Gezondheid
alle pijlers
Hoe omgaan met chronisch zieke partner
woensdag 1 mei 2024 om 20:16
Ik heb een aantal jaar een relatie met mijn vriend en we wonen samen. We zijn eind 20 en beide nog studerende. Daarnaast werk ik een aantal uren.
Mijn vriend is chronisch ziek. Wegens herkenbaarheid wil ik niet zijn diagnose benoemen maar klachten omvatten o.a. extreme vermoeidheid, pijn in lichaam en ontstekingen.
De laatste jaren ging dit opzich prima met op en af een slechte periode.
Op dit moment mag mijn vriend i.v.m. met een andere medische reden tijdelijk zijn medicatie niet gebruiken. Wat maakt dat hij extreem veel last heeft van zijn klachten. Ik merk dat ik dit erg zwaar begin te vinden en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Ik ben een zorgzaam type en trek ongeveer 80% van het huishouden en regelzaken etc. Ik heb hier opzich geen moeite mee, mits ik hiervoor een beetje waardering krijg en de sfeer prettig is in huis.
Echter de laatste dagen gaat het erg slecht met hem wat maakt dat hij enorm chaggerijnig, en prikkelbaar is. Ik loop op eieren. Ik word genegeerd en mijn vragen worden kortaf beantwoord, hij zit constant op zijn telefoon te gamen en wordt boos als het niet lukt. Vorige week heb ik hier nog een gesprek met hem over gehad, dat ik het op die manier moeilijk vind om voor hem te zorgen. Dat ik het fijn vind als hij aangeeft wat hij nodig heeft en ik graag voor hem zorg. Dit haalde hem tijdelijk uit zijn negatieve spiraal en de sfeer was weer fijn in huis.
Nu is de sfeer om te snijden en ik ben daar heel gevoelig voor. Hij wil duidelijk met rust gelaten worden, maar communiceert op geen enkele wijze hierover met mij. Ik ga er nu vanuit dat hij zich heel erg slecht voelt, maar hij geeft mij ook geen toegang om hem te helpen.
Op dit moment laat ik hem daarom maar met rust, maar ik voel mij hierdoor heel rot.
Ik wil het niet om mij laten draaien want ik zie hem struggelen maar ik raak ook uitgeput van het constant trekken van deze kar.
Zijn er forumers die ervaring hebben met een chronisch zieke partner, en hoe ga je daar mee om?
Mijn vriend is chronisch ziek. Wegens herkenbaarheid wil ik niet zijn diagnose benoemen maar klachten omvatten o.a. extreme vermoeidheid, pijn in lichaam en ontstekingen.
De laatste jaren ging dit opzich prima met op en af een slechte periode.
Op dit moment mag mijn vriend i.v.m. met een andere medische reden tijdelijk zijn medicatie niet gebruiken. Wat maakt dat hij extreem veel last heeft van zijn klachten. Ik merk dat ik dit erg zwaar begin te vinden en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Ik ben een zorgzaam type en trek ongeveer 80% van het huishouden en regelzaken etc. Ik heb hier opzich geen moeite mee, mits ik hiervoor een beetje waardering krijg en de sfeer prettig is in huis.
Echter de laatste dagen gaat het erg slecht met hem wat maakt dat hij enorm chaggerijnig, en prikkelbaar is. Ik loop op eieren. Ik word genegeerd en mijn vragen worden kortaf beantwoord, hij zit constant op zijn telefoon te gamen en wordt boos als het niet lukt. Vorige week heb ik hier nog een gesprek met hem over gehad, dat ik het op die manier moeilijk vind om voor hem te zorgen. Dat ik het fijn vind als hij aangeeft wat hij nodig heeft en ik graag voor hem zorg. Dit haalde hem tijdelijk uit zijn negatieve spiraal en de sfeer was weer fijn in huis.
Nu is de sfeer om te snijden en ik ben daar heel gevoelig voor. Hij wil duidelijk met rust gelaten worden, maar communiceert op geen enkele wijze hierover met mij. Ik ga er nu vanuit dat hij zich heel erg slecht voelt, maar hij geeft mij ook geen toegang om hem te helpen.
Op dit moment laat ik hem daarom maar met rust, maar ik voel mij hierdoor heel rot.
