Gezondheid
alle pijlers
Geliefd familielid van kinderen: prognose max 1,5 jaar
vrijdag 11 juni 2021 om 11:19
We hebben vorige week prognose gekregen dat een familielid nog max 1,5 jaar te leven heeft.
Los dat dit een familielid is van ons als ouders, waar we dus verdriet om hebben, is het het meest geliefde familielid van onze kinderen (kdv en onderbouw basisschoolleeftijd).
We hebben er tot nu toe niets over gezegd tegen de kids maar ze voelen wel dat er iets is.
Heeft er iemand tips? Vertellen we nu nog niets, het is immers een prognose en kan (wishfull thinking) nog verbeteren? Er volgen immers nog gesprekken met specialisten.
Dus ik neig naar afwachten, maar hoe lang dan?
Als we wel wat vertellen wat dan? Wanneer? En hoe?
Zijn er bijvoorbeeld fijne voorleesboekjes voor?
Je ziet: tips zijn welkom!
Los dat dit een familielid is van ons als ouders, waar we dus verdriet om hebben, is het het meest geliefde familielid van onze kinderen (kdv en onderbouw basisschoolleeftijd).
We hebben er tot nu toe niets over gezegd tegen de kids maar ze voelen wel dat er iets is.
Heeft er iemand tips? Vertellen we nu nog niets, het is immers een prognose en kan (wishfull thinking) nog verbeteren? Er volgen immers nog gesprekken met specialisten.
Dus ik neig naar afwachten, maar hoe lang dan?
Als we wel wat vertellen wat dan? Wanneer? En hoe?
Zijn er bijvoorbeeld fijne voorleesboekjes voor?
Je ziet: tips zijn welkom!
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 11 juni 2021 om 11:28
Jullie familielid is dus, neem ik aan, fysiek ernstig ziek. Ik zou het niet hebben over de prognose, maar de ziekte benoemen. Uitleggen wat de ziekte is, over eventuele behandelingen etc. "1,5 jaar" is zo'n grote termijn, die is niet te overzien. Houd het bij de korte termijn: wat is er nu te merken van de ziekte en hoe ga je daar mee om? Als er vragen komen kan je die beantwoorden passend bij leeftijd.
Als het gaat over kanker kan je bijvoorbeeld kijken naar boekjes van Chemo Kasper. Daar zijn ook filmpjes van.
Heel veel sterkte trouwens, wat een rot periode.
Als het gaat over kanker kan je bijvoorbeeld kijken naar boekjes van Chemo Kasper. Daar zijn ook filmpjes van.
Heel veel sterkte trouwens, wat een rot periode.
vrijdag 11 juni 2021 om 11:30
In mijn omgeving is pas iemand overleden aan kanker.
Hij kreeg de prognose 3 maanden tot 2 jaar. 2 jaar klinkt nog lang, jammer genoeg is het ineens heel snel gegaan en heeft hij na de diagnose iets meer dan 6 maanden gehaald. En de laatste maanden heeft hij voornamelijk op bed gelegen.
Heel erg om mee te maken. Wij zijn vanaf het begin eerlijk geweest tegen onze kinderen. Die meneer is ziek en zal niet meer beter worden. En hij zal zo ziek worden dat hij dood zal gaan. Duidelijk zonder al teveel poespas verteld.
Heftig, maar duidelijkheid is voor kinderen zo belangrijk.
Hij kreeg de prognose 3 maanden tot 2 jaar. 2 jaar klinkt nog lang, jammer genoeg is het ineens heel snel gegaan en heeft hij na de diagnose iets meer dan 6 maanden gehaald. En de laatste maanden heeft hij voornamelijk op bed gelegen.
Heel erg om mee te maken. Wij zijn vanaf het begin eerlijk geweest tegen onze kinderen. Die meneer is ziek en zal niet meer beter worden. En hij zal zo ziek worden dat hij dood zal gaan. Duidelijk zonder al teveel poespas verteld.
