Gezondheid
alle pijlers
Ik voel mezelf weer afglijden, ik wil dit niet..
dinsdag 27 december 2022 om 09:07
Ik heb een aantal jaar terug een fikse burnout en depressie gehad, door gezondheidsproblemen. Ik heb in mijn leven meerdere depressies en dipjes gehad.
De laatste keer was zo hevig, dat wil ik nooit meer.. Die heeft bijna een jaar geduurd, sinds begin dit jaar (2022) was mijn gemoedstoestand weer helemaal goed. Maar ik voel me de laatste weken weer afglijden.
Er komt momenteel weer zo veel op m'n bordje, en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me vreselijk alleen, ondanks dat ik een fijn gezin en goede vrienden heb. Er is zo veel onzekerheid in mijn leven op 't moment, ik weet niet waar ik sta, wat ik kan verwachten en hoe mijn leven er over 3 maanden uitziet.
Ik wil zo graag even niet bestaan. En slapen, veel slapen. Mezelf terugtrekken.
Maar met deze dagen was dat lastig. Flink overprikkeld en blij moeten doen. Terwijl ik eigenlijk stukga van binnen..
En ik wil dit niet, niet weer in dat zwarte gat vallen. Het is daar helemaal niet fijn.
Maar geen idee hoe ik er uit blijf, want het trekt aan me.. En heb op het moment geen energie om me er tegen te verzetten, dus het begint me over de rand te sleuren.
Mensen met ervaring die tips hebben? Dingen als "ga wat leuks doen", zijn nogal open deuren, wat me nu niet lukt..
De laatste keer was zo hevig, dat wil ik nooit meer.. Die heeft bijna een jaar geduurd, sinds begin dit jaar (2022) was mijn gemoedstoestand weer helemaal goed. Maar ik voel me de laatste weken weer afglijden.
Er komt momenteel weer zo veel op m'n bordje, en ik weet het allemaal niet meer. Ik voel me vreselijk alleen, ondanks dat ik een fijn gezin en goede vrienden heb. Er is zo veel onzekerheid in mijn leven op 't moment, ik weet niet waar ik sta, wat ik kan verwachten en hoe mijn leven er over 3 maanden uitziet.
Ik wil zo graag even niet bestaan. En slapen, veel slapen. Mezelf terugtrekken.
Maar met deze dagen was dat lastig. Flink overprikkeld en blij moeten doen. Terwijl ik eigenlijk stukga van binnen..
En ik wil dit niet, niet weer in dat zwarte gat vallen. Het is daar helemaal niet fijn.
Maar geen idee hoe ik er uit blijf, want het trekt aan me.. En heb op het moment geen energie om me er tegen te verzetten, dus het begint me over de rand te sleuren.
Mensen met ervaring die tips hebben? Dingen als "ga wat leuks doen", zijn nogal open deuren, wat me nu niet lukt..
dinsdag 27 december 2022 om 11:13
Ik heb je ook geloept.
Is er al meer bekend over je bijschildklieren?
Hier een oom die daardoor lichamelijke en psychische klachten kreeg. Bijschildklieren doen natuurlijk van alles met je hormoonhuishouding.
In ieder geval naar je huisarts gaan en het aan je partner vertellen.
Is er al meer bekend over je bijschildklieren?
Hier een oom die daardoor lichamelijke en psychische klachten kreeg. Bijschildklieren doen natuurlijk van alles met je hormoonhuishouding.
In ieder geval naar je huisarts gaan en het aan je partner vertellen.
In a world where you can be anything, be kind. Banksy
dinsdag 27 december 2022 om 11:33
dinsdag 27 december 2022 om 11:39
Dit!
Ik heb een zware depressie gehad en misschien wel meer.
Ik heb echt leren toegeven aan dit gevoel. Deze dagen voel ik mij somber, eenzaam, etc. Totaal niet gelukkig met wie ik ben. Maar ik draag geen maskers deze week, wat ik wel altijd deed. Het blij moeten zijn, het aan allerlei eisen moeten voldoen. Ik heb veel hulp gehad aan iemand die niet op de methodische manieren mij ondersteunde, maar mij echt kon lezen en van uit daar allerlei inzichten heeft gegeven. Dus al mijn opgelegde patronen, gedachten, eisen, etc. In de psychologie wordt je vaak gespiegeld, maar is vaak ook een onderdeel dat je het zelf moet benoemen. Juist dat iemand mij bij de hand nam toen ik tot mijn einde zat en gewoon vertelde hoe ik in elkaar zat en vooral hoe de maatschappij in elkaar stak, gaf mij rust.
Mijn vriend accepteert hoe ik ben. Eerste kerstdag echt alleen doorgebracht. Kon het niet opbrengen. En dat was prima.
dinsdag 27 december 2022 om 11:57
Hulp vragen als je dat nodig hebt is juist sterk en krachtig. Het hoeft niet alleen. Je kunt tegen je omgeving zeggen dat jij nu geholpen moet worden. Of dat zij bepaalde taken van je over moeten nemen. Daardoor is er hopelijk minder om over te piekeren of om energie voor nodig te hebben.
