Gezondheid
alle pijlers
Ik voel mezelf weer afglijden, ik wil dit niet..
dinsdag 27 december 2022 om 09:07
Ik heb een aantal jaar terug een fikse burnout en depressie gehad, door gezondheidsproblemen. Ik heb in mijn leven meerdere depressies en dipjes gehad.
De laatste keer was zo hevig, dat wil ik nooit meer.. Die heeft bijna een jaar geduurd, sinds begin dit jaar (2022) was mijn gemoedstoestand weer helemaal goed. Maar ik voel me de laatste weken weer afglijden.
Er komt momenteel weer zo veel op m'n bordje, en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me vreselijk alleen, ondanks dat ik een fijn gezin en goede vrienden heb. Er is zo veel onzekerheid in mijn leven op 't moment, ik weet niet waar ik sta, wat ik kan verwachten en hoe mijn leven er over 3 maanden uitziet.
Ik wil zo graag even niet bestaan. En slapen, veel slapen. Mezelf terugtrekken.
Maar met deze dagen was dat lastig. Flink overprikkeld en blij moeten doen. Terwijl ik eigenlijk stukga van binnen..
En ik wil dit niet, niet weer in dat zwarte gat vallen. Het is daar helemaal niet fijn.
Maar geen idee hoe ik er uit blijf, want het trekt aan me.. En heb op het moment geen energie om me er tegen te verzetten, dus het begint me over de rand te sleuren.
Mensen met ervaring die tips hebben? Dingen als "ga wat leuks doen", zijn nogal open deuren, wat me nu niet lukt..
De laatste keer was zo hevig, dat wil ik nooit meer.. Die heeft bijna een jaar geduurd, sinds begin dit jaar (2022) was mijn gemoedstoestand weer helemaal goed. Maar ik voel me de laatste weken weer afglijden.
Er komt momenteel weer zo veel op m'n bordje, en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me vreselijk alleen, ondanks dat ik een fijn gezin en goede vrienden heb. Er is zo veel onzekerheid in mijn leven op 't moment, ik weet niet waar ik sta, wat ik kan verwachten en hoe mijn leven er over 3 maanden uitziet.
Ik wil zo graag even niet bestaan. En slapen, veel slapen. Mezelf terugtrekken.
Maar met deze dagen was dat lastig. Flink overprikkeld en blij moeten doen. Terwijl ik eigenlijk stukga van binnen..
En ik wil dit niet, niet weer in dat zwarte gat vallen. Het is daar helemaal niet fijn.
Maar geen idee hoe ik er uit blijf, want het trekt aan me.. En heb op het moment geen energie om me er tegen te verzetten, dus het begint me over de rand te sleuren.
Mensen met ervaring die tips hebben? Dingen als "ga wat leuks doen", zijn nogal open deuren, wat me nu niet lukt..
dinsdag 27 december 2022 om 09:47
Wil je iets kwijt over die onzekerheid?
Kun je met je gezin afspreken dat je de komende tijd middagdutjes doet? Dus wel ‘s ochtends normaal uit bed, maar ‘s middags bijtanken?
Kun je ‘gezellige’ afspraken schrappen? Ja, er zijn dan mensen teleurgesteld maar ik garandeer je dat ze nog erger teleurgesteld zijn als je echt in het zwarte gat valt en er niet meer uit kunt.
Kun je met je gezin afspreken dat je de komende tijd middagdutjes doet? Dus wel ‘s ochtends normaal uit bed, maar ‘s middags bijtanken?
Kun je ‘gezellige’ afspraken schrappen? Ja, er zijn dan mensen teleurgesteld maar ik garandeer je dat ze nog erger teleurgesteld zijn als je echt in het zwarte gat valt en er niet meer uit kunt.
dinsdag 27 december 2022 om 09:54
Ik heb nog nooit eerder medicatie gehad. Altijd op wilskracht en begeleiding.
Ben zo vaak bij psychologen geweest, dat ik alle tips en truck's wel ken.
