Gezondheid
alle pijlers
Dochter (9) durft niets meer te eten
woensdag 16 december 2020 om 12:59
Dochter gaf afgelopen week aan regelmatig het gevoel te hebben dat er een brok in haar keel zit, wat soms ook voelt als een luchtbel. Ook heeft ze hierbij moeilijkheden met ademhalen en slikken geeft ze aan.
Zaterdagavond heeft ze zich dan ook verslikt in het eten, wat ze erg benauwd vond. En sindsdien durft ze niets meer te eten op vloeibaar (drinkontbijt, yoghurt etc) na.
Maandagmiddag zijn we bij de huisarts geweest om lichamelijke oorzaken (amandelen) uit te sluiten. Huisarts zag niets bijzonders in haar keelholte, amandelen niet opvallend vergroot.
Ik kan op m’n kop gaan staan, geruststellen en alles maar ze raakt helemaal overstuur wanneer ze alleen maar denkt aan eten dat niet zacht/vloeibaar is.
Wie kent dit en heeft misschien tips?
4 januari heeft ze een afspraak bij de praktijkondersteuner ivm spanningen rondom school (geen goede begeleiding plusklas waardoor motivatie volledig weg was en resulteerde in buik- en hoofdpijn)
Zaterdagavond heeft ze zich dan ook verslikt in het eten, wat ze erg benauwd vond. En sindsdien durft ze niets meer te eten op vloeibaar (drinkontbijt, yoghurt etc) na.
Maandagmiddag zijn we bij de huisarts geweest om lichamelijke oorzaken (amandelen) uit te sluiten. Huisarts zag niets bijzonders in haar keelholte, amandelen niet opvallend vergroot.
Ik kan op m’n kop gaan staan, geruststellen en alles maar ze raakt helemaal overstuur wanneer ze alleen maar denkt aan eten dat niet zacht/vloeibaar is.
Wie kent dit en heeft misschien tips?
4 januari heeft ze een afspraak bij de praktijkondersteuner ivm spanningen rondom school (geen goede begeleiding plusklas waardoor motivatie volledig weg was en resulteerde in buik- en hoofdpijn)
woensdag 16 december 2020 om 14:48
Gebit is goed, kort geleden bij tandarts geweest ter controle.
School is lang drama geweest/ ze beloofden van alles maar deden niks. Ja, ze mocht dan wat extra sommen doen als oplossing. Sinds een tijdje verloopt het nu stukken beter. Nauw contact met IB-er en eigen leerkracht. Dus we hebben goeie hoop wat dat betreft.
School is lang drama geweest/ ze beloofden van alles maar deden niks. Ja, ze mocht dan wat extra sommen doen als oplossing. Sinds een tijdje verloopt het nu stukken beter. Nauw contact met IB-er en eigen leerkracht. Dus we hebben goeie hoop wat dat betreft.
woensdag 16 december 2020 om 14:49
Lief, dank je. Zal d’r een extra dikke knuffel geven.lalalalalaatmaar schreef: ↑16-12-2020 14:47je dochter klinkt als een lieverd, wat naar voor haar en jullie dat ze hier zo'n last van heeft. Geen tips, wel een dikke knuffel voor haar en jou!
woensdag 16 december 2020 om 14:49
Omdat je haar eventueel voeding aanbied met extra calorieën, omdat ze nu niet durft te eten?
Er zit hulpverlening op he? Dus het lijkt mij dat dit in de gaten gehouden wordt! En tot die tijd is het belangrijk dat ze eten binnen krijgt.
woensdag 16 december 2020 om 14:52
woensdag 16 december 2020 om 14:53
Je kunt, als je dat wilt, ook zelf alvast op zoek naar iemand in de buurt.