Hulp vragen kan ook medicatie gaan slikken zijn, omdat het echt makkelijker kan zijn met medicatie. Dat is echt heel goed om als optie te hebben, want het hoeft niet alleen.
Hulp vragen kan ook medicatie gaan slikken zijn, omdat het echt makkelijker kan zijn met medicatie. Dat is echt heel goed om als optie te hebben, want het hoeft niet alleen.
dinsdag 27 december 2022 om 12:04
Sommige berichten maken me verdrietig. Dat 't allemaal mijn eigen schuld is dat ik me zo voel. Vind ik niet leuk om te lezen..
Die 3 maanden, er gaat zo enorm veel gebeuren komende paar maanden, die zo bepalend gaan zijn voor hoe m'n leven er uit gaat zien. Op zo veel vlakken tegelijk. Dat maakt me heel bang. Ook omdat het alle kanten kan opgaan. En geen idee wat ongeveer te verwachten. Als je weet dat er shit op je afkomt, kan je je schapzetten.
Dingen waar ik mijn hoofd moet bijhouden. Waarvan ik niet kan zeggen "nu even niet". (kan moeilijk tegen m'n werkgever zeggen, ik ga niet in gesprek. Of tegen uwv, "ik kom over een half jaar er op terug". Of tegen mijn familielid (een van mijn ouders), "ga deze periode maar alleen door want het komt me niet uit". Of de operatie afzeggen. Dit kan niet anders dan dat dit de komende tijd door moet gaan. )
Waar ik ook voor om hulp heb gevraagd bij mensen die weten hoe dit te doen. Mensen ingelicht dat ik dingen niet alleen kan en om steun heb gevraagd. Mijn "legertje" om me heen heb verzameld waar ik op terug kan vallen. Omdat ik wéét dat het te veel is.
Maar ondanks dat ik weet dat ik opgevangen word als ik val, maakt het niet opeens prettig om te vallen.. En het maakt mijn gevoel en angst en verslagenheid niet minder.
Die 3 maanden, er gaat zo enorm veel gebeuren komende paar maanden, die zo bepalend gaan zijn voor hoe m'n leven er uit gaat zien. Op zo veel vlakken tegelijk. Dat maakt me heel bang. Ook omdat het alle kanten kan opgaan. En geen idee wat ongeveer te verwachten. Als je weet dat er shit op je afkomt, kan je je schapzetten.
Dingen waar ik mijn hoofd moet bijhouden. Waarvan ik niet kan zeggen "nu even niet". (kan moeilijk tegen m'n werkgever zeggen, ik ga niet in gesprek. Of tegen uwv, "ik kom over een half jaar er op terug". Of tegen mijn familielid (een van mijn ouders), "ga deze periode maar alleen door want het komt me niet uit". Of de operatie afzeggen. Dit kan niet anders dan dat dit de komende tijd door moet gaan. )
Waar ik ook voor om hulp heb gevraagd bij mensen die weten hoe dit te doen. Mensen ingelicht dat ik dingen niet alleen kan en om steun heb gevraagd. Mijn "legertje" om me heen heb verzameld waar ik op terug kan vallen. Omdat ik wéét dat het te veel is.
Maar ondanks dat ik weet dat ik opgevangen word als ik val, maakt het niet opeens prettig om te vallen.. En het maakt mijn gevoel en angst en verslagenheid niet minder.
dinsdag 27 december 2022 om 12:12
Heb het net ook bij mijn man aangegeven. Hij moest even weg, maar als hij weer thuis is neemt hij het over.
Mbt antidepresiva, ik schrik er eigenlijk wel van hoe snel mensen dit roepen, alsof het snoepjes zijn. En dat het de enige optie zou zijn en vergelijkbaar met insuline voor een diabeet. Mijn moeder heeft een tijd anti depressiva geslikt, en die periode was niet heel prettig. Afgestompt, ze was niet zichzelf. Ben er zelf huiverig voor. Ook de bijwerkingen zijn niet mals.
En ik ben niet suïcidaal oid, mijn verstand is altijd sterker dan die gedachten. Voel me slecht en wil niet dieper zakken. Is dan zo'n middel niet veel te zwaar voor waar ik nu zit?
Oh en die bijschildklier was in orde. Alle bloedwaarden zijn altijd oké geweest en niet in de marge.
Mbt antidepresiva, ik schrik er eigenlijk wel van hoe snel mensen dit roepen, alsof het snoepjes zijn. En dat het de enige optie zou zijn en vergelijkbaar met insuline voor een diabeet. Mijn moeder heeft een tijd anti depressiva geslikt, en die periode was niet heel prettig. Afgestompt, ze was niet zichzelf. Ben er zelf huiverig voor. Ook de bijwerkingen zijn niet mals.
En ik ben niet suïcidaal oid, mijn verstand is altijd sterker dan die gedachten. Voel me slecht en wil niet dieper zakken. Is dan zo'n middel niet veel te zwaar voor waar ik nu zit?