Ik wil het niet om mij laten draaien want ik zie hem struggelen maar ik raak ook uitgeput van het constant trekken van deze kar.
Zijn er forumers die ervaring hebben met een chronisch zieke partner, en hoe ga je daar mee om?
woensdag 1 mei 2024 om 23:27
Hier ben ik het wel mee eens. Hij heeft in zjjn optiek mogelijk een rechtvaardigheidsgrond, maar tegenover jouw kan hij dat niet maken.
Omdat je vroeg naar ervaringen: mijn vader is al 35 jaar ziek overigens (heeft wel altijd door kunnen werken, maar haalde daar minder vreugde uit, hetgeen hij op de omgeving afreageerde. De laatste 15 jaar is mijn moeder zijn mantelzorger (naast de hulp die hij van derden krijgt). En dat is heel zwaar: mentaal en fysiek. Nu hij compleet afhankelijk is en zich niet meer kan uiten zorgt dat ook voor frustratie bij beiden. Heel verdrietig om van een afstand te zien.
Ik vind het nobel dat je bereid meer in het huishouden te doen, maar ik zou mij ook kunnen voorstellen dat je soms twijfelt over de toekomst met hem.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 1 mei 2024 om 23:46
Ik ben langere tijd bedlegerig geweest en totaal niet in staat om ook maar iets te doen (mezelf douchen was al een uitdaging). En ik zal heus wel eens chagrijnig of verdrietig geweest zijn, maar heb dat nooit afgereageerd op mijn omgeving. Het was voor hen evengoed een lastige situatie.
Ik vind zijn houding naar jou wel echt even een punt voor een goed gesprek. Je bent zijn partner en niet zijn huishoudster. Dat hij het fysiek allemaal niet kan is één ding, maar dat hij zo onaardig en afstandelijk naar je is, is een tweede.
Ik vind zijn houding naar jou wel echt even een punt voor een goed gesprek. Je bent zijn partner en niet zijn huishoudster. Dat hij het fysiek allemaal niet kan is één ding, maar dat hij zo onaardig en afstandelijk naar je is, is een tweede.
woensdag 1 mei 2024 om 23:51
Als hij alleen zou kunnen wonen, kan hij -zeker in goede tijden- ook gewoon bijdragen aan jullie huishouden.
Geef hem ook die ruimte, en doe zelf een stapje terug.
Maak er afspraken over.
Wat misschien kan helpen, is als je weet hoe het met hem gaat die dag.
Ik heb ooit de tip gekregen om dat aan te geven in cijfers van 0 tm 10, en dat werkt hier heel overzichtelijk.
'Hoe gaat het vandaag?' '2'
Dan weet de ander ook dat er niet veel te verwachten valt op dat moment.
Als het dan een keer 8 gaat, zou je eens samen kunnen kijken naar wat je mag verwachten bij welk cijfer, en andersom, wat hij van jou mag vragen/ waar hij behoefte aan heeft.
Bij een 2 heb ik behoefte aan met rust gelaten worden, en af en toe even een hoofd om de hoek of een glaasje water.
Bij een 5 mag mijn partner verwachten dat ik gewoon douche, opsta en mijn taken doe, maar dat 'voor de leuk' er bij inschiet. Hij kiest dan soms voor het overnemen van wat taken, zodat er wat ruimte is 'voor de leuk'.
Nouja, zoiets dus.
Vind een manier om samen makkelijk te communiceren over hoe het met hem gaat.
En bespreek op een moment dat het goed gaat dan ook wat je van elkaar mag verwachten.
Geef hem ook die ruimte, en doe zelf een stapje terug.
Maak er afspraken over.
Wat misschien kan helpen, is als je weet hoe het met hem gaat die dag.
Ik heb ooit de tip gekregen om dat aan te geven in cijfers van 0 tm 10, en dat werkt hier heel overzichtelijk.
'Hoe gaat het vandaag?' '2'
Dan weet de ander ook dat er niet veel te verwachten valt op dat moment.
Als het dan een keer 8 gaat, zou je eens samen kunnen kijken naar wat je mag verwachten bij welk cijfer, en andersom, wat hij van jou mag vragen/ waar hij behoefte aan heeft.
