Gezondheid
alle pijlers
Leven met kunstlens door ongeval op 6e
woensdag 4 juni 2008 om 19:10
Hallo,
Ik zit met een probleem wat ik graag kwijt wil.
Ik ben 28 jaar. Op mijn 6e (1986) was ik tijdens het buitenspelen in het bos gevallen en kreeg een scherpe tak in mijn linkeroog. Ik kon onmiddelijk niets meer zien met dat oog en werd door de huisarts direct doorgestuurd naar het Oogziekenhuis in Rotterdam.
Ik moest de volgende dag geopereerd worden en kreeg links een kunstlens geplaatst.
Sindsdien was mijn leven niet meer hetzelfde. Als klein meisje van 6 jaar had zo`n gebeurtenis een enorme impact op mijn leven gehad.
Ik heb na de operatie wel zicht teruggekregen maar nooit een scherp zicht als het andere oog en met de jaren zelfs steeds minder zicht.
Deze gebeurtenis en het leven met een steeds troebel zicht door mijn linkeroog heeft mij altijd constant neerslachtig en depressief gemaakt.
Het had destijds een groot verdriet gebracht bij mij en mijn ouders.
Mijn ouders die mij constant huilend in de armen namen omdat ze het zo erg voor me vonden.
In onze cultuur ( niet in onze godsdienst trouwens) is het hebben van een afwijking als vrouw heel erg. Hoe mooi je ook bent, hoe slim je ook bent, hoe lief je ook bent, je bent gelijk minderwaardig tov elke vrouw. Daarom heb ik in mijn jeugd hierover keihard gezwegen. Ik kreeg relaties met jongens en mannen, de een na de ander, alleen maar om mijzelf het gevoel te geven; zie je nou wel, ook met een oog, vallen mannen voor je. Maar niemand van de mannen mocht dit weten!
In ons gezin werd met de jaren hier steeds minder over gesproken. Ik wilde het er zelf niet meer over hebben, ook al werd mijn zicht met de jaren minder en minder, ik wilde alles vergeten. Het bracht teveel emoties en vervelende herinneringen bij mij naar boven.
Tegenover de buitenwereld heb ik hierover altijd gezwegen. Nooit heb ik iemand verteld hierover. Wie verwacht nou van een afgestudeerde HBO-er met een leuke baan en een vlot uiterlijk dat ze gehandicapt is aan 1 oog? Zelfs mijn eigen man heb ik het nooit durven vertellen.
Ik was altijd als de doods dat er ook iets met mijn rechteroog zou gebeuren.
Nu begin het zicht links steeds minder en minder te worden. Ik zie daarmee enkel tot 1,5 meter ( en heel troebel) dat het zelfs mijn dagelijks leven hindert. Ik durf de laatste weken geen auto meer te rijden.
Maar ik ben bang om naar de oogarts te gaan, als ik dat doe dan komt alles wat ik meer dan 20 jaar heb proberen te verdringen en vergeten weer helemaal naar boven. Ik zie steeds voor mij dat kleine meisje van 6 jaar in dat enorme ziekenhuisbed met al die artsen om haar heen en de rest van haar leven met haar geheim proberen te leven, om maar geen stempel te krijgen van mensen.
Maar nu moet ik echt! Ik weet niet wat ik kan verwachten? Ik wil ook niet dat mensen in mijn omgeving hiervan komen te weten, maar wat nou als ik weer onder het mes moet?
Het is allemaal psychisch ook te zwaar voor mij
Ik zit met een probleem wat ik graag kwijt wil.
Ik ben 28 jaar. Op mijn 6e (1986) was ik tijdens het buitenspelen in het bos gevallen en kreeg een scherpe tak in mijn linkeroog. Ik kon onmiddelijk niets meer zien met dat oog en werd door de huisarts direct doorgestuurd naar het Oogziekenhuis in Rotterdam.
Ik moest de volgende dag geopereerd worden en kreeg links een kunstlens geplaatst.
Sindsdien was mijn leven niet meer hetzelfde. Als klein meisje van 6 jaar had zo`n gebeurtenis een enorme impact op mijn leven gehad.
Ik heb na de operatie wel zicht teruggekregen maar nooit een scherp zicht als het andere oog en met de jaren zelfs steeds minder zicht.
Deze gebeurtenis en het leven met een steeds troebel zicht door mijn linkeroog heeft mij altijd constant neerslachtig en depressief gemaakt.
