gezondheidsproblemen en toekomst?

.

.

Een vriendin van mij heeft als lust en levenmuziek. Heeft conservatorium gedaan en heeft jaren, behalve gezongen, ook zo'n beetje de hele muziekhandel onder de knie. Zij gaf les aan een muziekschool tot haar van alles overkwam met als laatste een ernstig auto-ongeluk.

Lesgeven op het niveau dat ze gedaan heeft is onmogelijk geworden. Door de laatste noodzakelijke ingreep kan ze een aantal instrumenten definitief niet meer spelen. Bij elke stap achteruit was zij, begrijpelijk, behoorlijk uit haar doen. Alles waar zij voor en van leeft werd haar voor haar gevoel afgepakt.

Toch geeft ze weer, privé, les. Heeft inmiddels het plan opgevat om een van de instrumenten waar zij het meest van houdt te leren reviseren. Hier gaat momenteel de meeste energie in. Heeft ze een dip dan ga ik er gewoon bijzitten om haar door te laten zetten. Zo kan ze straks een eigen atelier beginnen.

Haar vriendinnen, waaronder ik, stimuleren haar om dat wat ze kan en wil aan te pakken. En hierdoor voelt ze zich gesterkt en zet door. Natuurlijk kijkt ze zo nu en dan nog om. Dat mag ook, want ze heeft veel moeten inleveren. Ik beschouw het als een stuk rouwen. Maar doordat ze nog vooruitzichten heeft binnen haar wensen blijft de moed erin en blijft het leuk.

.

Ik snapte je wel, Q. En mijn posting was ook zeker niet kritisch richting jou, maar meer om te laten zien dat met mensen om je heen en wat veerkracht je een heel eind kunt komen. Daarbij moet je inderdaad niet in achteromkijken blijven hangen, weet ik uit ervaring. Vooral het forum heeft me wat dat betreft een behoorlijk nuttige schop onder de kont gegeven. 

quote:

Bedankt voor jullie reacties!

Accepteren, acceptatie is heel moeilijk. Vaak zijn de moeilijke dingen juist de dingen die de meeste beloning met zich mee brengen.

De omstandigheden zijn (op ieder vlak) zo onzeker, daar kan ik niet mee dealen. Waarom niet? Ben je gewoon om controle te hebben, soms? Het probleem is niet zo zeer een omstandigheid, maar hoe je het zelf oppakt. Daarmee zeg ik niet dat iets iemands "schuld" is, want dat is onzin. Wel heb je zelf een hele grote rol in hoe je omstandigheden opneemt. Een praktisch voorbeeld (wat waarschijnlijk inmiddels iedereen de strot uitkomt); bij mij diende -voor mij totaal onverwacht- in ene een elektrische rolstoel zijn nood aan halverwege 2006. Iets wat mij énorm heeft geraakt in combinatie met de bijhorende omstandigheden. De toekomst werd daarmee in ene hoogst onzeker, en daar heb ik niets mee op. Tot het lampje ging branden; IK interpreteer het als een hoogst onzekere toekomst, mijn toekomst was niets zekerder voor dat die stoel zich aandiende. Ik kan gaan hangen in "what could have been" of "what should have been", maar de uitkomst daarvan bevalt me niet. Die is dat ik gegarandeerd vroeg of laat doodongelukkig ben, en daarvoor wil ik nog te veel in dit leven. Dus ben ik heel bewust verder gegaan met de toekomst. Focussen op wat je wél hebt, wat je wél kunt. Zeer gericht bezig zijn met het leven weer een positieve focus te geven na de rouw.

Komt ook omdat ik mezelf continu vergelijk met mijn vrienden en vriendinnen. Dit is jezelf opzetten om te falen. Zelfs al had je op en top gezond geweest, dan had vergelijken nog geen lekker resultaat gehad. Er is altijd wel iemand die het beter lijkt te hebben dan jij. En wat heb je er aan? Geen drol! Jij hebt maar 1 leven. Voor je het weet is dat leven om en kun je alleen nog maar terugkijken. Dan wil je toch wel kunnen zeggen; ik heb geleefd en liet het leven niet aan me voorbij gaan.

Zij hebben allemaal goede banen, een koopwoning, een kind of een kind in de maak, een partner en gaan regelmatig op vakantie. Als ik om te beginnen een aspect 'geregeld' zou hebben...zou t al heel wat zijn. Komen we weer terug op het controle willen hebben. Pas als je dat los kunt laten, kun je verder. Laat je het niet los, dan zul je jezelf terug blijven trekken in de misère.

Kan niet goed ver vooruit kijken en vind het meer dan moeilijk om te vertrouwen dat dingen wel loslopen en of goed komen. Wat noem jij loslopen of goed komen? Er zit immers een wereld van verschil tussen "goed = ik word gezond en voldoe aan mijn huidige droombeeld" of "goed = ik vind mijn weg en ben gelukkig, ook al zijn de omstandigheden niet zoals gehoopt".