Bij een 2 heb ik behoefte aan met rust gelaten worden, en af en toe even een hoofd om de hoek of een glaasje water.
Bij een 5 mag mijn partner verwachten dat ik gewoon douche, opsta en mijn taken doe, maar dat 'voor de leuk' er bij inschiet. Hij kiest dan soms voor het overnemen van wat taken, zodat er wat ruimte is 'voor de leuk'.
Nouja, zoiets dus.
Vind een manier om samen makkelijk te communiceren over hoe het met hem gaat.
En bespreek op een moment dat het goed gaat dan ook wat je van elkaar mag verwachten.
woensdag 1 mei 2024 om 23:52
Ik wel, omdat je daarmee toch ook vaak een deel van jezelf wegcijfert. Niet dat je het daarom niet moet doen, maar ik kan mij voorstellen (en zie van dichtbij) dat het ook zwaar kan zijn/is. Als de relatie verder goed is en je van diegene houdt, dan maak je een afweging. Als je met iemand bent die het afreageert op jou, dan zou ik ernstig aan de relatie twijfelen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 1 mei 2024 om 23:56
Eens. Nobel heeft een positieve connotatie, zoals onzelfbaatzuchtig, altruïstisch of edelmoedig. Alsof het geweldig is als iemand zichzelf opoffert voor een ander. En ik kan me situaties indenken waarin het wenselijk is dat iemand dat doet, voor een keertje. Maar de situatie van TO is van een andere orde. Het begint al met het chagrijn dat haar structureel ten deel valt als bedankje voor haar moeite.
Het is niet dat er aan het einde van het leven een prijs te winnen valt voor zelfopoffering. En al was die er wel, dan nog is het de verstandige optie om te kiezen voor je eigen geluk als het ongeluk (te) lang aanhoudt.
donderdag 2 mei 2024 om 00:05
Dankjewel voor alle reacties tot nu toe. Confronterend maar ik denk dat jullie veelal gelijk hebben. Ik cijfer mijzelf inderdaad snel weg. Omdat ik weet dat ik veel zorgzamer ben dan hij heb ik ook extra moeite op momenten dat ik er door heen zit, omdat ik weet dat hij dezelfde mate van zorgzaamheid niet voor mij zal opbrengen als ik ziek ben. Dat voelt voor mij ongelijkwaardig, maar misschien verwacht ik dan ook wel teveel aangzien ik zelf wellicht ook veel te veel geef en hij beter zijn grenzen daarin bewaakt.
Ik laat het allemaal even bezinken en ga een deze dagen het gesprek maar weer aan denk ik.
Ik laat het allemaal even bezinken en ga een deze dagen het gesprek maar weer aan denk ik.
donderdag 2 mei 2024 om 00:07
Ja, dat zal het zijn.Droogbloem schreef: ↑02-05-2024 00:05Dankjewel voor alle reacties tot nu toe. Confronterend maar ik denk dat jullie veelal gelijk hebben. Ik cijfer mijzelf inderdaad snel weg. Omdat ik weet dat ik veel zorgzamer ben dan hij heb ik ook extra moeite op momenten dat ik er door heen zit, omdat ik weet dat hij dezelfde mate van zorgzaamheid niet voor mij zal opbrengen als ik ziek ben. Dat voelt voor mij ongelijkwaardig, maar misschien verwacht ik dan ook wel teveel aangzien ik zelf wellicht ook veel te veel geef en hij beter zijn grenzen daarin bewaakt.
Ik laat het allemaal even bezinken en ga een deze dagen het gesprek maar weer aan denk ik.
donderdag 2 mei 2024 om 00:08
Dat is wat ik dus niet als nobel zie.Baggal schreef: ↑01-05-2024 23:52Ik wel, omdat je daarmee toch ook vaak een deel van jezelf wegcijfert. Niet dat je het daarom niet moet doen, maar ik kan mij voorstellen (en zie van dichtbij) dat het ook zwaar kan zijn/is. Als de relatie verder goed is en je van diegene houdt, dan maak je een afweging. Als je met iemand bent die het afreageert op jou, dan zou ik ernstig aan de relatie twijfelen.
