Gezondheid
alle pijlers
Hartritmestoornissen: huisarts of cardioloog?
woensdag 13 augustus 2008 om 13:36
Hallo allemaal,
Mijn vader is 67 jaar oud en een beer van een vent. Altijd gezond, nooit ziek, in zijn hele leven 1 keer in een ziekenhuis gelegen (dubbele longontsteking, ruim 12 jaar geleden). Ook is hij van het type "niet zeuren, doorgaan".
Sinds een week of 2 voelde hij zich bij vlagen niet lekker. Niet echt aanwijsbaar, maar zo af en toe niet helemaal goed.
Afgelopen zondag begon hij zich echt slechter te voelen en toen ik hem maandagavond sprak vertelde hij dat hij zich echt beroerd voelde. Moe, hangerig, slapjes. Dat is niks voor hem, hij loopt gewoonlijk met flinke koorts nog gewoon door. Ik heb hem ook geadviseerd naar de huisarts te gaan.
Dinsdag is hij naar de huisarts geweest (vervangende, zijn eigen huisarts is op vakantie, is nog 3 weken weg). Die constateerde hartritmestoornissen. Hij gaf mijn vader pillen (weet even niet welke), die moest hij 6 weken slikken en dan kon er een afspraak met de cardioloog worden gemaakt. Die zou dan zijn hart een shock geven, en dan zou het weer in een normaal ritme gaan kloppen. Tot die tijd moet hij het rustig aan doen.
Dat was dus gister. Vandaag sprak ik mijn moeder, die zich flink zorgen maakt. Mijn vader heeft bijna niets gegeten, voelt zich absoluut niet prettig, heeft (volgens mijn moeder, die soms wel wat kan doorslaan in haar zorgen enzo, zelf is ze nogal een hypochonder) wat holle ogen en is wat wazig.
Op mijn aanraden heeft ze de huisarts teruggebeld en daar kunnen ze vanmiddag heen.
Hoe dan ook, mij zit het niet lekker. Een vriend van mij is cardioloog, die heb ik al geprobeerd te bellen maar hij is op vakantie en niet bereikbaar.
Ik heb ook wat vragen, en misschien zitten hier mensen met ervaring, of enige kennis?
Is het normaal dat dit soort diagnoses door een huisarts worden gesteld? Zou hij niet direct naar een cardioloog moeten? Klopt het dat hij zich zo beroerd voelt en kunnen we daar nog wat aan doen?
Waar moet ik me zorgen om maken, houdt dit bijvoorbeeld in dat hij meer kans heeft op een hartinfarct bijvoorbeeld?? Allemaal vragen, ik ga ook maar eens googelen.....
Jullie alvast hartstikke bedankt voor eventuele reacties en hulp.....
Mijn vader is 67 jaar oud en een beer van een vent. Altijd gezond, nooit ziek, in zijn hele leven 1 keer in een ziekenhuis gelegen (dubbele longontsteking, ruim 12 jaar geleden). Ook is hij van het type "niet zeuren, doorgaan".
Sinds een week of 2 voelde hij zich bij vlagen niet lekker. Niet echt aanwijsbaar, maar zo af en toe niet helemaal goed.
Afgelopen zondag begon hij zich echt slechter te voelen en toen ik hem maandagavond sprak vertelde hij dat hij zich echt beroerd voelde. Moe, hangerig, slapjes. Dat is niks voor hem, hij loopt gewoonlijk met flinke koorts nog gewoon door. Ik heb hem ook geadviseerd naar de huisarts te gaan.
Dinsdag is hij naar de huisarts geweest (vervangende, zijn eigen huisarts is op vakantie, is nog 3 weken weg). Die constateerde hartritmestoornissen. Hij gaf mijn vader pillen (weet even niet welke), die moest hij 6 weken slikken en dan kon er een afspraak met de cardioloog worden gemaakt. Die zou dan zijn hart een shock geven, en dan zou het weer in een normaal ritme gaan kloppen. Tot die tijd moet hij het rustig aan doen.