Oh en die bijschildklier was in orde. Alle bloedwaarden zijn altijd oké geweest en niet in de marge.
dinsdag 27 december 2022 om 12:22
Meteen een afspraak maken met de huisarts. Dat calvinistische gedoe met 'wilskracht' is ook totaal niet nodig.
Ik heb ook allerlei dingen geprobeerd (angststoornis waarbij ik op weg was naar een depressie). Bewegen, mindfulness, 'leuke dingen' doen, CBT, gratitude journal, van alles. Om maar niet aan de medicatie te hoeven.
Nou, uiteindelijk was ik zo diep gezakt dat ik het gevoel had nog maar weinig te verliezen te hebben en heb ik toch AD genomen, ondanks dat ik nog enorm huiverig was. Ik kan je zeggen dat mijn leven aanzienlijk verbeterd is. Ik heb weer focus, energie, en vooral weer zin in het leven. Ik ben ook totaal niet afgestompt door de medicatie. Voel me nu 'normaal'.
Ik heb ook allerlei dingen geprobeerd (angststoornis waarbij ik op weg was naar een depressie). Bewegen, mindfulness, 'leuke dingen' doen, CBT, gratitude journal, van alles. Om maar niet aan de medicatie te hoeven.
Nou, uiteindelijk was ik zo diep gezakt dat ik het gevoel had nog maar weinig te verliezen te hebben en heb ik toch AD genomen, ondanks dat ik nog enorm huiverig was. Ik kan je zeggen dat mijn leven aanzienlijk verbeterd is. Ik heb weer focus, energie, en vooral weer zin in het leven. Ik ben ook totaal niet afgestompt door de medicatie. Voel me nu 'normaal'.
dinsdag 27 december 2022 om 12:38
Fijn dat je straks kan slapen. Gun jezelf deze rust en probeer lief voor jezelf te zijn.
Persoonlijk heb ik dan weer niets met 'leef in dit moment,' Het zal allemaal waar zijn hoor, maar komop. TO zit in een rotsituatie, er is zoveel aan de hand, dan stoppen je gedachtes niet als iemand ernstig ziek is. Vind dit soort opmerkingen misplaatst in deze situatie.
Persoonlijk heb ik dan weer niets met 'leef in dit moment,' Het zal allemaal waar zijn hoor, maar komop. TO zit in een rotsituatie, er is zoveel aan de hand, dan stoppen je gedachtes niet als iemand ernstig ziek is. Vind dit soort opmerkingen misplaatst in deze situatie.
dinsdag 27 december 2022 om 12:43
Dat verschilt per persoon. Ik ken mensen die inderdaad ‘niet zichzelf’ waren met antidepressiva. (Waarbij je je af kunt vragen of iemand met een depressie dan wel ‘zichzelf’ is).Obvious schreef: ↑27-12-2022 12:12Mbt antidepresiva, ik schrik er eigenlijk wel van hoe snel mensen dit roepen, alsof het snoepjes zijn. En dat het de enige optie zou zijn en vergelijkbaar met insuline voor een diabeet. Mijn moeder heeft een tijd anti depressiva geslikt, en die periode was niet heel prettig. Afgestompt, ze was niet zichzelf. Ben er zelf huiverig voor. Ook de bijwerkingen zijn niet mals.
En ik ben niet suïcidaal oid, mijn verstand is altijd sterker dan die gedachten. Voel me slecht en wil niet dieper zakken. Is dan zo'n middel niet veel te zwaar voor waar ik nu zit?
Maar ik ken ook iemand voor wie het nèt dat beetje verschil maakte. Die zei letterlijk: al mijn problemen zijn er nog, maar ik word er niet meer door overspoeld. Ik kan weer ademhalen.
Voor nu: kruip lekker onder de dekens.
dinsdag 27 december 2022 om 12:49
Je hebt eerder een burn-out gehad en die ben je uitgekomen op wilskracht en de hulp van een psycholoog (de goeie via werk) en later had je er eentje die werk deed, die jij primaaa zelf kan doen en Ohja anti depressiva zijn snoepjes.Obvious schreef: ↑27-12-2022 12:12Heb het net ook bij mijn man aangegeven. Hij moest even weg, maar als hij weer thuis is neemt hij het over.
Mbt antidepresiva, ik schrik er eigenlijk wel van hoe snel mensen dit roepen, alsof het snoepjes zijn. En dat het de enige optie zou zijn en vergelijkbaar met insuline voor een diabeet. Mijn moeder heeft een tijd anti depressiva geslikt, en die periode was niet heel prettig. Afgestompt, ze was niet zichzelf. Ben er zelf huiverig voor. Ook de bijwerkingen zijn niet mals.
En ik ben niet suïcidaal oid, mijn verstand is altijd sterker dan die gedachten. Voel me slecht en wil niet dieper zakken. Is dan zo'n middel niet veel te zwaar voor waar ik nu zit?
Oh en die bijschildklier was in orde. Alle bloedwaarden zijn altijd oké geweest en niet in de marge.