Wel belangrijk om altijd iemand te kiezen die een gedegen opleiding heeft gedaan, bijvoorbeeld via https://emdrtherapeuten.nl/emdr-therape ... -en-jeugd/
woensdag 16 december 2020 om 15:18
Morgen bespreken we het weer met huisarts, ook mbt doorverwijzing. Wel weer een andere huisarts dan we maandag zijn geweest maar dat is niet anders. Eigen huisarts is hele week afwezig namelijk .
woensdag 16 december 2020 om 16:02
Ik heb het ook gehad op dezelfde leeftijd. Het gebeurde op vakantie toen ik me een paar keer goed verslikte. Wekenlang durfde ik alleen maar vloeibaar en zachte dingen te eten. Ook onderzoeken gehad in het ziekenhuis omdat ik teveel afviel. Woog nog maar 18 kg en ik was altijd al mager. Ze konden niks vinden. Het zat tussen mijn oren. Bij mij was de oorzaak stress op school. Een akelige juf die mij kleineerde. Op mijn 4e had ik diezelfde juf ook en at toen ook slecht. Al was ik als kind al nooit een grote eter. Maar in de pauze moest ik als kleuter vaak voor straf binnen blijven omdat ik mijn tussendoortje niet op kon. Van haar moest het op. Als mensen gingen dwingen lukte het helemaal niet meer. Dan ging mijn keel op slot. Met een zucht gooide ze het restje dan toch maar weg.
Sommige dingen kon ik na een aantal weken/maanden weer eten. Maar brood heeft echt jaren geduurd. Ik heb er een angst voor eten in gezelschap aan overgehouden. Net als buiten de deur eten. Dat doe ik dan ook heel weinig. Het resultaat is wisselend. Soms ga ik er zenuwachtig heen en valt toch het mee. En soms ben ik redelijk rustig, maar wordt ik misselijk en moet stoppen met eten. Het zal nooit een hobby van me worden.
Mijn moeder heeft jaren lang saus gemaakt van groenten die ik wel lust. Zodat ik toch de vitaminen binnen kreeg.
Sommige dingen kon ik na een aantal weken/maanden weer eten. Maar brood heeft echt jaren geduurd. Ik heb er een angst voor eten in gezelschap aan overgehouden. Net als buiten de deur eten. Dat doe ik dan ook heel weinig. Het resultaat is wisselend. Soms ga ik er zenuwachtig heen en valt toch het mee. En soms ben ik redelijk rustig, maar wordt ik misselijk en moet stoppen met eten. Het zal nooit een hobby van me worden.
Mijn moeder heeft jaren lang saus gemaakt van groenten die ik wel lust. Zodat ik toch de vitaminen binnen kreeg.
woensdag 16 december 2020 om 16:23
Ik kan me voorstellen dat die hele Corona-situatie een kind naar de keel grijpt, dus sluit dat niet zomaar uit hoor! Hier had ik niet door dat kind er spanning van had, maar ik krijg steeds vaker opmerkingen te horen in de trant van: "Ach, de wereld gaat toch snel dood", en: "Er is helemaal niets leuks meer", en soms nog zwartgalliger. Kind is totaal niet depressief of somber, maar dergelijke opmerkingen komen tussen neus en lippen door.
We moeten niet onderschatten denk ik hoeveel impact het heeft als je als kind omringd wordt door 'gevaren' waar je geen enkele controle over lijkt te hebben, zoals klimaatproblemen, virussen...Het probleem is denk ik vooral dat kinderen nog nooit over zoveel informatie beschikten als nu, dus ze krijgen alles mee via heel veel media, daardoor lijkt er altijd een sluimerend gevaar te zijn. Ze kunnen nog niet relativeren.
Sterkte TO, ik hoop dat er een oplossing komt als jullie de oorzaak weten, het lijkt me echt een rotsituatie.
We moeten niet onderschatten denk ik hoeveel impact het heeft als je als kind omringd wordt door 'gevaren' waar je geen enkele controle over lijkt te hebben, zoals klimaatproblemen, virussen...Het probleem is denk ik vooral dat kinderen nog nooit over zoveel informatie beschikten als nu, dus ze krijgen alles mee via heel veel media, daardoor lijkt er altijd een sluimerend gevaar te zijn. Ze kunnen nog niet relativeren.