Dat was dus gister. Vandaag sprak ik mijn moeder, die zich flink zorgen maakt. Mijn vader heeft bijna niets gegeten, voelt zich absoluut niet prettig, heeft (volgens mijn moeder, die soms wel wat kan doorslaan in haar zorgen enzo, zelf is ze nogal een hypochonder) wat holle ogen en is wat wazig.
Op mijn aanraden heeft ze de huisarts teruggebeld en daar kunnen ze vanmiddag heen.
Hoe dan ook, mij zit het niet lekker. Een vriend van mij is cardioloog, die heb ik al geprobeerd te bellen maar hij is op vakantie en niet bereikbaar.
Ik heb ook wat vragen, en misschien zitten hier mensen met ervaring, of enige kennis?
Is het normaal dat dit soort diagnoses door een huisarts worden gesteld? Zou hij niet direct naar een cardioloog moeten? Klopt het dat hij zich zo beroerd voelt en kunnen we daar nog wat aan doen?
Waar moet ik me zorgen om maken, houdt dit bijvoorbeeld in dat hij meer kans heeft op een hartinfarct bijvoorbeeld?? Allemaal vragen, ik ga ook maar eens googelen.....
Jullie alvast hartstikke bedankt voor eventuele reacties en hulp.....
donderdag 14 augustus 2008 om 16:26
Dan mag ik dus eigenlijk ook geen voorlichting geven aan familie over patienten die bij mij op de afdeling liggen? Dan wordt het wel erg moeilijk allemaal. Dan zijn al mijn collega's en ik in overtreding denk ik. Sue me.
@TO, vraag ff aan je vader of je dat aan zijn huisarts mag vragen. Als de patient zelf toestemming geeft dan mag je zeker weten vragen naar informatie.
@TO, vraag ff aan je vader of je dat aan zijn huisarts mag vragen. Als de patient zelf toestemming geeft dan mag je zeker weten vragen naar informatie.
maandag 18 augustus 2008 om 11:58
Vraagje van mij aan de deskundigen onder jullie.
Ik sta op de wachtlijst voor een hartablatie, maar ben nogal huiverig. Dat terzijde.....
Ik zou nog een 2e kindje willen, is het verstandig om zwanger te zijn en later die ingreep te doen?
Op zich zijn de hartritmestoornissen vervelend maar niet dramatisch.
Ik kan uiteraard kontakt opnemen met mn cardioloog maar er is altijd een behoorlijk wachttijd.
Ik sta op de wachtlijst voor een hartablatie, maar ben nogal huiverig. Dat terzijde.....
Ik zou nog een 2e kindje willen, is het verstandig om zwanger te zijn en later die ingreep te doen?
Op zich zijn de hartritmestoornissen vervelend maar niet dramatisch.
Ik kan uiteraard kontakt opnemen met mn cardioloog maar er is altijd een behoorlijk wachttijd.
koffie, zwart graag...
maandag 18 augustus 2008 om 12:41
Heb geen term gehoord. Hij had t over een extra knoopje in mn hartkamer die extra signalen verzend. Ze zijn met de holter waargenomen. Mijn hartslag kan zowel versnellen als overslaan.
Wat op de planning staat is een ablatie, voorafgaand een onderzoek waar ze de ritmestoornis opwekken om de exactie lokatie te bepalen.
Dan weet jij denk ik misschien welk soort t is?
Vroeg me alleen af of ik perse de ingreep eerst moet doen of dat ik daar ook mee kan wachten.
Tuurlijk kan ik t ook aan mn cardioloog vragen hoor, maar dat duurt dus zo lang.
Een gyn heb ik niet.
Toch maar een keer mn cardioloog bellen dus.
Wat op de planning staat is een ablatie, voorafgaand een onderzoek waar ze de ritmestoornis opwekken om de exactie lokatie te bepalen.
Dan weet jij denk ik misschien welk soort t is?
Vroeg me alleen af of ik perse de ingreep eerst moet doen of dat ik daar ook mee kan wachten.
Tuurlijk kan ik t ook aan mn cardioloog vragen hoor, maar dat duurt dus zo lang.
Een gyn heb ik niet.
Toch maar een keer mn cardioloog bellen dus.
koffie, zwart graag...
maandag 18 augustus 2008 om 12:53
Omdat t zh zoooo goed aangeschreven staat, duurt t altijd 25 minuten voordat ik alleen al de balie aan de lijn heb.