De laatste 1,5 jaar waren heel ellendig - opeens sta je dan volledig in de verkeerde modus.

Het lijkt wel een wetmatigheid dat ongeluk, ongelukkige omstandigheden aantrekt. Er is een periode in mijn leven geweest dat er heel veel lukte... en succes trekt andere mensen en succesvolle omstandigheden en wellicht geluk aan... Als je het mij vraagt zit er een dikke vette vinger in de pap voor uitstraling, interpretatie en self-fulfilling prophecy. Oftewel; als je maar diep genoeg geloofd dat er iets negatiefs gebeurd; hoppa, daar is het.

Er zijn veel vrienden die ik niet meer heb gezien omdat het blijkbaar altijd meer van mijn kant kwam. Heel vervelend. Maar je zou het ook om kunnen draaien; "het is jammer dat die relaties niet zo hebben mogen zijn, maar dankzij deze situatie heb ik dat nu mogen zien. Ik hoef niet langer energie in mensen te stoppen die mij kennelijk niet waard zijn. De bespaarde energie kan ik lekker aan mezelf en mensen die mij waard zijn besteden."

Mijn zelfvertrouwen was echt gedaald naar -12 & gelukkig nu weer naar +1.

Ging normaalgesproken 3 of 4 keer per dag ergens naartoe. Mijn wereld is heel klein geworden omdat er veel is weggevallen, waar ik t als student spannend vond om 'alleen' een nieuwe stad te ontdekken en nieuwe mensen te leren kennen, wordt dat op de leeftijd van 30 (ondanks spontaniteit) steeds lastiger. Mensen zitten in een andere fase lijkt wel.

Begrijp niet goed dat veel mensen om mij heen zich zonder problemen lijken aan te passen aan nieuwe omstandigheden, na verhuizing of iets dergelijks - ik kan mijn plek totaal niet vinden. Lekker warrig verhaal, hoop dat er nog een touw aan vast te knopen is zeg maar.

Kijk uit naar reactie.



Belangrijk is om een andere indeling te vinden en niet constant te willen blijven hangen in "what was" (en de andere 2 ). Je kúnt niet meer 3 of 4 keer per dag de hort op. Dat is kl*te, maar het is een -op dit moment- vaststaand feit. Je kunt er tegenaan schoppen, maar dat levert alleen maar frustratie op. Dat is dus geen optie. Blijft er over; roeien met de riemen en het bootje dat je hebt, hoe dat bootje er ook uit ziet. Praktisch kan dat zitten in mensen vaker bij jou laten komen ipv andersom, meer gebruik maken van digitale mogelijkheden, vrijwilligerswerk etcetc.



Het is echt een state of mind, hoe moeilijk soms ook. De situatie verander je niet, dus dan blijft er nog maar 1 ding over; aan jezelf tornen.



Ga ik weer terug naar dat (inmiddels doodvermoeiende) praktijkvoorbeeld. Had je me vorig jaar op VF moeten lezen. Man oh man.  Doodongelukkig om dat stomme bakbeest, doodonzeker en volop bezig met levenskwaliteit en de onzekerheid of die er binnenkort nog wel is. Ik wíst dat ik er zelf wat mee moest, maar had het gevoel verloren te zijn. Ik heb vanaf dag 1 geroepen; "ik kom hier uit, al is het het laatste wat ik ooit doe". Ik had géén idee hoe ik in godesnaam ooit de lol van dit alles weer moest gaan zien, maar ik móest me vastbijten in de mantra dat ik het moest gaan redden. Een mantra, want ik was er álles behalve van overtuigd dat ik het ook zou redden. Ik ben mezelf gaan focussen of 2 delen; rouw en geboorte. Rouw om wat was en geboorte van wat zal zijn. Een geboorte is vrolijk en dat vier je. Ik moest iets positiefs uit dit alles halen en dat vieren. Joost die wist wat dat moest zijn, want ik kon geen minimaal detailtje opnoemen dat in de verste verte positief zou kunnen zijn. Bovendien raakte ik in die tijd veel mensen kwijt. Ik dacht een groep van 19 mensen te hebben waar ik op kon bouwen, de praktijk bleek in te houden dat dit er 2 waren. Alleen dat al maakte dat ik het enorm zwaar heb gehad.