donderdag 2 mei 2024 om 00:23
Persoonlijk denk ik dat de tijd van ‘de dialoog aangaan’ een beetje voorbij is. Zet op een rijtje wat jij nodig hebt en leg dat als eisenpakket op tafel. Je bent echt veel te jong om nu al met een soort Statler of Waldorf samen te wonen.Droogbloem schreef: ↑02-05-2024 00:05Dankjewel voor alle reacties tot nu toe. Confronterend maar ik denk dat jullie veelal gelijk hebben. Ik cijfer mijzelf inderdaad snel weg. Omdat ik weet dat ik veel zorgzamer ben dan hij heb ik ook extra moeite op momenten dat ik er door heen zit, omdat ik weet dat hij dezelfde mate van zorgzaamheid niet voor mij zal opbrengen als ik ziek ben. Dat voelt voor mij ongelijkwaardig, maar misschien verwacht ik dan ook wel teveel aangzien ik zelf wellicht ook veel te veel geef en hij beter zijn grenzen daarin bewaakt.
Ik laat het allemaal even bezinken en ga een deze dagen het gesprek maar weer aan denk ik.
Het is echt niet teveel gevraagd om niet als boksbal te hoeven dienen. Ik heb geen pijn maar ik ben na een beroerte ook niet meer de oude geworden. Als ik vervelend ben (wat ik niet altijd zelf door heb) dan zegt de rest van het gezin gewoon ‘Ga even op de slaapkamer je ding doen’. Ik hoef niet iedereen de dag te vergallen door als een persoon met Gilles de la Tourette de hele benedenverdieping te gijzelen met mijn gemoedstoestand. Zelfs de hond heeft dan genoeg van mij. En dan ga ik ook gewoon. En kom pas weer naar beneden als ik een beetje sociaal wenselijk gedrag kan vertonen. En dat riedeltje kan ik niet drie keer per week gaan doen, dan zal ik toch echt moeten werken aan een nieuwe dagindeling om te voorkomen dat ik zo snel de batterij leegtrek dat ik alleen nog kan grauwen.
donderdag 2 mei 2024 om 01:45
Wauw, jij ziet en beseft niet welke impact een chronisch zieke op de rolverdeling in een huishouden heeft? Bijzonder vind ik dat als je zelf de chronisch zieke bent.Lucifee2024 schreef: ↑01-05-2024 20:30Ik ben de chronisch zieke partner, ik zou nooit gaan bitchen tegen mijn omgeving. Nooit. Dus dat zou ik niet pikken, hij kan ook met prima best een beetje normaal tegen zijn geliefden doen. Misschien soms moeilijk maar echt lelijk doen, nope.
Maar ik heb ook geen zin in een moederkloekje die voor me wil zorgen als ik sterf van de pijn. Laat me met rust, als ik wat nodig heb vraag ik erom.
Welke kar moet je precies trekken volgens jou?
Er zijn karren vol die getrokken moeten worden in een huishouden en als de ene het niet kan moet de ander het kunnen overnemen. Als een partner dit chronisch niet kan dan is er wel heel veel wat voor één persoon aan taken overblijft.
Hier in huis ben ik de chronisch zieke, maar vanwege omstandigheden ook de kartrekker. Met veel management lukt dat, maar het is niet makkelijk. En frustrerend is het ook.
Ik ga er mee om door op momenten even lekker te vloeken. Bij voorkeur in het bos waar ik dan regelmatig even wandel om tot rust te komen. Niemand die me ziet en niemand die me hoort. En soms lig ik huilend in bed omdat dat de enige plek is waar ik naartoe kan en de emoties er toch uit moeten. Er zijn geen tips & tricks die standaard werken TO. Je zult dit zelf moeten uitvinden, wat werkt voor jou.
En daarnaast de terechte vraag of je dit wel wil voor de rest van je leven.
Van een kleine vonk komt vaak een groot vuur.
donderdag 2 mei 2024 om 07:01
Heftig lijkt me dat voor jou.Vuur schreef: ↑02-05-2024 01:45Wauw, jij ziet en beseft niet welke impact een chronisch zieke op de rolverdeling in een huishouden heeft? Bijzonder vind ik dat als je zelf de chronisch zieke bent.
