Laparatomie na cyste eierstok, wie ook?

Hallo!



Een tijdje is bij mij (26 jr) een cystadenoom (een soort cyste aan de eierstok) gevonden, gewoon per 'toeval'. Aangezien het vermoeden van kanker bestond en de cyste erg hard groeide is de hele eierstok (incl. cyste) er dmv. een laparatomie uitgehaald. Momenteel ben ik herstellende van de operatie en tevens op zoek naar lotgenoten.



Wie heeft er ook een grote cyste aan/ op de eierstok gehad die operatief is verwijderd. En wie heeft er een laparatomie ondergaan?

Ik weet dat ik erg jong was toen ik dit had, maar wie heeft dit ook op jonge leeftijd meegemaakt en bij wie was er ook een verdacht op kanker?



Silky

Bedankt voor jullie reacties.



Majo om op jouw vraag terug te komen. Ik heb inderdaad een kinderwens (maar momenteel nog geen vriend) en ik vind het ook nog steeds moeilijk. Vooral in begin toen er sprake kon zijn van kanker, want naast de kanker (wat al niet niks is) ben je opeens ook onvruchtbaar dan.

Nu vind ik het gewoon ff slikken vooral vanwege de angsten die ik in het begin had en omdat alles zo snel is gegaan. De gyn heeft me verzekerd dat de kans op het krijgen van kinderen bij mij even groot is als iedere andere vrouw met 2 eierstokken. Bovendien komt mijn soort cyste bijna nooit voor en is het echt pech hebben. Dit in tegenstelling tot endocystes. Die komen vaak terug.



Ik heb overigens foto's laten maken van mijn cyste (12x12 cm) en het ziet er echt vreemd uit. Mijn ouders vonden het net een kunstwerk. Ik hoop dat deze foto's - hoe vreemd het ook mag klinken- bijdragen bij de verwerking.



Het duurt inderdaad erg lang voordat je enigszins op de been bent en nu na 6 weken voel ik me nog steeds niet erg top. Ik kan wel veel meer dan enkele weken (zelfs dagen) geleden, maar ik kan nog geen autorijden en fietsen en langere inspanning is ook zwaar. Toch wil ik maandag weer gaan werken en denk ik ook dat het kan. De gyn zegt dat ik het beste rustig aan kan beginnen. Ik ben wel benieuwd hoe ik me over zeg maar een maand voel. De narcose blijft zeker 6 maanden in je bloed is mij verteld en zo lang blijf je er ook last van houden, zegt men. Van de wond heb ik alleen de eerste 14 dagen echt (veel) last gehad. Ik ben iig blij dat ik weer op mn buik kan slapen ipv alleen maar op mn rug.



Wat voor een snee hadden jullie? Ik had een snee van mn navel naar onderen. Vonden (en vinden) jullie het ook zo vervelend om aan anderen te vertellen waaraan je geopereerd bent? Ik vind het nl. vrij prive en heb er daarom moeite mee. Veel meer dan bij bijv. een blindedarm operatie.

quote:Fijn om iemand te hebben die precies hetzelfde heeft meegemaakt!



Goh Silky, wat toevallig! Ik heb hetzelfde meegemaakt, alleen een jaartje eerder dan jij. Ik was toen bijna 25, nu bijna 26. Ik had al een tijdje buikpijn en toen ik eindelijk naar de huisarts ging concludeerde hij direct dat er iets zat wat er niet hoorde. De gynaecoloog was na het zien van de echo bang voor eierstokkanker. Toen moest eerst mijn bloed nagekeken worden op tumormarkers, bij jou ook? Ja en dat was een erg spannende week. Ik heb heel wat afgehuild. Bij mij was de waarde 10 en dus geen kanker, maar toch het zekere voor het onzekere (een - tomie). Gelukkig konden ze die in mijn bloed niet vinden, maar pas na de operatie was er zekerheid over de aard van de tumor. Hebben ze bij jou het onder de operatie onderzocht? Dat wilden ze bij mij doen, maar dat vond ik maar niks. alleen al het idee dat je daar urenlang op de operatietafel ligt én dat je mogelijk wakker wordt zonder inwendige geslachtorganen. Mijn cyste is tijdens mijn ziekenhuisopname onderzocht. Het bleek een onschuldige cyste, een kwestie van pech. Helaas was deze zo vergroeid met mijn linker eierstok, dat die er ook uit moest.  Bij mij was het de rechter eierstok die ook is weggehaald. Ik heb foto's laten maken (verpleegkundige) en ik heb ze sinds maandag in mn bezit. Echt heel vreemd ziet het eruit: anders dan verwacht. Hij is niet echt rond maar hobbelig en rozeachtig met een soort zilveren gloed. Als je hem op ware grote ziet is het echt een joekel.