Door veel te praten, mezelf onder de loep te nemen en mijn mantra's dat ik het ga redden en ik iets positiefs zal vinden en vieren, is de ommekeer gekomen. Ik ben er nog niet, maar dat hoeft ook niet. Inmiddels is de overtuiging dat ik het ga redden er wél. Juist in die periode mocht ik hier op VF bijzondere dingen ervaren. Na een overgrote overtuiging dat mijn leven over was, blijkt dat nu (zoals ik stiekem wel wist, maar niet wilde weten of kon voelen) een stuk genuanceerder te zijn. Ja, mijn leven is beperkter, maar het is nog altijd leven. Ik was er van overtuigd dat ik nooit meer op vakantie zou gaan, maar stap 4 september in een Airbus. Ik was er van overtuigd dat ik alleen maar een kleinere wereld zou krijgen, terwijl ik welliswaar veel dingen heb moeten inperken maar er ook weer allerlei opties bijgekomen zijn. Ik was er van overtuigd dat ik nooit meer "nuttig" (lees; werk) zou zijn, maar inmiddels heb ik geloof ik al 3 vrijwilligersfuncties. Ik was er van overtuigd dat ik nooit de positieve punten van dit alles zou kunnen zien. En nu? Dit alles heeft geleid tot een punt waarop ik druk bezig ben om deze periode om te gieten in boekvorm, welke hopelijk in 2008 het licht zal gaan zien. Iets wat ik ab-so-luut nooit en never zou hebben gedaan als dit niet gebeurd was. Iets wat me allerlei nieuwe opties geeft, nieuwe contacten schept en maakt dat de nodige complimenten me om de oren vliegen op een moment dat je dat wel kan gebruiken.



Het is kl*te om te horen, het is verdraaide niet makkelijk om in de praktijk te brengen, maar uiteindelijk komt het neer op wat je zélf met een situatie doet. Of je kunt en wilt loslaten waar je dingen niet veranderen kunt. Of je dingen anders kunt en wilt gaan bekijken. Het is ook zeker geen 1-2-3-succes-recept. Het gaat zoals alles in het leven met vallen en opstaan maal 15. Het is een moeilijke weg om te gaan, maar de reis en de eindbestemming brengen beduidend meer beloning dan stil blijven staan of het makkelijke pad nemen.

quote:

je hebt helemaal gelijk...

ik heb geprobeerd een scootmobiel te lenen - voor iets meer bewegingsvrijheid. Heb geprobeerd, voltooid deelwoord. Is het gelukt?



ik las net iets over de secret op t vf - ik ga me daar in verdiepen.

hoe gaat het met jou?



voorheen had ik heel veel leuke dingen, was veel weg - en daar houd ik erg van - voel me thuis opgesloten en nutteloos. Het is nu anders en dat is wennen. Maar anders biedt ook mogelijkheden. De hort op met een scootmobiel bijv.

ga 1 keer per dag naar buiten met de rolstoel - maar dat kan alleen met hulp. Groot gelijk dan dus mbt de scootmobiel! Ik weet niet of en zo ja, in welke details je hierover praat? Het is vaak zo dat mensen best wíllen, maar niet altijd beseffen of weten hoe ze kunnen helpen. Niet iedereen durft ook alles te vragen. Wees eerlijk; jij mist lekker naar buiten gaan, terwijl je er wel (een deel van) de energie voor hebt. Je hebt "slechts" iemand nodig die je een duwtje wil geven, heel letterlijk.  Als je dat aangeeft, dan zijn vaak veel mensen bereid dat te doen zonder het als onoverkomelijk te zien. Als er bijv. iemand bij je langs komt; "wat gezellig dat je er bent! Zoals je kunt zien is het voor mij onhandig om zelf naar buiten te gaan, wat denk je er van om in plaats van hier binnen bij te praten lekker even zus of zo buiten/in de stad/ op een terras te doen?".

ik heb de leeftijd om veel naar de kroeg te gaan, nieuwe mensen te leren kennen en hard te werken, maar ik kan daar helaas niet aan meedoen. zit nu veel op internet.

Een leeftijd ergens voor hebben zegt weinig. Ik ben niet bepaald stokoud (27), redelijke kroegleeftijd nog, geloof ik? Hoe dan ook, de kroeg heeft mij nooit getrokken. Jou kennelijk wel, of op zijn minst het beeld wat je daarop projecteert. Het is anders, het zal minder zijn door de praktische onhandigheid, maar het hoeft niet over te zijn. Ga bijv. wat vaker naar de bios oid. Kijk jouw ouders eens lief aan of ze je misschien eens in de 2 weken oid willen wegbrengen en ophalen.



Mensen leren kennen kun je op ongelooflijk veel manieren, ook hier op VF of elders op het net.



