Gezondheid
alle pijlers
Het (even) niet meer zien zitten
woensdag 23 mei 2007 om 19:47
Ik (25) zie het leven niet meer zitten. Ik heb er een zooitje van gemaakt; heb geen relatie, kan niet de studie doen die ik zou willen doen en weet eigenlijk gewoon niet wat ik echt WIL; ik kan m'n draai niet vinden en voel me hartstikke ellendig en alleen. Op je 25ste hoor je toch wel te weten wat je nou echt WIL en aan een relatie en carriere te werken. Ik doe maar wat omdat ik me te ellendig voel om te weten wat ik nou echt wil.
Ik ben niet zo zelfredzaam en zelfstandig, kan m'n zorgen niet handelen.
Ik ga echt geen gekke dingen doen hoor nu, don't worry,....
Maar hoe moet ik verder als ik geen oplossingen meer zie???
Ik ben niet zo zelfredzaam en zelfstandig, kan m'n zorgen niet handelen.
Ik ga echt geen gekke dingen doen hoor nu, don't worry,....
Maar hoe moet ik verder als ik geen oplossingen meer zie???
woensdag 23 mei 2007 om 19:48
woensdag 23 mei 2007 om 20:22
Lieve Lauralaura,
Wat vervelend dat je je zo rot voelt. Maar wat ik uit je topic op maak is dat je ontzettend veel van jezelf moet. Ik moet een carriere hebben, ik heb geen relatie. Misschien is het een idee om eens te kijken met welke dingen in je leven wel gelukkig bent. Wat denk je bijvoorbeeld van je familie en je vrienden? Wees niet te streng voor jezelf, ook op je 25e mag je nog zat twijfels hebben hoor!
Wat staat er in de weg om een studie te gaan doen die je leuk lijkt? Is het misschien handig om eens een beroepskeuzetest te doen?
Wat vervelend dat je je zo rot voelt. Maar wat ik uit je topic op maak is dat je ontzettend veel van jezelf moet. Ik moet een carriere hebben, ik heb geen relatie. Misschien is het een idee om eens te kijken met welke dingen in je leven wel gelukkig bent. Wat denk je bijvoorbeeld van je familie en je vrienden? Wees niet te streng voor jezelf, ook op je 25e mag je nog zat twijfels hebben hoor!
Wat staat er in de weg om een studie te gaan doen die je leuk lijkt? Is het misschien handig om eens een beroepskeuzetest te doen?
woensdag 23 mei 2007 om 22:16
Hoi Laura,
Niet dat jij daar voor jezelf veel aan hebt, maar ik ben inmiddels 37 en weet op het gebied van werk ook nog steeds niet wat ik wil gaan doen als ik later groot ben. Heb een leuke baan, dat wel, maar nog niet het idee dat dit het echt helemaal is. Dus dat hoeft echt echt echt niet op je 25e, wil ik er mee zeggen.
Denk dat je niet te veel moet willen van jezelf.
En je opmerking over je omgeving tot last zijn: dat denk jij er misschien over. Maar misschien denkt je omgeving er wel heel anders over, en vinden ze het helemaal geen probleem om je verhaal aan te horen en je adviezen te geven, ook al is dat geen pasklare oplossing.
En ten slotte: het is natuurlijk wel gewoon knettervervelend om je zo ellendig te voelen. Sterkte er mee!
Niet dat jij daar voor jezelf veel aan hebt, maar ik ben inmiddels 37 en weet op het gebied van werk ook nog steeds niet wat ik wil gaan doen als ik later groot ben. Heb een leuke baan, dat wel, maar nog niet het idee dat dit het echt helemaal is. Dus dat hoeft echt echt echt niet op je 25e, wil ik er mee zeggen.
Denk dat je niet te veel moet willen van jezelf.
En je opmerking over je omgeving tot last zijn: dat denk jij er misschien over. Maar misschien denkt je omgeving er wel heel anders over, en vinden ze het helemaal geen probleem om je verhaal aan te horen en je adviezen te geven, ook al is dat geen pasklare oplossing.