Ik begrijp dat het voor jou pas zes weken geleden is. Dat was de tijd dat ik me steeds beter ging voelen, maar ook steeds meer bezig was met wat er allemaal was gebeurd. De psychische klap dus. Ik ben een hele tijd bang geweest om mijn andere eierstok ook te verliezen. Heel herkenbaar. Ik ben daar ok bang voor, maar mijn gyn heeft me gerustgesteld: dit soort cystes komt maar op een eierstok voor en is echt een toevalstreffer. Mijn soort cyste schijnt overigens niet vaak voor te komen. Ik was min op meer een opzienbaarheid op de afdeling. (Iedere verpleegster zei ook: o ben jij die meid!) Nog steeds ben ik er niet helemaal gerust op. Wat me heel erg tegen is gevallen, zijn de darmklachten die ik vanaf de operatie tot nu toe heb gehad. Vaak last van verstopping en dan weer van diarree. Ik denk dat ik inmiddels wel voor het labeltje 'spastische darm' in aanmerking kom. Hoe is dat bij jou? Ik heb al langere tijd spastische darmen, dus geen verandering bij mij wat dat betreft.



Zelf ben ik na 7 of 8 weken weer gaan werken en dat ging in eerste instantie prima. Na een paar weken merkte ik dat ik steeds tegen mijn grenzen aanliep (ik was moe, kon me niet concentreren en was huilerig) en ben ik het wat rustiger aan gaan doen. Het heeft ruim een maand geduurd voordat ik weer in m'n ritme zat. "Fijn"om dat te horen. nee goed dat ik dat weet. Ik wil asap gaan werken en de gyn waarschuwde me dat het nog wel ff kon meevallen. Mss zouden halve dagen wel goed voor mij zijn. Ben jij meteen fulltime gaan werken of was dit op jouw niet van toepassing?



Ik heb hetzelfde litteken als jij, van mijn navel tot aan mijn schaambeen. De operatie en het ziekenhuisverblijf vond ik niet erg. Ik was allang blij dat ik geen kanker had. Hoe heb jij die tijd ervaren? Ze zouden mij net zolang in het ziekenhuis houde totdat de uitslag bekend zou zijn. Deze zou 5 werkdagen duren, maar gelukig is er spoed achter gezet en heb ik maar 6 dagen in het ziekenhuis gelegen (incl. weekend). Omdat ik zo onder invloed van de narcose was, heb ik er niet meer bij nagedacht (over de uitslag). En ik kan ook niet zeggen dat ik nou euforisch was toen ik de goede uitslag hoorde. Ik denk dat dit kwam door de narcose/morfine en omdat ik al na de markertest was gerustgesteld (een beetje dan). Op dit moment komt pas het besef.



Ik ben heel open over wat er gebeurd is. Het is inderdaad iets anders dan een gebroken been, maar ja, ik kan er ook niets aan doen dat ik een cyste in mijn buik had. Ik vond het ook fijn om er over te praten, ik heb het hele verhaal misschien wel 50 keer verteld en dat heeft me geholpen. Of jij het aan anderen vertelt of niet, dat kan niemand voor jou bepalen! Nu kom ik een beetje over de schroom heen. Ik vind het nl. vervelend dat mensen (tamelijk onbekenden) weten dat ik dit heb gehad. Het is voor mij vrij persoonlijk. Maar ik heb veel bezoek etc. gehad aan wie ik het kwijt kon en een forum helpt ook heel erg.



Als ik je 1 advies mag geven, dan is het 'luister naar je lichaam'. Doe ik! Je denkt al snel dat je alles weer kunt, dat je niet meer moe bent en dat je het verwerkt hebt. Maar je hebt iets heel heftigs meegemaakt en het duurt nog wel even voordat je er klaar mee bent! Vreemd is dat ik het gevoel heb dat anderen (niet mn naasten) vinden dat het wel meevalt en dat ik me min of meer aanstel. (Goh je kunt toch wel weer werken, autorijden etc.???) Maar nu komt bij mij het besef pas, want het is allemaal wel vrij snel gegaan.