Het gevoel nuttig te zijn; pak dat aan! Ga invulling zoeken zodat jij je op een of andere manier weer nuttig voelt. Je bént nuttig, maar als je dat niet zo ervaart, dan kan het je gaan nekken. Als werk te hoog gegrepen is, kijk eens rustig waar jouw hart ligt. Ben je creatief, hulpvaardig, computervaardig, schrijfvaardig, wat past er bij jou? Er is een hoop vrijwilligerswerk out there. Je zult verbaasd staan hoeveel daarvan niet van je vereist dat je ergens naar een pand komt (lastig immers!) of vaste tijden werkt (handig als je problemen hebt met energie of wisselende belastbaarheid bijv.). Voordeel van het vrijwilligerswerk is dat je jouw CV up to date houdt (scheelt jou weer een zorg). Bovendien geef je er een teken mee af richting toekomstige werkgevers; deze vrouw zet alles op alles.



Zo ben ik zelf ook gaan snorren. Waar we allemaal dachten dat het lastig zou worden (vervoersprobleem, platteland, erg wisselende belastbaarheid), bleek dat iets anders te gaan. Ik ben nu 2 jaar geleden begonnen bij een dorpshuis en sociaal cultureel centrum. Inmiddels ben ik daar bestuurslid. Klinkt heftig (is het soms ook), maar ik kan geheel zelf bepalen wanneer ik heen ga en wanneer niet, ik doe 99% van alles thuis en het meeste kan ik zelfs vanuit bed doen. Erg leuk, maar het kriebelde nog op bepaalde fronten. Vorig jaar is daar dus een wmo-adviesraad bijgekomen. De vergaderdata staan welliswaar vast, maar dat valt te overzien (eens per 6 weken) en waar nodig sla ik een keertje over. Al het lezen en uitwerken kan ik thuis doen; ideaal! En voor ik het wist rolde ik in ene in project3; het opzetten van een lokaal gehandicapten en chronisch ziekenplatform, om hopelijk straks volop op de wmo-adviesraad te gaan focussen als dit van de grond is. Nou moet ik zeker niet alles tegelijkertijd doen (dorpshuis staat op laag pitje door omstandigheden), maar ik haal er mijn voldoening absoluut uit.



Dat is wat broodnodig is; een basis waar je positieve kracht uit haalt. Stel jezelf hele concrete en haalbare doelen. Niet; "ik wil gezond zijn" (dat is niet altijd af te dwingen immers), maar bijv "ik wil minimaal 1 keer per week een avond de hort op". Laat het ook niet daarbij, maar ga aan de slag met het plan. Hoe ga je zorgen dat het doel bereikt wordt? Doordat je zo aan de slag bent zul je merken dat je positiever wordt, kracht krijgt en daardoor ook makkelijker kunt omgaan met de acceptatie en het leren loslaten van het willen controleren.





Hoe het met mij gaat? Het is maar hoe je het bekijkt. Kort geleden heb ik te horen gekregen dat er weer een pittig gezondheidsprobleem is. Niet een waar ik om sta te juigen. Net als jij ben ik behoorlijk aan huis gebonden. De eerder genoemde rolstoel is nodig, maar laat nogal lang op zich wachten. Sinds februari tot minimaal half juli kom ik dus niet meer zelfstandig de deur uit, op een keer per week een straatje verder na. En ik zou liegen als ik zou beweren dat ik daar niet de balen van heb. Het zou je goed down kunnen maken. En bij vlagen is het natuurlijk ook "boehoe, wat is het oneerlijk, k*tzooi". Ik zit nog middenin een rouwproces dat vorig jaar begonnen is en dat trekt op perioden zeker een wissel. Maar er is meer dan alleen dat.

 

Juist door de overtuiging dat ik er wel kom, juist doordat ik dingen ben gaan vervangen voor andere krachtgevers, juist daardoor kan ik dergelijke dingen opvangen. Doordat ik zo bewust in dingen ben gaan staan, vind ik mijn weg. Neem dat eerder genoemde boek. Steeds weer is werken daaraan enorm mijn neus op de feiten en emoties van de periode waarover ik op dat moment aan het schrijven ben. Het kost me een halve dag om dat vervolgens weer kwijt te raken. Doordat ik er zo diep in ga zitten, kan ik het echter vervolgens wel weer achter me laten. Gevolg; 90% van de tijd kan ik nu heel bewust kiezen wanneer ik stil sta bij het mindere. Daardoor kan ik in het dagelijkse leven ook echt léven in plaats van overleven. En dat geeft mij weer de kracht en overtuiging dat ik er wel kom, en zie daar; de cirkel is rond en bevestigd zichzelf keer op keer. In dat opzicht gaat het dus goed. Kortom, het is maar net hoe je er naar kijkt, hoe het met mij gaat.

@Lunchafspraak:





Wat goed dat je zo bezig bent!



Ga zo door!





Er zijn vast genoeg leuke, lieve mannen te vinden.



Je hebt in elk geval de juiste instelling denk ik.



Heb vertrouwen in jezelf en maak je doelen waar, dan komt het helemaal goed.





Succes!



Liefs coyol