En ten slotte: het is natuurlijk wel gewoon knettervervelend om je zo ellendig te voelen. Sterkte er mee!
woensdag 23 mei 2007 om 22:23
Hoi Laura,
Wat naar dat je je zo rot voelt.
Hoe komt het dat je je draai niet kan vinden? Ligt dat in het het op jezelf (gaan) wonen? of In het maken en behouden van vrienden? of in werk of studie?
En waar komen je zorgen vandaan? Is het dat je er in het verleden een zooitje ervan hebt gemaakt? Dat andere mensen in je omgeving wel een relatie hebben en jij nog niet? Of dat je niet de studie kan gaan doen die je wilt doen?
Wat naar dat je je zo rot voelt.
Hoe komt het dat je je draai niet kan vinden? Ligt dat in het het op jezelf (gaan) wonen? of In het maken en behouden van vrienden? of in werk of studie?
En waar komen je zorgen vandaan? Is het dat je er in het verleden een zooitje ervan hebt gemaakt? Dat andere mensen in je omgeving wel een relatie hebben en jij nog niet? Of dat je niet de studie kan gaan doen die je wilt doen?
woensdag 23 mei 2007 om 22:28
ps ik heb er ook wel eens een zooitje van gemaakt in het verleden en tobde daar veel over. Een uitspraak van een vriend schudde me wakker: "wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst". En zo is het maar net, ook al maak je je 7 dagen per week 24 uur per dag zorgen, het verleden verander je er echt niet door en die energie kan je beter aan je toekomst besteden!
Je geeft aan dat je niet weet wat je wilt, maar in dezelfde zin zeg je dat je niet de studie kan gaan doen die je WILT doen. Ik zie daar toch een kleine passie verstopt zitten. Waarom kun je die studie niet doen, heeft dat met vooropleiding te maken of is het meer een financieel probleem? En zou je iets kunnen verzinnen omdat op te lossen?
Je geeft aan dat je niet weet wat je wilt, maar in dezelfde zin zeg je dat je niet de studie kan gaan doen die je WILT doen. Ik zie daar toch een kleine passie verstopt zitten. Waarom kun je die studie niet doen, heeft dat met vooropleiding te maken of is het meer een financieel probleem? En zou je iets kunnen verzinnen omdat op te lossen?
donderdag 24 mei 2007 om 00:00
Ik heb ook wel eens van die dips, alleen denk ik over het algemeen minder heftig dan wat jij nu ervaart. Enige dat ik me eigenlijk op dit moment afvraag is waarom therapie bij jou geen baat heeft. Wellich toch een therapeut die te weinig bij jou los kan maken en dat het op die manier dus te weinig klikt?
Therapie doe je uiteindelijk toch zelf, maar je hebt dan wel een therapeut nodig die je goed weet te triggeren. En niet alles helpt bij dezelfde persoon, maar als je al het gevoel hebt jarenlang niet veel gehad te hebben aan therapie.... dan vraag ik me af of je bij de juiste persoon en/of de juiste "methode" bent aanbeland. Heb je dat al eens aangekaart bij je therapeut zelf?
Ik heb het ooit eens tegen (toen) mijn psych gezegd dat ik dacht dat het gewoon niet ging werken met haar om bepaalde redenen. En zij heeft geluisterd en aangegeven dat ik het maar moest zeggen als het inderdaad niets zou worden. Heb haar een kans gegeven en uiteindelijk denk ik juist dat om diezelfde redenen (waardoor ik eerst moeite met haar had) zij juist iets bij mij los wist te maken waardoor ik mezelf beter kon helpen. Een psych waar je alleen maar gezellig mee kunt kletsen, zeg maar, is niet voldoende. Een psych moet iets bij je kunnen triggeren, op die manier heb je een klik nodig.
Dit zijn heftige emoties bij jou, dus als je het niet alleen hoeft te doen, probeer het dan niet alleen te doen. Onthoud goed dat je niet ineens van je huidige situatie in een perfecte situatie uit gaat komen, maar dat je gewoon stapje voor stapje naar een iets andere situatie probeert te komen waarvan jij denkt dat je je beter gaat voelen.