Sterkte TO, ik hoop dat er een oplossing komt als jullie de oorzaak weten, het lijkt me echt een rotsituatie.
woensdag 16 december 2020 om 16:27
Helaas, heel erg herkenbaar. Mijn zoon van elf had/heeft precies hetzelfde. Het begon iets meer dan een jaar geleden. We gingen - heel naïef - naar de huisarts, ik dacht aan amandelen. Maar nee, hij is erg gespannen en het was psychisch. Gelukkig snapt hij wel de noodzaak van eten, ook hij is altijd aan de magere kant geweest. Maar het lukte gewoon niet: hij kauwt minutenlang op een hapje. Altijd bang om te stikken. Het gevoel dat het niet weg kan. We zijn bij een psycholoog geweest, een fysiotherapeut (voor ontspanning van de spieren) en een logopedist (om het slikken onderzoeken). Hij raakte er meer down van, zeker door het idee dat er wat 'mis' was met hem. We hebben besloten om overal mee te stoppen, behalve dat hij zo nu en dan nog eens praat met psych. Hij is en blijft een gevoelige jongen.
Van de zomer ging het stukken beter, maar de laatste weken is het weer mis. We zien het, maar maken er naar hem toe geen punt van omdat het de druk en dus stress vergroot.
Dingen die we wel hebben overgenomen/geleerd:
+ veel soep eten (en idd verrijken)
+ sausen pureren
+ smoothies maken
+ we spelen een spelletje tijdens het eten om te zorgen dat het relaxed blijft (wij zijn niet gefocust op elke hap die naar binnen gaat en hij ziet aan tafel zitten niet meer als een groot drama, want ook gezellig)
+ bubbelen voor het eten. Het ontspant de spieren.
https://www.vocalcenter.nl/zang-informa ... /bubbelen/
+ meer kleine maaltijden/snacks aanbieden verspreid over de dag aanbieden
+ hier op het forum stuitte ik op de term ARFID. Ik houd in mijn achterhoofd dat het ook dit kan zijn.
Sterkte!
Van de zomer ging het stukken beter, maar de laatste weken is het weer mis. We zien het, maar maken er naar hem toe geen punt van omdat het de druk en dus stress vergroot.
Dingen die we wel hebben overgenomen/geleerd:
+ veel soep eten (en idd verrijken)
+ sausen pureren
+ smoothies maken
+ we spelen een spelletje tijdens het eten om te zorgen dat het relaxed blijft (wij zijn niet gefocust op elke hap die naar binnen gaat en hij ziet aan tafel zitten niet meer als een groot drama, want ook gezellig)
+ bubbelen voor het eten. Het ontspant de spieren.
https://www.vocalcenter.nl/zang-informa ... /bubbelen/
+ meer kleine maaltijden/snacks aanbieden verspreid over de dag aanbieden
+ hier op het forum stuitte ik op de term ARFID. Ik houd in mijn achterhoofd dat het ook dit kan zijn.
Sterkte!
You have to trust me on this one. (Jack Bauer in 24)
woensdag 16 december 2020 om 16:42
ARFID kende ik niet dus even opgezocht. Daar schrik ik wel van zeg.
Wat een narigheid zeg met je zoon. Sterkte voor jullie! Thx voor de tips!
Corona sluit ik in die zin uit dat ze daar vrij veel over praat maar niet dat het spanning oplevert. Momenteel is ze vooral blij met thuisonderwijs omdat ze het heerlijk vindt in eigen tempo door te werken. Dus ik denk niet dat daar voornaamste oorzaak in zit. Maar neem het zeker mee, thx!
Wat een narigheid zeg met je zoon. Sterkte voor jullie! Thx voor de tips!
Corona sluit ik in die zin uit dat ze daar vrij veel over praat maar niet dat het spanning oplevert. Momenteel is ze vooral blij met thuisonderwijs omdat ze het heerlijk vindt in eigen tempo door te werken. Dus ik denk niet dat daar voornaamste oorzaak in zit. Maar neem het zeker mee, thx!
woensdag 16 december 2020 om 16:49
Nog heel even over de EMDR-tip:
Ik zou dat zeker overwegen en overleggen met je huisarts of een EMDR therapeut in de buurt.
Je kunt namelijk de verslikervaring minder beladen maken, maar ook werken aan het schrikbeeld dat ze heeft van verslikken (dus een angst voor iets dat zou kunnen gaan gebeuren). Er zou zelfs gekeken kunnen worden of er een link is met de eerdere reflux-ervaringen als baby. En als dat zo is, dan zou dat ook meegenomen kunnen worden. Angstige situaties zetten zich vaak vast in het lijf, ook als dat als baby gebeurd is. Maar een ervaren therapeut kan dat met jullie onderzoeken.