Nou ja, altijd.... heb 2 x moeten bellen ha ha ha
Ik kan altijd een afspraak maken hoor, hij is altijd erg vriendelijk en neemt echt de tijd om alles uit te leggen.
Nou ja, altijd.... heb 2 x moeten bellen ha ha ha
Ik kan altijd een afspraak maken hoor, hij is altijd erg vriendelijk en neemt echt de tijd om alles uit te leggen.
koffie, zwart graag...
woensdag 20 augustus 2008 om 09:38
quote:sylvester schreef op 18 augustus 2008 @ 12:41:
Heb geen term gehoord. Hij had t over een extra knoopje in mn hartkamer die extra signalen verzend. Ze zijn met de holter waargenomen. Mijn hartslag kan zowel versnellen als overslaan.
Wat op de planning staat is een ablatie, voorafgaand een onderzoek waar ze de ritmestoornis opwekken om de exactie lokatie te bepalen.
Dan weet jij denk ik misschien welk soort t is?
Vroeg me alleen af of ik perse de ingreep eerst moet doen of dat ik daar ook mee kan wachten.
Tuurlijk kan ik t ook aan mn cardioloog vragen hoor, maar dat duurt dus zo lang.
Een gyn heb ik niet.
Toch maar een keer mn cardioloog bellen dus.
Wat jij beschrijft lklinkt als WPW (Wolf Parkinson White). Dat had ik, is ook een extra knoopje in je hart wat de boel in de war schopt.
Ik weet niet of jij nu zwanger mag worden. Gebruik je medicijnen? Dan mag het bijna nooit. Gebruik je geen medicijnen, dan is het de vraag wat je hart gaat doen als het door de zwangerschap zwaarder belast wordt omdat het harder moet werken. Je kan de vraag echt het beste aan je cardioloog stellen.
Is jouw cardioloog ook degene die het EFO en de ablatie gaat uitvoeren? Of heb je nog een andere cardioloog? Dan zo je die kunnen bellen.
Tussen mijn diagnose en mijn ablatie zat 9 maanden, en toendertijd voelde dat als heel lang (want ik wilde ook zwanger worden en ik mocht niet) , maar eigenlijk valt dat reuze mee.
De ingreep zelf viel me ook mee. Het was geen feestje, omdat je gewoon wakker bent terwijl ze met hun katheters de boel op stelten zetten, maar het was echt goed te doen.
Heb geen term gehoord. Hij had t over een extra knoopje in mn hartkamer die extra signalen verzend. Ze zijn met de holter waargenomen. Mijn hartslag kan zowel versnellen als overslaan.
Wat op de planning staat is een ablatie, voorafgaand een onderzoek waar ze de ritmestoornis opwekken om de exactie lokatie te bepalen.
Dan weet jij denk ik misschien welk soort t is?
Vroeg me alleen af of ik perse de ingreep eerst moet doen of dat ik daar ook mee kan wachten.
Tuurlijk kan ik t ook aan mn cardioloog vragen hoor, maar dat duurt dus zo lang.
Een gyn heb ik niet.
Toch maar een keer mn cardioloog bellen dus.
Wat jij beschrijft lklinkt als WPW (Wolf Parkinson White). Dat had ik, is ook een extra knoopje in je hart wat de boel in de war schopt.
Ik weet niet of jij nu zwanger mag worden. Gebruik je medicijnen? Dan mag het bijna nooit. Gebruik je geen medicijnen, dan is het de vraag wat je hart gaat doen als het door de zwangerschap zwaarder belast wordt omdat het harder moet werken. Je kan de vraag echt het beste aan je cardioloog stellen.
Is jouw cardioloog ook degene die het EFO en de ablatie gaat uitvoeren? Of heb je nog een andere cardioloog? Dan zo je die kunnen bellen.
Tussen mijn diagnose en mijn ablatie zat 9 maanden, en toendertijd voelde dat als heel lang (want ik wilde ook zwanger worden en ik mocht niet) , maar eigenlijk valt dat reuze mee.