Bijvoorbeeld een belangrijke stap is te achterhalen wat je nou zelf graag wilt, in ieder geval op dit moment wilt. Want des te meer ervaringen je op doet, des te meer kans dat je dat beeld ook weer aanpast en daarin meegroeit. Probeer bij zo'n stap als "achterhalen wat je wilt" nou eens een aantal substapjes te bedenken. Bijvoorbeeld een stap waarin je jezelf gaat informeren via internet, bibliotheek of wat dan ook, wat voor mogelijkheden er zijn om te achterhalen wat je wilt. Daarna ga je bekijken welke mogelijkheid je verder wilt gaan proberen en tenslotte ga je die mogelijkheid ook daadwerkelijk uitvoeren. Met als doel om daaruit een beeld te krijgen van wat je nu wel leuk vindt om te doen en dan kun je van daaruit weer nieuwe kleine stapjes verzinnen om die verder uit te werken en naar dat doel toe te werken. Vraag eventueel ook je psych om hulp bij het op een rijtje krijgen van wat je kunt aanpakken.
Vooral kleine stapjes vooruit proberen te maken! Grote stappen maken lijkt bij voorbaat altijd zo van die "kan ik niet" stappen, maar als ze opgedeeld worden in meerdere kleine stapjes lijkt het ineens toch een stuk realistischer te zijn!
Therapie doe je uiteindelijk toch zelf, maar je hebt dan wel een therapeut nodig die je goed weet te triggeren. En niet alles helpt bij dezelfde persoon, maar als je al het gevoel hebt jarenlang niet veel gehad te hebben aan therapie.... dan vraag ik me af of je bij de juiste persoon en/of de juiste "methode" bent aanbeland. Heb je dat al eens aangekaart bij je therapeut zelf?
Ik heb het ooit eens tegen (toen) mijn psych gezegd dat ik dacht dat het gewoon niet ging werken met haar om bepaalde redenen. En zij heeft geluisterd en aangegeven dat ik het maar moest zeggen als het inderdaad niets zou worden. Heb haar een kans gegeven en uiteindelijk denk ik juist dat om diezelfde redenen (waardoor ik eerst moeite met haar had) zij juist iets bij mij los wist te maken waardoor ik mezelf beter kon helpen. Een psych waar je alleen maar gezellig mee kunt kletsen, zeg maar, is niet voldoende. Een psych moet iets bij je kunnen triggeren, op die manier heb je een klik nodig.
Dit zijn heftige emoties bij jou, dus als je het niet alleen hoeft te doen, probeer het dan niet alleen te doen. Onthoud goed dat je niet ineens van je huidige situatie in een perfecte situatie uit gaat komen, maar dat je gewoon stapje voor stapje naar een iets andere situatie probeert te komen waarvan jij denkt dat je je beter gaat voelen.
Bijvoorbeeld een belangrijke stap is te achterhalen wat je nou zelf graag wilt, in ieder geval op dit moment wilt. Want des te meer ervaringen je op doet, des te meer kans dat je dat beeld ook weer aanpast en daarin meegroeit. Probeer bij zo'n stap als "achterhalen wat je wilt" nou eens een aantal substapjes te bedenken. Bijvoorbeeld een stap waarin je jezelf gaat informeren via internet, bibliotheek of wat dan ook, wat voor mogelijkheden er zijn om te achterhalen wat je wilt. Daarna ga je bekijken welke mogelijkheid je verder wilt gaan proberen en tenslotte ga je die mogelijkheid ook daadwerkelijk uitvoeren. Met als doel om daaruit een beeld te krijgen van wat je nu wel leuk vindt om te doen en dan kun je van daaruit weer nieuwe kleine stapjes verzinnen om die verder uit te werken en naar dat doel toe te werken. Vraag eventueel ook je psych om hulp bij het op een rijtje krijgen van wat je kunt aanpakken.
Vooral kleine stapjes vooruit proberen te maken! Grote stappen maken lijkt bij voorbaat altijd zo van die "kan ik niet" stappen, maar als ze opgedeeld worden in meerdere kleine stapjes lijkt het ineens toch een stuk realistischer te zijn!
donderdag 24 mei 2007 om 00:08
Ach heel herkenbaar allemaal. In ieder geval ben je nog lekker jong en kun je nog een poosje aanklooien.