Het had destijds een groot verdriet gebracht bij mij en mijn ouders.
Mijn ouders die mij constant huilend in de armen namen omdat ze het zo erg voor me vonden.
In onze cultuur ( niet in onze godsdienst trouwens) is het hebben van een afwijking als vrouw heel erg. Hoe mooi je ook bent, hoe slim je ook bent, hoe lief je ook bent, je bent gelijk minderwaardig tov elke vrouw. Daarom heb ik in mijn jeugd hierover keihard gezwegen. Ik kreeg relaties met jongens en mannen, de een na de ander, alleen maar om mijzelf het gevoel te geven; zie je nou wel, ook met een oog, vallen mannen voor je. Maar niemand van de mannen mocht dit weten!
In ons gezin werd met de jaren hier steeds minder over gesproken. Ik wilde het er zelf niet meer over hebben, ook al werd mijn zicht met de jaren minder en minder, ik wilde alles vergeten. Het bracht teveel emoties en vervelende herinneringen bij mij naar boven.
Tegenover de buitenwereld heb ik hierover altijd gezwegen. Nooit heb ik iemand verteld hierover. Wie verwacht nou van een afgestudeerde HBO-er met een leuke baan en een vlot uiterlijk dat ze gehandicapt is aan 1 oog? Zelfs mijn eigen man heb ik het nooit durven vertellen.
Ik was altijd als de doods dat er ook iets met mijn rechteroog zou gebeuren.
Nu begin het zicht links steeds minder en minder te worden. Ik zie daarmee enkel tot 1,5 meter ( en heel troebel) dat het zelfs mijn dagelijks leven hindert. Ik durf de laatste weken geen auto meer te rijden.
Maar ik ben bang om naar de oogarts te gaan, als ik dat doe dan komt alles wat ik meer dan 20 jaar heb proberen te verdringen en vergeten weer helemaal naar boven. Ik zie steeds voor mij dat kleine meisje van 6 jaar in dat enorme ziekenhuisbed met al die artsen om haar heen en de rest van haar leven met haar geheim proberen te leven, om maar geen stempel te krijgen van mensen.
Maar nu moet ik echt! Ik weet niet wat ik kan verwachten? Ik wil ook niet dat mensen in mijn omgeving hiervan komen te weten, maar wat nou als ik weer onder het mes moet?
Het is allemaal psychisch ook te zwaar voor mij
woensdag 4 juni 2008 om 19:20
Hallo fatimaaa,
Wat vervelend dat die gebeurtenis zo'n grote invloed op je heeft gehad en eigenlijk nog steeds heeft. Het lijkt me erg moeilijk om met zoiets te leven en het niet te durven vertellen aan anderen, zeker omdat je er zelf misschien constant van bewust bent (dat je dus met één oog minder ziet).
Is er wel iemand in je omgeving die het weet en die je vertrouwt om bijvoorbeeld met je mee te gaan naar een oogarts? Of misschien om mee te beginnen eerst naar een opticien? Dat is misschien een wat minder grote stap. Ik zou het denk ik wel prettiger vinden als er iemand met me mee zou gaan.
Wat als je weer onder het mes moet? Tegenwoordig gaan heel veel mensen onder het 'mes' of eigenlijk de laser om hun ogen te laten laseren. Ik kan me voorstellen dat dat geen argument is, zeker wanneer je de druk van de omgeving voelt om te worden aangekeken als een 'gehandicapt' persoon. Maar nu het, zoals je zelf aangeeft, ook je dagelijks leven en het autorijden gaat beinvloeden (trouwens wel heel goed dat je niet meer autorijdt, want dan voorkom je natuurlijk dat er daarmee iets mis gaat) is het misschien goed om er eens over te denken om er wat mee te doen.
Ik hoop dat je iets aan mijn antwoord hebt.
Wat vervelend dat die gebeurtenis zo'n grote invloed op je heeft gehad en eigenlijk nog steeds heeft. Het lijkt me erg moeilijk om met zoiets te leven en het niet te durven vertellen aan anderen, zeker omdat je er zelf misschien constant van bewust bent (dat je dus met één oog minder ziet).
Is er wel iemand in je omgeving die het weet en die je vertrouwt om bijvoorbeeld met je mee te gaan naar een oogarts? Of misschien om mee te beginnen eerst naar een opticien? Dat is misschien een wat minder grote stap. Ik zou het denk ik wel prettiger vinden als er iemand met me mee zou gaan.