En daarnaast ontspanningsoefeningen. Wat te eten meenemen tijdens het wandelen kan ook helpen, omdat de focus dan minder ligt bij het eten en het slikken.
Ik zou dat zeker overwegen en overleggen met je huisarts of een EMDR therapeut in de buurt.
Je kunt namelijk de verslikervaring minder beladen maken, maar ook werken aan het schrikbeeld dat ze heeft van verslikken (dus een angst voor iets dat zou kunnen gaan gebeuren). Er zou zelfs gekeken kunnen worden of er een link is met de eerdere reflux-ervaringen als baby. En als dat zo is, dan zou dat ook meegenomen kunnen worden. Angstige situaties zetten zich vaak vast in het lijf, ook als dat als baby gebeurd is. Maar een ervaren therapeut kan dat met jullie onderzoeken.
En daarnaast ontspanningsoefeningen. Wat te eten meenemen tijdens het wandelen kan ook helpen, omdat de focus dan minder ligt bij het eten en het slikken.
woensdag 16 december 2020 om 17:34
Je zal je nu eenmaal af en toe verslikken, meestal als je eet en tegelijkertijd iets wil zeggen. Het is haast niet te vermijden, zelfs niet als je niet praat aan tafel. Soms moet je opeens lachen of zuchten en dan kan het ook gebeuren. Buiten tafel houd je dat ook met koffiedrinken, snacks, chips e.d.
Ik zal me in mijn leven enkele honderden malen verslikt hebben wat me een knalrood hoofd en tranende ogen opleverde en een poos nahoesten.
Maar je kan nu eenmaal niet bang voor alles zijn; dan heb je geen leven meer.
Ik zou niet tegen iemand gaan praten die zich verslikt; dat is ontzettend irritant. "Gaat het wel?" En dan heb je alle energie nodig om de kruimels uit je luchtpijp te hoesten terwijl je uit beleefdheid moet antwoorden en daar moet je voor inademen wat je juist niet kan.
Minstens even irritant zijn mensen die je op je schouderbladen gaan slaan.
Ik zal me in mijn leven enkele honderden malen verslikt hebben wat me een knalrood hoofd en tranende ogen opleverde en een poos nahoesten.
Maar je kan nu eenmaal niet bang voor alles zijn; dan heb je geen leven meer.
Ik zou niet tegen iemand gaan praten die zich verslikt; dat is ontzettend irritant. "Gaat het wel?" En dan heb je alle energie nodig om de kruimels uit je luchtpijp te hoesten terwijl je uit beleefdheid moet antwoorden en daar moet je voor inademen wat je juist niet kan.
Minstens even irritant zijn mensen die je op je schouderbladen gaan slaan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 16 december 2020 om 17:49
Mijn ouders hielden er gelukkig wel rekening mee. Mijn opa en oppasmoeder ook. Die deden dan iets wat ik wel kon eten. Maar ik heb ook veel onbegrip gekregen. Vieringen op school en feestjes waren erg ongemakkelijk. Zag er dagen van tevoren tegenop vanwege het eten. Vaak at ik als enige niks. De bemoeienis van anderen maakte het nog erger. Vragen waarom ik niet wilde. Of als ik het wel probeerde zeggen dat ik zo langzaam at en zulke kleine hapjes nam.
Ik wilde eerst niet mee op schoolkamp. Maar er werd gezegd dat je niks hoefde te eten wat je niet lustte. Je mocht je eigen lunchpakketjes maken. Ik nam dan Bifi worstjes en eierkoeken mee. Brood at ik niet. Het avondeten ging redelijk, hoewel 1 maaltijd wel karig was voor me. Die keer had ik alleen een hamburger op. De aardappels en groente lustte ik niet. Je werd dan niet gedwongen, maar kreeg ook geen alternatief aangeboden. Wat ik thuis wel gewend was. Geen idee of daar tegenwoordig meer rekening mee wordt gehouden op scholen.