De allereerste keer dat ik toen naar de gyn moest, ging ik alleen. (Ik wist dat er een cyste zat maar niet dat het weleens kwaadaardig zou kunnen zijn.) Zat ik daar in de wachtkamer tussen veel zwangere buiken en stelletjes. Ik voelde me wel vreemd, hadden jullie dat ook? Dit had ik overigens ook toen mijn moeder meeging (ik heb nog geen vriend, vandaar).



Na hoe lange tijd was jullie wond helemaal genezen? Het is nu bij mij 6 weken verder en nog steeds is een klein stukje niet genezen: er zit een klein korstje. Ik maak me er geen echte zorgen over, maar vroeg me af of dit bij iedereen zo is. Mijn wonden (en wondjes) genezen over het algemeen erg langzaam heb ik de indruk.



Silky

quote:Wat bijzonder, dat je hetzelfde meemaakt en dingen toch anders kunt beleven! Zo heb ik wel gekozen (nouja, gekozen...er is eigenlijk niet over andere opties gesproken) voor onderzoek van de tumor tijdens de operatie. Ik had in eerste instantie ook geen kueus, maar toen ik liet merken dat ik het niet erg zag zitten op deze manier, werd mij verteld dat het ook anders kon. Bij mij zou er dan geen patholoog anatoom bijzijn, maar zou het opgestuurd worden naar een ziekenhuis 20 km verderop. Wel zou er een oncoloog van een (ander) academisch ziekenhuis bijzijn. Er was en patholoog anatoom aanwezig die dmv een vriescoupe direct een deel van de tumor heeft onderzocht. De gynaecoloog vertelde mij ook dat er een kans was dat ik wakker zou worden zonder baarmoeder en eierstokken. Gelukkig stond hij naast me toen ik wakker werd om me te vertellen dat alles goed was. Ik vond het heel fijn om dat meteen te weten en het maakte de napijn veel draaglijker.



Ik ben net zo lang als jij in het ziekenhuis gebleven en vond het wel prima. Het hoogtepunt was de morfinepomp die ik na de operatie had. Had jij die ook? Ik was zo stoned als een garnaal en bleef maar op het knopje drukken. De eerste dag en nacht omdat ik pijn had, de volgende ochtend omdat het zo lekker was . Maar toen ik hoorde dat ik pas mocht douchen als het infuus, de morfinepomp en de katheter verdwenen waren, heb ik snel gezegd dat ik geen pijn meer had. Van die pomp werd ik niet echt high, maar hij werkte wel drempelverlagend. Ik had echt minder schroom en was wel niet helemaal bij. (Sommige gesprekken met mn ouders kan ik me niet herinneren.) Mijn katheder werd meteen de dag na de operatie verwijderd, zodat ik toen ook meteen zelf moest plassen. (Nou de eerste keer was echt een hel: ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld! Ik viel iedere minuut (bijna) flauw en ik zat er de eerste keer ook vrij lang op. Ik was toen overigens nog wel aan de morfine (dus met minder schroom op de po). De morfinepomp ging er de 2e dag na de operatie uit en toen moest ik ook meteen zelfstandig douchen. (Ik heb de deur toch maar open gelaten, voor het geval dat, want ik voelde me nog echt niet top.)



Ik vond het wel erg om naar huis te moeten, want ik voelde me (vooral 's nachts) erg beroerd. Maar thuis slapen viel wel mee.



Wel bijzonder, dat jij foto's hebt! Die heb ik niet. Maar de arts-assistente heeft me wel goed uitgelegd hoe het eruit zag enzo. Tsja ik ben op dat soort momenten (gesprekken met de arts) ook wel een btje té assertief, haha. Vorige maandag was ik weer bij de gyn en ik heb haar echt de oren van haar hoofd gevraagd. (Was eerste controle na operatie.)