Er zijn karren vol die getrokken moeten worden in een huishouden en als de ene het niet kan moet de ander het kunnen overnemen. Als een partner dit chronisch niet kan dan is er wel heel veel wat voor één persoon aan taken overblijft.
Hier in huis ben ik de chronisch zieke, maar vanwege omstandigheden ook de kartrekker. Met veel management lukt dat, maar het is niet makkelijk. En frustrerend is het ook.
Ik ga er mee om door op momenten even lekker te vloeken. Bij voorkeur in het bos waar ik dan regelmatig even wandel om tot rust te komen. Niemand die me ziet en niemand die me hoort. En soms lig ik huilend in bed omdat dat de enige plek is waar ik naartoe kan en de emoties er toch uit moeten. Er zijn geen tips & tricks die standaard werken TO. Je zult dit zelf moeten uitvinden, wat werkt voor jou.
En daarnaast de terechte vraag of je dit wel wil voor de rest van je leven.
Ik denk inderdaad dat to er niet veel aan heeft om te horen hoe ideaal-zieke partners het doen.
Zij heeft deze en ze houdt van hem. In een extreme situatie vertoont niet iedereen per direct het gewenste gedrag.
Ikzelf ben zo ongeveer allergisch voor alles wat maar enigszins op gezeur lijk en mis ieder zorgzaam gen, doordat ik zelf chronisch ziek blijk en nogal ben verwaarloosd/erom mishandeld in mijn jeugd.
Dus bij mij heb je als zieke partner weinig te verwachten.
Je neemt jezelf mee, mensen zijn nou eenmaal wie ze zijn en to zoekt een oplossing.
Ze heeft het zwaar en ik denk zelf dat haar partner teveel in zijn eigen proces ziet dat te zien. Dus ik denk dat to begeleiding moet zoeken en zich moet focussen op zichzelf de komende periode.
donderdag 2 mei 2024 om 07:41
Daar verschillen we dan van mening over.
Dat kan natuurlijk.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 2 mei 2024 om 08:02
Vuur schreef: ↑02-05-2024 01:45Wauw, jij ziet en beseft niet welke impact een chronisch zieke op de rolverdeling in een huishouden heeft? Bijzonder vind ik dat als je zelf de chronisch zieke bent.
Er zijn karren vol die getrokken moeten worden in een huishouden en als de ene het niet kan moet de ander het kunnen overnemen. Als een partner dit chronisch niet kan dan is er wel heel veel wat voor één persoon aan taken overblijft.
Eens en dat geldt ook voor de TO. Het is een zware dobber en ik moet je eerlijk bekennen dat ik de houding van jouw partner heel slecht zou kunnen verdragen, TO.
Dichterbij huis geldt dat ook voor mijn moeder die echt dag en nacht in touw is om voor mijn vader te zorgen (ze is zelf 73) die intensieve zorg nodig heeft: uitzuigen stoma x keer per dag, medicijnen toedienen via infuus, peg sonde aansluiten met sonde voeding, dan is hij af en toe incontinent, of komt het voedsel weer omhoog met alle gevolgen van dien, etc. En bijna alles komt op haar schouders terecht inclusief het huishouden. Ze hebben wel hulp en thuiszorg, maar gelet op de specialistische zorg is zij eigenlijk altijd bezig. Ze zouden gelet op het vermogen daarnaast makkelijk particulier extra zorg kunnen inkopen, maar mijn vader is daarin heel dwingend en mijn moeder volgzaam. Dat is er zo ingeslopen tijdens het huwelijk.
Ik weet-denk-voel dat als hij definitief zijn ogen sluit er naast het enorme verdriet ongetwijfeld ook een bepaalde opluchting zal zijn dat ze niet altijd maar in de zorg modus zit, altijd maar aan staat en nooit weg kan voor meer dan 3-4 uur.
Net als jouw partner is mijn vader ook geregeld boos en teleurgesteld in het leven. Hij is dan nors (hij kan niet spreken, maar zijn gezicht spreekt boekdelen). Dat snap ik wel, maar het is tegenover de zorgende partner compleet onredelijk. Ik hoop dat jij niet hetzelfde lot treft als mijn moeder wat dat betreft. Je mag altijd een PB sturen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 2 mei 2024 om 08:11
Ziek zijn is 1.. je gedragen als een zak hooi is 2.