Je wuift zaken weg, oh die psych die deed zo makkelijk en ik ga echt geen snoepjes nemen, hoor!
Door ook heel dramatisch te roepen, oh moet ik dan m’n operatie uitstellen en tegen m’n zieke ouder zeggen, doei! ik heb geen tijd voor jullie, want ik moet aan mezelf denken.
Je balans is weg, dat is een van de grote kenmerken van een burn-out. Het is ook zwaar wat je meemaakt, al deze zaken hierboven genoemd plus gedeelte afgekeurd natuurlijk doet het wat met jezelf.
Je wil niet afglijden, maar je wilde het ook niet delen met je man bij begin topic.
Niet afglijden begint met erkennen dat je hulp nodig hebt en die dan zoeken.
En openstaan voor de verschillende methodes die er zijn om hulp te krijgen.
Wie weet kan je via je werk weer terecht bij die psycholoog waar je goed mee klikte en waar je wat aan had.
Medicatie is er om je te helpen en dat iemand heel afgestompt raakt betekent niet dat jij je ook zo gaat voelen, het duurt ook even voordat de juiste medicatie en dosering is gevonden. En medicatie is geen oplossing van, ik neem een pil en morgen voel ik me weer 100%.
Het is een hulpmiddel om bijvoorbeeld weer tot rust te komen, je gedachte te kunnen ordenen, je slaaphygiene weer goed te krijgen.
En een middagje extra slapen gaat de oplossing niet zijn.
Je hebt een structurele oplossing nodig en die begint met uitleggen aan je man hoe je je voelt en naar de huisarts gaan. Vraag een gesprek bij de bedrijfsarts aan en hoe zwaar het ook is, het balletje kan pas beginnen te draaien als jij het een zetje geeft.
Sterkte!
dinsdag 27 december 2022 om 13:07
Ik heb nu een beeld van een werkbank, waar een heel ingewikkeld instrument met honderd onderdelen uit elkaar ligt. Waar je al een jaar bezig bent te proberen het goede schroefje op de goede plaats te krijgen.
En dat er nu de een na de andere buurman binnenkomt:
“Je moet er gewoon een goede trap tegen geven, doe ik ook altijd!”
“Heb je er wel benzine in, wijfie?”
“Jamaar spuit er dan ook geen WD40 op! Je moet vaseline gebruiken, dat weet toch iedereen?”
“Zal ik je even helpen?” (veegt het gedeelte dat het nog wèl deed achteloos op de vloer.)
En dat er nu de een na de andere buurman binnenkomt:
“Je moet er gewoon een goede trap tegen geven, doe ik ook altijd!”
“Heb je er wel benzine in, wijfie?”
“Jamaar spuit er dan ook geen WD40 op! Je moet vaseline gebruiken, dat weet toch iedereen?”
“Zal ik je even helpen?” (veegt het gedeelte dat het nog wèl deed achteloos op de vloer.)
dinsdag 27 december 2022 om 13:36
Kan je de komende drie maanden opschrijven? En dan per dag kijken wat je er op die dag aan kan doen? Ik heb altijd vooruit gekeken (ook zaken die niet te missen waren), maar dat zuigt zoveel energie van je op. Je gaat piekeren over zaken waar je op dat moment nog niks aan kan doen. Opschrijven maakt het overzichtelijk.
Je hoofd is waarschijnlijk nu mistig en je bent heel hard op zoek naar controle. Door alles zo krampachtig te willen vasthouden, zorgt ervoor dat je valt. Een mens is niet gemaakt om duizend dingen in een dag te doen. Geef toe aan je moeheid, geef toe aan wat je niet kan op dat moment. En doe alleen wat echt nodig is, wat negatieve gevolgen heeft.
Want er tegen vechten is de grootste dooddoener. Ik heb het jarenlang gedaan en ben dus ook al jaren chronisch vermoeid. Altijd moe zijn is zwaar kut. Maar ik kreeg pas weer energie toen ik ging toegeven. De strenge kantjes liet afglijden. Ik geniet van de momenten dat ik wel weer even kan. Ik baal natuurlijk als het niet lukt, maar er tegen vechten doe ik bijna niet meer.
Besef dat je daar niks mee wint. Overzicht:
Focus op waar je invloed op hebt en wat echt nodig is.
Laat los wat je kan loslaten.
Geef toe aan de dingen die jou anders energie kosten.
Wees zachter voor jezelf en Geef je over aan je omgeving.
Durf kwetsbaar te zijn naar jezelf.
Je hoofd is waarschijnlijk nu mistig en je bent heel hard op zoek naar controle. Door alles zo krampachtig te willen vasthouden, zorgt ervoor dat je valt. Een mens is niet gemaakt om duizend dingen in een dag te doen. Geef toe aan je moeheid, geef toe aan wat je niet kan op dat moment. En doe alleen wat echt nodig is, wat negatieve gevolgen heeft.