Ik liep drie dagen per week stage toen ik ziek werd, maar werkte daarnaast ook 10 tot 20 uur per week. Ik ben begonnen met maximaal drie clienten per dag (ben psycholoog), meer kon ik niet echt opbrengen. Ik was er meestal wel de hele dag, maar deed dan andere dingen. Toen het wat minder goed ging ben ik vaak wat eerder naar huis gegaan en kreeg ik intensievere supervisie (mijn eigen therapie ). Ik hoop dat jouw werkgever ook zo flexibel en meelevend is, het heeft me erg geholpen! Ik had een uitzendcontract en het was onzeker of ik terug kon bij dat bedrijf (het inleenbedrijf), maar sinds gisteren weet ik dat ik over 3 weken op contractbespreking mag. Dus het is wel fijn dat ik nog ff kan uitrusten. Ik ben overigens afgelopen najaar afgestudeerd aan de uni, maar had net pas een baan gevonden toen ik ziek werd. Een beetje dubbele pech, want het was niet zeker dat ik bij het inleenbedrijf na mn ziekte zou mogen blijven. En hoeveel moeite ik eerst deed voor een baan, nu stromen de aanbiedingen binnen.



Zal mijn dagboek eens nalezen, maar ik weet dat ik een tijdje na de operatie regelmatig ontzettende huilbuien had. Gewoon omdat ik op die momenten besefte wat er was gebeurd en wat er had kunnen gebeuren. Ik ben normaal vrij hard voor mezelf, maar kon toen echt huilen om mezelf. Ik heb in mn agenda ook belangrijke dingen ten tijde van mijn ziek zijn begehouden (o.a. wie er hoe interesse toonde, wanneer ik weer ging/kon wandelen/ wanneer de wond genezen was.)

Ook heb ik diverse foto's laten maken van o.a. de cadeautjes en kaarten die ik gekregen heb, mijn buikwond, mij in het ziekenhuis. Hiervan ga ik een fotoboek maken mede ter 'verwerking".



En tsja, wat anderen van jouw herstel vinden....daar moet je je echt niets van aantrekken. Weet ik wel en doe ik ook zo min mogelijk, maar af en toe denk ik dat ik me aanstel vooral ten aanzien van werken (bijv. huishouden). Vooral als ik verhalen van anderen hoor. En dan heb je nog van die klagers die het veeeeel erger hadden dan jij, want zij hadden bijv. nog een drain etc. Dan komen ze op ziekenbezoek vergelijken met de zieke! Het is niet niets om in één klap van gezond naar misschien wel heel erg zieke patient te gaan! En gek genoeg kan het ook weer moeilijk zijn om te verwerken dat je niet meer ziek bent. Mensen onderschatten de lichamelijke effecten van een operatie, grote wond en narcose, om over de psychische effecten maar niet te spreken. Herstellen is iets waar je jezelf echt de tijd voor moet geven, niemand anders kan bepalen waar jij aan toe bent.



Ohja, ik had ook problemen met mijn wond. Ik bleek een pleisterallergie te hebben en heb nu een lelijke plek naast het litteken (lelijker dan het litteken zelf). Ik wist al dat ik dat had en heb het ook aangegeven bij opname, maar toch hebben ze een keer een verkeerde pleister gebruikt, Dat is ook te zien op een van de foto's: de pleisterwond is bijna erger dan de snijwond. Bij mij staan dan de blaren op mn huid, maar je hebt tegenwoordig zoveel antiallergische pleisters. (Na een tijdje ben ik daar overigens wel weer allergisch voor, mss moet jij daar ook op gaan letten.)Ook is er in het begin een stukje open gegaan. Ik denk dat het een maand na de operatie pas helemaal mooi dicht was. En er zat nog lang een korstje op. Smeer je goed? Met calendula bijvoorbeeld. Het houdt je litteken soepel. Je buik masseren is ook goed, dat voorkomt dat de knopen in de onderlagen van je huid hard worden. Niet alleen de bovenlaag van je huid is gehecht, maar ook in je buikvet hebben ze knopen gelegd! Ik ben van plan om littekenvraag op recept aan te vragen bij mijn gyn (of de dermatoloog waar ik ook weleens heen moet). Schijnt nóg beter te helpen en wordt waarschijnlijk vergoed. Hoe eerder je dat gebruikt (werkt overigens nog 10 jaar ofzo na de operatie) hoe beter het werkt. (Naam: Dermatix gel.)Ik vind het ook fijn dat er een leeftijdsgenote is in een soortgelijke situatie.Vaak hoor je dit bij ouderen of hebben jongeren een 'normale" cyste.

up!