Euthanasie, te makkelijk of te moeilijk?

Wanneer is palliatieve sedatie te vroeg? Ofwel wie bepaalt wanneer het de juiste tijd is voor palliatieve sedatie?

Wat is de reden dat je deze oproep plaatst? Wat is je eigen mening? Mijn vader is vorige maand door euthanasie overleden en ik wil er best wat over vertellen, maar dan wil ik wel graag weten wat er met de reacties gebeurt. Het klinkt alsof je graag citaten wil voor een of ander artikel of zo.

Wat mij betreft de patient (duet). Als het kan op het moment zelf, anders door het vooraf al te hebben aangegeven.



TO: ik herken dat het wel of niet toepassen afhangt van een heleboel factoren die zeker niet alleen te maken hebben met hoe ziek iemand objectief is. Op zich is het logisch dat een arts altijd vrij is om te besluiten wel of geen euthanasie toe te passen, maar daardoor moeten patienten zich soms wel in vreemde bochten wringen. Palliatieve sedatie is dan een soort tussenoplossing, lijkt het wel.

Verder eens met pyridine (en gecondoleerd )

Ik heb het net als pyridine van dichtbij meegemaakt en vind het nog steeds moeilijk......

Het is mij overigens ook niet helemaal duidelijk wat je met dit topic wil. Kun je dat eens uitleggen?

Mijn oudste zoon is in 1995 in Groningen door euthenasie gestorven.

Na twee, kort na elkaar uitgevoerde, levertransplantaties is hij in coma geraakt. Na enkele dagen werd duidelijk dat hij daar niet meer uit zou komen, zijn toestand verslechterde vrij snel. De wens om dan te euthaniseren is, na eerder besproken te zijn, 's ochtends vroeg door ons nogmaals uitgesproken, binnen een paar uur goedgekeurd door specialisten en 's avonds mocht hij overlijden.

Een aan de ene kant "makkelijk" geval, want de situatie was uitzichtloos. Verder behandelen zou weinig tot geen kans hebben en, dit klinkt en is heel koel, de kosten van verder behandelen zouden dan onnodig aan hem besteed worden.

Aan de andere kant stond daar een team voor een jongen van elf met ouders en andere kinderen die zielsveel van die knul hielden en ik kan zeggen nog houden. Dat die kant ook voor de specialisten en behandelend personeel zwaar is heb ik met eigen ogen gezien. Ik heb ook bij hen de tranen gezien.

Maar het was onze wens om niet langer te rekken, hem de kans te geven om op schoot zijn laatste adem uit te blazen. En zo is het gebeurd, op mijn schoot waar zijn eerste adem uitgeblazen werd mocht ik zijn laatste adem voelen. Hij heeft zijn tijd genomen, ons onze tijd gegeven en zo is het goed.

Dát is wat euthenasie een gezin, familie, stervende kan bieden. En dát is wat overlijden in een uitzichtloze situatie toch nog iets vredigs en zelfs moois mee kan geven. Dat dan ook weer kan helpen bij de verwerking.

Wanneer het er tijd voor is is en blijft moeilijk in te schatten, voor behandelaars en familie. Er spelen zoveel factoren en emoties mee dat er niet te licht over gedacht mag worden. Maar bij een nadrukkelijke wens, een uitzichtloos lijden, vind ik het een mooie manier om te sterven.

Wat heb je dat mooi gezegd lolotte.

Bij ons heeft de zieke ook niet zelf de beslissing kunnen nemen en zoals jij zegt "dat is wat overlijden in een uitzichtloze situatie toch nog iets vredigs en zelfs moois mee kan geven", daar ben ik het helemaal mee eens.

Vergis je niet. Mijn vader heeft ook voor euthanasie gekozen. Maar toen het zover was dat het lijden echt uitzichtloos was, kon hij niet meer hardop zeggen: ik wil die spuit nu hebben. En dus ging het hele verhaal niet door. Ook al had hij vantevoren een verklaring ondertekend.



Uiteindelijk heeft de arts gezegd, ik kan de morfine verhogen zodat je in een soort coma komt (palliatieve sedatie), en dan gaat het waarschijnlijk heel snel. Wil je dat? Mijn vader kon alleen nog maar een beetje brommen, en dus heeft de arts dat ook gedaan.



Maar veel mensen menen dat je voor euthanasie kunt kiezen, en dat dat dan ook gebeurd, maar dat is niet zo. Je moet volledig helder zijn en de afspraak zelf kunnen vastleggen. Het probleem bij mijn vader was alleen, zolang hij nog helder was, vond het het leven niet onaangenaam. Leuk was het niet (kanker), maar hij kon ons, en mijn dochter nog zien. Hij tekende nog, had nog iedere avond bezoek. Pas toen het echt niet meer ging, wilde hij gaan, en toen kon dat dus al niet meer.



Het is dus niet zo gemakkelijk als het lijkt.