Want er tegen vechten is de grootste dooddoener. Ik heb het jarenlang gedaan en ben dus ook al jaren chronisch vermoeid. Altijd moe zijn is zwaar kut. Maar ik kreeg pas weer energie toen ik ging toegeven. De strenge kantjes liet afglijden. Ik geniet van de momenten dat ik wel weer even kan. Ik baal natuurlijk als het niet lukt, maar er tegen vechten doe ik bijna niet meer.
Besef dat je daar niks mee wint. Overzicht:
Focus op waar je invloed op hebt en wat echt nodig is.
Laat los wat je kan loslaten.
Geef toe aan de dingen die jou anders energie kosten.
Wees zachter voor jezelf en Geef je over aan je omgeving.
Durf kwetsbaar te zijn naar jezelf.
dinsdag 27 december 2022 om 13:38
Jeetje, inderdaad erg veel wat er momenteel allemaal op je pad komt. Als ik je openingspost lees dan heb ik het ook met je te doen, meerdere keren een depressie/dip is niet niks. Dan kan je nog zoveel ‘wilskracht’ hebben, het lukt blijkbaar niet. En dat is begrijpelijk.
Om even aan te haken op de antidepressiva. Zelf wilde ik dit ook nooit, was ook van mening dat het te snel aan mensen voorgeschreven werd en dat mijn klachten hier niet erg genoeg voor waren. Dat ik het zelf ook wel kon, dat ik daar genoeg innerlijke kracht voor zou hebben. Door mijn psycholoog en partner toch overstag gegaan en het helpt mij echt. Het lost niet alles op maar ik heb meer lucht gekregen. Afgestompt ben ik zeker niet, de bijwerkingen vielen best mee en al met al ben ik er blij mee.
Geef het een kans, blijf jezelf niet pesten. En al blijkt het uiteindelijk niks te zijn dan bouw je toch weer af?
Om even aan te haken op de antidepressiva. Zelf wilde ik dit ook nooit, was ook van mening dat het te snel aan mensen voorgeschreven werd en dat mijn klachten hier niet erg genoeg voor waren. Dat ik het zelf ook wel kon, dat ik daar genoeg innerlijke kracht voor zou hebben. Door mijn psycholoog en partner toch overstag gegaan en het helpt mij echt. Het lost niet alles op maar ik heb meer lucht gekregen. Afgestompt ben ik zeker niet, de bijwerkingen vielen best mee en al met al ben ik er blij mee.
Geef het een kans, blijf jezelf niet pesten. En al blijkt het uiteindelijk niks te zijn dan bouw je toch weer af?
dinsdag 27 december 2022 om 13:42
Hee, zo voel ik me na de kerst ook altijd! (Ben ook bekend met depressie en angststoornis) Enige tip die ik je kan geven is om gewoon door te gaan en alles zo rustig mogelijk te doen en alleen doen wat noodzakelijk is. En jezelf niet alles te veel aantrekken. Het gaat vanzelf weer over rond half april. Sterkte en succes!
Groetjes!
dinsdag 27 december 2022 om 13:54
Obvious schreef: ↑27-12-2022 12:04
Die 3 maanden, er gaat zo enorm veel gebeuren komende paar maanden, die zo bepalend gaan zijn voor hoe m'n leven er uit gaat zien. Op zo veel vlakken tegelijk. Dat maakt me heel bang. Ook omdat het alle kanten kan opgaan. En geen idee wat ongeveer te verwachten. Als je weet dat er shit op je afkomt, kan je je schapzetten.
Dingen waar ik mijn hoofd moet bijhouden. Waarvan ik niet kan zeggen "nu even niet". (kan moeilijk tegen m'n werkgever zeggen, ik ga niet in gesprek. Of tegen uwv, "ik kom over een half jaar er op terug". Of tegen mijn familielid (een van mijn ouders), "ga deze periode maar alleen door want het komt me niet uit". Of de operatie afzeggen. Dit kan niet anders dan dat dit de komende tijd door moet gaan. )
Maar ondanks dat ik weet dat ik opgevangen word als ik val, maakt het niet opeens prettig om te vallen.. En het maakt mijn gevoel en angst en verslagenheid niet minder.
Maar dat is toch een ‘normale’ reactie? Er komt waanzinnig veel op je af, en dat zijn ook nog vooral zaken die je overkomen. Dat geeft heel weinig houvast. Geen wonder dat je angstig en verslagen bent. Zelf laat ik in dit soort periodes de dingen over me heen komen, omdat ik ze simpelweg niet kan veranderen. Ik bied dan zo weinig mogelijk weerstand en hanteer het mantra: ooit gaat ook dit weer voorbij. Helaas is het leven soms gewoon helemaal kaa uu tee.
