Gezondheid
alle pijlers
Faalangst?
vrijdag 26 april 2019 om 07:53
Hoi Allemaal,
Ik wilde hier graag even mijn verhaal delen en daarmee hoop ik mensen te bereiken die hetzelfde meemaken of die mij een beetje hoop kunnen geven.
Laat ik eerst eens wat vertellen over mijn jeugd. Mijn moeder was eigenlijk alles voor mij en was vader en moeder in 1. Mijn ouders waren wel bij elkaar maar mijn vader was eigenlijk altijd bezig met zijn eigen ding. Hij zag mij alleen op grote momenten staan, wanneer ik iets bereikt had. Ik hou van je is ook niet vaak gezegd. Op mijn 13e moest ik een operatie ondergaan aan mijn eierstok en een darminfectie. Mijn vader kwam toen eventjes, vroeg hoe het met mij ging en vertrok weer. Later is duidelijk geworden dat hij elders nog een gezin onderhield met 4 kinderen.
Nu heb ik een dochtertje van 10 maanden.
Ik heb 9 maanden echt van haar kunnen genieten, tegelijk werken en thuis de perfecte huisvrouw willen uithangen.
Tot ik 6 weken geleden in elkaar stortte, 100% kon ik niet meer op alle fronten.
Ik kreeg paniekaanvallen en dacht :" dalijk wil ik mijn kind niet meer". Of :"dalijk hou ik niet meer van haar".
Ik ben door de huisarts doorverwezen naar de psychiater en praktijkondersteuner waar ik nu elke week een gesprek mee heb. Ook ben ik gestart met sertraline (antidepressiva).
Hiervoor heb ik ook vast vaak naar mijn dochtertje gekeken en gewoon even niets gevoeld. Je kunt immers niet 24/7 verliefd zijn op je eigen kind.
Maar nu wordt ik daar zo onzeker van.
Zijn er meer mensen die dit herkennen?
En nog belangrijker, kom ik hier weer vanaf?
Alvast bedankt
Ik wilde hier graag even mijn verhaal delen en daarmee hoop ik mensen te bereiken die hetzelfde meemaken of die mij een beetje hoop kunnen geven.
Laat ik eerst eens wat vertellen over mijn jeugd. Mijn moeder was eigenlijk alles voor mij en was vader en moeder in 1. Mijn ouders waren wel bij elkaar maar mijn vader was eigenlijk altijd bezig met zijn eigen ding. Hij zag mij alleen op grote momenten staan, wanneer ik iets bereikt had. Ik hou van je is ook niet vaak gezegd. Op mijn 13e moest ik een operatie ondergaan aan mijn eierstok en een darminfectie. Mijn vader kwam toen eventjes, vroeg hoe het met mij ging en vertrok weer. Later is duidelijk geworden dat hij elders nog een gezin onderhield met 4 kinderen.
Nu heb ik een dochtertje van 10 maanden.
Ik heb 9 maanden echt van haar kunnen genieten, tegelijk werken en thuis de perfecte huisvrouw willen uithangen.
Tot ik 6 weken geleden in elkaar stortte, 100% kon ik niet meer op alle fronten.
Ik kreeg paniekaanvallen en dacht :" dalijk wil ik mijn kind niet meer". Of :"dalijk hou ik niet meer van haar".
Ik ben door de huisarts doorverwezen naar de psychiater en praktijkondersteuner waar ik nu elke week een gesprek mee heb. Ook ben ik gestart met sertraline (antidepressiva).
Hiervoor heb ik ook vast vaak naar mijn dochtertje gekeken en gewoon even niets gevoeld. Je kunt immers niet 24/7 verliefd zijn op je eigen kind.
Maar nu wordt ik daar zo onzeker van.
Zijn er meer mensen die dit herkennen?
En nog belangrijker, kom ik hier weer vanaf?
Alvast bedankt
vrijdag 26 april 2019 om 09:18
Hoihoi, ja gelukkig veel ondersteuning.ikBedoelHetGoed schreef: ↑26-04-2019 08:57
Wat een verhaal, TO. Heb je ondersteuning van je man en/of je moeder in de verzorging van je dochter, en het draaiend houden van het huishouden? Want dat is de eerste jaren echt heel zwaar. Voor iedereen.
Net contact gehad met therapeut en zij denkt dat ik op het juiste spoor zit.
Ben waarschijnlijk onbewust ergens beschadigd terwijl ik jaren lang stoer heb gezegd dat ik er geen last van had
vrijdag 26 april 2019 om 10:00
Er gaat een hoop voorbij in de wereld zonder dat je het merkt. De meeste zeggen nieteens dankjewel (voor je dagelijks eten; voor je gezondheid, voor je baan, het dak boven je hoofd enz.) en hebben geen idee wat de maatschappij allemaal doet om jou te kunnen laten doen wat je doet.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 26 april 2019 om 10:04
Ik vind het juist heel stoer dat je hulp hebt gezocht zodra je het dacht nodig te hebben. Die wijsheid is niet velen gegeven.
vrijdag 26 april 2019 om 11:24
Snap even niet goed wat ik hiermee kan?retrostar schreef: ↑26-04-2019 10:00Er gaat een hoop voorbij in de wereld zonder dat je het merkt. De meeste zeggen nieteens dankjewel (voor je dagelijks eten; voor je gezondheid, voor je baan, het dak boven je hoofd enz.) en hebben geen idee wat de maatschappij allemaal doet om jou te kunnen laten doen wat je doet.
vrijdag 26 april 2019 om 11:31
Dankjewel!ikBedoelHetGoed schreef: ↑26-04-2019 10:04Ik vind het juist heel stoer dat je hulp hebt gezocht zodra je het dacht nodig te hebben. Die wijsheid is niet velen gegeven.