De psycholoog waar ik het meest aan had, kan ik niet naar terug omdat deze betaald werd door mijn werkgever en te duur is voor particulier.. De laatste psycholoog die ik had, toen het eigenlijk wel al goed ging was het type "en hoe voel je je daar zelf onder dat [herhaal wat ik net zei]" en dat soort gewauwel werkt bij mij dus niet. En ik kan prima zelf reflectie toepassen.
Of van "kan je het ook van een andere kant bekijken".
Ja ik kan het van 100 kanten bekijken, ben bewust van mijn positie op de wereld en dat wat ik nu meemaak niet het einde van de wereld is en datet gewoon afwachten alles wel weer goed komt.
Maar zo vóél ik me niet. "dan niet zo voelen" werkt niet. Ik weet logisch gezien dat het allemaal wel goed komt en zo niet dat ik wel 'n weg vind.
Ben nu ook even zo moe van sterk zin, van vechten, voor mezelf en anderen opkomen..
Heb dingen met mijn eigen gezondheid (operatie gepland binnen paar maanden), gezondheid van directe familieleden waar het de vraag is of deze er volgend jaar kerst nog wel zijn, mijn werk waar ik waarschijnlijk ontslagen ga worden, pas gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, mijn belastbaarheid die gewoon nog niet goed is..
Ben zo moe van sterk zijn..
Mijn partner weet nog niet echt dat ik me zo voel. Hij weet dat ik moe ben. Maar dat ik even geen trek meer heb in alles wat buiten "blijven ademen" komt kijken, weet hij niet.
De gedachtes waar ik mezelf kwijtmaak, niemand weet waar ik ben en erger probeer ik te blokkeren. Want die zijn niet fijn.
Ik weet het gewoon niet meer.
Nu een week vrij met z'n allen, leuke dingen moeten gaan doen. En ik trek het even niet. Weet gewoon niet hoe..
Ben zo vaak bij psychologen geweest, dat ik alle tips en truck's wel ken.
De psycholoog waar ik het meest aan had, kan ik niet naar terug omdat deze betaald werd door mijn werkgever en te duur is voor particulier.. De laatste psycholoog die ik had, toen het eigenlijk wel al goed ging was het type "en hoe voel je je daar zelf onder dat [herhaal wat ik net zei]" en dat soort gewauwel werkt bij mij dus niet. En ik kan prima zelf reflectie toepassen.
Of van "kan je het ook van een andere kant bekijken".
Ja ik kan het van 100 kanten bekijken, ben bewust van mijn positie op de wereld en dat wat ik nu meemaak niet het einde van de wereld is en datet gewoon afwachten alles wel weer goed komt.
Maar zo vóél ik me niet. "dan niet zo voelen" werkt niet. Ik weet logisch gezien dat het allemaal wel goed komt en zo niet dat ik wel 'n weg vind.
Ben nu ook even zo moe van sterk zin, van vechten, voor mezelf en anderen opkomen..
Heb dingen met mijn eigen gezondheid (operatie gepland binnen paar maanden), gezondheid van directe familieleden waar het de vraag is of deze er volgend jaar kerst nog wel zijn, mijn werk waar ik waarschijnlijk ontslagen ga worden, pas gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, mijn belastbaarheid die gewoon nog niet goed is..
Ben zo moe van sterk zijn..
Mijn partner weet nog niet echt dat ik me zo voel. Hij weet dat ik moe ben. Maar dat ik even geen trek meer heb in alles wat buiten "blijven ademen" komt kijken, weet hij niet.
De gedachtes waar ik mezelf kwijtmaak, niemand weet waar ik ben en erger probeer ik te blokkeren. Want die zijn niet fijn.
Ik weet het gewoon niet meer.
Nu een week vrij met z'n allen, leuke dingen moeten gaan doen. En ik trek het even niet. Weet gewoon niet hoe..
dinsdag 27 december 2022 om 10:04
Waarom doe je jezelf eigenlijk zoveel geweld aan?