Heftig, maar duidelijkheid is voor kinderen zo belangrijk.
vrijdag 11 juni 2021 om 11:32
Dank. Het is zo groot nieuws dat we gewoon even niet zo goed weten hoe en wat, en iemand die (door een scherm) meedenkt zoals jij is echt fijn! Extra rot omdat het Corona was vorig jaar en we allemaal plannen hadden om samen op vakantie te gaan enzo. Doorgeschoven want het komt wel. En nu ditPergamon schreef: ↑11-06-2021 11:28Jullie familielid is dus, neem ik aan, ernstig ziek. Ik zou het niet hebben over de prognose, maar de ziekte benoemen. Uitleggen wat de ziekte is, over eventuele behandelingen etc. "1,5 jaar" is zo'n grote termijn, die is niet te overzien. Houd het bij de korte termijn: wat is er nu te merken van de ziekte en hoe ga je daar mee om? Als er vragen komen kan je die beantwoorden passend bij leeftijd.
Als het gaat over kanker kan je bijvoorbeeld kijken naar boekjes van Chemo Kasper. Daar zijn ook filmpjes van.
Heel veel sterkte trouwens, wat een rot periode.
Je kunt het nog niet echt merken want familielid houdt zich groot als de kids er zijn. Maar dat zal vast wel komen.
Fijne tip om het in het nu te houden en te benoemen wat er nu speelt. Daar heb ik niet eens aan gedacht, omdat dat doemscenario zo groot is.
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 11 juni 2021 om 11:35
Familielid is al jaren af en aan ernstig ziek maar herstelt dan toch. Maar het is nu op…Leslie Knobe schreef: ↑11-06-2021 11:29Wat een rotnieuws zeg! Weten de kinderen wel dat deze persoon ziek is?
(Daarom wilden we afgelopen zomer met z’n allen op vakantie
)Dus ze weten wel dat deze persoon af en aan ziek is maar geen besef hoe erg.
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 11 juni 2021 om 11:36
Duidelijk zijn was ik sowieso van plan. Alleen de wanneer en hoe dan. Maar opknippen in het hier en nu zoals Pergamon adviseerde is een goede tip. Niet eens bij stilgestaan…Lellebel81 schreef: ↑11-06-2021 11:30In mijn omgeving is pas iemand overleden aan kanker.
Hij kreeg de prognose 3 maanden tot 2 jaar. 2 jaar klinkt nog lang, jammer genoeg is het ineens heel snel gegaan en heeft hij na de diagnose iets meer dan 6 maanden gehaald. En de laatste maanden heeft hij voornamelijk op bed gelegen.
Heel erg om mee te maken. Wij zijn vanaf het begin eerlijk geweest tegen onze kinderen. Die meneer is ziek en zal niet meer beter worden. En hij zal zo ziek worden dat hij dood zal gaan. Duidelijk zonder al teveel poespas verteld.
Heftig, maar duidelijkheid is voor kinderen zo belangrijk.
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 11 juni 2021 om 11:43
Jamaarhoe schreef: ↑11-06-2021 11:32Dank. Het is zo groot nieuws dat we gewoon even niet zo goed weten hoe en wat, en iemand die (door een scherm) meedenkt zoals jij is echt fijn! Extra rot omdat het Corona was vorig jaar en we allemaal plannen hadden om samen op vakantie te gaan enzo. Doorgeschoven want het komt wel. En nu dit
Je kunt het nog niet echt merken want familielid houdt zich groot als de kids er zijn. Maar dat zal vast wel komen.
Fijne tip om het in het nu te houden en te benoemen wat er nu speelt. Daar heb ik niet eens aan gedacht, omdat dat doemscenario zo groot is.
Wat ik zelf heel helpende gedachte vind is dat kinderen anders rouwen. Ze kunnen met de trein spelen en opeens iets vragen over dood, begraven of ziekte. Dan is er een emotioneel gesprek en gaan ze weer door met de orde van de dag. Of soms is het na een helder antwoord ook gewoon "Oke!" en dan al weer door.
Jij overziet wat er gaat gebeuren: een ziekteproces met aansluitend overlijden. Je weet dat het een verdrietige periode gaat zijn. Je kinderen weten dit nog niet, omdat het vrij abstract is. Ze zijn ook nog jong.
Fictief, stel jullie familielid heeft een tumor in zijn been. Dan kan je zeggen "Jullie weten dat Opa Piet pijn heeft in zijn been. Opa Piet is bij de dokter geweest en hij heeft een soort bal in zijn been. Die bal doet heel veel pijn en die kunnen de doktoren niet meer weghalen. Wel gaan ze opa piet helpen om de pijn weg te halen. Opa Piet kan daar even heel ziek van worden". En dan wachten op de vraag. ALS je vragen krijgt, beantwoord ze dan wel eerlijk.
"Gaat opa piet dood?" Ja, maar we weten niet wanneer."