De ingreep zelf viel me ook mee. Het was geen feestje, omdat je gewoon wakker bent terwijl ze met hun katheters de boel op stelten zetten, maar het was echt goed te doen.
woensdag 20 augustus 2008 om 13:30
Kleine update:
Ik ben voor mijn werk een aantal dagen weg geweest. Hield wel contact met het thuisfront en het ging redelijk goed met mijn vader.
Gisternacht echter werd hij echt beroerd en ontzettend benauwd en heeft mijn moeder uiteindelijk een ambulance gebeld. Hij is naar het ziekenhuis vervoerd en toen zijn ook eindelijk de ECG en andere onderzoeken gedaan.
Uitslag is dat er wat vocht achter zijn longen zat en dat zijn hart hele snelle, korte slagen maakte. Bloeddruk was ook heel hoog (wat ik begreep 100/150)
Uiteindelijk is hij gister bijna de hele dag in het ziekenhuis geweest en mocht hij daarna weer naar huis met nieuwe medicatie. Hij heeft bloedverdunners gekregen en over enkele weken, als ze zeker weten dat zijn bloed goed verdund is en dat er geen klontertjes enzo inzitten krijgt hij een shock om zijn hart weer in een normaal ritme te brengen. Nu durfden ze dat niet te doen vanwege het risico op bloedklonters. Verder heeft hij vochtafdrijvende medicijnen om het vocht achter zijn longen weg te halen.
Vannacht had hij voor het eerst weer goed geslapen in weken, nauwelijks meer benauwd (wel 100x naar de wc om te plassen Maar al met al voelt hij zich beter en zij wij blij dat er nu echt goed is gekeken naar wat er mis is met hem.
Ik ben voor mijn werk een aantal dagen weg geweest. Hield wel contact met het thuisfront en het ging redelijk goed met mijn vader.
Gisternacht echter werd hij echt beroerd en ontzettend benauwd en heeft mijn moeder uiteindelijk een ambulance gebeld. Hij is naar het ziekenhuis vervoerd en toen zijn ook eindelijk de ECG en andere onderzoeken gedaan.
Uitslag is dat er wat vocht achter zijn longen zat en dat zijn hart hele snelle, korte slagen maakte. Bloeddruk was ook heel hoog (wat ik begreep 100/150)
Uiteindelijk is hij gister bijna de hele dag in het ziekenhuis geweest en mocht hij daarna weer naar huis met nieuwe medicatie. Hij heeft bloedverdunners gekregen en over enkele weken, als ze zeker weten dat zijn bloed goed verdund is en dat er geen klontertjes enzo inzitten krijgt hij een shock om zijn hart weer in een normaal ritme te brengen. Nu durfden ze dat niet te doen vanwege het risico op bloedklonters. Verder heeft hij vochtafdrijvende medicijnen om het vocht achter zijn longen weg te halen.
Vannacht had hij voor het eerst weer goed geslapen in weken, nauwelijks meer benauwd (wel 100x naar de wc om te plassen Maar al met al voelt hij zich beter en zij wij blij dat er nu echt goed is gekeken naar wat er mis is met hem.
woensdag 20 augustus 2008 om 21:34
quote:sylvester schreef op 20 augustus 2008 @ 10:22:
ow dat geeft me een beetje moed. Ik schijt bagger (excuses voor het taalgebruik)
Ik gebruik idd medicijnen. Voel jij een verbetering? Is het nu helemaal over?
Ben geheel genezen heb na de ablatie nog 3 maanden bloedverdunners geslikt, en verder nooit meer iets. Echt, een wonderingreep!
Ik snap dat je peuken schijt, dat is niet meer dan logisch: ze gaan, terwijl je wakker bent, een paar uur aan je hart sleutelen Als je dat al niet eng vindt, wat dan wel?
Ik heb me heel erg opgetrokken aan het idee dat je er niet dood aan gaat, aan die ingreep. Dat als het misgaat en ze cruciale dingen doorlaseren, je meteen een pacemaker krijgt.
Wat ik wel tegen vond vallen was het gevoel van ritmestoornissen zonder dat je aan de medicijnen bent: dat was ik even vergeten, dat dat zo naar was.