Je leeft voor jou. Niet voor anderen.
2 dagen gezellig moeten doen terwijl je kapot gaat van binnen is niet goed voor jezelf zorgen natuurlijk. Dan zoek je balans tussen goed voor jezelf zorgen en je zinnen even verzetten.
Pak deze week alle tijd die je nodig hebt voor zelf zorg.
Je leeft voor jou. Niet voor anderen.
2 dagen gezellig moeten doen terwijl je kapot gaat van binnen is niet goed voor jezelf zorgen natuurlijk. Dan zoek je balans tussen goed voor jezelf zorgen en je zinnen even verzetten.
Pak deze week alle tijd die je nodig hebt voor zelf zorg.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 27 december 2022 om 10:06
Heb je in die sessies bij -logen en peuten het ooit gehad over je eigen innerlijke oordeel? Want dat is best pittig als ik je zo lees. Depressies moet je ‘op wilskracht’, met kerst ‘moet je leuke dingen doen’, je maalt over de gezondheid van mensen.
Volgens mij heb je de eerste stap gezet; (h)erkennen dat het niet de goede kant op gaat. De tweede stap is daar naar luisteren. Naar de huisarts gaan en toch medicatie bespreken (een diabeet type I redt het ook niet met alleen een eet- en beweegadvies, maar mist echt iets), en kijken of de poh tijd voor je heeft om met je mee te kijken of te luisteren.
Maar vooral; dat bij je man en gezin melden. Mama heeft echt even ruimte nodig, dus deze vakantie mogen jullie jezelf en papa vermaken. Afspraken kun je afzeggen, mag je zelfs afzeggen, zodat je kunt ontprikkelen.
Komen daarna wel de tips van dagelijks een wandeling, goed eten, piekerkwartiertjes instellen en elke keer dat je ‘ik moet’ wil zeggen je nieuwe mantra herhalen; niks moet. Alleen poepen moet.
Volgens mij heb je de eerste stap gezet; (h)erkennen dat het niet de goede kant op gaat. De tweede stap is daar naar luisteren. Naar de huisarts gaan en toch medicatie bespreken (een diabeet type I redt het ook niet met alleen een eet- en beweegadvies, maar mist echt iets), en kijken of de poh tijd voor je heeft om met je mee te kijken of te luisteren.
Maar vooral; dat bij je man en gezin melden. Mama heeft echt even ruimte nodig, dus deze vakantie mogen jullie jezelf en papa vermaken. Afspraken kun je afzeggen, mag je zelfs afzeggen, zodat je kunt ontprikkelen.
Komen daarna wel de tips van dagelijks een wandeling, goed eten, piekerkwartiertjes instellen en elke keer dat je ‘ik moet’ wil zeggen je nieuwe mantra herhalen; niks moet. Alleen poepen moet.
dinsdag 27 december 2022 om 10:08
Praat met je partner. Maak desnoods een afspraak ervoor.
“Leuke dingen” is ook samen onder de deken een tekenfilm kijken. Zou je dat trekken?
Wie “moet” je vermaken? Is er een vriendin, broer of zus die het enorm leuk zou vinden iets met je kinderen te doen?
Wat moet je nog meer? Heb je wel vrij van je werk?
Praten werkt (nu) niet voor jou. Al eens een haptonoom geprobeerd?
“Leuke dingen” is ook samen onder de deken een tekenfilm kijken. Zou je dat trekken?
Wie “moet” je vermaken? Is er een vriendin, broer of zus die het enorm leuk zou vinden iets met je kinderen te doen?
Wat moet je nog meer? Heb je wel vrij van je werk?
Praten werkt (nu) niet voor jou. Al eens een haptonoom geprobeerd?
dinsdag 27 december 2022 om 10:09
Ik lees heel veel 'sterk moeten zijn'. Van wie MOET dat? Van jezelf of van anderen?