Wat als je weer onder het mes moet? Tegenwoordig gaan heel veel mensen onder het 'mes' of eigenlijk de laser om hun ogen te laten laseren. Ik kan me voorstellen dat dat geen argument is, zeker wanneer je de druk van de omgeving voelt om te worden aangekeken als een 'gehandicapt' persoon. Maar nu het, zoals je zelf aangeeft, ook je dagelijks leven en het autorijden gaat beinvloeden (trouwens wel heel goed dat je niet meer autorijdt, want dan voorkom je natuurlijk dat er daarmee iets mis gaat) is het misschien goed om er eens over te denken om er wat mee te doen.
Ik hoop dat je iets aan mijn antwoord hebt.
woensdag 4 juni 2008 om 19:21
Allereerst, vervelend voor je dat je steeds slechter ziet. En ook omdat je nog zo onder de indruk bent van wat er met je oog gebeurde toen je nog kind was, dat maakt het nog enger.
Ik weet wel een beetje hoe het werkt in bepaalde culturen dat vrouwen met 'een vlekje' meteen niet meer aantrekkelijk worden gevonden. Ik begrijp het niet, maar ik begrijp het idee er achter. Maar hoe werkt dat dan als je tijdens je huwelijk iets overkomt? Stel je breekt een been en houdt daar een litteken aan over, houdt je man dan minder van je? Kan je hem niet vertellen dat je de laatste tijd steeds slechter ziet? (En dan vroeger eerst even vergeten, misschien) Ik zou je toch echt aanraden om hiermee naar de dokter te gaan, zo snel mogelijk. Het wordt erger, het beinvloedt je leven, en misschien kan er best wat aan gedaan worden. Overwin je angst, vraag anders een vriendin mee ofzo. Een toepasselijk spreekwoord hier is: gedeelde smart is halve smart. Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt, dat het zwaar is om steeds slechter te zien. Maar maak het niet nog zwaarder voor jezelf door het helemaal voor jezelf te houden.
Veel sterkte.
Ik weet wel een beetje hoe het werkt in bepaalde culturen dat vrouwen met 'een vlekje' meteen niet meer aantrekkelijk worden gevonden. Ik begrijp het niet, maar ik begrijp het idee er achter. Maar hoe werkt dat dan als je tijdens je huwelijk iets overkomt? Stel je breekt een been en houdt daar een litteken aan over, houdt je man dan minder van je? Kan je hem niet vertellen dat je de laatste tijd steeds slechter ziet? (En dan vroeger eerst even vergeten, misschien) Ik zou je toch echt aanraden om hiermee naar de dokter te gaan, zo snel mogelijk. Het wordt erger, het beinvloedt je leven, en misschien kan er best wat aan gedaan worden. Overwin je angst, vraag anders een vriendin mee ofzo. Een toepasselijk spreekwoord hier is: gedeelde smart is halve smart. Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt, dat het zwaar is om steeds slechter te zien. Maar maak het niet nog zwaarder voor jezelf door het helemaal voor jezelf te houden.
Veel sterkte.
woensdag 4 juni 2008 om 19:48
Ik kan hier niks nuttigs over zeggen, ik ken jouw cultuur en man niet. En ik ben geen arts. Ik zou me als man een hoedje schrikken als mijn vriendin mij zoiets vertelt. Ik zou me zo'n zorgen maken om haar oog dat ik haar meteen de auto in zo proppen op weg naar het ziekenhuis.
Wie weet is het iets heel simpels dat nu nog verholpen kan worden maar over een tijdje niet meer? Ik ben zeker geen oogarts hoor, maar troebel zicht...misschien moet de lens 'simpelweg' vervangen worden?
Hoe dan ook, ooit zul je wat moeten doen, hak dan nu die knoop door! Hoe langer je wacht hoe ellendiger je je voelt en hoe groter het risico mocht er echt iets mis zijn.
Wie weet is het iets heel simpels dat nu nog verholpen kan worden maar over een tijdje niet meer? Ik ben zeker geen oogarts hoor, maar troebel zicht...misschien moet de lens 'simpelweg' vervangen worden?