Het is heel rot voor hem dat hij ziek is.. maar jij kan er ook niks aan doen.. je bent geen voetveeg en je zou dit gedrag niet moeten accepteren. Dit is niet leefbaar. Je bent het zat en dat begrijp ik. Hij moet hulp zoeken tav het accepteren van z'n ziekte denk ik.. z'n copingsmechanisme nu is behoorlijk destructief en helpt hem (en zijn omgeving) absoluut niet.
Het is heel rot voor hem dat hij ziek is.. maar jij kan er ook niks aan doen.. je bent geen voetveeg en je zou dit gedrag niet moeten accepteren. Dit is niet leefbaar. Je bent het zat en dat begrijp ik. Hij moet hulp zoeken tav het accepteren van z'n ziekte denk ik.. z'n copingsmechanisme nu is behoorlijk destructief en helpt hem (en zijn omgeving) absoluut niet.
donderdag 2 mei 2024 om 08:14
Dank voor de bemoedigende reacties. Ik hoop ook dat zodra ik klaar ben met mijn/onze studies dat er genoeg geld binnenkomt om een huishoudster te nemen. Ookal wonen we klein. Ik ga daar liever wat geld aan uitgeven ipv dat ik de kar moet trekken of erom moet gaan zeuren bij hem.
De discussie aangaan op momenten daf hij zich zo slecht voelt vind ik ook niet eerlijk naar hem toe. Er zit hem op dit moment veel tegen op medisch gebied wat maakt dat zijn studie ook vastloopt. Hij zegt dat hij zich echt diep in de put voelt en het allemaal niet meer weet.
Daarnaast hebben we helaas ook geen sociaal netwerk of familie waar we op terug kunnen vallen. Beiden hebben we een verleden met psychische/emotionele mishandeling wat soms botst met hoe we omgaan met elkaar en onze verwachtingen. Ik kan daardoor heel slecht grenzen aangeven en voor mijzelf kiezen, hij juist het tegenovergestelde en wordt 'allergisch' van mensen die iets van hem willen.
Ik heb hier inmiddels proffesionele hulp bij, hij staat nog op een lange wachtlijst.
De discussie aangaan op momenten daf hij zich zo slecht voelt vind ik ook niet eerlijk naar hem toe. Er zit hem op dit moment veel tegen op medisch gebied wat maakt dat zijn studie ook vastloopt. Hij zegt dat hij zich echt diep in de put voelt en het allemaal niet meer weet.
Daarnaast hebben we helaas ook geen sociaal netwerk of familie waar we op terug kunnen vallen. Beiden hebben we een verleden met psychische/emotionele mishandeling wat soms botst met hoe we omgaan met elkaar en onze verwachtingen. Ik kan daardoor heel slecht grenzen aangeven en voor mijzelf kiezen, hij juist het tegenovergestelde en wordt 'allergisch' van mensen die iets van hem willen.
Ik heb hier inmiddels proffesionele hulp bij, hij staat nog op een lange wachtlijst.
donderdag 2 mei 2024 om 08:35
Ik lees je altijd graag. En jij doet duidelijk aan zelfreflectie en weet wat je te doen staat in zo’n situatie. Dat is helaas niet een ieder gegeven…lemoos2 schreef: ↑02-05-2024 00:23Persoonlijk denk ik dat de tijd van ‘de dialoog aangaan’ een beetje voorbij is. Zet op een rijtje wat jij nodig hebt en leg dat als eisenpakket op tafel. Je bent echt veel te jong om nu al met een soort Statler of Waldorf samen te wonen.