Ik wilde eerst niet mee op schoolkamp. Maar er werd gezegd dat je niks hoefde te eten wat je niet lustte. Je mocht je eigen lunchpakketjes maken. Ik nam dan Bifi worstjes en eierkoeken mee. Brood at ik niet. Het avondeten ging redelijk, hoewel 1 maaltijd wel karig was voor me. Die keer had ik alleen een hamburger op. De aardappels en groente lustte ik niet. Je werd dan niet gedwongen, maar kreeg ook geen alternatief aangeboden. Wat ik thuis wel gewend was. Geen idee of daar tegenwoordig meer rekening mee wordt gehouden op scholen.
woensdag 16 december 2020 om 18:02
Klopt, maar ik denk dat angsten vaak irreëel zijn. Dochter heeft zich ook al vaak genoeg verslikt maar nog nooit had het angst voor eten tot gevolg. Tot nu dan.retrostar schreef: ↑16-12-2020 17:34Je zal je nu eenmaal af en toe verslikken, meestal als je eet en tegelijkertijd iets wil zeggen. Het is haast niet te vermijden, zelfs niet als je niet praat aan tafel. Soms moet je opeens lachen of zuchten en dan kan het ook gebeuren. Buiten tafel houd je dat ook met koffiedrinken, snacks, chips e.d.
Ik zal me in mijn leven enkele honderden malen verslikt hebben wat me een knalrood hoofd en tranende ogen opleverde en een poos nahoesten.
Maar je kan nu eenmaal niet bang voor alles zijn; dan heb je geen leven meer.
Ik zou niet tegen iemand gaan praten die zich verslikt; dat is ontzettend irritant. "Gaat het wel?" En dan heb je alle energie nodig om de kruimels uit je luchtpijp te hoesten terwijl je uit beleefdheid moet antwoorden en daar moet je voor inademen wat je juist niet kan.
Minstens even irritant zijn mensen die je op je schouderbladen gaan slaan.
Wat ik wel gek vind, maar zat net even voor me uit te denken, dochter was en is een ontzeggende vreetzak. Ze kan enorm genieten van eten, ze heeft een grote eetlust. Dus ik denk dat ik dit mede daardoor ook echt niet aan had zien komen.
Hondenmens: wat een nare ervaringen heb jij gehad. Fijn dat ze er thuis wel rekening mee wilden houden. Geen idee hoe zoiets nu op school gaat, ik denk dat dit verschilt per school.
woensdag 16 december 2020 om 18:21
Als ze er veel over praat dan is ze er veel mee bezig. Dat kan helemaal los staan van blij zijn met thuisonderwijs. Het blijft een virus waardoor je niet zomaar van alles mag en kan.Aneso schreef: ↑16-12-2020 16:42ARFID kende ik niet dus even opgezocht. Daar schrik ik wel van zeg.
Wat een narigheid zeg met je zoon. Sterkte voor jullie! Thx voor de tips!
Corona sluit ik in die zin uit dat ze daar vrij veel over praat maar niet dat het spanning oplevert. Momenteel is ze vooral blij met thuisonderwijs omdat ze het heerlijk vindt in eigen tempo door te werken. Dus ik denk niet dat daar voornaamste oorzaak in zit. Maar neem het zeker mee, thx!
Hoezo zou het dan geen stressfactor kunnen zijn?
woensdag 16 december 2020 om 18:24
Alles kan natuurlijk maar vanwege de manier waarop ze erover praat en wat ze zegt, wekt ze niet die indruk.Luci_Mster2 schreef: ↑16-12-2020 18:21Als ze er veel over praat dan is ze er veel mee bezig. Dat kan helemaal los staan van blij zijn met thuisonderwijs. Het blijft een virus waardoor je niet zomaar van alles mag en kan.
Hoezo zou het dan geen stressfactor kunnen zijn?
Ze geeft vrij helder aan waar ze mee zit, dat zegt natuurlijk niet alles dat snap ik. Dus ik neem het zeker mee hoor.
woensdag 16 december 2020 om 18:59
Heb je mijn link gelezen?Aneso schreef: ↑16-12-2020 18:02Klopt, maar ik denk dat angsten vaak irreëel zijn. Dochter heeft zich ook al vaak genoeg verslikt maar nog nooit had het angst voor eten tot gevolg. Tot nu dan.
Wat ik wel gek vind, maar zat net even voor me uit te denken, dochter was en is een ontzeggende vreetzak. Ze kan enorm genieten van eten, ze heeft een grote eetlust. Dus ik denk dat ik dit mede daardoor ook echt niet aan had zien komen.