Sterk zijn kan ook betekenen dat je jezelf en je klachten serieus neemt en je voor jezelf gaat zorgen, je partner inlicht. Met sterk zijn en op wilskracht ga je dit niet beter maken.
En waarom zou je leuke dingen MOETEN doen? Je doet leuke dingen, omdat t leuk is omdat je dat WIL. Leuke dingen die een moetje zijn, zijn niet leuk. Je bent niet verplicht allerlei dingen te ondernemen. Je partner kan misschien ook zonder jou dingen doen.
En dan mag jij dingen doen, die je wil doen (en dat is misschien gewoon helemaal niks doen).
Succes
Sterk zijn kan ook betekenen dat je jezelf en je klachten serieus neemt en je voor jezelf gaat zorgen, je partner inlicht. Met sterk zijn en op wilskracht ga je dit niet beter maken.
En waarom zou je leuke dingen MOETEN doen? Je doet leuke dingen, omdat t leuk is omdat je dat WIL. Leuke dingen die een moetje zijn, zijn niet leuk. Je bent niet verplicht allerlei dingen te ondernemen. Je partner kan misschien ook zonder jou dingen doen.
En dan mag jij dingen doen, die je wil doen (en dat is misschien gewoon helemaal niks doen).
Succes
dinsdag 27 december 2022 om 10:21
Obvious schreef: ↑27-12-2022 09:54Ik heb nog nooit eerder medicatie gehad. Altijd op wilskracht en begeleiding.
Ben zo vaak bij psychologen geweest, dat ik alle tips en truck's wel ken.
De psycholoog waar ik het meest aan had, kan ik niet naar terug omdat deze betaald werd door mijn werkgever en te duur is voor particulier.. De laatste psycholoog die ik had, toen het eigenlijk wel al goed ging was het type "en hoe voel je je daar zelf onder dat [herhaal wat ik net zei]" en dat soort gewauwel werkt bij mij dus niet. En ik kan prima zelf reflectie toepassen.
Of van "kan je het ook van een andere kant bekijken".
Ja ik kan het van 100 kanten bekijken, ben bewust van mijn positie op de wereld en dat wat ik nu meemaak niet het einde van de wereld is en datet gewoon afwachten alles wel weer goed komt.
Maar zo vóél ik me niet. "dan niet zo voelen" werkt niet. Ik weet logisch gezien dat het allemaal wel goed komt en zo niet dat ik wel 'n weg vind.
Ben nu ook even zo moe van sterk zin, van vechten, voor mezelf en anderen opkomen..
Heb dingen met mijn eigen gezondheid (operatie gepland binnen paar maanden), gezondheid van directe familieleden waar het de vraag is of deze er volgend jaar kerst nog wel zijn, mijn werk waar ik waarschijnlijk ontslagen ga worden, pas gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, mijn belastbaarheid die gewoon nog niet goed is..
Ben zo moe van sterk zijn..
Mijn partner weet nog niet echt dat ik me zo voel. Hij weet dat ik moe ben. Maar dat ik even geen trek meer heb in alles wat buiten "blijven ademen" komt kijken, weet hij niet.
De gedachtes waar ik mezelf kwijtmaak, niemand weet waar ik ben en erger probeer ik te blokkeren. Want die zijn niet fijn.
Ik weet het gewoon niet meer.
Nu een week vrij met z'n allen, leuke dingen moeten gaan doen. En ik trek het even niet. Weet gewoon niet hoe..
Praten met partner!!! Als ze niet weten hoe je je voelt, kan ook niemand je helpen of ontlasten
En zsm afspraak huisarts voor hulp of medicatie
dinsdag 27 december 2022 om 10:28
Ik heb even geloept, ik zou naar de huisarts gaan en dit gevoel voorleggen en bloedwaarden laten checken. Sowieso ook je man hierbij betrekken.
Daarnaast IS het allemaal ook erg veel wat je op je bord hebt. Zelf heb ik gemerkt dat praten over zulke zaken voor mij toch altijd wel fijn is op de een of andere manier. Niet eens per se met een professional.