"Kan opa piet morgen nog met mij voetballen?" "Ja, Opa Piet komt morgen oppassen en dan gaat hij lekker met je voetballen"
"Wat is *ingewikkelde vraag*" "Wat een goede vraag. Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ga dit opzoeken en dan vertel ik het straks. (En dan wel er op terugkomen natuurlijk).
Neem ze mee in het proces. Naast dat het heel verdrietig is, kunnen ze ook nog een hoop leuke, fijne, mooie momenten hebben met Opa Piet.
vrijdag 11 juni 2021 om 11:46
goed verwoord!!Pergamon schreef: ↑11-06-2021 11:43Wat ik zelf heel helpende gedachte vind is dat kinderen anders rouwen. Ze kunnen met de trein spelen en opeens iets vragen over dood, begraven of ziekte. Dan is er een emotioneel gesprek en gaan ze weer door met de orde van de dag. Of soms is het na een helder antwoord ook gewoon "Oke!" en dan al weer door.
Jij overziet wat er gaat gebeuren: een ziekteproces met aansluitend overlijden. Je weet dat het een verdrietige periode gaat zijn. Je kinderen weten dit nog niet, omdat het vrij abstract is. Ze zijn ook nog jong.
Fictief, stel jullie familielid heeft een tumor in zijn been. Dan kan je zeggen "Jullie weten dat Opa Piet pijn heeft in zijn been. Opa Piet is bij de dokter geweest en hij heeft een soort bal in zijn been. Die bal doet heel veel pijn en die kunnen de doktoren niet meer weghalen. Wel gaan ze opa piet helpen om de pijn weg te halen. Opa Piet kan daar even heel ziek van worden". En dan wachten op de vraag. ALS je vragen krijgt, beantwoord ze dan wel eerlijk.
"Gaat opa piet dood?" Ja, maar we weten niet wanneer."
"Kan opa piet morgen nog met mij voetballen?" "Ja, Opa Piet komt morgen oppassen en dan gaat hij lekker met je voetballen"
"Wat is *ingewikkelde vraag*" "Wat een goede vraag. Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ga dit opzoeken en dan vertel ik het straks. (En dan wel er op terugkomen natuurlijk).
Neem ze mee in het proces. Naast dat het heel verdrietig is, kunnen ze ook nog een hoop leuke, fijne, mooie momenten hebben met Opa Piet.
vrijdag 11 juni 2021 om 11:49
Je kinderen zijn nog hartstikke jong. 1.5 jaar is in hun leven echt héél ver weg. Voor ons is het kort, maar voor hen is dat echt ver. Als je nu begint met "het eindstation" zullen ze daar mee bezig zijn. Maar wannéér dan? Er tussen zitten nog heel veel stappen. Die stappen zijn heel verdrietig, maar vaak ook mooi, bijzonder, indrukwekkend of fijn. Laat je kinderen het ervaren zoals zij dat op dat moment doen.
Je kan aanvullend ook boekjes zoeken over verdriet. Bijvoorbeeld "Als verdriet op bezoek komt".
vrijdag 11 juni 2021 om 12:05
Dank je wel. Ik heb hier echt heel veel aanPergamon schreef: ↑11-06-2021 11:49Je kinderen zijn nog hartstikke jong. 1.5 jaar is in hun leven echt héél ver weg. Voor ons is het kort, maar voor hen is dat echt ver. Als je nu begint met "het eindstation" zullen ze daar mee bezig zijn. Maar wannéér dan? Er tussen zitten nog heel veel stappen. Die stappen zijn heel verdrietig, maar vaak ook mooi, bijzonder, indrukwekkend of fijn. Laat je kinderen het ervaren zoals zij dat op dat moment doen.
Je kan aanvullend ook boekjes zoeken over verdriet. Bijvoorbeeld "Als verdriet op bezoek komt".
Een zebra is geen paard met strepen
vrijdag 11 juni 2021 om 12:13
Anderhalf jaar is inderdaad niet te overzien op deze leeftijd. Ik zou benoemen dat familielid erg ziek is en steeds een beetje zieker zal gaan worden. Dat deze persoon dood zal gaan maar dat niemand precies weet wanneer dat zal zijn. Dood is ook nogal een moeilijk begrip op die leeftijd trouwens.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 11 juni 2021 om 12:13
In aansluiting op alle goede en nuttige dingen die hier boven al zijn gezegd, is mijn ervaring dat kinderen (op hun eigen manier) meer aan kunnen dan je denkt en dat ze zelf hun grenzen aangegeven of juist doorvragen, door idd verder te gaan met spelen of juist er later weer op terug komen.