Niets wat met doodgaan te maken heeft is makkelijk, niemand wilt voor deze keuze te komen staan, maar godzijdank is die keuze er wel.

mamalelie, dat klinkt herkenbaar. Tenminste, mijn vader was bang dat dat bij hem ook zou gaan gebeuren. Daarom is hij dat moment voor geweest. We wisten dat het niet lang meer kon duren (max. een week of 2 nog). En we wisten dat het op dat moment wel ging, o.a. door flink verhoogde morfine, maar dat het vooruitzicht was dat hij snel achteruit zou gaan, meer pijn zou krijgen en steeds benauwder zou gaan worden. We wisten uit ervaring hoe dat zou zijn, meegemaakt met mijn beide oma's. Mijn vader heeft toen besloten om niet af te wachten tot dat zou gebeuren. Dat zou toch binnen een paar dagen al gaan beginnen, en dan was de kans op het scenario dat jij beschrijft erg groot.



Palliatieve sedatie klinkt als een mooie tussenoplossing maar is dat eigenlijk niet. Het heeft grote nadelen. Er is niet een echt afscheidsmoment, want het kan lang duren totdat iemand echt 'weg' is. Je kan dagen lang in een schemergebied zitten. Dat weet je van tevoren niet. Je kan ook tussentijds nog wakker worden en veel pijn lijden in die tijd. En ook als je buiten bewustzijn bent, kan het nog dagen duren tot je echt overlijdt. Dat betekent een medisch circus over de vloer om te kijken hoe het gaat, om je te keren, etcetera. Het betekent mogelijk nachtenlang waken, elk moment kan het zover zijn. En wat win je ermee? Wie wint er iets mee? Het einde komt toch en is onherroepelijk.



Ik ben blij met de manier waarop het is gegaan. Voor zover je daar ooit blij mee kan zijn. Van de keuzes die we nog hadden was dit degene die het minste pijn veroorzaakte en we hebben een heel mooi afscheid gehad. Natuurlijk had ik liever mijn vader gezond hier gehad. Ik zou er alles voor over hebben. Maar dat kan nu eenmaal niet en dan maar het liefst zoals het is gegaan. Gelukkig hebben wij ook een geweldige, zeer betrokken huisarts, die ook met ons meeleefde en meehuilde.



Heftig trouwens, jouw verhaal, lolotte. Ik ben ongeveer net zo oud als jouw zoon. Soms vind ik dat ik pech heb om op deze leeftijd mijn vader al te verliezen, maar het kan nog veel erger. Dat zeg ik ook steeds tegen mezelf, maar jouw verhaal toont wel aan dat het ook echt zo is. Leert mij wel waarderen wat ik allemaal wél heb.

En nog als antwoord op de vraag: ik vind het moeilijk om er in zijn algemeenheid iets van te zeggen. Maar onze huisarts was zo bij het hele ziekteproces betrokken geweest, dat ik niet het idee heb dat mijn vader nog bepaalde dingen moest doen of zeggen. Hij kende mijn vader zo goed door zo veel gesprekken in de afgelopen maanden, dat hij echt kon meevoelen en wist dat het goed was. Daar waren niet veel woorden voor nodig.

Palliatieve sedatie versnelt het sterven niet. Dit in tegenstelling tot euthanasie.

Palliatieve sedatie wordt veelal snel gevolgd door de dood, wat bij mensen ten onrechte de indruk wekt dat Palliatieve Sedatie het zelfde zou zijn als euthanasie.

quote:pyridine schreef op 23 februari 2008 @ 23:55:



Palliatieve sedatie klinkt als een mooie tussenoplossing maar is dat eigenlijk niet. Het heeft grote nadelen. Er is niet een echt afscheidsmoment, want het kan lang duren totdat iemand echt 'weg' is. Je kan dagen lang in een schemergebied zitten. Dat weet je van tevoren niet. Je kan ook tussentijds nog wakker worden en veel pijn lijden in die tijd. En ook als je buiten bewustzijn bent, kan het nog dagen duren tot je echt overlijdt. Dat betekent een medisch circus over de vloer om te kijken hoe het gaat, om je te keren, etcetera. Het betekent mogelijk nachtenlang waken, elk moment kan het zover zijn. En wat win je ermee? Wie wint er iets mee? Het einde komt toch en is onherroepelijk.





.Hier ben ik het helemaal mee eens. Mijn vader heeft ook gekozen voor bovenstaande. Gelukkig duurde het niet lang en is hij 12 uur later overleden, maar hij is wél wakker geworden 's nachts, heeft zijn cateter eruit getrokken.... Als ik daar bij nadenk voel ik me ook zo kut! Hoe zou hij zich hebben gevoeld? Had hij pijn? Merkte hij er weinig van? Hij was wel erg verward. Ze hebben toen de morfine en dormicum zodanig opgevoerd dat hij ws daardoor overleden is.

Lolotte..... Ik wou dat ik nu even naast je stond, ik zou je een hele harde knuffel willen geven....