Ik kreeg de ablatie niet alleen vanwege de kinderwens, maar ook omdat de medicijnen niet helemaal goed werkten: ik slikte tambocor èn een betablocker, en zelfs met die 2 pillen (waarvan ik schijtziek werd dat je die elke fucking dag op hetzelfde fucking tijdstip in moest nemen, dus ook in het weekend) had ik nog steeds ritmestoornissen, zei het minder dan zonder medicijnen. Ik mocht niet sporten, ik mocht niet naarde sauna, ik m ocht niet op de motor, ik mocht maar 2 wijntjes per dag, blablablabla, en ik mocht geen kind, was voor mij reden genoeg om met opgeheven hoofd het AMC binnen te wandelen om gelaserd te worden.
ow dat geeft me een beetje moed. Ik schijt bagger (excuses voor het taalgebruik)
Ik gebruik idd medicijnen. Voel jij een verbetering? Is het nu helemaal over?
Ben geheel genezen heb na de ablatie nog 3 maanden bloedverdunners geslikt, en verder nooit meer iets. Echt, een wonderingreep!
Ik snap dat je peuken schijt, dat is niet meer dan logisch: ze gaan, terwijl je wakker bent, een paar uur aan je hart sleutelen Als je dat al niet eng vindt, wat dan wel?
Ik heb me heel erg opgetrokken aan het idee dat je er niet dood aan gaat, aan die ingreep. Dat als het misgaat en ze cruciale dingen doorlaseren, je meteen een pacemaker krijgt.
Wat ik wel tegen vond vallen was het gevoel van ritmestoornissen zonder dat je aan de medicijnen bent: dat was ik even vergeten, dat dat zo naar was.
Ik kreeg de ablatie niet alleen vanwege de kinderwens, maar ook omdat de medicijnen niet helemaal goed werkten: ik slikte tambocor èn een betablocker, en zelfs met die 2 pillen (waarvan ik schijtziek werd dat je die elke fucking dag op hetzelfde fucking tijdstip in moest nemen, dus ook in het weekend) had ik nog steeds ritmestoornissen, zei het minder dan zonder medicijnen. Ik mocht niet sporten, ik mocht niet naarde sauna, ik m ocht niet op de motor, ik mocht maar 2 wijntjes per dag, blablablabla, en ik mocht geen kind, was voor mij reden genoeg om met opgeheven hoofd het AMC binnen te wandelen om gelaserd te worden.
woensdag 20 augustus 2008 om 21:50
TheEmpress,
Jij schrijft dat ze ook jonge mensen over het algemeen doorsturen. Ik heb helaas hele andere ervaringen. Hoewel mijnman helemaal tevreden is met zijn huisarts, heb ik het idee dat ik niet serieus genomen wordt.
Ik kom er vrijwel nooit, want ik heb meestal het idee dat alles wel even over gaat als ik het een tijdje aankijk.
Maar sinds 1,5 jaar heb ik heel regelmatig pijn op mijn borst (varierend van steken tot zeurent en meer). Daarnaast ook benauwd (maar niet zo erg dat ik het gevoel heb dat ik stik, maar gewoon het idee dat ik niet voldoende lucht krijg). De eerste keer had ik hier een hele middag last van. Werd ook misselijk en pijn in mijn linkerarm. Mijn man maakte zich zo'n zorgen dat hij me op zondagavond naar de huisartsenpost gebracht heeft. Deze arts gaf aan dat mijn hart en longen goed klonken en daarmee was het af. Daarna ben ik nog 2 keer bij mijn huisarts geweest. Deze gaf aan dat mijn hart wel behoorlijk onregelmatig klopte en af en toe oversloeg, maar dat hoefde geen slecht teken te zijn. Vroeg uitgebreid naar stress en problemen enzo, maar dat is echt niet van toepassing. Hiermee is de kous dus af.
Ik vind dit zelf een heel naar idee (de klachten blijven en ook het doortrekken naar mijn arm), maar heb ook niet de moed om weer naar de huisarts te gaan.
Wilde gewoon maar dat het me werkelijk geruststelde wat mijn huisarts vindt, maar dat doet het helaas niet. Ben overigens 27.
