust, jongste zit qua groei tegen de onderste lijn aan. Hier maak ik mij wel zorgen over en dat bespreek ik met arts. Oudste heeft hier geen last van.

Ik ben pas gediagnosticeerd op mijn 23ste, maar de tijd daarvoor was een hel. Geen adhd, wel add. Altijd achter de feiten aanlopen, altijd opzoek naar iets waardoor mijn brein 'stil' werd. Vanaf het moment dat ik uit mocht met 16 was dat drank en seks. Ik schaam me kapot als ik aan die plus minus 7 jaar uit mijn leven terugdenk, ik heb echt hele gekke dingen gedaan Op mijn 23ste liep ik echt vast. Zwanger en depressief kreeg ik de diagnose ADD en na de bevalling kreeg ik ritalin. Ik veranderde wel.

Tegenwoordig slik ik niks meer (behalve heel veel koffie) en gaat het aardig.

Mijn dochter is als ik. Ze is 8. Ik hoop zo'n wanhopige periode voor haar te voorkomen met hulp en waarschijnlijk ook medicatie..

Je gaat je kind toch geen medicatie of behandeling ontzeggen die ze nodig heeft of baat bij heeft alleen maar om je eigen angsten?

Het zijn natuurlijk geen snoepjes dus het is belangrijk om er op een verantwoorde manier mee om te gaan.

Je dochter is 13, wat vindt ze er zelf van?

OudWijf schreef: ↑

28-10-2022 22:49

Mijn zoon is er mee begonnen in groep 5 nadat we ons ook erg goed verdiept hadden. Het is uit te proberen en te stoppen als het niet helpt zonder dat dat blijvende veranderingen geeft, dus je kan er best open in stappen.

Ik heb het eerst zelf geprobeerd om te kijken wat ik mijn zoon zou "aandoen".
Voor mij was de dosering nog wat te licht, maar ik merkte wel kleine dingen. Inmiddels ben ik via mijn huisarts op Equasim overgestapt.

Mijn zoon kreeg eindelijk zijn schoolwerk af, en ging in 1 schooljaar tijd van 1 jaar achterstand naar 1 jaar voorsprong op heel veel gebieden. Sindsdien mag hij pluswerk doen. Wij zijn niet heel erg gefocust op prestaties, maar hij vond het zelf heel fijn dat hij net als zijn slimme vriendjes zijn werk af kreeg en niet meer "anders" was. Voor ons gaf de doorslag de beschrijving van de jeugdpsychiater dat zoon mogelijk zo veel energie moest gebruiken om zijn focus bij allerdaagse dingen te houden, dat er geen ruimteover was voor bv ontwikkeling van sociale skills (dit is een voorbeeld en niet letterlijk van betrekking op mijn zoon). Dus met medicatie komt er meer lucht voor allerlei soorten ontwikkeling.

Ik merk zelf dat ik met de medicatie op veel beter beslissingen kan nemen en daardoor met veel dingen sneller klaar ben. Als ik boodschappen doe zonder pillen, kan ik heel lang weg zijn: dan zie ik allemaal nieuwe producten waarvan ik dan de etiketten ga lezen en vergelijken enzo .

De pillen hebben ook vervelende bijwerkingen, en het is altijd afwegen. Maar je moet niet zo huiverig zijn dat je het geen kans geeft; zorg voor goede begeleiding en oordeel samen met je kind.

Je adviseert toch hopelijk niemand die geen ADHD heeft zelf tabletjes uit te proberen/te gebruiken?

Ttroeteltje schreef: ↑

29-10-2022 07:23

Je adviseert toch hopelijk niemand die geen ADHD heeft zelf tabletjes uit te proberen/te gebruiken?

In mjn geval was het de psychiater van mijn zoon met wie we in gesprek gingen over de medicijnen die vroeg of ik het zelf niet wilde proberen. Ik had destijds geen diagnose, en officieel mag zoiets natuurlijk niet, maar ik vond het een best belangrijke stap, en het leek me een goed idee, terwijl ik nooit van iemand de suggestie had gekregen dat ik ADD had.

We hadden nog een gesprek, en na afloop kregen we een recept "voor mijn zoon", met de nadrukkelijke officiële disclaimer "dat het niet bedoeld was om zelf in te nemen" nadat de arts mij had uitgelegd hoe ik het kon uitproberen.

Ik vond het moeilijk om te zeggen wat ik er van merkte, zeker omdat ik erna een iets hogere dosering ben gaan gebruiken, maar ik vond het opvallend dat ik in de auto op een stuk weg waar ik altijd merk dat mijn snelheid terugzakt (staan bomen heel dicht langs de weg en dat komt altijd heel druk op me over), ineens gewoon 80 km/h bleef rijden. En ik krijg er altijd een droge mond van.