Jij hebt vaker depressies gehad, dus misschien is medicatie wel degelijk een goed idee. Daar kan ik niet over oordelen. Maar voor in ieder geval voor mij klinkt je verhaal niet per se als een aanleiding om met medicatie in de weer te gaan. Ik zou eerder voor een mindsetverandering willen gaan: aanvaarden dat het leven soms loodzwaar is door omstandigheden buiten je eigen invloedssfeer en vanuit daar verder kunnen.
dinsdag 27 december 2022 om 13:55
O, dan is het goed.AirMaxlover schreef: ↑27-12-2022 13:23Klopt, want haar eigen reactie naar oplossingen zijn ook bevooroordeeld.
dinsdag 27 december 2022 om 13:58
Dit vind ik dan minstens net zo veroordelend. Mensen vertellen over wat bij hen hielp, wijzen To op hoe ze communiceert en geven aan waar ze hulp kan halen. In jouw metafoor; doen het licht aan, wijzen de schroevendraaier aan en vertellen uit eigen ervaring dat w40 misschien een rare klank heeft maar henzelf echt hielp.xynix schreef: ↑27-12-2022 13:07Ik heb nu een beeld van een werkbank, waar een heel ingewikkeld instrument met honderd onderdelen uit elkaar ligt. Waar je al een jaar bezig bent te proberen het goede schroefje op de goede plaats te krijgen.
En dat er nu de een na de andere buurman binnenkomt:
“Je moet er gewoon een goede trap tegen geven, doe ik ook altijd!”
“Heb je er wel benzine in, wijfie?”
“Jamaar spuit er dan ook geen WD40 op! Je moet vaseline gebruiken, dat weet toch iedereen?”
“Zal ik je even helpen?” (veegt het gedeelte dat het nog wèl deed achteloos op de vloer.)
En voor to; ik heb ooit verzucht dat er tegen de berg ellende op mijn pad niet op te mindfulnessen was. Alleen de gedachte alleen al dat ik het piekeren over wat er op dat moment in mijn leven gebeurde moest loslaten, zorgde bijna voor een paniekaanval. Even zen op een matje ademhalen is denk ik nu echt te veel gevraagd.
Maar wat vind je van de opmerkingen dat je wel heel veel moet. Dat je beeld van sterk zijn je niet helpt, omdat je dat vormgeeft door maar door te doen en alles maar op ‘wilskracht’ te doen? Dat los je niet op met een middagje toegeven aan je verdriet, zeker niet als je er zelf weer meteen het zwelg oordeel aan hangt.
Over antidepressiva; dat zien als snoepjes die maar te pas en te onpas worden voorgeschreven is ook weer een oordeel over iedereen die er hier uit eigen ervaring over vertelt. Kan het zijn dat jouw beeld van die medicatie iets te hardvochtig is? Zou je durven om het met de huisarts te bespreken dat het niet goed gaat en je hulp nodig hebt, maar jezelf allerlei barrières opgooit (angst voor bijwerkingen, geen enkele psycholoog is goed genoeg) waardoor je niet meer weet waar te beginnen?
Soms is het leven gewoon veel en pittig en zijn er veel zaken die te veel energie vragen. Sterk zijn betekent dan dat je keuzes maakt, zonder dramatisch te doen. Wel naar zieke moeder, niet met kids naar de speeltuin. Wel rusten, ook een man die schoonmaakt. Wel naar de bedrijfsarts en hulp vragen bij je uwv traject, niet alles proberen zelf maar te doen.
Want uiteindelijk, als het leven je zo veel belast, is het aan jou om te zorgen dat er balans is. En soms is de enige manier om dat te bereiken, even niet meer sterk zijn op je oude manier.
dinsdag 27 december 2022 om 14:00
Herkenbaar. Belangrijk: maak van jezelf geen slachtoffer. Dat leer ik van mijn psych. Maar blijf praten, communiceren over wat je voelt en wat je nodig hebt.
Heb dingen met mijn eigen gezondheid (operatie gepland binnen paar maanden), gezondheid van directe familieleden waar het de vraag is of deze er volgend jaar kerst nog wel zijn, mijn werk waar ik waarschijnlijk ontslagen ga worden, pas gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, mijn belastbaarheid die gewoon nog niet goed is..
Ben zo moe van sterk zijn..
Mijn partner weet nog niet echt dat ik me zo voel. Hij weet dat ik moe ben. Maar dat ik even geen trek meer heb in alles wat buiten "blijven ademen" komt kijken, weet hij niet.
De gedachtes waar ik mezelf kwijtmaak, niemand weet waar ik ben en erger probeer ik te blokkeren. Want die zijn niet fijn.
Tips:
- praat met je partner en leg uit wat er speelt en wat je nodig hebt
- moet je je zorgen maken over wat nog niet aan de orde is, mbt familieleden? is dat jouw verantwoordelijkheid?
- heb je stress over je eigen operatie? bespreek het met je arts/partner
- onthou: je kan pas voor iemand anders zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Doe je dat? En ben jij echt verantwoordelijk voor die ander?
- hoe jammer ook, je ontslag is niet in jouw handen. Maak vast een alternatief plan, een oplossing. En je krijgt ook WW/ZW/WIA. We leven in een verzorgingsstaat en daar mogen we blij mee zijn.
- half arbeidsongeschikt, dan ga je in overleg met UWV over revalidatie en loopbaancoaching, wel eens aan een Werk je Fit traject gedacht?