Jij schrijft dat ze ook jonge mensen over het algemeen doorsturen. Ik heb helaas hele andere ervaringen. Hoewel mijnman helemaal tevreden is met zijn huisarts, heb ik het idee dat ik niet serieus genomen wordt.
Ik kom er vrijwel nooit, want ik heb meestal het idee dat alles wel even over gaat als ik het een tijdje aankijk.
Maar sinds 1,5 jaar heb ik heel regelmatig pijn op mijn borst (varierend van steken tot zeurent en meer). Daarnaast ook benauwd (maar niet zo erg dat ik het gevoel heb dat ik stik, maar gewoon het idee dat ik niet voldoende lucht krijg). De eerste keer had ik hier een hele middag last van. Werd ook misselijk en pijn in mijn linkerarm. Mijn man maakte zich zo'n zorgen dat hij me op zondagavond naar de huisartsenpost gebracht heeft. Deze arts gaf aan dat mijn hart en longen goed klonken en daarmee was het af. Daarna ben ik nog 2 keer bij mijn huisarts geweest. Deze gaf aan dat mijn hart wel behoorlijk onregelmatig klopte en af en toe oversloeg, maar dat hoefde geen slecht teken te zijn. Vroeg uitgebreid naar stress en problemen enzo, maar dat is echt niet van toepassing. Hiermee is de kous dus af.
Ik vind dit zelf een heel naar idee (de klachten blijven en ook het doortrekken naar mijn arm), maar heb ook niet de moed om weer naar de huisarts te gaan.
Wilde gewoon maar dat het me werkelijk geruststelde wat mijn huisarts vindt, maar dat doet het helaas niet. Ben overigens 27.
donderdag 21 augustus 2008 om 09:24
In ons ziekenhuis zit de huisartsenpost die opengaat zodra de huisartsen dicht gaan (vanaf 17 uur geloof ik). Als je aan die post verschijnt zonder van tevoren gebeld te hebben, wordt je doorgestuurd naar de eerste hulp.
Misschien is dat een idee voor je DTJ? Dat je gewoon een keer s avonds richting zh gaat? Maar ook als je vraagt aan je ha om een onderzoek kan hij dat toch niet weigeren.
Ow tilalia, wat herkenbaar! De lichtere stoornissen verdwijnen wel met de medicijnen. De hevige aanvallen helpt niets tegen, vandaar dat de cardioloog ook de ablatie adviseerde.
Jij bent dus helemaal van de klachten af! Echt geweldig.
Even een quote van je:
Wat ik wel tegen vond vallen was het gevoel van ritmestoornissen zonder dat je aan de medicijnen bent: dat was ik even vergeten, dat dat zo naar was.
Wanneer had je daar last van? Na de ingreep, nu nog of tijdens de ingreep?
Misschien is dat een idee voor je DTJ? Dat je gewoon een keer s avonds richting zh gaat? Maar ook als je vraagt aan je ha om een onderzoek kan hij dat toch niet weigeren.
Ow tilalia, wat herkenbaar! De lichtere stoornissen verdwijnen wel met de medicijnen. De hevige aanvallen helpt niets tegen, vandaar dat de cardioloog ook de ablatie adviseerde.
Jij bent dus helemaal van de klachten af! Echt geweldig.
Even een quote van je:
Wat ik wel tegen vond vallen was het gevoel van ritmestoornissen zonder dat je aan de medicijnen bent: dat was ik even vergeten, dat dat zo naar was.
Wanneer had je daar last van? Na de ingreep, nu nog of tijdens de ingreep?
koffie, zwart graag...
donderdag 21 augustus 2008 om 10:24
3 dagen voor de ingreep moest ik van de medicijnen af. Cardio adviseerde me thuis te blijven, omdat je dan dus ritmestoornissen kunt krijgen. Ik thuis, voelde me prima en dacht eventjes het hele huis grondig te soppen, zodat ik in een schoon en opgeruimd huis kon revalideren.
Alleen al met de keuken doen heb ik 3 keer een hele heftioge ritmestoornis gehad, en dat was even naar.