Het is echt niet teveel gevraagd om niet als boksbal te hoeven dienen. Ik heb geen pijn maar ik ben na een beroerte ook niet meer de oude geworden. Als ik vervelend ben (wat ik niet altijd zelf door heb) dan zegt de rest van het gezin gewoon ‘Ga even op de slaapkamer je ding doen’. Ik hoef niet iedereen de dag te vergallen door als een persoon met Gilles de la Tourette de hele benedenverdieping te gijzelen met mijn gemoedstoestand. Zelfs de hond heeft dan genoeg van mij. En dan ga ik ook gewoon. En kom pas weer naar beneden als ik een beetje sociaal wenselijk gedrag kan vertonen. En dat riedeltje kan ik niet drie keer per week gaan doen, dan zal ik toch echt moeten werken aan een nieuwe dagindeling om te voorkomen dat ik zo snel de batterij leegtrek dat ik alleen nog kan grauwen.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 2 mei 2024 om 08:44
Uit alles wat je schrijft, blijkt dat je je kleiner maakt en niet teveel ruimte in wil nemen. Ook uit bovenstaande zin. Het ligt niet allemaal altijd maar aan jou, jij hoeft je niet volledig te conformeren aan de ander. Je mag wat verwachten en je mag iets willen. Je mag verwachten dat hij jou niet als figuurlijke boksbal gebruikt als hij pijn heeft, je mag verwachten dat hij iets doet en je mag verwachten dat hij op een normale manier communiceert. Een leuk praatje als je thuiskomt lijkt me vrij basaal en niet iets waar jij blij mee moet zijn of wat voor jou genoeg moet zijn.Droogbloem schreef: ↑02-05-2024 00:05...maar misschien verwacht ik dan ook wel teveel aangzien ik zelf wellicht ook veel te veel geef en hij beter zijn grenzen daarin bewaakt.
Als je hier van jezelf al moeite mee hebt, lijkt het me iets dat je met een chronisch zieke partner echt heel goed in de gaten moet houden.
donderdag 2 mei 2024 om 09:05
Dank, soms weet ik zelf ook niet meer wat juist of niet is.
Ik ben zelf ook niet de makkelijkste geweest de afgelopen periode. Heb last van PMDD wat maakte dat ik zo'n 2 weken per maand mij depri voelde. Echter probeerde ik mij hier altijd wel over heen te zetten en hield ik ondanks dat rekening met mijn partner. Ik weet dat dat voor hem ook niet altijd makkelijk was en dat ik ook snel prikkelbaar of in mijzelf geceerd was. Echter probeerde ik hier altijd wel over te communiceren. Gelukkig ben ik zelf deze maand met hormoon medicatie gestart welke aanslaat en ik ben nog niet in een dip gevallen.
Ondanks dat ik mij nu goed voel merk ik dat zijn stemming invloet heeft op mij. Waar ik normaal dacht dat dit door de hormonen kwam, besef ik me nu dat mijn stemming misschien wel door mijn partner komt.
Ik ben zelf ook niet de makkelijkste geweest de afgelopen periode. Heb last van PMDD wat maakte dat ik zo'n 2 weken per maand mij depri voelde. Echter probeerde ik mij hier altijd wel over heen te zetten en hield ik ondanks dat rekening met mijn partner. Ik weet dat dat voor hem ook niet altijd makkelijk was en dat ik ook snel prikkelbaar of in mijzelf geceerd was. Echter probeerde ik hier altijd wel over te communiceren. Gelukkig ben ik zelf deze maand met hormoon medicatie gestart welke aanslaat en ik ben nog niet in een dip gevallen.
Ondanks dat ik mij nu goed voel merk ik dat zijn stemming invloet heeft op mij. Waar ik normaal dacht dat dit door de hormonen kwam, besef ik me nu dat mijn stemming misschien wel door mijn partner komt.
donderdag 2 mei 2024 om 09:25
Ik zie dat wel. Helemaal.
Waar in de reactie die jij quote haal jij dat eruit?
Eerste deel gaat over zijn gedrag he?
En de laatste is een echte vraag, omdat ik wilde weten wat zij allemaal trekt en hoe dat voelt voor haar. En dat heeft zij verteld en heb ik ook al op gereageerd.
Ik vind deze zieke man dus wel heel makkelijk zijn in deze relatie en hun huishouden en ik hoop echt dat ze stopt met alles doen voor hem.
Ik lees vooral een lui probleem bij deze man en een veel te lieve TO, die alles wil doen als hij maar aardig doet tegen haar.