Hoe dan ook, ooit zul je wat moeten doen, hak dan nu die knoop door! Hoe langer je wacht hoe ellendiger je je voelt en hoe groter het risico mocht er echt iets mis zijn.
woensdag 4 juni 2008 om 19:49
Erg vervelend maar het is echt tijd om actie te ondernemen.. het ongeluk met je oog is een traumatische ervaring maar je moet door!! Lijkt het je niet heerlijk om weer lekker helder de wereld in te kijken en iedereen te kunnen vertellen hoe dapper je bent geweest om die stap naar het oogziekenhuis te nemen...?! Ik begrijp sowieso weinig van andere culturen maar het lijkt mij dat het in elke godsdienst de bedoeling is dat je samen gelukkig en gezond bent/blijft en elkaar steunt in moeilijke tijden...Als je partner het niet aankan dat zijn vrouw problemen heeft met haar ogen, zoekt ie maar een ander...of is dat weer te kortzichtig en te kort door de bocht!?
Meid, het zijn JOUW ogen en JOUW leven!!!!! Doe er iets mee want het leven is te kort om hier zo'n toestand van te maken!!
(pffffffffff.......wat een gedoe!!)
Meid, het zijn JOUW ogen en JOUW leven!!!!! Doe er iets mee want het leven is te kort om hier zo'n toestand van te maken!!
(pffffffffff.......wat een gedoe!!)
vrijdag 6 juni 2008 om 19:05
Ik ken je cultuur niet, dus kan me er niet goed een voorstelling van maken. Ik kan alleen spreken vanuit de nederlandse cultuur. Ikzelf heb een zwaar lui oog, mijn hele leven vreselijk scheel gezien en had daar psychisch ook veel last van. Als ik iemand aansprak, praatte altijd degene die ernaast stond naar mij terug, omdat hij/zij dacht dat ik naar hem/haar keek. Verder vonden mensen mij raar. Ik heb daar onder geleden tot ik op mijn 25e mijn oog heb recht gezet. Toch kan ik me jouw gevoelens moeilijk voorstellen, terwijl ik een heel groot inlevingsvermogen heb. Ik denk dat je jezelf onnodig pijnigt. Ik kijk weliswaar niet meer scheel, maar mijn oog is nog steeds lui. Ik kan er bijna niks mee zien, dus moet het doen met mijn goede oog, kan geen diepte zien en zie door de operatie zelfs dubbel. Probeer er (voor zover mogelijk in jouw cultuur) wat minder een drama van te maken. Wees blij met je goede oog en het feit dat je eigenlijk alles nog gewoon kan doen, net als ieder ander mens! Sterkte
zondag 8 juni 2008 om 11:08
Dag lieve mensen,
Bedankt, ik heb een afspraak gemaakt met de oogarts.
Ik heb ook de afgelopen week contact opgenomen met het Oogziekenhuis Rotterdam (iets wat ik meer dan 20 jaar niet heb willen doen) om te vragen wat voor soort operatie met wat voor soort lens er is gebeurt. Mijn ouders spraken destijds niet veel Nederlands, dus ik heb het nooit aan ze kunnen én willen vragen. Ik blijk te zijn geopereerd in 1986 door een van de topspecialisten op het gebied van kunstlenzen in Nederland ( heb even gegoogled op internet naar zijn achtergrond). Maar ja het resultaat was toch niet super destijds.
Ik heb wel aan hen uitgelegd waarom ik hier pas na 22 jaar om vraag.
Gelukkig heb ik snel recatie gekregen.
24 juni heb ik pas de 1e afspraak met de oogarts.
De vraag is natuurlijk; stel dat ik inderdaad onder het mes moet, hoe moet ik in hemelsnaam vertellen aan mijn man dat ik meer dan 8 jaar iets voor verberg? Ik weet zeker dat hij gaat denken dat ik nog van alles en nog wat verberg voor hem, maar dat is absoluut niet zo. Ik vertel hem alles: alleen dit heb ik nooit kunnen vertellen, o.a. ook omdat ik het probleem zélf wilde verdringen.
Bedankt, ik heb een afspraak gemaakt met de oogarts.
Ik heb ook de afgelopen week contact opgenomen met het Oogziekenhuis Rotterdam (iets wat ik meer dan 20 jaar niet heb willen doen) om te vragen wat voor soort operatie met wat voor soort lens er is gebeurt. Mijn ouders spraken destijds niet veel Nederlands, dus ik heb het nooit aan ze kunnen én willen vragen. Ik blijk te zijn geopereerd in 1986 door een van de topspecialisten op het gebied van kunstlenzen in Nederland ( heb even gegoogled op internet naar zijn achtergrond). Maar ja het resultaat was toch niet super destijds.