Vaak is het afhankelijk van de leeftijd wat ze aankunnen en wat niet waarbij oude kinderen het soms juist weer spannender /enger vinden omdat het besef iets groter is.
Vaak is het afhankelijk van de leeftijd wat ze aankunnen en wat niet waarbij oude kinderen het soms juist weer spannender /enger vinden omdat het besef iets groter is.
vrijdag 11 juni 2021 om 12:21
Het klinkt heel gek maar... vertrouw ook op je kinderen. Zij zullen vragen stellen als ze iets willen weten en zullen niet luisteren als ze iets niet willen weten.
Zo hadden we hier een kleindochter die bij oma op schoot "op zoek ging naar de pruik". De haren van oma aaien, haar optillen, kijken, het randje van de pruik zoeken... Na een paar minuten. "Nou oma, je ziet het helemaal niet!" en hup, van schoot af en door naar spelen in de tuin. Terwijl voor de volwassenen het een super beladen dag was. Haar er net af, voor het eerst een pruik...
Of, van een vriendin, bij de begrafenis van haar moeder. Kind (3 jaar) was alles goed verteld. Kind zit in die zaal. De dienst is al 10 minuten bezig, kind zit al die tijd goed rond te kijken, uit het niks "MAAR WAAR IS NU DIE KIST?!?!?!". Die had een soort schatkist in gedachte ofzo.
vrijdag 11 juni 2021 om 12:22
Ziekte en de dood hebben voor kleine kinderen veel minder lading dan voor ons. Wij begrijpen wat er gaande is, terwijl dat voor de kleinsten te abstract is. Zij zien daarin nog niet het definitieve, en alle angst en pijn en verdriet wat daarbij komt, wat wij wel zien. Het besef komt bij hen vaak pas na langere tijd, en vaak zelfs pas een hele poos na de dood. Ze vragen vaak nog heel lang dingen als “is … nu echt dood?”, “komt … dan echt nooit meer langs?”, “maar waar is … nu dan”?
Hen meenemen in het proces, in het hier en nu blijven, en daar zo open mogelijk over zijn, is inderdaad het juiste advies. Als ze vragen hebben, dan komen ze daar zelf wel mee.
En op een bijzondere manier is het ook heel troostend om hen niet te sturen in zo’n proces maar juist te volgen. De vragen vanuit hun belevingswereld kunnen zo’n proces zelfs wat lichter maken voor de volwassenen, als je daar voor open staat.
Hen meenemen in het proces, in het hier en nu blijven, en daar zo open mogelijk over zijn, is inderdaad het juiste advies. Als ze vragen hebben, dan komen ze daar zelf wel mee.
En op een bijzondere manier is het ook heel troostend om hen niet te sturen in zo’n proces maar juist te volgen. De vragen vanuit hun belevingswereld kunnen zo’n proces zelfs wat lichter maken voor de volwassenen, als je daar voor open staat.
vrijdag 11 juni 2021 om 12:23
Weet niet zeker of het nog een aanvulling is, maar toch nog my two cents. Ik zou zeker zeggen dat familielid heel ziek is en niet meer beter kan worden. Dat de dokters er alles aan doen om hem/haar zich zo goed mogelijk te laten voelen en langer van het leven te kunnen laten genieten (dan kun je in het midden laten of dit daadwerkelijk 'langer leven' betekent, of dat dit betekent dat het leven dat deze persoon nog gegund is, fijner is met behandeling ipv zonder).
Uiteraard ontwijk je vragen over doodgaan niet, maar dat hoeft niet gelijk bij de eerste mededeling denk ik.
Uiteraard ontwijk je vragen over doodgaan niet, maar dat hoeft niet gelijk bij de eerste mededeling denk ik.
vrijdag 11 juni 2021 om 12:27
Nummer*Zoveel schreef: ↑11-06-2021 12:22Ziekte en de dood hebben voor kleine kinderen veel minder lading dan voor ons. Wij begrijpen wat er gaande is, terwijl dat voor de kleinsten te abstract is. Zij zien daarin nog niet het definitieve, en alle angst en pijn en verdriet wat daarbij komt, wat wij wel zien. Het besef komt bij hen vaak pas na langere tijd, en vaak zelfs pas een hele poos na de dood. Ze vragen vaak nog heel lang dingen als “is … nu echt dood?”, “komt … dan echt nooit meer langs?”, “maar waar is … nu dan”?