- wie eist dat jij sterk moet zijn? jijzelf denk ik? Dit gaat weer over authentiek durven zijn en grenzen aangeven (op een normale manier zonder ruzie).
- als jij gedachten hebt waarin jij jezelf kwijtraakt, moet je die bespreken met je huisarts en op zoek naar een nieuwe hulpverlener.
Het is niet leuk deze situatie, maar jij bent degene die zich hieruit kan halen en dat moet je gaan doen. Alles begint met eerlijke communicatie. Zet 'm op!
Heb dingen met mijn eigen gezondheid (operatie gepland binnen paar maanden), gezondheid van directe familieleden waar het de vraag is of deze er volgend jaar kerst nog wel zijn, mijn werk waar ik waarschijnlijk ontslagen ga worden, pas gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard, mijn belastbaarheid die gewoon nog niet goed is..
Ben zo moe van sterk zijn..
Mijn partner weet nog niet echt dat ik me zo voel. Hij weet dat ik moe ben. Maar dat ik even geen trek meer heb in alles wat buiten "blijven ademen" komt kijken, weet hij niet.
De gedachtes waar ik mezelf kwijtmaak, niemand weet waar ik ben en erger probeer ik te blokkeren. Want die zijn niet fijn.
Tips:
- praat met je partner en leg uit wat er speelt en wat je nodig hebt
- moet je je zorgen maken over wat nog niet aan de orde is, mbt familieleden? is dat jouw verantwoordelijkheid?
- heb je stress over je eigen operatie? bespreek het met je arts/partner
- onthou: je kan pas voor iemand anders zorgen als je goed voor jezelf zorgt. Doe je dat? En ben jij echt verantwoordelijk voor die ander?
- hoe jammer ook, je ontslag is niet in jouw handen. Maak vast een alternatief plan, een oplossing. En je krijgt ook WW/ZW/WIA. We leven in een verzorgingsstaat en daar mogen we blij mee zijn.
- half arbeidsongeschikt, dan ga je in overleg met UWV over revalidatie en loopbaancoaching, wel eens aan een Werk je Fit traject gedacht?
- wie eist dat jij sterk moet zijn? jijzelf denk ik? Dit gaat weer over authentiek durven zijn en grenzen aangeven (op een normale manier zonder ruzie).
- als jij gedachten hebt waarin jij jezelf kwijtraakt, moet je die bespreken met je huisarts en op zoek naar een nieuwe hulpverlener.
Het is niet leuk deze situatie, maar jij bent degene die zich hieruit kan halen en dat moet je gaan doen. Alles begint met eerlijke communicatie. Zet 'm op!
dinsdag 27 december 2022 om 14:59
Je hebt therapie en je hebt therapie. Misschien past zo’n cognitieve gedragstherapie (de g-schema’s en ‘hoe voelde je je toen…’) helemaal niet bij jou. Maar er zijn zoveel alternatieven, het is niet alleen ‘die ene dure goeie’ of ‘die halfzachte wiens trucjes je zelf ook wel kent’. Er is een hele wereld aan trainers, peuten en logen. Misschien ben jij heel goed geholpen met psychomotorische therapie, wie weet?
Idem met antidepressiva. Niemand gaat je een sticker geven als je het ‘op wilskracht’ gaat doen. Van de andere kant gaat een huisarts je ook niet gelijk de meest zware variant voorschrijven. En misschien heb je het ook niet nodig maar wijs het allemaal niet bij voorbaat af. Het zal de depressie zijn die je dat influistert.
Tot op zekere hoogte heb ik ervaring met een aantal zaken die je opnoemt. Ik kwam ineens op een IC terecht na een herseninfarct. Lag ik dan, half verlamd. En dan kom je thuis en kun je niet eens naar je eigen slaapkamer. Ik heb ook een fase gehad dat ik als een soort smeagol met alle geweld die trap op tijgerde want ik ging dat wel even doen. Helemaal niemand was daarmee geholpen natuurlijk want naar beneden tijgeren was geen optie. Lag ik daar weer als een gemankeerde zeehond bovenaan de trap. Mijn hoofd ging 24/7 door: want hoe moest dat allemaal nu? Werk, inkomen, gezin. De cirkel ging maar door en voor mijn gevoel (wat niet per se strookte met de werkelijkheid) wuifde mensen dat maar weg met ‘ach WIA is niet het einde van de wereld’.
Ik heb uiteindelijk veel gehad aan een ergotherapeut om gewoon heel ouderwets een dagindeling met structuur op te stellen. Vervolgens psychomotorische therapie (naast fysio), hielp heel goed tegen het malen. Ik kreeg pas echt rust toen het met het UWV allemaal geregeld was maar ik werd niet meer 24/7 ‘gegijzeld’ door mijn eigen doemgedachten. Ik zou naar de huisarts gaan en ook eerlijk op tafel leggen dat die ene psycholoog het niet was voor jou. Die huisarts heeft een enorme groene kaart met daarop heel veel opties. Waaronder vast een multidisciplinair centrum met diverse opties onder één dak. Sterkte, ik hoop dat je gaat vinden waar je baat bij hebt.