Ik heb wel aan hen uitgelegd waarom ik hier pas na 22 jaar om vraag.
Gelukkig heb ik snel recatie gekregen.
24 juni heb ik pas de 1e afspraak met de oogarts.
De vraag is natuurlijk; stel dat ik inderdaad onder het mes moet, hoe moet ik in hemelsnaam vertellen aan mijn man dat ik meer dan 8 jaar iets voor verberg? Ik weet zeker dat hij gaat denken dat ik nog van alles en nog wat verberg voor hem, maar dat is absoluut niet zo. Ik vertel hem alles: alleen dit heb ik nooit kunnen vertellen, o.a. ook omdat ik het probleem zélf wilde verdringen.
zondag 8 juni 2008 om 13:57
Als jouw man echt gek op je is dan moet hij kunnen begrijpen dat je dit van iedereen verborgen hebt gehouden, uit schaamte of welke reden dan ook. Je zou hem kunnen zeggen dat er één ding is wat je graag met hem wil delen, dat je dit nog nooit met iemand anders heb gedeeld maar omdat hij het speciaaliste in jouw leven is (Naast je familie) je dit toch kwijt wil (ik zou me dan als man wel vereerd voelen) - als hij van je houd, weet ik zeker dat hij dit zal begrijpen.
Meis, veel succes - hoe je het ook zal aanpakken, wees eerlijk tegen je man, hij is immers 'de' persoon waarmee je dit soort 'onzekerheden' mee zou moeten/willen delen.
Meis, veel succes - hoe je het ook zal aanpakken, wees eerlijk tegen je man, hij is immers 'de' persoon waarmee je dit soort 'onzekerheden' mee zou moeten/willen delen.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:22
Ik ben meerdere keren in het oogziekenhuis in R'dam ook geopereerd, als kind en als volwassene en de laatste keer heb ik ook kunstlenzen geimplanteerd gekregen aan beide ogen. Denk dat ik zelfs door dezelfde arts als jij bent behandeld want is inderdaad een hele bekende in dat wereldje. (en vroeger was hij kinder-oogarts.)
Bij eventuele vertroebeling aan kunstlens later, kan er gelaserd worden. Dit heb ik ook een aantal keer gehad, de behandeling stelt niet veel voor, gebeurt poliklinisch - na halfuurtje sta je weer buiten- en is vrijwel pijnloos (beetje trekkerig gevoel achteraf maar da's na een dag wel weer weg) maar geeft wel een verbluffend resultaat!
Wat ik verder weet, is dat een kunstlens slechts 1 keer geimplanteerd kan worden dus niet later nog eens vervangen, je hoeft dus niet nog eens onder het mes en dat zal dus hoogstwaarschijnlijk gewoon laseren worden.
Sterkte met het psychische gedeelte, kan ik je niet mee helpen. Ik ben ook vrijwel blind aan 1 oog (zicht van 5%) maar aangezien dat bij mij al vanaf kinds af aan zo is, ben ik niet anders gewend en ook al zijn er situaties genoeg waarbij het een stuk handiger zou zijn geweest als ik wel goed kon zien met beide ogen (ik herken nooit mensen op straat, bordjes in het verkeer zie ik niet goed, etc etc), ik red me er wel mee. Ik herken jouw gevoelens dus niet zo, ben ook nooit bang geweest voor verlies van het andere oog want dat zou wel héél erg doemdenken zijn, toch?
Die kans lijkt me behoorlijk klein, meis. Niet teveel over piekeren dus en koester wat je wel hebt!
Sterkte met de situatie rond je man, lijkt me dat hij dit toch echt zal moeten weten. Maar je hoeft het verder niet aan de grote klok te hangen, toch? Als jij niet wil dat andere mensen dit weten, vertel je het gewoon niet.
Bij eventuele vertroebeling aan kunstlens later, kan er gelaserd worden. Dit heb ik ook een aantal keer gehad, de behandeling stelt niet veel voor, gebeurt poliklinisch - na halfuurtje sta je weer buiten- en is vrijwel pijnloos (beetje trekkerig gevoel achteraf maar da's na een dag wel weer weg) maar geeft wel een verbluffend resultaat!
Wat ik verder weet, is dat een kunstlens slechts 1 keer geimplanteerd kan worden dus niet later nog eens vervangen, je hoeft dus niet nog eens onder het mes en dat zal dus hoogstwaarschijnlijk gewoon laseren worden.