Daarnaast IS het allemaal ook erg veel wat je op je bord hebt. Zelf heb ik gemerkt dat praten over zulke zaken voor mij toch altijd wel fijn is op de een of andere manier. Niet eens per se met een professional.
dinsdag 27 december 2022 om 10:32
To,
Weet je eigenlijk wel hoe je kwetsbaar kunt zijn?
Wat denk je dat er gebeurt als je jezelf toestemming geeft om je over te geven aan het sombere gevoel, aan het afzeggen van afspraken en geen leuke dingen doen met je kinderen?
Weet je eigenlijk wel hoe je kwetsbaar kunt zijn?
Wat denk je dat er gebeurt als je jezelf toestemming geeft om je over te geven aan het sombere gevoel, aan het afzeggen van afspraken en geen leuke dingen doen met je kinderen?
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 27 december 2022 om 10:40
Als ik jouw reactie lees ben jij vooral iemand die het zelf wel oplost. Die geen hulp van anderen wil en misschien zelfs anderen er niet mee wil belasten. Als dit zo is begrijp ik ook wel dat therapie niet zo effectief bij jou is. Je denkt het immers wel zelf op te kunnen lossen.
Maar je hoeft het allemaal niet zelf te doen. Start eerst eens een gesprek met je man. Daarna huisarts.
Maar je hoeft het allemaal niet zelf te doen. Start eerst eens een gesprek met je man. Daarna huisarts.
dinsdag 27 december 2022 om 10:48
Ik vind dit een onterechte opmerking naar iemand die verschillende malen hulp heeft gezocht bij een psycholoog en die al langer met depressies kampt. En die daarnaast ook al langere tijd fysiek in de kreukels ligt.Dahlia74 schreef: ↑27-12-2022 10:40Als ik jouw reactie lees ben jij vooral iemand die het zelf wel oplost. Die geen hulp van anderen wil en misschien zelfs anderen er niet mee wil belasten. Als dit zo is begrijp ik ook wel dat therapie niet zo effectief bij jou is. Je denkt het immers wel zelf op te kunnen lossen.
dinsdag 27 december 2022 om 11:00
Beste TO,
Zolang jij zoveel blijft 'moeten' in je leven en zonder medicatie framed als 'op wilskracht', ben je ontzettend kwetsbaar en houd je die kwetsbaarheid in stand.
Kracht zit 'm juist in je grenzen kennen en niet overschrijden.
Kracht zit 'm in je kwetsbare plekken onderkennen en daar rekening mee houden, dat maakt je juist sterker (in je zwakte).
Onder ogen zien dat je een mens bent en dús niet alles kan en moet. Geen superwezen hoeven zijn van jezelf, dat houd je op de been.
Weten wat voor jou in deze omstandigheden haalbaar is en wat niet, in combinatie met aangrijpen wat je kan helpen om overeind te blijven.
Als je diabetes zou hebben, zou je dan ook insuline weigeren omdat jij het op wilskracht wilt doen?
Die 'wilskracht' is nu juist je zwakke plek, verzwakt je.
Zolang jij zoveel blijft 'moeten' in je leven en zonder medicatie framed als 'op wilskracht', ben je ontzettend kwetsbaar en houd je die kwetsbaarheid in stand.
Kracht zit 'm juist in je grenzen kennen en niet overschrijden.
Kracht zit 'm in je kwetsbare plekken onderkennen en daar rekening mee houden, dat maakt je juist sterker (in je zwakte).
Onder ogen zien dat je een mens bent en dús niet alles kan en moet. Geen superwezen hoeven zijn van jezelf, dat houd je op de been.
Weten wat voor jou in deze omstandigheden haalbaar is en wat niet, in combinatie met aangrijpen wat je kan helpen om overeind te blijven.
Als je diabetes zou hebben, zou je dan ook insuline weigeren omdat jij het op wilskracht wilt doen?
Die 'wilskracht' is nu juist je zwakke plek, verzwakt je.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