Je kan hier hysterisch over doen, maar ik vind het belangrijk dat als je je kind zo iets laat gebruiken, je je kunt inleven in wat er gebeurt, voor zover het een kortdurend effect heeft. Dat is wat anders dan antidepressiva voorproeven ofzo. TO kan het altijd met een arts bespreken.

Ik heb het niet buiten een arts om gedaan. Ik hoor regelmatig dat ouders een pilletje van een kind ook eens uitproberen op hun andere kind oid. Officieel mag dat allemaal niet en moet je medisch onderzocht worden voor je die pillen slikt. Ik de praktijk is het geen drama, gelukkig. Soms is het in een gezin heel nuttig om te weten hoe een ander kind er op reageert, zodat je kunt bevestigen of uitsluiten dat dat kind een heel diagnosetraject nodig heeft. Ik denk dat artsen dit zelf ook wel eens suggereren.

Bij ons heeft in het begin zelfs de hond per ongeluk een pil geslikt omdat zoon hem had laten vallen. Ik in paniek bellen met de faculteit Diergeneeskunde en het vergiftiging centrum, maar gelukkig bleek de dosering overeen te komen met het gewicht van de hond, dus kon de hond het gewoon uitzitten. Ze is nog nooit zo rustig geweest

Dubbel

Jemig. Je kind niet willen laten testen omdat je bang bent dat ze dan een diagnose danwel medicatie krijgt. En denken dat je een depressie kan genezen met wandelen buiten omdat men dat zegt op TV. Ik denk dat TO nog wel een sessie psycho-educatie kan gebruiken.

LuciFee2022 schreef: ↑

28-10-2022 14:37

Vind ook dat wat je nu hier vraagt eigenlijk moet vragen aan de professional, alles waar je bang voor bent, is heel normaal om te bespreken met hen.

Juist. Mijn jongste slikt alleen medicatie in tentamen tijd. Wat nodig is is verschillend per individu.

Hoi,

Ik heb op mijn 35e de diagnose ADHD gekregen en ik ben nu 38. Mijn hele leven heb ik slecht gefunctioneerd, en met name de middelbare school is moeizaam geweest hierdoor. Ik kreeg altijd het gevoel dat ik nooit goed genoeg was en niet mee kon komen, dat er wat mis met mij was. Ik kon mijn aandacht er niet bijhouden en ik moest zelfs naar een huiswerkinstituut van mijn ouders. Dit heeft veel sporen achtergelaten en mijn zelfbeeld voor altijd negatief beinvloed. Ik heb veel depressieve periodes en angstproblemen gekend. Nu herken ik alle symptomen van ADHD met terugwerkende kracht. Wat heb ik er veel voor over om terug te kunnen in de tijd en met medicatie mijn middelbare school te voltooien. Dan was mijn zelfbeeld en ontwikkeling een stuk beter geweest. Begrip vanuit school en omgeving, en meer ruimte om te zijn wie ik ben. Want ik heb veel talenten, maar die zijn volledig genegeerd door mijn beperkingen.

Ik heb het ADHD onderzoek bij ADHD Centraal in Amsterdam laten doen. De medicatie zijn tijdelijke symptoombestrijders. Je neemt ze gewoon wanneer je er baat bij hebt. Laat je hier gewoon goed over voorlichten. En: achteraf had ik misschien ook wel graag een training ADHD willen doen, er zijn veel cursussen voor tieners in hoe je hiermee om moet gaan. Als je twijfelt kan je medicatie ook gewoon een tijdje uitproberen, en kijken met je dochter hoe het haar bevalt. Maar ik hoop dat je onthoudt dat haar zelfbeeld en welzijn hierin leidend moeten zijn.

Succes!

Geen ouder maar zelf adhd'er.

Als ik geen medicatie slik dan is m'n hoofd druk én de buitenwereld is druk, alles komt net zo hard en voor mijn gevoel even belangrijk binnen. Krijg de neiging om met alles wat langs komt wat te moeten/willen doen en dan verzuip ik.
Wat medicatie voor mij doet is de chaos in m'n hoofd wat meer dempen. Het kraantje met informatie zowel in m'n hoofd als van buitenaf is wat meer dicht gedraaid, alsof er een filter op gezet is en alleen de dingen waar ik wat mee zou moeten doen komt dan binnen.

Qua persoonlijkheid en karakter is er bij mij met medicatie geen verschil, ben nog steeds dezelfde alleen net even iets minder impulsief en stuiterbal.
Heb ook therapie gehad, dat was meer gericht op plannen en regelmaat. Plannen kan ik als de beste, het nakomen blijft een dingetje. Vooral als het gaat om huiswerk, dus dat is helaas ook niet ineens opgelost met medicatie en therapie.