Sterkte met het psychische gedeelte, kan ik je niet mee helpen. Ik ben ook vrijwel blind aan 1 oog (zicht van 5%) maar aangezien dat bij mij al vanaf kinds af aan zo is, ben ik niet anders gewend en ook al zijn er situaties genoeg waarbij het een stuk handiger zou zijn geweest als ik wel goed kon zien met beide ogen (ik herken nooit mensen op straat, bordjes in het verkeer zie ik niet goed, etc etc), ik red me er wel mee. Ik herken jouw gevoelens dus niet zo, ben ook nooit bang geweest voor verlies van het andere oog want dat zou wel héél erg doemdenken zijn, toch?
Die kans lijkt me behoorlijk klein, meis. Niet teveel over piekeren dus en koester wat je wel hebt!
Sterkte met de situatie rond je man, lijkt me dat hij dit toch echt zal moeten weten. Maar je hoeft het verder niet aan de grote klok te hangen, toch? Als jij niet wil dat andere mensen dit weten, vertel je het gewoon niet.
woensdag 11 juni 2008 om 17:12
Hoi Fatimaaa,
Wat een vervelend probleem zeg. Ik vind het heel dapper (maar ook heel verstandig) van je dat je een afspraak gemaakt hebt!
Vervolgens komt het probleem "man" om de hoek kijken. Iedereen kan een mening hebben over het waarom jij het hem nooit verteld hebt, maar het blijft een feit dát je het hem nooit verteld hebt en dat je nu een manier moet vinden om daarmee om te gaan.
Je bent in ieder geval wel zo reeel dat je vindt dat hij het weten moet.
Ik heb er eens over na zitten denken; kennelijk is de kunstlens in jouw oog niet iets wat makkelijk opvalt (anders was het jouw man vast al eens opgevallen in die 8 jaar). Je zou alsnog kunnen vertellen wat jou als 6-jarige is overkomen, maar dat je daar eigenlijk nooit meer aan gedacht hebt. Maar dat je er nu weer aan herinnerd wordt doordat je slechter gaat zien met dat oog.
Hopelijk is jouw man voldoende "vernederlandst" om er geen drukte om te maken, maar zich wel zorgen te maken om jouw gezondheid.
Heel veel sterkte in ieder geval met jouw bezoek aan de oogarts (bespreek het daar gewoon openlijk wat jij er voor trauma aan overgehouden hebt) en veel sterkte met jouw man. Hopelijk maak jij je meer zorgen over zijn reactie dan nodig is!!
Wat een vervelend probleem zeg. Ik vind het heel dapper (maar ook heel verstandig) van je dat je een afspraak gemaakt hebt!
Vervolgens komt het probleem "man" om de hoek kijken. Iedereen kan een mening hebben over het waarom jij het hem nooit verteld hebt, maar het blijft een feit dát je het hem nooit verteld hebt en dat je nu een manier moet vinden om daarmee om te gaan.
Je bent in ieder geval wel zo reeel dat je vindt dat hij het weten moet.
Ik heb er eens over na zitten denken; kennelijk is de kunstlens in jouw oog niet iets wat makkelijk opvalt (anders was het jouw man vast al eens opgevallen in die 8 jaar). Je zou alsnog kunnen vertellen wat jou als 6-jarige is overkomen, maar dat je daar eigenlijk nooit meer aan gedacht hebt. Maar dat je er nu weer aan herinnerd wordt doordat je slechter gaat zien met dat oog.
Hopelijk is jouw man voldoende "vernederlandst" om er geen drukte om te maken, maar zich wel zorgen te maken om jouw gezondheid.
Heel veel sterkte in ieder geval met jouw bezoek aan de oogarts (bespreek het daar gewoon openlijk wat jij er voor trauma aan overgehouden hebt) en veel sterkte met jouw man. Hopelijk maak jij je meer zorgen over zijn reactie dan nodig is!!
donderdag 10 juli 2008 om 19:40
Dag allemaal,
Ik ben vandaag naar de oogarts geweest en ik heb mijn verhaal (al huilend) verteld.
Ze bekeek mijn oog. Ze gaf aan dat ik een wondje nog in mijn lens heb en dat het oogzakje (het zakje waar een normale lens/kunstlens in zit) troebel is geworden.
Vroeger had ik met dat oog een zicht van 5/10.
Nu moest ik letters raden op een bord met correctieglazen ervoor. Mijn zicht was (met de sterkste correctie) 3/10.
