Emotie eter

Goedenavond allemaal.

Ik ben iemand die al m’n hele leven worstelt met m’n gewicht. Ik ben altijd te zwaar geweest en schaam me daar al zo lang ik me kan herinneren voor.
Ik schrijf dit niet voor negatieve reacties, dit is puur voor mezelf om het van me af te schrijven en het een keertje onder ogen te zien ipv het maar steeds goed te praten voor mezelf. Ik zie dit als een eerste stap de goede richting op.
Als meisje was ik al nooit zo slank, echt dik was ik ook niet, maar er waren altijd mensen die slanker waren en dat maakte me toen al best jaloers. Ik ging samen met een vriendinnetje naar de supermarkt om snoepjes te halen en die in het park op te eten. Op de basisschool zijn m’n vriendinnetje en ik heel erg gepest en dat heeft me heel onzeker gemaakt. We vonden troost in die ene reep chocola of dat Turkse brood met lekkere kaas etc. Jaren later is het extreem geëscaleerd en ik kan er gewoon niet vanaf blijven. Ik ben nu kok en heb in de opleiding veel over gezonde en ongezonde voeding gehad. Ik weet wat overgewicht doet met je, helemaal als je zwanger probeert te worden. Ik wil zo graag slanker worden, of in ieder geval heel wat kilootjes lichter zijn dat ik in het extreme denk soms, zoals overgeven, niet meer eten, pillen enz.
Ik schaam me voor m’n lichaam. Ik durf hier met niemand over te praten en wuif het vaak lachend weg als iemand erover begint. Ik durf geen hulp te vragen omdat het dan te echt is (hoe onlogisch dat ook klinkt). Ik stel mezelf zo vaak voor gezonder te zijn, te sporten etc, maar het lukt gewoon niet. Ik haat m’n lichaam en zit niet goed in m’n vel.
Ik ben wel super gelukkig met m’n vriend en we zijn dus bezig met kinderen krijgen. Het enige dat in de weg zit om helemaal 100% gelukkig te zijn is m’n uiterlijk.