Idem met antidepressiva. Niemand gaat je een sticker geven als je het ‘op wilskracht’ gaat doen. Van de andere kant gaat een huisarts je ook niet gelijk de meest zware variant voorschrijven. En misschien heb je het ook niet nodig maar wijs het allemaal niet bij voorbaat af. Het zal de depressie zijn die je dat influistert.
Tot op zekere hoogte heb ik ervaring met een aantal zaken die je opnoemt. Ik kwam ineens op een IC terecht na een herseninfarct. Lag ik dan, half verlamd. En dan kom je thuis en kun je niet eens naar je eigen slaapkamer. Ik heb ook een fase gehad dat ik als een soort smeagol met alle geweld die trap op tijgerde want ik ging dat wel even doen. Helemaal niemand was daarmee geholpen natuurlijk want naar beneden tijgeren was geen optie. Lag ik daar weer als een gemankeerde zeehond bovenaan de trap. Mijn hoofd ging 24/7 door: want hoe moest dat allemaal nu? Werk, inkomen, gezin. De cirkel ging maar door en voor mijn gevoel (wat niet per se strookte met de werkelijkheid) wuifde mensen dat maar weg met ‘ach WIA is niet het einde van de wereld’.
Ik heb uiteindelijk veel gehad aan een ergotherapeut om gewoon heel ouderwets een dagindeling met structuur op te stellen. Vervolgens psychomotorische therapie (naast fysio), hielp heel goed tegen het malen. Ik kreeg pas echt rust toen het met het UWV allemaal geregeld was maar ik werd niet meer 24/7 ‘gegijzeld’ door mijn eigen doemgedachten. Ik zou naar de huisarts gaan en ook eerlijk op tafel leggen dat die ene psycholoog het niet was voor jou. Die huisarts heeft een enorme groene kaart met daarop heel veel opties. Waaronder vast een multidisciplinair centrum met diverse opties onder één dak. Sterkte, ik hoop dat je gaat vinden waar je baat bij hebt.
dinsdag 27 december 2022 om 15:00
Tegen werkgever kun je wel degelijk zeggen dat het je nu niet lukt om in gesprek te gaan, want er staan de komende 3 maanden hele pittige dingen op je te wachten. Wat is het ergste dat je kan gebeuren als je dat zegt? En is dat nu zo erg en onoplosbaar?Obvious schreef: ↑27-12-2022 12:04
Dingen waar ik mijn hoofd moet bijhouden. Waarvan ik niet kan zeggen "nu even niet". (kan moeilijk tegen m'n werkgever zeggen, ik ga niet in gesprek. Of tegen uwv, "ik kom over een half jaar er op terug". Of tegen mijn familielid (een van mijn ouders), "ga deze periode maar alleen door want het komt me niet uit". Of de operatie afzeggen. Dit kan niet anders dan dat dit de komende tijd door moet gaan. )
Tegen UWV kun je JUIST zeggen dat het je nu niet lukt om dit komende half jaar iets van een verwachting te geven, omdat de komende 3 maanden daarvoor bepalend gaan zijn. Wat is het ergste dat je kan gebeuren als je dat zegt? En is dat nu zo erg en onoplosbaar?
Je kunt JUIST tegen je ouders zeggen: ik probeer te komen in deze periode, maar verwacht de komende 3 maanden even helemaal niets van mij, want er staan me 3 pittige maanden te wachten. Wat is het ergst dat je kan gebeuren als je dat zegt? En is dat nu zo erg en onoplosbaar?
Je hoeft jezelf geen geweld aan te doen om aan de verwachtingen van mensen te voldoen. Want dat zijn het maar.. verwachtingen. Vragen. En op een vraag kun je met 'ja' of 'nee' antwoorden. Het is geen eis.
Stel grenzen voor jezelf. Als ik iets vraag, hou ik in mijn achterhoofd ook al rekening met een nee. Want zo is het leven. Ik vraag en ik krijg antwoord. Het is niet zo dat werkgever/UWV/ouder eist en als je niet ja zegt dat dan je kop eraf gaat ofzo.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 27 december 2022 om 15:43
Ik heb ook het gevoel dat dat TO dwars zit. Maar dan niet alleen verwachtingen van anderen, maar ook van zichzelf. TO lijkt de lat voor zichzelf hoog te hebben liggen, zelfs nu ze geteisterd wordt door tegenslag.
dinsdag 27 december 2022 om 15:57
Wat beschrijf je het weer beeldend.lemoos2 schreef: ↑27-12-2022 14:59Ik heb ook een fase gehad dat ik als een soort smeagol met alle geweld die trap op tijgerde want ik ging dat wel even doen. Helemaal niemand was daarmee geholpen natuurlijk want naar beneden tijgeren was geen optie. Lag ik daar weer als een gemankeerde zeehond bovenaan de trap.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