Wat sowieso al het minimum is van een beetje normale relatie. Naast gewoon wel iets doen als je dat kan, of oplossingen bedenken samen zodat niet een partner alles doet.
donderdag 2 mei 2024 om 09:45
To vroeger dacht ik ook dat als ik zou afwachten tot het rustiger zou worden (op het werk, stage, studie, kinderen etc) iets wel weer beter zou gaan. Maar zo werkt het niet. Iemand is zoals hij is. En als hij of zij het karakter of persoonlijkheid laat zien geloof dat dan ook gewoon. Als het ene project is afgerond (studie in jullie geval) komt er wel weer wat nieuws op zijn of jullie pad. En het maakt ook niet dat hij hierna "opeens" totaal anders zal gaan doen zoals jij nu verwacht.
Zet jouw leven niet in de wachtstand voor een ander! En stop met excuses bedenken voor hem (hij heeft het zo zwaar, ik ben ook wel eens vervelend geweest etc). In een goede relatie moet je op ieder moment samen in gesprek kunnen. Het feit dat jij moet afwachten tot dat kan zegt veel over hem en jullie relatie. Iemand die om jou geeft begrijpt dat en zal geschrokken reageren. Krijg jij een boze of vervelende reactie dan is hij toch niet zo met jou begaan als jij denkt. Wil jij zo behandeld worden? Wellicht is een lat relatie dan een stuk prettiger. Ieder zijn eigen huis en plek om tot rust te komen.
Zet jouw leven niet in de wachtstand voor een ander! En stop met excuses bedenken voor hem (hij heeft het zo zwaar, ik ben ook wel eens vervelend geweest etc). In een goede relatie moet je op ieder moment samen in gesprek kunnen. Het feit dat jij moet afwachten tot dat kan zegt veel over hem en jullie relatie. Iemand die om jou geeft begrijpt dat en zal geschrokken reageren. Krijg jij een boze of vervelende reactie dan is hij toch niet zo met jou begaan als jij denkt. Wil jij zo behandeld worden? Wellicht is een lat relatie dan een stuk prettiger. Ieder zijn eigen huis en plek om tot rust te komen.
donderdag 2 mei 2024 om 10:08
Precies.Gemberthee schreef: ↑01-05-2024 23:56Eens. Nobel heeft een positieve connotatie, zoals onzelfbaatzuchtig, altruïstisch of edelmoedig. Alsof het geweldig is als iemand zichzelf opoffert voor een ander. En ik kan me situaties indenken waarin het wenselijk is dat iemand dat doet, voor een keertje. Maar de situatie van TO is van een andere orde. Het begint al met het chagrijn dat haar structureel ten deel valt als bedankje voor haar moeite.
Het is niet dat er aan het einde van het leven een prijs te winnen valt voor zelfopoffering. En al was die er wel, dan nog is het de verstandige optie om te kiezen voor je eigen geluk als het ongeluk (te) lang aanhoudt.
donderdag 2 mei 2024 om 10:15
Ik ben chronisch ziek, waarbij mijn energie niveau wisselt. Er zijn weken waarin ik het grootste gedeelte van het huishouden kan doen. Maar er zijn ook dagen waarop ik mijn ADL niet kan doen. Ik lig dan niet in het ziekenhuis hoor.evelien2010 schreef: ↑01-05-2024 20:51To je schrijft dat je een zorgzaam type bent en 80% van het huishouden doet. Dat is geen eerlijke verdeling. Zeker niet aangezien jij gewoon een baan en studie hebt. Ook iemand die chronisch ziek is kan in eigen tempo basis zaken in huis doen. Als je daar medisch niet toe in staat bent lig je namelijk wel in het ziekenhuis. Ik neem aan dat hij zelf zijn ADL doet? Dan kan de was aanzetten, iets opruimen of eten bestellen etc ook.
Ga met hem in gesprek want jij bent geen hulpverlener. En respectvol omgaan met je partner is heel belangrijk. Als jullie nog maar eind 20 zijn. Heb jij dan trek in iemand die levenslang een ziekte heeft waarbij dit soort periodes voorkomen? Wellicht zal het verergeren met de leeftijd? Bedenk dat je ooit met kinderen behoorlijk in de problemen kunt komen.
Ziek of niet. Het gedrag is niet ok!
Verder wat anderen hier ook al zeggen: ook als je ernstig ziek bent, kun je nog aardig doen tegen je partner. Het doet mij altijd heel erg goed als ik mijn frustratie kan delen met mijn partner. Gedeelde smart is halve smart.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