Hen meenemen in het proces, in het hier en nu blijven, en daar zo open mogelijk over zijn, is inderdaad het juiste advies. Als ze vragen hebben, dan komen ze daar zelf wel mee.
En op een bijzondere manier is het ook heel troostend om hen niet te sturen in zo’n proces maar juist te volgen. De vragen vanuit hun belevingswereld kunnen zo’n proces zelfs wat lichter maken voor de volwassenen, als je daar voor open staat.
Mooi beschreven en (voor mij) zeker waar.
Vergeet ook je eigen emoties niet. Je mag best in hun buurt huilen. Als ze vragen waarom je huilt kan je iets zeggen als "ik ben verdrietig omdat Opa Piet ziek is". Zo leren zij ook álle emoties er mogen zijn. De leuke, maar ook de minder leuke (Dat boek 'Als verdriet op bezoek komt' is wat dat betreft echt fantastisch. Ook voor jezelf)
vrijdag 11 juni 2021 om 12:32
Dit wilde ik ook schrijven. En beantwoord vervolgens de vragen die ze stellen tot het punt dat ze stoppen met vragen; dan is het genoeg.Maduixa schreef: ↑11-06-2021 12:23Weet niet zeker of het nog een aanvulling is, maar toch nog my two cents. Ik zou zeker zeggen dat familielid heel ziek is en niet meer beter kan worden. Dat de dokters er alles aan doen om hem/haar zich zo goed mogelijk te laten voelen en langer van het leven te kunnen laten genieten (dan kun je in het midden laten of dit daadwerkelijk 'langer leven' betekent, of dat dit betekent dat het leven dat deze persoon nog gegund is, fijner is met behandeling ipv zonder).
Uiteraard ontwijk je vragen over doodgaan niet, maar dat hoeft niet gelijk bij de eerste mededeling denk ik.
Houd er ook rekening mee dat ze daarin misschien niet precies dezelfde behoeftes hebben; misschien is de ene er al wel klaar mee terwijl de ander nog vragen heeft. Je kunt ook met ze afspreken dat ze het kunnen aangeven als ze het er even niet over willen hebben.
vrijdag 11 juni 2021 om 14:33
Wij hebben dit ook meegemaakt met een (schoon)zus. De kinderen waren toen 5 en 6. De prognose was ook anderhalf jaar. Wij hebben aan de kinderen vertelt dat tante heel erg ziek was en dat ze niet meer beter kon worden. Wij zijn altijd eerlijk geweest. Uiteindelijk is de eerste behandeling aangeslagen. Heeft ze daarna nog 1,5 jaar redelijk normaal kunnen leven en is ze uiteindelijk na 3 jaar overleden. Het laatste half jaar was heel moeilijk, maar ook heel mooi. Wij hebben de kinderen overal bij betrokken omdat ik vind dat je ze daar niet van kunt weghouden.
vrijdag 11 juni 2021 om 14:45
Dit. Hier dezelfde situatie in de familie. Ik vind een termijn echt niets toevoegen voor kinderen (en soms ook voor volwassenen).PienterePookje schreef: ↑11-06-2021 13:171,5 jaar is een lange tijd en niet te overzien. Ik zou melden dat familielid ziek is en niet meer beter kan worden. En dat is het. Pas meer vertellen als het nodig is.
Sterkte voor jullie: wat een rotnieuws
.
vrijdag 11 juni 2021 om 14:48
En ik denk dat het enorm verschilt per kind of er vragen komen. Bij mijn iets oudere kinderen kwamen er bijna geen vragen en ook dat is oké natuurlijk. Ze weten dat de persoon in kwestie niet meer beter gaat worden en ook iets steeds zieker zal gaan worden. Maar ook voor bijvoorbeeld pubers is 1.5 jaar een behoorlijk lange periode.
vrijdag 11 juni 2021 om 14:52
Ik denk dat de termijn inderdaad voor ons volwassenen zo hard is. Zoals ik al schreef familielid is al meerdere keren echt ziek geweest en verslaat dan de kansen. Maar nu is het klaar. En die termijn maakt het zo “echt”.
Maar die gaan we inderdaad niet noemen, dat is voor de kids natuurlijk niet te overzien
Een zebra is geen paard met strepen