Zelf modder ik ook maar een beetje aan. Mijn leven lijkt altijd op 1 stap vooruit en dan weer 2 achteruit.
De ene keer ziet het er ook veel zwarter uit, soms een paar dagen later voel ik me weer heel anders.
Kon ik me nu maar hetzelfde voelen, dat was alvast 1 ding.
Of therapy hier nu veel in helpt? Daar heb ik zo nogal mijn twijfels over.
Sterkte in ieder geval.
Zelf modder ik ook maar een beetje aan. Mijn leven lijkt altijd op 1 stap vooruit en dan weer 2 achteruit.
De ene keer ziet het er ook veel zwarter uit, soms een paar dagen later voel ik me weer heel anders.
Kon ik me nu maar hetzelfde voelen, dat was alvast 1 ding.
Of therapy hier nu veel in helpt? Daar heb ik zo nogal mijn twijfels over.
Sterkte in ieder geval.
donderdag 24 mei 2007 om 22:29
Hoi Allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen of moet zeggen en zit zoveel in m'n hoofd. Ik voel me zo ellendig. Dat zegt voor jullie zo weinig want jullie weten niet wat er aan de hand is. Maar ik vind het zo ingewikkeld om allemaal te vertellen en jullie kunnen me niet helpen, ik heb al zo veel met mensen gepraat, maar er komt geen oplossing uit.Dat ligt vooral aan mij want ik ben zo eigenwijs, of tsja...ik kan heel slecht met keuzes omgaan...
Heb vandaag de dokter gebeld en heb voorlopig wat kalmeringstabletjes gekregen, morgen ga ik er 'echt' naartoe.
Bedankt voor jullie reacties. Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen of moet zeggen en zit zoveel in m'n hoofd. Ik voel me zo ellendig. Dat zegt voor jullie zo weinig want jullie weten niet wat er aan de hand is. Maar ik vind het zo ingewikkeld om allemaal te vertellen en jullie kunnen me niet helpen, ik heb al zo veel met mensen gepraat, maar er komt geen oplossing uit.Dat ligt vooral aan mij want ik ben zo eigenwijs, of tsja...ik kan heel slecht met keuzes omgaan...
Heb vandaag de dokter gebeld en heb voorlopig wat kalmeringstabletjes gekregen, morgen ga ik er 'echt' naartoe.
vrijdag 25 mei 2007 om 11:10
quote:Oh ja, ik heb al wel eens medicijnen gehad, maar dat had allemaal geen effect, ook jaren therapie (heb ik nog) lijken niet te helpen. Dan weet ik het dus gewoon niet meer. Ik ben m'n omgeving onwijs tot last, want die weten de oplossing ook niet...Lieverd als eerste sommige mensen weten op hun 60ste nog niet wat ze willen dus laat dat maar even varen, het komt vanzelf wel op je weg.
En medicijnen niet aan beginnen als het niet echt nodig is.
Je zegt je zit in therapie, heb je nare dingen meegemaakt ????????
Je bent je omgeving tot last, misschien voelt dat zo voor jou maar het is toch lekker om stoom af te kunnen blazen????? doe het anders dan maar lekker hier.
Neem eens een kijke bij call2us op de site daar zie je mensen die misschien iets voor jou kunnen betekenen en die hebben ook van alles meegemaakt. Weet dat je met bepaalde dingen niet alleen of de enige bent en dat niets raar is.
En medicijnen niet aan beginnen als het niet echt nodig is.
Je zegt je zit in therapie, heb je nare dingen meegemaakt ????????
Je bent je omgeving tot last, misschien voelt dat zo voor jou maar het is toch lekker om stoom af te kunnen blazen????? doe het anders dan maar lekker hier.
Neem eens een kijke bij call2us op de site daar zie je mensen die misschien iets voor jou kunnen betekenen en die hebben ook van alles meegemaakt. Weet dat je met bepaalde dingen niet alleen of de enige bent en dat niets raar is.