Ze gaf aan dat ze zo een geval als mij maar 1 x per jaar meemaakt en geen specialist is op het gebied van kunstlenzen. Ik moet een afspraak maken met een oogprofessor bij het Universitair Ziekenhuis.
De mogelijkheid leek haar: ofwel laseren om de troebelingen te laten verdwijnen ofwel een chirurgische ingreep (ik krijg er al kippevel van) waarbij de lens zou kunnen worden vervangen en ik een beter zicht zou krijgen.
Ik vroeg naar eventuele risico´s maar ze gaf aan dat zij daar te onervaren in is. Ik moet de professor raadplegen.Ze gaf me ook de optie om niets te doen als ik er verder mee kon leven.
Ze gaf wel verder aan dat de conditie van mijn beide ogen heel goed is, enkel de linkerlens lenszak is vertroebeld waardoor ik niet meer aan het zicht kom van 5/10.
Verder gaf ze aan dat de lenzen die in 1986 bestonden natuurlijk veel mindere lenzen zijn dan die van nu. Ik heb gewoon de pech dat het ongelukje mij in 1986 is overkomen en kunstlenzen van die tijd heb gekregen.
Ik vind een chirurgische ingreep heel heel eng, ik heb veel gelezen over eventuele mislukkingen waardoor mensen helemaal het zicht kwijt zijn geraakt.
Ik kan wel van heel dichtbij goed zien. Doordat ik dat kan heb ik altijd een volledig zicht van alles wat in een ruimte staat. Ik zie er weinig mee maar doordat ik ermee kan zien helpt het mijn rechteroog enorm om ook dieptes te zien en bijvoorbeeld tijdens het autorijden toch te kunnen zien of er links iets aankomt (ik zie dan links een wazige auto aankomen, waardoor ik dan direct een beroep doe op mijn goede oog). Ter info: ik rij nog steeds geen auto nu hoor, wil niks op mijn geweten hebben. Stel nu dat ik tijdens een operatie iets mis gaat dan ben ik dus het volledige ruimte zicht kwijt.
Tis zoooo moeilijk. Ik was ongelooflijk emotioneel tijdens het gesprek, vooral toen ze zei dat ze een geval als mij maar 1x per jaar ziet en ik door moet gaan naar een gespecialiseerd ziekenhuis.
Ik zou echt wat steun en advies kunnen gebruiken.
Alvast bedankt!
Ik ben vandaag naar de oogarts geweest en ik heb mijn verhaal (al huilend) verteld.
Ze bekeek mijn oog. Ze gaf aan dat ik een wondje nog in mijn lens heb en dat het oogzakje (het zakje waar een normale lens/kunstlens in zit) troebel is geworden.
Vroeger had ik met dat oog een zicht van 5/10.
Nu moest ik letters raden op een bord met correctieglazen ervoor. Mijn zicht was (met de sterkste correctie) 3/10.
Ze gaf aan dat ze zo een geval als mij maar 1 x per jaar meemaakt en geen specialist is op het gebied van kunstlenzen. Ik moet een afspraak maken met een oogprofessor bij het Universitair Ziekenhuis.
De mogelijkheid leek haar: ofwel laseren om de troebelingen te laten verdwijnen ofwel een chirurgische ingreep (ik krijg er al kippevel van) waarbij de lens zou kunnen worden vervangen en ik een beter zicht zou krijgen.
Ik vroeg naar eventuele risico´s maar ze gaf aan dat zij daar te onervaren in is. Ik moet de professor raadplegen.Ze gaf me ook de optie om niets te doen als ik er verder mee kon leven.
Ze gaf wel verder aan dat de conditie van mijn beide ogen heel goed is, enkel de linkerlens lenszak is vertroebeld waardoor ik niet meer aan het zicht kom van 5/10.
Verder gaf ze aan dat de lenzen die in 1986 bestonden natuurlijk veel mindere lenzen zijn dan die van nu. Ik heb gewoon de pech dat het ongelukje mij in 1986 is overkomen en kunstlenzen van die tijd heb gekregen.
Ik vind een chirurgische ingreep heel heel eng, ik heb veel gelezen over eventuele mislukkingen waardoor mensen helemaal het zicht kwijt zijn geraakt.