In het infoboekje van de ingreep stond dat je tijdens het EFO ritmestoornissen kunt krijgen. "Oooh, dacht ik, eitje, die heb ik zo vaak!" maar als je vastgesnoerd op een tafel ligt terwijl ze aan je aan het sleutelen zijn, voelt dat 10 keer naarder dan normaal. Ik moest er, op de operatietafel (catheterisatietafel? Whatever) heel erg van huilen, en dat was niet handig, want dan beweeg je je borstkas heel erg, en dus je hart, en dat is niet helemaal slim als ze met metalen prikkers daarin bezig zijn. Toen mocht ik dus niet huilen, (en dat zei degene die de lasergun vasthield heel streng) en vond ik mezelf reuzezielig.
Maar twee en een half uur zielig op een mensenleven is niks. en achteraf kon ik er heel erg om lachen.
En wat helemaal mooi is: als het lukt, voel je meteen verschil. Op het moment dat ze me terug naar zaal reden, voelde ik me al beter. "steviger' voelde het, en sterker. De middag na de ingreep liep ik alweer - als een oud vrouwtje,maar toch - door de supermarkt, 3 dagen erna was ik op een feestje.
(Dat was wel grappig: er zat een groepje oudjes op te scheppen over hoe fit ze wel niet waren na hun nieuwe heup/knie/etc : ik kon het niet laten om daarbij te gaan staan en te zeggen 'ik ben 3 dagen geleden aan mijn hart geopereerd! Wie biedt er meer!' )
Alleen al met de keuken doen heb ik 3 keer een hele heftioge ritmestoornis gehad, en dat was even naar.
In het infoboekje van de ingreep stond dat je tijdens het EFO ritmestoornissen kunt krijgen. "Oooh, dacht ik, eitje, die heb ik zo vaak!" maar als je vastgesnoerd op een tafel ligt terwijl ze aan je aan het sleutelen zijn, voelt dat 10 keer naarder dan normaal. Ik moest er, op de operatietafel (catheterisatietafel? Whatever) heel erg van huilen, en dat was niet handig, want dan beweeg je je borstkas heel erg, en dus je hart, en dat is niet helemaal slim als ze met metalen prikkers daarin bezig zijn. Toen mocht ik dus niet huilen, (en dat zei degene die de lasergun vasthield heel streng) en vond ik mezelf reuzezielig.
Maar twee en een half uur zielig op een mensenleven is niks. en achteraf kon ik er heel erg om lachen.
En wat helemaal mooi is: als het lukt, voel je meteen verschil. Op het moment dat ze me terug naar zaal reden, voelde ik me al beter. "steviger' voelde het, en sterker. De middag na de ingreep liep ik alweer - als een oud vrouwtje,maar toch - door de supermarkt, 3 dagen erna was ik op een feestje.
(Dat was wel grappig: er zat een groepje oudjes op te scheppen over hoe fit ze wel niet waren na hun nieuwe heup/knie/etc : ik kon het niet laten om daarbij te gaan staan en te zeggen 'ik ben 3 dagen geleden aan mijn hart geopereerd! Wie biedt er meer!' )
donderdag 21 augustus 2008 om 10:29
wat een giller!!!
Jouw verhaal heeft mij zeker geholpen. Kijk er nu minder erg tegenaan. Dat t niet leuk is, is zeker maar dat t helpt vind ik een super plus!
Ach, bijna alles is herkenbaar. Ik zou ook gebruik maken van mn tijd om ff nog alles snel te soppen want stel dat ik na de ingreep tijdje niets zou kunnen, kan je t maar beter gedaan hebben.
En janken tijdens de ingreep en mezelf zielig vinden.
Idem.
Jouw verhaal heeft mij zeker geholpen. Kijk er nu minder erg tegenaan. Dat t niet leuk is, is zeker maar dat t helpt vind ik een super plus!
Ach, bijna alles is herkenbaar. Ik zou ook gebruik maken van mn tijd om ff nog alles snel te soppen want stel dat ik na de ingreep tijdje niets zou kunnen, kan je t maar beter gedaan hebben.
En janken tijdens de ingreep en mezelf zielig vinden.
Idem.
koffie, zwart graag...