Hondenmens: wat een nare ervaringen heb jij gehad. Fijn dat ze er thuis wel rekening mee wilden houden. Geen idee hoe zoiets nu op school gaat, ik denk dat dit verschilt per school.
woensdag 16 december 2020 om 19:02
Helemaal over het hoofd gezien, sorry! Ik ga gelijk even kijkengizzmo-returns schreef: ↑16-12-2020 14:15https://amp.nos.nl/artikel/2360082-ster ... inken.html
Dit artikel doel ik op
woensdag 16 december 2020 om 21:52
Lieve Aneso,
Goed dat je het serieus neemt en dat moet ook! Ik weet niet of je mijn eerdere post hebt gelezen. Maar bij ons was het met een aantal weken (Ja dat is lang, maar als ze nog wel wat eet, ook al is het alleen even niet zo gezond maar wel lekker
) weer gezakt.
Dus ik wil je er ook enigszins voor waarschuwen om er niet meteen allemaal labels en therapieën tegen aan te (laten) plakken.
Het is echt heel naar om er als moeder mee om te gaan want je wil gewoon dat ze blij, gelukkig en gezond is.
Goed dat je het serieus neemt en dat moet ook! Ik weet niet of je mijn eerdere post hebt gelezen. Maar bij ons was het met een aantal weken (Ja dat is lang, maar als ze nog wel wat eet, ook al is het alleen even niet zo gezond maar wel lekker
) weer gezakt. Dus ik wil je er ook enigszins voor waarschuwen om er niet meteen allemaal labels en therapieën tegen aan te (laten) plakken.
Het is echt heel naar om er als moeder mee om te gaan want je wil gewoon dat ze blij, gelukkig en gezond is.
woensdag 16 december 2020 om 23:19
Toen ik je OP las moest ik direct aan mijn dochter denken alhoewel dat niet geheel vergelijkbaar is hoor. Toen zij 9 was heeft zij een maagvirus gehad waardoor zij overgegeven had. Hierdoor had zij een angst voor overgeven ontwikkeld en heeft zij een periode gehad dat ze niet meer durfde te eten. Want zij dacht, als ik ga eten word ik weer misselijk en moet ik weer spugen.
Kortom, dit ging in haar hoofd zitten. Lichamelijk bleek er niks aan de hand wat we ook wel verwachtten.
We zijn uiteindelijk via de POH toen bij een psycholoog geweest waar ze een aantal gesprekken heeft gehad en ook soort cognitieve gedragstherapie.
Na een tijdje durfde ze weer kleine beetjes te eten en later weer normaal.
Nu enkele jaren later is ze een gezonde, vrolijke 12-jarige meid die houdt van lekker eten. De overgeefangst heeft ze nog wel maar hier heeft ze mee leren omgaan en speelt niet meer in haar dagelijks leven.
Wat ik je hiermee vooral wil zeggen is dat het belangrijk is dat je haar klachten serieus neemt( maar dat doe je wel zo te lezen). Ik denk dat het bij je dochter ook in haar hoofd is gaan zitten. Angst voor wat ze kan voelen in haar keel en wat er daarna eventueel kan gebeuren. Maar goed, ik ben geen arts natuurlijk.
Veel succes met je dochter, hopelijk gaat het straks beter.
Kortom, dit ging in haar hoofd zitten. Lichamelijk bleek er niks aan de hand wat we ook wel verwachtten.
We zijn uiteindelijk via de POH toen bij een psycholoog geweest waar ze een aantal gesprekken heeft gehad en ook soort cognitieve gedragstherapie.
Na een tijdje durfde ze weer kleine beetjes te eten en later weer normaal.
Nu enkele jaren later is ze een gezonde, vrolijke 12-jarige meid die houdt van lekker eten. De overgeefangst heeft ze nog wel maar hier heeft ze mee leren omgaan en speelt niet meer in haar dagelijks leven.
Wat ik je hiermee vooral wil zeggen is dat het belangrijk is dat je haar klachten serieus neemt( maar dat doe je wel zo te lezen). Ik denk dat het bij je dochter ook in haar hoofd is gaan zitten. Angst voor wat ze kan voelen in haar keel en wat er daarna eventueel kan gebeuren. Maar goed, ik ben geen arts natuurlijk.
Veel succes met je dochter, hopelijk gaat het straks beter.