Ik kan wel van heel dichtbij goed zien. Doordat ik dat kan heb ik altijd een volledig zicht van alles wat in een ruimte staat. Ik zie er weinig mee maar doordat ik ermee kan zien helpt het mijn rechteroog enorm om ook dieptes te zien en bijvoorbeeld tijdens het autorijden toch te kunnen zien of er links iets aankomt (ik zie dan links een wazige auto aankomen, waardoor ik dan direct een beroep doe op mijn goede oog). Ter info: ik rij nog steeds geen auto nu hoor, wil niks op mijn geweten hebben. Stel nu dat ik tijdens een operatie iets mis gaat dan ben ik dus het volledige ruimte zicht kwijt.
Tis zoooo moeilijk. Ik was ongelooflijk emotioneel tijdens het gesprek, vooral toen ze zei dat ze een geval als mij maar 1x per jaar ziet en ik door moet gaan naar een gespecialiseerd ziekenhuis.
Ik zou echt wat steun en advies kunnen gebruiken.
Alvast bedankt!
donderdag 10 juli 2008 om 20:09
Dag Extrahalo,
Ik ben alleen gegaan, nog steeds heb ik het niet verteld. Ik kan die stress er nu nog niet bij hebben. Ik wacht sowieso eerst het gesprek af met de professor.
Ik woon nu trouwens in Antwerpen, ik ben hier naar een algemeen ziekenhuis gegaan. Maar ik moet toch naar een gespecialiseerd ziekenhuis (Universitair Ziekenhuis Antwerpen) gaan. De lasering zou nodig zijn om weer zicht te krijgen van ongeveer 5/10. Meer kan de geplaatste kunstlens niet geven.
Als ik meer wil zien moet het toch een chirurgische ingreep worden.
Ik denk zelf aan het volgende: laten laseren om de troebeling weg te halen en dan misschien een gewone contactlensje ervoor gebruiken elke dag om meer dan 5/10 te krijgen. Er zijn toch veel mensen die functioneren met een zicht van 6/10 of 7/10? Of denk ik te makkelijk?
Dit is maar mijn eigen theorie, ik weet niet eens of dat uberhaupt wel kan. Maar soms doe ik voor de grap de bril ban mijn broer op (heeft een hele hoge sterkte) en dan zie ik echt veel meer en duidelijker met mijn linkeroog. Dan denk ik vaak van: kan ik dan voor mijn linkeroog niet een contactlensje plaasten elke dag en dan net zo een zicht krijgen als met de bril van mijn broer?
Maar ik wil dit voorstellen aan de professor. Ik vind een chirurgische ingreep te eng gewoon, te risicovol. Zolang er een kans is dat ik door een fout heel het zicht kwijt kan raken, dan heb ik liever een hulpmiddel in de vorm van contactlens ofzo.
Bedankt voor je lieve woordjes!
Ik ben alleen gegaan, nog steeds heb ik het niet verteld. Ik kan die stress er nu nog niet bij hebben. Ik wacht sowieso eerst het gesprek af met de professor.
Ik woon nu trouwens in Antwerpen, ik ben hier naar een algemeen ziekenhuis gegaan. Maar ik moet toch naar een gespecialiseerd ziekenhuis (Universitair Ziekenhuis Antwerpen) gaan. De lasering zou nodig zijn om weer zicht te krijgen van ongeveer 5/10. Meer kan de geplaatste kunstlens niet geven.
Als ik meer wil zien moet het toch een chirurgische ingreep worden.
Ik denk zelf aan het volgende: laten laseren om de troebeling weg te halen en dan misschien een gewone contactlensje ervoor gebruiken elke dag om meer dan 5/10 te krijgen. Er zijn toch veel mensen die functioneren met een zicht van 6/10 of 7/10? Of denk ik te makkelijk?
Dit is maar mijn eigen theorie, ik weet niet eens of dat uberhaupt wel kan. Maar soms doe ik voor de grap de bril ban mijn broer op (heeft een hele hoge sterkte) en dan zie ik echt veel meer en duidelijker met mijn linkeroog. Dan denk ik vaak van: kan ik dan voor mijn linkeroog niet een contactlensje plaasten elke dag en dan net zo een zicht krijgen als met de bril van mijn broer?
Maar ik wil dit voorstellen aan de professor. Ik vind een chirurgische ingreep te eng gewoon, te risicovol. Zolang er een kans is dat ik door een fout heel het zicht kwijt kan raken, dan heb ik liever een hulpmiddel in de vorm van contactlens ofzo.
Bedankt voor je lieve woordjes!
